Προς σύγκρουση δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

Το κρατικοδίαιτο διεφθαρμένο και σάπιο καθεστώς, δηλαδή αυτό το ίδιο καθεστώς που μας έφτασε στη σημερινή κατάσταση, έχει γράψει την πατρίδα και τον ελληνικό λαό στα παλαιότερα των υποδημάτων του και για το μόνο που νοιάζεται είναι η διατήρηση της εξουσίας και ο έλεγχος της διανομής του χρήματος με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Όπως δηλαδή κάνουν όλα τα αυταρχικά καθεστώτα που διαισθάνονται....
τον κίνδυνο κατάρρευσης.

Για να μπορέσει όμως να παραμείνει στην εξουσία, αφού ακόμα στη χώρα αυτή γίνονται έστω και τυπικά εκλογές, θα πρέπει να προστατέψει την κρατικοδίαιτη εκλογική του πελατεία, για να μην απολέσει τα νομιμοποιητικά του στηρίγματα. Συνεχώς εξαγγέλλει περιορισμό του δημοσίου τομέα και περιορισμό των δημοσίων δαπανών, αλλά αντιθέτως και τις δημόσιες δαπάνες αυξάνει και ετοιμάζει νέες προσλήψεις αστυνομικών και δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων, είτε μέσω ΜΚΟ, είτε με άλλους τρόπους.

Ταυτόχρονα όμως, λόγω έλλειψης δανεικών με τα οποία πορευόταν, ξεζουμίζει τελείως τον ιδιωτικό τομέα, από τον οποίο υποτίθεται ότι περιμένει ανάπτυξη. Και ενώ είναι το Δημόσιο εκείνο που χρεοκόπησε και όχι ο ιδιωτικός τομέας (μην το ξεχνάμε αυτό), εντούτοις ο ιδιωτικός τομέας καλείται να πληρώσει τα σπασμένα και προκειμένου να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις, δαιμονοποιείται από το καθεστώς Παπανδρέου, καταγγέλλεται για φοροδιαφυγή, απειλείται δημόσια διαπόμπευση επαγγελματιών κ.λ.π. σαν να είναι ο ιδιωτικό τομέας ο απόλυτος φταίχτης της όλης κατάστασης.

Αν συνεχιστεί αυτή η μονομέρεια και η οικονομική και ηθική επίθεση εναντίον του ιδιωτικού τομέα, προκειμένου να διασωθεί η κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα, δεν θα αργήσει να εμφανιστεί κοινωνική σύγκρουση (ήδη υπάρχει ένας βαθμός αντίθεσης) μεταξύ του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα, κάτι το οποίο θα πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο.

Όμως το κρατικοδίαιτο καθεστώς δεν φαίνεται να νοιάζεται για τέτοιες εξελίξεις.
Μάλλον θα έλεγε κανείς ότι το εξυπηρετούν.
προεδρική δημοκρατία