Η μεταγραφή τελικά των Βορίδη και Γεωργιάδη στην Νέα Δημοκρατία το πρωί της Παρασκευής έγινε πραγματικότητα, με την πανηγυρική άφιξη των δύο στα γραφεία του νέου τους κόμματος στην Λεωφόρο Συγγρού ενέτεινε την πολιτική περιδίνηση του ΛΑΟΣ.
Μία πολιτική περιδίνηση που συνεχίζεται και μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς πολλά είναι τα στελέχη του κόμματος που βρίσκονται σε... σύγχυση σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι στο κόμμα τους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δύο αποχωρήσαντες βουλευτές είχαν τους μεγαλύτερους – εάν όχι μοναδικούς – προσωπικούς μηχανισμούς στο κόμμα και αρκετά ήταν όχι μόνο τα όργανα του κόμματος, αλλά ακόμη και οι τοπικές τους οργανώσεις που είχαν στελεχωθεί από προσωπικούς τους φίλους.
Οι οποίοι από ότι φαίνεται δεν τους ακολουθούν μεν στην Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν... υπογράφουν και χαρτί ότι θα παραμείνουν στον ΛΑΟΣ αφού ούτως ή άλλως διαμορφώνεται ένα συγκεκριμένο κλίμα έναντί τους. Θα ήταν άλλωστε περίεργο το να μην συνέβαινε κάτι τέτοιο. Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν μόνο σε αυτό το πλαίσιο. Περίεργο είναι και το τι γίνεται και με τον Θάνο Πλεύρη ο οποίος δεν ακολούθησε μεν τους δύο στενούς πολιτικούς του φίλους – οι περισσότερες άλλωστε κοινοβουλευτικές ερωτήσεις που έκανε συνυπογραφόντουσαν από τον ίδιο και τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Αρκετά άλλα στελέχη έχουν... ζαλιστεί από την ξαφνική αλλαγή της πολιτικής ορολογίας που πρέπει να χρησιμοποιούν και από εκεί που είχαν εθιστεί σε μία αντι-κομμουνιστική, υπέρ του μνημονίου ορολογία, τώρα προσπαθούν να ξεπεράσουν σε αντιμνημονιακό αγώνα όλο το υπόλοιπο αντι-μνημονιακό τόξο και χρησιμοποιούν τα... πρώην επιχειρήματα της ΝΔ που προβάλλονταν μέσα από ιστοσελίδες όπως το antinews όταν ακόμη η ΝΔ ήταν κατά του μνημονίου, όπως το state of necessity. Και φυσικά προσπαθούν να επιδείξουν έναν πατριωτικό “αντι-γερμανισμό” καταφερόμενοι κατά της Μέρκελ και τα λοιπά γνωστά.
Αρκετά άλλα στελέχη έχουν... ζαλιστεί από την ξαφνική αλλαγή της πολιτικής ορολογίας που πρέπει να χρησιμοποιούν και από εκεί που είχαν εθιστεί σε μία αντι-κομμουνιστική, υπέρ του μνημονίου ορολογία, τώρα προσπαθούν να ξεπεράσουν σε αντιμνημονιακό αγώνα όλο το υπόλοιπο αντι-μνημονιακό τόξο και χρησιμοποιούν τα... πρώην επιχειρήματα της ΝΔ που προβάλλονταν μέσα από ιστοσελίδες όπως το antinews όταν ακόμη η ΝΔ ήταν κατά του μνημονίου, όπως το state of necessity. Και φυσικά προσπαθούν να επιδείξουν έναν πατριωτικό “αντι-γερμανισμό” καταφερόμενοι κατά της Μέρκελ και τα λοιπά γνωστά.
Ας προσθέσουμε σε αυτά και τα χαμηλά βαρομετρικά του ΛΑΟΣ στις δημοσκοπήσεις που κάθε εβδομάδα η κατάσταση γίνεται χαοτική. Πιθανές δε ιδρύσεις κομμάτων από τους Καμμένο, Ψωμιάδη και η δημοσκοπική άνοδος της Χρυσής Αυγής έχουν κάνει ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης δείχνει για πρώτη φορά να έχει χάσει τον έλεγχο και να αφήνεται να τον οδηγούν οι πολιτικές εξελίξεις.
Ο οποίος Γιώργος Καρατζαφέρης για να εξηγήσει την στάση των δύο πρωτοκλασάτων στελεχών του που τον εγκατέλειψαν για τα μάτια του... Αντώνη Σαμαρά χρησιμοποίησε τον όρο vertigo που παθαίνουν οι πιλότοι των μαχητικών αεροσκαφών, όταν μπερδεύουν τον... ουρανό με την θάλασσα. Και το απέδωσε στις “κακές” παρέες που απέκτησαν στα υπουργεία τα δύο πρώην στελέχη του. Θα μου επιτρέψετε όμως να έχω διαφορετική άποψη. Το vertigo δεν προήλθε από τις “κακές παρέες”. Το Vertigo, το οποίο δεν χτύπησε μόνο τους δύο αλλά πολλούς περισσότερους, ξεκίνησε εδώ και κάποιο καιρό. Ξεκίνησε από την στιγμή που ο ΛΑΟΣ υιοθέτησε την στρατηγική και την λογική της κεντροδεξιάς, ως κυρίαρχο πολιτικό λόγο.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, από την στιγμή που ήλθε στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ και με κρίσιμο χρονικό σημείο την υπερψήφιση του πρώτου μνημονίου, μετέβη από μία λογική πολιτικής αντιπαράθεσης, η οποία ήταν αυτή που του έδινε τα συνεχόμενα θετικά αποτελέσματα σαν κόμμα, σε μία λογική διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας, η οποία εξεφράσθη στο απώτατο όριό της την στιγμή που επέλεξε να συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Η λογική του “να σώσουμε την Ελλάδα” συμμετέχοντας στην διακυβέρνησή της είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Μετέβαλλε ολόκληρο τον μηχανισμό και την ρητορεία του ΛΑΟΣ από αντιπολιτευτικό σε συμπολιτευτικό.
Είναι όμως σαφές ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι στους περισσότερους ότι ο δρόμος της κεντροδεξιάς έχει ή μπορεί να έχει μόνο μία κατάληξη. Την ενσωμάτωση του αδυνάτου από τον ισχυρότερο. Και εν προκειμένω του ΛΑΟΣ από την Νέα Δημοκρατία. Δεν ξέρω, ίσως τελικά και αυτός ήταν ο τελικός σκοπός του Γιώργου Καρατζαφέρη, το να φέρει το κόμμα του πολύ κοντά στην ΝΔ, προκειμένου μετά από τις εκλογές να συγκυβερνήσουν. Είναι πολύ δύσκολο όμως να κρατήσεις τις ισορροπίες για κάτι τέτοιο. Ίσως απλά οι Βορίδης – Άδωνις πήγαν πρώτοι, ενώ σκοπός ήταν να ... μεταβεί όλος ο ΛΑΟΣ μαζί.
Ο Γ. Καρατζαφέρης έμαθε στα στελέχη του να διαχειρίζονται την εξουσία. Και δεν θα πρέπει να του φαίνεται περίεργο ότι κάποιοι κατάλαβαν ότι θα μπορούσαν να το κάνουν καλύτερα μέσω του ενός κόμματος του δικομματισμού. Το εάν ήταν μια καλή επιλογή – για την προσωπική τους πολιτική καριέρα πάντα - θα φανεί στο μέλλον αν και το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Βορίδης – Γεωργιάδης, δεν πρόκειται να κινηθούν σαν... δίδυμο εντός της ΝΔ.
Το Vertigo όμως στο οποίο αναφέρεται ο Γ. Καρατζαφέρης έχει χτυπήσει όχι μόνον τα στελέχη πρώτης γραμμής του ΛΑΟΣ, αλλά και άλλους. Ξαφνικά μικρομεσαία στελέχη του κόμματος αναγκάστηκαν να υπερασπίζονται κυβερνητικές γραμμές, άρχισαν να υιοθετούν λογικές εξουσίας. Ένα κόμμα που είχε ιδρυθεί στις γραμμές της ρήξης και ανατροπής βιάστηκε να μπει στα κανάλια της διαχείρισης. Η... μόνιμη δικαιολογία τους; Ο ΛΑΟΣ δεν είναι... ΚΚΕ να παραμένει περιχαρακωμένο, μία ζωή στην αντιπολίτευση. Εντάξει κύριοι θέλατε να κυβερνήσετε, το καταλαβαίνουμε, γιατί τόσο γρήγορα όμως; Γιατί όπως να 'ναι, τσάτρα πάτρα; Μόλις το 2007 μπήκε ο ΛΑΟΣ στην Βουλή.
Η αποχώρηση των Βορίδη και Γεωργιάδη αφήνει ένα πληγωμένο ΛΑΟΣ. Που θα κληθεί να παλέψει για την ίδια του την ζωή. Αφήνει όμως και ένα ΛΑΟΣ επί της ουσίας χωρίς κανέναν στόχο πέραν της ίδιας του της επιβίωσης. Και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις συχνές αλλαγές στην πολιτική του Γ. Καρατζαφέρη. Εάν είχε μείνει σταθερός υπέρ του μνημονίου, θα έχανε δημοσκοπικά. Δεν θα είχε “κάψει” όμως τις προοπτικές της μετεκλογικής συνεργασίας και δεν θα είχε “κουτσουρέψει” το στελεχιακό του δυναμικό. Εάν πάλι από την αρχή του ζητήματος του μνημονίου είχε τοποθετηθεί αρνητικά και είχε πάρει φιλολαϊκή στάση θα βρισκόταν με άνεση κοντά σε διψήφιο ποσοστό (είχε φτάσει κοντά στο 9%).
Οι συνεχείς μεταβολές το αφήνουν ξεκρέμαστο πλέον. Το ΛΑΟΣ δεν έχει πλέον χαρακτήρα. Τον απώλεσε κάπου στην πορεία, από ό,τι φαίνεται. Και το χειρότερο είναι ότι εάν τελικά αποτύχει δεν θα έχει αφήσει τίποτε πίσω του. Καμία δομή, τίποτε, πέραν από μία απενεχοποίηση του αντι-μεταναστευτισμού και έως ένα σημείο του όρου εθνικισμού. Ίσως θα μπορούσε να πει κανείς αυτά τα έφερε η εποχή. Ίσως να είναι και έτσι. Προσωπικά είχα πιστέψει ότι θα κατάφερνε να κάνει κάποια πράγματα να στήσει κάποιες δομές πέραν των κομματικών που θα είχαν κοινωνικές προεκτάσεις, δομές αντίστασης αν θέλετε στο σύστημα που εξουσιάζει την χώρα μας. Γι' αυτό και είχα συμμετάσχει στις περιφερειακές εκλογές στο ψηφοδέλτιο του Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος πλέον ανήκει στην ΝΔ! Αποδείχθηκε ότι έκανα λάθος.
Εάν ήθελα να προβώ σε “διαχείριση εξουσίας” θα μπορούσα εξ αρχής να έχω πάει και εγώ και ο οποιοσδήποτε άλλος στην ΝΔ. Και δυστυχώς ο ΛΑΟΣ κατάφερε τελικά σε ένα πολύ μικρό χρονικά αλλά πολύ τεταμένο πολιτικά διάστημα – λόγω ακριβώς των στρατηγικών του επιλογών - να αποτελέσει κατά περίεργο τρόπο κομμάτι του δικομματισμού. Και η απώλεια στελεχών του προς το μεγάλο κόμμα του χώρου στον οποίο επέλεξε να κινείται είναι απλά φυσιολογική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου