Η Ευρωπαϊκή Ένωση των πληθυσμιακών οντοτήτων

Σημείωση: Αξίζει τον κόπο να αφιερώουμε λίγο χρόνο για το κείμενο που ακολουθεί.

του Rodney Atkinson —Βρετανού Βουλευτή

Μετέφρασα την παρακάτω Αναλυτική Έκθεση των συναδέλφων μας, Γερμανών δημοσιογράφων του “German Foreign Policy”, καθώς αποδεικνύει κατά τρόπο συντριπτικό αυτά που έχουν γραφεί σε αυτή την ιστοσελίδα και στα βιβλία μου (“Η πλήρης επιστροφή της Ευρώπης στο παρελθόν” και “Η Ανατέλλουσα Φασιστική Ευρώπη”) εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία —ότι δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτός ακριβώς ο συνδυασμός του Γερμανικού Εθνικού και Πολιτικού Ιμπεριαλισμού από τη μια μεριά και του Ευρωπαϊκού Φασισμού από την άλλη, που το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους νόμιζαν ότι είχαν ηττήσει το 1945.

Αυτό που είναι σαφές, είναι ότι η “Ομοσπονδιακή Ένωση των Ευρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων” (FUEN) είναι ένας αντι-σημιτικού παρελθόντος (“οι Εβραίοι αποκλείονται από τα εθνοτικά δικαιώματα που τα άλλα έθνη απολαμβάνουν”), ιδρυμένος από τους Ναζί, Γερμανοκρατούμενος οργανισμός, υποστηρικτής των φυλετικών πολιτικών και της αρχής των αυτόνομων περιφερειών, που τόσο το Τρίτο Ράιχ όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση θεώρησαν ορθά ως την καλύτερη μέθοδο για τη διάσπαση των δημοκρατικών εθνικών κρατών. Σήμερα, αυτή η οργάνωση δραστηριοποιείται σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στις Γερμανικές μειονοτήτες σε γειτονικές προς η Γερμανία χώρες όπως η Τσεχία, το Βέλγιο, η Δανία, η Πολωνία κλπ. Επίσης, έχει την υποστήριξη του Plaid Cymru και του Κινήματος Cornish (βλέπε το άρθρο “η Γερμανία καλεί” σε αυτό το σάιτ).

Από τη δεκαετία του 1950, όταν ο Hans Joseph Graf Matuschka της “Ευρωπαϊκής Ένωσης της Γερμανίας” πέτυχε τη σύνδεση της FUEN με το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών, η οργάνωση είχε την οικονομική στήριξη της Γερμανικής κυβέρνησης. Συμμετέχει στην “Επιτροπή των Περιφερειών” και στο “Συνέδριο των Κοινοτήτων και των Περιφερειών” του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και από το 1995 στον ίδιο τον ΟΗΕ. Τίποτε από όσα είχαμε δημοσιεύσει τα τελευταία χρόνια σε αυτό το σάιτ, δεν δείχνει τόσο γλαφυρά την απύθμενη ανικανότητα —ή την κατευθείαν συνεργασία με το φασισμό— των βρετανικών πολιτικών τάξεων και βρετανικών εφημερίδων κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών. Οι συνέπειες από αυτή την ατιμία θα είναι τρομερές.

Η εις βάθος έκθεση από το german-foreign-policy.com έχει ως εξής:

Εις Βάθος Έκθεση: Η Ομοσπονδιακή Ένωση των Ευρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων

Η “Ομοσπονδιακή Ένωση των Ευρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων” (FUEN) που εδρεύει στη Γερμανία ήταν ο καθοριστικός φάρος για την ανάσταση των γερμανικών “Folkdom” και των δραστηριοτήτων των Μειονοτικών Ομάδων μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Αρκετοί από τους ιδρυτές της ήταν πρώην εθνικο-σοσιαλιστές ρατσιστές. Η FUEΝ συνδέεται άμεσα με τη γερμανική κυβέρνηση και χρηματοδοτείται από αυτήν. Οργανώνει “εθνικές μειονότητες” σε όλη την Ευρώπη στην υπηρεσία της Γερμανικής εθνικής πολιτικής “Νέας Τάξης”. Η FUEΝ επιδιώκει τον στόχο μιας “Ομοσπονδιακής Ευρώπης των Περιφερειών”, που σημαίνει για να χρησιμοποιήσουμε τα δικά τους λόγια “το τέλος των ενιαίων και συγκεντρωτικών κρατών-εθνών” (σημ. R.A.: αλλά όχι βέβαια το τέλος του κεντρικού ευρωπαϊκού υπερκράτους). Η FUEΝ ακολουθεί την παράδοση της Γερμανικής πολιτικής για τα δικαιώματα των μειονοτήτων της δεκαετίας του 1920 και του 1930.

Η πολιτική αυτή, αναπόσπαστο μέρος εκείνου ακριβώς του Γερμανικού επεκτατισμού και της επιθετικότητας που κατέληξε στο θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν καθαρά εθνοτική και ρατσιστική στους στόχους της. Διακεκριμένοι Γερμανοί επιστήμονες δίδαξαν ότι η “στοχευμένη ανά συγκεκριμένες ράτσες” προστασία των μειονοτήτων ήταν δυνατή μόνον στα πλαίσια οργανικών συλλογικών ομάδων -τις επονομαζόμενες “εθνοτικές ομάδες” (‘ethnic groups’). 

Με την προϋπόθεση του ομοιογενούς αίματος και της έλλειψης εσωτερικών συγκρούσεων στην ομάδα, οι “Εθνοτικές Ομάδες” (Ethnic groups) θα πρέπει να σχηματίσουν “Εθνοτικές Κοινότητες” (‘Ethnic communities’) και ένα ενιαίο “Εθνοτικό Σώμα” (‘Ethnic Body’).

Η βιολογική ανασυγκρότηση της Ευρώπης

Η Γερμανική πολιτική των μειονοτήτων δεν συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο από ό,τι μια εθνοτική “Νέα Τάξη” για το σύνολο της Ευρώπης. Όπως είχε ξεκαθαρίσει άλλωστε μία από τις σημαντικότερες αυθεντίες στον τομέα αυτό, “η οργανική (βιολογική) συνύπαρξη των κρατών και των λαών της Ευρώπης” απειλείτο ιδιαιτέρως από την έως τότε κυρίαρχη στην Ευρώπη προσήλωση στο έθνος-κράτος (σημείωση μεταφραστή: το οποίο έθνος κράτος κατά τη γερμανική αντίληψη έπρεπε να πάψει να υπάρχει)(1). Για το σκοπό αυτό, ήταν απαραίτητο πρώτα απ’όλα να κερδηθεί η μάχη για μια νομική βάση για τη Νέα Τάξη. Κατά τον 19ο αιώνα είχε προκύψει (με βάση τις ιδέες των διανοουμένων Herder και Fichte) η απαίτηση για την αναγνώριση της “Εθνοτικής Προσωπικότητας”. 

Ακριβώς όπως ο 18ος αιώνας έφερε την αναγνώριση των ατομικών ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’, έτσι και ο 20ος αιώνας, θα έπρεπε να επιφέρει την αναγνώριση των “Δικαιωμάτων των Λαών”. Κάθε εθνοτική ομάδα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διατηρεί την εθνοτική της κατάσταση και να αναπτύσσεται ελεύθερα.

Οι κατά αυτόν τον τρόπο απαρτιζόμενες “εθνοτικές προσωπικότητες” θα έπρεπε να ξεκινήσουν την “οργανική (βιολογική) ανασυγκρότηση της Ευρώπης”, η οποία ήταν απαραίτητη για την επιτυχία της Ευρώπης στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. “Αυτή η (φυλετική σχέση) μεταξύ γειτονικών πληθυσμών αποτελεί τη sine qua non (απαραίτητη προϋπόθεση) για την πρόοδο προς την βιολογική συγκρότηση, τον σχηματισμό μεγαλύτερων οικονομικών ζωνών που ήταν απαραίτητες, εάν η Ευρώπη ήθελε να επικρατήσει στον ανταγωνισμό μεταξύ των Ηπείρων.

Ο ρόλος της “φυσικης ηγεσίας της Γερμανίας στην Ευρώπη”

Οι στρατηγιστές της Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής προσδοκούσαν ότι η Γερμανία θα μπορούσε να επιτύχει “ρόλο φυσικού ηγέτη στην Ευρώπη”, αν κατόρθωνε να εδραιώσει την εθνοτική “Νέα Τάξη”:

“Τόσο εξαιτίας της εθνικής, γεωπολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής του θέσης όσο και εξαιτίας της ιστορικής του ευθύνης ο γερμανικός λαός θα πρέπει να επεξεργαστεί και να προωθήσει τέτοιες βασικές ιδέες”.

“Αν ο γερμανικός λαός πείσει για αυτές τις βασικές ιδέες, θα κερδίσει ό,τι στο παρελθόν του έλειπε: μια πολιτική ηθική θεωρία παγκόσμιας εμβέλειας, η οποία ανάλογα με τις ανάγκες των εκάστοτε πολιτικών, μπορεί να υιοθετήσει διάφορες μορφές. Δεν είναι πλέον απαραίτητο να αποκρούουμε τις όποιες επιθέσεις πάνω μας και να υπερασπιζόμαστε μόνο τη γερμανική υπόθεση. 

Διότι, εκπροσωπώντας τις ιδέες μιας τέτοιας πολιτικής τάξης για όλους τους λαούς της Ευρώπης, οι Γερμανοί θα εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς καλύτερα”. (Σημείωση vlahofonoi.blogspot: Το παραπάνω απόσπασμα από τα Γερμανικά αρχεία της ναζιστικής περιόδου λέει με άλλα λόγια ότι εκτός από τις Γερμανικές μειονότητες υπάρχουν και άλλες εθνοτικές ομάδες ανά την Ευρώπη. Ασχολούμενη και με αυτές τις ομάδες η γερμανική πολιτική αποκτά έναν οικουμενικό μανδύα που την νομιμοποιεί ηθικά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης και παράλληλα της επιτρέπει να παρεμβαίνει ακόμα κι εκεί όπου δεν υπάρχουν Γερμανοί.)

Μέρος αυτής της Γερμανικής στρατηγικής για μία “Νέα Τάξη” ήταν η ίδρυση του “Ευρωπαϊκού Συνεδρίου των Εθνοτήτων” το 1925. Είχε προετοιμαστεί και δρομολογηθεί από την “Επιτροπή Ευρωπαϊκών Γερμανικών Μειονοτήτων” (μετά το 1927 “Συνομοσπονδία Γερμανικών Εθνοτικών Ομάδων στην Ευρώπη”) και με τη χρηματοδότηση του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών.

Δεδομένου ότι οι διεκδικήσεις των “Γερμανικών μειονοτήτων” θα στερούνταν νομιμοποίησης, εάν παρουσιάζονταν ως αμιγώς Γερμανικά αιτήματα, ήταν απαραίτητο “να προχωρήσουν σε συνεργασία με άλλες μεγάλες μειονοτικές ομάδες, προκειμένου να τεθεί η βάση των Γερμανικών απαιτήσεων ως μέρος μίας γενικής Ευρωπαϊκής αναγκαιότητας”, όπως εκτιμήθηκε από τους Γερμανούς ειδήμονες.

Στη συνέχεια, το “Ευρωπαϊκό Συνέδριο των Εθνοτήτων” εξυπηρέτησε τον προώθηση των Γερμανικών απαιτήσεων για πολιτιστική και εδαφική αυτονομία και αντικατάσταση της αρχής του ατόμου στον τομέα της προστασίας των μειονοτήτων με την αναγνώριση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων σε συλλογικό επίπεδο. Το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, που χάραζε τη γραμμή πλεύσης πριν από κάθε ετήσια σύσκεψη του Συνεδρίου, κατέληξε στην ακόλουθη εκτίμηση:

“Το Ευρωπαϊκό Συνέδριο Εθνοτήτων έχει εξελιχθεί σε ένα σημαντικό παράγοντα, τον οποίο, η κοινή γνώμη στις διάφορες χώρες και στην Κοινωνία των Εθνών, αρχίζει να υπολογίζει. Το Συνέδριο προσφέρει στις γερμανικές μειονότητες μια διεθνή πλατφόρμα για την εκπροσώπηση των συμφερόντων τους στα ευρύτερα δημόσια φόρουμ. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα, δεδομένου ότι οι γερμανικές εθνοτικές ομάδες έχουν όχι μόνο την πλειοψηφία στο Συνέδριο, αλλά επίσης ασυζητητί συμβάλλουν τους μεγαλύτερους πόρους για τη συντήρηση του γραφείου του Συνεδρίου και την οργάνωση των ετήσιων συνεδριάσεων και των κατά περιόδους συνεδριάσεων της επιτροπής”.

Ως ενοποιητικός κρίκος του “Ευρωπαϊκού Συνεδρίου των Εθνοτήτων”, ιδρύθηκε “μια Εφημερίδα για το πρόβλημα των Ευρωπαϊκών Μειονοτήτων” με τον τίτλο “Έθνος και Κράτος”. Το περιοδικό αυτό, το οποίο χρηματοδοτείται από το Γερμανικό Κράτος από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, επιδίωξε, ακόμη και πριν από το 1933 ριζοσπαστική και αντισημιτική προπαγάνδα και δημοσίευσε μέχρι το 1944 επιθετική εθνικο-σοσιαλιστική προπαγάνδα υπέρ της καταστολής των κατώτερων φυλών και της εξόντωσης των Εβραίων.

Όχι πλέον μειονότητες, αλλά εθνοτικές ομάδες

Οι εθνοτικές οργανώσεις είχαν τεθεί σε πλήρη χρήση από τη δολοφονική πολιτική του Εθνικοσοσιαλισμού. Ένας υποστηρικτής του Εθνικοσοσιαλισμού και των “εθνοτικών δικαιωμάτων” δήλωσε: “Ενώ τα δικαιώματα της μειονότητας κατά τον τρόπο της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια ισορροπία με την πλειονότητα, ο Εθνικοσοσιαλισμός ξεκινά από τη βάση του λαού και των δικαιωμάτων του και αναγνωρίζει τα οργανικά ίσα δικαιώματα όλων των λαών. Ομιλεί όχι για μειονοτήτες, αλλά για Εθνότητες”.

Οι περί εθνοτικών ομάδων δραστηριότητες στην γερμανική παράδοση

Η FUEΝ (Ομοσπονδιακή Ένωση των Ευρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων) περιγράφει τον εαυτό της στα ίδια τα δικά της έγγραφα ως “Διάδοχο” των γνωστών μειονοτικών κινήσεων της δεκαετίας του 1930, ο έλεγχος των οποίων από τη Ναζιστική Κυβέρνηση αποτελεί αποδεδειγμένο ιστορικό γεγονός. Κατά την ίδρυση της FUEΝ στη δεκαετία του 1950 η πλειοψηφία των συμμετεχόντων μιλούσαν Γερμανικά —προέρχονταν από την περιοχή των γερμανοδανικών συνόρων. Ιδιαίτερα οργανωμένος ήταν ο “Σύλλογος των Γερμανών του Βόρειου Schleswig”, μια μεταπολεμική οργάνωση της γερμανόφωνης μειονότητας, της οποίας το ένα τέταρτο των αρσενικών μελών είχαν κριθεί ένοχοι για προδοσία κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στη Δανία.

Αυτή η οργάνωση οφείλει την προέλευσή της στον Rudolf Stehr τον πρώην αρχηγό του Τμήματος Προπαγάνδας του “Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανών Εργατών (δηλαδή του Ναζιστικού Κόμματος) του Βόρειου Schleswig” και κατόπιν επικεφαλής του “Γραφείου Εθνοτικών Ομάδων” των Ναζί στην Κοπεγχάγη. Ο Stehr φυλακίστηκε μετά το 1945 ως ένοχος βαρύτατων κατηγοριών συνεργασίας με το κατοχικό καθεστώς, αλλά και αν μη τι άλλο λόγω της ρατσιστικής ιδεολογίας του. 

Ένας δεύτερος εκπρόσωπος του διαβόητου ναζιστικού ρατσισμού των “Εθνοτικών ομάδων” στο Βόρειο Schleswig και που ανήκε στην FUEΝ από την αρχή ήταν ο Hans Schmidt-Oxbull. Αυτός στο ιδρυτικό συνέδριο της οργάνωσης έκανε μια ομιλία για τις αρχές και το πρόγραμμα του οργανισμού. Στη δεκαετία του 1930 είχε ηγηθεί της “πάλης για το εθνικο-σοσιαλιστικό ιδεώδες, για ‘Πατρίδα και Γερμανικότητα’ και, στη συνέχεια, μετά τον πόλεμο απαιτούσε “το δικαίωμα στην Πατρίδα” (σημ. vlahofonoi blogspot: εννοώντας τo δικαίωμα στην αυτονόμηση). Ένας άλλος ιδρυτής ήταν ο Hans Joseph Graf Matuschka από την “Ευρωπαϊκή Ένωση της Γερμανίας” (η οποία επίσης επεδίωξε μετά τον πόλεμο την κατάργηση των Εθνικών Κρατών και χρηματοδοτήθηκε από τη γερμανική κυβέρνηση). Ήταν ο άνθρωπος δε που εξασφάλισε τις διασυνδέσεις μεταξύ της FUEΝ και του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών και εξελέγη στην προεδρία της FUEΝ το 1954.

Ως Πρόξενος του Ναζιστικού καθεστώτος στην Ουγγαρία είχε προωθήσει την ιδέα των “Εθνοτικών Ομάδων”, ενώ μετά τον πόλεμο έκανε συνεχώς κήρυγμα για τις “Εθνοτικές Μειονότητες”. Μόλις δύο μήνες μετά την ίδρυση της FUEΝ το Υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας ανακοίνωσε επίσημα ότι υποστηρίζει την ίδρυση ενός “Γραφείου Εθνοτικών Ζητημάτων” υπό τη FUEΝ και κάτω από την Προεδρία του (προαναφερθέντα) Graf Matuschka. Με την οικονομική υποστήριξη του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών εκπονήθηκαν “Οι βασικές αρχές ενός νομικού πλαισίου για τις Εθνοτικές Ομάδες” και εγκρίθηκαν ώστε να εφαρμοστούν εν συνεχεία σε όλη την Ευρώπη.

Νομικός θεωρητικός της FUEΝ ήταν ο Felix Ermacora, ο οποίος δημιούργησε εκδοτικές επαφές στον τομέα των εθνοτήτων. Το έργο του “Η Ιδέα της Αυτοδιάθεσης” εμφανίστηκε στο Αυστριακό “Eckartschriften”, ένα προπαγανδιστικό έντυπο που περιέγραφε εαυτό ως ένα “…άξιο μνημείο των επιτευγμάτων των Waffen SS” και ως το νέο θεμέλιο της “βιολογικώς αποτελεσματικής προγονικής κληρονομιάς”, της “εθνοτικής προγονικής συνέχισης”.

Ο Ermacora μίλησε για τις “εποικοδομητικές πολιτικές του γερμανικού Ράιχ” υπό τον Χίτλερ και υποστήριξε ότι μέσω της πολιτικής των νικηφόρων συμμάχων μετά τον πόλεμο η ίδια η ύπαρξη των Γερμανικών εθνοτικών φυλών ήταν υπό απειλή.

“Η χρηματοδοτική συνεισφορά δεν θα εμφανίζεται ποτέ”

Για να τονίσει τη συνέχεια της “πολιτικής των μειονοτήτων”, η FUEΝ επαναδημοσίευσε την εφημερίδα “Έθνος και Κράτος” με τον τίτλο “Η Ευρώπη των Εθνοτήτων” (Europa Ethnica).

Ο εκδότης και συγγραφέας αρκετών δοκιμίων σε αυτή την έκδοση ήταν ο Ναζί αντισημιτιστής Theodor Veiter, ο οποίος το 1938 (στην “Εθνική Αυτονομία”) είχε γράψει :

“Ο καταστρεπτικός προβληματισμός των Εβραίων ακόμα και στις υψηλότερες ανθρώπινες αξίες δείχνει ότι οι Εβραίοι αποκλείονται (λόγω του τρόπου σκέψης τους που προκύπτει από τη φυλή τους) από τη σφαίρα της εθνικής ζωής που απολαμβάνουν τα άλλα έθνη και για το λόγο αυτό θα πρέπει να απομονωθούν από τους άλλους λαούς”. 

Μέχρι και το 1944 το “Έθνος και Κράτος” προώθησε και δικαιολόγησε την εξόντωση των Εβραίων, την καταστροφή της Εθνικής Κυριαρχίας των κρατών που συνορεύουν με τη Γερμανία και την υποδούλωση των λαών τους. 

Ο Veiter δήλωσε στο Ομοσπονδιακό Υπουργείο, υπεύθυνο για “παν-Γερμανικά” θέματα (που παρείχε την οικονομική υποστήριξη), ότι “…το ’Έθνος και Κράτος’ παρουσίασε καθόλη τη διάρκεια των εκδόσεών του την τεκμηρίωση με έγγραφα των προβλημάτων των ευρωπαϊκών εθνοτικών ομάδων” και ότι “…ακαδημαϊκά ήταν υψίστης ποιότητας (εφημερίδα)”. Οικονομικές πηγές διατέθηκαν επίσης από την Αυστριακή κυβέρνηση (4).

 Οι υπεύθυνοι-αποδέκτες των μυστικών κονδυλίων (οικονομικών μεταβιβάσεων) του Γερμανικού Κράτους διαβεβαίωναν τον ‘Υπουργό για όλα τα γερμανικά ζητήματα’ στη Βόννη ότι “η οικονομική εμπλοκή των Υπουργείων της Βιέννης και της Βόννης ασφαλώς δεν θα είναι ποτέ ορατή (εμφανής) και η γνώση αυτών των κονδυλίων (οικονομικών εμβασμάτων) θα παραμέινει περιορισμένη σε ένα μικρό κύκλο”.

 Το “Έθνος και Κράτος”, η Ναζιστική Έκδοση περί “Εθνοτήτων” εμφανίστηκε για τελευταία φορά στο 17ο έτος λειτουργίας του το 1944, η ” Ευρώπη των Εθνοτήτων” (σημ: η εφημερίδα της FUEN) εξέδοσε το πρώτο τεύχος της το 1961 το οποίο περιέγραφε ως “18ο έτος” λειτουργίας της. Για να τονίσει τη συνέχεια στην πάροδο των ετών το εξώφυλλο περιείχε τις λέξεις “Πρώην Έθνος και Κράτος”. Σε μια συνειδητή συνέχιση της παράδοσης του “Ευρωπαϊκού Συνεδρίου Εθνοτήτων” η FUEΝ επεδίωξε επίσης την αναβίωση του συγκεκριμένου οργανισμού. Το 1985 η FUEΝ διεξήγαγε το “15ο Συνεδρίου των εθνοτήτων” συνδέοντάς το με το 14ο Συνέδριο του 1938 (σημ. vlahofonoi blogspot: το οποίο είχε λάβει χώρα επί ναζιστικού καθεστώτος).

Στις 9 Μαΐου 2002, το 47ο “Συνέδριο των Εθνοτήτων” της FUEΝ πραγματοποιήθηκε στην Subotica της Γιουγκοσλαβίας (5). (Σημ. R.A.: Στην Βοϊβοντίνα, ένα τμήμα της Σερβίας, από τις πιο ανεξίθρησκες και ποικίλες περιοχές της Ουγγαρίας. Η Ουγγρική καθολική μειονότητα αποτελεί έναν ακόμη στόχο για εκείνους που, όπως και η Γερμανική Κυβέρνηση, ζητούν περαιτέρω φυλετική και εθνοτική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.)

Από την 50η συνεδρίαση της FUEN.
Στο συνέδριο αυτό που έλαβε χώρα στο Βουκουρέστι πάρθηκε η απόφαση για την αυτονόμηση των Βλάχων της Ελλάδος.

“Δικαίωμα αυτονομίας για εθνοτικές κοινότητες”

Η FUEΝ πέτυχε, μέσω “προσωπικών επαφών” και “ειδικών σχέσεων” να αποκτήσει σημαντική επιρροή στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (Κογκρέσο Κοινοτήτων και Περιφερειών και το Ευρωπαϊκό Συνέδριο Κοινοτήτων και Περιφερειών) και στην Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσω της Επιτροπής των Περιφερειών) και να συμβάλει στην αύξηση της εθνοτικοποίησης της ευρωπαϊκής περιφερειακής πολιτικής. Η FUEΝ παρουσιάστηκε ως μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση και το 1989 πέτυχε να έχει συμβουλευτικό στάτους στο Συμβούλιο της Ευρώπης καθώς και το 1995 στα Ηνωμένα Έθνη. Εκπροσωπείται επίσης στις διασκέψεις του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη που ασχολείται με ζητήματα μειονοτήτων.

Ήδη από το 1967 η FUEΝ είχε θέσει τα “Κύρια Θεμέλια για ένα Ευρωπαϊκό Δίκαιο των Εθνοτικών Ομάδων”, τα οποία συνέβαλαν στη “Σύμβαση του 1992 για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα των Eυρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων” και που με τη σειρά τους εκφράστηκαν στις δραστηριότητες του ΟΑΣΕ, των Ηνωμένων Εθνών, του Συμβουλίου της Ευρώπης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Στη “Σύμβαση” αυτή αρκετά εκατομμύρια Τούρκων, Κούρδων ή Ιταλών κατηγοριοποιήθηκαν ως “Εργάτες Μετανάστες”, οι επονομαζόμενοι “Αιτούμενοι Ασύλου” (σημ: αυτό έγινε με συγκεκριμένο στόχο ώστε να μην τύχουν της ίδιας νομικής μεταχείρισης με τις υπόλοιπες “εθνοτικές ομάδες”. Στη Γερμανία άλλωστε ζουν εκατομμύρια Τούρκοι, Κούρδοι και Ιταλοί μετανάστες…). 

Όσον αφορά στις υπόλοιπες ομάδες ανά την Ευρώπη, ιδιαίτερα τις “Εθνοτικές Κοινοτήτες” των “Παραδοσιακών Εθνοτικών ομάδων” εκτός Γερμανίας —με συνολικό πληθυσμό 100 εκατομμυρίων— η FUEΝ απαιτεί το “Δικαίωμα στην Αυτονομία” και προ παντός “το δικαίωμα των αυτόνομων νομικών συστημάτων στο μέτρο του δυνατού με τη μορφή της εδαφικής αυτονομίας”.

Στη θέση των περιορισμών που εκπορεύονται από την εθνική κυριαρχία των Κρατών-Εθνών, η FUEΝ αντιπαραβάλλει ειδικά προνόμια σε διασυνοριακές δραστηριότητες “αυτόνομων οντοτήτων”.

Έτσι, οι εθνοτικές ομάδες που έχουν τις δικές τους περιοχές πρέπει να έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση στον δικό τους “Λαό” σε γειτονικά κράτη, έτσι ώστε να μπορούν να “προωθήσουν και να ενδυναμώσουν τα εθνοτικά και εθνικά κοινά χαρακτηριστικά τους”.

Το διασυνοριακό συνέδριο των ”Μακεδοναρμάνων” στην Κορυτσά που έγινε με την στήριξη της FUEN.

Σύμφωνα με την FUEΝ, εκείνοι που δικαιούνται να έχουν τέτοιες απαιτήσεις για αυτονομία είναι οι παρακάτω :

11 Εθνοτικές ομάδες στην Ιταλία ύψους τριών εκατομμυρίων.
8 Εθνοτικές ομάδες στη Γαλλία, ύψους τεσσάρων εκατομμυρίων.
5 Εθνοτικές ομάδες στην Ισπανία, συνολικού ύψους εννιά εκατομμυρίων.
19 Εθνοτικές ομάδες στην Ουκρανία ύψους δεκατριών εκατομμυρίων.

Επιτυγχάνεται με αυτόν τον τρόπο τον πολύ-κατακερματισμό της Ευρώπης σε “Περιοχές Εθνοτικών ομάδων” οι οποίες θα συνορεύουν με τους Γερμανούς των 80 (συμπαγών) εκατομμυρίων!

 
Μετάφραση από το Αγγλικό κείμενο, του Γιάννη Τσιαμήτρου —καθηγητή Αγγλικών.

ΕΠΑΜ.Πάτρας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ