Το νέο, τρίτο δάνειο φέρνει μεγαλύτερο χρέος

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ενώπιον ραγδαίων εξελίξεων

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΔΝΤ

Απότομη επιτάχυνση των εξελίξεων προμηνύεται η αποκάλυψη του περιοδικού Σπίγκελ ότι το Βερολίνο έχει ήδη έτοιμο, τουλάχιστον στις βασικές του γραμμές, το σχέδιο για ένα νέο δάνειο στην Ελλάδα ύψους 10-20 δισ. ευρώ το οποίο μάλιστα θα κλειδώσει μέχρι τις ευρωεκλογές. Το σκεπτικό του Τέταρτου Ράιχ διακρίνεται εύκολα: ξέροντας ότι Σαμαράς και Βενιζέλος αποτελούν τυφλά όργανα του, θέλει πριν τις ευρωεκλογές οπότε είναι δεδομένο πως θα υποστούν εκλογική συντριβή η Ελλάδα να έχει υπογράψει μια νέα δανειακή σύμβαση και να έχει αναλάβει ένα νέο δάνειο που θα την δεσμεύει για δεκαετίες. Έτσι, ακόμη κι αν προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές τον Ιούνιο η νέα κυβέρνηση να είναι δεσμευμένη με αυτή την συμφωνία και το Βερολίνο να μην μπει στην διαδικασία εξ αρχής να συζητάει τους όρους του νέου δανείου.

Αυτή η στρατηγική προφανώς επιταχύνει την φθορά της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ καίγοντας ακόμη πιο γρήγορα το μοναδικό σίγουρο χαρτί που έχει η Γερμανία στην Ελλάδα. Αν Σαμαράς και Βενιζέλος υπογράψουν νέο δάνειο είναι σίγουρο ότι δεν θα βρουν στις κάλπες ούτε....
τις ψήφους τους. Θα τους φτύνουν στα μούτρα ακόμη κι οι πιο πιστοί οπαδοί τους. Παρόλα αυτά η Γερμανία το προκρίνει γιατί έτσι διασφαλίζει τα δικά της συμφέροντα. Από την άλλη ξέρει πως κι ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη θέση της κυβέρνησης, πιο εύκολα μπορεί να καλύψει την αναδίπλωσή του από τις θέσεις του συνεδρίου του (όπου μίλαγε για διαγραφή του χρέους) επικαλούμενος τα τετελεσμένα και υποτιθέμενα νομικά εμπόδια στην ακύρωση συμφωνιών που έχουν υπογραφεί. Αν αντίθετα είχε να διαπραγματευτεί εξ αρχής μια νέα δανειακή σύμβαση οι πιέσεις από την ριζοσπαστική του πτέρυγα θα ήταν έντονες κι η αναδίπλωσή του θα γινόταν πιο δύσκολα και με μεγαλύτερο κόστος.

Μέχρι στιγμής η συνειδητή και καθόλου τυχαία επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να τηρήσει στάση σιωπής εν όψει αυτών των δραματικών εξελίξεων αποτελεί κακό οιωνό. Η απροθυμία του δηλαδή να δηλώσει με μια ανακοίνωση Τύπου ή ακόμη πιο έντονα με δήλωση του ίδιου του Αλ. Τσίπρα πως η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει καμιά νομιμοποίηση να αναλάβει νέο δάνειο κι επίσης ότι μια πιθανή δική του αυριανή κυβέρνηση δεν πρόκειται να αναγνωρίσει αυτό το δάνειο (χαρακτηρίζοντάς το εξ αρχής παράνομο, απεχθές, μη νομιμοποιημένο ή άλλο ό,τι θέλει αρκεί να μην πληρωθεί) προϊδεάζουν για τα χειρότερα. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ να καλυφθεί πίσω από αυτή την απόφαση, τρίβοντας τα χέρια του που ο κλήρος έπεσε τελικά στο δίδυμο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, το οποίο αποτελεί ήδη (οδυνηρό) παρελθόν.

Αυτή τη στιγμή πάντως, προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις για τοπ νέο μνημόνιο υποστηρίζοντας ότι δεν θα περιλαμβάνει νέα δημοσιονομικά μέτρα, αλλά μόνο διαρθρωτικά. Προσποιούνται πως αγνοούν ότι η μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα κατά 23,9% από το πρώτο τρίμηνο του 2010 ως τώρα (όπως καταγράφεται στην τελευταία έκθεση του ΙΟΒΕ, Η ελληνική οικονομία 4/2013) οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στα διαρθρωτικά μέτρα του δεύτερου μνημονίου: μείωση κατώτατου μισθού, κατάργηση επιδομάτων, αναστολή αυτόματων μισθολογικών ωριμάνσεων, κλπ.

Ψιλό γαζί δούλευαν το ΔΝΤ οι εκπρόσωποι της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας όταν τον Μάιο του 2010 διαβεβαίωναν πως οι τράπεζες τους δεν πρόκειται να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα. Οι ίδιες αυτές χώρες έρχονται σήμερα να επιβάλλουν ένα νέο εξοντωτικό δάνειο για να διασφαλίσουν την αποπληρωμή των όσων μέχρι σήμερα έχουμε δανειστεί…

Από 122,6 δις. δολ. που είχαν οι γαλλικές, γερμανικές και ολλανδικές τράπεζες στις αρχές του 2010, στις αρχές του 2012 τα μείωσαν στα 65,9 δισ. Κι έγινε το κούρεμα…

Η αποκάλυψη των όσων διαμείφθηκαν στο ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 πριν εγκριθεί στην Ελλάδα το πρώτο δάνειο ύψους 30 δισ. ευρώ (που ήταν η συμμετοχή του ΔΝΤ) είναι εξόχως διδακτική για τρεις κυρίως λόγους που αποκαλύπτουν τους υπαίτιους πίσω από την όξυνση της κρίσης χρέους, τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την εμφάνισή της.

Το τρίτο κεφάλαιο του τετρασέλιδου κειμένου, με τίτλο «Κίνδυνοι του προγράμματος» τελειώνει αναφέροντας ότι «κατά την άποψη του προσωπικού το “εντυπωσιακό πράγμα” είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας συμφωνεί πλήρως με το πρόγραμμα καθώς θεωρείται ως το εργαλείο για να φέρει ένα τέλος σε αρκετά προνόμια του δημόσιου τομέα». Για την ταυτότητα του ιδιωτικού τομέα δεν χρειάζονται πολλές εικασίες. Είναι οι εργοδοτικές οργανώσεις όπως ο ΣΕΒ κι η ομοσπονδία ξενοδόχων, πολύ πιθανά κι οι εκδότες, που όχι απλώς δημιουργούσαν κλίμα υπέρ του ΔΝΤ και του μηχανισμού διάσωσης όλα αυτά τα χρόνια αλλά «έδιναν» στις ιδιωτικές και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας συναντήσεις τους με την Τρόικα τα «προνόμια» των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η κατάργηση των οποίων απαιτούνταν στη συνέχεια μέσω των Μνημονίων. Είναι οι γνωστοί κουκουλοφόροι, όπως είχαν τότε χαρακτηριστεί (άξιοι συνεχιστές όσοι απ’ αυτούς είναι αστοί δεύτερης ή και τρίτης γενιάς μια αστικής τάξης που προσκύνησε τους Ναζί και ανταμείφτηκε αδρά στη συνέχεια). Κατά συνέπεια οι αποστάσεις που συχνά τηρεί ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, από την Τρόικα αποτελούν υποκρισία. Ο ίδιος τους έφερε στην Ελλάδα, αποδεδειγμένα πλέον, κι ο ίδιος επωμίζεται τεράστια ευθύνη για το γεγονός ότι τέσσερα χρόνια μετά η Ελλάδα εξακολουθεί να ταλανίζεται από την κρίση χρέους.

Το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης ωστόσο ανήκει στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου που δούλεψε συνειδητά προς όφελος των κατόχων ελληνικών ομολόγων, που ήταν στο μεγαλύτερο μέρος τράπεζες προερχόμενες από Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία. Στην συνεδρίαση του ΔΝΤ άλλα κράτη – μέλη με εμπειρία από ανάλογες περιπτώσεις διέκριναν ότι η κατάσταση οδηγούταν αργά ή γρήγορα σε κούρεμα ομολόγων, στη διαγραφή δηλαδή μέρους του χρέους, όπως κι έγινε τον Μάρτιο του 2012. Πρότειναν έτσι από τότε να επιταχυνθεί η αναδιάρθρωση. Οι ελληνικές αρχές ωστόσο, αναφέρεται κατά λέξη, απέκλεισαν την αναδιάρθρωση του χρέους. Ήταν η εποχή που ο Γ. Παπακωνσταντίνου ως υπουργός Οικονομικών (στο διάλλειμα προφανώς των συσκέψεων του με θέμα το καταχώνιασμα των κάθε λογής λιστών Λαγκάρντ για να μην αποκαλυφθούν τα ονόματα των ελλήνων αστών που έβγαζαν έξω τα χρήματα τους) διαβεβαίωνε πως για την Ελλάδα είναι θέμα τιμής να πληρώσει το χρέος της μέχρι τελευταίου ευρώ. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου επομένως είχε έγκαιρα ενημερωθεί για την δυνατότητα που διέθετε και δεν την αξιοποίησε για να λύσει με έναν σχετικά πιο αναίμακτο και αποτελεσματικό τρόπο την κρίση χρέους.

Το παζλ συμπληρώνεται – κι αυτό είναι το πραγματικά καινούργιο γεγονός που έφερε η δημοσιοποίηση του ντοκουμέντου – με την αποκάλυψη του παιχνιδιού που έκαναν οι ευρωπαίοι «εταίροι». Στο ντοκουμέντο αναφέρεται ότι «οι αντιπρόσωποι της Ολλανδίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας μεταβίβασαν στην συνεδρίαση την δέσμευση των εμπορικών τους τραπεζών να υποστηρίξουν την Ελλάδα και να διατηρήσουν το κύριο μέρος των θέσεων τους» στην ελληνική αγορά ομολόγων. Είχε προηγηθεί η εύστοχη επισήμανση από την αντιπροσωπεία της Βραζιλίας (πιθανά λόγω δικής τους πικρής εμπειρίας) ότι μια αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με την συμμετοχή των ιδιωτών όπως έγινε δύο χρόνια αργότερα θα απέτρεπε «την διάσωση των ομολογιούχων του ιδιωτικού τομέα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων». Το έγγραφο συνεχίζει μεταφέροντας την «έκπληξη» άλλων αντιπροσωπειών, όπως της Ελβετικής, και την έντονη αντίδραση άλλων, όπως της Αργεντίνικης, για τον αποκλεισμό της λύσης του κουρέματος. Αυτό φυσικά που έβλεπαν ήταν την σημαντική έκθεση στο ελληνικό χρέος των τραπεζών των τριών αυτών χωρών: Γαλλίας, Γερμανίας και Ολλανδίας, κατά σειρά προτεραιότητας. Οι τράπεζες και των τριών χωρών κατείχαν στις αρχές του 2010 ομόλογα αξίας 122,609 δισ. δολ. (σε ένα σύνολο χρέους 299 δισ. ευρώ). Ήταν επομένως αυτοί που θα επωφελούνταν πρώτοι από τον πακτωλό χρήματος που θα ερχόταν στην Ελλάδα μέσω του μηχανισμού διάσωσης. Όπως ακριβώς κι έγινε. Σε επίρρωση, η μείωση της έκθεσής τους σε ελληνικά ομόλογα στα 93,9 δισ. δολ. έναν χρόνο μετά (στις αρχές του 2011) και στα 65,9 δισ. δολ. στις αρχές του 2012 για να φτάσουν στο τέλος του 2013, μετά την αναδιάρθρωση, η έκθεσή τους σε ελληνικά ομόλογα να ανέρχεται μόλις σε 34 δισ. δολ. Συγκεκριμένα της Γερμανίας σε 30,598 δισ. δολ., της Γαλλίας σε 2,073 δισ. δολ. και της Ολλανδίας σε 1,224 δισ. δολ.

Αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε είναι την ευκολία με την οποία οι αντιπροσωπείες των τριών αυτών χωρών παραπλάνησαν τα άλλα μέλη του ΔΝΤ διαβεβαιώνοντάς τις ότι οι τράπεζες τους δεν θα ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα. Επί της ουσίας Γερμανία, Γαλλία και Ολλανδία αποτέλεσαν το μακρύ χέρι των τραπεζών, συνειδητά τους όργανα, στην προσπάθεια να μην επωμιστούν το κόστος του κουρέματος για το οποίο, παρεμπιπτόντως, είχαν πληρωθεί αδρά μέσω των υψηλών επιτοκίων με τα οποία αμείβονταν. Για να ολοκληρωθεί ωστόσο το κάδρο των ευθυνών πρέπει να ενταχθεί σε αυτό κι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που σαν κλεπταποδόχος μάζευε τα ελληνικά ομόλογα από τις γαλλο-γερμανο-ολλανδικές τράπεζες, τις διευκόλυνε δηλαδή να επιτελέσουν το έγκλημα, κι η οποία το Μάρτιο του 2012 δεν δέχθηκε να «κουρευτούν». Ενώ ήταν τα πρώτα που έπρεπε να «κουρευτούν» λόγω του ότι απέφεραν στους πρώτους τους κατόχους τεράστιες αποδόσεις, ενώ στη συνέχεια η διάσωσή τους έγινε χάρη στο ρευστό που ερχόταν μέσω των δόσεων στην Ελλάδα. Σχηματικά δηλαδή μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα ομόλογα αποτέλεσαν την πέτρα του ελληνικού σκανδάλου. Παρόλα αυτά η ΕΚΤ λειτουργώντας κι αυτή ως όργανο των τραπεζών δεν επέτρεψε την μείωσή τους. Αντίθετα με ό,τι συνέβη με τα αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων (που μειώθηκαν κατά 14 δισ. ευρώ), νοσοκομείων, πανεπιστημίων και ΤΕΙ που κατά σκανδαλώδη τρόπο αναγορεύτηκαν περισσότερο υπαίτια της δημοσιονομικής κρίσης από τα ομόλογα!

Ο ρόλος της ελληνικής εργοδοσίας, των ελληνικών κυβερνήσεων και του ευρωπαϊκού κέντρου χρήζει υπογράμμισης για να ξέρουμε ποιοί ευθύνονται για το μοναδικό στην ιστορία επίτευγμα τέσσερα χρόνια μετά την διάσωση μας, το χρέος να έχει αυξηθεί κατά περισσότερο από 50% κι ο ελληνικός λαός να έχει βυθιστεί στην δυστυχία. Παραπέρα, οι ευθύνες που επωμίζονται ειδικά οι Ευρωπαίοι αποδεικνύουν ότι η ΕΕ αποτελεί λυκοφωλιά. Αντίθετα με τις αυταπάτες που επιμένουν να διατηρούν ακόμη και σήμερα τμήματα της Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η διαχείριση της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης – ακόμη κι αν δεν υπήρχε τίποτε άλλο που να επιβαρύνει την θέση τους – αποδεικνύει ότι ΕΕ, ευρωζώνη και τα θεσμικά τους μορφώματα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωκοινοβούλιο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κ.λπ.) δεν αποτελούν εγγυητές του ευρωπαϊκού δημοκρατικού κεκτημένου, αλλά νεκροθάφτες του και αδίστακτα όργανα των πιο επιθετικών τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, όπως είναι οι τράπεζες και φυσικά το βιομηχανικό κεφάλαιο που επιθυμεί την πτώση του εργατικού κόστους για να αυξήσει τα κέρδη του.

Παρόλη ωστόσο την δραματική εμπειρία των τελευταίων τεσσάρων ετών, τα ίδια αυτά κέντρα με προεξάρχουσα την Γερμανία που συζητάει και σχεδιάζει για την Ελλάδα σαν να είναι ένα επιπλέον κρατίδιο της, αποφασίζουν για μια ακόμη φορά για την τύχη του ελληνικού δημόσιου χρέους. Οι ίδιοι που το οδήγησαν στα ουράνια…

Επιδείνωση της οικονομίας

ΚΑΘΕΤΗ ΠΤΩΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ, ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΩΝ

Η κυβέρνηση συνεργατών του Α. Σαμαρά θα επιχειρήσει να εμφανίσει το νέο δάνειο σαν επιβράβευση, σαν την ανταμοιβή της για την βελτίωση της κατάστασης της οικονομίας, ενώ θα είναι ένα ακόμη δεινό. Επί της ουσίας θα πρόκειται για μια ακόμη επίδειξη δημιουργικής λογιστικής, με τη συναίνεση των Γερμανών. Με άλλα λόγια, Ευρωπαίοι κι Έλληνες πολιτικοί απατεώνες θα επιχειρήσουν να αντιστρέψουν το κατάφωρα αρνητικό πολιτικό κλίμα, με την ελπίδα να περιοριστεί η εκλογική συντριβή στις κάλπες των προσεχών δημοτικών και των ευρωεκλογών, παρουσιάζοντας το άσπρο μαύρο. Ήδη στις σελίδες των μνημονιακών – κυβερνητικών εφημερίδων (Τα Νέα, Καθημερινή) όλο και συχνότερα εμφανίζονται ρεπορτάζ για το «τέλος της κρίσης» και τα «πρώτα σημάδια της ανάκαμψης». Σε όλες τις περιπτώσεις πρόκειται για συγκρίσεις περιορισμένου και άκρως επιλεκτικού χρονικού εύρους. Αν όμως επιχειρήσουμε να εξετάσουμε τις ίδιες μεταβλητές σε βάθος λίγων χρόνων, τότε αποκαλύπτεται η απάτη σε όλο της το εύρος.

Αξίζει να δούμε τρία παραδείγματα που όλα αναφέρονται στα πιο πρόσφατα στοιχεία της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας, όπως καταγράφονται σε σχετικά δελτία τύπου.

Πρώτο, η συνολική οικοδομική δραστηριότητα (ιδιωτική – δημόσια) τον Οκτώβριο του 2013 μπορεί να παρουσίασε μια αύξηση σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2012 (4,1% στον αριθμό των αδειών, 1% στην επιφάνεια και 5,7% στον όγκο) αν όμως εξετάσουμε στη βάση του 12μηνου (Νοέμβριος 2012-Οκτώβριος 2013) η πτώση είναι πολύ μεγαλύτερη: 36,9% στον αριθμό των οικοδομικών αδειών, 35% στην επιφάνεια και κατά 33,4% στον όγκο!

Δεύτερο, στον τομέα του αυτοκινήτου στο ένα από τα τρία πρώτα τρίμηνα του 2013 για το οποίο υφίστανται μέχρις στιγμής στοιχεία πράγματι υπάρχει θετική μεταβολή. Συγκεκριμένα από το πρώτο στο δεύτερο υπάρχει αύξηση, όταν από το δεύτερο στο τρίτο υπάρχει μείωση κι από το τέταρτο του 2012 στο πρώτο του 2013 υπάρχει πάλι μείωση. Αυτή η συζήτηση όμως αποτελεί γελοιότητα αν ενταχθεί στο μεγάλο κάδρο της ελληνικής οικονομίας, οπότε θα δούμε ότι ακόμη και στο καλύτερο τρίμηνο (το δεύτερο του 2013) ο κύκλος εργασιών αντιστοιχούσε στο 28,2% του 2005. Στο πρώτο αντιστοιχούσε στο 23,4% και στο τρίτο τρίμηνο στο 26,8%. Ποια συζήτηση να γίνει για ανάκαμψη όταν το αυτοκίνητο κινείται στο ένα τέταρτο του τζίρου του 2005;

Τέλος, το «σαξές στόρι» του Σαμαρά αποδεικνύεται το ποιο σύντομο ανέκδοτο αν εξετάσουμε καλύτερα και το εμπορικό ισοζύγιο, το οποίο εμφανίζουν ως μεγάλη επιτυχία δεδομένου ότι για πρώτη φορά εμφανίζεται θετικό. Συγκεκριμένα το 11μηνο Ιανουάριος – Νοέμβριος 2013 εμφανίζεται θετικό στα 1,46 δισ. ευρώ (όταν το αντίστοιχο διάστημα του 2012 ήταν αρνητικό στα 4,13 δισ. ευρώ και το 2011 πάλι αρνητικό στα 18,49 δισ. ευρώ). Αν όμως αφήσουμε εκτός μέτρησης το …εθνικό μας σπορ που είναι το λαθρεμπόριο καυσίμων, αν δηλαδή εξετάσουμε το εμπορικό ισοζύγιο χωρίς καύσιμα, τότε για την ίδια περίοδο εμφανίζεται έλλειμμα (κι όχι πλεόνασμα) της τάξης των 8,56 δισ. ευρώ ίδιο σχεδόν με του 2012 (8,88 δισ. ευρώ). Θέλουμε να πούμε ότι αν έπρεπε να εξάρουμε το λαθρεμπόριο καυσίμων που κάνουν …όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας, ο καθείς με το μπετονάκι του, τότε πράγματι μας αξίζουν τα πιο θερμά συγχαρητήρια για το ό,τι καταφέραμε ως λαό και ως έθνος μέχρι τώρα. Αν όμως θέλουμε να μετρήσουμε τις εξαγωγικές επιδόσεις δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε ελπιδοφόρο (20,67 δισ. οι εξαγωγές το πρώτο 11μηνο του 2013 από 20,01 το 2012). Σημαντική είναι μόνο η πτώση των εισαγωγών (36,58 δισ. ευρώ το πρώτο 11μηνο του 2013, από 38,65 το πρώτο 11μηνο του 2012) που κι αυτή όμως αποτελεί ένδειξη φτώχειας, καθώς προήλθε από την αδεκαρία κι όχι πχ από την υποκατάσταση των εισαγωγών.

Πέραν των παραπάνω την δραματική εικόνα επιβεβαιώνουν δύο ακόμη σημαντικότεροι δείκτες: Πρώτο, ο γενικός δείκτης βιομηχανικής παραγωγής που πέφτει σταθερά από χρόνο σε χρόνο. Τον Νοέμβριο του 2013 ήταν στο 68,5% των επιπέδων του 2005, όταν το Νοέμβριο του 2012 ήταν 72,5% και ένα χρόνο νωρίτερα 75%. Δεύτερο, ο γενικός δείκτης κύκλου εργασιών στο λιανικό εμπόριο που το Νοέμβριο του 2013, μπορεί να παρουσίασε μια ανεπαίσθητη αύξηση από μήνα σε μήνα, αλλά παραμένει στο 81,6% του 2005 (που θεωρείται έτος βάσης από τη στατιστική υπηρεσία) και στο 76,5% αν εξετάσουμε τον γενικό δείκτη εκτός της αμαρτωλής κατηγορίας των καυσίμων και των λιπαντικών αυτοκινήτων.

ΓΥΡΩ ΣΤΑ 20 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ: Περαιτέρω αύξηση του δημόσιου χρέους

ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ

Το κατ’ αρχήν ζητούμενο από την μεριά της Γερμανίας και των υπόλοιπων πιστωτών είναι να αποπληρωθεί με κάθε κόστος και στο ακέραιο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Σε αυτή την κατεύθυνση το μόνο θέμα που διέψευσε η Γερμανία από το ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού αφορούσε την πιθανότητα κουρέματος μέρους του δημοσίου χρέους που βρίσκεται στους επίσημους πιστωτές και ανέρχεται στο 66,4% του συνόλου. Απέκλεισαν δηλαδή το ενδεχόμενο να χάσουν έστω κι ένα ευρώ. Η νέα δανειακή σύμβαση με τη νέα ρύθμιση του χρέους θα περιλαμβάνει τα εξής: Πρώτο, ένα νέο δάνειο γύρω στα 20 δισ. ευρώ. Με αυτά τα χρήματα πριν απ’ οτιδήποτε άλλο θα αποπληρωθούν τα 5,2 δισ. ευρώ των «ομολόγων Αλογοσκούφη» που εκδόθηκαν το 2008 για να στηριχθούν από την κυβέρνηση Καραμανλή οι τράπεζες και τελικά παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος. Τα ομόλογα αυτά λήγουν τον Μάιο. Εντός του 2014 λήγουν επίσης ομόλογα ύψους 1,2 δισ. ευρώ (του ΕΤΕΑΝ) με τα οποία …στηρίχθηκε η «επιχειρηματικότητα». Κι αυτά στην πλάτη μας. Με τα χρήματα του νέου δανείου επίσης θα πληρωθεί κι ένα μέρος από τα ομόλογα ύψους 37,2 δισ. ευρώ τα οποία παρακρατούν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και εθνικές κεντρικές τράπεζες. Πρόκειται πραγματικά για την μεγάλη ληστεία! Οι Γερμανοί θα μας δώσουν νέο δάνειο για να ξεπληρώσουμε τα ομόλογα που είχε η Ντόιτσε Μπανκ και ξεφόρτωσε στην ΕΚΤ πριν το κούρεμα. Εντός του 2014 πρέπει επιπλέον να πληρωθούν 160 εκ. ευρώ (πέραν των 197 εκ. που καταβλήθηκαν τον Ιανουάριο) σε κατόχους ομολόγων που δεν δέχτηκαν να τα κουρέψουν. Το συνολικό ποσό που έχουν να λαβαίνουν ομολογιούχοι που δεν εντάχθηκαν στο κούρεμα είναι 3 δισ. ευρώ. Για χάρη λοιπόν όλων αυτών (ευρωπαίων, ελληνικών τραπεζών, αστών και κερδοσκόπων) το ελληνικό χρέος θα αυξηθεί περίπου κατά 20 δισ. ευρώ! Όσα χρήματα περίπου συγκεντρώθηκαν από την άμεση φορολογία το 2013.

Αυτή η καθαρή νέα επιβάρυνση θα μειωθεί κατά ένα ελάχιστο μέρος από την μείωση του επιτοκίου κατά μισή ποσοστιαία μονάδα η οποία βαραίνει τα δάνεια που έχουμε μέχρι στιγμής λάβει (215,6 δισ. ευρώ που έχουν μέχρι σήμερα εκταμιευθεί). Μέτρο που συνιστά το δεύτερο μέρος της προωθούμενης ρύθμισης (που θα σημάνει και την απεμπλοκή του ΔΝΤ από την περαιτέρω χρηματοδότηση της Ελλάδας) και δεν αλλάζει σημαντικά το ύψος του δημόσιου χρέους. Το τρίτο μέρος οπωσδήποτε θα είναι η χρονική μετάθεση ορισμένων πληρωμών ώστε να μπορούν να κατανεμηθούν πιο ομαλά στον χρόνο, με αποτέλεσμα αν κάτι επιμηκυνθεί στο χρόνο, στο διηνεκές, θα είναι η εξάρτηση της Ελλάδας από τους δανειστές της. Τέλος δεν αποκλείεται να ενεργοποιηθεί η πρόταση της γερμανικής κεντρικής τράπεζας, της Μπούντεσμπανκ, για κατάσχεση μέρους των τραπεζικών καταθέσεων και επιβολή έκτακτου φόρου επί της ακίνητης περιουσίας έτσι ώστε να καλυφθεί μέρος του δημοσίου χρέους, δηλαδή των ποσών που έχουν να λάβουν οι πιστωτές. Η συγκεκριμένη λύση (που κατά έναν τρόπο επιβλήθηκε στην Κύπρο το 2012) αποτελεί μονόδρομο για το κεφάλαιο έτσι ώστε το ελληνικό δημόσιο χρέος να ξεκολλήσει από τα σημερινά απαράδεκτα επίπεδα και να μειωθεί τόσο ως ποσοστό όσο κι ως απόλυτο μέγεθος.

Μονόδρομος φυσικά για τους εργαζόμενους είναι η διαγραφή του δημόσιου χρέους. Κι όσο γρηγορότερα γίνει τόσο καλύτερα…

από το «Πριν»

ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.