Ψίχουλα και χαβιάρι

ΘΑΝΑΣΗΣ
ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ

  targirakis@e-typos.com


ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ενοχές στον ελληνικό λαό,
«έπεσε» η περίφηµη δήλωση Πάγκαλου «µαζί τα φάγαµε».
Κατόπιν, άρχισε η µαζική επιχείρηση κατατροµοκράτησης
των πολιτών, η οποία κορυφώθηκε µε την εξαγγελία-
παρωδία για δηµοψήφισµα εκ µέρους του κ. Παπανδρέου
και το δίληµµα «ευρώ ή δραχµή». Τώρα, εν όψει της πρώτης
µεγάλης δόσης (άνω των 80 δισ.) του νέου Μνηµονίου,
τους φταίνε οι -άκουσον, άκουσον- µη ανταγωνιστικοί
µισθοί στον ιδιωτικό τοµέα, οι συντάξεις κ.ο.κ. Είναι
ολοφάνερο ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο. Η κρίση, όµως,
σκέφτονται σε κάποια σαλόνια της ελληνικής ελίτ, µπορεί
να είναι καταστροφή για τους πολλούς, αλλά είναι µεγάλη
ευκαιρία για ορισµένους, λίγους. Ετσι εξάλλου έγιναν και
οι µαυραγορίτες της Κατοχής «µεγαλοεπιχειρηµατίες». Ναι,
θα καταστραφούν και κάποιοι σαλονάτοι, αλλά σηµαντική
µερίδα τους, που δήθεν στο όνοµα της κρίσης δεν πληρώνει
ούτε καν το ∆ώρο Χριστουγέννων στους εργαζοµένους,
έχει «τιγκάρει» µε χρήµα τους λογαριασµούς της στο
εξωτερικό και σε offshore εταιρίες και ελπίζει ακόµα και
στην επιστροφή στη δραχµή, προκειµένου να αγοράσει όλη
την Ελλάδα κοψοχρονιά.
ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ; Εάν εξαιρεθεί εκείνο το κοµµάτι τους
που κάνει επίδειξη οσφυοκαµψίας στους ξένους, αλλά και
στα εγχώρια µεγάλα συµφέροντα, οι υπόλοιποι, ακόµα
και όσοι χαρακτηρίζονται από εντιµότητα, στέκουν όχι
απλά αµήχανοι απέναντι σε αυτό το σκηνικό, αλλά και το
στηρίζουν µε τον τρόπο τους. Ετσι πια σήµερα είναι απόλυτη
η δυσαρµονία ανάµεσα στο λαϊκό αίσθηµα και στην πολιτική.
Τελευταία, αυτό ήλθε να το ενισχύσει η δηµοσιοποίηση του
«πόθεν έσχες» των βουλευτών. Εκτός του ότι ήταν µόνον
«έσχες» και όχι «πόθεν», αίσθηµα αγανάκτησης προκάλεσε
το γεγονός ότι πολλοί εξ αυτών που διαθέτουν πολύ
µεγάλη περιουσία και καταθέσεις ψηφίζουν «δαγκωτό», επί
παραδείγµατι, για περικοπές στις ήδη πενιχρές συντάξεις.
ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙ το αδιέξοδο, στο οποίο
έχει οδηγηθεί η διερεύνηση όλων των µεγάλων σκανδάλων
µιζών (Siemens, εξοπλιστικά, µεγάλα έργα, δηµόσιες
προµήθειες). Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το λιγότερο που εδίδετο
ως µίζα ήταν το 10% του κάθε έργου (είχε φτάσει έως και
25%, ενώ ακόµα και τώρα, σε συνθήκες κρίσης, υπάρχουν
καταγγελίες µέχρι και για 50%), µπορεί να διανοηθεί κανείς
πόσες εκατοντάδες δισ. διοχετεύθηκαν σε µίζες για όλα τα
έργα που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα.
Να προστεθούν, βέβαια, σε αυτά οι υπερτιµολογήσεις και
τα «φουσκώµατα» των έργων, που κατέληγαν στις τσέπες
µεγαλοκαρχαριών. Ιδού πού πήγε ένα τεράστιο κοµµάτι των
χρηµάτων που λείπουν σήµερα από τη χώρα. ∆ιότι µπορεί
«να τα φάγαµε µαζί», αλλά άλλο είναι να τρως ψίχουλα και
άλλο να τρως µε την κουτάλα το χαβιάρι
newetypos