Μια πρώτη ματιά στη σημασία των εκλογικών αποτελεσμάτων

του Δημήτρη Καζάκη

Με τα πρώτα κιόλας 
εκλογικά αποτελέσματα 
οι εκπρόσωποι του 
Eurogroup και της Γερμανίας
 άρχισαν να πιέζουν για
 γρήγορο σχηματισμό
 κυβέρνησης. Έτσι, οι πρώτες
 δηλώσεις του Βενιζέλου 
ότι δήθεν στην κυβέρνηση θα συμμετείχε το κόμμα του μόνο υπό την 
προϋπόθεση ότι θα συμμετείχε και ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο σαν ανέκδοτο μπορούσαν
 να εκληφθούν από τα μεγάλα αφεντικά και δεν χρειάστηκε παρά μόνο ένα 
αυστηρό τηλεφώνημα για να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές δηλώσεις 
μία με δύο ώρες αργότερα με βάση τις οποίες το ΠΑΣΟΚ ευθυγραμμίζεται 
πλήρως με τις έξωθεν υποδείξεις για πάσει θυσία συγκυβέρνηση.

Οι αγορές ανέκοψαν για λίγο την κατρακύλα τους ώστε να δώσουν την 
ευκαιρία στους μεγάλους κερδοσκόπους να επανατοποθετηθούν
 έναντι του ευρώ και της ευρωζώνης, ώστε να συνεχίσουν κατόπιν το γιουρούσι
 τους αξιοποιώντας την γενίκευση των διαδικασιών χρεοκοπίας του ευρώ. 
Την ίδια ώρα η διεθνής ληστοσυμμορία που εμφανίζεται με την
 επωνυμία «Οι χώρες της Ευρωζώνης» προσδοκούν άμεσο σχηματισμό 
κυβέρνησης στην Ελλάδα «που θα τηρήσει το πρόγραμμα στο...

οποίο έχει δεσμευτεί η χώρα», αναφέρει το Eurogroup στην ανακοίνωσή του
 μετά την τηλεδιάσκεψη του το βράδυ της Κυριακής έπειτα από τα πρώτα 
εκλογικά αποτελέσματα από την Αθήνα.

Όπως αναφέρουν οι υπουργοί Οικονομικών, το Eurogroup περιμένει πως 
η τρόικα θα επιστρέψει στην Αθήνα αμέσως μετά το σχηματισμό 
κυβέρνησης, ώστε να γίνει ανταλλαγή απόψεων με τη νέα κυβέρνηση 
για «το δρόμο που θα ακολουθηθεί» και να προετοιμαστεί η πρώτη 
αξιολόγηση στο πλαίσιο του δεύτερου προγράμματος.

«Σημειώνουμε τα προκαταρκτικά αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών, 
τα οποία εκτιμάται ότι θα επιτρέψουν το σχηματισμό κυβέρνησης με την 
στήριξη του εκλογικού σώματος που θα φέρει την Ελλάδα ξανά σε πορεία
 βιώσιμης ανάπτυξης» αναφέρει η ανακοίνωση. Με άλλα λόγια, τι είχα
 Παντελάκη μου, τι είχα πάντα.

Από την πλευρά του Βερολίνου, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ανέφερε πως
 η γερμανική κυβέρνηση ερμηνεύει την έκβαση των εκλογών ως ψήφο 
υπέρ της μεταρρυθμιστικής πορείας. «Ο δρόμος δεν θα είναι ούτε
 σύντομος ούτε εύκολος, αλλά είναι αναπόφευκτος και ανοίγει στον 
ελληνικό λαό την προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον» σχολίασε σε
 ανακοίνωσή του το γερμανικό υπουργείο το βράδυ της Κυριακής.
 Προϋπόθεση, ανέφερε, είναι η επιστροφή της Ελλάδας σε σταθερότητα. 
«Η ευρωζώνη τηρεί τις δεσμεύσεις της απέναντι στην Ελλάδα»
 ανέφερε ο Β. Σόιμπλε, επισημαίνοντας και από την πλευρά του 
την ετοιμότητα της τρόικας να επιστρέψει στην Αθήνα μετά το 
σχηματισμό κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, το πανηγύρι τελείωσε, τα κεφάλια
 τώρα μέσα.

Είναι προφανές ότι τα εκλογικά αποτελέσματα της 17ης Ιουνίου δίνουν την 
ευκαιρία να συγκροτηθεί αμιγής μνημονιακή κυβέρνηση για να συνεχίσει 
το θεάρεστο έργο του ξεπουλήματος της χώρας και του ολοκαυτώματος 
του λαού της. Ωστόσο, ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος δικομματισμός 
συγκεντρώνει μόλις το 42% του εκλογικού αποτελέσματος, ενώ
 οι ψήφοι που συγκέντρωσε αντιστοιχούν μόλις και μετά βίας στο 26%
 του εκλογικού σώματος. Μπορεί αυτό το αποτέλεσμα να τον κρατήσει 
στην διακυβέρνηση της χώρας; Και βέβαια όχι. Τουλάχιστον όχι για πολύ.
 Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συγκυβέρνηση Παπαδήμου με την
 συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διέθετε κράτησε μόλις και
 μετά βίας έξι μήνες.

Ο ανεκδιήγητος Σαμαράς και το ακροδεξιό πια κόμμα του έχει να 
διαχειριστεί μια οικονομία υπό γενικευμένη κατάρρευση και μια 
κοινωνία σε πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση. Και μάλιστα
 υπό καθεστώς χρεοκοπίας της ευρωζώνης. Τα πράγματα είναι τόσο
 οριακά που από την πρώτη κιόλας στιγμή επιτάχυνσης, όπως
 αποφασίζουν και διατάσσουν τα κέντρα της ευρωζώνης, των μέτρων 
λιτότητας, δραστικών περιορισμών και ξεπουλήματος, η κυβέρνηση 
θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα τέτοιο κύμα λαϊκής αγανάκτησης και κοινωνικής
 οργής, που δύσκολα θα κρατηθεί στη θέση της με συνταγματικά μέσα.

Η προώθηση της ίδιας πολιτικής από εδώ και μπρος θα θέτει διαρκώς 
στην ημερήσια διάταξη για την νέα συγκυβέρνηση: προσφυγή σε εκλογές,
 ή ανοιχτή δικτατορία. Το δίλλημα αυτό θα βαραίνει στην πολιτική ζωή
 του τόπου από την επομένη κιόλας της νέας συνόδου του Eurogroup,
 που αναμένεται να πάρει τις τελικές αποφάσεις για την μετατροπή
 της Ελλάδας σε καθαρό «ευρωπαϊκό προτεκτοράτο» με ότι συνεπάγεται 
για το λαό και την χώρα.

Το τι θα γίνει και το κατά πόσο η γενιά μας θα γνωρίσει καθεστώς 
ανοιχτής δικτατορίας, πολύ χειρότερο από την χούντα της επταετίας, 
εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο τον λαό. Και ναι μεν ένα μεγάλο 
μέρος του εκλογικού σώματος μπορεί να φοβήθηκε από την 
τρομοκρατική εκστρατεία που εκτυλίχθηκε στην προεκλογική περίοδο
 και από τους προκλητικούς εκβιασμούς των κλεπτοβαρόνων (robber
 barons, χαρακτήριζαν οι προοδευτικοί συγγραφείς του 19ο αιώνα στις 
ΗΠΑ τους μεγιστάνες των αγορών και της πολιτικής) της ευρωζώνης
 και της παγκόσμιας πολιτικής, αλλά έκαναν ένα θεμελιώδες στρατηγικό 
ολίσθημα. Συνέδεσαν το ευρώ με την επιτυχία της πολιτικής των
 μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Μια επιτυχία που 
είναι τόσο αδύνατη, όσο το να αλλάξει η τροχιά του ήλιου.

Μόλις ο απλός κόσμος που ξεγελάστηκε και τρομοκρατήθηκε από τους 
ευρωραγιάδες ανακαλύψει στην πράξη, στην ίδια την ζωή του, ότι δεν 
μπορεί να γλυτώσει από την ολοκληρωτική καταστροφή που του
 επιφυλάσσουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, αν μαζί τους
 δεν ξεφορτωθεί και το ευρώ, τότε θα δουν όλοι τους τι θα συμβεί. 
Μπορεί να ετοιμάζονται να κρατήσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες
 με την βία υπό καθεστώς ευρώ, ή διπλού νομίσματος, αλλά κανένα 
τάγμα εφόδου, καμία διμοιρία πραιτοριανών και καμιά ταξιαρχία 
στρατοχωροφυλακής από την Εσπερία δεν πρόκειται να αναχαιτίσει τον 
ελληνικό λαό.

Τι υποδηλώνουν τα εκλογικά αποτελέσματα για το ευρώ και την
 ευρωζώνη σε συνθήκες άγριων εκβιασμών άνωθεν και έξωθεν;
 Ότι ο ελληνικός λαός είναι διχασμένος. Όσοι περίπου ψήφισαν με κριτήριο 
τον φόβο ότι θα βγούμε από το ευρώ αν επιβληθούν αντιμνημονιακές
 πολιτικές, άλλοι τόσοι ψήφισαν εναντίον των μνημονίων αψηφώντας
 τον εκφοβισμό και την τρομοκρατία. Με άλλα λόγια, ένα μεγάλο μέρος 
του εκλογικού σώματος που ξεπερνά το 38% είναι διατεθειμένο
 να ξεφορτωθεί το μνημονιακό καθεστώς ακόμη κι αν αυτό σημαίνει 
έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη. Αν σ’ αυτό προστεθεί και το γεγονός
 ότι σ’ αυτές τις εκλογές είχαμε ιστορικό ρεκόρ αποχής που έφτασε
 το 37,5% του εκλογικού σώματος, τότε γίνεται φανερό ότι η τακτική
 εκφοβισμού με το ευρώ δεν ακουμπά την μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού
 σώματος.

Με άλλα λόγια, η τελευταία εκλογική αναμέτρηση κατέγραψε μια εν δυνάμει 
κοινωνική πλειοψηφία που δεν τρομοκρατείται με το ενδεχόμενο της εξόδου
 από την ευρωζώνη, αν είναι να γλυτώσει εδώ και τώρα από την κόλαση 
του ευρώ. Κι αυτή η εν δυνάμει πλειοψηφία είναι σίγουρο ότι θα
 αυξάνεται με την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών και του 
ξεπουλήματος της χώρας που απαιτούν οι δανειστές.  Το μόνο ερώτημα 
είναι ποιος θα είναι εκείνος που θα εκφράσει στο αμέσως επόμενο 
διάστημα αυτή την εν δυνάμει πλειοψηφία;

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ικανός να εκφράσει αυτή τη δυναμική; Αν κρίνουμε
 επιδερμικά τα εκλογικά αποτελέσματα, χωρίς να υπολογίσουμε
 την συγκυρία, τότε θα έπρεπε να μιλήσουμε για την πραγματικά
 εντυπωσιακή άνοδο των εκλογικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος,
 όμως, νομίζει ότι αυτά τα εκλογικά ποσοστά «ανήκουν» στο ΣΥΡΙΖΑ, 
δηλαδή έχουν δεθεί με το συγκεκριμένο κόμμα, τότε θα κάνει ένα 
μεγάλο και τραγικό λάθος. Η εντυπωσιακή άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε 
για έναν βασικό λόγο: γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος 
τον θεώρησε ως την πιο εύκολη εκλογική επιλογή που θα μπορούσε να 
του εξασφαλίσει μια έστω στοιχειώδη ανακούφιση από τα απανωτά
 κατάγματα στη ζωή και στη δουλειά του που του επιφέρουν οι μνημονιακές
 πολιτικές. Τον ψήφισε για να βγει στην κυβέρνηση και να τον σώσει 
από τα χειρότερα του μνημονίου. Δεν τον ψήφισε για να γίνει 
κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν 
του είναι ωφέλιμος ως κυβέρνηση, τότε γιατί να του είναι ωφέλιμος
 ως αντιπολίτευση; Ή μήπως νομίζει κανείς ότι ο κόσμος που ψήφισε
 ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο κόσμος που δεν ψήφισε, αλλά βρίσκεται σε
 τροχιά αντιπαράθεσης με τις κυρίαρχες επιλογές, θα περιμένει 
πότε και όποτε γίνουν ξανά εκλογές για να τον ξαναψηφίσει;

Τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν η χαρά του κομματικού
 γραφειοκράτη, αλλά ταυτόχρονα και η μεγάλη απογοήτευση
 του ψηφοφόρου. Η χαρά του κομματικού γραφειοκράτη 
γιατί ο κομματικός μηχανισμός εξασφάλισε μεγαλύτερη κρατική 
επιχορήγηση, θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης με ότι αυτό συνεπάγεται
 για τα δούναι-λαβείν με τους έξω και κυρίως για τις χρηματοδοτήσεις
 εξ ΕΕ. Η απογοήτευση του ψηφοφόρου γιατί δεν μπόρεσε να εισπράξει 
ούτε καν μια προσωρινή ανακούφιση από τα χαράτσια και τις αρπακτές
 του μνημονίου. Η ελπίδα του αποδείχθηκε χωρίς αντίκρισμα.

Γιατί όμως δεν πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει κυβέρνηση; Μήπως φταίνε
 οι εκλογείς που δεν τον ψήφησαν; Και βέβαια όχι. Μην ξεχνάμε
 ότι υπήρξε ένα 37,5% αποχή εκ του οποίου οι μισοί και πάνω
 είχαν ψηφίσει στις εκλογές του Μαΐου, αλλά τώρα δεν τους γέμισε 
ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όμως τους τρομοκράτησε και η κυρίαρχη
 προπαγάνδα. Γιατί; Τι έγινε; Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε γιατί ήθελε να
 αποτύχει. Στόχος της ηγεσίας του εξαρχής ήταν η αξιωματική 
αντιπολίτευση και όχι η κυβέρνηση. Γι’ αυτό και δεν απαντούσε 
στα δύσκολα. Ούτε έπαιρνε θέση για το χρέος, την 
δημοσιονομική στενότητα, την κρίση ρευστότητας, κοκ, που απαιτούσαν
 πρόγραμμα μέτρων άμεσης απόδοσης, μέσα στους επόμενους
 2-3 μήνες. Εξέδωσε ένα πρόγραμμα, το οποίο ήταν εξαρχής 
σχεδιασμένο με όρους αντιπολίτευσης και όχι με κριτήριο την κατάκτηση 
της διακυβέρνησης με σκοπό να αντιμετωπιστεί η καταστροφή από
 την πρώτη κιόλας ημέρα. Η εκνευριστική αυτή τακτική επέτρεπε να 
κολλά στον τοίχο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάθε δευτεροκλασάτος 
μνημονιακός πολιτικάντης ρωτώντας το γνωστό, «τι θα κάνετε τώρα
 που δεν έχει λεφτά το ταμείο.»

Το ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε την διακυβέρνηση της χώρας φαίνεται 
και από το γεγονός ότι αρνιόταν πεισματικά να ανοίξει μέτωπο με τους
 ευρωκράτες και την ΕΕ. Κι όχι μόνο αυτό. Όσο οι κλεπτοβαρόνοι του
 ευρώ πίεζαν εκβιαστικά, τόσο υποχωρούσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. 
Κανένας ανοιχτός εκβιασμός από την ευρωζώνη και τις ΗΠΑ δεν
 απαντήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό επέτρεψε να λειτουργήσει ο εκβιασμός 
της κοινής γνώμης στην Ελλάδα χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Ο ψηφοφόρος
 κλήθηκε να επιλέξει τι φοβάται περισσότερο: τα ήξεις-αφίξεις του Τσίπρα
 και των δικών του, ή τον Σαμαρά και την ευρωζώνη. Πολλοί που
 δεν γούσταραν ούτε το ένα, ούτε το άλλο, επέλεξαν να πάνε για μπάνιο 
την ημέρα των εκλογών, παρά να τους κοροϊδεύουν έτσι οι κομματικοί
 δελφίνοι της εξουσίας. Κι αυτοί ήταν τελικά που έκριναν το εκλογικό 
αποτέλεσμα σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπλέον, φάνηκε κι ο αληθινός λόγος που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πλάσαρε 
το γνωστό παραμύθι ότι δήθεν διέθετε σχέδιο Β, σε περίπτωση που 
οι ευρωκράτες δεν ενέδιδαν στις αντιμνημονιακές απαιτήσεις της νέας
 κυβέρνησης. Η αλήθεια ήταν ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε σχέδιο Β διέθετε, 
ούτε καν σχέδιο Α.. Ο στόχος της ήταν εξαρχής να ξεγελάσει όσους 
περισσότερους ψηφοφόρους μπορούσε για να βγει αξιωματική 
αντιπολίτευση, αλλά όχι να πάρει την κυβέρνηση. Κι έτσι τους πουλούσε 
την προσδοκία ότι δήθεν ήταν διατεθειμένη να προχωρήσει ως το τέλος 
την σύγκρουσή της με την ευρωζώνη, αν αυτή δεν αποδεχόταν την
 ακύρωση του μνημονίου.

Τέλος, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε πραγματικά να υπάρξει μια 
αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα φρόντιζε από την αρχή να υπάρξε
ι η πιο πλατιά παλλαϊκή συσπείρωση. Ένα αληθινά παλλαϊκό μέτωπο, 
όπως της το είχε προτείνει ο Μ. Θεοδωράκης, όταν τον λιβάνιζε ο Τσίπρας 
με τον Γλέζο για να του αποσπάσουν δηλώσεις υποστήριξης.
 Όχι μόνο δεν θέλησαν να προχωρήσει μια τέτοια παλλαϊκή
 συσπείρωση, αλλά φρόντισαν να δώσουν την εκλογική μάχη 
επενδύοντας στο σχήμα δεξιά-αριστερά που διευκόλυνε τα μέγιστα
 τον Α. Σαμαρά να επικαλεστεί τα δεξιά ένστικτα της εκλογικής 
του επιρροής και να την τσιμεντάρει στην βάση υστερικών κραυγών
 με εμφυλιοπολεμικό απόηχο. Όσο περισσότερο ο κομματικός 
μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ έδινε την εκλογική μάχη με το σύνθημα
 «ήρθε η ώρα της αριστεράς», τόσο περισσότερο αποξένωνε 
τμήματα του πιο συντηρητικού εκλογικού σώματος, αλλά και τμήματα 
αριστερών ψηφοφόρων που δικαίως θεωρούσαν το ΣΥΡΙΖΑ τόσο 
αριστερό, όσο και το αριστερό πόδι του Πάπα.

Η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαρχής να εξασφαλίσει 
την μονοκρατορία της σκληρής δεξιάς του πτέρυγας. Αυτή επέβαλλε 
τους ρυθμούς, τα προτάγματα και τους όρους της εκλογικής 
τακτικής και με το εκλογικό αποτέλεσμα ελπίζει να παγιώσει την 
παντοκρατορία της μέσα από τον κομματικό μηχανισμό.
 Αν οι Δραγασάκηδες και οι Παπαδημούληδες είχαν ως πρώτο στόχο 
να λυτρώσουν τον λαό από τα μνημόνια και τις δυνάμεις που 
τα εκφράζουν, τι θα έλεγαν το βράδυ των αποτελεσμάτων;
 Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε ένα καλό ποσοστό, αλλά αυτό που απαιτούν 
οι καταστάσεις είναι ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων που θα διεκδικήσει
 εδώ και τώρα εξουσία. Σε συνθήκες όπου παίζεται η τύχη του λαού
 και της χώρας, ισχύει αυτό που έλεγε ο μεγάλος Ρώσος επαναστάτης
 του 19ου αιώνα, Χέρτσεν, «κέρδισαν, ας τους δηλητηριάσουμε την νίκη
 τους με την προφητεία μας, κερδίσατε μόνο και μόνο για να
 προετοιμάσετε τη δική μας νίκη!» Τι έλεγαν οι Δραγασάκηδες και
 οι Παπαδημούληδες το βράδυ της Κυριακής; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι
 από εδώ και μπρος μια υπεύθυνη αντιπολίτευση και ένα «φόρουμ 
της αριστεράς». Γι’ αυτό σας ψήφισαν κύριοι; Για να το παίζεται νομοταγής
 αριστερή αντιπολίτευση;

Δυστυχώς, από τα πράγματα αποδεικνύεται ότι ο στόχος της ηγεσίας
 του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η ανατροπή του μνημονίου, αλλά ο εγκλωβισμός 
του αντιμνημονιακού ψηφοφόρου. Για να περάσει η πολιτική μνημονίου 
χρειάζονται δυο πράγματα: Αφενός, τήρηση των «διεθνών δεσμεύσεων» 
της χώρας που την μετατρέπουν εξ αντικειμένου σε «ευρωπαϊκό
 προτεκτοράτο» και, αφετέρου, ανυπαρξία ουσιαστικής αντιμνημονιακής
 αντιπολίτευσης. Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, 
οι δυνάμεις της προδοσίας και του ξεπουλήματος, βρήκαν το κατάλληλο
 αποκούμπι τους. Βρήκαν εκείνη την δύναμη που μπορεί να τους 
εξασφαλίσει τα μετόπισθεν, ασκώντας αντιπολίτευση ενάντιά τους, 
αλλά χωρίς να αμφισβητεί τα καίρια, τις βασικές επιλογές και δεσμεύσεις 
της χώρας. Να ποια είναι η πρέπουσα αποστολή για όσους καταδικάζουν 
μεν το μνημόνιο, αλλά αρνούνται να τα βάλουν με τους δανειστές, το ευρώ 
και τους ευρωκράτες.

Για να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή για να λειτουργήσει
 ως μια νέα παραλλαγή του δικομματισμού με δυνάμεις εντός-εκτός
 και επί τα αυτά, έπρεπε η σκληρή δεξιά πτέρυγα του εν λόγω κόμματος
 να πάρει τα ινία. Αυτό το κατόρθωσε, όπως είπαμε, από την προεκλογική
 περίοδο αναγκάζοντας τις αριστερές φωνές εντός του σχηματισμού είτε να
 το βουλώσουν, είτε να κάνουν απίθανες κολοτούμπες. Από την άλλη ενισχύθηκε 
και με το ορφανό ΠΑΣΟΚ του κρατικού κορβανά και των μηχανισμών εξουσίας. 
Δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ιδιαίτερη πρεμούρα για
 να την προσεγγίσουν πρώην και νυν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, γνωστά για 
την δράση και την εξάρτησή τους από ντόπια και ξένα κέντρα αποφάσεων,
 αλλά κώφευσε επίμονα σε κάθε άλλη αυθεντικά δημοκρατική, πατριωτική 
και αριστερή φωνή.

Τώρα η σκληρή δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι έδεσε τον γάιδαρό της, 
επειδή νομίζει ότι ο κόσμος θα περιμένει πότε θα γίνουν εκλογές για να 
πάρει το κόμμα της  40% και έτσι να τον αποκοιμίζει όσο χρειάζεται για να 
περνάνε οι πολιτικές χρεοκοπίας του ευρώ. Όμως, οι καταστάσεις είναι 
τόσο οριακές, η ανάγκη του κόσμου για λύσεις εδώ και τώρα είναι τόσο 
επιτακτική, που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα μάθει πόσο γρήγορα μπορεί
 να ξεφουσκώσει ένα εκλογικό ποσοστό. Πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο 
φουσκώνει. Ο μέσος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οπαδός της ευρωμασονικής 
ιδεολογίας των κκ. Δραγασάκη, Σταθάκη, Παπαδημούλη και λοιπών τοιούτων, 
αλλά ανήκει σε μια κατηγορία της κοινωνίας που όλο και περισσότερο ξεπερνά
 τις αναστολές και τις φοβίες της για το ευρώ και είναι έτοιμη ακόμη και
 για την μεγαλύτερη «ανευθυνότητα». Πολύ σύντομα οι ίδιες οι καταστάσεις
 και η χρεοκοπία του ευρώ, θα φέρουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπη
 με την εκλογική της βάση. Με μια εκλογική βάση που δεν την συνδέει απολύτως 
τίποτε, ιδεολογικά και πολιτικά. Και τότε ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετασχηματιστεί
 ως πολιτική δύναμη, ή ο κόσμος θα τον απαξιώσει μέχρι να πεις κίμυνο.

Τέλος, το εκλογικό αποτέλεσμα τιμώρησε σε βαθμό κακουργήματος όσους 
πίστευαν ότι η δική τους ιδεολογική και πολιτική «καθαρότητα» αποτελεί
 την απάντηση στα προβλήματα του κόσμου. Το ΚΚΕ έχασε την μισή εκλογική 
του δύναμη και κυριολεκτικά πάτωσε. Το κόμμα αυτό πληρώνει αφενός 
την πολιτική και ιδεολογία της ηγεσίας του, αλλά και την αδυναμία των μελών 
του να κατανοήσουν την περίοδο και τα καθήκοντά τους. Όποιος νομίζει
 ότι ο κόσμος που έφυγε από το ΚΚΕ θα γυρίσει πίσω σ’ αυτό, αυταπατάται. 
Έσπασε τα δεσμά μιας απίστευτης ιδεολογικής και πολιτικής μιζέριας, 
μιας διατεταγμένης ηττοπάθειας που έχει αναχθεί σε κορυφαίο δόγμα της ηγεσία του.
 Τι μας είπε η κ. Παπαρήγα για το εκλογικό αποτέλεσμα; Ότι φταίει ο κόσμος 
που δεν την ψήφισε. Φρόντισε μάλιστα να χαρίσει όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ 
στο μνημονιακό στρατόπεδο και να προδικάσει ότι η μάχη χάθηκε επειδή
 η ίδια και το κόμμα της καταποντίστηκαν. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής, ούτε 
ίχνος αίσθησης της πραγματικότητας. Τι να πει κανείς. Ότι σπέρνεις,
 αυτό θερίζεις. Όλα τα άλλα είναι απλά δικαιολογίες.

Με τον ΑΝΤΡΑΣΥΑ δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε. Το δυστύχημα είναι 
ότι μέσα στο ΚΚΕ κυρίως και εν μέρει στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαραμίζονται
 αγωνιστές που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στο λαϊκό κίνημα αυτήν 
την εποχή. Αρκεί να λυτρωθούν από το αλάθητο του Πάπα που ισχύει σ' αυτούς 
τους χώρους και να προσεγγίσουν την επιστήμη των κοινωνικών αγώνων
 μέσα από την συναναστροφή τους με τον απλό κόσμο και όχι μέσα από 
παρωχημένα εγχειρίδια "επαναστατικής θεωρίας" της κακιάς συμφοράς.