10 χάρτες που δεν έγιναν πραγματικότητα ποτέ

Οι χάρτες απεικονίζουν το πώς είναι χωρισμένος ο πλανήτης στον οποίο ζούμε, αλλά και το πώς θα μπορούσε να είναι αν η ιστορία είχε εξελιχθεί κάπως διαφορετικά.
Πλάνα που έμειναν πλάνα και δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, υποσχέσεις και μεγαλόπνοες ή διεστραμμένες βλέψεις που εν τέλει, παρέμειναν χάρτες πιστοποιώντας τις προθέσεις ηγετών, κυβερνήσεων και συμμαχιών τα προηγούμενα χρόνια.
Το Vox μάζεψε κάποιους από τους χάρτες που έμειναν μόνο επί χάρτου.
Ιδού οι 10 Μεγάλες Ιδέες που δεν έγιναν πραγματικότητα ποτέ:
Πάμε να πάρουμε τον Καναδά

Τη δεκαετία του 1920 οι Αμερικανοί σχεδίασαν το ενδεχόμενο μιας επέμβασης στον Καναδά στην περίπτωση ενός υποθετικού πολέμου με τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Το παραπάνω έγγραφο αποτελεί μέρος του σχεδίου War Plan Red που είχε τη "Βούλα" του Πεντάγωνου και δόθηκε στη δημοσιότητα το 1970.
Το 1922 η Βρετανική Αυτοκρατορία κυριαρχούσε σε ένα πληθυσμό περίπου 458 εκατομμυρίων, το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού, και κάλυπτε περισσότερο από 33.670.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το ένα τέταρτο περίπου της συνολικής έκτασης της ξηράς της Γης.
Από το 18ο αιώνα, υπήρχε μια αξιοσημείωτη αντίθεση μεταξύ του καθεστώτος των λευκών αποικιών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και των αποικιών με μη-λευκούς πληθυσμούς. Παρότι η αυτοκρατορία χαρακτηριζόταν από αυτοκρατική εξουσία - πεφωτισμένη δεσποτεία - στρατιωτικό ιμπεριαλισμό, εν τέλει έγινε υποστηρικτής της ελεύθερης σκέψης και αναπτυσσόμενης αυτοδιοίκησης στις λευκές αποικίες.
Ο δρόμος για την ανεξαρτησία των λευκών αποικιών της αυτοκρατορίας άνοιξε με την Αναφορά Ντάρχαμ που πρότεινε ενοποίηση και αυτονομία του Άνω και Κάτω Καναδά ως λύση της εκεί πολιτικής αναταραχής. Αυτό ξεκίνησε με την ψήφιση της Πράξης της Ένωσης που δημιούργησε την Επαρχία του Καναδά. Ανεξάρτητη κυβέρνηση δόθηκε πρώτα στη Νέα Σκωτία το 1848 και σύντομα επεκτάθηκε και στις άλλες βρετανικές αποικίες της Βόρειας Αμερικής. Το 1867 ο Άνω και Κάτω Καναδάς, το Νιου Μπράνσγουικ και η Νέα Σκωτία σχημάτισαν την Κτήση του Καναδά, μια συνομοσπονδία που είχε πλήρη αυτονομία με εξαίρεση τις διεθνείς σχέσεις.
Operation Downfall: Η απόβαση στην Ιαπωνία

Πριν πέσουν οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, οι Αμερικανοί σχεδίαζαν μια επίθεση στην Ιαπωνία από αέρος και από τη θάλασσα.
Η επιχείρηση θα χωριζόταν σε δύο μέρη, με το πρώτο να στοχεύει την ακτή του Kyushu που θα γινόταν και η Βάση για τις περαιτέρω επιχειρήσεις. Τελικά προτιμήθηκαν οι ατομικές βόμβες και το ολοκαύτωμα.
Generalplan Ost: Η επέλαση των Ναζί

Το γνωστό "Γενικό Σχέδιο Ανατολής", ένα ολοκληρωμένο, επιστημονικώς καταρτισθέν πρόγραμμα γενοκτονίας των εθνών της Ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ, εντός του πλαισίου της σχεδιαζόμενης από τη γερμανική ηγεσία "Νέας Ευρωπαϊκής Τάξεως" (Neuordnung Europas).
Το Γενικό Σχέδιο Ανατολής είχε υλοποιηθεί από τον Κόνραντ Μάιερ. Ο ίδιος ήταν διευθυντής του Ινστιτούτου Αγροτικού Τομέα και Αγροτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, επιστημονική διάνοια και συνταγματάρχης των "Ες-Ες".
Η κυρίως λειτουργία την οποία καλούνταν να επιτελέσουν τα "Ες-Ες" ήταν εκείνη μιας νέας κοινωνικής-συστημικής ελίτ. Προορίζονταν να αποτελέσουν τους "μάνατζερ" της διοίκησης και της οικονομίας στη μεταπολεμική Ενωμένη Ευρώπη των γερμανικών σχεδιασμών, στον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο –Europaeische Grossraumwirtschaft– και στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα – Europaeische Wirtschaftsgemeinschaft (οι όροι απαντούν στα τεχνοκρατικά σχέδια και υπομνήματα των γερμανικών υπηρεσιών της εποχής).
Η Σοβιετική εισβολή σε Αυστρία και Ιταλία

Οι Ρώσοι με τους συμμάχους τους σχεδίαζαν να χτυπήσουν την Αυστρία και την Ιταλία μέσω της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Παρόλα αυτά, η Αυστρία παρέμεινε στην πορεία ουδέτερη και οι Σοβιετικοί αποφάσισαν να μην προβούν σε εχθροπραξίες.
Από την άλλη, η Ιταλία που ήταν μέλος του ΝΑΤΟ κινδύνευε πολύ περισσότερο σε περίπτωση που ο κόσμος βίωνε νέες μάχες και εχθροπραξίες ανάμεσα στις δύο μεγάλες δυνάμεις επιρροής.
Η διάλυση των ΗΠΑ

Ο Ρώσος καθηγητής Igor Panarin οραματιζόταν το 1998 την οικονομική, κοινωνική και πολιτική διάλυση των ΗΠΑ. Προέβλεπε ότι το 2010 οι Πολιτείες θα είχαν διαλυθεί. Σύμφωνα με τα όσα έλεγε, στην Αμερική θα βασίλευε το χάος και η αναρχία μετά από μια παρατεταμένη κρίση και ύφεση και οι Πολιτείες θα μοιράζονταν στον Καναδά, το Μεξικό, την Ε.Ε.Ε., την Κίνα, τη Ρωσία και την Ιαπωνία.
Το Qattara Project

Σημαντικό ποσοστό του εδάφους της Αιγύπτου καταλαμβάνει η αμμώδης έρημος, ανατολικά του Νείλου γνωστή ως "Αραβική έρημος", η οποία εκτείνεται προς την Ερυθρά θάλασσα και χαρακτηρίζεται από αχανείς βραχώδεις εκτάσεις, που όταν συναντούν τις παράκτιες οροσειρές, σχηματίζουν ένα πλήθος από μικρά και μεγάλα οροπέδια.
Η δυτική πλευρά, γνωστή ως "Λιβυκή έρημος", περιλαμβάνει ένα μόνο μεγάλο οροπέδιο, το οροπέδιο Γκιλφέρελ-Κεμπίρ, το οποίο κορυφώνεται στα κοινά σύνορα της Αιγύπτου με τη Λιβύη και το Σουδάν, όπου συναντάμε βυθίσματα, χαμηλές δηλαδή εκτάσεις το έδαφος των οποίων βρίσκεται πολλά μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Το μεγαλύτερο βύθισμα είναι της Κατάρα, βάθους -133 μέτρων, που είναι και το χαμηλότερο σημείο της Αφρικανικής ηπείρου.
Στα βυθίσματα αυτά σχηματίζονται και οι οάσεις της ερήμου, περιοχές δηλαδή με νερό και βλάστηση στο κέντρο της ερήμου. Το νερό στις οάσεις είναι βρόχινο, το οποίο γεμίζει τα βυθίσματα της ερήμου δημιουργώντας συνθήκες κατάλληλες για βλάστηση, με κυριότερες οάσεις να είναι οι Σίβα, Χαριγιάν, Μπουχαρίγια, Φαράφρα και Ντάκλα.
Ο Γερμανός Friedrich Bassler οραματιζόταν να σκάψει ένα κανάλι από τη Μεσόγειο μέχρι την Κατάρα για να τη γεμίσει με νερό μέχρι να φτάσει στο επίπεδο της θάλασσας. Το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ παρότι είχε εγκριθεί από την CIA.
Atlantropa

Το πρόγραμμα του ύστερου μεσοπολέμου Atlantropa, ήθελε να μετατρέψει την Μεσόγειο της βόρειας Αφρικής και της νότιας Ευρώπης σε μια κολοσσιαία υδροηλεκτρική δεξαμενή για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, με βάση γιγαντιαία φράγματα στο Γιβραλτάρ και αλλού.
Το γερμανικής προέλευσης Atlantropa, προϊόν μιας περιόδου ακραίας κρίσης, είχε μια αντιφατική σχέση με τις διάφορες μορφές αποικιοκρατίας και εθνικισμού. Ο υπό διαμόρφωση ναζισμός ενδιαφερόταν γι αυτό εξαιτίας της αδιαμφισβήτητα τεχνοκρατικής του υπόστασης, παρέμενε όμως επιφυλακτικός ως προς την ερμηνεία της Ευρώπης ως υπερεθνικού μορφώματος που συνόδευε το Atlantropa μιας και σε αυτό θα συνδέονταν πολλοί, διαφορετικοί μεταξύ τους, λαοί.
Το σχέδιο για την Παλαιστίνη

Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο νεοσυσταθείς Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, το 1947 ψηφίζει την ιστορική απόφαση 181 με την οποία επιβλήθηκε διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα, πολιτισμό και θρησκεία: ένα αραβικό, και ένα εβραϊκό, το Ισραήλ.
Συνέπεια αυτού ήταν το 1948 να εκδηλωθεί ένα άνευ προηγουμένου κύμα επιθέσεων σιωνιστικών ομάδων με μια κλιμακωτή κατάληψη πόλεων και χωριών της Παλαιστίνης.
Έναντι αυτών οι Παλαιστίνιοι εξεγείρονται εναντίον αυτής της νέας αποικιοκρατίας και κατά των Άγγλων. Και ενώ ακολουθεί βίαιη κατάπνιξη της εξέγερσης των Παλαιστινίων ο Μπεν Γκουριόν εξαγγέλλει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Τότε τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισέβαλαν και αυτά στη Παλαιστίνη.
Έτσι το τέλος εκείνου του έτους βρίσκει την άλλοτε Παλαιστίνη χωρισμένη σε τρία τμήματα:
-Το μεγαλύτερο τμήμα 78% να έχει καταληφθή από το Ισραήλ.
-Η λεγόμενη Δυτική Όχθη να είναι προσαρτημένη στην Ιορδανία
-Και ένα 1,5% η λεγόμενη Λωρίδα της Γάζας να τίθεται υπό τον έλεγχο και τη Διοίκηση της Αιγύπτου, επί βασιλείας Φαρούκ.
Υπολογίζεται ότι 750.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν τότε από τα πάτρια εδάφη και κατέφυγαν άλλοι στη Γάζα άλλοι στην Ιορδανία, άλλοι στον Λίβανο και άλλοι στη Συρία.
Το κράτος του Κουρδιστάν

Με τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) οι Ευρωπαίοι περιόρισαν την Τουρκία στην κεντρική και βόρεια Ανατολία. Μεταξύ των άλλων στη συγκεκριμένη συνθήκη υπήρχαν δύο άρθρα, το 62 και τo 64, που προέβλεπαν την ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδιστάν, το οποίο κάλυπτε μεγάλα τμήματα του πρότερου οθωμανικού Κουρδιστάν. Αξίζει, να τα καταγράψουμε:
Άρθρο 62. Επιτροπή που θα εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη και θα αποτελείται από τρία μέλη, τα οποία θα διορίζονται από τις κυβερνήσεις της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας, θα προπαρασκευάσει, εντός έξι μηνών από ισχύος της παρούσης συνθήκης την τοπική αυτονομία των χωρών στις οποίες κυριαρχεί το κουρδικό στοιχείο και οι οποίες βρίσκονται ανατολικά τον Ευφράτη, στα νότια των μεσημβρινών συνόρων της Αρμενίας, όπως αυτά θα καθοριστούν μεταγενέστερα, και στα βόρεια των συνόρων της Τουρκίας με τη Συρία και τη Μεσοποταμία.
Άρθρο 64. Αν, εντός ενός έτους, από έναρξης ισχύος της παρούσης συνθήκης, ο κουρδικός πληθυσμός που ζει στις χώρες στις οποίες αναφέρεται το άρθρο 62, απευθυνόμενος στο Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών, καταδείξει ότι στην πλειονότητά τον επιθυμεί να γίνει ανεξάρτητος από την Τουρκία και αν το συμβούλιο κρίνει τότε ότι ο πληθυσμός αυτός είναι ώριμος για ανεξαρτησία και συστήσει την παραχώρηση αυτής, η Τουρκία αναλαμβάνει από τώρα την υποχρέωση να συμμορφωθεί και να παραιτηθεί από όλα τα δικαιώματα και τους τίτλους της στις χώρες εκείνες.
Αν και εφόσον παραιτηθεί η Τουρκία οι προέχουσες σύμμαχες δυνάμεις δε θα προβάλουν καμία αντίρρηση στους Κούδους που κατοικούν στο τμήμα του Κουρδιστάν, που περιλαμβάνεται μέχρι τώρα στο βιλαέτιο της Μοσούλης, αν θελήσουν να προσχωρήσουν στο ανεξάρτητο αυτό κουρδικό κράτος.
Παρόλα αυτά, το ανεξάρτητο Κουρδικό κράτος δεν έγινε πράξη ποτέ.
Η Αφρική αν δεν είχε γίνει η γη των αποικιών

Ο Σουηδός καλλιτέχνης Nikolaj Cyo σχεδίασε τον παραπάνω χάρτη χρησιμοποιώντας ιστορικές αναφορές και στοιχεία από τον 13ο αιώνα. Βασιζόμενος στις φυλές της Αφρικής, προσπάθησε να παρουσιάσει το πώς θα ήταν σήμερα αν δεν είχε κατακτηθεί και αποικηθεί από τις Δυτικές δυνάμεις.
Ο χάρτης του Cyo έχει πολύ περισσότερα κράτη σε σχέση με το πόσα υπάρχουν σήμερα και καταγράφει μια πολυεθνική ήπειρο που απαρτίζεται από εκατοντάδες φυλές.
Ο χάρτης έχει τοποθετηθεί ανάποδα για να δείξει μεταφορικά ότι ο πλούτος στη συγκεκριμένη ήπειρο συγκεντρώνεται στον νότο, κάτι που είναι αντιστρόφως ανάλογο με την Ευρώπη του 2014, όπου ο πλούτος συγκεντρώνεται στον βορρά.
ΠΗΓΗ
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr