Αυτή ήταν μια συνέντευξη με ανοιχτά χαρτιά και κανόνες.
Πρόκειται για την συνέντευξη του Tζόρτζο Κιελίνι, η οποία δημοσιεύεται
σήμερα στην Gazzetta dello Sport.
Ο αμυντικός της Γιουβέντους κλήθηκε να τραβήξει 11 θεματικές
κάρτες-χαρτιά από πιθανά 25 και είχε το δικαίωμα όπως ο προπονητής στο
ποδόσφαιρο να κάνει τρεις αλλαγές. Τα άνοιξε στο τραπέζι και μαζί με
εκείνα αποκαλύφτηκε και ο ίδιος.
- Οικογένεια / Το διαζύγιο των γωνιών:
«Είμαι η ζωντανή απόδειξη του ότι ο χωρισμός των γονιών είναι
άσχημο πράγμα, αλλά δεν είναι ένα δράμα (αυτό έχει άμεση εξάρτηση με τη
συμπεριφορά των γονιών). Όταν συνέβη, ήμουν 7 ετών και μεγάλωσα πιο
γρήγορα, αλλά μόνο και μόνο επειδή οι γονείς μου φρόντισαν να μην
αφήσουν αυτό να μας βαρύνει, όπως και οι νέοι τους σύντροφοι: σήμερα
είμαστε σαν μια μεγάλη εκτεταμένη οικογένεια και ζήσαμε αυτή την αλλαγή
σαν μια νέα αρχή. Στο τέλος ήταν μια ανακούφιση. Ήμουν πάντα
προστατευτικός με τον αδελφό μου, ίσως γιατί ήμουν πιο μεγαλόσωμος.
Έζησα με τη μητέρα μου, που μου δίδαξε την αξία της θέλησης, αλλά έβλεπα
τον πατέρα μου, τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα και μου μετέδωσε
την ικανότητα να μην δραματοποιώ τα προβλήματα. Νομίζω ότι ξέρω ήδη πόσα
παιδιά θέλω να κάνω, δύο, αλλά όχι πότε: δεν υπάρχει καμία βιασύνη.
Ελπίζω να τους δώσω την αίσθηση της σύνδεσης με τους γονείς τους, την
οποία έχω εγώ με τους δικούς μου γονείς και η Καρολίνα, η γυναίκα μου,
με τους δικούς της. Σήμερα για πολλά παιδιά δεν είναι έτσι δυστυχώς, δεν
την αισθάνονται».
- Άλλες δουλειές:
«Όταν τέλειωσα το σχολείο στο μυαλό ήμουν ήδη ποδοσφαιριστής,
αλλά στην καρδιά μου ήξερα ότι θα μου έμενε ένα όνειρο: ενώ ήμουν
έτοιμος να εγγραφώ στην οικονομία και το εμπόριο ήθελα να μπω στην
ιατρική σχολή. Τώρα που είμαι 30 χρονών νομίζω ότι το σκέφτομαι ακόμη
περισσότερο από ό,τι όταν ήμουν 19: πόσο θα μου άρεσε να είμαι ένας
χειρουργός όπως ο πατέρας μου. Αλλά όταν σταματήσω να παίζω θα είναι
πάρα πολύ αργά για να γίνω γιατρός και θα αποτελέσει φυσική εξέλιξη το
να μείνω στο χώρο του ποδοσφαίρου, που είναι η ζωή μου. Το τι θα κάνω
τότε ακριβώς δεν γνωρίζω, αν θα είναι στο γήπεδο ή πίσω από ένα γραφείο,
όπως ο αδελφός μου, σίγουρα δεν θα κάνω τον προπονητή: πάρα πολύ άγχος,
πάρα πολλές μετακομίσεις σε διαφορετικές πόλεις. Το βλέπω ως μια στιγμή
που αργεί να έρθει, αλλά αργά ή γρήγορα θα πρέπει να το σκεφτώ, γιατί
μου φαίνεται πιο πιθανό να συμβεί στα 34-35 μου χρόνια, αντί στα 38.
Ίσως το κρέμασμα των παπουτσιών να έρθει μετά από την εμπειρία στις ΗΠΑ,
για να καταλάβω πως είναι να ζεις εκεί».
- Ταξίδια στο παρελθόν:
«Όταν βγήκα από το Άουσβιτς δεν μιλούσα για ώρες και δεν
σκεφτόμουν σχεδόν τίποτα άλλο για δύο ημέρες. Έρχονταν συνέχεια στα
μάτια μου εκείνες οι φρικαλεότητες, ιδιαίτερα τα πρόσωπα φόβου των
παιδιών, τα ρούχα τους, τα παπούτσια, οι κούκλες. Είχα μελετήσει το
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι όσα βιβλία
και αν διαβάσεις, τίποτα δεν είναι όπως το να ανακαλύπτεις τα πράγματα
με τα δικά σου μάτια. Και τίποτα δεν είναι πιο τρελό από τους πολέμους,
είναι τρελό ότι τέτοια πράγματα έχουν συμβεί όχι πολλά χρόνια πριν και
συμβαίνουν ακόμη: ένα ιδανικό μπορεί να είναι σωστό, οι νεκροί, όμως,
και οι θάνατοι είναι πάντα λάθος. Για το λόγο αυτό, αν είχα μια μηχανή
του χρόνου, δεν θα σταματούσα ποτέ στο διάστημα μέσα του δέκατου ένατου
αιώνα ως στα μέσα του εικοστού αιώνα: καλύτερα στα χρόνια της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας, για να ζήσεις εκ των έσω μια τέτοια επέκταση. Αλλά όχι,
καλύτερα στην εποχή των αρχαίων Ελλήνων, και θα έκανα τα πάντα για να ζω
δίπλα στον Πλάτωνα. Όχι να είμαι εκείνος, αυτό πάει πολύ: θα μπορούσα
να τον μελετήσω από κοντά, να κατανοήσω πώς έζησε και πώς ζούσαν τότε
και κυρίως πώς στο διάολο γινόταν να είναι μπροστά από την εποχή τους
τόσα πολλά χρόνια και να έχουν έτσι ένα φουτουριστικό όραμα του κόσμου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου