Τα τροχοφόρα άρματα στους δρόμους, τα καταφύγια. Τα τριγωνικά γάλατα με την αγελαδίτσα πάνω, τον τραυματία που αιμορραγούσε στο λαιμό και μας τον έφεραν στο καταφύγιο, μέχρι να έρθουν να... τον πάρουν. Ένα τύπο που δεν άφηνε το τυφέκιο από τα χέρια του... ΠΟΤΕ δεν θα ξεχάσω.
Το τι έγινε, το πώς έφυγα πέντε χρονών παιδί από τη Λάρνακα, με το «Ερμής» του Ποταμιάνου, το μόνο ελληνικό πλοίο που προσέγγισε την Κύπρο. Το αμόκ του κόσμου στην προκυμαία. Τους στρατιώτες και αστυνομικούς που προσπαθούσαν να επιβάλουν την τάξη. Τα παιδιά που μπήκαμε στο καράβι με τα χέρια αγνώστων που μας σήκωσαν ψηλά. Τις δύο ημέρες του ταξιδιού... Το φόβο μη χτυπηθεί το πλοίο από τουρκικά αεροπλάνα.
Ο ανήσυχος κόσμος... Παιδί, μαζί με την αδερφή μου και τη μητέρα μου, γιατί ο πατέρας έμεινε κάτω, αποχαιρετώντας μας στην προκυμαία. Την άφιξη στον Πειραιά. ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ. Η Κύπρος ήταν, είναι και θα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Και κάτι τελευταίο: οφείλουμε ΟΛΟΙ μια επίσκεψη στα Φυλακισμένα Μνήματα, στη Λευκωσία. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ γιατί αγωνιζόμαστε.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ.
Νίκος Χιδίρογλου
Νίκος Χιδίρογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου