Κι ενώ το αίμα ενός ανθρώπου είναι ζεστό ακόμα, ο κ.Μπεγλίτης είπε "δεν ξέρουμε αν τα “έφαγε” αυτός ή τα “έφαγαν” τα παιδιά του...
(Διαβάστε εδώ τη δήλωση)
(Διαβάστε εδώ τη δήλωση)
Μου θύμισε μια σκηνή που είχα δει πριν λίγο καιρό. Μια δυστυχισμένη γυναίκα, φίλη που είχε καταστραφεί οικονομικά και της είχαν συμβεί και άλλα πολλά και μάζεψε όλη της τη ντροπή να ζητήσει μια παράταση στη τράπεζα για ένα δάνειο που δεν μπορούσε να πληρώσει. Κι έπεσε πάνω σε ένα σκιάχτρο με κουστούμι που όπου και να τον τρύπαγες αίμα δε θα έβγαζε... και της είπε με ένα ύφος εκατό καρδιναλίων και χιλίων χωροφυλάκων, "όταν τα τρωγες ήταν καλά ε? τώρα κλαίγεσαι αλλά θα πληρώσεις θες δε θες"(μόνο το μωρή δεν έβαλε στην άκρη της φράσης...)
Οι περισσότεροι άνθρωποι που τώρα μπαίνουν στη "πιάτσα της δυστυχίας" πρέπει μέσα σε λίγα λεπτά να αποκτήσουν δύναμη και θάρρος που χρειάζεται μια ζωή εκπαίδευση για να το μάθεις. Όσοι δεν έχουν βιώσει το προσωπικό τους μνημόνιο ακόμα, νομίζουν πως η απανθρωπιά είναι κάποιες εικόνες μακρινές από ντοκιμαντέρ στη τηλεόραση σε κάποιες χώρες μακρινές.
Η απανθρωπιά είναι δίπλα μας σε κάθε βήμα. Ντυμένη σαν αρχέγονο κακό, έτοιμη να ξεσκίσει με άπειρους τρόπους μια ανθρώπινη ψυχή και να τη στείλει στη κόλαση. Δεν σταματάει ούτε μπροστά σε γέρους και παιδιά, ούτε σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους, ούτε στο μέγεθος της δυστυχίας που κάποιος μπορεί να βιώνει. Είναι ένα μόρφωμα αηδιαστικό από όλα τα ανθρώπινα πάθη και κόμπλεξ και ξεσπάει θρασύδειλα στους αδύναμους.
Κατά συρροή δολοφόνοι ενός λαού, που παραμένουν ασυγκίνητοι στις φωνές και τα παρακάλια. Αρα τι χρειάζεται. Να σταματήσουν τα παρακάλια. Το δικαίωμα για τη ζωή δεν είναι ζητιανιά είναι πόλεμος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου