"Έξοδος 1826" τα παιδιά της Σαμαρίνας ζωντανεύουν στην μεγάλη οθόνη (κριτική για την ταινία)

του Ι. Φ. αποκλειστικά στο istorikathemata.com

Όπως γνωρίζουμε όλοι, από την μεταπολίτευση του 1974 και ένθεν, έχει επιβληθεί μια κινηματογραφική καλλιτεχνική "ομερτά" σε σχέση με θέματα της νεότερης και σύγχρονης ημών Ιστορίας που αφορούν το 1821, τους Βαλκανικούς πολέμους και το 1940.

Μόλις ενημερώθηκα από το ιστολόγιο μας για την νέα ταινία του κ. Τσικάρα για το 1821 αμέσως αποφάσισα να την δω χωρίς δισταγμό. Η επιλογή του θέματος, η συγκυρία, η επιμελημένη ιστοσελίδα των δημιουργών που αφορά την ταινία, με παρακίνησαν προς αυτό. Το βασικό εμπόδιο ήταν να βρω κινηματογραφική αίθουσα που να παίζει το έργο. Ψάχνοντας το "Αθηνόραμα" ανακάλυψα ότι δεν υπήρχε μεγάλος κινηματογράφος που να παίζει την ταινία, παρά μόνο ο "Αμαρυλλίς" κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας τον οποίο δεν είχα ποτέ επισκεφθεί. Τηλεφώνησα στις κεντρικές διευθύνσεις των μεγάλων κινηματογράφων, όπου δήλωσαν άγνοια για την ύπαρξη της ταινίας. Μετά ενημερώθηκα ότι ο δημιουργός της ταινίας είχε στείλει πολλά μηνύματα στους μεγάλους κινηματογράφους και δεν έτυχε καν απορριπτικής απάντησης. Γενικά φαίνεται να αντιμετωπίζει πρόβλημα σε όλη την Ελλάδα να βρει αίθουσα να προβάλλει την ταινία, καθώς δεν υπάρχει ενδιαφέρον!

Το κυρίως θέμα της ταινίας αφορά ουσιαστικά την 10ήμερη οδοιπορία μέσα από τα βουνά από την Σαμαρίνα στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι μερικών δεκάδων οπλοφόρων υπό την ηγεσία του οπλαρχηγού Μίχου Φλώρου. Η ταινία εξετάζει την ψυχολογική κατάσταση των μαχητών πριν την μάχη, τις αμφιβολίες τους μπροστά στο αδύνατο του εγχειρήματος, τον φόβο για τον θάνατο, αλλά και την θέληση τους να πράξουν το καθήκον τους απέναντι στην πατρίδα και τους αρχηγούς τους. Σε γενικές γραμμές η ταινία ήταν αξιοπρεπής, ιστορικά ακριβής από τα λίγα που ξέρω, ενώ χειρίστηκε το θέμα της με ευαισθησία χωρίς περιττές πατριωτικές εξάρσεις και το φολκλόρ των ταινιών του 1970. Αναμφίβολα η ταινία παρουσίασε και μεγάλες αδυναμίες. σε κάποια σημεία η πλοκή ήταν αρκετά αργή έως κουραστική, υπήρχαν κάποια μικρά λάθη όπως ότι το τουρκικό ιππικό απεικονίζεται στην ταινία να χρησιμοποιεί μεταγενέστερη σημαία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την εξιστορούμενη εποχή. Επίσης ο Ιμπραΐμ παρουσιάζεται ως ένα σιωπηλό γερασμένο υπέρβαρο ρετάλι που κάπνιζε νωχελικά τον λουλά του, καθισμένος σαν βαλσαμωμένο πουλί σε ένα μοναχικό δωμάτιο, χωρίς ακολουθία και συμβούλους. Ακριβέστερο είναι ότι ήταν κάτω από σαράντα, ενεργητικός, παθιασμένος, περιτριγυρισμένος από στρατιωτικούς συμβούλους της Δύσης. Η επιλογή της κοπέλας ως χανουμάκι ήταν ατυχής καθώς ήταν μεγαλύτερης ηλικίας από ότι συνηθιζόταν τότε, ενώ ο θεατής περίμενε βασανιστικά να περάσουν πολλά καρέ ώσπου το χανουμάκι επιτέλους να κουνηθεί, να βγει από το δωμάτιο με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα (προς τι αυτό;) προς τον αυστριακό διπλωμάτη. Γενικά η ταινία "φώναζε" από μακρυά για την έλλειψη μπάτζετ. Μπορεί τα κοστούμια και τα όπλα να ήταν ρεαλιστικά, τα άλογα απλώς υπέροχα, αλλά η ταινία χώλαινε στην αναπαράσταση της κεντρικής μάχης έξω από το Μεσολόγγι, στην εκπυρσοκρότηση των όπλων, στο πως τραυματίζονταν και έπεφταν οι νεκροί από τα πυρά και σε πολλά άλλα όμοιου περιεχομένου. Πολλά τα εξωτερικά πλάνα με τους οπλοφόρους να βαδίζουν στην υπέροχη Ελληνική εξοχή, αλλά η μονομέρεια των πλάνων τελικώς κούραζε από κάποιο σημείο και μετά τον θεατή.

Από την άλλη όμως η ταινία είχε τις στιγμές της που αποζημίωναν και με το παραπάνω τον καλοπροαίρετο θεατή. Το βασικό ατού της ταινίας κατά την γνώμη του γράφοντος είναι το soundtrack. Απλά μεγαλειώδες, πολύ ταιριαστό, επικό στα σημεία που πρέπει, δίνει πνοή στην ταινία και φτιασιδώνει ακόμη και κάποιες αδυναμίες της. Φοβερό στιγμιότυπο, η κινηματογράφηση με drone της στιγμής που οι οπλοφόροι ανεβαίνουν μια πλαγιά, η άφιξη των πολεμιστών στην τοποθεσία της μάχης όπου στο βάθος προβάλλεται το Μεσολόγγι, η παρουσία δυο μαυροφορεμένων γυναικών (οι μοίρες;) στο φόντο της μάχης όταν το νήμα της ζωής κοβόταν για τους μαχητές, η επιστροφή όσων επέζησαν σε κακά χάλια στο χωριό τους υπό την υπόκρουση του θρυλικού δημοτικού "παιδιά της Σαμαρίνας", ο εκκλησιασμός των αγωνιστών πριν ξεκινήσουν από το χωριό τους κτλ. Η στιγμή που ξεχώρισα και έμεινε καρφωμένη στην μνήμη μου ήταν όταν ο υπαρχηγός του Φλώρου ξεψυχούσε, θυμόταν την πλέον ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του όταν λευκοντυμένος παντρευόταν την γυναίκα του σε ένα φόντο όλο χαρά και φως. Συγκλονιστική στιγμή θυσίας ενός ανθρώπου για την πατρίδα του...  

Συμπερασματικά, αν αναλογιστεί κανείς τους διαθέσιμους πόρους που είχαν οι δημιουργοί, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει με πραγματικό άθλο. Οι δημιουργοί σεβάστηκαν το θέμα τους και δημιούργησαν μια ταινία που αξίζει να δει κανείς, επίτευγμα όχι αμελητέο. Οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές εξαιρετικοί, με τον υπαρχηγό του Φλώρου να κλέβει την παράσταση από τον αρχηγό του. H Μαρία Ανδρίτσου, γνωστή στο ευρύτερο κοινό  από χιουμοριστικές τηλεοπτικές σειρές όπως το 50/50, υποδύεται την σύζυγο του Φλώρου με μια αξιοπρέπεια και μεγαλοσύνη, όπως ακριβώς ταιριάζει σε μια ορεσίβια αρχόντισσα της εποχής. Μας εξέπληξε θετικά. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί στον ρόλο των οπλοφόρων ήταν επαρκείς στις περιορισμένες ανάγκες των ρόλων τους.

Σας προτρέπω να δείτε την ταινία, όχι για λόγους υποστήριξης μιας ευγενούς προσπάθειας αλλά γιατί αξίζει. Τελειώνουμε με την ευχή το κρατικό κέντρο κινηματογράφου να βοηθήσει στο μέλλον τέτοιες προσπάθειες που σκοπό έχουν να αναδείξουν την Ελληνική Ιστορία, να την υπενθυμίσουν στην νέα γενιά και να την διαφημίσουν στο εξωτερικό.  

Από τον πατριωτικό ιστότοπο Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

http://www.istorikathemata.com/2017/02/1826.html#more

Δείτε ακόμα,σχετικά:

Ταινία για τον Μάρκο Μπότσαρη στο Hollywood!

Έρευνα και Λόγος