Ποιοι είναι αυτοί και με ποιό δικαίωμα αποφασίζουν ποιοί θα χαθούν από εμάς;

Επίσκεψη του Ραχόι για ανοιχτή στήριξη των ομογάλακτών του. «Ήρθα για να υπερασπιστώ σκληρές πολιτικές, αλλά που ήταν απαραίτητες» είπε χαρακτηριστικά, για να συμπληρώσει: «Οι χώρες χρειάζονται σταθερότητα, όχι τρεκλίσματα ούτε αβεβαιότητα»...

Πρόκειται για σταθερότητα νεκροταφείου. Αυτή εννοεί ο Ραχόι. Διότι όταν εφαρμόζεις βίαιες, σκληρές πολιτικές που αφαιρούν τη ζωή και την ελπίδα από ολόκληρους λαούς, τότε η μόνη σταθερότητα για την οποία μπορείς να μιλήσεις είναι εκείνη που κυριαρχεί στο κοιμητήριο, ανάμεσα στους τάφους.

Αυτό επιδιώκουν οι Ραχόι και Σία. Τι σόι είναι εκείνη η κυβέρνηση, εκείνο το πολιτικό προσωπικό που μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει το δικαίωμα να εξοντώσει εργασιακά, κοινωνικά, ακόμη και βιολογικά εν ψυχρώ μέρος του πληθυσμού μιας χώρας, γιατί το απαιτούν οι καταστάσεις; Ποιες καταστάσεις; Από πότε μια οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμη και πόλεμος, απαιτεί πολιτικές που σκόπιμα και εξεπιτούτου οδηγούν στον αφανισμό πλήθους οικογενειών και ανθρώπων;

Πότε ξανά εμφανίστηκε αυτό το φαινόμενο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα πολιτικό καθεστώς μας είπε ευθέως ότι μπορεί να στερήσει τον επιούσιο και την ίδια τη ζωή μαζικά από πολίτες, εργαζόμενους και νεολαία, γιατί κρίνεται αναγκαίο; Θυμάστε; Παλιά συνήθιζαν να φορούν στολές και να χαιρετούν με την ανύψωση της δεξιάς, αυτοί που μας τα έλεγαν αυτά. Σήμερα δεν χρειάζεται.

Έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας. Πρέπει να συνηθίσουμε ότι ανά πάσα στιγμή το κράτος και οι κυβερνώντες έχουν το δικαίωμα να σου στερούν το δικαίωμα στη ζωή. Έχουν το δικαίωμα να δολοφονούν εν ψυχρώ ολόκληρες γενιές που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί. Έχουν το δικαίωμα ακόμη και στη χρήση στρατού για τη δική τους ασφάλεια. Κι εμείς οφείλουμε να συνηθίσουμε. Διότι διαφορετικά διαταράσουμε τη δική τους σταθερότητα.

Οταν ο λαός απειλείται από την τυραννία, τότε έχει να διαλέξει, ή τις αλυσίδες, ή ο ξεσηκωμός. Αυτό διδάσκει η ανθρώπινη ιστορία. Τι έχει άλλωστε να χάσει; Τη μιζέρια της ζωής του; Ή τα δεσμά του που γίνονται όλο και πιο ανυπόφορα; Έχει όμως να κερδίσει την ελπίδα και μια πατρίδα όπου μπορεί να είναι ελεύθερος, νοικοκύρης και αφεντικό στον τόπο του. 

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ