Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ, ως γνωστόν, είναι ένα ιστολόγιο που
παρουσιάζει ειδήσεις και αναλύσεις συγκεκριμένης θεματολογίας. Ήδη διανύουμε τον
9ο χρόνο ζωής και παραδόξως, “είμαστε ακόμη ζωντανοί”, αλλά δεν
μπορώ να πω ότι χαίρουμε και άκρας υγείας. Για να λέμε την αλήθεια, υπάρχουν
στιγμές που η πολυπληθής ομάδα του ΚΟ τσακώνεται ποιος θα πρωτοκαθίσει στην
μοναδική (και μισοφαγωμένη από την χρήση) καρέκλα μπροστά στον ταλαίπωρο υπολογιστή
και υπάρχουν και ημέρες που, δυστυχώς, μας καταβάλει ένα τέτοιο πνεύμα ακηδίας που
ουδείς έχει διάθεση ούτε για έρευνα, ούτε για πληκτρολόγηση.
Εν πάση περιπτώσει.
Ο ΚΟ δεν είναι κόμμα, οργάνωση, σύλλογος, σωματείο, ΜΚΟ, think tank ή
οτιδήποτε άλλο.
Σκοπός του δεν είναι να «περνάει γραμμή», να «χαράζει
πορεία» ή να δείχνει κάποιον συγκεκριμένο «δρόμο». Προσπαθεί να δείχνει τι
γίνεται στον κόσμο και ειδικά αυτό που δεν είναι εύκολο να δειχτεί - και ειδικότερα
αυτό που «δεν πρέπει» να δειχτεί. Από εκεί και πέρα ο καθείς ας βάλει το μυαλό
του να δουλέψει και ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Αυτή είναι τουλάχιστον, η «φιλοσοφία»
του.
Τελευταία, αρκετοί αναγνώστες ζητούν ο ΚΟ να προτείνει «κάτι».
Νιώθουν ότι καλά όλα αυτά, αλλά «πρέπει να κάνουμε κάτι». Ότι η κατάσταση δεν
πάει άλλο και πρέπει να περάσουμε σε πράξεις και όχι σε λόγια. Και περιμένουν
από τον ΚΟ να πει κάτι συγκεκριμένο ή ακόμα να οργανώσει κάτι!
Αδέλφια, δεν είναι αρμόδιος ο ΚΟ να κάνει κάτι. Ούτε πολύ
περισσότερο να οργανώσει. Και αυτό που έχει κάνει τόσα χρόνια «κάτι» είναι. Αλλά
από εκεί και πέρα, τι; Όλοι βλέπουμε και καταλαβαίνουμε τι γίνεται και εδώ στην
Ελλάδα και στον κόσμο γενικότερα. Θυμάμαι, όταν ξεκίνησε ο ΚΟ και άρχισε να
παρουσιάζει συγκεκριμένες ειδήσεις από τον εξωτερικό, ήμουν σίγουρος ότι όλα
αυτά θα έρθουν και εδώ. Και ήρθαν. Εδώ ισχύει το «όστις έχει ωτίον ας ακούσει..».
Επί της ουσίας: Τα έχουμε ξαναπεί και τα διαβάζετε κι εσείς
και τα καταλαβαίνετε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων, παρόλα τα
χτυπήματα που έχει δεχτεί, είναι ζωντανή και εξαπλώνεται. Εκτός, αλλά και εντός
του ανθρώπου. Το διαδίκτυο είναι σαφώς ένα δυνατό όπλο εναντίον της, αλλά από
μόνο του δεν αρκεί. Είναι γνωστό σε όλους ότι η Νέα Τάξη επιθυμεί την
πολτοποίηση των πάντων και για αυτό επιδιώκει κοινωνίες ανομοιογενείς, με άτομα
(και όχι πρόσωπα), χωρίς ρίζες, χωρίς ταυτότητα, μνήμη και κρίση. Αποχαυνωμένα
και αναλώσιμα. Απονευρωμένα και χωρίς σθένος. Έτσι θα μπορέσει να επιβληθεί σε
παγκόσμια κλίμακα και μάλιστα ανώδυνα και «δημοκρατικά».
Όταν ξεκίνησε ο ΚΟ πίστευα (και συνεχίζω να πιστεύω) ότι ο
χριστιανισμός αποτελεί σοβαρότατο εμπόδιο στα σκοτεινά σχέδια της Νέας Τάξης, η
οποία δεν αποβλέπει σε τίποτε άλλο παρά στην εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας
τυραννικής κυβέρνησης και στην υποδούλωση όλων των ανθρώπων τους οποίους θα έχει
προβλέψει να τους αριθμοποιήσει και να τους ελέγχει απόλυτα. Κάποια στιγμή,
κατά την πορεία του ΚΟ, εννόησα ότι υπάρχει και ένα άλλο «αγκάθι» για αυτούς. Είναι
ο εθνικισμός. Χωρίς συστολή, οι άνθρωποι των Λεσχών και των Στοών τον έχουν οριοθετήσει ξεκάθαρα εδώ και χρόνια, ως «εχθρό». Είναι απολύτως λογικό ότι
για να τελειοποιήσουν την κοινωνία των μαζανθρώπων και να κυριαρχήσουν, θα
πρέπει να ξεμπερδεύουν με τον εθνικισμό. Εθνικισμός δεν είναι απλά, το υγιές ενστικτώδες
αίσθημα αγάπης προς τον τόπο ή την πατρίδα του που έχει κάποιος, το οποίο τις
περισσότερες φορές δεν έχει συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο και γίνεται
εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο εθνικισμός είναι η Ιδεολογία που
μετουσιώνει σε πράξη την φυσική και λογική αγάπη του ανθρώπου για το έθνος του
και την φυλή του και την έμφυτη ανάγκη του να υπερασπιστεί την Ταυτότητά του, νιώθοντας
απόλυτα φυσιολογικό να είναι υπερήφανος για αυτήν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλει
την εξόντωση όλων των άλλων ταυτοτήτων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες,
ότι η αγάπη για το έθνος σε συνδυασμό με την πίστη στον Θεό ήταν αυτή που
νοηματοδότησε κάθε αγώνα του Γένους μας και τον έστεψε μάλιστα με επιτυχία. Από
το «υπέρ βωμών και εστιών» έως το «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Ακόμα κι εκείνο
το «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» δεν νοείται και δεν πραγματώνεται σε μία
πανσπερμία φυλών και δοξασιών και καταχρηστικώς χρησιμοποιείται ως σύνθημα από
τη διεθνιστική νεοταξική αριστερά. Οποιαδήποτε άλλη «ιδεολογική ομπρέλα» εκτός
του εθνικισμού, με όποιο όνομα και να παρουσιάζεται, και όποιους να «σκεπάζει»
από κάτω, αφήνει αδιάφορη τη Νέα Τάξη ή ακόμα καλύτερα εξυπηρετεί τα σχέδιά της.
Αυτοί οι όποιοι μπορεί να δείχνουν ότι διαφέρουν ή και ακόμα ότι συγκρούονται, αλλά
στην ουσία βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο. Από τον πάμπλουτο Soros και τους συνωμότες Bildebergers
μέχρι τους «προοδευτικούς», «λίμπεραλ», «δημοκράτες» και
«αντιεξουσιαστές», δεν υπάρχει καμία διαφωνία, ούτε καν παραφωνία στο βασικό
σχέδιο. Ο εχθρός είναι κοινός. Πρέπει όλοι να αποδεχτούμε το απάνθρωπο «πολυπολιτισμικό» αντι-ταυτοτικό
τους μοντέλο, αλλιώς είμαστε «κακοί». Και εκεί είναι που άρχισα να νιώθω πιο
κοντά στους «κακούς».
Εάν δεν γίνεις «κακός» για το σύστημα, θα είσαι ακίνδυνος ή
έστω διαχειρίσιμος. Το πράγμα σαφώς, δεν είναι απλό. Το να το λες, μοιάζει
εύκολο. Στην πράξη πρέπει να αποδεχθείς το “vivere pericolosamente”, το «ζην
επικινδύνως». Χρειάζεται βαθιά πίστη και υψηλές ηθικές αξίες. Αυτά τα προσφέρει
ο Χριστιανισμός. Θα μπορούσα να προσθέσω και έναν ασκητικό τρόπο ζωής (εντός
της κοινωνίας), αλλά είναι υψηλή κορυφή, οπότε δεν το τολμώ. Ας βάλουμε στην
θέση του, μια εγκράτεια, μια περιφρόνηση ή έστω απόρριψη του θεοποιημένου υλικού
κόσμου και των «εν τω κόσμω» και μια διάκριση στο τι είναι αγαθό και τι επιβλαβές.
Αυτά αποτελούν χριστιανικές αρετές. Αναγνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να είσαι
χριστιανός, με την βιωματική ερμηνεία του όρου. Δεν θεωρώ ότι είναι εξίσου εύκολο
να δηλώσει κάποιος εθνικιστής, καθώς και αυτός ο όρος έχει ιδιαίτερο βάρος. Και
οι δύο όροι έχουν υποστεί παραχαράξεις, παρερμηνείες και εκτροπές, τις οποίες στην
πράξη, ο εχθρός πάντα θα τις τονίζει και θα τις εκμεταλλεύεται. Είναι όμως, η
έσχατη αντίδραση στη νεοταξική βαρβαρότητα. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να
δέχεται με τόση μανία και λύσσα συστηματική επίθεση. Οπότε για μένα δεν τίθεται
θέμα «τι;», αλλά «πως;»
Επί του πρακτέου:
Υπάρχει η προσωπική και η συλλογική μάχη. Σε κάθε μάχη
πρέπει ο στρατιώτης πάση θυσία να «κρατήσει την θέση του», αλλά και να
λειτουργεί ως ομάδα.
Σε προσωπικό επίπεδο: Απαιτείται ένας αξιακός κώδικας που θα
διαμορφώνει μία στάση ζωής. Αν δεν έχω ηθικές αξίες, πως θα αντισταθώ; Μόνο τα
ζωντανά ψάρια πάνε κόντρα στο ρεύμα. Εάν συμπλέω με τις δυνάμεις της παρακμής
και απλά διαμαρτύρομαι, μηδέν εις το πηλίκο. «Απόφυγε τις σαρκικές απολαύσεις
που σκοτώνουν την ψυχή. Μην καταστρέφεις τον ήρωα που είναι μέσα
σου», έλεγε ο
Κοντρεάνου. Με γενικές καταγγελίες δεν βγαίνει τίποτα. Βλέποντας την
σαπίλα της
«προοδευτικής» κοινωνίας δεν πρέπει εγώ να αντιπαραθέσω κάτι άλλο; Π.χ.
δεν
αρκεί να καταγγέλλω την υπογεννητικότητα και τον αργό θάνατο της φυλής
μου και
να θρηνώ για αυτόν και εγώ να μην παντρεύομαι! (Εντάξει όταν έρθει «η
ώρα η
καλή», αλλά να’ρθει κάποτε η ρημάδα). Και αφού παντρευτώ να το παλέψω να
μην
χωρίσω! Και να ζω αγαπημένος με το έτερον ήμισυ. Και να κάνω παιδιά! Όσα
μπορώ
περισσότερα. Και να τα αναθρέψω σωστά και να τα μάθω «γράμματα
σπουδάματα του Θεού τα πράγματα», ως
αντίδοτο στα νεοταξικά σκουπίδια της σύγχρονης αντεθνικής και
αντιχριστιανικής
«παιδείας». Και να έχω και καλούς και ουσιαστικούς φίλους. Με τους
οποίους θα
βρισκόμαστε και θα τα λέμε για να παίρνω ανάσες μήπως «σκάσω» μέσα στην
αφόρητη
πίεση των καιρών. (Χωρίς να παραγνωρίζω την άνωθεν βοήθεια και
παρηγορία). Και
να διαβάζω βιβλία, να μου ανοίγει το μυαλό. Και να το κουράζω το ρημάδι
και
λίγο. Να την ψάχνω την αλήθεια. Και όχι να υιοθετώ πράγματα απλά και
μόνο
επειδή τα λένε «οι πολλοί». Και να στηρίζω το εναλλακτικό / εθνικιστικό
έντυπο.
Και εννοείται να κλείσω την τιβί! Ακόμα καλύτερα, να την πετάξω. Και αν
δεν
μπορώ ούτε το ένα, ούτε το άλλο, τουλάχιστον αυτή να παραμένει κλειστή
όσο παίζουν
τα εμετικά τους δελτία «ειδήσεων» και οι «ενημερωτικές» τους εκπομπές.
Εάν τα
ποσοστά τηλεθέασής των εκπομπών των μεγαλοδημοσιογράφων τους δεν πέσουν,
ανησυχία
δεν τους πιάνει. Όσο ο ελληνικός λαός τους βρίζει μεν, αλλά επιμένει να
τους
παρακολουθεί, το παιχνίδι είναι δύσκολο να γυρίσει. Η τηλεθέαση μόνο
τους
νοιάζει. Όχι αν τους βρίζουν ή τους μουντζώνουν εκ του καναπέ. Και να
ενημερώνομαι από το διαδίκτυο. Υπάρχουν εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης
και μαχητικές, ασυμβίβαστες, ‘μη πολιτικά ορθές’ ιστοσελίδες. Όχι
πολλές. Να υπάρξουν κι άλλες. Όσο το
επιτρέπει ο Μεγάλος Αδελφός που μας παρακολουθεί νύχτα ημέρα. Αρκεί να
είναι
σοβαρές, αξιόπιστες και αφυπνιστικές. Όχι «δήθεν» και «λίγο από όλα» και
γελοιότητες
τύπου «διαβάστε εδώ την προφητεία του αγίου Παϊσίου» και πιο κάτω «τώρα
πάρτε μάτι
το βρακί της Σούλας». Έλεος. Και να στηρίζω τον τιμίως εργαζόμενο αδελφό
Έλληνα επαγγελματία. Και να επισκέπτομαι όποτε μπορώ, ιστορικές
τοποθεσίες της πατρίδας μας. Δόξα τω Θεώ ο τόπος μας είναι γεμάτος από
αυτές! Και
περιδιαβαίνοντας αυτή την «γη των ηρώων και των αγίων» να διδάσκομαι και
να
εμπνέομαι. Να «αποτοξινώνομαι» από τις τοξικές ουσίες του
"προοδευτισμού" και να αναπνέω καθαρό αέρα! Και τέλος, όσο μπορώ
να επηρεάζω τον δικό μου άνθρωπο και τον διπλανό μου. Να προσπαθήσω να
βάλω
μέσα του το σπόρο της αμφισβήτησης. Της απαξίωσης για αυτά που θεωρεί
«δεδομένα» και για αυτούς που θεωρεί «έγκυρους». Να τον βοηθάω να βάζει
το
μυαλό του να δουλεύει και όχι να τρώει ό,τι του σερβίρουν. Να γίνω για
αυτόν η
«αλογόμυγα» που τσιμπά, που έλεγε ο Σωκράτης. Να απεγκλωβιστεί από
φοβικά και
ενοχικά σύνδρομα που έντεχνα του καλλιέργησαν οι μηχανισμοί της
προπαγάνδας. Εδώ ο αγώνας
γίνεται πιο δύσκολος. Διότι η πλύση εγκεφάλου είναι τρομερά ισχυρή. Ας
ξεκινήσω
απομυθοποιώντας σε αυτόν λέξεις «τοτέμ» και σλόγκαν της εποχής. Τι πάει
να πει
«δημοκρατία»; Τι πάει να πει «ρατσιστής»; Πως ερμηνεύεται η
«διαφορετικότητα»; Ποιος
είναι ο «ακραίος»; Και άλλα πολλά.. Α, και να μάθει (επιτέλους!) να
πάψει να
εμπιστεύεται το κράτος. Να πάψει να περιμένει λύσεις από αυτό και να
αρκείται
να εκτονώνει την «αγανάκτησή» του με βρισιές και την φράση κλισέ «που
είναι το
κράτος;». Ποιο κράτος; Αυτό το κράτος το οποίο έχει ψηλά και στο οποίο
ελπίζει,
είναι ανύπαρκτο και αν ποτέ εμφανιστεί, θα είναι εναντίον του και όχι
υπέρ του.
Υπάρχει και το συλλογικό επίπεδο. Εδώ είναι το πιο λεπτό και
κρίσιμο σημείο. Διότι εδώ ακούγονται οι πιο πολλές απόψεις και οι πιο πολλές
γκρίνιες, εδώ διεξάγονται οι πιο σκληρές συγκρούσεις, εδώ δημιουργούνται οι πιο
πολλές παρεξηγήσεις και εδώ εκφράζονται οι πιο πολλές απογοητεύσεις. Με
αποτέλεσμα πολλοί να παραιτούνται ή να διστάζουν να ενεργοποιηθούν ή να το αναβάλλουν
συνεχώς. Εάν όμως δεν υπάρχει συλλογικός αγώνας, εάν δεν μπορεί να διαμορφωθεί ΤΩΡΑ
μία «κρίσιμη μάζα», μικρή αλλά συνειδητοποιημένη, ελπίδα, έστω και αμυδρή, να
σειστεί αυτό το σύστημα, δεν υπάρχει. Κλείσου στον εαυτό σου, διέγραψέ τους
όλους και ζήσε στον κόσμο σου. Και λοιπόν;
Εδώ δεν θα πω ένα και ένα κάνουν δύο. Κάνε τούτο ή εκείνο.
Πήγαινε εκεί και μην πας αλλού. Ζήτω ο άλφα και κάτω ο βήτα. Αλλά νομίζω ότι
χρειάζεται περισσότερο δράση και λιγότερο γκρίνια. Η χώρα μας και η φυλή μας καταστρέφονται
εξαιτίας συγκεκριμένων πολιτικών. Τις οποίες εφαρμόζουν συγκεκριμένοι
πολιτικοί. Οι οποίοι είτε εμφορούνται από συγκεκριμένες ιδεοληψίες, είτε είναι
άτολμοι ή παντελώς ανίκανοι να αντισταθούν σε αυτές. Οι πολιτικοί βρίσκονται σε
αυτές τις θέσεις εξαιτίας «απόφασης του λαού». (Ή έστω μέρος του λαού – η
περίφημη «δημοκρατία»). Ο οποίος λαός συνηθίζει να γκρινιάζει και να καταριέται
εκ των υστέρων θεωρώντας τον εαυτό του «θύμα». Ο οποίος λαός μπορεί να μην
διακατέχεται ενσυνείδητα στο σύνολό του από τις ίδιες καταστροφικές ιδεοληψίες,
αλλά στην πραγματικότητα τις έχει αποδεχθεί χωρίς ουσιαστική αμφισβήτηση, τις
έχει άκριτα ενσωματώσει στην κουλτούρα του και στην συνείδησή του και για αυτό
άλλωστε επιλέγει τους συγκεκριμένους, άσχετα αν μετά κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.
Σαφώς και υπάρχει ευθύνη. Και σαφώς υπάρχει τεράστιο πρόβλημα σήμερα στην
συνείδηση και στα αξιακά πρότυπα του ελληνικού λαού. Τα είπαμε πρόσφατα στο
άρθρο περί ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς. Ο δρόμος για να ξεκολλήσεις τον
λαό (ή την μάζα) από ιδεοληψίες και ‘ιερές αγελάδες’ είναι μακρύς και τρομερά επίπονος.
Κατά πάσα πιθανότητα το παιχνίδι έχει χαθεί. Το σύστημα είναι πάνοπλο και διαθέτει
εφεδρείες. Οι δυνάμεις της προπαγάνδας είναι τόσο ισχυρές και δουλεύουν
ακατάπαυστα σε κάθε τομέα της ζωής του μέσου ανθρώπου, από την στιγμή που θα
γεννηθεί ώσπου να πεθάνει, ώστε μοιάζει ακατόρθωτο (ή μάλλον θαύμα) να μπορέσει
κάποιος να βγει από το matrix.
Πιστεύω όμως, ότι παρόλο που ζούμε στα γκουλάγκ της ψευτοδημοκρατίας, χρειάζονται
οι ‘μη πολιτικά ορθοί’ πολικοί σχηματισμοί που θα λένε εκείνα που όλοι οι άλλοι
συνωμοτικά δεν λένε. Και πιστεύω ότι για αυτό χρειάζεται η ενίσχυση αυτών των
σχηματισμών, εφόσον το είδος που λέγεται πολιτικοί (ή καλύτερα πολιτικάντηδες) δεν
καταλαβαίνει άλλη γλώσσα, εκτός από αυτή της ψήφου. Εάν δεν βλέπουν τα ποσοστά
τους να πέφτουν δεν τους καίγεται καρφί. Εάν δεν νιώθουν ότι αμφισβητούνται και
απειλείται η καρέκλα τους δεν αναδιπλώνονται, αλλά απλώνονται. Και θυμηθείτε σας
παρακαλώ και κάτι άλλο. Ότι την ώρα που τα λέμε αυτά και συζητάμε, μας αντικαθιστούν! Το
ίδιο γίνεται σε όλη την - multi culti ‘welcome refugees’-
Ευρώπη. Το ότι γινόμαστε μειονότητα στην
ίδια μας την πατρίδα δεν είναι σλόγκαν. Εάν συμβεί στην πραγματικότητα ένα
σενάριο επιστημονικής φαντασίας και «ξυπνήσουμε» ομαδικά μια μέρα, θα είναι ήδη
αργά και δεν θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε τίποτα, ούτε καν να ασκήσουμε κάποια
πίεση, καθώς δεν θα μας έχουν πλέον ανάγκη. Θα έχουν τους νέους ψηφοφόρους
τους. Τα παιδιά μας θα βρεθούν (ήδη βρίσκονται) σε μία άλλη Ελλάδα (αν δεν έχουν
φύγει). Οι ημέρες ακόμα και οι ώρες που περνάνε είναι συντριπτικά ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ.
Για αυτό, όποια προσπάθεια ανατροπής ή έστω καθυστέρησης όλων των σχεδίων και νομοσχεδίων που
μας στερούν «θεσμικά» το δικαίωμα να ζήσουμε, πρέπει να στηριχθεί. Το ότι τα ‘μη
πολιτικά ορθά’ εμπλεκόμενα με την πολιτική πρόσωπα μπορεί να διαφθαρούν ή να
αφομοιωθούν με το σύστημα και να μην ανταποκριθούν στην αποστολή τους είναι ένα
θέμα, αλλά η αναβολή και οι ατέρμονες συζητήσεις και η αναζήτηση του «τέλειου» είναι
χειρότερο. Εκτός πολιτικής όμως, κοινοβουλίου και «δημοκρατικών θεσμών», πιστεύω
ότι παίζεται το μεγαλύτερο παιχνίδι. Και αυτό γιατί αφενός μεν ο λόγος των ‘μη
πολιτικά ορθών’ (βάλτε εδώ εθνικιστών) δεν ακούγεται, η εμβέλειά τους είναι
μικρή (εξαιτίας των μηχανισμών του συστήματος) και οι όποιες ενέργειές τους
αποσιωπούνται ή ακόμα και διαστρεβλώνονται. Και αφετέρου ο λαός πρέπει να μάθει
να σκέφτεται (όχι απλώς να ψηφίζει ή να καταψηφίζει) και να χτίζει την δική του
(εθνική) συνείδηση, σύμφωνα με την οποία θα ζει, αντιστεκόμενος στις δυνάμεις
του μοντερνισμού και του μηδενισμού. Είπαμε ότι ο αγώνας είναι τρομερά
δύσκολος. Για αυτό χρειάζονται κινήσεις που θα αιφνιδιάσουν το σύστημα. Και πέρα
από καταγγελίες και φωνασκίες, χρειάζονται προσπάθειες οικοδόμησης «παράλληλων
δομών» στην κοινωνία. Με δίκτυα αλληλεγγύης, με έμφαση στον κοινοτισμό και στον ακτιβισμό, με πολλαπλασιασμό ομιλιών, εκδηλώσεων, συναυλιών και έκδοση
βιβλίων που θα έχουν το «δικό μας» ιδεολογικό και πολιτιστικό στίγμα, με έμφαση στην Παράδοση,
με λόγο που θα απευθύνεται στην λογική, με ιδιαίτερο βάρος στη νεολαία και με
περισσότερη συμμετοχή γυναικών. Αλλά εδώ θα σταματήσω. Νιώθω ότι ήδη δείχνω
συγκεκριμένους «δρόμους» και παραβαίνω αυτά που είπα αρχικά. Συγχωρέστε με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου