ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: Ο νέος μονομάχος στην αρένα του παλαιοκομματικού παραλυτικού «διπολισμού»

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Παρακολουθώντας στενά 
τις εξελίξεις στο κόμμα 
της αξιωματικής αντιπολίτευσης
 μένει κανείς έκθαμβος με τον
 τρόπο και την ταχύτητα 
που το πολλά υποσχόμενο αυτό 
κόμμα και μάλιστα της
 «Αριστεράς» μετεξελίχθηκε 
σε έναν πλήρως ενσωματωμένο
 στο σύστημα εξουσίας πολιτικό φορέα. Διαβάζουμε σχετικά με τις αποφάσεις του
 Συνεδρίου του:

«Στις προγραμματικές θέσεις που υπερψήφισε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ 
το Σάββατο, απορρίφθηκε το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ και πέρασμα
 των τραπεζών υπό δημόσιο έλεγχο, καθώς και η αμφισβήτηση του συνόλου 
του χρέους. Η μειοψηφούσα πρόταση σχετικά με το χρέος υποστήριζε
 την κατ' αρχήν αμφισβήτηση του συνόλου του, τη χρησιμοποίηση αυτής 
της αμφισβήτησης ως πολιτικού όπλου και τέλος την μονομερή διαγραφή 
του χρέους αν κάθε άλλη προσπάθεια αποβεί μάταιη.

»Το Συνέδριο απέρριψε, επίσης, οποιαδήποτε πρόβλεψη που θα
 άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενοεξόδου της χώρας από το ευρώ, 
εάν δεν είναι δυνατή η εφαρμογή του προγράμματος κυβέρνησης 
της Αριστεράς εντός της Ευρωζώνης. Καταψηφίστηκε επίσης
 τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας για το πέρασμα των τραπεζών
 υπό δημόσιο έλεγχο, καθώς και γιαεθνικοποίηση στρατηγικών τομέων
 της Οικονομίας».

»Το Συνέδριο υπερψήφισε, τέλος, την πρόταση για την απευθείας εκλογή 
του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από το Συνέδριο και όχι από την Κεντρική
 Πολιτική Επιτροπή».

Ξεκινώντας από το τελευταίο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποκτά πλέον και οργανωτικά 
τις δομές ενός πλήρως...
καθεστωτικού κόμματος, ενσωματωμένου απόλυτα στο πολιτικό status της
 «μεταπολίτευσης», που ευθύνεται εν πολλοίς για την κατάσταση στην χώρα.
 Με την εκλογή του Προέδρου του απ’ ευθείας από το Συνέδριο, οι εξουσίες
 που αποκτά ο ίδιος, ως μονοπρόσωπο «όργανο» πια, είναι τέτοιες
 που τον καθιστούν ανεξέλεγκτο.  Οι όποιες αμφισβητήσεις στις επιλογές 
του θα εξαντλούνται σε υπόγειες διαδρομές καμαρίλας και παρασκηνίου. 
Το έχουμε δει τόσες πολλές φορές το έργο, που δεν χρειάζεται να το
 αναλύσουμε περισσότερο, απλά επισημαίνεται το «ανδρεοπαπανδρεϊκό» 
μοντέλο ως τη σύγχρονη φάρσα σε βάρος κάθε προοδευτικού πολίτη 
που προσέβλεπε στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α..

Προκειμένου βεβαίως να αισθάνεται ο Πρόεδρος (Τσίπρας όπως
 Παπανδρέου - Σαμαράς - Βενιζέλος) τελείως απελευθερωμένος από 
τα βαρίδια του δικού του παρελθόντος, φρόντισαν στο Συνέδριο 
να διασφαλιστεί η ασυδοσία του ιδιωτικού κεφαλαίου και ιδιαίτερα 
του πλέον παρασιτικού, όπως αυτό του χρηματοπιστωτικού συστήματος,
 με τον αποκλεισμό του δημόσιου ελέγχου των τραπεζών. Δεν έχει παρά 
ο νέος Πρόεδρος να εφαρμόσει πιστά τις αποφάσεις του Συνεδρίου. 
Ακόμα και να ισχυριστεί ότι δεν φταίει αυτός αλλά οι σύνεδροι.

Ταυτόχρονα  η εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας αποτελεί 
πλέον όνειρο θερινής νυκτός για τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.. 
Χαράς ευαγγέλια λοιπόν, για τους εργολάβους, τους μεγαλοπρομηθευτές 
του δημοσίου, τους υποψήφιους «επενδυτές». Εξέλειπεν  ο κίνδυνος!
 Το πολύ - πολύ να αυξηθεί η ταρίφα της …μίζας! Έτσι είναι, για να αλλάξει 
ο Μανωλιός τα ρούχα του κάτι πρέπει να ξοδέψει παραπάνω! Αν και
 πολύ αμφιβάλουμε ότι θα χρειαστεί να το κάνει τελικά!

Όσο για την άρνηση αναγνώρισης του χρέους και τη ρήξη με το 
ευρωσύστημα, αυτά είναι για περιθωριακούς, γραφικούς 
και καθυστερημένους! Και αυτό με τη βούλα των αποφάσεων του Συνεδρίου.

Καμία δυνατότητα, ούτε καν σκέψης για διαφορετική πολιτική, για
 πολιτική πραγματικής διεξόδου και ανάκαμψης. Όλα στο βωμό της
 ευρωπαϊκής κυριαρχίας και της ντόπιας άσκησης εξουσίας με της 
ευλογίες του Μπαρόζο και του Σόϊμπλε, αλλά και των Αμερικανών βεβαίως!

Πόσο πολύ μοιάζει σήμερα ο Τσίπρας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τον Σαμαρά 
και τη ΝΔ πριν της εκλογές του 2012 κανείς τότε δεν θα μπορούσε
 να το πιστέψει. Ακόμη και εμείς που του ασκούσαμε κριτική από τότε, 
μένουμε έκπληκτοι από την ταχύτητα μετάλλαξής του. Σφόδρα 
αντιμνημονιακός ο Σαμαράς και η ΝΔ με τα διάφορα Ζάππεια τότε.
 Σφόδρα αντιμνημονιακός ο Τσίπρας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τώρα. Κραύγαζε 
ο Σαμαράς τότε εναντίον της πολιτικής Παπανδρέου, κραυγάζει ο Τσίπρας
 εναντίον της πολιτικής του Σαμαρά σήμερα. Όμως στη βάση ποιας 
διαφορετικής πολιτικής, αφού πέραν της ρητορικής, οι πολιτικές
 των δύο υποψηφίων «μονομάχων» μοιάζουν ολοένα και
 περισσότερο στα βασικά τους χαρακτηριστικά; Υπάρχει όμως μια διαφορά:
 ο Σαμαράς ήταν και παραμένει δεξιός, ο Τσίπρας είναι αριστερός. 
Αλλά και ο Παπανδρέου δεν ήταν σοσιαλιστής, πρόεδρος μάλιστα 
της διεθνούς; Να λοιπόν που ξαναστήνεται το σκηνικό, με τους θιάσους έτοιμους
 και ανανεωμένους με φρέσκα πρόσωπα, «αριστερά», έστω και
 με αντιστροφή των ρόλων. Κι εμείς στο ίδιο πάντα έργο θεατές….

Αν το παλαιό ΠΑΣΟΚ πέρασαν δεκαετίες και σκληρές εκλογικές αναμετρήσεις 
για να μεταλλαχθεί στο νεοφιλελεύθερο μόρφωμα που μας καταδυναστεύε
ι μαζί με τη ΝΔ, αν η ΔΗΜΑΡ περίμενε τις εκλογές του Ιούνη του 2012 για 
 να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, όπως και η ΝΔ στα Ζάππεια, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.  
μετεξελίσσεται με πρωτοφανή ταχύτητα. Δεν περιμένει καν τις εκλογές για
 να ισχυριστεί εκ των υστέρων ότι παρέλαβε καμένη γη, η ανυπομονησία του
 τον οδηγεί να κάνει από τώρα δηλώσεις νομιμοφροσύνης και υποταγής. 
Έτσι και για να μην μείνει η παραμικρή αμφιβολία ότι κάτι μπορεί να
 αλλάξει στον καταραμένο τόπο.

Τι σου είναι αυτό το «Σύστημα» τελικά; Εφτάψυχο και πολυμήχανο, 
με δυνατότητα να απορροφά τα πάντα, να μετατρέπει ακόμα τους εχθρούς 
σε φίλους του. Ο Πολύφημος, η Κίρκη και οι Σειρήνες, όλα τα τελώνια 
μαζί ωχριούν μπροστά του. Αν ξαναζούσε σήμερα ο γερο Όμηρος 
αλλιώς θα έγραφε το έπος!

Έγραφα κάποτε πολύ νωρίς, στα μέσα της προηγούμενης
 δεκαετίας, όταν όλοι βιώναμε τοsuccess story της ισχυρής 
μεταολυμπιακής Ελλάδας: «Στην εποχή που τα πάντα ρυθμίζονται 
από τις «αγορές» το κράτος ένα και μοναδικό ρόλο μπορεί να έχει: 
τον έλεγχο των μαζών, τη διαχείριση της ανασφάλειας τους 
και τη καταστολή οποιασδήποτε αντίδρασης».

»Ουσιαστικά δηλαδή, με τον ευτελισμό και τη κατάργηση εν τέλει 
της ίδιας της Δημοκρατίας. Τι να τα κάνουμε τα κόμματα και τη Βουλή;
 Αφού δεν μπορεί να υπάρξει αντιπαράθεση επί της ουσίας!
 Μια τέτοια αντιπαράθεση αντιστρατεύεται την Ανταγωνιστικότητα
 και την Ανάπτυξη».

»Προς το παρόν όμως, αυτό είναι ανομολόγητο. Είναι αναγκαία και
 τα κόμματα και η Βουλή,υπό προϋποθέσεις: Κανένα κόμμα, ή παράταξη 
δεν μπορεί παρά να εκφράζει μόνο τις ίδιες αρχές, τις ίδιες
 αξίες της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, οποιαδήποτε άλλη αρχή
 ή σκέψη, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το υπέρτατο Συμφέρον».  

»Έτσι, όλοι πρέπει να είναι ίδιοι. Στον επαγγελματικό πλέον 
Κοινοβουλευτισμό, όπως βιώνουμε σήμερα το Πολίτευμα, δεν μπορούν 
παρά να διαφέρουν μόνο στα λόγια, στο ύφος, στην εικόνα,
 στον τρόπο τελικά, που διαχειρίζονται την κοινωνική ανασφάλεια.
 Μέχρι να πεισθεί και ο τελευταίος πολίτης, ότι δεν υπάρχει καμιά 
άλλη επιλογή!».

»Όποιος διαφέρει πραγματικά, ας γίνει γραφικός!  Ή έστω ας παίξει 
το ρόλο του αμορτισέρ των όποιων κραδασμών».

»Ο νέος Φασισμός δεν έχει ανάγκη από τους μελανοχίτωνες 
και τη τυφλή βία. Έχει νέο πρόσωπο και προσωπείο: Το life-style, 
την μιντιοκρατία, τον πολιτικό «πολιτισμό», την ελευθεριότητα με 
την ανοχή, τάχα, όλων των απόψεων, τον καθωσπρεπισμό της
 ομοιομορφίας, τη κατάργηση των «ξεπερασμένων» διαχωριστικών 
γραμμών, τον θάνατο των ιδεολογιών, τη κατάργηση της ίδιας 
της Ιστορίας».

»Ο νέος Φασισμός δεν έχει ανάγκη από αρχηγό, δεν έχει ανάγκη 
από σχεδιασμό και από ένα πολύ καλά οργανωμένο καθοδηγητικό 
κέντρο. Απλά προκύπτει, από την ίδια τη φορά των πραγμάτων».  

Σήμερα θα προσέθετα ότι ο νέος φασισμός μπορεί ταυτόχρονα να 
εναλλάσσει πολλά προσωπεία, δίνοντας προβάδισμα κάθε φορά
 σ’ αυτόν που μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την ανασφάλεια 
της κοινωνίας, έστω κι αν αυτό γίνεται κατορθωτό με την
 αναβίωση των «ξεπερασμένων» διαχωριστικών γραμμών.
 Έστω κι αν η αναβίωση αυτή αποδειχθεί μια ακόμα φάρσα, 
μια φάρσα όμως σε βάρος της κοινωνίας που θα δώσει στο
 καθεστώς την ευκαιρία της αναγέννησης από την ίδια του την τέφρα.

Από τον Σαμαρά και τη δεξιά, έρχεται οσονούπω η ώρα του Τσίπρα 
και της αριστεράς και για να μην υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία
 στήθηκε το σκιάχτρο του Μιχαλολιάκου και της Χρυσής Αυγής. 
Έτσι για να ριχτεί αμέσως στον Καιάδα ο παράταιρος που θα αμφιβάλει
 και θα ασκήσει κριτική, ότι είναι πράκτορας και υπονομεύει 
την «ενότητα» της αριστεράς, προς όφελος της δεξιάς και της Χρυσής Αυγής,
 αν δεν είναι ο ίδιος ακροδεξιός! Να και η αναγκαιότητα 
της συσπείρωσης γύρω από το «συνταγματικό τόξο».

Ο κίνδυνος πια δεν έχει να κάνει με το χρέος, αφού δεν είμαστε
 μπαταχτζήδες και πρέπει να το πληρώσουμε κι αν υπάρχει αμφιβολία 
για κάποιο κομμάτι του, ας το παραπέμψουμε στις ελληνικές καλένδες 
μιας επιτροπής λογιστικού ελέγχου, να αισθανθεί το πόπολο ότι
 διαπραγματευόμαστε. Ο κίνδυνος δεν είναι εξωτερικός αφού δεν 
υπάρχει κατοχή και το ευρώ δεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο 
για την επιβολή της, αντίθετα μάλιστα. Ο κίνδυνος δεν είναι από 
τους τραπεζίτες, αφού πρέπει να τους προστατεύσουμε από 
οποιονδήποτε δημόσιο έλεγχο. Ο κίνδυνος δεν είναι από τους 
μεγαλοεργολάβους και τους παρασιτούντες πέριξ του δημοσίου
 μεγαλοεπιχειρηματίες και οφείλουμε να τους διαβεβαιώσουμε,
 με ψήφισμα του Συνεδρίου κιόλας, ότι αποκλείεται η εθνικοποίηση
 στρατηγικών τομέων της οικονομίας.

Ο κίνδυνος έρχεται απ’ αυτούς που μιλάνε για το χρέος, για ξένη 
κατοχή και για δικτατορία του ευρώ. Ο κίνδυνος έρχεται από αυτούς
 που προβάλουν το λαϊκό πατριωτισμό ως στοιχείο συνοχής 
της κοινωνίας. Όλοι αυτοί πρέπει να χτυπηθούν μέχρις
 εξαφανίσεως για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η σκιαμαχία δεξιάς κι αριστεράς 
με την κοινωνία να εξανδραποδίζεται και τη χώρα να τιμαριοποιείται.

Όσο για τον πατριωτισμό; Κι αυτός, αφού φέρνει πελατεία, πολύτιμος 
είναι για να αφεθεί στα χέρια κάποιων γραφικών. Έχουμε να δούμε
 συριζαίους εθνομηδενιστές να κρατάνε ελληνικές σημαίες και 
να μιλάνε για την πατρίδα, τόσους και τόσο που θα τρίβουμε τα μάτια μας. 
Για την σωτηρία της πατρίδας δεν κυβέρνησε ο Γιωργάκης και 
δεν κυβερνούν με πόνο ψυχής ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος; Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α
. θα πάει πίσω; Γι’ αυτή τη δόλια την πατρίδα δεν έκανε την κατάργηση 
των μνημονίων, αναστολή, επαναδιαπραγμάτευση και πάει λέγοντας;

Κι αν είναι έτσι τα πράγματα, που είναι, τότε τι κάνουμε; Η λύση είναι 
τόσο δύσκολη, όσο και απλή!Αυτοοργάνωση κι αγώνας. Αγώνας
 για την πραγματική ανατροπή. Κανείς δεν μπορεί μόνος του. Όλοι μαζί
 μπορούμε! Αρκεί να ξεπεράσουμε τους φόβους και τις ανασφάλειές μας για 
να τις διαχειρίζονται άλλοι. Και υπάρχει λύση, αρκεί να την πιστέψουμε. 
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο είναι ΕΔΩ!

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι μέλος της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ.