ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ 19,20,21,22 ΚΑΙ 23!!!

ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ 19

Γιατί το ΕΠΑΜ δεν πήγε καλύτερα στις ευρωεκλογές πήγε καλά υπήρξε πόλωση ήταν πολύ αριστερό δεν ήταν αριστερό ήταν πολύ πατριωτικό δεν ήταν πολύ πατριωτικό έγινα λάθη από την ηγεσία φταίει ο κόσμος δεν έγιναν συνεργασίες άλλο ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ 20 ποιος πολιτικός σχηματισμός είναι εγγύτερος στο ΕΠΑΜ:  ΔΡΑΧΜΗ/ΚΑΤΣΑΝΕΒΑΣ ΣΧΕΔΙΟ Β' ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΥΡΙΖΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΚΕ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΕΛΙΑ ΝΔ ΑΛΛΟ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ 21 ΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΜ;   ΔΡΑΧΜΗ/ΚΑΤΣΑΝΕΒΑΣ ΣΧΕΔΙΟ Β' ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΥΡΙΖΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΚΕ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΕΛΙΑ ΝΔ ΑΛΛΟ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ 22 ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ: ΝΔ ΣΥΡΙΖΑ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΠΟΤΑΜΙ ΚΚΕ ΕΛΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΛΑΟΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΠΑΜ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΓΕΦΥΡΕΣ ΑΛΛΟ   ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ 23  ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ:  ΝΔ ΣΥΡΙΖΑ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΠΟΤΑΜΙ ΚΚΕ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΑΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΠΑΜ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΓΕΦΥΡΕΣ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΕΛΙΑ ΑΛΛΟ

Σταυροί Μπίστη ευρωεκλογών 2014 - τελικά Ευβοίας

Σημαδιακό!!!! 666 σταυροί στην Εύβοια για τον Μπίστη!!!!!

Μπίστη Boys...

Μόνον με τον αρχιτέκτονα της Αποστασίας Μητσοτάκη, θα μπορούν να παραλληλιστούν σαυτοί που θα σχηματίσουν τελικά κυβέρνηση με αυτή τη Νέα Δημοκρατία και αυτό το ΠΑΣΟΚ

Το στίγμα της πολιτικής αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ, κυρίως από αυτούς που αντιπολιτεύονται τον Κουβέλη και παλεύουν για επιστροφή στην συγκυβέρνηση, περιγράφεται από μερικές φράσεις του Βασίλη Οικονόμου που δεν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο για να ψηφίσει όλα τα υπόλοιπα. Γι’ αυτό και είναι αυτός με τον Ψαριανό και τον... Παπαδόπουλο που παλεύουν... για την Λυκούδια ΔΗΜΑΡ. Και θα την έχουν.

Ο Βασίλης Οικονόμου σε συνέντευξή του την Τετάρτη, ούτε λίγο ούτε πολύ παραδέχτηκε πως δεν υπάρχει ΔΗΜΑΡ αλλά μόνο 14 βουλευτές που πρέπει να αποκτήσουν προσανατολισμό.

Αυτό είναι το στίγμα που δίνουν οι εκπρόσωποι της “Ανανεωτικής”, “Εκσυγχρονιστικής” και “Κυβερνώσας Αριστεράς” μαζί.

Οι Ψαριανός, Οικονόμου, Παπαδόπουλος, Λυκούδης και από κοντά ο Τσούκαλης χτυπιούνται καιρό τώρα για την επιστροφή της ΔΗΜΑΡ στον κυβερνητικό πόλο των ακροδεξιών της Νέας Δημοκρατίας. Και συνυπολογίζοντας την ποιότητα του πόλου που θα προκύψει από τον επικείμενο ανασχηματισμό, ανυπομονούν να κυβερνήσουν ξανά με τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Μπαλτάκο, τον Βενιζέλο, τον Δένδια, τον Αθανασίου, και όλους εκείνους που έχουν κουρελιάσει το Σύνταγμα της χώρας.

Από την άλλη υπάρχουν και μερικοί βουλευτές (Αναγνωστάκης, Κυρίτσης, Πανούσης, Φούντα και Ψύρρας) που με κοινή τους δήλωση φαίνεται να κοιτούν σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς και όχι σε μια κυβέρνηση που στοχεύει να πατάξει την Αριστερά. Το αν όντως το πιστεύουν θα το δείξει η στάση τους και κυρίως οι πράξεις τους.

Το τέλος της ΔΗΜΑΡ είναι προδιαγεγραμμένο. Όταν για πάνω από ένα χρόνο παλινωδίες πότε δεξιά και πότε αριστερά, που λέει ο λόγος, είναι αδύνατο να μαζέψεις μετά τα σαρκοβόρα σκυλιά που μύρισαν αίμα και καρέκλες.

Διάβασα από τον Νίκο Σαραντάκο μια σύντομη ιστορική αναδρομή (ενώ πολύ διαφωτιστικά είναι και τα σχετικά σχόλια στην ανάρτηση του) στον τρόπο που κατάφερε ο Καραμανλής του 1980 να διαλύσει την ΕΔΗΚ από τα αριστερά του και την Εθνική Παράταξη από τα δεξιά του για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Επειδή η Ιστορία επαναλαμβάνεται πότε σαν φάρσα και πότε σαν τραγωδία, διαλέγετε και παίρνετε.

Το μόνο που έχει απομείνει από τη ΔΗΜΑΡ είναι όντως οι βουλευτές της. Υπάρχουν όμως και μερικοί βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, που σε αντίθεση με τους συνεχιστές του Μπίστη, τους έχει απομείνει και αξιοπρέπεια. Αν θεωρούν πως είναι αξιοπρεπές μία κυβέρνηση που έχει απολέσει την λαϊκή νομιμοποίηση να συνεχίσει το έργο της επειδή αποφάσισαν να την στηρίξουν βουλευτές που έχουν χάσει και τη δική τους, ιδού πεδίον δόξης λαμπρό.

Την Ιστορία μπορεί να την γράφουν οι νικητές. Όμως σήμερα η Ιστορία γράφεται καθημερινά μέσα από δίκτυα και ενημερωμένους πολίτες.

Κανείς δεν θα ξεχάσει αυτούς που θα σχηματίσουν τελικά κυβέρνηση με αυτή τη Νέα Δημοκρατία και αυτό το ΠΑΣΟΚ.

Έγραψε ο Ρεμπελίσκος, μέσω "Το Γρέκι" 

Χάρρυ Κλυνν 

Bilderberg χωρίς μητσοτακέικο γίνεται;

Τρεις Έλληνες περιλαμβάνονται στον κατάλογο των προσκεκλημένων της φετινής ετήσιας συνεδρίασης της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ που θα πραγματοποιηθεί από τις 29 Μαΐου έως την 1η Ιουνίου στην Κοπεγχάγη.
-Ο πρόεδρος του ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας Γιώργος Ζαννιάς
-Ο πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) Λουκάς Τσούκαλης
-Η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, πρόεδρος της Action Aid Hellas

    Πηγή http://www.elkosmos.gr/epikairotita/h-/kathimerinotita/14226-bilderberg---.html

Δελτίο των 11

Τουλάχιστον μάθαμε τι είχε στο σακίδιο

''ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ''...

«Θα μπορούσε να είναι και πολύ χειρότερα», είναι το σχόλιο του Economist για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στην Ελλάδα...
Όπως εξηγεί το έγκυρο αμερικανικό περιοδικό, η Ελλάδα δεν φαίνεται να είναι πιο ασταθής από ό,τι πριν από τις εκλογές.  Και αυτό γιατί η διαφορά που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αρκετή για να γίνει δεκτό το αίτημά του για πρόωρες εκλογές.

«Ο συνασπισμός του κ. Σαμαρά έχει πλειοψηφία μόλις δύο εδρών στο Κοινοβούλιο, αλλά ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, έχει τώρα ελπίδα να κερδίσει ξανά δύο γνωστούς αποστάτες, που είναι ανεξάρτητοι βουλευτές. Με τους έξι βουλευτές της Χρυσής Αυγής να είναι απόντες, εν αναμονή της δίκης τους, θα είναι ευκολότερο για τον κ. Σαμαρά να περάσει από τη Βουλή άλλον ένα γύρο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που απαιτούν η ΕΕ και το ΔΝΤ», σημειώνει ο Economist.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές αποτελούν προϋπόθεση για να συνεχίσουν οι συζητήσεις με τους ξένους πιστωτές της Ελλάδας για ελάφρυνση του χρέους, που χαρακτηρίζεται από το περιοδικό ως μη βιώσιμο. Όμως, εάν η συμφωνία για το χρέος κλείσει και η οικονομία ανακάμψει όπως αναμένεται, οι πιθανότητες της Ελλάδας να βγει από το μνημόνιο θα βελτιωθούν, σημειώνεται.

Διαβάστε περισσότερα από το newmoney.gr εδώ
fimotro

Ο προφητικός διάλογος Φραντζή – Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Τον Φεβρουάριο ίου 1451 πέθανε ο σουλτάνος Μουράτ και τη θέση του πήρε ο γιος του Μωάμεθ, που δεν ήταν ούτε 20 χρόνων. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έδειξε χαρούμενος που ο νεαρός σουλτάνος υποσχέθηκε να διατηρήσει την ειρηνική συνύπαρξη με το Βυζάντιο, συνεχίζοντας την πολιτική του πατέρα του. Μόλις ο αυτοκράτορας συνάντησε τον πιστό του συνεργάτη Γεώργιο Φραντζή, ο οποίος μόλις είχε επιστρέφει από διπλωματική αποστολή, υπήρξε ο παρακάτω διάλογος:

- «Θα σου πω καλά νέα μόνο αν μου δώσεις τα συχαρίκια. Ο Μουράτ πέθανε και ο γιος του δέχτηκε να διατηρήσει την ειρήνη μαζί μας.

- Δέσποτά μου, αυτό δεν είναι ευχάριστο, αλλά πολύ λυπηρό νέο.

- Γιατί;

- Γιατί ο Μουράτ ήταν γέρος και είχε κάνει αποτυχημένη απόπειρα επίθεσης στην Πόλη. Στο εξής δεν θα επιχειρούσε ξανά κάτι παρόμοιο, αλλά θα επιθυμούσε μόνο ειρήνη και φιλία. Ο γιος του όμως, είναι νέος σε ηλικία και από τα παιδικά του χρόνια εχθρός των χριστιανών.

- Είσαι ένας από τους πιο συνετούς και σπουδαίους άρχοντες της αυτοκρατορίας και γνωρίζεις καλά αυτά τα πράγματα, ο Θεός όμως μπορεί να το επέτρεψε αυτό για το καλό.

- Όπως νομίζεις, βασιλιά μου».

Ο Φραντζής είχε σωστά διαισθανθεί ότι ο νεαρός σουλτάνος θα αποτελούσε στο μέλλον θανάσιμη απειλή για το Βυζάντιο. Ο ιδιαίτερα καλλιεργημένος Μωάμεθ, που είχε ανατραφεί στις παρυφές της Ευρώπης, φλεγόταν να κατακτήσει τον πολύ πιο προηγμένο και αξεπέραστο για την εποχή του βυζαντινό πολιτισμό. Στο βάθος της ψυχής του ήθελε να κατατροπώσει τους Βυζαντινούς, όχι γιατί τους θεωρούσε  υποδεέστερους, αλλά γιατί ενδόμυχα τους θαύμαζε και επιζητούσε τη σύγκριση μαζί τους, κατά προτίμηση σε πεδία που είχε την περιστασιακή υπεροχή, όπως το στρατιωτικό. Απέναντι του βρήκε μια παρηκμασμένη αυτοκρατορία-σφραγίδα, χωρίς εδάφη, υπερασπιστές και ηθικό. Δυστυχώς, ο Μωάμεθ ο Πορθητής δεν σεβάστηκε τον βυζαντινό πολιτισμό. Η πρώτη του ενέργεια μόλις μπήκε στην Αγία Σοφία ήταν να πηδήξει επάνω στην Αγία Τράπεζα για να προσευχηθεί. Εισήλθε στο μεγαλύτερο αριστούργημα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, που «κόβει την ανάσα» των ανθρώπων επί 1.500 χρόνια, και το βεβήλωσε. Κατέλαβε μια πόλη-κόσμημα, με παλάτια, εκκλησίες, αγάλματα, σιντριβάνια, καμπαναριά, εικονίσματα, πολύχρωμα μάρμαρα, βιβλία, πελεκητούς δρόμους, δικαστήρια, νόμους, διοικητικές υπηρεσίες, ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κοινωνική πρόνοια, υδραγωγεία, νοσοκομεία και την παρέδωσε στη βεβήλωση. Έδειξε μικροψυχία και επιβράδυνε την ιστορική πρόοδο. Γι’ αυτό το όνομά του γράφτηκε με χρυσά γράμματα μόνο στην τουρκική Ιστορία.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η Αλωση της Πόλης (του σερ Στήβεν Ράνσιμαν)

Γράφει ο Σέρ Στήβεν Ράνσιμαν

Το απόγευμα της Δευτέρας, 28 Μαΐου, ήταν καθαρό και λαμπερό. Καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει προς το δυτικό ορίζοντα, έλαμπε κατ’ ευθείαν επάνω στα πρόσωπα των υπερασπιστών στα τείχη, σχεδόν τυφλώνοντάς τους. Αυτή ήταν η ώρα που ξεκίνησε η δραστηριότητα στο τουρκικό στρατόπεδο. Άνδρες παρουσιάστηκαν κατά χιλιάδες για να ολοκληρώσουν το παραγέμισμα της τάφρου, ενώ άλλοι έφερναν κανόνια και πολεμικές μηχανές. Λίγο μετά τη δύση ο ουρανός συννέφιασε και έπεσε μια ραγδαία βροχή. Αλλά οι εργασίες συνεχίστηκαν χωρίς διακοπή, και οι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να τις σταματήσουν. Περίπου στις μιάμιση το πρωί ο σουλτάνος έκρινε ότι όλα ήταν έτοιμα και έδωσε τη διαταγή για την επίθεση.

Ο ξαφνικός θόρυβος ήταν τρομακτικός. Σε όλη την έκταση της γραμμής των τειχών οι Τούρκοι όρμησαν στην επίθεση, βγάζοντας τις πολεμικές κραυγές τους, ενώ τους παρότρυναν τύμπανα, σάλπιγγες και φλογέρες. Τα χριστιανικά στρατεύματα περίμεναν σιωπηλά, όταν όμως οι φρουροί στους πύργους έδωσαν το σύνθημα του συναγερμού, οι εκκλησίες κοντά στα τείχη άρχισαν να κτυπούν τις καμπάνες τους, και η μία εκκλησία μετά την άλλη στην πόλη μετέδιδε τον ήχο του συναγερμού, μέχρις ότου σήμαινε κάθε καμπαναριό. Τρία μίλια πιο μακριά, στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, οι πιστοί ήξεραν ότι η μάχη είχε αρχίσει. Κάθε άνδρας σε μάχιμη ηλικία επέστρεψε στη θέση του, και οι γυναίκες, μεταξύ τους και μοναχές, έσπευσαν στα τείχη για να βοηθήσουν στη μεταφορά λίθων και δοκαριών για την ενίσχυση των αμυντικών έργων, καθώς και κουβάδων με νερό για να φρεσκαριστούν οι υπερασπιστές. Οι γέροι και τα παιδιά βγήκαν από τα σπίτια τους και συνωστίστηκαν μέσα στις εκκλησίες, πιστεύοντας ότι οι άγιοι και οι άγγελοι θα τους προστάτευαν. Μερικοί πήγαν στις ενοριακές τους εκκλησίες, άλλοι στην ψηλή εκκλησία της Αγίας Θεοδοσίας, κοντά στον Κεράτιο. Την Τρίτη ήταν η γιορτή της, και το κτίριο ήταν διακοσμημένο με τριαντάφυλλα που είχαν περισυλλεγεί από τους κήπους και τους φράχτες.

Σίγουρα εκείνη δεν θα εγκατέλειπε τους πιστούς της. Άλλοι επέστρεψαν στη μεγάλη μητρόπολη, ενθυμούμενοι μια παλιά προφητεία που έλεγε ότι, μολονότι οι άπιστοι μπορεί να έμπαιναν μέσα στην πόλη μέχρι το ιερό κτίριο, εκεί θα εμφανιζόταν ένας Άγγελος Κυρίου και θα τους απωθούσε με την αστραφτερή ρομφαία του μέχρι τον όλεθρό τους. Σε όλη τη διάρκεια των σκοτεινών ωρών πριν από την αυγή τα εκκλησιάσματα περίμεναν και προσεύχονταν.

Στα τείχη δεν υπήρχε χρόνος για προσευχές. Ο σουλτάνος είχε προετοιμάσει τα σχέδιά του με προσοχή. Παρά τα αλαζονικά λόγια του προς το στρατό του, η εμπειρία του τού είχε δείξει να σέβεται τον εχθρό. Σ’ αυτή την περίπτωση θα τους καταπονούσε προτού διακινδυνεύσει τα καλύτερα στρατεύματά του στη μάχη. Πρώτους έστειλε στη μάχη τους άτακτούς του, τους βαζιβουζούκους. Υπήρχαν πολλές χιλιάδες από αυτούς, τυχοδιώκτες από κάθε χώρα και φυλή, πολλοί Τούρκοι, αλλά πολύ περισσότεροι από χριστιανικές χώρες, Σλάβοι, Ούγγροι, Γερμανοί, Ιταλοί, ακόμη και Έλληνες, όλοι τους έτοιμοι να πολεμήσουν εναντίον των ομοθρήσκων τους Χριστιανών έναντι της αμοιβής που τους έδινε ο σουλτάνος και των λαφύρων που τους υποσχόταν. Οι περισσότεροι από αυτούς έφερναν τα δικά τους όπλα, που ήταν ένα περίεργο μίγμα από γιαταγάνια και σφεντόνες, τόξα και μερικά αρκεβούζια. Σ’ αυτούς είχε διανεμηθεί και ένας μεγάλος αριθμός από σκάλες.

Ήταν αναξιόπιστα στρατεύματα, εξαιρετικά κατά την πρώτη τους έφοδο, αλλά τα οποία αποθαρρύνονταν εύκολα εάν δεν πετύχαιναν αμέσως. Γνωρίζοντας αυτή την αδυναμία ο Μωάμεθ τοποθέτησε πίσω τους μια γραμμή από άνδρες της στρατιωτικής αστυνομίας, οπλισμένους με μαστίγια και ρόπαλα, που είχαν διαταγές να τους παρακινούν και να κτυπούν και να δέρνουν οποιονδήποτε έδειχνε σημάδια ταλάντευσης. Πίσω από τη στρατονομία ήταν οι γενίτσαροι του σουλτάνου. Εάν κανείς φοβισμένος άτακτος άνοιγε δρόμο μέσα από την αστυνομία, έπρεπε να τον πετσοκόψουν με τα γιαταγάνια τους.

Η επίθεση των βαζιβουζούκων εκτοξεύθηκε σε όλο το μήκος της γραμμής, αλλά άσκησε έντονη πίεση μόνο στην κοιλάδα του Λύκου. Σε άλλα σημεία τα τείχη εξακολουθούσαν να είναι πολύ γερά, και οι επιθέσεις εναντίον τους απέβλεπαν κυρίως να απασχολήσουν τους αμυνόμενους από το να ενισχύσουν τους συντρόφους τους στο ζωτικό τομέα. Εκεί ο αγώνας ήταν σκληρός. Οι βαζιβουζούκοι αντιμετώπιζαν στρατιώτες πολύ καλύτερα εξοπλισμένους και πολύ καλύτερα εκπαιδευμένους από τους ίδιους, ενώ επιπλέον μειονεκτούσαν και λόγω των αριθμών τους. Ήταν συνεχώς ο ένας μέσα στα πόδια του άλλου. Οι πέτρες που εκτοξεύονταν εναντίον τους μπορούσαν να σκοτώσουν ή να τραυματίσουν πολλούς ταυτόχρονα. Αν και μερικοί δοκίμασαν να υποχωρήσουν, οι περισσότεροι συνέχιζαν, ακουμπώντας τις σκάλες τους στα τείχη και στο φράχτη και σκαρφαλώνοντας, για να σφαγιαστούν προτού φθάσουν στην κορυφή. Ο Τζουστινιάνι και όλοι οι Έλληνες και οι Ιταλοί του ήταν εξοπλισμένοι με όλα τα μουσκέτα και τις βομβάρδες που μπορούσαν να βρεθούν στην πόλη. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας έσπευσε να τους ενθαρρύνει. Μετά από περίπου δύο ώρες αγώνα ο Μωάμεθ διέταξε τους βαζιβουζούκους να αποσυρθούν. Είχαν συγκρατηθεί και αποκρουστεί, αλλά είχαν εκπληρώσει το σκοπό τους να καταπονήσουν τον εχθρό.

Μερικοί Χριστιανοί ήλπισαν ότι αυτή ενδεχομένως ήταν μια μεμονωμένη νυκτερινή επίθεση, με σκοπό να δοκιμάσει τη δύναμή τους, και όλοι τους ήλπιζαν για μια στιγμή ανάπαυσης. Δεν τους δόθηκε. Μόλις είχαν προλάβει να ανασυγκροτήσουν τις γραμμές τους και να αντικαταστήσουν τα δοκάρια και τα βαρέλια με χώμα στο φράχτη, όταν εκτοξεύθηκε μια δεύτερη επίθεση. Συντάγματα από Τούρκους της Ανατολίας από το στρατό του Ισάκ, που αναγνωρίζονταν εύκολα από ιδιαίτερες στολές και τους θώρακές τους, εξόρμησαν κατηφορίζοντας από το λόφο έξω από την πύλη του Αγίου Ρωμανού για το κοινό, προς την κοιλάδα, και στράφηκαν ώστε να βρεθούν αντιμέτωποι με το φράχτη. Για άλλη μια φορά οι καμπάνες των εκκλησιών κοντά στα τείχη κτύπησαν για να δώσουν το σημείο του συναγερμού. Αλλά ο ήχος πνίγηκε από το βρόντο του μεγάλου κανονιού του Ουρβανού και των ομοίων του, καθώς ξανάρχισαν να σφυροκοπούν τα τείχη. Μέσα σε λίγα λεπτά οι Ανατολίτες είχαν ριχτεί στην επίθεση. Αντίθετα με τους ατάκτους ήταν καλά εξοπλισμένοι και πειθαρχημένοι, όλοι τους ευσεβείς Μωαμεθανοί, διψασμένοι για τη δόξα να είναι οι πρώτοι που θα έμπαιναν στη χριστιανική πόλη. Με την άγρια μουσική των σαλπιγκτών και των φλαουτιστών να τους ενθαρρύνει, ρίχτηκαν στο φράχτη, σκαρφαλώνοντας ο ένας επάνω στους ώμους του άλλου στις προσπάθειές τους να ακουμπήσουν τις σκάλες τους επάνω στο φράχτη και να ανοίξουν το δρόμο τους προς την κορυφή. Στο αμυδρό φως των πυρσών, με τα σύννεφα να σκεπάζουν συνεχώς το φεγγάρι, ήταν δύσκολο να δει κανείς τι συνέβαινε. Οι Ανατολίτες, όπως και οι άτακτοι πριν από αυτούς, μειονεκτούσαν σε εκείνο το στενό μέτωπο λόγω των αριθμών τους. Η πειθαρχία και η επιμονή τους απλά έκανε τις απώλειές τους βαρύτερες, καθώς οι αμυνόμενοι τους πετούσαν πέτρες και απωθούσαν τις σκάλες τους, ή πολεμούσαν εναντίον τους σώμα με σώμα. Περίπου μία ώρα πριν από την αυγή, όταν αυτή η δεύτερη επίθεση άρχιζε να παραπαίει, ένα βλήμα από το κανόνι του Ουρβανού προσγειώθηκε εντελώς επάνω στο φράχτη, γκρεμίζοντάς τον σε έκταση αρκετών μέτρων. Σηκώθηκε ένα σύννεφο σκόνης καθώς τα μπάζα και το χώμα τινάχθηκαν στον αέρα, και ο μαύρος καπνός της πυρίτιδας τύφλωσε τους αμυνόμενους. Μια ομάδα από τριακόσιους Ανατολίτες όρμησε προς το άνοιγμα που είχε δημιουργηθεί, κραυγάζοντας ότι η πόλη ήταν δική τους. Αλλά, με τον αυτοκράτορα επικεφαλής τους, οι Χριστιανοί τους περικύκλωσαν, σφαγιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος και απωθώντας τους υπόλοιπους πίσω στην τάφρο. Η ανάσχεση προκάλεσε σύγχυση στους Ανατολίτες. Η επίθεση ανακλήθηκε, και αποσύρθηκαν στις γραμμές τους. Με θριαμβευτικές κραυγές οι αμυνόμενοι καταπιάστηκαν και πάλι με την επισκευή του φράχτη.

Οι Τούρκοι δεν είχαν μεγαλύτερη επιτυχία σε άλλους τομείς. Κατά μήκος του νοτίου τμήματος των χερσαίων τειχών ο Ισάκ κατόρθωσε να ασκήσει επαρκή πίεση ώστε να αποτρέψει τους υπερασπιστές να μετακινήσουν άνδρες στην κοιλάδα του Λύκου, αλλά, με τα καλύτερα στρατεύματά του να έχουν μετακινηθεί για να πολεμήσουν εκεί, δεν μπορούσε να κάνει σοβαρή επίθεση. Κατά μήκος της Προποντίδας ο Χαμζά μπέης δυσκολευόταν να φέρει τα πλοία του κοντά στην ακτή. Τα λίγα αποβατικά αγήματα που κατόρθωσε να στείλει αποκρούστηκαν εύκολα από τους μοναχούς στους οποίους είχαν αναθέσει την άμυνα, ή από τον πρίγκιπα Ορχάν και τους οπαδούς του. Σε όλο το μήκος του Κερατίου έγιναν προσποιήσεις, αλλά καμία πραγματική απόπειρα επίθεσης. Γύρω από τη συνοικία των Βλαχερνών ο αγώνας ήταν πιο σκληρός. Στο χαμηλότερο σημείο, κοντά στο λιμάνι, τα στρατεύματα που είχε μεταφέρει ο Ζαγανός επάνω από τη γέφυρα έκαναν συνεχείς επιθέσεις, όπως και οι άνδρες του Καρατζά πασά, ψηλότερα στην πλαγιά. Αλλά ο Μινόττο και οι Βενετοί του μπόρεσαν να κρατήσουν τον τομέα τους στα τείχη απέναντι στο Ζαγανός, και οι αδελφοί Μποκκιάρντι απέναντι στον Καρατζά.

Ο σουλτάνος λέγεται ότι αγανάκτησε για την αποτυχία των Ανατολιτών. Είναι όμως πιθανό ότι πρόθεσή του και με αυτούς, όπως και με τους ατάκτους πριν από εκείνους, ήταν να καταπονήσει τον εχθρό παρά να μπουν οι ίδιοι στην πόλη. Είχε υποσχεθεί ένα μεγάλο βραβείο για τον πρώτο στρατιώτη που θα περνούσε το φράχτη με επιτυχία, και επιθυμούσε αυτό το προνόμιο να καταλήξει σε κάποιο μέλος του δικού του ευνοούμενου συντάγματος, των γενιτσάρων του. Τώρα είχε έλθει η ώρα να μπουν και εκείνοι στη μάχη. Ήταν ανήσυχος, γιατί εάν αποτύγχαναν κι αυτοί θα ήταν δύσκολο να συνεχίσει την πολιορκία. Έδωσε τις διαταγές γρήγορα. Προτού οι Χριστιανοί βρουν χρόνο να φρεσκαριστούν και να κάνουν μερικές χονδρικές επισκευές στο φράχτη, έπεσε επάνω τους μια βροχή από βλήματα, βέλη, ακόντια, πέτρες και σφαίρες, ενώ πίσω από τη βροχή οι γενίτσαροι προέλαυναν βιαστικά, χωρίς να ορμούν παράτολμα, όπως είχαν κάνει οι βαζιβουζούκοι και οι Ανατολίτες, αλλά διατηρώντας τις γραμμές τους σε απόλυτη τάξη, αδιάσπαστες από τα βλήματα του εχθρού.

Η πολεμική μουσική που τους παρότρυνε ήταν τόσο δυνατή ώστε ο ήχος μπορούσε να ακούγεται μέσα από τις βροντές των κανονιών από την άλλη πλευρά του Βοσπόρου. Τους οδήγησε ο ίδιος ο Μωάμεθ μέχρι 99 την τάφρο και στάθηκε εκεί φωνάζοντας ενθαρρυντικά καθώς τον προσπερνούσαν. Το ένα κύμα μετά το άλλο από αυτούς τους φρέσκους, υπέροχους και ισχυρά εξοπλισμένους άνδρες ορμούσε στο φράχτη, για να ξηλώσει τα βαρέλια με το χώμα που στέκονταν επάνω του, για να κόψει τα δοκάρια που τον στήριζαν και για να ακουμπήσει τις σκάλες του επάνω του στα σημεία όπου δεν ήταν δυνατό να γκρεμιστεί, κάθε κύμα παραμερίζοντας χωρίς πανικό για το επόμενο. Οι Χριστιανοί ήταν εξουθενωμένοι. Είχαν πολεμήσει για περισσότερες από τέσσερις ώρες με μόνο μερικές στιγμές ανάπαυσης, αλλά πολεμούσαν με απελπισία, γνωρίζοντας ότι εάν έκαναν πίσω, αυτό θα ήταν το τέλος. Πίσω τους στην πόλη οι καμπάνες των εκκλησιών σήμαιναν και πάλι, και στον ουρανό υψώθηκε ένα μεγάλο μουρμούρισμα προσευχών.

Τώρα ο αγώνας στο φράχτη γινόταν σώμα με σώμα. Επί περίπου μία ώρα οι γενίτσαροι δεν μπορούσαν να ανοίξουν δρόμο. Οι Χριστιανοί άρχισαν να πιστεύουν ότι η επίθεση εξασθενούσε κάπως. Αλλά η μοίρα ήταν εναντίον τους. Στη γωνία του τείχους των Βλαχερνών, ακριβώς προτού ενωθεί με το διπλό Θεοδοσιανό τείχος, υπήρχε, μισοκρυμμένη σε έναν πύργο, μια μικρή πύλη εξόδου γνωστή ως Κερκόπορτα. Είχε κλειστεί πριν από πολλά χρόνια, αλλά οι γέροι τη θυμούνταν. Ακριβώς πριν από την έναρξη της πολιορκίας την είχαν ξανανοίξει, για να διευκολύνει τις εξόδους στα πλευρά του εχθρού. Στη διάρκεια του αγώνα οι Μποκκιάρντι και οι άνδρες τους την είχαν χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά εναντίον των στρατευμάτων του Καρατζά πασά. Αλλά τώρα κάποιος, κατά την επιστροφή του από μια έξοδο, ξέχασε να αμπαρώσει τη μικρή πύλη πίσω του. Μερικοί Τούρκοι παρατήρησαν το άνοιγμα, όρμησαν μέσα από αυτό στην αυλή πίσω του και άρχισαν να ανεβαίνουν μια σκάλα που οδηγούσε στο ανώτερο σημείο του τείχους. Οι Χριστιανοί που βρίσκονταν ακριβώς έξω από την πύλη είδαν τι συνέβαινε και μαζεύτηκαν πίσω για να ξαναπάρουν τον έλεγχό της και να εμποδίσουν άλλους Τούρκους να τους ακολουθήσουν.

Μέσα στη σύγχυση περίπου πενήντα Τούρκοι παρέμειναν μέσα από το τείχος, όπου θα μπορούσαν να είχαν περικυκλωθεί και εξοντωθεί, εάν εκείνη τη στιγμή δεν είχε συμβεί μια χειρότερη καταστροφή.

Ήταν ακριβώς πριν από την ανατολή όταν μια βολή βομβάρδας χτύπησε από μικρή απόσταση τον Τζουστινιάνι και διαπέρασε το θώρακά του. Εκείνος, αιμορραγώντας ασταμάτητα και προφανώς πονώντας πολύ, παρακάλεσε τους άνδρες του να τον απομακρύνουν από το πεδίο της μάχης. Ένας από αυτούς πήγε στον αυτοκράτορα που πολεμούσε εκεί κοντά για να ζητήσει το κλειδί μιας μικρής πύλης που οδηγούσε μέσα από το εσωτερικό τείχος. Ο Κωνσταντίνος έσπευσε στο πλευρό του για να τον παρακαλέσει να μην εγκαταλείψει τη θέση του. Αλλά το κουράγιο του Τζουστινιάνι τον είχε εγκαταλείψει, και επέμενε να φύγει. Η πύλη άνοιξε και ο σωματοφύλακάς του τον μετέφερε στην πόλη, μέσα από τους δρόμους, κάτω στο λιμάνι. Τα στρατεύματά του παρατήρησαν την αναχώρησή του. Μερικοί ίσως πίστεψαν ότι είχε υποχωρήσει προκειμένου να υπερασπιστεί το εσωτερικό τείχος, αλλά οι περισσότεροι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η μάχη είχε χαθεί.

Κάποιος φώναξε με τρόμο ότι οι Τούρκοι είχαν διαβεί το τείχος. Προτού προλάβουν να ξανακλείσουν τη μικρή πύλη οι Γενοβέζοι πέρασαν σύσσωμοι από αυτήν. Ο αυτοκράτορας και οι Έλληνες παρέμειναν μόνοι στο πεδίο της μάχης.

Από το άλλο σημείο της τάφρου ο σουλτάνος αντιλήφθηκε τον πανικό. Φωνάζοντας: "η πόλη είναι δική μας", διέταξε τους γενιτσάρους να ξαναεπιτεθούν και έκανε σινιάλο σε ένα λόχο με100 επικεφαλής ένα γίγαντα που τον έλεγαν Χασάν. Ο Χασάν άνοιξε δρόμο με το σπαθί του επάνω από το ψηλότερο σημείο του σπασμένου φράχτη και θεωρήθηκε ότι είχε κερδίσει το βραβείο. Τον ακολούθησαν περίπου τριάντα γενίτσαροι. Οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν. Ο ίδιος ο Χασάν έπεσε στα γόνατα από ένα χτύπημα από πέτρα και σφαγιάστηκε, ενώ δεκαεπτά σύντροφοί του χάθηκαν μαζί του. Αλλά οι υπόλοιποι κράτησαν τις θέσεις τους επάνω στο φράχτη. Οι Έλληνες αντιστέκονταν πεισματικά, αλλά το βάρος των αριθμών τους έσπρωξε πίσω προς το εσωτερικό τείχος. Μπροστά από αυτό βρισκόταν ένα άλλο χαντάκι που είχε εκβαθυνθεί σε ορισμένα σημεία για να πάρουν χώμα προκειμένου να ενισχύσουν το φράχτη. Πολλοί Έλληνες σπρώχτηκαν πίσω, μέσα σε αυτές τις τρύπες και δεν μπορούσαν να βγουν εύκολα έξω, με το μεγάλο εσωτερικό τείχος να υψώνεται πίσω τους. Οι Τούρκοι, που τώρα ήταν στην κορυφή του φράχτη, τους πυροβολούσαν από ψηλά και τους έσφαξαν. Σύντομα πολλοί γενίτσαροι έφθασαν στο εσωτερικό τείχος και σκαρφάλωσαν χωρίς αντίσταση. Ξαφνικά κάποιος κοίταξε ψηλά και είδε τουρκικές σημαίες να κυματίζουν στον πύργο επάνω από την Κερκόπορτα. Ακούστηκε η κραυγή: «η πόλις εάλω».

Ενόσω παρακαλούσε τον Τζουστινιάνι, ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε την είσοδο των Τούρκων μέσα από την Κερκόπορτα. Έσπευσε αμέσως εκεί, αλλά έφθασε πολύ αργά.

Μερικοί από τους Γενοβέζους εκεί είχαν καταληφθεί από πανικό. Μέσα στη σύγχυση ήταν αδύνατο να κλείσουν την πόρτα. Οι Τούρκοι ξεχύθηκαν μέσα από αυτήν, και τώρα οι άνδρες των Μποκκιάρντι ήταν πολύ λίγοι για να τους απωθήσουν. Ο Κωνσταντίνος έστρεψε το άλογό του και κάλπασε πίσω στην κοιλάδα του Λύκου και στα ανοίγματα στο φράχτη. Μαζί του βρισκόταν ο γενναίος Ισπανός που ισχυριζόταν ότι ήταν εξάδελφός του, ο δον Φρανσίσκο από το Τολέδο, ο πραγματικός του εξάδελφος, Θεόφιλος Παλαιολόγος, και ένας πιστός συμπολεμιστής, ο Ιωάννης Δαλμάτης. Μαζί προσπάθησαν, αλλά μάταια, να συσπειρώσουν τους Έλληνες. Η σφαγή ήταν πολύ μεγάλη. Κατέβηκαν από τα άλογά τους και για μερικά λεπτά οι τέσσερις τους κράτησαν την πρόσβαση προς την πύλη από την οποία είχε μεταφερθεί ο Τζουστινιάνι. Η πύλη είχε φρακάρει από χριστιανούς στρατιώτες που προσπαθούσαν να διαφύγουν, καθώς έπεφταν επάνω τους όλο και περισσότεροι γενίτσαροι. Ο Θεόφιλος φώναξε ότι προτιμούσε να πεθάνει παρά να ζει και εξαφανίστηκε μέσα στις ορδές που κατέφθαναν. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος γνώριζε τώρα ότι η αυτοκρατορία ήταν χαμένη, και δεν επιθυμούσε να ζήσει περισσότερο από αυτήν. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά του εμβλήματα και με το δον Φρανσίσκο και τον Ιωάννη Δαλμάτη στο πλευρό του ακολούθησε το Θεόφιλο. Δεν τον ξαναείδαν πια…

Steven Runciman, Η Άλωση της Πόλης -1453, εκδόσεις Παπαδήμα, 2005
Πηγή 

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης και το βιβλίο του ιστορικού Στήβεν Ράνσιμαν

29 Μαΐου 1453. Θρηνούμε. Αναλογιζόμαστε τα λάθη, τις δυσκολίες, τους κινδύνους. Μελαγχολούμε για το χαμό της Κωνσταντινούπολης, της αγαπημένης Πόλης. Αναπολούμε τις μέρες της παλαιάς δόξας. Χωρίς μισαλλοδοξίες. Αλλά με πληγωμένη περηφάνια, με νοσταλγική διάθεση, με συνείδηση πως το παρελθόν δεν επιστρέφει. Γι' αυτό και δεν τρέφουμε εχθρικά αισθήματα προς αυτούς που έγιναν οι κύριοι της Πόλης μέχρι και σήμερα, αλλά θυμόμαστε.

Για όσους λοιπόν επιμένουν να θυμούνται αλλά και για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν με λεπτομέρεια τα της αλώσεως της «Βασιλιάδος των Πόλεων», που ονομάσθηκε από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο «το Χάρμα και η Ελπίς του Γένους», δεν έχουν παρά να μελετήσουν το βιβλίο με τίτλο «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης» (εκδόσεις παπαδήμα) του πλέον έγκυρου και υπεύθυνου μελετητή του Βυζαντίου, του αείμνηστου Βρετανού ιστορικού και θαλερού φιλέλληνα, σερ Στήβεν Ράνσιμαν, ο οποίος είπε:

«οι Έλληνες έχουν μια κληρονομιά για την οποία μπορούν να αισθάνονται περήφανοι, μια κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθεί μέσα στις εναλλασσόμενες υλικές καταστάσεις. Στους σκοτεινότερους αιώνες της ελληνικής ιστορίας η Εκκλησία ήταν εκείνη η οποία, παρόλες τις πολλές δυσκολίες, τις πολλές απογοητεύσεις και αυτές ακόμη τις ταπεινώσεις, μπόρεσε όχι μόνο να προσφέρει πνευματική ανακούφιση αλλά και να συντηρήσει και διατηρήσει τις παραδόσεις του Ελληνισμού».

Προτού αναφερθούμε στο προτεινόμενο βιβλίο, αξίζει να εστιάσουμε στο συγγραφέα του ο οποίος κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι. Ο αείμνηστος σερ Στήβεν Ράνσιμαν υπήρξε ο κορυφαίος βυζαντινολόγος του αιώνα που έφυγε. Αγάπησε το πιο παρεξηγημένο κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας πιο πάνω από τον εαυτό του, κατάφερε κι έσυρε από τη λήθη ό,τι θαυμαστό είχε να επιδείξει το Βυζάντιο αναδεικνύοντας το στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Το πολυσχιδές έργο του αποτελεί μια τεκμηριωμένη καταγραφή αλλά και ερμηνεία της βυζαντινής ιστορίας. Αν κάτι αφήνουν τα γραπτά του, είναι το γεγονός, ότι είδε το Βυζάντιο ως μια συμπαγή ιστορική ενότητα, την οποία αμερόληπτα μελέτησε, δίνοντας στις επόμενες γενιές των ιστορικών τον τρόπο, ακόμη πιο στοχαστικά να το μελετήσουν.

Η Ελλάδα οφείλει τα μέγιστα στον Ράνσιμαν, αφού είναι ο άνθρωπος που κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να απαλλάξει την εικόνα του Βυζαντίου από στο στίγμα της δήθεν περιόδου παρακμής, διαφθοράς και δολοπλοκίας. Είναι ο άνθρωπος που συσχέτισε τη μεσαιωνική έκφανση του ελληνισμού με τη σύγχρονη Ελλάδα. Στπ πρόσωπό του Ράνσιμαν, το αγγλόφωνο και κατ΄επέκταση το διεθνές επιστημονικό κοινό, ανακάλυψε το Βυζάντιο και αφυπνίστηκε από την κατάκριση που δύο αιώνες πριν ο Έντουαρτ Γκίμπον έκανε γι΄αυτό, χαρακτηρίζοντας τη χιλιόχρονη ιστορία του ως «θρίαμβο της βαρβαρότητας και της θρησκείας».

Ο αείμνηστος Στήβεν Ράνσιμαν στο εν λόγω βιβλίο διηγείται με μελαγχολία αλλά και σπαραγμό τις τελευταίες στιγμές μιας χιλιόχρονης αυτοκρατορίας, καταδικασμένης να χαθεί, αλλά πολύ περήφανης για να παραδοθεί.
Επίσης, σε αυτή την κλασική περιγραφή παρουσιάζει τον οδυνηρό κλονισμό που προκάλεσε στη Δυτική χριστιανοσύνη η άλωση της Κωνσταντινούπολης το Μάιο του 1453.

Εξηγώντας τα αίτια της πτώσεως της Κωνσταντινούπολης ο συγγραφέας αναφέρει ότι οι εκκλήσεις της Πόλης είχαν αγνοηθεί και η βοήθεια που είχε σταλεί στη διάρκεια αυτής της κρίσης ήταν αμελητέα.

Ο Ράνσιμαν όμως δεν μένει μόνο σε αυτά, αλλά πηγαίνει δύο αιώνες πιο πίσω και ρίχνει το βάρος στα όσα έγιναν κατά την Δ' Σταυροφορία το 1204, η οποία κατέλυσε την ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ο Άγγλος ιστορικός υποστηρίζει ότι η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Βενετούς και τους Φράγκους το 1204 και η εγκατάσταση στη Βασιλεύουσα ενός Φράγκου αυτοκράτορα ήταν το κορυφαίο γεγονός της κατάρρευσης του βυζαντινού κόσμου. 

Το 1204 «ήταν η πρώτη φορά που η Κωνσταντινούπολη έπεφτε στα χέρια εχθρών από την εποχή των εγκαινίων της το 330 μ.Χ.».

Και παρατηρεί ο Ράνσιμαν:

«Ο συγκλονισμός του 1204 ήταν επομένως μεγαλύτερος από εκείνον του 1453, όταν η Πόλη έπεσε για δεύτερη φορά. Τη φορά αυτή η καταστροφή είχε ένα προηγούμενο και δεν ήλθε ως έκπληξη. Το 1453 η Κωνσταντινούπολη βρισκόταν ήδη περικυκλωμένη και πολιορκημένη επί ένα αιώνα, στη διάρκεια του οποίου ο βρόγχος σφιγγόταν όλο και πιο δυνατά». 

Στο σπουδαίο αυτό έργο επίσης, ο Ράνσιμαν διαψεύδει όλους τους επικριτές της Εκκλησίας και του μοναχισμού τονίζοντας ότι στα θαλάσσια τείχη της Βασιλεύουσας έναν από τους πύργους τον υπερασπίζαν Έλληνες μοναχοί.

Η ιστορία είναι πάνω απ΄όλα αφήγηση. Και όχι μόνον στοχεύει στην αναβίωση του ιστορικού χρόνου, διαλεγόμενη με την παράδοση και τη συνείδηση - συνείδηση έθνους, γλώσσας, θρησκείας και κοινωνικής οργάνωσης. Ο Ράνσιμαν, ως σαγηνευτικός αφηγητής αλλά ταυτόχρονα και έγκυρος επιστήμονας, επιτυγχάνει τον πιο πάνω στόχο με αυτή την εξαιρετική ιστορία, τη γεμάτη σασπένς και πάθος. Διηγείται την ιστορία και, όπως πάντα, τη διηγείται με μεγάλη κομψότητα.

Ν.Π.

Από το περιοδικό «καθ΄οδόν» της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, Κύπρος.

NOCTOC

Ινφογνώμων Πολιτικά

Ιδρύθηκε η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση.

Ρωσία, Λευκορωσία και Καζακστάν είναι οι χώρες που απαρτίζουν καταρχάς την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση βάση της Συνθήκης που υπέγραψαν οι ηγέτες των τριών χωρών.

Στόχος είναι η δημιουργία ενός ενιαίου οικονομικού χώρου ενώ θα τεθεί σε ισχύ από τις αρχές του 2015. Στην Ένωση επρόκειτο να

ενταχθεί και η Ουκρανία, πριν ξεσπάσει η κρίση στο Κίεβο ενώ χώρες όπως η Αρμενία και το Κιργιστάν είχαν δηλώσει ότι δεν θα συμμετάσχουν.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε από την πρωτεύουσα του Καζακστάν Αστάνα ότι η συμφωνία θα οδηγήσει την ήδη υπάρχουσα συνεργασία σε ένα νέο επίπεδο όπου θα υπάρχει πλήρης σεβασμός στην ακεραιότητα κάθε χώρας αλλά θα επιτρέπει στις χώρες να εξερευνήσουν τις οικονομικές τους δυνατότητες και να ενδυναμώσουν τις θέσεις τους στις παγκόσμιες αγορές.

Εκτός από το ελεύθερο εμπόριο, η Ένωση θα συντονίζει τα οικονομικά συστήματα των χωρών μελών και θα ρυθμίζει τις βιομηχανικές και αγροτικές τους πολιτικές, την αγορά εργασίας και τα συστήματα μεταφορών των προϊόντων. Ωστόσο, δεν θα υπάρχει ένα ενιαίο νόμισμα ενώ αναβάλλεται και η δημιουργία κοινής ενεργειακής αγοράς.

Οι υπογραφές έπεσαν μετά από τέσσερα χρόνια έντονων διαπραγματεύσεων και ενώ αρκετά ζητήματα παραμένουν εκκρεμή. Ο πρόεδρος του Καζακστάν Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ ανέφερε ότι θεωρεί τη νέα Ένωση «γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης».

Οι τρεις χώρες που θα συνθέσουν την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση έχουν πληθυσμό 170 εκατομμυρίων και το ΑΕΠ τους αθροίζεται σε 2,7 τρισ. δολάρια.

Πηγή: enet.gr

προεδρική δημοκρατία

Η Ευρωπαϊκή Ένωση των πληθυσμιακών οντοτήτων

Σημείωση: Αξίζει τον κόπο να αφιερώουμε λίγο χρόνο για το κείμενο που ακολουθεί.

του Rodney Atkinson —Βρετανού Βουλευτή

Μετέφρασα την παρακάτω Αναλυτική Έκθεση των συναδέλφων μας, Γερμανών δημοσιογράφων του “German Foreign Policy”, καθώς αποδεικνύει κατά τρόπο συντριπτικό αυτά που έχουν γραφεί σε αυτή την ιστοσελίδα και στα βιβλία μου (“Η πλήρης επιστροφή της Ευρώπης στο παρελθόν” και “Η Ανατέλλουσα Φασιστική Ευρώπη”) εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία —ότι δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτός ακριβώς ο συνδυασμός του Γερμανικού Εθνικού και Πολιτικού Ιμπεριαλισμού από τη μια μεριά και του Ευρωπαϊκού Φασισμού από την άλλη, που το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους νόμιζαν ότι είχαν ηττήσει το 1945.

Αυτό που είναι σαφές, είναι ότι η “Ομοσπονδιακή Ένωση των Ευρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων” (FUEN) είναι ένας αντι-σημιτικού παρελθόντος (“οι Εβραίοι αποκλείονται από τα εθνοτικά δικαιώματα που τα άλλα έθνη απολαμβάνουν”), ιδρυμένος από τους Ναζί, Γερμανοκρατούμενος οργανισμός, υποστηρικτής των φυλετικών πολιτικών και της αρχής των αυτόνομων περιφερειών, που τόσο το Τρίτο Ράιχ όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση θεώρησαν ορθά ως την καλύτερη μέθοδο για τη διάσπαση των δημοκρατικών εθνικών κρατών. Σήμερα, αυτή η οργάνωση δραστηριοποιείται σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στις Γερμανικές μειονοτήτες σε γειτονικές προς η Γερμανία χώρες όπως η Τσεχία, το Βέλγιο, η Δανία, η Πολωνία κλπ. Επίσης, έχει την υποστήριξη του Plaid Cymru και του Κινήματος Cornish (βλέπε το άρθρο “η Γερμανία καλεί” σε αυτό το σάιτ).

Από τη δεκαετία του 1950, όταν ο Hans Joseph Graf Matuschka της “Ευρωπαϊκής Ένωσης της Γερμανίας” πέτυχε τη σύνδεση της FUEN με το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών, η οργάνωση είχε την οικονομική στήριξη της Γερμανικής κυβέρνησης. Συμμετέχει στην “Επιτροπή των Περιφερειών” και στο “Συνέδριο των Κοινοτήτων και των Περιφερειών” του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και από το 1995 στον ίδιο τον ΟΗΕ. Τίποτε από όσα είχαμε δημοσιεύσει τα τελευταία χρόνια σε αυτό το σάιτ, δεν δείχνει τόσο γλαφυρά την απύθμενη ανικανότητα —ή την κατευθείαν συνεργασία με το φασισμό— των βρετανικών πολιτικών τάξεων και βρετανικών εφημερίδων κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών. Οι συνέπειες από αυτή την ατιμία θα είναι τρομερές.

Η εις βάθος έκθεση από το german-foreign-policy.com έχει ως εξής:

Εις Βάθος Έκθεση: Η Ομοσπονδιακή Ένωση των Ευρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων

Η “Ομοσπονδιακή Ένωση των Ευρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων” (FUEN) που εδρεύει στη Γερμανία ήταν ο καθοριστικός φάρος για την ανάσταση των γερμανικών “Folkdom” και των δραστηριοτήτων των Μειονοτικών Ομάδων μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Αρκετοί από τους ιδρυτές της ήταν πρώην εθνικο-σοσιαλιστές ρατσιστές. Η FUEΝ συνδέεται άμεσα με τη γερμανική κυβέρνηση και χρηματοδοτείται από αυτήν. Οργανώνει “εθνικές μειονότητες” σε όλη την Ευρώπη στην υπηρεσία της Γερμανικής εθνικής πολιτικής “Νέας Τάξης”. Η FUEΝ επιδιώκει τον στόχο μιας “Ομοσπονδιακής Ευρώπης των Περιφερειών”, που σημαίνει για να χρησιμοποιήσουμε τα δικά τους λόγια “το τέλος των ενιαίων και συγκεντρωτικών κρατών-εθνών” (σημ. R.A.: αλλά όχι βέβαια το τέλος του κεντρικού ευρωπαϊκού υπερκράτους). Η FUEΝ ακολουθεί την παράδοση της Γερμανικής πολιτικής για τα δικαιώματα των μειονοτήτων της δεκαετίας του 1920 και του 1930.

Η πολιτική αυτή, αναπόσπαστο μέρος εκείνου ακριβώς του Γερμανικού επεκτατισμού και της επιθετικότητας που κατέληξε στο θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν καθαρά εθνοτική και ρατσιστική στους στόχους της. Διακεκριμένοι Γερμανοί επιστήμονες δίδαξαν ότι η “στοχευμένη ανά συγκεκριμένες ράτσες” προστασία των μειονοτήτων ήταν δυνατή μόνον στα πλαίσια οργανικών συλλογικών ομάδων -τις επονομαζόμενες “εθνοτικές ομάδες” (‘ethnic groups’). 

Με την προϋπόθεση του ομοιογενούς αίματος και της έλλειψης εσωτερικών συγκρούσεων στην ομάδα, οι “Εθνοτικές Ομάδες” (Ethnic groups) θα πρέπει να σχηματίσουν “Εθνοτικές Κοινότητες” (‘Ethnic communities’) και ένα ενιαίο “Εθνοτικό Σώμα” (‘Ethnic Body’).

Η βιολογική ανασυγκρότηση της Ευρώπης

Η Γερμανική πολιτική των μειονοτήτων δεν συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο από ό,τι μια εθνοτική “Νέα Τάξη” για το σύνολο της Ευρώπης. Όπως είχε ξεκαθαρίσει άλλωστε μία από τις σημαντικότερες αυθεντίες στον τομέα αυτό, “η οργανική (βιολογική) συνύπαρξη των κρατών και των λαών της Ευρώπης” απειλείτο ιδιαιτέρως από την έως τότε κυρίαρχη στην Ευρώπη προσήλωση στο έθνος-κράτος (σημείωση μεταφραστή: το οποίο έθνος κράτος κατά τη γερμανική αντίληψη έπρεπε να πάψει να υπάρχει)(1). Για το σκοπό αυτό, ήταν απαραίτητο πρώτα απ’όλα να κερδηθεί η μάχη για μια νομική βάση για τη Νέα Τάξη. Κατά τον 19ο αιώνα είχε προκύψει (με βάση τις ιδέες των διανοουμένων Herder και Fichte) η απαίτηση για την αναγνώριση της “Εθνοτικής Προσωπικότητας”. 

Ακριβώς όπως ο 18ος αιώνας έφερε την αναγνώριση των ατομικών ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’, έτσι και ο 20ος αιώνας, θα έπρεπε να επιφέρει την αναγνώριση των “Δικαιωμάτων των Λαών”. Κάθε εθνοτική ομάδα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διατηρεί την εθνοτική της κατάσταση και να αναπτύσσεται ελεύθερα.

Οι κατά αυτόν τον τρόπο απαρτιζόμενες “εθνοτικές προσωπικότητες” θα έπρεπε να ξεκινήσουν την “οργανική (βιολογική) ανασυγκρότηση της Ευρώπης”, η οποία ήταν απαραίτητη για την επιτυχία της Ευρώπης στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. “Αυτή η (φυλετική σχέση) μεταξύ γειτονικών πληθυσμών αποτελεί τη sine qua non (απαραίτητη προϋπόθεση) για την πρόοδο προς την βιολογική συγκρότηση, τον σχηματισμό μεγαλύτερων οικονομικών ζωνών που ήταν απαραίτητες, εάν η Ευρώπη ήθελε να επικρατήσει στον ανταγωνισμό μεταξύ των Ηπείρων.

Ο ρόλος της “φυσικης ηγεσίας της Γερμανίας στην Ευρώπη”

Οι στρατηγιστές της Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής προσδοκούσαν ότι η Γερμανία θα μπορούσε να επιτύχει “ρόλο φυσικού ηγέτη στην Ευρώπη”, αν κατόρθωνε να εδραιώσει την εθνοτική “Νέα Τάξη”:

“Τόσο εξαιτίας της εθνικής, γεωπολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής του θέσης όσο και εξαιτίας της ιστορικής του ευθύνης ο γερμανικός λαός θα πρέπει να επεξεργαστεί και να προωθήσει τέτοιες βασικές ιδέες”.

“Αν ο γερμανικός λαός πείσει για αυτές τις βασικές ιδέες, θα κερδίσει ό,τι στο παρελθόν του έλειπε: μια πολιτική ηθική θεωρία παγκόσμιας εμβέλειας, η οποία ανάλογα με τις ανάγκες των εκάστοτε πολιτικών, μπορεί να υιοθετήσει διάφορες μορφές. Δεν είναι πλέον απαραίτητο να αποκρούουμε τις όποιες επιθέσεις πάνω μας και να υπερασπιζόμαστε μόνο τη γερμανική υπόθεση. 

Διότι, εκπροσωπώντας τις ιδέες μιας τέτοιας πολιτικής τάξης για όλους τους λαούς της Ευρώπης, οι Γερμανοί θα εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς καλύτερα”. (Σημείωση vlahofonoi.blogspot: Το παραπάνω απόσπασμα από τα Γερμανικά αρχεία της ναζιστικής περιόδου λέει με άλλα λόγια ότι εκτός από τις Γερμανικές μειονότητες υπάρχουν και άλλες εθνοτικές ομάδες ανά την Ευρώπη. Ασχολούμενη και με αυτές τις ομάδες η γερμανική πολιτική αποκτά έναν οικουμενικό μανδύα που την νομιμοποιεί ηθικά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης και παράλληλα της επιτρέπει να παρεμβαίνει ακόμα κι εκεί όπου δεν υπάρχουν Γερμανοί.)

Μέρος αυτής της Γερμανικής στρατηγικής για μία “Νέα Τάξη” ήταν η ίδρυση του “Ευρωπαϊκού Συνεδρίου των Εθνοτήτων” το 1925. Είχε προετοιμαστεί και δρομολογηθεί από την “Επιτροπή Ευρωπαϊκών Γερμανικών Μειονοτήτων” (μετά το 1927 “Συνομοσπονδία Γερμανικών Εθνοτικών Ομάδων στην Ευρώπη”) και με τη χρηματοδότηση του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών.

Δεδομένου ότι οι διεκδικήσεις των “Γερμανικών μειονοτήτων” θα στερούνταν νομιμοποίησης, εάν παρουσιάζονταν ως αμιγώς Γερμανικά αιτήματα, ήταν απαραίτητο “να προχωρήσουν σε συνεργασία με άλλες μεγάλες μειονοτικές ομάδες, προκειμένου να τεθεί η βάση των Γερμανικών απαιτήσεων ως μέρος μίας γενικής Ευρωπαϊκής αναγκαιότητας”, όπως εκτιμήθηκε από τους Γερμανούς ειδήμονες.

Στη συνέχεια, το “Ευρωπαϊκό Συνέδριο των Εθνοτήτων” εξυπηρέτησε τον προώθηση των Γερμανικών απαιτήσεων για πολιτιστική και εδαφική αυτονομία και αντικατάσταση της αρχής του ατόμου στον τομέα της προστασίας των μειονοτήτων με την αναγνώριση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων σε συλλογικό επίπεδο. Το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, που χάραζε τη γραμμή πλεύσης πριν από κάθε ετήσια σύσκεψη του Συνεδρίου, κατέληξε στην ακόλουθη εκτίμηση:

“Το Ευρωπαϊκό Συνέδριο Εθνοτήτων έχει εξελιχθεί σε ένα σημαντικό παράγοντα, τον οποίο, η κοινή γνώμη στις διάφορες χώρες και στην Κοινωνία των Εθνών, αρχίζει να υπολογίζει. Το Συνέδριο προσφέρει στις γερμανικές μειονότητες μια διεθνή πλατφόρμα για την εκπροσώπηση των συμφερόντων τους στα ευρύτερα δημόσια φόρουμ. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα, δεδομένου ότι οι γερμανικές εθνοτικές ομάδες έχουν όχι μόνο την πλειοψηφία στο Συνέδριο, αλλά επίσης ασυζητητί συμβάλλουν τους μεγαλύτερους πόρους για τη συντήρηση του γραφείου του Συνεδρίου και την οργάνωση των ετήσιων συνεδριάσεων και των κατά περιόδους συνεδριάσεων της επιτροπής”.

Ως ενοποιητικός κρίκος του “Ευρωπαϊκού Συνεδρίου των Εθνοτήτων”, ιδρύθηκε “μια Εφημερίδα για το πρόβλημα των Ευρωπαϊκών Μειονοτήτων” με τον τίτλο “Έθνος και Κράτος”. Το περιοδικό αυτό, το οποίο χρηματοδοτείται από το Γερμανικό Κράτος από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, επιδίωξε, ακόμη και πριν από το 1933 ριζοσπαστική και αντισημιτική προπαγάνδα και δημοσίευσε μέχρι το 1944 επιθετική εθνικο-σοσιαλιστική προπαγάνδα υπέρ της καταστολής των κατώτερων φυλών και της εξόντωσης των Εβραίων.

Όχι πλέον μειονότητες, αλλά εθνοτικές ομάδες

Οι εθνοτικές οργανώσεις είχαν τεθεί σε πλήρη χρήση από τη δολοφονική πολιτική του Εθνικοσοσιαλισμού. Ένας υποστηρικτής του Εθνικοσοσιαλισμού και των “εθνοτικών δικαιωμάτων” δήλωσε: “Ενώ τα δικαιώματα της μειονότητας κατά τον τρόπο της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια ισορροπία με την πλειονότητα, ο Εθνικοσοσιαλισμός ξεκινά από τη βάση του λαού και των δικαιωμάτων του και αναγνωρίζει τα οργανικά ίσα δικαιώματα όλων των λαών. Ομιλεί όχι για μειονοτήτες, αλλά για Εθνότητες”.

Οι περί εθνοτικών ομάδων δραστηριότητες στην γερμανική παράδοση

Η FUEΝ (Ομοσπονδιακή Ένωση των Ευρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων) περιγράφει τον εαυτό της στα ίδια τα δικά της έγγραφα ως “Διάδοχο” των γνωστών μειονοτικών κινήσεων της δεκαετίας του 1930, ο έλεγχος των οποίων από τη Ναζιστική Κυβέρνηση αποτελεί αποδεδειγμένο ιστορικό γεγονός. Κατά την ίδρυση της FUEΝ στη δεκαετία του 1950 η πλειοψηφία των συμμετεχόντων μιλούσαν Γερμανικά —προέρχονταν από την περιοχή των γερμανοδανικών συνόρων. Ιδιαίτερα οργανωμένος ήταν ο “Σύλλογος των Γερμανών του Βόρειου Schleswig”, μια μεταπολεμική οργάνωση της γερμανόφωνης μειονότητας, της οποίας το ένα τέταρτο των αρσενικών μελών είχαν κριθεί ένοχοι για προδοσία κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στη Δανία.

Αυτή η οργάνωση οφείλει την προέλευσή της στον Rudolf Stehr τον πρώην αρχηγό του Τμήματος Προπαγάνδας του “Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανών Εργατών (δηλαδή του Ναζιστικού Κόμματος) του Βόρειου Schleswig” και κατόπιν επικεφαλής του “Γραφείου Εθνοτικών Ομάδων” των Ναζί στην Κοπεγχάγη. Ο Stehr φυλακίστηκε μετά το 1945 ως ένοχος βαρύτατων κατηγοριών συνεργασίας με το κατοχικό καθεστώς, αλλά και αν μη τι άλλο λόγω της ρατσιστικής ιδεολογίας του. 

Ένας δεύτερος εκπρόσωπος του διαβόητου ναζιστικού ρατσισμού των “Εθνοτικών ομάδων” στο Βόρειο Schleswig και που ανήκε στην FUEΝ από την αρχή ήταν ο Hans Schmidt-Oxbull. Αυτός στο ιδρυτικό συνέδριο της οργάνωσης έκανε μια ομιλία για τις αρχές και το πρόγραμμα του οργανισμού. Στη δεκαετία του 1930 είχε ηγηθεί της “πάλης για το εθνικο-σοσιαλιστικό ιδεώδες, για ‘Πατρίδα και Γερμανικότητα’ και, στη συνέχεια, μετά τον πόλεμο απαιτούσε “το δικαίωμα στην Πατρίδα” (σημ. vlahofonoi blogspot: εννοώντας τo δικαίωμα στην αυτονόμηση). Ένας άλλος ιδρυτής ήταν ο Hans Joseph Graf Matuschka από την “Ευρωπαϊκή Ένωση της Γερμανίας” (η οποία επίσης επεδίωξε μετά τον πόλεμο την κατάργηση των Εθνικών Κρατών και χρηματοδοτήθηκε από τη γερμανική κυβέρνηση). Ήταν ο άνθρωπος δε που εξασφάλισε τις διασυνδέσεις μεταξύ της FUEΝ και του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών και εξελέγη στην προεδρία της FUEΝ το 1954.

Ως Πρόξενος του Ναζιστικού καθεστώτος στην Ουγγαρία είχε προωθήσει την ιδέα των “Εθνοτικών Ομάδων”, ενώ μετά τον πόλεμο έκανε συνεχώς κήρυγμα για τις “Εθνοτικές Μειονότητες”. Μόλις δύο μήνες μετά την ίδρυση της FUEΝ το Υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας ανακοίνωσε επίσημα ότι υποστηρίζει την ίδρυση ενός “Γραφείου Εθνοτικών Ζητημάτων” υπό τη FUEΝ και κάτω από την Προεδρία του (προαναφερθέντα) Graf Matuschka. Με την οικονομική υποστήριξη του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών εκπονήθηκαν “Οι βασικές αρχές ενός νομικού πλαισίου για τις Εθνοτικές Ομάδες” και εγκρίθηκαν ώστε να εφαρμοστούν εν συνεχεία σε όλη την Ευρώπη.

Νομικός θεωρητικός της FUEΝ ήταν ο Felix Ermacora, ο οποίος δημιούργησε εκδοτικές επαφές στον τομέα των εθνοτήτων. Το έργο του “Η Ιδέα της Αυτοδιάθεσης” εμφανίστηκε στο Αυστριακό “Eckartschriften”, ένα προπαγανδιστικό έντυπο που περιέγραφε εαυτό ως ένα “…άξιο μνημείο των επιτευγμάτων των Waffen SS” και ως το νέο θεμέλιο της “βιολογικώς αποτελεσματικής προγονικής κληρονομιάς”, της “εθνοτικής προγονικής συνέχισης”.

Ο Ermacora μίλησε για τις “εποικοδομητικές πολιτικές του γερμανικού Ράιχ” υπό τον Χίτλερ και υποστήριξε ότι μέσω της πολιτικής των νικηφόρων συμμάχων μετά τον πόλεμο η ίδια η ύπαρξη των Γερμανικών εθνοτικών φυλών ήταν υπό απειλή.

“Η χρηματοδοτική συνεισφορά δεν θα εμφανίζεται ποτέ”

Για να τονίσει τη συνέχεια της “πολιτικής των μειονοτήτων”, η FUEΝ επαναδημοσίευσε την εφημερίδα “Έθνος και Κράτος” με τον τίτλο “Η Ευρώπη των Εθνοτήτων” (Europa Ethnica).

Ο εκδότης και συγγραφέας αρκετών δοκιμίων σε αυτή την έκδοση ήταν ο Ναζί αντισημιτιστής Theodor Veiter, ο οποίος το 1938 (στην “Εθνική Αυτονομία”) είχε γράψει :

“Ο καταστρεπτικός προβληματισμός των Εβραίων ακόμα και στις υψηλότερες ανθρώπινες αξίες δείχνει ότι οι Εβραίοι αποκλείονται (λόγω του τρόπου σκέψης τους που προκύπτει από τη φυλή τους) από τη σφαίρα της εθνικής ζωής που απολαμβάνουν τα άλλα έθνη και για το λόγο αυτό θα πρέπει να απομονωθούν από τους άλλους λαούς”. 

Μέχρι και το 1944 το “Έθνος και Κράτος” προώθησε και δικαιολόγησε την εξόντωση των Εβραίων, την καταστροφή της Εθνικής Κυριαρχίας των κρατών που συνορεύουν με τη Γερμανία και την υποδούλωση των λαών τους. 

Ο Veiter δήλωσε στο Ομοσπονδιακό Υπουργείο, υπεύθυνο για “παν-Γερμανικά” θέματα (που παρείχε την οικονομική υποστήριξη), ότι “…το ’Έθνος και Κράτος’ παρουσίασε καθόλη τη διάρκεια των εκδόσεών του την τεκμηρίωση με έγγραφα των προβλημάτων των ευρωπαϊκών εθνοτικών ομάδων” και ότι “…ακαδημαϊκά ήταν υψίστης ποιότητας (εφημερίδα)”. Οικονομικές πηγές διατέθηκαν επίσης από την Αυστριακή κυβέρνηση (4).

 Οι υπεύθυνοι-αποδέκτες των μυστικών κονδυλίων (οικονομικών μεταβιβάσεων) του Γερμανικού Κράτους διαβεβαίωναν τον ‘Υπουργό για όλα τα γερμανικά ζητήματα’ στη Βόννη ότι “η οικονομική εμπλοκή των Υπουργείων της Βιέννης και της Βόννης ασφαλώς δεν θα είναι ποτέ ορατή (εμφανής) και η γνώση αυτών των κονδυλίων (οικονομικών εμβασμάτων) θα παραμέινει περιορισμένη σε ένα μικρό κύκλο”.

 Το “Έθνος και Κράτος”, η Ναζιστική Έκδοση περί “Εθνοτήτων” εμφανίστηκε για τελευταία φορά στο 17ο έτος λειτουργίας του το 1944, η ” Ευρώπη των Εθνοτήτων” (σημ: η εφημερίδα της FUEN) εξέδοσε το πρώτο τεύχος της το 1961 το οποίο περιέγραφε ως “18ο έτος” λειτουργίας της. Για να τονίσει τη συνέχεια στην πάροδο των ετών το εξώφυλλο περιείχε τις λέξεις “Πρώην Έθνος και Κράτος”. Σε μια συνειδητή συνέχιση της παράδοσης του “Ευρωπαϊκού Συνεδρίου Εθνοτήτων” η FUEΝ επεδίωξε επίσης την αναβίωση του συγκεκριμένου οργανισμού. Το 1985 η FUEΝ διεξήγαγε το “15ο Συνεδρίου των εθνοτήτων” συνδέοντάς το με το 14ο Συνέδριο του 1938 (σημ. vlahofonoi blogspot: το οποίο είχε λάβει χώρα επί ναζιστικού καθεστώτος).

Στις 9 Μαΐου 2002, το 47ο “Συνέδριο των Εθνοτήτων” της FUEΝ πραγματοποιήθηκε στην Subotica της Γιουγκοσλαβίας (5). (Σημ. R.A.: Στην Βοϊβοντίνα, ένα τμήμα της Σερβίας, από τις πιο ανεξίθρησκες και ποικίλες περιοχές της Ουγγαρίας. Η Ουγγρική καθολική μειονότητα αποτελεί έναν ακόμη στόχο για εκείνους που, όπως και η Γερμανική Κυβέρνηση, ζητούν περαιτέρω φυλετική και εθνοτική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.)

Από την 50η συνεδρίαση της FUEN.
Στο συνέδριο αυτό που έλαβε χώρα στο Βουκουρέστι πάρθηκε η απόφαση για την αυτονόμηση των Βλάχων της Ελλάδος.

“Δικαίωμα αυτονομίας για εθνοτικές κοινότητες”

Η FUEΝ πέτυχε, μέσω “προσωπικών επαφών” και “ειδικών σχέσεων” να αποκτήσει σημαντική επιρροή στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (Κογκρέσο Κοινοτήτων και Περιφερειών και το Ευρωπαϊκό Συνέδριο Κοινοτήτων και Περιφερειών) και στην Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσω της Επιτροπής των Περιφερειών) και να συμβάλει στην αύξηση της εθνοτικοποίησης της ευρωπαϊκής περιφερειακής πολιτικής. Η FUEΝ παρουσιάστηκε ως μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση και το 1989 πέτυχε να έχει συμβουλευτικό στάτους στο Συμβούλιο της Ευρώπης καθώς και το 1995 στα Ηνωμένα Έθνη. Εκπροσωπείται επίσης στις διασκέψεις του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη που ασχολείται με ζητήματα μειονοτήτων.

Ήδη από το 1967 η FUEΝ είχε θέσει τα “Κύρια Θεμέλια για ένα Ευρωπαϊκό Δίκαιο των Εθνοτικών Ομάδων”, τα οποία συνέβαλαν στη “Σύμβαση του 1992 για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα των Eυρωπαϊκών Εθνοτικών Ομάδων” και που με τη σειρά τους εκφράστηκαν στις δραστηριότητες του ΟΑΣΕ, των Ηνωμένων Εθνών, του Συμβουλίου της Ευρώπης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Στη “Σύμβαση” αυτή αρκετά εκατομμύρια Τούρκων, Κούρδων ή Ιταλών κατηγοριοποιήθηκαν ως “Εργάτες Μετανάστες”, οι επονομαζόμενοι “Αιτούμενοι Ασύλου” (σημ: αυτό έγινε με συγκεκριμένο στόχο ώστε να μην τύχουν της ίδιας νομικής μεταχείρισης με τις υπόλοιπες “εθνοτικές ομάδες”. Στη Γερμανία άλλωστε ζουν εκατομμύρια Τούρκοι, Κούρδοι και Ιταλοί μετανάστες…). 

Όσον αφορά στις υπόλοιπες ομάδες ανά την Ευρώπη, ιδιαίτερα τις “Εθνοτικές Κοινοτήτες” των “Παραδοσιακών Εθνοτικών ομάδων” εκτός Γερμανίας —με συνολικό πληθυσμό 100 εκατομμυρίων— η FUEΝ απαιτεί το “Δικαίωμα στην Αυτονομία” και προ παντός “το δικαίωμα των αυτόνομων νομικών συστημάτων στο μέτρο του δυνατού με τη μορφή της εδαφικής αυτονομίας”.

Στη θέση των περιορισμών που εκπορεύονται από την εθνική κυριαρχία των Κρατών-Εθνών, η FUEΝ αντιπαραβάλλει ειδικά προνόμια σε διασυνοριακές δραστηριότητες “αυτόνομων οντοτήτων”.

Έτσι, οι εθνοτικές ομάδες που έχουν τις δικές τους περιοχές πρέπει να έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση στον δικό τους “Λαό” σε γειτονικά κράτη, έτσι ώστε να μπορούν να “προωθήσουν και να ενδυναμώσουν τα εθνοτικά και εθνικά κοινά χαρακτηριστικά τους”.

Το διασυνοριακό συνέδριο των ”Μακεδοναρμάνων” στην Κορυτσά που έγινε με την στήριξη της FUEN.

Σύμφωνα με την FUEΝ, εκείνοι που δικαιούνται να έχουν τέτοιες απαιτήσεις για αυτονομία είναι οι παρακάτω :

11 Εθνοτικές ομάδες στην Ιταλία ύψους τριών εκατομμυρίων.
8 Εθνοτικές ομάδες στη Γαλλία, ύψους τεσσάρων εκατομμυρίων.
5 Εθνοτικές ομάδες στην Ισπανία, συνολικού ύψους εννιά εκατομμυρίων.
19 Εθνοτικές ομάδες στην Ουκρανία ύψους δεκατριών εκατομμυρίων.

Επιτυγχάνεται με αυτόν τον τρόπο τον πολύ-κατακερματισμό της Ευρώπης σε “Περιοχές Εθνοτικών ομάδων” οι οποίες θα συνορεύουν με τους Γερμανούς των 80 (συμπαγών) εκατομμυρίων!

 
Μετάφραση από το Αγγλικό κείμενο, του Γιάννη Τσιαμήτρου —καθηγητή Αγγλικών.

ΕΠΑΜ.Πάτρας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ

Vladimir Bukovsky, σοβιετικός αντιφρονών: «Πολεμήσαμε το καθεστώς και νικήσαμε. Και μέσα στις φυλακές ήμασταν πολύ επικίνδυνοι για αυτούς»

 

 ΚΟ: Ο Vladimir Bukovsky, φυλακίστηκε και στάλθηκε σε στρατόπεδα εργασίας και σε «ειδικά ψυχιατρεία» της ΕΣΣΔ, μόνο και μόνο γιατί μοίραζε «απαγορευμένα ποιήματα»… Ήταν 21 χρονών. 

Αξίζει να μαθαίνουμε τέτοιες ιστορίες, και να τις θυμόμαστε καλά, ειδικά όταν στις μέρες μας οι διάφοροι Μπογιόπουλοι και οι επαναστάτριες της Εκάλης, συνωστίζονται στα «αστικά» κανάλια κουνώντας μας το δάχτυλο φωνασκούντες και θέλοντας να μας σώσουν από τον «κίνδυνο του φασισμού» ενώ την ίδια ώρα τα ποικιλόχρωμα ασπόνδυλα του «συνταγματικού τόξου» παρακολουθούν προσεκτικά με «σοβαρότητα» και σιγή ιχθύος (και βλέμμα ροφού).  

Ο Vladimir Bukovsky (Βλαντιμίρ Μπουκόφσκι, γενν. 1942), νευροφυσιολόγος και συγγραφέας, είναι ένας από τους ιδρυτές του κινήματος σοβιετικών διαφωνούντων, το οποίο γεννήθηκε το φθινόπωρο του 1960 στην Πλατεία Μαγιακόβσκι της Μόσχας. 

Εκεί, μια ομάδα τότε αγνώστων νέων ακτιβιστών, ποιητών και ηθοποιών (συμπεριλαμβανομένων των Yuri Galanskov, Eduard Kuznetsov, Vladimir Osipov, Ilya Bokshtein και Vsevolod Abdulov), που πραγματοποίησε δημόσιες αναγνώσεις απαγορευμένων ποιητών - Αχμάτοβα, Πάστερνακ, Μάντελσταμ, Τσβετάγιεβα. Διάβαζαν επίσης δικά τους έργα και έργα συγχρόνων τους, τα οποία σύντομα διαδόθηκαν ως ‘samizdat’ («αυτο – εκδόσεις», παράνομη αναπαραγωγή και διανομή απαγορευμένης βιβλιογραφίας). 

 

Το Samizdat, επίσης, γεννήθηκε στην πλατεία Μαγιακόφσκι. Οι αρχές απάντησαν με το συνηθισμένο τρόπο τους : με βίαιη διάλυση των συνεδριάσεων με μπουλντόζες και εκχιονιστικά, με προβοκάτσιες της Κομσομόλ (Νέοι Κομμουνιστές), ξυλοδαρμούς και συλλήψεις. Ωστόσο, οι «ανατρεπτικές» συναντήσεις συνεχίστηκαν στην καρδιά της σοβιετικής πρωτεύουσας για σχεδόν δύο χρόνια :

«Αυτή η καταπληκτική κοινότητα, η οποία αργότερα ονομάστηκε “κίνημα”, γεννιόταν. Δεν είχε ούτε ηγέτες ούτε οπαδούς .... Κάθε ένας από εμάς, όπως ένα νευρικό κύτταρο, συμμετείχαμε σε αυτή την καταπληκτική ορχήστρα χωρίς έναν μαέστρο, οδηγήθηκε μόνο από την αίσθηση του αυτο – σεβασμού και της προσωπικής ευθύνης για ό, τι συνέβαινε» (Vladimir Bukovsky, ‘To Build a Castle’).

Ο Vladimir Bukovsky ήταν ένας από τους διοργανωτές των ανεπίσημων αναγνώσεων ποίησης στην Πλατεία Μαγιακόφσκι της Μόσχας, τη γενέτειρα του κινήματος των σοβιετικών διαφωνούντων.

Οι αναγνώσεις της Μαγιακόβσκι ήταν μόνο η αρχή: μπορεί κανείς να μελετήσει την ιστορία των διαφωνούντων στη Σοβιετική Ένωση με την ανάγνωση της βιογραφίας του Bukovsky. Ασχολήθηκε με τη διοργάνωση της “ Διαμαρτυρίας Glasnost” τον Δεκέμβριο του 1965 στην πλατεία Πούσκιν (πρώτη διαδήλωση της αντιπολίτευσης στη Μόσχα σε τέσσερις δεκαετίες), διοργάνωσε την εκδήλωση τον Ιανουάριο του 1967 κατά των πολιτικών συλλήψεων (επίσης Πλατεία Πούσκιν) και, ίσως η πιο σημαντική προσπάθεια του, η εκστρατεία κατά της «τιμωρητικής ψυχιατρικής» που χρησιμοποιείτο από την KGB εναντίον των διαφωνούντων. 

Μετά την πρώτη σύλληψή του το 1963 για «κατοχή αντι - σοβιετικής λογοτεχνίας», ο Bukovsky (τότε 20 ετών) οδηγήθηκε στο γραφείο του Αντιστράτηγου Mikhail Svetlichny, επικεφαλής της KGB στη Μόσχα. «Ο Svetlichny είπε ένα πολύ απλό πράγμα», θυμάται ο Bukovsky στο ντοκιμαντέρ ‘They Chose Freedom’ (Επέλεξαν Ελευθερία). «Εδώ είναι το ένταλμα σύλληψης. Αν ειλικρινά μας πεις τα πάντα – που βρήκες αυτό το βιβλίο, ποιος στο έδωσε, σε ποιους το έδωσες να το διαβάσουν, εγώ δεν θα το υπογράψω και θα πας σπίτι. Εάν αρνηθείς, θα το υπογράψω και θα πας φυλακή». Θεώρησα μια τέτοια διατύπωση προσβλητική και τον καταράστηκα. Δεν είπε τίποτα, απλά κούνησε το κεφάλι του, υπέγραψε το ένταλμα και είπε: «Πάρτε τον».

Ο Vladimir Bukovsky πλήρωσε για την άρνησή του να συμφωνήσει στα ψέματα του καθεστώτος, με 12 χρόνια σε φυλακές, στρατόπεδα εργασίας και «ειδικά ψυχιατρικά νοσοκομεία». Ούτε μία φορά δεν παραδέχτηκε την ενοχή του, δεν ζήτησε επιείκεια, δεν αποκήρυξε τα λόγια του και δεν πρόδωσε τους φίλους του. «Παλέψαμε απεγνωσμένα εναντίον αυτού του καθεστώτος των αχρείων. Ήμασταν μια χούφτα άοπλοι άνθρωποι απέναντι σε ένα πανίσχυρο κράτος με την πιο τερατώδη μηχανή καταστολής του κόσμου. Και κερδίσαμε. Το καθεστώς υποχώρησε. Και ακόμη και μέσα στις φυλακές αποδειχθήκαμε πολύ επικίνδυνοι γι’ αυτούς» (Vladimir Bukovsky, To Build a Castle). 

Στις 18 Δεκεμβρίου 1976, μια χειροπέδες στα χέρια ο Bukovsky οδηγήθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο του Chkalovsky και συνοδεύτηκε από ένα κομβόι της επίλεκτης μονάδας Alpha της KGB (που για πρώτη φορά λειτουργούσε), και πέταξε για το διεθνές αεροδρόμιο της Ζυρίχης. Έγγραφα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος αναφέρθηκαν σε αυτό ως «μέτρα που αφορούν στην απελευθέρωση του συντρόφου L. Corvalan1». «Στο τέλος, το καθεστώς δεν μπόρεσε να νικήσει τον εχθρό του στο εσωτερικό της χώρας.

Διαβάστε οπωσδήποτε!

Ντοκουμέντο! Πρώην Σοβιετικός αντιφρονών προειδοποιεί ότι η ΕΕ μετατρέπεται σε σοβιετικού τύπου δικτατορία

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή