του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥΤο άρθρο που ακολουθεί το παραθέτουμε διότι ο αναγνώστης οφείλει να κατανοεί, τα μέσα, τις μεθόδους, την επιχειρηματολογία αλλά και την διόλου άδολη σκοπιμότητα, όλων εκείνων που επιστρατεύονται με στόχο ένα και μοναδικό:
ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΟΥ…
ΤΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Στο άρθρο που ακολουθεί θα δείτε να απαριθμούνται μια σειρά «διαχρονικές» δεσμεύσεις του Ελληνικού κράτους έναντι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με την υπενθύμιση ότι αυτές οι δεσμεύσεις του 19ου αιώνα οφείλουν να τηρηθούν.
Μην αναζητήσετε όμως τις ανακολουθίες, την ασυνέπεια, την εγκληματική απέναντι στον Ελληνισμό συμπεριφορά των συνεχιστών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, διότι θα τις αναζητήσετε μάταια.
Όλα αυτά έχουν παραγραφεί για τον συντάκτη του άρθρου.
Ούτε Μικρασιατική καταστροφή υπήρξε…
Ούτε οι εφιαλτικές νύχτες του ανθελληνικού πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη και αλλού υπήρξαν…
Ούτε η τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο υπήρξαν.
Το μόνο που υπάρχει για τον συντάκτη του άρθρου είναι οι συμβατικές υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι στους Οθωμανούς που πρέπει να τηρηθούν.
Στο άρθρο που ακολουθεί θα δείτε την ντε φάκτο διαπίστωση ότι η κατάσταση στην Ελλάδα άλλαξε ριζικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1990...
Θα διαπιστώσετε την ντε φάκτο αποδοχή της ιδέας περί επικράτησης του πολυπολιτισμικού μοντέλου (ποιοι άραγε και για λογαριασμό ποιών λαών και κοινωνιών το απεδέχθησαν???).
Θα εκπλαγείτε με τη ντε φάκτο επιβολή της άποψης ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρα υποδοχής λαθρομεταναστών (ποιος αλήθεια αποφάσισε κάτι τέτοιο??? Ποιός λαός ρωτήθηκε και ποιά ήταν η απάντησή του???).
Μην αναζητήσετε όμως την πληροφορία ότι η μια μετά την άλλη οι Ευρωπαϊκές χώρες αναγνωρίζουν την παταγώδη αποτυχία του εξαμβλώματος του πολυπολιτισμού.
Μην αναζητήσετε τις αλλεπάλληλες πολιτικές αποφάσεις των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης που απαγορεύουν τη μπούργκα, απαγορεύουν την ανέγερση τζαμιών στα εδάφη τους, και μετανοιώνουν πικρά για την όποια ανοχή επέδειξαν στον εφιάλτη του πολυπολιτισμού.
Όλα αυτά είναι ανύπαρκτα για τον συντάκτη του άρθρου.
Για τον εν λόγω κύριο…
Ούτε κατευθυνόμενη λαθρομετανάστευση υπήρξε…
Ούτε γειτονιές κολαστήρια του εγκληματικού ισλαμοφασισμού υπάρχουν στη χώρα μας…
Ούτε ένας γενικευμένος Πανευρωπαϊκός σκεπτικισμός κυριαρχεί για τους κινδύνους που θέριεψαν εξ αιτίας της ανοχής στα πολυπολιτισμικά μοντέλα.
Στο άρθρο που ακολουθεί θα γαργαλίσουν τον ανθρωπισμό σας με την υπενθύμιση του μακελειού στη Νορβηγία.
Δε θα βρείτε όμως ούτε μια λέξη για τις πολιτικές ανοχής που όπλισαν τα δολοφονικά χέρια του μακελάρη.
Όχι φυσικά για να δικαιολογήσετε το μακελάρη.
Αλλά για να συνειδητοποιήσετε πόσο εκρηκτικό είναι το μείγμα των απερίσκεπτων πολιτικών όταν συμπέσουν οι δρόμοι του με την κοινωνική παραφροσύνη.
Σας το παραθέτουμε αυτούσιο από πού αλλού φυσικά, από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» των ανθρωπιστών του αλαφουζόλ, (για να μη τους χαρίζετε και επισκεψιμότητα) και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας…
Tο τέμενος της Αθήνας: υπόσχεση και επιτήρηση
Του Δημητρη Aντωνιου*
Η πρόσφατη πρόταση νόμου που κατατέθηκε από το Υπουργείο Περιβάλλοντος για τη δημιουργία τεμένους στον Βοτανικό, αποτελεί μία ακόμη απόπειρα του ελληνικού κράτους να ρυθμίσει μία εκκρεμότητα 120 ετών. Γιατί όμως το χτίσιμο ενός τζαμιού τυγχάνει τέτοιας προσοχής και μάλιστα για ένα τόσο μεγάλο διάστημα;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η προσπάθεια ανέγερσης τεμένους στην Αττική ανάγεται στα τέλη του 19ου αιώνα και είναι στενά συνδεδεμένη με τις επιδιώξεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Λίγο πριν από την επίσημη πτώχευση του Ελληνικού κράτους, ψηφίζεται νόμος, βάσει του οποίου προβλεπόταν η δημιουργία «τουρκικού τεμένους και νεκροταφείου» στον Πειραιά. Πρόθεση της κυβέρνησης Τρικούπη ήταν η καλλιέργεια σχέσεων καλής γειτονίας μεταξύ Ελλάδος και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, καθώς και η εγκαθίδρυση κλίματος θρησκευτικής ελευθερίας, αντίστοιχο με εκείνο που βίωναν τότε οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης.
Πρόβλεψη για ανέγερση τζαμιού στην πρωτεύουσα περιλαμβάνεται και στη συνθήκη των Αθηνών (1913) που σηματοδοτεί το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων. Η Ελλάδα αποδέχεται τη συμπερίληψη ενός τέτοιου όρου, όπως εξηγεί ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη Βουλή, για να πείσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία να υπογράψει τη συνθήκη και να διασφαλίσει την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή.
Είκοσι ένα χρόνια αργότερα, το ίδιο θέμα επανέρχεται στο προσκήνιο ως απόρροια της θέλησης της τότε κυβέρνησης να διαφυλάξει τα συμφέροντα των Αιγυπτιωτών. Ειδικότερα, ο νόμος 6244 του 1934 κάνει λόγο για τη θεμελίωση τεμένους και «Αιγυπτιακού ινστιτούτου» στο Αλσος Συγγρού, και έτσι η προηγηθείσα δημιουργία τεμένους και «Μουσουλμανικού ινστιτούτου» στο Παρίσι (1926) βρήκε απήχηση και στην Αθήνα. Δεκαετίες αργότερα, το 1979, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γνωστοποιεί την πρόθεση της κυβέρνησης να ανεγείρει τζαμί στην πρωτεύουσα, κατά τη διάρκεια συνομιλιών για τις πετρελαϊκές ανάγκες της Ελλάδος με τον Σαουδάραβα βασιλιά Φαχντ.
Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι εκείνη περίπου την εποχή ένας ιμάμης ενημερώνει τον Δήμο Ζωγράφου για την πρόθεσή του να δημιουργήσει ένα χώρο λατρείας. Οι κρατικοί λειτουργοί αντιμετωπίζουν το αίτημα αυτό με εμφανή αμηχανία, τον διαβεβαιώνουν ότι οι τοπικές αρχές δεν θα του σταθούν εμπόδιο, αλλά παράλληλα του προτείνουν να δημιουργήσει έναν ελληνοαραβικό σύλλογο για να αποφύγει την περίπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία έκδοσης άδειας ευκτηρίου οίκου. Πρακτική που συνεχίζεται έως σήμερα.
Μέχρι τότε, βέβαια, ο μουσουλμανικός πληθυσμός της πρωτεύουσας ήταν αρκετά περιορισμένος και η δημιουργία τζαμιού σίγουρα δεν αποτελούσε θέμα μείζονος σημασίας για το υπουργείο Εξωτερικών που χειριζόταν το θέμα. Η κατάσταση όμως άλλαξε ριζικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η επικράτηση του μοντέλου της πολυπολιτισμικότητας στην Ευρώπη, το όραμα των Ολυμπιακών Αγώνων, η συνειδητοποίηση της μετατροπής της Ελλάδας σε χώρα υποδοχής μεταναστών, οι πιέσεις που ασκούνταν από ξένες χώρες και διεθνείς οργανισμούς και ιδίως η 11η Σεπτεμβρίου άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο το κράτος προσέγγιζε το ζήτημα. Η μελέτη των πρακτικών των συζητήσεων της Βουλής το 2001 και το 2006 καταδεικνύει την επιμονή των πολιτικών να εισάγουν αποικιοκρατικά μοντέλα διαχείρισης της μουσουλμανικής παρουσίας, με στόχο την παρουσίαση στο ελληνικό κοινό ενός βολικού Ισλάμ (λατρευτικοί χώροι σύγχρονης αισθητικής που συνυπάρχουν με μουσεία, βιβλιοθήκες, καφενεία και εστιατόρια) και την παράλληλη επιτήρηση μεταναστών μέσω της αρχιτεκτονικής, τον φόβο τους για ενδεχόμενο τρομοκρατικό χτύπημα και την αφελή πίστη πολλών ότι η ανέγερση ενός μονάχα τζαμιού στην Αθήνα θα καλύψει τις θρησκευτικές ανάγκες όλων των μουσουλμάνων και θα οδηγήσει στον περιορισμό των υπαρχόντων χώρων λατρείας. Ο κρατικός φόβος γίνεται έτσι η κινητήριος δύναμη για την ανάληψη πρωτοβουλιών.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας επιβεβαιώνουν την εκτίμηση αυτή. Ο κύριος Καλαντζής, αποκαλύπτει (Καθημερινή 6/8/2011) ότι το κράτος θα καλύψει τα έξοδα κατασκευής του τεμένους, θα διορίζει τους ιμάμηδες και θα προσδιορίζει τη σύνθεση του διοικητικού συμβουλίου, ώστε να το διατηρεί υπό τον πλήρη έλεγχό του. Οπως λέει, «όποιος πληρώνει είναι και νοικοκύρης». Γιατί όμως οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών μπαίνουν σε τόσο κόπο, εάν δεν πίστευαν ότι το Ισλάμ αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο; Γιατί δεν ένιωσαν την ίδια ανάγκη να τοποθετήσουν τοποτηρητές στους χώρους λατρείας των Καθολικών;
Δυστυχώς, τα θλιβερά γεγονότα στη Νορβηγία δεν έχουν πείσει ακόμα για το αυτονόητο: η παραφροσύνη δεν αποτελεί προνόμιο των φανατικών μιας μονάχα θρησκείας. Αν ποτέ χτιστεί το τζαμί της Αθήνας, ας γίνει με αγαθές προθέσεις, παράλληλη απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης ευκτηρίων οίκων, και πάνω από όλα χωρίς μισόλογα και υπονοούμενα για την ασφάλειά μας.
* Ο δρ Δημήτρης Αντωνίου είναι ερευνητικός εταίρος στον Τομέα Βυζαντινών και Νέων Ελληνικών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου