Kevin MacDonald : Ο νικητής του πολέμου στο Ιράκ: το Ισραήλ

Του Kevin MacDonald* (The Occidental Observer) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Αν υπήρχε μια δημοσκόπηση η οποία θα ρωτούσε τους Αμερικάνους αν ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν μια καλή ιδέα, αναμφίβολα η μεγάλη πλειοψηφία θα έλεγε όχι - οι χιλιάδες νεκροί Αμερικανοί, οι δεκάδες χιλιάδες τραυματίες, με πολλούς να μένουν ανάπηροι εφ όρου ζωής, το κόστος των πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων.

Και για ποιο λόγο; Έντεκα χρόνια αργότερα, υπάρχει μια θρησκευτική / εθνοτική βία στην οποία δεν φαίνεται κάποιο σημάδι τέλους. Οι νεοσυντηρητικοί διαφήμιζαν μια γρήγορη και εύκολη νίκη, που θα ακολουθείτο από χαρούμενους και ευγνώμονες Ιρακινούς  που θα αγκάλιαζαν με ανυπομονησία τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Άλλωστε, κάτω από την επιφάνεια του σεχταρισμού και του φυλετισμού, οι Ιρακινοί είναι ακριβώς σαν κι εμάς, ή κάπως έτσι το είπε ο νεοσυντηρητικός  καθηγητής Bernard Lewis (εβραϊκής καταγωγής, γεννημένος το 1916 στο Λονδίνο). 

Έτσι υποθέτω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι όλο αυτό ήταν ένα τεράστιο λάθος και ο καθένας εκφράζει τη λύπη του για το τι συνέβη.

Αλλά αυτό θα ήταν 100% λάθος. Οι άνθρωποι που "πούλησαν" τον πόλεμο στο Ιράκ στον Τζωρτζ Μπους και τον αμερικανικό λαό δεν είναι παρά Ισραηλινοί πατριώτες. Και δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι το Ισραήλ είναι πολύ ευχαριστημένο με τις συνέπειες.

Η παραπάνω εικόνα (με τον χάρτη), δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Jeffrey Goldberg το 2007 στο περιοδικό ‘The Atlantic’. Ο Goldberg είναι Ισραηλινός πολίτης, υπηρέτησε στον Ισραηλινό Στρατό και μπορεί κάλλιστα να είναι ακόμα στην ισραηλινή στρατιωτική εφεδρεία. Έχει ένα "ιστορικό άρθρων με τα οποία προσπαθεί να ωθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πολέμους στη Μέση Ανατολή." Με την πρόσβασή του στα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι ακριβώς το είδος του ατόμου που τροφοδοτεί την ιδέα ότι η επιρροή που έχουν τα εβραϊκά μέσα ενημέρωσης είναι ένα σημαντικό όπλο του ισραηλινού λόμπι. (Εκτός από το ‘The Atlantic’, ο Goldberg έχει γράψει για το ‘New Yorker’ και συμμετέχει στο ‘Bloomberg View’. Η Wikipedia γράφει για αυτόν: ο Michael Massing, συντάκτης της Columbia Journalism Review, χαρακτηρίζει τον Goldberg "τον πιο ισχυρό δημοσιογράφο / blogger σε θέματα σχετικά με το Ισραήλ").

Η εικόνα δείχνει το Ιράκ να έχει διαιρεθεί σε τρία κράτη, και υπάρχει μια σειρά από άλλες ανακατατάξεις που βασίζονται σε μικρότερες, πιο ομοιογενείς ομάδες. Υποθέτω ότι αυτού του είδους η ‘διαφορετικότητα’ δεν έχει δουλέψει πάρα πολύ καλά.

Όμως, τα οφέλη για το Ισραήλ είναι προφανή. Αντί του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν που είναι σε θέση να ελέγχει όλο το πετρέλαιο και με τον μεγάλο πληθυσμό, θα υπάρχουν τρία κρατίδια, πολύ λιγότερο ισχυρά και πολύ λιγότερο απειλητικά για το Ισραήλ.

Το εξώφυλλο του Atlantic του 2007

Ο Goldberg παρουσίασε εκ νέου αυτόν τον χάρτη σε ένα σχόλιο που έκανε σχετικά με την πρόσφατη βία. Το άρθρο του 2007 έλεγε:

Σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, και στην κεντρική-νότια Ασία, οι εγγενώς τεχνητές ιδιότητες πολλών κρατών έχουν έλθει στο προσκήνιο, από την παμφάγο αμερικανική απάντηση στις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου. Δεν είναι μόνο το Ιράκ και το Αφγανιστάν, που φαίνονται να είναι ασυνάρτητες συνενώσεις διαφορετικών φυλών και εδαφών. Το επισφαλές τέτοιων κρατών όπως ο Λίβανος και το Πακιστάν, βεβαίως, προηγείται της εισβολής στο Ιράκ. Αλλά οι πόλεμοι κατά της Αλ-Κάιντα, των Ταλιμπάν, και ιδιαίτερα του Σαντάμ Χουσεΐν έχουν κάνει την αντοχή του σύγχρονου κρατικού συστήματος στη Μέση Ανατολή ένα ανοιχτό ερώτημα με τρόπους που δεν ήταν εύκολοι πριν από επτά χρόνια.

Σωστά. Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ένα πλήγμα για ολόκληρο το στάτους κβο της Μέσης Ανατολής. Και όλοι οι ειδικοί με τους οποίους μίλησε για το άρθρο του 2007 (θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ήταν κυρίως ισραηλινοί ή μέρος του λόμπι του Ισραήλ) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η εισβολή στο Ιράκ θα πυροδοτήσει μια καταιγίδα πυρός στη Μέση Ανατολή:

Η σημαντικότερη πρωταρχική συνέπεια της εισβολής στο Ιράκ, την οποία οραματίστηκαν πολλοί από εκείνους που μίλησα, είναι η δυνατότητα μιας περιφερειακής σύγκρουσης μεταξύ σουνιτών και σιιτών για θεολογική και πολιτική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή. Αυτός είναι ένας πόλεμος που θα μπορούσε να πολεμηθεί από πληρεξούσιους της Σαουδικής Αραβίας, τους Σουνίτες με τις σημαίες, εναντίον του Ιράν, ή ίσως από το ίδιο το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία-στο πεδίο της μάχης σε ολόκληρο το Ιράκ, το Λίβανο και τη Συρία, και στη σιιτική ανατολική επαρχία της Σαουδικής Αραβίας, όπου βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου του βασιλείου.

Αυτό δεν είναι σίγουρα το μήνυμα που οι νεοσυντηρητικοί όπως ο Bernard Lewis πρόσφεραν στον Τζορτζ Μπους και τον αμερικανικό λαό το 2003.

Στο άρθρο, ήμουν πολύ επικριτικός έναντι των αυτοκρατορικών βλέψεων που οδήγησαν στην - κατά την συμφωνία Sykes-Picot - διαίρεση της Μέσης Ανατολής, από τους Βρετανούς και τους Γάλλους. Αλλά έχω προειδοποιήσει με το επιχείρημα ότι η συμφωνία Sykes-Picot ήταν, κατά μία έννοια, ακούσια προοδευτική. Οι κατασκευαστές της σύγχρονης Μέσης Ανατολής έβαλαν μαζί λαούς διαφορετικών εθνικοτήτων και θρησκειών (ή ρεύματα της ίδιας πίστης) σε αυτό που προορίζονταν να είναι σύγχρονα, πολυπολιτισμικά, και πολυ-ομολογιακά κράτη. Θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι η Μέση Ανατολή δεν είναι ακριβώς το είδος του τόπου, όπου τέτοιου είδους πείραμα έχει αποδειχθεί ότι λειτουργεί;

Αυτό θα ήταν μια εξαιρετική συνταγή παντού, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή. Τα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένης και της Δύσης, πρέπει να σέβονται τα θρησκευτικά και εθνικά σύνορα, αλλά αμφιβάλλω ότι ο Goldberg έχει κανένα πρόβλημα με την πολυπολιτισμικότητα ως παράδειγμα για τη Δύση. Η πολυπολιτισμικότητα είναι μια συναινετική στάση της εβραϊκής κοινότητας σε όλη τη Δύση.

Η ιδέα ότι το Ισραήλ θα επωφεληθεί από τη διάλυση των κρατών στη Μέση Ανατολή έχει μια μακρά ιστορία. Στις αρχές του 1980 ο Oded Yinon, ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος, έγραψε το «Μια στρατηγική για το Ισραήλ στη δεκαετία του ογδόντα» (“A Strategy for Israel in the Nineteen Eighties”), που αργότερα μεταφράστηκε από τον Israel Shahak. Ο Shahak** σημειώνει στον πρόλογό του, γραμμένο το 1982:

      Το ακόλουθο δοκίμιο αντιπροσωπεύει, κατά τη γνώμη μου, το ακριβές και λεπτομερές σχέδιο του παρόντος σιωνιστικού καθεστώτος (του Σαρόν και του Eitan) για τη Μέση Ανατολή, το οποίο βασίζεται στην διαίρεση ολόκληρης της περιοχής σε μικρά κράτη, και στη διάλυση όλων των υφιστάμενων αραβικών κρατών ... Εδώ θέλω να επιστήσω την προσοχή των αναγνωστών σε διάφορα σημαντικά σημεία:

     1. Η ιδέα ότι όλα τα Αραβικά κράτη θα πρέπει να κατατμηθούν από το Ισραήλ, σε μικρές μονάδες, εμφανίζεται ξανά και ξανά στην ισραηλινή στρατηγική σκέψη. Για παράδειγμα, ο Ze'ev Schiff, ο στρατιωτικός ανταποκριτής της Ha'aretz (και ίσως ο μεγαλύτερος ειδικός στο Ισραήλ, για το θέμα αυτό) γράφει για το "καλύτερο" που μπορεί να συμβεί για τα συμφέροντα του Ισραήλ στο Ιράκ: «Την διάλυση του Ιράκ σε ένα σιιτικό κράτος, ένα σουνιτικό κράτος και τον διαχωρισμό του κουρδικού τμήματος» (Ha'aretz 02.06.1982). Στην πραγματικότητα, αυτή η πτυχή του σχεδίου είναι πολύ παλιά.

     2. Η ισχυρή σύνδεση με τη Νεο-Συντηρητική σκέψη στις ΗΠΑ είναι πολύ σημαντική, ειδικά στο ενημερωτικό σημείωμα του συγγραφέα. Αλλά, ενώ όλα αυτά υποτίθεται υπηρετούν, την ιδέα της «υπεράσπισης της Δύσης» από τη σοβιετική εξουσία, ο πραγματικός σκοπός του συγγραφέα, και του παρόντος ισραηλινού κατεστημένου είναι σαφής: Η δημιουργία ενός Αυτοκρατορικού Ισραήλ ως μια παγκόσμια δύναμη. Με άλλα λόγια, ο στόχος του Σαρόν είναι να παραπλανήσει τους Αμερικανούς αφού θα έχει εξαπατήσει όλους τους υπόλοιπους.

Και πάλι να πούμε, ότι αυτό γράφτηκε το 1982. Και ο Sharon, ως πρωθυπουργός το 2003, ήταν πράγματι βαθύτατα εμπλεκόμενος στις απάτες σχετικά με τον πόλεμο.

Οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί είναι αναμφίβολα πολύ ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα. Οι υπόλοιποι στην Αμερική θα πρέπει να είναι εξοργισμένοι.

* Ο Kevin B. MacDonald (γεννημένος στις 24 Ιανουαρίου 1944) είναι Αμερικάνος καθηγητής της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Long Beach, συγγραφέας και υπέρμαχος του Εθνοκεντρισμού. Το πιο γνωστό βιβλίο του είναι το “The Culture of Critique” (1998), που δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Η ακαδημαϊκή σύγκλητος έχει περιγράψει τις απόψεις του ως "αντισημιτικές" και ότι προάγουν τον "λευκό χριστιανικό εθνοκεντρισμό". Άλλα άρθρα του στον ΚΟ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ. 

**Ο Ισραήλ Σάχακ (1933-2001) υπήρξε συγγραφέας, καθηγήτης Οργανικής Χημείας στο πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και γνωστός ως υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιώμάτων και επικριτικός της ισραηλινής κυβέρνησης και της εβραϊκής θρησκείας (Το βιβλίο του "Εβραϊκή ιστορία, Εβραϊκή θρησκεία" έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά). Ο Σαχάκ γεννήθηκε στη Βαρσοβία, όπου και βίωσε από πρώτο χέρι τα τραγικά γεγονότα του Εβραϊκού γκέτο της πόλης. Το 1943 μεταφέρθηκε στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέργκεν-Μπέργκεν. Στην Παλαιστίνη κατέφθασε το 1945.Ο Σαχάκ ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησε τον όρο «ιουδαιο-ναζισμός» προκειμένου να χαρακτηρίσει τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι Ισραηλινοί για να υποτάξουν και να καταπιέσουν τους Παλαιστίνιους. (Για τον Σαχάκ διάβασε κι εδώ)

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή