του Ιωάννη Χρ. Γιαννάκενα διευθυντή των εκδόσεων ΠΕΛΑΣΓΟΣ
Ο τορπιλισμός της «Έλλης» από ιταλικό υποβρύχιο τον Δεκαπενταύγουστο του 1940 στην Τήνο, απετέλεσε το εναρκτήριο σάλπισμα για μια τραγική δεκαετία που τραυμάτισε με το πλέον οδυνηρό τρόπο την Ελληνική κοινωνία. Το αποφασιστικό ΟΧΙ του πρωθυπουργού Ιωάννου Μεταξά στον Ιταλό Γκράτσι τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, που ενσαρκώθηκε με την μοναδική σε ηρωισμό μαχητικότητα του Ελληνικού Λαού, έδειξε πως οι Έλληνες ήσαν αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι τέλους. Οι νίκες στα βορειοηπειρωτικά βουνά αλλά και η ηρωική αντίσταση στην Γραμμή Μεταξά (Οχυρά Ρούπελ, Ιστίμπεη, Νυμφαίου, Κέλκαγια, Εχίνου κ.τ.λ.) απέσπασαν τον θαυμασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Η Εθνική Αντίσταση - Η πρώτη απογοήτευση
Η αντίσταση των Ελλήνων στους κατακτητές καταγράφεται από την πρώτη ημέρα, καθώς στις 27 Απριλίου 1941 εισέρχονται οι Γερμανοί στην Αθήνα και ανεβαίνουν στην Ακρόπολη να τοποθετήσουν την σημαία τους. Ο Έλληνας φρουρός της Ελληνικής σημαίας Κώστας Κουκίδης, μη αντέχοντας την προσβολή, διπλώνεται με την υποσταλμένη σημαία μας και πέφτει στο κενό, δίνοντας την ζωή του για την τιμή του Εθνικού μας Συμβόλου.
Τους επόμενους μήνες δημιουργούνται και αναπτύσσονται αντιστασιακές οργανώσεις για να αντιμετωπίσουν τους κατακτητές, με κυριότερες τις ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ (Ναπολέων Ζέρβας), ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (κεκαλυμμένο ΚΚΕ), ΕΚΚΑ (Δημήτριος Ψαρρός), «Χ» (Γεώργιος Γρίβας), ΠΑΟ (στρατιωτικοί Βορείου Ελλάδος) κ.α. Η εισροή λαού στις οργανώσεις αυτές είναι άμεση. Χιλιάδες αγνοί Έλληνες πατριώτες ανεβαίνουν στα βουνά για να κάνουν το χρέος τους στην Πατρίδα.
Οι περισσότεροι βρίσκουν μπροστά τους το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και εντάσσονται σε αυτό. Δεν είχε φανεί ακόμα το κομμουνιστικό πρόσωπο της οργανώσεως. Οι περισσότεροι μαχητές πέφτουν θύματα της προπαγάνδας των κομισάριων του ΚΚΕ που κινούνται έξυπνα και μόνοι στην διαμόρφωση των συνθηκών που θα επιτρέψουν στο ΚΚΕ να επικρατήσει την επόμενη ημέρα της Κατοχής.
Η τακτική αυτή του ΚΚΕ να καπηλευτεί το αντιστασιακό κίνημα της χώρας για να το στρέψει εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων (δηλαδή όλων των άλλων) επέφερε καταστρεπτικές συνέπειες για την κοινωνική συνοχή δημιουργώντας τραύματα αξεπέραστα σε πολλούς Έλληνες, ακόμα και στους οπαδούς του. Πρώτο όμως θύμα ήταν το ίδιο το αντιστασιακό κίνημα που αντί να είναι προσανατολισμένο απέναντι στους Γερμανούς, Ιταλούς, Τσάμηδες και Βουλγάρους, βρέθηκε να αλληλοσπαράσσεται. Ήταν ένα απροσδόκητο δώρο στους κατακτητές.
Δεκάδες χιλιάδες αθώοι Έλληνες πολίτες, όλων των τάξεων, επαγγελμάτων, ηλικιών και φύλων, ακόμα και στρατιωτικοί ήρωες του Βορειοηπειρωτικού Έπους, του Ρούπελ, της Μικρασιατικής Εκστρατείας, Βαλκανικών Πολέμων και άλλων εθνικών αγώνων, συλλαμβάνονται ως αντιδραστικοί στον «αγώνα του δημοκρατικού λαού» και ως «συνεργάτες των Γερμανών» και εν συνεχεία δολοφονούνται και εξαφανίζονται σε μαζικούς τάφους διάσπαρτους σε όλη την Ελλάδα.
Η τρομοκρατία που εξαπολύει ο ΕΛΑΣ με τον εκτελεστικό του βραχίονα την τρομακτική ΟΠΛΑ, σε όλη την Ελλάδα από την άνοιξη του 1943 έως το Δεκέμβρη του 1944, είναι από τα μελανότερα σημεία της δεκαετίας. «Πηγάδες» και «τρύπες» γέμισαν με αθώους πολίτες που μοναδικό τους έγκλημα ήταν ότι δεν ήσαν κομμουνιστές. Αλλά και πολλοί αγνοί και καλοπροαίρετοι ιδεολόγοι κομμουνιστές δολοφονήθηκαν από τους «συντρόφους» τους, είτε διότι έφεραν κάποια αντίρρηση σε εκτέλεση, είτε διότι εξέφρασαν μια διαφορετική πολιτική άποψη. Τα θύματα της επιθέσεως του ΚΚΕ εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του, καταμετριούνται περισσότεροι από τα θύματα της γερμανο-ιταλικής επιθέσεως και κατοχής.
Η απελευθέρωση - Τα Δεκεμβριανά
Ο ελληνικός λαός έχοντας μαρτυρήσει κάτω από τους κατακτητές και τους επίδοξους ερυθρούς κατακτητές, ανέμενε με μεγάλη προσδοκία την απελευθέρωση και την επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων από την Μέση Ανατολή και την Ιταλία όπου εμάχοντο σκληρά για την ήττα του Άξονος και την νίκη των Συμμαχικών Δυνάμεων.
Δυστυχώς πολλά από αυτά τα παλικάρια του Ελληνικού Στρατού, τα οποία πολέμησαν στα βορειοηπειρωτικά βουνά ή στο Ρούπελ, πήγαν στην Μέση Ανατολή και πολέμησαν στην έρημο και εν συνεχεία στην απελευθέρωση της Ιταλίας τους Γερμανούς, βρέθηκαν να γυρνάνε στην πατρίδα μετά από 3 ή 4 χρόνια και να χάνουν την ζωή τους στην Αθήνα στα Δεκεμβριανά.
Η προσπάθεια του ΕΛΑΣ να καταλάβει την Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944, αντιμετωπίστηκε με μεγάλη θυσία από την Αστυνομία Πόλεων, την Χωροφυλακή (στου Μακρυγιάννη), τους Ριμινίτες – Ιερολοχίτες, τους Χίτες του Γ.Γρίβα (στο Θησείο), αλλά και των Άγγλων που συνέβαλαν καθοριστικά. Ο ΕΛΑΣ οδηγήθηκε τον Φεβρουάριο του 1945 στην Συμφωνία της Βάρκιζας με την οποία οι Ελασίτες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους.
Πολλοί όμως παρέδωσαν άχρηστο οπλισμό, φυλάσσοντας τον καλό οπλισμό για την επόμενη προσπάθεια, η οποία δεν άργησε να έρθει.
Το ΚΚΕ ξαναπαίρνει τα βουνά
Η αγανάκτηση και η οργή του λαού κατά του ΚΚΕ φούντωνε καθώς οι μέρες από τα Δεκεμβριανά περνούσαν και πολλές οικογένειες ανακάλυπταν τους αγνοούμενους, στα χέρια του ΕΛΑΣ, συγγενείς τους δολοφονημένους σε ερημικές περιοχές ή σε πηγάδια. Χιλιάδες καταγγελίες και μαρτυρίες για εγκλήματα Ελασιτών είδαν το φως. Η κατακραυγή ήταν τεράστια και το ΚΚΕ είδε την λαϊκή απήχησή του να εξατμίζεται, έτσι με διάφορα προσχήματα απείχε από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946.
Την ίδια εκείνη ημέρα εκλογών, ξεκίνησε το νέο σχέδιο του ΚΚΕ για βίαιη κατάληψη της εξουσίας, με σφοδρή επίθεση ομάδων του κατά του Σταθμού Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Πιερίας. Αποτέλεσμα η δολοφονία 9 Χωροφυλάκων, 2 λοχίων Στρατού και 3 στρατιωτών.
Έτσι ξεκίνησε νέος κύκλος αίματος που στοίχησε σε ανθρώπινες ψυχές στους αμυνόμενους Έλληνες (1946-1949):
· 12.777 φονευθέντων αξιωματικών και οπλιτών του Εθνικού Στρατού
· 1.579 φονευθέντων αξιωματικών και οπλιτών της Βασιλικής Χωροφυλακής
· 50.000 πολιτών που εκτελέστηκαν από τους αντάρτες
· 931 φονευθέντων πολιτών από νάρκες των ανταρτών
· 165 φονευθέντων κληρικών από τους αντάρτες
Οι απώλειες του λεγομένου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος» σύμφωνα με δικές τους μαρτυρίες κυμαίνονται μεταξύ 25.000 έως 35.000 νεκρών. Τα δεινά που προκάλεσε αυτός ο νέος κύκλος που κράτησε 3,5 ολόκληρα χρόνια και οι οικονομικές επιπτώσεις στην χώρα ήσαν καθοριστικές. Ενώ είμαστε στην πλευρά των νικητών δεν μπορούσαμε να διεκδικήσουμε τα εθνικά μας δίκαια (Βόρειος Ήπειρος, Κύπρος κ.α.) διότι αναγκαστήκαμε να ζητάμε βοήθεια στην αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού. Ενώ όλη η Ευρώπη βρισκόταν σε μια φάση αναδημιουργίας μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμείς εδώ στην Ελλάδα πολεμούσαμε για την Ελευθερία μας μέχρι το τέλος του 1949.
Οι σύμμαχοι τότε Αμερικανοί, μπόρεσαν να εξουσιάσουν την Ελληνική πραγματικότητα, χάρις στο ΚΚΕ διότι η ανταρσία του υποχρέωσε τους Έλληνες Πολιτικούς να δώσουν γη και ύδωρ στις ΗΠΑ, ώστε να πάρουν την Αμερικανική βοήθεια που απεφάσισε το Κογκρέσο τον Ιούλιο του 1947 μετά από την εισήγηση του Προέδρου Χάρρυ Τρούμαν. Από ισότιμοι σύμμαχοι των Νικητών του Β΄ Π. Πολέμου μετατραπήκαμε σε υποτελείς των Η.Π.Α. Την θεμελίωση αυτής της εξάρτησης την πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάσει καθόλου εάν κάποια μέρα Αμερικανός πρέσβης ευχαριστήσει δημόσια το ΚΚΕ για την συμβολή του στην εδραίωση της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα! Η ιστορική αυτή ευθύνη θα βαραίνει πάντα το υποκριτικό ΚΚΕ.
Οι μεγάλοι μύθοι
* Ο ρόλος των Άγγλων στην Ελλάδα ποτέ δεν ήταν καθαρός, αλλά η επιλογή της κατάληψης της εξουσίας από το ΚΚΕ ήταν απόφαση του ιδίου από την πρώτη ημέρα της κατοχής. Το ΚΚΕ με απόφασή του αιματοκύλησε την Ελλάδα. Κανένας δεν του ζήτησε να εφαρμόσει και στην Ελλάδα την «προλεταριακή Οκτωβριανή επανάσταση».
* Τα Δεκεμβριανά δεν «προέκυψαν» την ημέρα της ματωμένης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα με τους ένοπλους Ελασίτες, Χωροφύλακες και Άγγλους, αλλά μήνες πριν με την μεταφορά ενόπλων ανταρτών στην Αθήνα σε καίριες θέσεις για να επιτεθούν, την ίδια κιόλας ημέρα, σε συγκεκριμένους στόχους (αστυνομικά τμήματα, υπουργεία, στρατόπεδα κ.α.). Όπως και έγινε (βλ. Τάκη Λαζαρίδη «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι»).
* Ο Ν.Ζαχαριάδης, γραμματέας του ΚΚΕ και μέλος του Κ.Κ. Σοβιετικής Ενώσεως, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να παρακούσει τις εντολές του Στάλιν ο οποίος είχε συμφωνήσει στην Γιάλτα, την ένταξη της Ελλάδος στο στρατόπεδο της Δύσεως. Η ανταρσία του 1946 από τον Ζαχαριάδη, με τον δήθεν «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος», έγινε με εντολή του Στάλιν και έγινε καθαρά για να αποπροσανατολίσει την διεθνή κοινή γνώμη από την βίαια ενσωμάτωση της μισής Ευρώπης στο «σιδηρούν παραπέτασμα» του Κρεμλίνου. Κανείς δεν ασχολήθηκε με την κατάργηση της Δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη. Ο αδίστακτος Ζαχαριάδης θυσίασε δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστών σε ένα άσκοπο και καταδικασμένο αγώνα και έφθασε στο σημείο να συνεργαστεί με τους «Σλαβομακεδόνες» αυτονομιστές με υπόσχεση παραχώρησης της ελληνικότατης Μακεδονίας στα πανσλαβιστικά μεγαλο-ιδεατικά οράματά τους. Ήρθε δε, για τους «Σλαβομακεδόνες»,
σε σύγκρουση με στελέχη, όπως τον Καπετάν Γιαννούλη, τον οποίο εκτέλεσε μαζί με πολλούς άλλους αντάρτες (βλ. Μαργαρίτα Λαζαρίδου «Πόλεμος και Αίμα»).
* Η επιχείρηση «παιδοφύλαγμα» (στην πραγματικότητα παιδομάζωμα) που εξαπέλυσε ο ΔΣΕ το 1947-48, μαζεύοντας «με δική τους συναίνεση» συνολικά πάνω από 28.000 παιδιά για την προφυλάξει τους από τις «αμερικανικές βόμβες και τους μοναρχοφασίστες», αποτελεί ένα από τα μεγάλα εγκλήματα του ΚΚΕ με ομοιότητα μόνο στην Τουρκοκρατία. Όπως παραδέχθηκε και το ηγετικό στέλεχος και πρώην βουλευτής του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος «τα παιδιά το κόμμα τα μάζευε για να τα κάνει στρατιώτες να γυρίσουν στην Ελλάδα να πολεμήσουν». Όπως λέει και η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, τα παιδιά στην πλειοψηφία τους αρπάχτηκαν από τις οικογένειες τους, παρά την θέλησή τους, και σε πολλές περιπτώσεις οι αντιστεκόμενοι γονείς ή άλλοι συγγενείς δολοφονήθηκαν (βλ. Γ.Μανούκα «Παιδομάζωμα, το μεγάλο έγκλημα κατά της φυλής»).
Επίλογος - ΣήμεραΔυστυχώς σήμερα, 62 χρόνια μετά, το ΚΚΕ δείχνει αμετανόητο για τα λάθη του και προσπαθεί να δικαιώσει τα αδικαιολόγητα. Το 2008 στις εκδηλώσεις που έγιναν για πρώτη φορά από το ΚΚΕ στο Νεστόριο για τον «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος» η κυρία Αλέκα Παπαρήγα είπε ξεκάθαρα ότι «ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζεται».
Χαρακτηριστική και η ομιλία του Δημήτρη Γόντικα, μέλους του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, στην εκδήλωση που έγινε την Κυριακή, 12 Ιούλη, στη Λυκόραχη: «Τα ιστορικά γεγονότα μιλούν από μόνα τους, είναι η απόλυτη δικαίωση των αγώνων του ΚΚΕ, του ΔΣΕ. Οι στόχοι του, τα ιδανικά του περιμένουν τη δικαίωσή τους. Το καθήκον αυτό εναπόκειται στην εργατική τάξη, στους συμμάχους της και στο Κόμμα τους, το ΚΚΕ. Πέφτει όλο και μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες της ΚΝΕ, των αυριανών μελών και στελεχών του ΚΚΕ. Ο αγώνας συνεχίζεται. Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας» (Ριζοσπάστης, 13 Ιουλίου 2009).
Το 2009 δίπλα στις προσφυγικές πολυκατοικίες στην λεωφόρο Αλεξάνδρας, απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Αθήνα το ΚΚΕ τοποθέτησε επιτύμβια στήλη όπου αναγράφεται: «Εδώ τον Δεκέμβη του 1944 ο ΕΛΑΣ αντιμετώπισε τους Εγγλέζους και την Ελληνική αστική τάξη». Τι μέλλον έχει η
χώρα όπου οι δολοφόνοι ηρωποιούνται, τα δε θύματα τους ταυτίζονται με τους θύτες;
Σήμερα το ΚΚΕ πράττει το ίδιο λάθος όπως τότε με τους «Σλαβομακεδόνες». Αγκαλιάζει και εντάσσει στις γραμμές του, για μικροπολιτικά οφέλη τους σύγχρονους εισβολείς – λαθρομετανάστες που αποτελούν για την σύγχρονη Ελλάδα τον μεγαλύτερο κίνδυνο αφανισμού. Βλέποντας ότι χάνει σοβαρά ποσοστά των δυνάμεών του (-150.000 ψήφοι στις Ευρωεκλογές του 2009) ευελπιστεί να διασωθεί με την ενσωμάτωση αλλοδαπών μελλοντικών ψηφοφόρων στις τάξεις του. Έτσι απαιτεί τώρα πλήρη πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες. Δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι οι πρώτοι Έλληνες πολίτες που πλήττονται από τους αλλοδαπούς είναι οι εργαζόμενοι που υποτίθεται εκπροσωπεί.
Η επιστροφή του ΚΚΕ, στον Στάλιν και στον ακραίο διεθνισμό, μόνο νέα δεινά μπορούν να επιφέρουν στην Πατρίδα και αυτά από ένα κόμμα που θα μπορούσε να ζητήσει ένα συγγνώμη για τα λάθη του και να συστρατευθεί με τους Έλληνες πολίτες που θέλουν να αντισταθούν στην ισοπεδωτική Νέα Τάξη Πραγμάτων. Διότι όλους εμάς θα πρέπει να μας ενώνει η Ελλάς και η κοινή προοπτική του Ελληνικού λαού και όχι το διχαστικό ταξικό μίσος.
Οι ήρωες που έδωσαν την ζωή τους στην αντιμετώπιση της κομμουνιστικής ανταρσίας 1946-49, τιμούνται κάθε χρόνο με τελετές μνημόσυνων στο Γράμμο και στο Βίτσι την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου. Οι παρευρισκόμενοι τιμούν αυτούς που έδωσαν την ζωή τους τότε για να μείνει η Ελλάδα ελεύθερη και ακέραια. Οι εκδηλώσεις είναι ένας ύμνος στην Ελευθερία και στην εθνική συνέχεια.
Φέτος, επιτέλους μετά από εξήντα δύο χρόνια, η λειτουργία για τις ψυχές των πεσόντων, θα πραγματοποιηθεί στον Ιερό Ναό Αγίων Ιωάννου Προδρόμου και Γεωργίου του Ελευθερωτή, ο οποίος ανεγέρθη στο Βίτσι, μετά από πρωτοβουλία καλών
πατριωτών.
Αιωνία η μνήμη των ΠΕΣΩΝΤΩΝ!
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου