Ποιοι ετοιμάζουν ανοιχτή φασιστική εκτροπή;

του Δημήτρη Καζάκη

Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό 
δεν είναι υπόθεση φανατισμένων
 ομάδων που διψούν για εκδίκηση. 
Είναι υπόθεση όλου του λαού 
που παλεύει για δημοκρατία, 
περισσότερη δημοκρατία, αληθινή 
δημοκρατία. Η εκδίκηση, το αίμα για 
το αίμα και οι άλλες ταλμουδικές
 και καλβινιστικές υστερίες που ξεστομίζουν ορισμένοι για να
 δικαιολογήσουν τα ζωώδη μικροαστικά ένστικτά της τυφλής βίας που εκτρέφουν
 ως ιδεολογία, αφορούν τους θρησκόληπτους φανατικούς, τους τραμπούκους, 
τον υπόκοσμο και το παρακράτος. Όποιο έμβλημα ευκαιρίας κι αν φέρουν.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχει σχέση με ένα αληθινό παλλαϊκό κίνημα 
εναντίον του φασισμού. Πολύ περισσότερο όταν μέρα με τη μέρα
 φανερώνονται ολοκάθαρα τα πολιτικά πρόσωπα των ηθικών αυτουργών
 της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Κι αυτοί δεν είναι μόνο οι Μιχαλολιάκος 
και Σία της ΧΑ, αλλά πρωτίστως τα μεγάλα αφεντικά της συμμορίας του. 
Αυτοί δηλαδή που σχεδιάζουν ανοιχτή φασιστική εκτροπή με πρόσχημα 
την καταπολέμηση της ΧΑ.

Δεν υπάρχει καλύτερο δώρο σ’ όλους αυτούς που προετοιμάζουν 
την φασιστική εκτροπή από το να υπάρξει κι άλλο θύμα τις επόμενες 
ημέρες. Δεν έχει καμιά σημασία αν φορά μαύρη....
μπλούζα ή όχι. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Δεν υπάρχει καλύτερη
 υπηρεσία σ’ αυτούς που είναι έτοιμοι να ρίξουν στο γύψο την χώρα
 και τον λαό της, να φέρουν μισθοφόρους αγνώστων λοιπών στοιχείων
 να δρουν στις γειτονιές της Αθήνας και αλλού – όπως συμβαίνει στις
 Σκουριές Χαλκιδικής – να κατεβάσουν ακόμη και επίλεκτες μονάδες
 του στρατού για να αναλάβει την καταστολή, αλλά και να ζητήσουν
 συνδρομή από δυνάμεις του εξωτερικού, από την δράση εκείνων
 που έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία τυφλής βίας με ξυλοδαρμούς 
και δολοφονικές απόπειρες εναντίον οποιουδήποτε «δεν τους γουστάρει», 
ή η κτηνώδης άγνοιά τους ταυτίζει με τους φασίστες επειδή σηκώνουν 
ελληνικές σημαίες, ή μιλάνε για πατρίδα. Παίζουν το παιχνίδι
 αυτών που υποτίθεται ότι αντιμάχονται καλύτερα ακόμη κι από τα μίσθαρνα 
όργανα του «βαθέος κράτους».

Πρέπει να το πούμε καθαρά: όσοι επιδιώκουν να σύρουν την ελληνική 
κοινωνία σε εμφύλιο με προτροπή την αντεκδίκηση, δεν διαφέρουν 
σε τίποτε από τους ναζί της ΧΑ. Προλειαίνουν εξίσου την φασιστική εκτροπή
 που ετοιμάζουν ήδη οι κυβερνώντες και το καθεστώς της ευρωαποικίας.
 Άλλωστε που ήταν όλοι αυτοί όταν καταπατήθηκαν το σύνολο των 
δημοκρατικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού; Πότε αλήθεια κατήγγειλαν
 έστω τον επίσημο σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας από τους
 εντολοδόχους της τρόικας που ισοδυναμεί με εκτροπή και εσχάτη προδοσία;

Πότε έθεσαν ως πρωταρχικό τους μέλημα την άνευ όρων και 
αμετάκλητη ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και του λαού της,
 που η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία παρέδωσε αμαχητί 
στις δυνάμεις των ξένων δανειστών και της ευρωζώνης; Οι μεν μιλάνε 
για διαπραγμάτευση των πιο αυτονόητων δικαιωμάτων μιας χώρας 
κι ενός λαού και οι δε τα έχουν ρίξει όλα στον καπιταλισμό για να 
μην παλεύουν για τίποτε. 

Ακούμε πολλές αντιφασιστικές κορώνες από πολλές μεριές. Προσφέρεται 
η εκμετάλλευση της κατάστασης από πολλούς. Αλλά δεν είδαμε κανέναν 
από τα επίσημα κόμματα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης να θέτει 
θέμα δημοκρατίας. Λες και δεν υφίσταται θέμα δημοκρατίας σ’ αυτή 
την χώρα. Λες και το μόνο πρόβλημα είναι η εγκληματική δράση της ΧΑ, 
η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα 
και αποτελεσματικά – αν υπήρχε η πολιτική βούληση – με τις υφιστάμενες 
διατάξεις του ποινικού δικαίου.

Όμως όχι η ΧΑ χρειάζεται στους κρατούντες. Πώς αλλιώς θα δικαιολογήσουν
 τους νόμους και τις διατάξεις που έχουν στα σκαριά για να «δέσουν» 
πισθάγκωνα ολόκληρη την κοινωνία; Υπάρχει καλύτερη δικαιολογία 
από την δήθεν εναντίωση στον φασισμό της ΧΑ; Κι έτσι η άνοδος 
του φασισμού της επίσημης εξουσίας ξεπροβάλλει πίσω από και 
σε αντιπαράθεση με τον φασισμό των πιο χυδαίων και αναλώσιμων
 οργανέτων της, δηλαδή της ΧΑ.

Με όλους τους γιαλαντζί επαναστάτες να κηρύσσουν «αντιφασιστικό αγώνα»
 αποκλειστικά και μόνο εναντίον στη ΧΑ, ελπίζοντας οι κυβερνώντες
 να κάνουν τα στραβά μάτια σε κανένα «αντιφασιστικό» λυντσαρισματάκι. 
Μόνο και μόνο για να ανάψουν τα αίματα, να κορώσουν από φανατισμό
 οι πιστοί οπαδοί και να αποκτήσουν «αντιφασιστικό» άλλοθι οι ηγεσίες
 που έχουν παραδοθεί εκ προοιμίου στην φασιστική εκτροπή που εδώ 
και τρία χρόνια μεθοδεύει συστηματικά η εξουσία με εντολές έξωθεν.

Κι έτσι όλοι έχουν συντονιστεί στον ίδιο τόνο. Κι ενώ οι κυβερνώντες
 με πρώτο τον ανεκδιήγητο και εξαιρετικά επικίνδυνο Δένδια, μιλούν ανοιχτά 
για νέους ακόμη πιο αυταρχικούς και αυθαίρετους νόμους και
 αστυνομικές διατάξεις με στόχο δήθεν την ΧΑ, αλλά με αληθινό 
σκοπό την προστασία των δοσίλογων και του καθεστώτος τους, 
οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων περί άλλων τυρβάζουν. Καμιά ξεκάθαρη 
κουβέντα ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν νέα διατάγματα καταστολής,
 μιας και τέτοιες πρωτοβουλίες των κυβερνώντων δεν θα έχουν
 σαν στόχο την ΧΑ αλλά να περιορίσουν δραστικά τις λιγοστές
 τυπικές ελευθερίες που έχουν απομείνει στο λαό.

Αντίθετα η ηγεσία του ΚΚΕ μιλά για «σάπιο καπιταλιστικό σύστημα» 
που εκτρέφει φαινόμενα σαν της ΧΑ και δεν λέει κουβέντα 
για δημοκρατία. Για την ηγεσία του ΚΚΕ, απ’ ότι φαίνεται, 
είτε δημοκρατία, είτε φασιστική δικτατορία είναι το ίδιο και το αυτό, 
μιας και τα δυο φαινόμενα μπορούν να υπάρξουν στο «σάπιο
 καπιταλιστικό σύστημα». Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι 
να φανατίσει τους οπαδούς της και τίποτε περισσότερο.

Ο κ. Τσίπρας με την σειρά του δήλωσε τα εξής τρομακτικά:
 «Πολύ φοβάμαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα
 σχέδιο αποσταθεροποίησης και αποπροσανατολισμού, 
ενορχηστρωμένο από ακροδεξιά κέντρα και τη νεοναζιστική 
συμμορία της Χρυσής Αυγής… Χρειάζεται ομαλότητα και σταθερότητα 
για να προχωρήσουμε μπροστά. Και άρα πρέπει να απομονώσουμε
 όσους σχεδιάζουν να τορπιλίσουν την ομαλότητα, προκειμένου
 να επιβάλουν στη χώρα ένα σκοτάδι σαν αυτό που έχει ζήσει ο λαός μας.  
Και ακριβώς επειδή τα έχει ζήσει, πιστεύουμε ότι δεν θα αφήσει
 κανέναν να μας τα ξαναεπιβάλλει.»

Μα καλά, δε ζει στην Ελλάδα ο κ. Τσίπρας. Σχέδιο αποσταθεροποίησης
 από ακροδεξιά κέντρα και τη ΧΑ; Και οι πολιτικές του μνημονίου, 
οι αναγκαστικοί νόμοι με τους οποίους επιβάλλονται, το καθεστώς κατοχής 
και αποικίας, τι είναι; Πρότυπο σταθερότητας; Τι άλλο κάνουν οι εντολοδόχοι 
της τρόικας εδώ και τρία χρόνια, εκτός από το να αποσταθεροποιούν
 την χώρα σε βαθμό ολοκληρωτικής καταστροφής, να κυβερνούν
 με εκτροπές σε βαθμό εσχάτης προδοσίας, να ισοπεδώνουν κάθε 
έννοια δημοκρατικής έννομης τάξης; Τι είναι όλα αυτά που ζούμε
 ως χώρα και ως λαός; Σταθερότητα και ομαλότητα που την απειλεί 
μονάχα η ΧΑ; Έλεος, κ. Τσίπρα.

Οι δηλώσεις αυτές μαζί με τις θεωρίες περί «συνταγματικού τόξου» 
μου θυμίζουν τις τελευταία περίοδο πριν την έλευση του φασιστικού 
καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936.

Όπως σήμερα έτσι και τότε η Ελλάδα είχε μπει στον τέταρτο χρόνο
 της επίσημης χρεοκοπίας της. Το 50-60% του εισοδήματος 
των λαϊκών νοικοκυριών το έτρωγαν τα χρέη στις τράπεζες και στην εφορία.
 Η ανεργία κάλπαζε και η πείνα είχε αρχίσει να εμφανίζεται
 στις εργατικές συνοικίες. Οι 3 στους 4 επαγγελματοβιοτέχνες 
έβαζαν λουκέτο και η κοινωνική αναταραχή γενικευόταν. 
Την αγωνία του επίσημου πολιτικού κόσμου για την κοινωνική αναταραχή
 που συγκλόνιζε τα θεμέλια του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, 
εξέφραζε ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου με την αγόρευσή του 
στην Βουλή στις 27/4/1936. Να τι έλεγε: «…αν προσέξωμεν σήμερα,
 θα ίδωμεν, ότι υπάρχει εις όλην την χώραν ένας αναβρασμός 
των λαϊκών στρωμάτων, λόγω της μη ικανοποιήσεως των αξιώσεών των… 
Δι’ αυτούς τους λόγους επαναλαμβάνω, ότι έχω την πεποίθησιν, 
ότι θα σταματήση αυτή η αποσυνθετική εξέλιξις, δια
 να ημπρέσωμεν να αρχίσωμεν μια καινούργιαν ζωήν, επεβάλλετο
 να δώση τα χέρια ο πολιτικός κόσμος, να συνεργασθούν
 τα μεγαλύτερα κόμματα.»

Πρόφαση και τότε της συνεργασίας των μεγαλυτέρων κομμάτων
 ήταν η ανωμαλία που προκαλούσε η δράση φασιστικών συμμοριών 
σαν την ΕΕΕ – κάτι σαν την ΧΑ σήμερα - που δολοφονούσε 
και έβαζε φωτιά σε συνοικίες «τουρκόσπορων», όπως αποκαλούσε
 η συγκεκριμένη ναζιστική οργάνωση τους πρόσφυγες από τα παράλια
 της Μικρής Ασίας. Ποιος ανέλαβε να εκφράσει αυτή την διακομματική 
συνεργασία έναντι της ανωμαλίας και της δράσης των φασιστικών 
συμμοριών της εποχής; Ο Ι. Μεταξάς. Από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο 
του 1936, οπότε και επεβλήθη ανοιχτά η δικτατορία με δυο βασιλικά 
διατάγματα, το σύνολο των επιφανών πολιτικών ανδρών του
 ελληνικού κοινοβουλίου υπερασπιζόταν την «διακομματική κυβέρνηση» 
Μεταξά ως ανάχωμα στην ανωμαλία και στις φασιστικές συμμορίες. 
Το μόνο κόμμα που διαφωνούσε τότε και καλούσε σε παλλαϊκό 
ξεσηκωμό όλων των δημοκρατικών δυνάμεων ήταν το ΚΚΕ.

Από την στάση των «κομμάτων του συνταγματικού τόξου» το 1936 
μας προέκυψε η καραμπινάτη φασιστική δικτατορία του Μεταξά. 
Από την στάση των «κομμάτων του συνταγματικού τόξου» 
τι φασιστική εκτροπή θα μας προκύψει; Κάτι μου λέει ότι θα 
το δούμε πολύ σύντομα. Ιδίως αν συνεχιστούν τα έκτροπα των ημερών.

Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τον εκφασισμό της πολιτικής 
ζωής και την φασιστική εκτροπή είναι ένας. Να ενισχυθούν οι αγώνες 
των εργαζομένων και του λαού. Το ξεχάσαμε ότι εκεί δίνεται 
η μάχη; Στις απεργίες των εκπαιδευτικών και των άλλων κλάδων. 
Το ξεχάσαμε ότι βρισκόμαστε στις αρχές μιας γενικής αγωνιστικής 
κλιμάκωσης της κοινωνίας; Νομίζετε ότι τυχαία έγινε τώρα η δολοφονία; 
Νομίζετε ότι δεν ξέρουν οι κρατούντες ότι η κοινωνία ποθεί 
να κλιμακώσει; Νομίζετε ότι δεν θέλουν να την αποπροσανατολίσουν
 και να χαθεί το κύριο, το βασικό, ότι ίσως να βρισκόμαστε
 καταμεσής της μεγαλύτερης απεργιακής μάχης των τελευταίων χρόνων. 
Εκεί κρίνεται η μάχη και όχι σε εκδηλώσεις εκτόνωσης ή διαμαρτυρίας.

Ιδίως τώρα που ακόμη και συνδικαλιστικές ηγεσίες μετά 
τις πρώτες ημέρες απεργίας είναι υποχρεωμένες να επανεξετάσουν
 τις μορφές αγώνα πριν οδηγηθεί η όλη προσπάθεια σε ταπεινωτική ήττα.
 Τώρα είναι ευκαιρία να κατανοήσουν όλοι ότι οι αγώνες σήμερα 
για να είναι μαζικοί, παλλαϊκοί και με αποτέλεσμα χρειάζονται 
διαφορετικό τρόπο σκέψης και δράσης. Όχι τόσο με απεργίες χωρίς 
αντίκρισμα και αιτήματα που διασπούν και διαιρούν σε συντεχνίες, 
αλλά στη βάση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας.

Όποιος είναι αληθινός αντιφασίστας ξέρει τι πρέπει να κάνει. Να συμβάλει 
στην ενότητα από τα κάτω του λαού έτσι ώστε μέσα από λειτουργικές
 καταλήψεις και παλλαϊκές μορφές αγώνα να επέλθει το ταχύτερο δυνατό
 η ριζική ανατροπή του καθεστώτος. Και πρώτο βήμα για κάτι τέτοιο 
είναι η ανατροπή εδώ και τώρα της κυβέρνησης από τον ίδιο τον λαό,
 ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια δημοκρατικά αναγεννημένη Ελλάδα.