Έλληνες 29/05/2022
Τα οθωμανικά στρατεύματα υπό τον σουλτάνο Μωάμεθ Β’ καταλαμβάνουν την
Κωνσταντινούπολη μετά από πολιορκία 53 ημερών, δίνοντας τέλος στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453. Το Βυζάντιο ήταν ήδη
εξασθενημένο και διαιρεμένο τους τελευταίους δύο αιώνες, σκιά της παλιάς Αυτοκρατορίας.
Η Άλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους και αργότερα, μετά την επανάκτησή της το 1261,
οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες, η αδυναμία βοήθειας από την Δύση, η άσχημη οικονομική
κατάσταση
και η φυγή
ανθρώπινου δυναμικού, οδήγησαν στη σταδιακή εξασθένηση και συρρίκνωση.
Η κατάληψη της Καλλίπολης το 1354 από τους Οθωμανούς, η οποία έφερε ορδές φανατικών
μουσουλμάνων πολεμιστών στην Ευρώπη, σταδιακά κύκλωσε εδαφικά το Βυζάντιο,
το οποίο έγινε το 1373 φόρου υποτελής στον Οθωμανό σουλτάνο. Έτσι, η Άλωση ήλθε
ως φυσικό αποτέλεσμα και της αδιάκοπης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
στην ευρύτερη περιοχή.
Οι συγκρούσεις ήταν ιδιαίτερα άνισες υπέρ των Τούρκων, σε σημείο που να μνημονεύεται
από τις πηγές το τετελεσμένο της έκβασης της πολιορκίας. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται και στον ηρωισμό
των πολιορκημένων και ιδιαίτερα του Αυτοκράτορα. Το γεγονός της πτώσης
της «θεοφυλάκτου Πόλεως», άφησε βαθιά ίχνη στις πηγές της εποχής.
Απόρροια της Άλωσης ήταν η συνέχιση της εδαφικής προώθησης των Τούρκων.
Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της,
απειλώντας την Βιέννη. Πολλές φορές η Άλωση της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιείται
από τους ιστορικούς ως γεγονός που σηματοδοτεί το τέλους του Μεσαίωνα και την έναρξη της Αναγέννησης.
Πολλοί μάλιστα εξ αυτών συμφωνούν στο ότι η μαζική μετακίνηση πολλών Ελλήνων
από την Κωνσταντινούπολη στην Ιταλία λόγω της Άλωσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο
στη διαμόρφωση του περιεχομένου και της φιλοσοφίας που ακολούθησαν
τα πρόσωπα της Αναγέννησης.
Μύθοι, θρύλοι και δοξασίες για την Πόλη και τον Παλαιολόγο
Λόγω του ότι ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δεν έγινε με καμία επισημότητα,
αλλά αντίθετα σκοτώθηκε σαν κοινός στρατιώτης, το λαϊκό αίσθημα δεν το έκανε ποτέ αποδεκτό.
Αντίθετα δημιουργήθηκαν μύθοι και θρύλοι οι οποίοι μιλούν για εσωτερική προδοσία,
αλλά και για «ανάληψη στους ουρανούς» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Ο θρύλος της Κερκόπορτας
Στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στο Παλάτι του Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογέννητου
υπήρχε μια μικρή πόρτα. Η μισή ήταν κάτω από το επίπεδο του εδάφους
και λεγόταν Κερκόπορτα ή πύλη του κίρκου, επειδή οδηγούσε
σε ένα ιπποδρόμιο (circus) έξω από τα τείχη. Κατά την παράδοση,
από αυτήν εισήλθαν πιθανόν από εσωτερική προδοσία στην Πόλη οι γενίτσαροι
κατά τη μεγάλη έφοδο στις 29 Μαΐου 1453, διασπώντας έτσι την άμυνα
των πολιορκούμενων και προκαλώντας την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς
Η λαϊκή παράδοση αρνήθηκε να πιστέψει τον θάνατο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας αποτέλεσε σημείο αντίστασης
για πολλά χρόνια στη μεταβυζαντινή περίοδο από τον υποδουλωμένο ελληνικό λαό,
ο οποίος «γέννησε» και τον θρύλο του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά».
Σύμφωνα με τον θρύλο λοιπόν, όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, «άγγελος Κυρίου»
άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω,
κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος
ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά,
να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει
στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.
Ο παπάς της Αγια-Σοφιάς
Στους θρύλους για την Άλωση της Πόλης, σημαντικό ρόλο παίζει
και η Εκκλησία, η οποία ήταν -τουλάχιστον- η δεύτερη μεγαλύτερη Αρχή
στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μετά τον ίδιο τον αυτοκράτορα.
Σύμφωνα λοιπόν με εκκλησιαστικές δοξασίες, την ώρα που μπήκαν οι Τούρκοι
στην Αγία-Σοφιά δεν είχε τελειώσει ακόμα η λειτουργία.
Ο παπάς που έκανε τη λειτουργία πήρε αμέσως το Άγιο Δισκοπότηρο
και μπήκε σε μια πόρτα η οποία σφραγίστηκε αμέσως.
Όπως αναφέρεται στις παραδόσεις, είναι θέλημα
Θεού να ανοίξει μόνη της η πόρτα όταν επιστρέψει η Κωνσταντινούπολη
στους Βυζαντινούς και να βγει από εκεί ο παπάς, να τελειώσει τη λειτουργία.
Τα μισοτηγανισμένα ψάρια
Την ημέρα που έπεσε η Πόλη ένας γέροντας τηγάνιζε ψάρια,
και όταν του είπαν «Εάλω η Πόλις», είπε πως για να πιστέψει πως έπεσε η Πόλη,
έπρεπε να βγουν τα ψάρια από το τηγάνι. Και σύμφωνα με τις δοξασίες έτσι έγινε,
με τον γέροντα μάλιστα να «προφητεύει» πως όταν φύγουν οι Οθωμανοί
από την Κωνσταντινούπολη, θα ολοκληρωθεί το τηγάνισμα των ψαριών
που είναι τηγανισμένα μόνο από την μία τους πλευρά.
Τι λένε οι ιστορικοί: H Κωνσταντινούπολη έπεσε λόγω παρακμής
Για τους ιστορικούς, ωστόσο, η Άλωση της Κωνσταντινούπολης δεν ήταν
παρά μία φυσική εξέλιξη της Ιστορίας, καθώς η Βυζαντινή Αυτοκρατορία,
στο τελευταίο διάστημα της ζωής της είχε συρρικνωθεί ουσιαστικά μόνο
στην ίδια την Κωνσταντινούπολη, ενώ παράλληλα η θρησκευτική έριδα
εκμηδένισε τις όποιες πιθανότητες είχαν οι Βυζαντινοί για να αμυνθούν αποτελεσματικά.
O στρατός του Μωάμεθ
Όπως αναφέρουν οι νεότεροι ιστορικοί, τα τακτικά στρατεύματα του Μωάμεθ
έφταναν τους 80.000-100.000 στρατιώτες, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν από
τις ευρωπαϊκές και ασιατικές επαρχίες. Τα στρατεύματα του Μωάμεθ αποτελούνταν
από άριστα εκπαιδευμένο πεζικό και πυροβολικό ενώ ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε
στην κατασκευή πυροβόλων όπλων και κανονιών. Μάλιστα ο Μωάμεθ,
είχε προσλάβει έναν φημισμένο τεχνίτη από την Ουγγαρία τον Ουρβανό,
προκειμένου να του κατασκευάσει μεγάλα κανόνια για να γκρεμίσουν
της περίφημα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Ο Ουρβανός, ο οποίος
δούλευε παλαιότερα για τους Βυζαντινούς, δέχθηκε έναντι τεράστιας αμοιβής.
Ο Μωάμεθ γνώριζε επίσης ότι χωρίς να μπορέσει πρώτα να ελέγξει
τη θαλάσσια περιοχή της Πόλης πολύ δύσκολα θα κατάφερνε την Άλωσή
της μόνο από την ξηρά. Γι΄ αυτό αποφάσισε να δημιουργήσει
ένα ισχυρό στόλο ο οποίος ωστόσο δεν επέφερε τα αναμενόμενα
αποτελέσματα.
Οι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης
Ο ιστορικός Φραντζης, αναφέρει ότι οι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης
αποτελούνταν από μόλις 4.937 Βυζαντινούς και 2.000 ξένους. Από αυτούς
ξεχώριζαν οι 700 κατάφρακτοι στρατιώτες του Γενοβέζου Ιωάννη Ιουστινιάνι Λόγκο,
ο οποίος θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους πολεμιστές της εποχής του.
Στην κρισιμότερη καμπή της μάχης ωστόσο, τραυματίστηκε από ένα βλήμα
και έφυγε με το πλοίο του, αποδυναμώνοντας σημαντικά το ηθικό των Βυζαντινών.
Τα προβλήματα στην Κωνσταντινούπολη ωστόσο, εστιάζονταν
κυρίως στο θέμα της Ένωσης των Εκκλησιών. Ο Αυτοκράτορας στράφηκε
για βοήθεια και προς τα κράτη της Δύσης, χωρίς ωστόσο να έρθουν ποτέ σοβαρές
στρατιωτικές ενισχύσεις στην Πόλη. Η Σύνοδος της Φλωρεντίας
που επικύρωνε την Ένωση των δύο Εκκλησιών και υπογράφηκε το 1431
από τον αδερφό του Κωνσταντίνου, Ιωάννη, δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από
τον βυζαντινό πληθυσμό, οι οποίοι με επικεφαλής τον
μέγα δούκα Λουκά Νοταρά αντιδρούσαν πεισματικά.
Ο ίδιος ο Νοταράς, όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη μάλιστα,
προσέγγισε τον Μωάμεθ, με την παράδοση να αναφέρει ότι του παρέδωσε
τα πλούτη του με αποτέλεσμα τον θάνατό του, καθώς ο Οθωμανός Σουλτάνος
εξοργίστηκε με το γεγονός ότι δεν βοήθησε ποτέ τον αυτοκράτορά του....
Η πλειονότητα των παραδόσεων όμως, απορρίπτει το γεγονός της Άλωσης
της Πόλης λόγω της στρατιωτικής δύναμης του Μωάμεθ και της παρακμής
του Βυζαντίου. Προσέθεσε τη μεταφυσική παρεμβολή με ιστορίες
όπως ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» ή τους θρύλους για την «Κερκόπορτα»,
προκειμένου να κρατήσει ψηλά το εθνικό στοιχείο των Ελλήνων,
το οποίο αντιμετώπισε τα 400 χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας.
«Το την Πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστί ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου