Τις γυναίκες και τα παιδιά τους κλείδωσαν στο σχολείο του χωριού, στο οποίο και έβαλαν φωτιά. Ευτυχώς, κατάφεραν να ανοίξουν μία πόρτα και να σωθούν. Χήρες, μανάδες, γυναίκες, κόρες και μικρά παιδιά μετέφεραν σέρνοντας επάνω σε κουβέρτες τους εκτελεσθέντες συγγενείς τους στο νεκροταφείο για να τους θάψουν.
Η σύνθεση που βρίσκεται στον περίβολο του τότε σχολείου (σήμερα Μουσείο ΚαλαβρυτικούΟλοκαυτώματος) αναπαριστά τη μεταφορά της σορού του εκτελεσθέντα... Θόδωρου Βαρελόπουλου (δεξιά φωτο) από τη σύζυγό του και υπό το βλέμμα των δύο παιδιών του, Ανδρέα και Μπέτυ. Οι οικογένειες των δύο παιδιών είναι και οι δωρητές του έργου βασισμένου στις μνήμες που έζησαν τα ίδια. Το έργο φιλοτέχνησε ο γλύπτης Νίκος Δημόπουλος και ο τίτλος του είναι "όχι άλλοι πόλεμοι".
Ο Νίκος Φερλελής, ένας από τους επιζήσαντες αφηγείται:
"Εκεί που καθόμασταν στη λάκκα [το μέρος που είχαν συγκεντρώσει τους άντρες] όλοι οι άντρες, μας έκαναν νόημα να σηκωθούμε. Και μόλις έπεσαν οι φωτοβολίδες, άρχισαν να μας "θερίζουν" με τα μυδράλια. Όταν πέσαμε όλοι, πλησίασαν οι Γερμανοί με τα πόδια να βουλιάζουν στο αίμα και σ' έναν-έναν έδιναν τη χαριστική βολή. Εγώ είχα μείνει ζωντανός. Δυο αδέρφια ακόμα και κάποιοι άλλοι δίπλα μου. Μια μιάμισυ ώρα είχε κρατήσει η εκτέλεση κι άλλες δυο και περισσότερο η χαριστική βολή. Είχα ένα γείτονα που ζούσε ακόμα και μου λέει: έρχεται η σειρά μας. Εμένα είχε πιαστεί, η αναπνoή και δεν μπορούσα να μιλήσω. Φτάνoυν σε μας, δίνουνδυo πιστoλιές στο γείτονά μου, στο κεφάλι - τοναποτέλειωσαν. Πετάχτηκαν τα αίματά του απάνω μου. Εμένα, όπως είχα το χέρι στο κεφάλι, μου δίνουν μια πιστολιά, η σφαίρα τρύπησε το χέρι μου και με λάβωσε στο μέτωπο. Λέω - πάλι τη γλίτωσα. Δεν πέθανα. Μετά από καμιά δεκαριά λεπτά, έρχεται άλλος, με γραπώνει απ' το γιακά, μου γυρίζει το πρόσωπο και μου δίνει άλλη μια πιστολιά. Να εδώ, στην κoρφή. Έμεινα για λίγο αναίσθητος. Είχα μουδιάσει ολόκληρος. Τέλος φύγανε. Ανασηκώθηκα τότε ανάμεσα στους σκοτωμένους, κοιτάω και βλέπω από κείνο το δρομάκι εκεί ερχόταν η μάνα μου. Μου λέει - πού είναι οι άλλοι; Είχα άλλα δυο αδέρφια, το Βασίλη και τον Κίμωνα. Bρήκαμε τον έναν, ύστερα και τον άλλον σκοτωμένους. Έφυγα από κει, και θυμάμαι πάταγα μέσ' στο αίμα και το πόδι μου βούλιαζε ως το γόνα. Το αίμα κύλαγε ποτάμι, είχε φτάσει ως κάτω στο δρόμο ... "
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΙ
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑΚΙ
ΜΙΑ ΜΑΝΑ-ΑΔΕΛΦΗ-ΓΥΝΑΙΚΑ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου