Κατέβηκα χτες Σύνταγμα μετά από πολύ καιρό. Μόλις ανέβηκα τις σκάλες του μετρό κι αντίκρυσα τη πλατεία ήρθαν στο μυαλό μου εκείνες οι σαράντα μέρες των αγανακτισμένων. Τότε που άνθρωποι δήλωναν κατηγορηματικά πως εδώ θα ξεχειμωνιάσουμε...
Από εκείνες τις μέρες δεν είχε μείνει ΤΙΠΟΤΑ. Η πλατεία χτες και οι γύρω δρόμοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι από κάθε λογής ανθρώπους που κουβάλαγαν τσάντες με ψώνια. Τα πολυκαταστήματα ίσα που χώραγε κανείς να περάσει στους διαδρόμους. Οι καφετέρειες φίσκα....
Σετ από καλυντικά, μαλιά φτιαμένα στη τρίχα από το κομμωτήριο, οικογένειες που κουβάλαγαν κάθε λογής τσάντες, είχαν αντικαταστήσει τις άδειες κατσαρόλες και τις μούτζες.
Ενας δυστυχισμένος πόυ ήταν ξαπλωμένος δίπλα σε μια κολώνα με σκισμένα ρούχα και το χέρι απλωμένο ήταν η μοναδική αντίθεση στους τρελλαμένους καταναλωτές της εποχής του ΔΝΤ που πέρναγαν βιαστικά δίπλα του χωρίς καν να του ρίξουν μια ματιά.
Αν ήμουν η Τρόικα και με πέταγαν χτες απότομα έτσι στη τύχη σε κάποιο δρόμο του κέντρου θα έκοβα τις φλέβες μου από το πολιτισμικό σοκ που θα πάθαινα! Η θα μηχανευόταν το μυαλό μου άλλα πεντακόσια τουλάχιστον μέτρα λιτότητας πρόταση στους υπαλλήλους της κυβέρνησής μου....
Οι χιλιάδες άνεργοι, οι ουρές στα συσίτια, οι έρανοι για τρόφιμα και ρούχα, οι εξαθλιωμένοι άστεγοι, τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, οι υπερχρεωμένοι που πηδάνε από τα μπαλκόνια χτες δεν υπήρχαν για τις αποικίες των στριμωγμένων σαν σαρδέλες στα αγιο-βασιλιάτικα παλάτια των κάθε είδους αγαθών...
Κατηφόρησα έτσι για πείσμα στο γνωστό πολυκατάστημα στην Ομόνοια. Μπλέχτηκα μέσα στο πλήθος στους διάφορους ορόφους και παρακολουθούσα τις ατέλειωτες ουρές στα ταμεία. Μια κυρία περίμενε το λογαριασμό για ένα μάτσο από μπιχλιμπίδια που είχε βάλει στο καλαθάκι της. 180 ευρώ της λέει η ταμίας....
180 ευρώ για μπιχλιμπίδα... 120 ευρώ πήρε ένας φίλος έναντι μισθού και δώρου και τον είδα να δακύρζει προχτές... 120 ευρώ πήρε μετά από μήνες απλήρωτος και μ΄αυτά έπρεπε να ζήσει ευτυχισμένος τις γιορτές αυτός τα δυο του μικρά παιδιά και η άνεργη εδώ και δυο χρόνια γυναίκα του... 180 ευρώ έκαναν τα μπιχλιμπίδια της κυρίας που κράταγε ήδη τρεις τσάντες από άλλα μαγαζιά.
Ομως αυτή η κυρία και οι παρόμοιοί της είχαν καταλάβει τα στέκια της επανάστασης που δεν έγινε τελικά. Που δεν ξεκίνησε ποτέ. Η μόνη παραφωνία στη πλατεία ήταν που δεν φτιάχτηκε δέντρο φέτος για να κάνουμε οικονομία. Υστατη κοροϊδία για τα μάτια του κόσμου. Υστατη δικαιολογία για το ξήλωμα από τα παγκάκια των αστέγων για να μην βρωμίζουν το τόπο την ώρα που θα επέλαζαν οι ορδές ενός άλλου κόσμου.
Θα μου πείτε, σιγά, ηρέμισε, χρονιάρες μέρες φυσιολογικό είναι όλοι να βγουν να αγοράσουν τα δωράκια τους και τα ψώνια τους για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Οχι σε μια χώρα που πτωχεύει δεν είναι φυσιολογικό. Σε μια χώρα που φτωχεύει όμως ένα μέρος του πληθυσμού και εκτελείται χωρίς να δίνει κανείς σημασία ναι είναι φυσιολογικό. Σε μια χώρα που απλά σέρνει τους φτωχότερους στα κρεματόρια και καθησυχάζει τους ευνοούμενούς της πως όλα θα πάνε καλά είναι φυσιολογικό...
Εγώ απλά έψαχνα έναν έστω αγανακτισμένο που ξεχειμώνιαζε... αλλά δεν τον βρήκα.
Χρόνια σας πολλά καλοί χριστιανοί και φιλήσυχοι πολίτες. Ολα θα πάνε καλά. Δεν ξέρω πόσοι δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν τις φετεινες γιορτές πνιγμένοι μέσα στη μιζέρια και τη φτώχεια ξέρω όμως πόσοι ακόμα κυκλοφορούν με τις ψυχές τους βουτηγμένες στα πολύχρωμα κορδελάκια και τις μπαλίτσες σαν καλοκουρδισμένα αρκουδάκια στη εποχή της μεγάλης σφαγής. Πόσοι αντάλλαξαν ήδη την αγανάκτησή τους με μια σιωπηλή ανοχή της ντροπής και ένοιωσαν ήσυχοι που ακόμα μπορούν κι αγοράζουν..
Στο σουπερ μάρκετ χτες μόλις μπήκα ήταν μια σειρά από καρότισα, μια μεγάλη σειρά από καρότσια που είχαν πάνω χαρτάκια για παράδοση στο σπίτι. Δηλαδή καροτσια που είχαν λογαριασμούς από κατοστάρικο κι επάνω. Είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος. Τελικά έχει κυλίσει πολύ χρήμα στις τσέπες των φτωχών ελλήνων και πολλές κάρτες ευτυχίας από τις Τράπεζες. Κι αυτό το χρήμα, αυτές οι κάρτες κουκουλώνουν τα σκατά χωρίς ενοχές και ειδικά αυτές τις μέρες τα τυλίγουν και μέσα σε πολύχρωμα πακέτα.
Ζουν ανάμεσά μας και ζούμε ανάμεσά τους κι αυτό κάποια στιγμή θα επιφέρει μεγάλη ταραχή...
Από εκείνες τις μέρες δεν είχε μείνει ΤΙΠΟΤΑ. Η πλατεία χτες και οι γύρω δρόμοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι από κάθε λογής ανθρώπους που κουβάλαγαν τσάντες με ψώνια. Τα πολυκαταστήματα ίσα που χώραγε κανείς να περάσει στους διαδρόμους. Οι καφετέρειες φίσκα....
Σετ από καλυντικά, μαλιά φτιαμένα στη τρίχα από το κομμωτήριο, οικογένειες που κουβάλαγαν κάθε λογής τσάντες, είχαν αντικαταστήσει τις άδειες κατσαρόλες και τις μούτζες.
Ενας δυστυχισμένος πόυ ήταν ξαπλωμένος δίπλα σε μια κολώνα με σκισμένα ρούχα και το χέρι απλωμένο ήταν η μοναδική αντίθεση στους τρελλαμένους καταναλωτές της εποχής του ΔΝΤ που πέρναγαν βιαστικά δίπλα του χωρίς καν να του ρίξουν μια ματιά.
Αν ήμουν η Τρόικα και με πέταγαν χτες απότομα έτσι στη τύχη σε κάποιο δρόμο του κέντρου θα έκοβα τις φλέβες μου από το πολιτισμικό σοκ που θα πάθαινα! Η θα μηχανευόταν το μυαλό μου άλλα πεντακόσια τουλάχιστον μέτρα λιτότητας πρόταση στους υπαλλήλους της κυβέρνησής μου....
Οι χιλιάδες άνεργοι, οι ουρές στα συσίτια, οι έρανοι για τρόφιμα και ρούχα, οι εξαθλιωμένοι άστεγοι, τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, οι υπερχρεωμένοι που πηδάνε από τα μπαλκόνια χτες δεν υπήρχαν για τις αποικίες των στριμωγμένων σαν σαρδέλες στα αγιο-βασιλιάτικα παλάτια των κάθε είδους αγαθών...
Κατηφόρησα έτσι για πείσμα στο γνωστό πολυκατάστημα στην Ομόνοια. Μπλέχτηκα μέσα στο πλήθος στους διάφορους ορόφους και παρακολουθούσα τις ατέλειωτες ουρές στα ταμεία. Μια κυρία περίμενε το λογαριασμό για ένα μάτσο από μπιχλιμπίδια που είχε βάλει στο καλαθάκι της. 180 ευρώ της λέει η ταμίας....
180 ευρώ για μπιχλιμπίδα... 120 ευρώ πήρε ένας φίλος έναντι μισθού και δώρου και τον είδα να δακύρζει προχτές... 120 ευρώ πήρε μετά από μήνες απλήρωτος και μ΄αυτά έπρεπε να ζήσει ευτυχισμένος τις γιορτές αυτός τα δυο του μικρά παιδιά και η άνεργη εδώ και δυο χρόνια γυναίκα του... 180 ευρώ έκαναν τα μπιχλιμπίδια της κυρίας που κράταγε ήδη τρεις τσάντες από άλλα μαγαζιά.
Ομως αυτή η κυρία και οι παρόμοιοί της είχαν καταλάβει τα στέκια της επανάστασης που δεν έγινε τελικά. Που δεν ξεκίνησε ποτέ. Η μόνη παραφωνία στη πλατεία ήταν που δεν φτιάχτηκε δέντρο φέτος για να κάνουμε οικονομία. Υστατη κοροϊδία για τα μάτια του κόσμου. Υστατη δικαιολογία για το ξήλωμα από τα παγκάκια των αστέγων για να μην βρωμίζουν το τόπο την ώρα που θα επέλαζαν οι ορδές ενός άλλου κόσμου.
Θα μου πείτε, σιγά, ηρέμισε, χρονιάρες μέρες φυσιολογικό είναι όλοι να βγουν να αγοράσουν τα δωράκια τους και τα ψώνια τους για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Οχι σε μια χώρα που πτωχεύει δεν είναι φυσιολογικό. Σε μια χώρα που φτωχεύει όμως ένα μέρος του πληθυσμού και εκτελείται χωρίς να δίνει κανείς σημασία ναι είναι φυσιολογικό. Σε μια χώρα που απλά σέρνει τους φτωχότερους στα κρεματόρια και καθησυχάζει τους ευνοούμενούς της πως όλα θα πάνε καλά είναι φυσιολογικό...
Εγώ απλά έψαχνα έναν έστω αγανακτισμένο που ξεχειμώνιαζε... αλλά δεν τον βρήκα.
Χρόνια σας πολλά καλοί χριστιανοί και φιλήσυχοι πολίτες. Ολα θα πάνε καλά. Δεν ξέρω πόσοι δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν τις φετεινες γιορτές πνιγμένοι μέσα στη μιζέρια και τη φτώχεια ξέρω όμως πόσοι ακόμα κυκλοφορούν με τις ψυχές τους βουτηγμένες στα πολύχρωμα κορδελάκια και τις μπαλίτσες σαν καλοκουρδισμένα αρκουδάκια στη εποχή της μεγάλης σφαγής. Πόσοι αντάλλαξαν ήδη την αγανάκτησή τους με μια σιωπηλή ανοχή της ντροπής και ένοιωσαν ήσυχοι που ακόμα μπορούν κι αγοράζουν..
Στο σουπερ μάρκετ χτες μόλις μπήκα ήταν μια σειρά από καρότισα, μια μεγάλη σειρά από καρότσια που είχαν πάνω χαρτάκια για παράδοση στο σπίτι. Δηλαδή καροτσια που είχαν λογαριασμούς από κατοστάρικο κι επάνω. Είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος. Τελικά έχει κυλίσει πολύ χρήμα στις τσέπες των φτωχών ελλήνων και πολλές κάρτες ευτυχίας από τις Τράπεζες. Κι αυτό το χρήμα, αυτές οι κάρτες κουκουλώνουν τα σκατά χωρίς ενοχές και ειδικά αυτές τις μέρες τα τυλίγουν και μέσα σε πολύχρωμα πακέτα.
Ζουν ανάμεσά μας και ζούμε ανάμεσά τους κι αυτό κάποια στιγμή θα επιφέρει μεγάλη ταραχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου