Το «κεκτημένο» της διάσωσης των τραπεζών και η αλήθεια…

του Δημήτρη Καζάκη

Χάνει τον έλεγχο των 
τραπεζών της η Ισπανία 
και αυτός περνά στα 
Ευρωπαϊκά όργανα. 
Αυτό μας πληροφορεί 
η Wall Street Journal (10/7) 
με βάση το σχέδιο συμφωνίας 
που πρόκειται να υπογράψει
 η Ισπανική κυβέρνηση προκειμένου να λάβει τα 100 δις ευρώ που της 
έχει υποσχεθεί η ευρωζώνη. «Οι απαιτήσεις, μερικές εκ των οποίων μπορεί
 να αποδειχθούν πολιτική βόμβα, υποδηλώνουν ότι οι κάτοχοι των νεότερων
 ομολόγων και των προνομιούχων μετοχών που εκδόθηκαν από τις προς 
διάσωση τράπεζες, θα υποστούν απώλειες», γράφει η εφημερίδα αναφερόμενη
 πάντα στο σχέδιο συμφωνίας που έχει ετοιμάσει για την Ισπανία η Κομισιόν.

Ποιοι θα χάσουν; Όχι βέβαια οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών, αλλά 
οι μικροεπενδυτές και καταθέτες οι οποίοι ξεγελάστηκαν και αγόρασαν ομόλογα 
και προνομιούχες μετοχές με εγγύηση του Ισπανικού κράτους, προκειμένου 
να τροφοδοτηθούν με κεφάλαια οι τράπεζες. Αν σκεφτεί...

κανείς ότι οι κυβερνήσεις «αμείφτηκαν» με προνομιούχες κατά κύριο λόγο μετοχές
 για τις έως σήμερα ενέσεις ρευστότητας των τραπεζών, τότε μπορούμε εύκολα 
να εικάσουμε ποιος θα φορτωθεί τις ζημιές.

Το σχέδιο συμφωνίας το οποίο θα υπογραφεί επίσημα στην σύνοδο του Ecofin 
στις 20 Ιουλίου, δίνει μια μικρή και εξαιρετικά πικρή γεύση για το επίπεδο 
δημόσιου ελέγχου που οι κυβερνήσεις θα πρέπει να εγκαταλείψουν προς όφελος 
ενός αυστηρού συστήματος εποπτείας στο επίπεδο της ευρωζώνης, που 
οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποδέχτηκαν στην Σύνοδο Κορυφής ότι αποτελεί βασική 
προϋπόθεση για την απευθείας τροφοδοσία με κεφάλαια των τραπεζών.

Μια σημαντική πρόβλεψη της εν λόγω συμφωνίας είναι η απαίτηση ότι όποια
 τράπεζα αιτηθεί κεφαλαίων από τούδε και εφεξής, θα πρέπει 
να παρουσιάζει ένα σχέδιο επιμερισμού των βαρών με τους ιδιώτες επενδυτές.
 Ποιους ιδιώτες επενδυτές; «Σύμφωνα με το σχέδιο εγγράφου, αυτοί οι επενδυτές 
περιλαμβάνουν όχι μόνο κατόχους μετοχών, αλλά επίσης κατόχους υβριδικών 
κεφαλαίων και χρέος μειωμένης εξασφάλισης», αναφέρει η εφημερίδα. 
Τι σημαίνει αυτό; Μας το εξηγεί ο Σόνι Καπούρ διευθύνων σύμβουλος 
του Re-define, ο οποίος σχολίασε στην εφημερίδα τα εξής: «Οι μεγάλοι 
κάτοχοι τίτλων εντός και εκτός Ισπανίας μάλλον θα προστατευθούν ενώ 
ο συνταξιούχος και ο μικρός στους οποίους πουλήθηκαν αυτά τα 
χρεόγραφα θα πρέπει να φορτωθούν το μεγαλύτερο μέρος των βαρών».

Τα λέμε όλα αυτά γιατί στην Ελλάδα συμπολίτευση (Σαμαράς, 
Βενιζέλος, Κουβέλης) και αντιπολίτευση (Τσίπρας) ακόμη θριαμβολογούν 
για το «κεκτημένο» της συνόδου κορυφής στις 29 Ιουνίου. Αν σκεφτούμε 
ότι μερικοί από τους βασικούς μέτοχους των τραπεζών και κύριοι αποδέκτες
 των διαφόρων τίτλων που εκδόθηκαν στα πλαίσια των επιχειρήσεων στήριξης 
και διάσωσης των εγχώριων τραπεζών, είναι τα ασφαλιστικά ταμεία και 
το κράτος, τότε εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ποιος θα πληρώσει 
το μαλλί του «κεκτημένου» της απευθείας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. 
Πάντως όχι οι μεγαλομέτοχοι τραπεζίτες και σκοτεινά επενδυτικά κεφάλαια
 κυρίως εκτός Ελλάδας.

Βέβαια, και μόνο η μεταφορά του ελέγχου των εγχώριων τραπεζών από
 το εθνικό επίπεδο, δηλαδή από την δικαιοδοσία του κάθε κράτους μέλους, 
στα όργανα της ευρωζώνης, θα αρκούσε για κάποιον που σκέφτεται το συμφέρον 
του λαού και της χώρας για να καταγγείλει έστω το συγκεκριμένο 
«κεκτημένο». Για τους ποικιλόχρωμους ευρωπαϊστές όμως δεν 
συντρέχει λόγος. Έχουν κυριολεκτικά γραμμένο τόσο τον λαό, όσο και την 
χώρα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και δεν τους καίγεται καρφί. 
Τι κι αν κάτι τέτοιο μετατρέπει επίσημα και τελειωτικά ολόκληρη την ευρωζώνη, 
αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνώνυμο της τραπεζικής ένωσης 
προς όφελος των πιο άγριων, ασύδοτων και κερδοσκοπικών αρπακτικών
 της κεφαλαιαγοράς. Τζίρος να γίνεται κι όλο κάποια δις θα περισσεύουν 
για τους εραστές των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Στο στοιχείο τους,
 δηλαδή, τόσο οι συμπολιτευόμενοι, όσο και οι αντιπολιτευόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ, 
παλιοί πρωταθλητές στο άθλημα.  

Θα σημάνει κάτι τέτοιο ελάττωση της λιτότητας; Ούτε κατά διάνοια. Τα βάρη
 που θα πρέπει να επωμιστεί ο κρατικός προϋπολογισμός και οι 
φορολογούμενοι από τις νέες απευθείας διασώσεις των τραπεζών θα 
είναι τέτοια που τα προηγούμενα μνημόνια θα φαντάζουν παιδικές
 κατασκηνώσεις. Όσο για τις υπό διάσωση τράπεζες και τραπεζίτες 
κανείς δεν θα μπορεί να τους πειράξει γιατί πολύ απλά θα προστατεύονται 
από τα όργανα της ευρωζώνης όπου θα έχει μεταβιβαστεί και η
 εποπτεία του τραπεζικού συστήματος.