Όταν το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ έκλεισε πρόσφατα την ποινική διερεύνηση της Goldman Sachs, έγινε σχεδόν βέβαιο ότι οι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες και τα κορυφαία στελέχη τους, δεν θα αντιμετωπίσουν ποτέ ποινικές διώξεις για το ρόλο τους στη χρηματοπιστωτική κρίση.
25/8 New York Times / μετ. athanasiou για τον Κωτσαρίκο (τίτλος αρχικού κειμένου No crime, No punishment)
Οι αξιωματούχοι της Δικαιοσύνης καθώς και ο Πρόεδρος Obama υπερασπίστηκαν την έλλειψη κατηγοριών, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι παρόλο που η απληστία και τα άλλα ηθικά ολισθήματα οδήγησαν προς την κρίση, η διαχείριση δεν ήταν κατ’ ανάγκη παράνομη.
Αυτόν τον χαρακτηρισμό όμως των ενεργειών του χρηματοπιστωτικού κλάδου, πάντα προκαλούσε την κοινή λογική και πολύ περισσότερο τώρα, που αναδύεται μια πληρέστερη εικόνα από το φάσμα της απερισκεψίας και της άνομης δραστηριότητας των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης μάλιστα και της νοθείας των επιτοκίων, το ξέπλυμα χρήματος, την εγγύηση για απάτες και της υπερβολικής κερδοσκοπίας.
Όσο για την δίωξη παραβάσεων στην οικονομική κρίση, αυτή δεν είναι εύκολη. Η ομοσπονδιακή απάτη απαιτεί αποδείξεις των προθέσεων, όχι απλώς εικασίες. Αλλά για να αποδείξει κάποιος την πρόθεση δεν απαιτείται και καμία μεγάλη προσπάθεια. Η οικονομική κρίση, υποκινείται επί σειρά ετών από τις μεγάλες τράπεζες και οδηγείται από στελέχη, που εμπλέκονται με απερίσκεπτους δανεισμούς, απρόσεκτες τιτλοποιήσεις, υπερβολικούς μισθούς και απατηλά κέρδη, τα οποία οδήγησαν την κυβέρνηση εκτός εγγύησης και σε οικονομική καταστροφή. Άραγε είναι δυνατόν κανένας από εκείνους που παραβίασαν τον νόμο και κανένας από τους ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις ισχύος και εξουσίας να μην ήξερε τι συνέβαινε;
Φαίνεται πιθανότερο ότι δεν είναι η πρόθεση που λείπει, αλλά η δημιουργική σκέψη από την πλευρά των ομοσπονδιακών εισαγγελέων για το εύρος των ομοσπονδιακών νόμων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σχετικά με τις πιθανές περιπτώσεις απάτης. Ήδη από το 2009, όταν το Υπουργείο Δικαιοσύνης έχασε μια οικονομική υπόθεση απάτης εις βάρος ενός δύο διαχειριστών κερδοσκοπικών κεφαλαίων της Bear Stearns, φαίνεται να έχει καθιερώσει ένα θεσμό κατά τον οποίο δεν θα μπορούσε κανείς να κερδίσει τις μεγάλες τράπεζες και τους κορυφαίους τραπεζίτες. Η στάση αυτή έχει συνδυαστεί με την έμφαση που δίνει η κυβέρνηση Obama για την προστασία των τραπεζών από κάθε απειλή για την ανάπτυξή τους μετά τα πακέτα διάσωσης.
Εν τω μεταξύ, εξαντλούνται οι διατάξεις περί παραγραφής μετά την παρέλευση πέντε ετών για την απάτη τίτλων και τα περισσότερα ομοσπονδιακά αδικήματα, αποκλείοντας την δυνατότητα να προσέλθουν επιπλέον κατηγορούμενοι από την εποχή της χρηματοοικονομικής φούσκας.
Το αποτέλεσμα είναι μια δημόσια αντίληψη η οποία λέει ότι οι μεγάλες τράπεζες και οι ηγέτες τους δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ για την κρίση. Η ξεδιάντροπη επιδίωξη της Wall Street για καμπάνια δωρεών για τα δύο πολιτικά κόμματα ενισχύει αυτή την αντίληψη, και επιπλέον υπονομεύει την εμπιστοσύνη στον κανόνα δικαίου. Μπορεί να υπάρχουν περισσότερες αστικές αγωγές απάτης που σχετίζονται με την οικονομική κρίση, επιβάλλοντας διώξεις και πρόστιμα. Όμως, μέχρι σήμερα, αυτές οι περιπτώσεις σπανίως αναφέρουν το όνομα κορυφαίων στελεχών και τράπεζες που αποδέχονται τα αδικήματα τους. Και τα πρόστιμα, ακόμη και αυτά των εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων υπήρξαν μικρότερα σε σύγκριση με τα κέρδη των τραπεζών και τα μπόνους των τραπεζιτών.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, αυτό που χρειάζεται, είναι υποθέσεις με καταδίκες και αποφάσεις αρκετά σοβαρές ώστε να αποτραπούν μελλοντικά κακές συμπεριφορές. Εάν τα πιστωτικά ιδρύματα που λειτουργούν στην καρδιά της οικονομίας πραγματικά δεν μπορούν να λογοδοτήσουν, η λύση θα πρέπει να είναι να τα διαλύσουμε και όχι να δώσουμε ελαφρυντικά σε αυτά και στους ηγέτες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου