(επ’ αφορμή επιστολής-επίθεσης κάποιου Ε. Οικονομάκη)
Υπό
Παντελή Μιντεκίδη
Παντελή Μιντεκίδη
Εισαγωγικό σημείωμα
Το Ε.ΠΑ.Μ. δεν συνιστά χώρο ιδεολογικής αντιπαράθεσης -ούτε εσωτερικώς ούτε προς τρίτους- πέραν των πέντε βασικών διακηρυκτικών του θέσεων. Ούτε φυσικά ο Δημήτρης Καζάκης έχει ανάγκη κάποιας υποστηρικτικής απαντητικής επιστολής -προς τον εν λόγω κύριο ή τους ομοίους του- από τρίτους. Ποσώς επίσης ενδιαφέρει τον γράφοντα αν ο κάθε Οικονομάκης έχει μαύρα μεσάνυχτα από Μαρξισμό, στην αριστερά αυτός είναι ο κανόνας. Ο λόγος της απάντησής μου -όχι στον συγκεκριμένο κύριο που ως ενεργούμενο είναι πιθανώς και θύμα, αλλά στα αφεντικά του και στους πάμπολλους ομοιοπαθείς- είναι να αποκαλύψω και να προσπαθήσω να δώσω ένα «τέλος» στις προβοκατορικο-χαφιέδικες επιθέσεις προερχόμενες από τους νεοταξικούς κύκλους της συστημικής-καθεστωτικής αριστεράς, ώστε να πάψουν να παρενοχλούν το Ε.ΠΑ.Μ. και να πληροφορηθούν ότι «έχουσιν γνώσιν οι φύλακες» … Αυτοί οι κύκλοι έχουν λυσσάξει βλέποντας έλληνες πατριώτες κάθε ιδεολογίας, κάθε ηλικίας και από κάθε γωνιά της χώρας να προστρέχουν αθρόα προς το Ε.ΠΑ.Μ., ενώ οι ανερμάτιστες προσδοκίες τους -διάλυση της Ελληνικής Εθνικής Εργατικής Τάξης και μετατροπή της σε αφελληνισμένα υποχείρια προς ευκολότερη πέψη με συνακόλουθη διάλυση του Ελληνικού Έθνους- εξανεμίζονται. Επιστρατεύουν κάθε μέσον για να χτυπήσουν το Ε.ΠΑ.Μ., χτυπώντας ύπουλα τον Καζάκη, ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο: Να πείσει, να συν-κινήσει, να αναπτερώσει ελπίδες και να συνενώσει τεράστιες μάζες ελληνικού λαού -οργανωτικά ή ανεκπέφραστα- για την επίτευξη του υψηλότερου σκοπού της σύγχρονης ιστορίας των Ελλήνων, σε αντίθεση με αυτούς οι οποίοι συστηματικώς, εντατικώς, διαχρονικώς και ψευδολογώντας τον διχάζουν χάριν της κομματικής τους μικροοντότητας ή των υποκρυπτόμενων εντολέων τους. Η ουσία της ερεβώδους διαφοράς των ηγεμονίσκων της ψευδοαριστεράς από τον Δημήτρη Καζάκη είναι ότι αυτοί θέτουν τα συμφέροντα, τις επιδιώξεις και την πρακτική τους μπροστά και πάνω από τον όποιο «μαρξισμό» τους και κατόπιν τον προσαρμόζουν με τη μέθοδο κόψε-ράψε συμφώνως προς τις ανάγκες των πρώτων, απλώς και μόνον για να τα δικαιολογήσουν και να αποκοιμίσουν τις συνειδήσεις του κατά κύριον λόγο φοιτητικο-υπαλληλικού και ουδόλως εργατικού κομματικού τους κοινού. Αντιθέτως, στον Καζάκη είναι η Επιστημονική Μαρξιστική Μεθοδολογία που τίθεται -και μάλιστα αδήλως- μπροστά και πάνω από την καταγραφή, ανάλυση και σύνθεση του κοινωνικού είναι και η οποία φωτίζει κάθε βήμα εφαρμογής της σε αυτό το είναι.
Πράττοντας με αυτόν τον τρόπο οι διάφορες επιμέρους ηγεσίες της συστημικής-καθεστωτικής αριστεράς, ταυτίζουν το πεπρωμένο τους πλήρως με αυτό των κυβερνήσεων του σύγχρονου δωσιλογισμού με τις οποίες συνυπάρχουν και συναγελάζονται τόσο μέσα στο ίδιο ψευδο-κοινοβούλιο όσο και εκτός αυτού.
Πράττοντας με αυτόν τον τρόπο οι διάφορες επιμέρους ηγεσίες της συστημικής-καθεστωτικής αριστεράς, ταυτίζουν το πεπρωμένο τους πλήρως με αυτό των κυβερνήσεων του σύγχρονου δωσιλογισμού με τις οποίες συνυπάρχουν και συναγελάζονται τόσο μέσα στο ίδιο ψευδο-κοινοβούλιο όσο και εκτός αυτού.
Σύντομα θα απολαύσουν δια «χειρός» λαού το κρύο πιάτο
που συνηθίζει να σερβίρει η Ιστορία …
που συνηθίζει να σερβίρει η Ιστορία …
Επισημαίνω και τα ακόλουθα χρήσιμα για τον αναγνώστη
1.Τα απαντητικά μου σχόλια παρατίθενται κάτω από κάθε πλαισιωμένη παράγραφο της επίθεσης σε κόκκινο, έτσι για να συνάδουν και χρωματικώς με το περιεχόμενο.
2. Η επιστολή Οικονομάκη κατ’ ουσίαν δεν κάνει κριτική στον Δημήτρη Καζάκη, απλώς διαστρέφει και λασπολογεί τις θέσεις του εφαρμόζοντας τη γνωστή τσαρλατάνικη μέθοδο κριτικής (ΤΜΚ) που συχνά εφαρμόζουν «αριστεροί διανοούμενοι» και η οποία συνίσταται στα ακόλουθα βήματα:
Βήμα 1: Παραθέτουν την υπό κρίση θέση ξεκομμένη από το συγκείμενο.
Βήμα 2: Αλλάζουν στην πορεία αυτή τη θέση -δια της τεχνικής της διολισθήσεως του περιεχομένου- και δημιουργούν μια άλλη δική τους ψευδοθέση για να πουν αυτά που θέλουν οι ίδιοι και να προβοκάρουν.
Βήμα 3: Ξεχνούν εντελώς την αρχική θέση και απαντούν στη δική τους ψευδοθέση κάνοντας χρήση γενικότατων τσιτάτων τα οποία θα μπορούσαν να κολλήσουν οπουδήποτε. Μάλιστα, όταν θυμηθούν να κάνουν κάποια αναφορά στη θέση, την παραποιούν σε βαθμό πλήρους αντιστροφής.
Βήμα 4: Κάνουν σχόλια ειρωνικά, γεμάτα κούφια αυταρέσκεια και θριαμβολογούν σαν χιμπατζήδες με υψωμένη τη γροθιά και το ένα πόδι πάνω στο κατά την φαντασία τους θύμα, προκειμένου να γεμίσουν το ψυχικό κενό και να καταπολεμήσουν τον φόβο που τους αφήνουν οι ενδεχόμενες επικείμενες συνέπειες των ψευδολογιών τους τις οποίες τώρα οι ίδιοι αισθάνονται ως απειλή.
Βήμα 5: Στην συνέχεια οι αυτό-απειλούμενοι σπεύδουν να διατυμπανίσουν με κάθε τρόπο πως κάποιος τρίτος τους απειλεί και καλούν σε βοήθεια προκειμένου να προστατευθούν από το ενδεχόμενο αποκάλυψης της λαμογιάς που διέπραξαν.
Βήμα 2: Αλλάζουν στην πορεία αυτή τη θέση -δια της τεχνικής της διολισθήσεως του περιεχομένου- και δημιουργούν μια άλλη δική τους ψευδοθέση για να πουν αυτά που θέλουν οι ίδιοι και να προβοκάρουν.
Βήμα 3: Ξεχνούν εντελώς την αρχική θέση και απαντούν στη δική τους ψευδοθέση κάνοντας χρήση γενικότατων τσιτάτων τα οποία θα μπορούσαν να κολλήσουν οπουδήποτε. Μάλιστα, όταν θυμηθούν να κάνουν κάποια αναφορά στη θέση, την παραποιούν σε βαθμό πλήρους αντιστροφής.
Βήμα 4: Κάνουν σχόλια ειρωνικά, γεμάτα κούφια αυταρέσκεια και θριαμβολογούν σαν χιμπατζήδες με υψωμένη τη γροθιά και το ένα πόδι πάνω στο κατά την φαντασία τους θύμα, προκειμένου να γεμίσουν το ψυχικό κενό και να καταπολεμήσουν τον φόβο που τους αφήνουν οι ενδεχόμενες επικείμενες συνέπειες των ψευδολογιών τους τις οποίες τώρα οι ίδιοι αισθάνονται ως απειλή.
Βήμα 5: Στην συνέχεια οι αυτό-απειλούμενοι σπεύδουν να διατυμπανίσουν με κάθε τρόπο πως κάποιος τρίτος τους απειλεί και καλούν σε βοήθεια προκειμένου να προστατευθούν από το ενδεχόμενο αποκάλυψης της λαμογιάς που διέπραξαν.
3. Η διάρκεια ενδιαφέροντος μιας μαρξιστολογικής παρέμβασης καθορίζεται από το είδος της, σε φθίνουσα διάταξη: Επιστημονικού, Πολιτικού, Δημοσιογραφικού, Χαφιεδοπροβακατόρικου. Όλα τα είδη πλην του τελευταίου προϋποθέτουν μια ορθολογική αρχική θέση και κατά συνέπεια στέκονται ευεπιφόρως προς την άσκηση των όπλων της κριτικής. Το τελευταίο όμως είδος, ακριβώς όπως οι (επι)θέσεις της επιστολής Οικονομάκη, ουδόλως πληροί αυτή την ελάχιστη προϋπόθεση ορθολογικότητας και επομένως για την αντιμετώπισή του κρίνεται απαραίτητη και η άσκηση της κριτικής των όπλων, που για την συγκεκριμένη απάντησή μου δεν είναι άλλη από την σποραδική καταφυγή στο λογοτεχνικό είδος της σάτιρας. Παρά ταύτα, οι απαντήσεις που δίνονται εδώ είναι αυστηρώς επιστημονικές στα πλαίσια της Επιστήμης του Σοσιαλισμού, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο.
4. Πριν ξεκινήσουμε καλό θα ήταν να παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα από ένα προηγηθέν κείμενο Οικονομάκη σχετικό με τα Βαλκάνια που δημοσιεύτηκε όταν ακόμα βρισκόταν ως συνειδητός υπονομευτής-σαμποταριστής μέσα στις γραμμές του Ε.ΠΑ.Μ. και όπου καταδεικνύεται ότι ήθελε να οδηγήσει σε αναίρεση όλων των βασικών θέσεων του Ε.ΠΑ.Μ. που συναπαρτίζουν και τους λόγους ύπαρξης του ως μετώπου, για να το εκτρέψει στην υπηρεσία αλλότριων συμφερόντων από αυτά του Ελληνικού αλλά και των άλλων Βαλκανικών λαών. Δεν θα υπάρξει ξεχωριστή αντιπαράθεση για τα όσα μας εκθέτει σε αυτό. Απλά παραθέτουμε ορισμένα επίμαχα σημεία που συνάδουν ακόμη πιο συγκεκριμένα με την επίθεση κατά του Ε.ΠΑ.Μ. και του Καζάκη προσωπικά, ώστε να είναι υπ’ όψιν του αναγνώστη όταν διαβάζει τις απαντήσεις μου.
Γράφει:
Γράφει:
«Για μια Βαλκανική Ομοσπονδία
1. Εδώ και είκοσι χρόνια, η ένταξη στην ΕΕ ήταν ο στόχος για όλες τις πολιτικές δυνάμεις στα Βαλκάνια.
2. μια επανενωμένη Μακεδονία πρέπει να δημιουργηθεί με τη συνένωση των γεωγραφικών τμημάτων της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της Σλαβικής Μακεδονίας και βέβαια της Ελλάδας .
3. Τα σύνορα εντός των Βαλκανίων πρέπει να καταργηθούν.
4. Σε ποια γλώσσα θα συνεννοούνται τα κράτη της Βαλκανικής Συνομοσπονδίας; Τα αγγλικά είναι μια λογική επιλογή, καθώς είναι η διεθνής γλώσσα και το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ ποτέ δεν έχουν διαδραματίσει ιστορικά έναν κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή.
5. Η Βαλκανική Ομοσπονδία δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί εν μία νυκτί. Το πρώτο βήμα είναι η διαμόρφωση πολιτικών κομμάτων ή λαϊκών μετώπων σε όλες τις χώρες που θα μοιράζονται ένα κοινό πρόγραμμα, και συγκεκριμένα: α) απόρριψη του εξωτερικού χρέους, β) την εθνικοποίηση των τραπεζών, έτσι ώστε οι κυβερνήσεις μπορούν να διαδραματίσουν καίριο ρόλο στην ανάπτυξη των τοπικών οικονομιών, γ) ένα νέο νόμισμα (το “Μπάλκο”) για μια μεγάλη βαλκανική ομοσπονδία χωρίς εσωτερικά σύνορα, όπου οι άνθρωποι και τα εμπορεύματα κυκλοφορούν ελεύθερα, δ) κατάργηση της φορολογίας για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, ε) τη δημιουργία μεγάλων βιομηχανικών, τεχνολογικών και γεωργικών “ομάδων” σε κάθε χώρα και δ) δωρεάν παιδεία, μαζική μεταφορά, ιατρική περίθαλψη και ψυχαγωγία.»
2. μια επανενωμένη Μακεδονία πρέπει να δημιουργηθεί με τη συνένωση των γεωγραφικών τμημάτων της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της Σλαβικής Μακεδονίας και βέβαια της Ελλάδας .
3. Τα σύνορα εντός των Βαλκανίων πρέπει να καταργηθούν.
4. Σε ποια γλώσσα θα συνεννοούνται τα κράτη της Βαλκανικής Συνομοσπονδίας; Τα αγγλικά είναι μια λογική επιλογή, καθώς είναι η διεθνής γλώσσα και το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ ποτέ δεν έχουν διαδραματίσει ιστορικά έναν κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή.
5. Η Βαλκανική Ομοσπονδία δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί εν μία νυκτί. Το πρώτο βήμα είναι η διαμόρφωση πολιτικών κομμάτων ή λαϊκών μετώπων σε όλες τις χώρες που θα μοιράζονται ένα κοινό πρόγραμμα, και συγκεκριμένα: α) απόρριψη του εξωτερικού χρέους, β) την εθνικοποίηση των τραπεζών, έτσι ώστε οι κυβερνήσεις μπορούν να διαδραματίσουν καίριο ρόλο στην ανάπτυξη των τοπικών οικονομιών, γ) ένα νέο νόμισμα (το “Μπάλκο”) για μια μεγάλη βαλκανική ομοσπονδία χωρίς εσωτερικά σύνορα, όπου οι άνθρωποι και τα εμπορεύματα κυκλοφορούν ελεύθερα, δ) κατάργηση της φορολογίας για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, ε) τη δημιουργία μεγάλων βιομηχανικών, τεχνολογικών και γεωργικών “ομάδων” σε κάθε χώρα και δ) δωρεάν παιδεία, μαζική μεταφορά, ιατρική περίθαλψη και ψυχαγωγία.»
Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας. Η κρίση είναι δική σας … Εμάς πάντως μας βρωμάει ο Τιτοϊσμός από μακριά και όλοι ξέρουμε πολύ καλά που οδήγησε … !!!
Ακολουθούν οι (επι)θέσεις του και από κάτω οι απαντήσεις μου αριθμημένες [1]-[22] οι οποίες προφανώς ευρίσκονται εκτός των διανοητικών ορίων Οικονομάκη, τις οποίες όμως πολύ καλά θα καταλάβουν αυτοί στους οποίους απευθύνονται: οι ηγεμονίσκοι της συστημικής-καθεστωτικής αριστεράς.
[1]
Δημήτρη Καζάκη,
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Για να καταλάβει όμως ο κόσμος πώς σκέφτεσαι πραγματικά – και τη διαφορά μεταξύ του «οικονομολόγου» Καζάκη και του «πολιτικού» – θα επαναλάβω πολλά από όσα έγραψες στα προηγούμενα μηνύματά σου.
Δημήτρη Καζάκη,
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Για να καταλάβει όμως ο κόσμος πώς σκέφτεσαι πραγματικά – και τη διαφορά μεταξύ του «οικονομολόγου» Καζάκη και του «πολιτικού» – θα επαναλάβω πολλά από όσα έγραψες στα προηγούμενα μηνύματά σου.
Π.Μ.
Απολαύστε την τυφλή οίηση διανοουμενιζόντων αρλεκίνων της αριστεράς. Διαχωρίζει κατ’ αρχάς τον οικονομολόγο από τον πολιτικό Καζάκη -μάλιστα με τα εισαγωγικά που θέτει δείχνει να αρνείται και τους δύο. Κλασικός τσαρλατανισμός, διότι και ο ελάχιστα σχετικός γνωρίζει ότι η πολιτική είναι η συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας και συνεπώς μια ορθή πολιτική θέση προκύπτει πάντα στη βάση μιας σωστής οικονομικής ανάλυσης. Μην μπορώντας λοιπόν να αμφισβητήσει άμεσα τον Καζάκη ως οικονομολόγο τον τοποθετεί μέσα σε εισαγωγικά τα οποία παίζουν το γνωστό ρόλο του μυστακίου ως φερετζέ που στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλει να μας πει ότι από μια -«πάνω κάτω» όπως συνάγεται από τη διατύπωσή του- ορθή οικονομική ανάλυση προκύπτει λανθασμένη πολιτική τοποθέτηση. Αλλά επειδή η πραγματικότητα είναι σκληρή δια τους υπό φερετζέ καλυπτομένους, θα ήταν καλό πριν συνηθίσουν το φερετζέ να αναλογιστούν και τον επερχόμενο «πόνο» …
Θα γίνει κατανοητό ότι ο αποστολέας Οικονομάκης ήταν εξ’ αρχής και εξακολουθεί να παραμένει εκτός πνεύματος και τώρα πλέον και εκτός σώματος Ε.ΠΑ.Μ. (let alone Marxism). Διαβάλει και συκοφαντεί τον Καζάκη ο οποίος κατέχει, σέβεται και εφαρμόζει τις επιστήμες της κοινωνίας σε συγκεκριμένες χωροχρονικές συνθήκες, ενώ αυτός γενικο-τσιτατολογεί, αποσπώντας τις δηλώσεις του Καζάκη από τις απολύτως συγκεκριμένες συνθήκες-συγκυρίες στις οποίες αναφέρονται, συγκρίνοντας τες με γενικές αρχές και μεταφέροντας τες σε άλλο συγκείμενο. Όλα αυτά δείχνουν ότι δεν έχει ουδεμία διάθεση για έντιμη και εποικοδομητική κριτική αλλά αντιθέτως για κακόβουλη επίθεση κατά του Καζάκη και του Ε.ΠΑ.Μ. κατ’ επέκταση. Δεν τον αθωώνει φυσικά η δικαιολογία ότι δεν είναι Μαρξιστής αλλά Τσιτατο-λογιστής. Ο Καζάκης είναι ένας ρεαλιστής με υπεύθυνο και ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα για το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας. Κάθε του κίνηση έχει στόχο να ενώσει τον ελληνικό λαό ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, να κρατήσει το σκάφος μακριά από την πατριδοκάπηλο δεξιά Σκύλλα και την καθεστωτική αριστερά Χάρυβδη ώστε να επιλύσει το εθνικο-κοινωνικό πρόβλημα της ιδιότυπης νέας κατοχής της πατρίδας οδηγώντας με βεβαιότητα και σταθερότητα στην εθνική και κοινωνική απελευθέρωση-χειραφέτηση. Δεν είναι κάποιος ημιμαθής στα Μαρξιστικά Γράμματα σαν κάποιους που σε κάθε συγκυρία σπεύδουν να αραδιάσουν δυο τρία γενικόλογα τσιτάτα του Μαρξ και έτσι να καθαρίσουν με τη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Αντίθετα, σήμερα ο Καζάκης μέσα από τις γραμμές του Ε.ΠΑ.Μ. και ως θεμελιακός συντελεστής του μετώπου συγκροτεί την πλέον φερέγγυα πρόταση για την εργατική τάξη και το έθνος συνολικά σε αντίθεση με όσους διαχωρίζουν τεχνηέντως τις δυο αυτές συνιστώσες της κοινωνικής ανέλιξης. Και παρ’ όλο που κάποιοι επιστολογράφοι, κομπογιαννίτες του αγοραίου «μαρξισμού» δείχνουν να μη κατάλαβαν ποτέ τι σημαίνει συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης, τα γεγονότα παραμένουν πεισματάρικα. Και εδώ ταιριάζει το: «Τι ‘χες Γιάννη μ’, τ’ είχα πάντα».
Απολαύστε την τυφλή οίηση διανοουμενιζόντων αρλεκίνων της αριστεράς. Διαχωρίζει κατ’ αρχάς τον οικονομολόγο από τον πολιτικό Καζάκη -μάλιστα με τα εισαγωγικά που θέτει δείχνει να αρνείται και τους δύο. Κλασικός τσαρλατανισμός, διότι και ο ελάχιστα σχετικός γνωρίζει ότι η πολιτική είναι η συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας και συνεπώς μια ορθή πολιτική θέση προκύπτει πάντα στη βάση μιας σωστής οικονομικής ανάλυσης. Μην μπορώντας λοιπόν να αμφισβητήσει άμεσα τον Καζάκη ως οικονομολόγο τον τοποθετεί μέσα σε εισαγωγικά τα οποία παίζουν το γνωστό ρόλο του μυστακίου ως φερετζέ που στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλει να μας πει ότι από μια -«πάνω κάτω» όπως συνάγεται από τη διατύπωσή του- ορθή οικονομική ανάλυση προκύπτει λανθασμένη πολιτική τοποθέτηση. Αλλά επειδή η πραγματικότητα είναι σκληρή δια τους υπό φερετζέ καλυπτομένους, θα ήταν καλό πριν συνηθίσουν το φερετζέ να αναλογιστούν και τον επερχόμενο «πόνο» …
Θα γίνει κατανοητό ότι ο αποστολέας Οικονομάκης ήταν εξ’ αρχής και εξακολουθεί να παραμένει εκτός πνεύματος και τώρα πλέον και εκτός σώματος Ε.ΠΑ.Μ. (let alone Marxism). Διαβάλει και συκοφαντεί τον Καζάκη ο οποίος κατέχει, σέβεται και εφαρμόζει τις επιστήμες της κοινωνίας σε συγκεκριμένες χωροχρονικές συνθήκες, ενώ αυτός γενικο-τσιτατολογεί, αποσπώντας τις δηλώσεις του Καζάκη από τις απολύτως συγκεκριμένες συνθήκες-συγκυρίες στις οποίες αναφέρονται, συγκρίνοντας τες με γενικές αρχές και μεταφέροντας τες σε άλλο συγκείμενο. Όλα αυτά δείχνουν ότι δεν έχει ουδεμία διάθεση για έντιμη και εποικοδομητική κριτική αλλά αντιθέτως για κακόβουλη επίθεση κατά του Καζάκη και του Ε.ΠΑ.Μ. κατ’ επέκταση. Δεν τον αθωώνει φυσικά η δικαιολογία ότι δεν είναι Μαρξιστής αλλά Τσιτατο-λογιστής. Ο Καζάκης είναι ένας ρεαλιστής με υπεύθυνο και ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα για το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας. Κάθε του κίνηση έχει στόχο να ενώσει τον ελληνικό λαό ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, να κρατήσει το σκάφος μακριά από την πατριδοκάπηλο δεξιά Σκύλλα και την καθεστωτική αριστερά Χάρυβδη ώστε να επιλύσει το εθνικο-κοινωνικό πρόβλημα της ιδιότυπης νέας κατοχής της πατρίδας οδηγώντας με βεβαιότητα και σταθερότητα στην εθνική και κοινωνική απελευθέρωση-χειραφέτηση. Δεν είναι κάποιος ημιμαθής στα Μαρξιστικά Γράμματα σαν κάποιους που σε κάθε συγκυρία σπεύδουν να αραδιάσουν δυο τρία γενικόλογα τσιτάτα του Μαρξ και έτσι να καθαρίσουν με τη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Αντίθετα, σήμερα ο Καζάκης μέσα από τις γραμμές του Ε.ΠΑ.Μ. και ως θεμελιακός συντελεστής του μετώπου συγκροτεί την πλέον φερέγγυα πρόταση για την εργατική τάξη και το έθνος συνολικά σε αντίθεση με όσους διαχωρίζουν τεχνηέντως τις δυο αυτές συνιστώσες της κοινωνικής ανέλιξης. Και παρ’ όλο που κάποιοι επιστολογράφοι, κομπογιαννίτες του αγοραίου «μαρξισμού» δείχνουν να μη κατάλαβαν ποτέ τι σημαίνει συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης, τα γεγονότα παραμένουν πεισματάρικα. Και εδώ ταιριάζει το: «Τι ‘χες Γιάννη μ’, τ’ είχα πάντα».
[2]
Είπες ότι όποιος είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων είναι κι αυτός δοσίλογος: «Τα ανοιχτά σύνορα είναι μόνο για τους τραπεζίτες, τους….επενδυτές και το κεφάλαιο! O δοσιλογισμός δεν έχει χρώμα, είναι και στην αριστερά».
Είπες ότι όποιος είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων είναι κι αυτός δοσίλογος: «Τα ανοιχτά σύνορα είναι μόνο για τους τραπεζίτες, τους….επενδυτές και το κεφάλαιο! O δοσιλογισμός δεν έχει χρώμα, είναι και στην αριστερά».
-Δηλαδή, οι εργάτες του κόσμου απαγορεύεται να ενωθούν και να καταργήσουν τα σύνορα; Προλετάριοι του κόσμου ενωθείτε, δηλαδή, αλλά μόνο αφού βγάλετε διαβατήρια και πληρώσετε τελωνεία; O Μάρξ ήταν και αυτός δοσίλογος;
Π.Μ.
Εδώ πέρα ο σοφολογιότατος Οικονομάκης καταργεί «προλεταριακώς» τα σύνορα και κατ΄ επέκτασιν τα διαβατήρια και τα τελωνεία στη βάση μιας παγκόσμιας συνένωσης των εργατών που προς το παρόν είναι ανύπαρκτη. Μήπως θεωρεί ότι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση ως έχει και χωρίς να ανατραπεί -αντιστραφεί- αποτελεί αφ’ εαυτής τον προθάλαμο μιας προλεταριακής παγκοσμιοποίησης; Και μόνον ο τρόπος που θέτει τα ζητήματα καταδεικνύει εξαρχής τη χρήση επιφανειακού αριστερισμού για την εξυπηρέτηση των στόχων του πολυεθνικού κεφαλαίου, αφού κατά τον ίδιο οι εργάτες του κόσμου πρέπει να ενωθούν για να καταργήσουν τα σύνορα λες και δεν έχουν άλλο σημαντικότερο καθήκον πριν από αυτό. Τι άλλο όμως μπορεί να σημαίνει κατάργηση των συνόρων, πριν την ανατροπή των όποιας επίφασης εθνικών αρχουσών τάξεων, εκτός από την απόλυτη κυριαρχία του σύγχρονου εθνοκτόνου πλασματικού κεφαλαίου που ξεζουμίζει στα παίγνια χρηματοπιστωτικών παραγώγων τις ήδη αλωμένες παραγωγικώς εθνικές οικονομίες; Και ακριβώς μια αριστερά που υποστηρίζει κάτι τέτοιο δεν είναι απλά και μόνον δωσίλογη αλλά η πραγματική πρωτοπορία του σύγχρονου υπερεθνικού φασισμού, που δεν επιβάλλεται μορφολογικά με την κυριαρχία και διεύθυνση της άρχουσας τάξης ενός επίλεκτου έθνους, αλλά με τη συνεργασία των πιο αντιδραστικών δυνάμεων κι εκπροσώπων -του κυρίαρχου πλέον πλασματικού κεφαλαίου- όλων των επιμέρους αρχουσών τάξεων. Και ακριβώς όπως στην εποχή των εθνικών μονοπωλίων το αυγό του φιδιού γεννήθηκε μέσα στις τάξεις των πρώην σοσια-ληστών τύπου Μουσολίνι -διότι μόνον σε ανωτέρου τύπου συνειδήσεις που κινούνται χωρίς να υπερβαίνουν τα συγκεκριμένα όρια του ξεπερασμένου τρόπου παραγωγής μπορεί να συντελεστεί το πέρασμα από τη προοδευτική ποσότητα στην αντιδραστική ποιότητα του όποιου κοινωνικού συστήματος, που δομείται στη βάση κυριαρχίας του δοσμένου τρόπου παραγωγής- έτσι και τώρα στην εποχή των πολυεθνικών το σύγχρονης μορφής αυγό του όφεως εγκλείεται και εξαπολύεται έτοιμο από τους πνευματικούς διαδόχους του παλαιού σοσιαλσωβινισμού με τη νέα ποιοτικά αναβαθμισμένη μορφή της ολικής σοσιαλσωβινιστικής άρνησης των εθνών -με το πρόσχημα του «διεθνισμού». Έτσι εκδηλώνεται ιστορικά η δεύτερη χρεοκοπία του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού στο εθνικοκοινωνικό ζήτημα και η αντίστοιχη δεύτερη χρεοκοπία των σοσια-ληστών εκπροσώπων του οι οποίοι ανέλαβαν εκ νέου το δύσκολο έργο της διάσωσης-σωτηρίας του. Η ιστορία μας έδωσε τις κύριες μορφές του αρχικού φασισμού: 1) με τα «αποκεντρωτικά» αλλά συγκλίνοντα συντεχνιακά φάτσιο (δέσμες) του Μουσολίνι 2) το συγκεντρωτικό «φυλετικό» εθνοϋπερκράτος του Χίτλερ 3) τον αυτοκρατορικό εθνικογεννοφυλετικό υπερσυγκεντρωτισμό -της από τη νησιωτική της φύση απομονωμένης Ιαπωνίας- των ασιατοφεουδαλικού τυπου και ήθους Ζαϊμπάτσου του Τόγιο και 4) την ωμή στρατιωτική δύναμη των ξεπεσμένων αποικιοκρατών της Ισπανίας του Φράνκο. Και εδώ πρέπει να διαχωρίσουμε τον στρατοκρατικό φασισμό από τη στρατιωτική δικτατορία εν γένει και τα διάφορα μιλιταριστικά καθεστώτα που δεν είναι πάντα κατ’ ανάγκη φασιστικά. Ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί σε πλήρη ανάπτυξη οι κύριες μορφές του σύγχρονου «διεθνιστικού» ύστερου φασισμού που θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα όχι μόνον στη βαρβαρότητα αλλά κι ακόμη πιο πίσω στην αγριότητα, αν δεν ανυψωθούν οι πρέπουσες ταξικές αντιστάσεις του παγκόσμιου προλεταριάτου ως το επίπεδο της άμεσης διεκδίκησης και κατάληψης της εξουσίας. Οι γενοκτονίες του πρότερου φασισμού θα φαντάζουν πταίσματα μπροστά στην εξολόθρευση ολόκληρων εθνών και τον αφανισμό-ξεπάτωμα των χωρών τους, για την εγκαθίδρυση νεοδουλοπαροικιακών καπιταλιστικών βαρονειών. Ακριβώς, στην Ελλάδα του σήμερα περιπλέκεται ο γόρδιος δεσμός όλων των αντιθέσεων έτσι που να καθιστούν τη χώρα εθνικό-κοινωνικό-ταξικό κόμβο και ταυτόχρονα αδύνατο κρίκο του νεοταξικού υστεροφασιστικού ιμπεριαλισμού. Ο πόλεμος του Ελληνικού λαού που δεν κρίνεται μόνον στην Ελλάδα, είναι πολύ πιθανόν να μην αποτελέσει μόνον τη θρυαλλίδα αλλά και να κρίνει καθοριστικά άμεσα ή έμμεσα όλες τις διεργασίες του παγκόσμιου ταξικού γίγνεσθαι. Ο αντίπαλος δημιουργεί συνθήκες που βγάζουν την κοινωνική εξέλιξη από τα όρια της ταξικής πάλης. Για αυτό όλοι οι επαναστάτες μαρξιστές ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής πρέπει να συγκεντρωποιήσουμε την ισχύ μας στο ελληνικό εθνικό πατριωτικό μέτωπο. Τέλος, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή από όσο δείχνει στους επιφανειακούς αναγνώστες η πρόταση του Καζάκη και συνίσταται στο ότι ο δωσιλογισμός δεν έχει χρώμα αλλά βρίσκεται και στην αριστερά, ακριβώς διότι η ενδοκεφαλαιοκρατική αριστερά είναι η γενέθλιος πατρώα γη του ιδεολογικού καταρχάς φασιστο-δωσιλογισμού, ακολουθουμένου από όλες τις έμπρακτες συνέπειες.
Εδώ πέρα ο σοφολογιότατος Οικονομάκης καταργεί «προλεταριακώς» τα σύνορα και κατ΄ επέκτασιν τα διαβατήρια και τα τελωνεία στη βάση μιας παγκόσμιας συνένωσης των εργατών που προς το παρόν είναι ανύπαρκτη. Μήπως θεωρεί ότι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση ως έχει και χωρίς να ανατραπεί -αντιστραφεί- αποτελεί αφ’ εαυτής τον προθάλαμο μιας προλεταριακής παγκοσμιοποίησης; Και μόνον ο τρόπος που θέτει τα ζητήματα καταδεικνύει εξαρχής τη χρήση επιφανειακού αριστερισμού για την εξυπηρέτηση των στόχων του πολυεθνικού κεφαλαίου, αφού κατά τον ίδιο οι εργάτες του κόσμου πρέπει να ενωθούν για να καταργήσουν τα σύνορα λες και δεν έχουν άλλο σημαντικότερο καθήκον πριν από αυτό. Τι άλλο όμως μπορεί να σημαίνει κατάργηση των συνόρων, πριν την ανατροπή των όποιας επίφασης εθνικών αρχουσών τάξεων, εκτός από την απόλυτη κυριαρχία του σύγχρονου εθνοκτόνου πλασματικού κεφαλαίου που ξεζουμίζει στα παίγνια χρηματοπιστωτικών παραγώγων τις ήδη αλωμένες παραγωγικώς εθνικές οικονομίες; Και ακριβώς μια αριστερά που υποστηρίζει κάτι τέτοιο δεν είναι απλά και μόνον δωσίλογη αλλά η πραγματική πρωτοπορία του σύγχρονου υπερεθνικού φασισμού, που δεν επιβάλλεται μορφολογικά με την κυριαρχία και διεύθυνση της άρχουσας τάξης ενός επίλεκτου έθνους, αλλά με τη συνεργασία των πιο αντιδραστικών δυνάμεων κι εκπροσώπων -του κυρίαρχου πλέον πλασματικού κεφαλαίου- όλων των επιμέρους αρχουσών τάξεων. Και ακριβώς όπως στην εποχή των εθνικών μονοπωλίων το αυγό του φιδιού γεννήθηκε μέσα στις τάξεις των πρώην σοσια-ληστών τύπου Μουσολίνι -διότι μόνον σε ανωτέρου τύπου συνειδήσεις που κινούνται χωρίς να υπερβαίνουν τα συγκεκριμένα όρια του ξεπερασμένου τρόπου παραγωγής μπορεί να συντελεστεί το πέρασμα από τη προοδευτική ποσότητα στην αντιδραστική ποιότητα του όποιου κοινωνικού συστήματος, που δομείται στη βάση κυριαρχίας του δοσμένου τρόπου παραγωγής- έτσι και τώρα στην εποχή των πολυεθνικών το σύγχρονης μορφής αυγό του όφεως εγκλείεται και εξαπολύεται έτοιμο από τους πνευματικούς διαδόχους του παλαιού σοσιαλσωβινισμού με τη νέα ποιοτικά αναβαθμισμένη μορφή της ολικής σοσιαλσωβινιστικής άρνησης των εθνών -με το πρόσχημα του «διεθνισμού». Έτσι εκδηλώνεται ιστορικά η δεύτερη χρεοκοπία του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού στο εθνικοκοινωνικό ζήτημα και η αντίστοιχη δεύτερη χρεοκοπία των σοσια-ληστών εκπροσώπων του οι οποίοι ανέλαβαν εκ νέου το δύσκολο έργο της διάσωσης-σωτηρίας του. Η ιστορία μας έδωσε τις κύριες μορφές του αρχικού φασισμού: 1) με τα «αποκεντρωτικά» αλλά συγκλίνοντα συντεχνιακά φάτσιο (δέσμες) του Μουσολίνι 2) το συγκεντρωτικό «φυλετικό» εθνοϋπερκράτος του Χίτλερ 3) τον αυτοκρατορικό εθνικογεννοφυλετικό υπερσυγκεντρωτισμό -της από τη νησιωτική της φύση απομονωμένης Ιαπωνίας- των ασιατοφεουδαλικού τυπου και ήθους Ζαϊμπάτσου του Τόγιο και 4) την ωμή στρατιωτική δύναμη των ξεπεσμένων αποικιοκρατών της Ισπανίας του Φράνκο. Και εδώ πρέπει να διαχωρίσουμε τον στρατοκρατικό φασισμό από τη στρατιωτική δικτατορία εν γένει και τα διάφορα μιλιταριστικά καθεστώτα που δεν είναι πάντα κατ’ ανάγκη φασιστικά. Ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί σε πλήρη ανάπτυξη οι κύριες μορφές του σύγχρονου «διεθνιστικού» ύστερου φασισμού που θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα όχι μόνον στη βαρβαρότητα αλλά κι ακόμη πιο πίσω στην αγριότητα, αν δεν ανυψωθούν οι πρέπουσες ταξικές αντιστάσεις του παγκόσμιου προλεταριάτου ως το επίπεδο της άμεσης διεκδίκησης και κατάληψης της εξουσίας. Οι γενοκτονίες του πρότερου φασισμού θα φαντάζουν πταίσματα μπροστά στην εξολόθρευση ολόκληρων εθνών και τον αφανισμό-ξεπάτωμα των χωρών τους, για την εγκαθίδρυση νεοδουλοπαροικιακών καπιταλιστικών βαρονειών. Ακριβώς, στην Ελλάδα του σήμερα περιπλέκεται ο γόρδιος δεσμός όλων των αντιθέσεων έτσι που να καθιστούν τη χώρα εθνικό-κοινωνικό-ταξικό κόμβο και ταυτόχρονα αδύνατο κρίκο του νεοταξικού υστεροφασιστικού ιμπεριαλισμού. Ο πόλεμος του Ελληνικού λαού που δεν κρίνεται μόνον στην Ελλάδα, είναι πολύ πιθανόν να μην αποτελέσει μόνον τη θρυαλλίδα αλλά και να κρίνει καθοριστικά άμεσα ή έμμεσα όλες τις διεργασίες του παγκόσμιου ταξικού γίγνεσθαι. Ο αντίπαλος δημιουργεί συνθήκες που βγάζουν την κοινωνική εξέλιξη από τα όρια της ταξικής πάλης. Για αυτό όλοι οι επαναστάτες μαρξιστές ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής πρέπει να συγκεντρωποιήσουμε την ισχύ μας στο ελληνικό εθνικό πατριωτικό μέτωπο. Τέλος, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή από όσο δείχνει στους επιφανειακούς αναγνώστες η πρόταση του Καζάκη και συνίσταται στο ότι ο δωσιλογισμός δεν έχει χρώμα αλλά βρίσκεται και στην αριστερά, ακριβώς διότι η ενδοκεφαλαιοκρατική αριστερά είναι η γενέθλιος πατρώα γη του ιδεολογικού καταρχάς φασιστο-δωσιλογισμού, ακολουθουμένου από όλες τις έμπρακτες συνέπειες.
(Για το σύνθημα «κάτω τα σύνορα», Λένιν, 29 Απριλίου 1917.)
«Η μέθοδος της σοσιαλιστικής επανάστασης με το σύνθημα «Κάτω τα Σύνορα» είναι πλήρης σύγχυση. Δεν κατορθώσαμε να δημοσιεύσουμε το άρθρο μου όπου την άποψη αυτή την ονόμαζα «ιμπεριαλιστικό οικονομισμό». Τι θα πει «μέθοδος» της σοσιαλιστικής επανάστασης με το σύνθημα «κάτω τα σύνορα»; Εμείς είμαστε υπέρ της αναγκαιότητας του κράτους, και το κράτος προϋποθέτει σύνορα. Το κράτος μπορεί, βέβαια, να έχει αστική κυβέρνηση, ενώ εμάς μας χρειάζονται τα σοβιέτ. Αλλά και γι΄αυτά τίθεται ζήτημα συνόρων. Τι θα πει «κάτω τα σύνορα»; Εδώ αρχίζει η αναρχία … «μέθοδος» της σοσιαλιστικής επανάστασης με το σύνθημα «κάτω τα σύνορα» είναι απλούστατα τραγέλαφος (…). Εμείς λέμε ότι τα σύνορα καθορίζονται από τη θέληση του πληθυσμού (…). Το σύνθημα «κάτω τα σύνορα» τότε μόνον θα είναι σωστό όταν η σοσιαλιστική επανάσταση γίνει πραγματικότητα και όχι μέθοδος, και εμείς τότε θα πούμε: «σύντροφοι ελάτε σε εμάς» …»
«Η μέθοδος της σοσιαλιστικής επανάστασης με το σύνθημα «Κάτω τα Σύνορα» είναι πλήρης σύγχυση. Δεν κατορθώσαμε να δημοσιεύσουμε το άρθρο μου όπου την άποψη αυτή την ονόμαζα «ιμπεριαλιστικό οικονομισμό». Τι θα πει «μέθοδος» της σοσιαλιστικής επανάστασης με το σύνθημα «κάτω τα σύνορα»; Εμείς είμαστε υπέρ της αναγκαιότητας του κράτους, και το κράτος προϋποθέτει σύνορα. Το κράτος μπορεί, βέβαια, να έχει αστική κυβέρνηση, ενώ εμάς μας χρειάζονται τα σοβιέτ. Αλλά και γι΄αυτά τίθεται ζήτημα συνόρων. Τι θα πει «κάτω τα σύνορα»; Εδώ αρχίζει η αναρχία … «μέθοδος» της σοσιαλιστικής επανάστασης με το σύνθημα «κάτω τα σύνορα» είναι απλούστατα τραγέλαφος (…). Εμείς λέμε ότι τα σύνορα καθορίζονται από τη θέληση του πληθυσμού (…). Το σύνθημα «κάτω τα σύνορα» τότε μόνον θα είναι σωστό όταν η σοσιαλιστική επανάσταση γίνει πραγματικότητα και όχι μέθοδος, και εμείς τότε θα πούμε: «σύντροφοι ελάτε σε εμάς» …»
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να γίνει απολύτως σαφές ότι στην Ελλάδα δεν έρχονται προλετάριοι άλλων χωρών προς αναζήτηση εργασίας, αλλά άνεργοι, άεργοι, και λούμπεν στοιχεία από χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού και από ανατολικές ασιατικές χώρες οι οποίοι φυσικά γίνονται εμπορεύματα προς μεταφορά και υποκείμενα προς εκμετάλλευση των ντόπιων εργοδοτών ή οργανώνονται σε συμμορίες ντόπιων μαφιόζων. Και αυτοί που μένουν στην Ελλάδα παραμένουν παρά τη θέληση τους. Διότι όλοι οι μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα -εξαιρουμένων των Βαλκανικής ταυτότητος- δεν έρχονται με σκοπό να παραμείνουν και να κερδίσουν την ζωή τους εδώ αλλά με σκοπό να μετοικίσουν σε άλλες χώρες. Έτσι γι αυτούς η Ελλάδα δεν είναι παρά ενδιάμεσος σταθμός και αυτοί ευκαιριακοί μετανάστες για τη χώρα μας -στην οποία παραμένουν όσο δεν συντρέχει η άμεση δυνατότητα να φύγουν με κατεύθυνση προς άλλους καλύτερους καπιταλιστικούς παραδείσους. Βλέποντας τη χώρα όχι ως μόνιμο προορισμό αλλά ως ενδιάμεσο σταθμό στον οποίο για διάφορους λόγους έχουν εγκλωβιστεί και δεν μπορούν να ξεφύγουν άμεσα, είναι λογικό να μη νοιώθουν καμιά ανάγκη να διεκδικήσουν ή συνδιεκδικήσουν με κοινωνικό τρόπο τίποτα, με παρεπόμενο την ολοένα αυξανόμενη εγκληματικότητα τους …
Αυτοί αντί να μείνουν στις χώρες τους για να ανατρέψουν τα καταπιεστικά καθεστώτα τους, προτίμησαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στα πλαίσια του δυτικού καπιταλισμού. Και μόνον το γεγονός αυτό υποδηλώνει ένα ποιόν. Ποία η σχέση τους από κοινωνικής άποψης αυτών με τον έλληνα μετανάστη-ξενιτεμένο προλετάριο που πήγαινε στην ξενιτιά όχι αποκλειστικώς για να «καζαντίσει» αλλά κατά βάση πολύ διαφορετικά: για την εργασιακή του επιβίωση, δηλαδή ακριβώς για να δυνηθεί να συνεχίσει να υπάρχει ως προλετάριος με σκοπό να επιστρέψει στην πατρώα γη και που συμμετείχε ενεργά στους αγώνες των εθνικών προλεταριάτων των χωρών της ξενιτιάς του -έχουμε πολλούς ελληνικής καταγωγής ήρωες του ταξικού αγώνα άλλων χωρών- και που πολλές φορές όταν δινόταν εθνικές και κοινωνικές μάχες στη χώρα του επέστρεφε άρον άρον για να συμμετάσχει ενεργά; Ξεχνάτε την επιστροφή των ελλήνων μεταναστών για να ενταχθούν στις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ; Ξεχνάτε κατά την εισβολή στην Κύπρο πως δεν υπήρχαν αρκετά αεροπλάνα στη Σουηδία και Γερμανία για να μεταφέρουν τους έλληνες μετανάστες στην Ελλάδα προκειμένου να στρατευθούν προς υπεράσπιση της πατρίδος;
Ακόμα και οι ηττημένοι έλληνες προλετάριοι του εμφύλιου πολέμου όταν διείδαν μετά τα Σεπτεμβριανά του 1955 το κίνδυνο για την πατρίδα έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι:
«Αν τολμήσει η Τουρκία να εισβάλει στην Ελλάδα, χιλιάδες Δημοκρατικού Στρατού θα προστρέξουν στη βοήθεια της πατρίδας εισβάλοντας στην Ανατολική Θράκη από βορράν.»
Έτσι εννοούσε και εφάρμοζε το τότε επαναστατικό ΚΚΕ την εθνική -σε ορθό συνδυασμό με την διεθνική- αρχή.
Μόνον μετανάστες που ήδη ανήκαν στην εργατική τάξη της χώρας καταγωγής πριν μεταναστεύσουν είναι δυνητικοί προλετάριοι και σε χώρα υποδοχής τους.
Το «Προλετάριοι Όλων των Χωρών Ενωθείτε», αναφέρεται σε προλετάριους και όχι σε άεργους, ευκαιριακούς μετανάστες κ.λπ. Είναι ένα πρόσταγμα προς το προλεταριάτο και δεν αφορά σε καμιά άλλη κοινωνική ομάδα. Όπως βλέπετε από μόνη της η πρόταση ομιλεί για προλετάριους διαφορετικών χωρών. Αναγνωρίζεται έτσι και γίνεται αποδεκτή η εθνική διαφορετικότητα του ενιαίου ως παγκόσμια τάξη προλεταριάτου -πράγμα αδύνατον να αναγνωριστεί από τους συμβιβαζομένους με την όποια μορφή εθνικής καταπίεσης. Διότι ακριβώς όσοι καμώνονται ότι ορμώμενοι από διεθνιστική αφετηρία αρνούνται το δικαίωμα ξέχωρης εθνικής ύπαρξης για όλες τις εργατικές τάξεις, δεν είναι παρά υπέρμαχοι της εθνικής καταπίεσης που θέλουν να κρύψουν για ποιόν εργάζονται και τον υποκρύπτουν πίσω από μια βαλκανική ομοσπονδία με κοινή γλωσσά την αγγλο-σαξονική. Εθελόδουλοι είτε πράκτορες δεν κάνει καμιά ουσιαστική διάφορα … Γιατί λοιπόν μια βαλκανική ομοσπονδία με επιβεβλημένη ως κοινή μια ξένη γλωσσά προς όλους τους βαλκάνιους και όχι μια πραγματικά δημοκρατική βαλκανική ομοσπονδία με όλες τις βαλκανικές γλώσσες όπου σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας οι αδελφοί βαλκανικοί λαοί θα επιλέξουν χωρίς βία κι από μόνοι τους ως κοινή όποια γλωσσά προάγει τη σκεπτική τους λειτουργία σε ανωτέρα επίπεδα; Είναι αδύνατον να γίνει ορθή επιλογή δια της βίας. Η ελεύθερη επιλογή θα οδηγήσει στην επιλογή σε κάθε τομέα -και όχι μόνον τον γλωσσικό- στις καλύτερες δυνατές λύσεις και συνεπώς στην ενότητα ανωτέρου επιπέδου, διότι ελεύθεροι κι αδελφωμένοι λαοί ξέρουν καλά τι να επιλέξουν προς το κοινό συμφέρον. Μια ενότητα σε κατώτερο επίπεδο είναι τόσο ανώφελη όσο και επιβλαβής για τους λαούς και ιδιαίτερα όταν είναι έξωθεν επιβεβλημένη και πάντοτε οδηγεί σε διαιρέσεις και αλληλοσφαγές. Είδαμε και ξέρουμε πως κατέληξαν οι τέτοιου είδους ενότητες έχοντας ως πιο κοντινό μας το βαλκανικό παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας όπου μάλιστα υπήρχαν εθνικά σύνορα. Και με αυτά που μας λένε κάποιοι επιτήδειοι διεθνιστές όπως ο επιστολογράφος του Καζάκη, νομίζω καλά θα κάναμε να αναλογιστούμε τι μας προετοιμάζουν όσοι επιζητούν να Γιουγκοσλαβοποιήσουν αλά Τίτο ολόκληρη τη βαλκανική και μάλιστα χωρίς εσωτερικά σύνορα …
Αυτοί αντί να μείνουν στις χώρες τους για να ανατρέψουν τα καταπιεστικά καθεστώτα τους, προτίμησαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στα πλαίσια του δυτικού καπιταλισμού. Και μόνον το γεγονός αυτό υποδηλώνει ένα ποιόν. Ποία η σχέση τους από κοινωνικής άποψης αυτών με τον έλληνα μετανάστη-ξενιτεμένο προλετάριο που πήγαινε στην ξενιτιά όχι αποκλειστικώς για να «καζαντίσει» αλλά κατά βάση πολύ διαφορετικά: για την εργασιακή του επιβίωση, δηλαδή ακριβώς για να δυνηθεί να συνεχίσει να υπάρχει ως προλετάριος με σκοπό να επιστρέψει στην πατρώα γη και που συμμετείχε ενεργά στους αγώνες των εθνικών προλεταριάτων των χωρών της ξενιτιάς του -έχουμε πολλούς ελληνικής καταγωγής ήρωες του ταξικού αγώνα άλλων χωρών- και που πολλές φορές όταν δινόταν εθνικές και κοινωνικές μάχες στη χώρα του επέστρεφε άρον άρον για να συμμετάσχει ενεργά; Ξεχνάτε την επιστροφή των ελλήνων μεταναστών για να ενταχθούν στις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ; Ξεχνάτε κατά την εισβολή στην Κύπρο πως δεν υπήρχαν αρκετά αεροπλάνα στη Σουηδία και Γερμανία για να μεταφέρουν τους έλληνες μετανάστες στην Ελλάδα προκειμένου να στρατευθούν προς υπεράσπιση της πατρίδος;
Ακόμα και οι ηττημένοι έλληνες προλετάριοι του εμφύλιου πολέμου όταν διείδαν μετά τα Σεπτεμβριανά του 1955 το κίνδυνο για την πατρίδα έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι:
«Αν τολμήσει η Τουρκία να εισβάλει στην Ελλάδα, χιλιάδες Δημοκρατικού Στρατού θα προστρέξουν στη βοήθεια της πατρίδας εισβάλοντας στην Ανατολική Θράκη από βορράν.»
Έτσι εννοούσε και εφάρμοζε το τότε επαναστατικό ΚΚΕ την εθνική -σε ορθό συνδυασμό με την διεθνική- αρχή.
Μόνον μετανάστες που ήδη ανήκαν στην εργατική τάξη της χώρας καταγωγής πριν μεταναστεύσουν είναι δυνητικοί προλετάριοι και σε χώρα υποδοχής τους.
Το «Προλετάριοι Όλων των Χωρών Ενωθείτε», αναφέρεται σε προλετάριους και όχι σε άεργους, ευκαιριακούς μετανάστες κ.λπ. Είναι ένα πρόσταγμα προς το προλεταριάτο και δεν αφορά σε καμιά άλλη κοινωνική ομάδα. Όπως βλέπετε από μόνη της η πρόταση ομιλεί για προλετάριους διαφορετικών χωρών. Αναγνωρίζεται έτσι και γίνεται αποδεκτή η εθνική διαφορετικότητα του ενιαίου ως παγκόσμια τάξη προλεταριάτου -πράγμα αδύνατον να αναγνωριστεί από τους συμβιβαζομένους με την όποια μορφή εθνικής καταπίεσης. Διότι ακριβώς όσοι καμώνονται ότι ορμώμενοι από διεθνιστική αφετηρία αρνούνται το δικαίωμα ξέχωρης εθνικής ύπαρξης για όλες τις εργατικές τάξεις, δεν είναι παρά υπέρμαχοι της εθνικής καταπίεσης που θέλουν να κρύψουν για ποιόν εργάζονται και τον υποκρύπτουν πίσω από μια βαλκανική ομοσπονδία με κοινή γλωσσά την αγγλο-σαξονική. Εθελόδουλοι είτε πράκτορες δεν κάνει καμιά ουσιαστική διάφορα … Γιατί λοιπόν μια βαλκανική ομοσπονδία με επιβεβλημένη ως κοινή μια ξένη γλωσσά προς όλους τους βαλκάνιους και όχι μια πραγματικά δημοκρατική βαλκανική ομοσπονδία με όλες τις βαλκανικές γλώσσες όπου σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας οι αδελφοί βαλκανικοί λαοί θα επιλέξουν χωρίς βία κι από μόνοι τους ως κοινή όποια γλωσσά προάγει τη σκεπτική τους λειτουργία σε ανωτέρα επίπεδα; Είναι αδύνατον να γίνει ορθή επιλογή δια της βίας. Η ελεύθερη επιλογή θα οδηγήσει στην επιλογή σε κάθε τομέα -και όχι μόνον τον γλωσσικό- στις καλύτερες δυνατές λύσεις και συνεπώς στην ενότητα ανωτέρου επιπέδου, διότι ελεύθεροι κι αδελφωμένοι λαοί ξέρουν καλά τι να επιλέξουν προς το κοινό συμφέρον. Μια ενότητα σε κατώτερο επίπεδο είναι τόσο ανώφελη όσο και επιβλαβής για τους λαούς και ιδιαίτερα όταν είναι έξωθεν επιβεβλημένη και πάντοτε οδηγεί σε διαιρέσεις και αλληλοσφαγές. Είδαμε και ξέρουμε πως κατέληξαν οι τέτοιου είδους ενότητες έχοντας ως πιο κοντινό μας το βαλκανικό παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας όπου μάλιστα υπήρχαν εθνικά σύνορα. Και με αυτά που μας λένε κάποιοι επιτήδειοι διεθνιστές όπως ο επιστολογράφος του Καζάκη, νομίζω καλά θα κάναμε να αναλογιστούμε τι μας προετοιμάζουν όσοι επιζητούν να Γιουγκοσλαβοποιήσουν αλά Τίτο ολόκληρη τη βαλκανική και μάλιστα χωρίς εσωτερικά σύνορα …
Ιδού και ένα απόσπασμα από το έργο «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα» του Καρλ Μαρξ (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή):
«Είναι τελείως αυτονόητο ότι η εργατική τάξη, για να
μπορέσει γενικά να αγωνιστεί, πρέπει να οργανωθεί σαν τάξη
στη χώρα της, και ότι ο τόπος της είναι το άμεσο θέατρο του
αγώνα της. Απ’ αυτή την άποψη, ο ταξικός της αγώνας είναι
εθνικός όχι στο περιεχόμενο, αλλά, όπως λέει το
Κομμουνιστικό Μανιφέστο, στη «μορφή». Αλλά τα «πλαίσια του
σημερινού εθνικού κράτους», π.χ. του Γερμανικού Ράιχ,
βρίσκονται κι αυτά πάλι οικονομικά «μέσα στα πλαίσια της
παγκόσμιας αγοράς», πολιτικά «μέσα στα πλαίσια ενός
συστήματος κρατών». Ο πρώτος τυχόν έμπορος ξέρει ότι το γερμανικό
εμπόριο είναι ταυτόχρονα και εξωτερικό εμπόριο, και το
μεγαλείο του κυρίου Μπίσμαρκ βρίσκεται ακριβώς σ’ ένα
είδος διεθνούς πολιτικής.
Και σε τι περιορίζει το διεθνισμό του το Γερμανικό
Εργατικό Κόμμα; Στη συνείδηση ότι το αποτέλεσμα της
προσπάθειας του «θα είναι η διεθνής συναδέλφωση των λαών» – μια
φράση δανεισμένη από τον αστικό Σύνδεσμο Ειρήνης και
Ελευθερίας(1) και που θέλουν να την περάσουν για ισοδύναμη
της διεθνούς συναδέλφωσης των εργατικών τάξεων στον
κοινό αγώνα ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις και τις
κυβερνήσεις τους. Για τις διεθνείς λειτουργίες της γερμανικής
εργατικής τάξης ούτε λέξη λοιπόν! Και έτσι θα πρέπει ν’
αντιμετωπίσει τη δική της αστική τάξη, που έχει κιόλας συναδελ-
φωθεί με τους αστούς όλων των άλλων χωρών εναντίον της,
καθώς και τη διεθνή πολιτική συνωμοσία του κυρίου
Μπίσμαρκ ζητώντας περισσότερα!
(1) Ο Σύνδεσμος Ειρήνης και Ελευθερίας ήταν μια αστική-πασιφι-
στική οργάνωση. Ιδρύθηκε το 1867 στην Ελβετία από αστούς και
μικροαστούς δημοκράτες, καθώς και φιλελεύθερους, με την
αποφασιστική συμμετοχή του Β. Ουγκό, του Γκαριμπάλντι κ.ά. Το 1867-68
πήρε μέρος στις εργασίες του Συνδέσμου κι ο Μπακούνιν. Στην
αρχή, ο Σύνδεσμος, κάτω από την επιρροή του Μπακούνιν,
προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη Διεθνή και το εργατικό κίνημα για τους
δικούς του σκοπούς. Οι δηλώσεις του Συνδέσμου ότι είναι δυνατό με
τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» να
τερματιστούν οι πόλεμοι, προκαλούσαν αυταπάτες στις μάζες και
αποσπούσαν το προλεταριάτο από την ταξική πάλη (σημ. γερμ. σύντ.).»
«Είναι τελείως αυτονόητο ότι η εργατική τάξη, για να
μπορέσει γενικά να αγωνιστεί, πρέπει να οργανωθεί σαν τάξη
στη χώρα της, και ότι ο τόπος της είναι το άμεσο θέατρο του
αγώνα της. Απ’ αυτή την άποψη, ο ταξικός της αγώνας είναι
εθνικός όχι στο περιεχόμενο, αλλά, όπως λέει το
Κομμουνιστικό Μανιφέστο, στη «μορφή». Αλλά τα «πλαίσια του
σημερινού εθνικού κράτους», π.χ. του Γερμανικού Ράιχ,
βρίσκονται κι αυτά πάλι οικονομικά «μέσα στα πλαίσια της
παγκόσμιας αγοράς», πολιτικά «μέσα στα πλαίσια ενός
συστήματος κρατών». Ο πρώτος τυχόν έμπορος ξέρει ότι το γερμανικό
εμπόριο είναι ταυτόχρονα και εξωτερικό εμπόριο, και το
μεγαλείο του κυρίου Μπίσμαρκ βρίσκεται ακριβώς σ’ ένα
είδος διεθνούς πολιτικής.
Και σε τι περιορίζει το διεθνισμό του το Γερμανικό
Εργατικό Κόμμα; Στη συνείδηση ότι το αποτέλεσμα της
προσπάθειας του «θα είναι η διεθνής συναδέλφωση των λαών» – μια
φράση δανεισμένη από τον αστικό Σύνδεσμο Ειρήνης και
Ελευθερίας(1) και που θέλουν να την περάσουν για ισοδύναμη
της διεθνούς συναδέλφωσης των εργατικών τάξεων στον
κοινό αγώνα ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις και τις
κυβερνήσεις τους. Για τις διεθνείς λειτουργίες της γερμανικής
εργατικής τάξης ούτε λέξη λοιπόν! Και έτσι θα πρέπει ν’
αντιμετωπίσει τη δική της αστική τάξη, που έχει κιόλας συναδελ-
φωθεί με τους αστούς όλων των άλλων χωρών εναντίον της,
καθώς και τη διεθνή πολιτική συνωμοσία του κυρίου
Μπίσμαρκ ζητώντας περισσότερα!
(1) Ο Σύνδεσμος Ειρήνης και Ελευθερίας ήταν μια αστική-πασιφι-
στική οργάνωση. Ιδρύθηκε το 1867 στην Ελβετία από αστούς και
μικροαστούς δημοκράτες, καθώς και φιλελεύθερους, με την
αποφασιστική συμμετοχή του Β. Ουγκό, του Γκαριμπάλντι κ.ά. Το 1867-68
πήρε μέρος στις εργασίες του Συνδέσμου κι ο Μπακούνιν. Στην
αρχή, ο Σύνδεσμος, κάτω από την επιρροή του Μπακούνιν,
προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη Διεθνή και το εργατικό κίνημα για τους
δικούς του σκοπούς. Οι δηλώσεις του Συνδέσμου ότι είναι δυνατό με
τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» να
τερματιστούν οι πόλεμοι, προκαλούσαν αυταπάτες στις μάζες και
αποσπούσαν το προλεταριάτο από την ταξική πάλη (σημ. γερμ. σύντ.).»
Όπως βλέπουμε ο Μαρξ τονίζει ότι για την εργατική τάξη ο τόπος της είναι το άμεσο θέατρο του αγώνα της και στιγματίζει τον αστικής φύσεως «διεθνισμό» των σοσιαλιστών της εποχής του.
Όπως δεν μπορεί να υπάρξει τάξη χωρίς προηγούμενη ύπαρξη έθνους, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει ταξική συνείδηση χωρίς προηγούμενη εθνική συνείδηση. Μόνον με αυτήν την καθολική προϋπόθεση -των εθνών- νοείται το προλεταριάτο ως παγκόσμια τάξη και ουδόλως ως ένωση ξεχωριστών εργατικών τάξεων όπου η μία τίθεται τάχατες αλληλέγγυα στην άλλη με την εισβολή της μιας και την αποδοχή από την άλλη αυτής της εισβολής στην εθνική της πατρίδα υπό το πρόσχημα ενός δήθεν προλεταριακού διεθνισμού. Είναι ευνόητο ότι τέτοιου είδους εισβολείς δεν μπορούν να απαρτίζουν εργατική τάξη με την επιστημονική έννοια του όρου.
Οι ευκαιριακοί μετανάστες δεν είναι φορείς καμιάς σταθερής εθνικής συνείδησης, εκτός ενδεχομένως κάποιας αγελαίας π.χ. ισλαμικού τύπου, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι φορείς κάποιας σταθερής ταξικής συνείδησης. Έτσι, βλέπουμε τους λούμπεν ντεκαντάν ισλαμιστές λαθρομετανάστες των Αθηνών να αδιαφορούν για τα όποια ίδια εργασιακά δικαιώματα και η μόνη τους διεκδίκηση να είναι η ανέγερση τεμένους. Ας μας πει κάποιος πως αυτοί που περιφρονούν ακόμη και τα δικά τους εργασιακά δικαιώματα -που τα περιφρονούν ακριβώς διότι δεν ανήκουν στην εργατική τάξη και ούτε είναι φορείς εργατικής συνείδησης- πως θα συναγωνιστούν με την ελληνική εργατική τάξη για τα δικά της ή όποια κοινά συμφέροντα. Είναι λοιπόν άχρηστοι από την σκοπιά των κοινωνικών αγώνων της ελληνικής εργατικής τάξης. Για πέστε μας αν υπάρχουν Έλληνες εργάτες που θα έκαναν περισσότερη φασαρία για ένα σχισμένο ευαγγέλιο από ότι για τα εργατικά τους δικαιώματα. Και αυτούς τους λούμπεν υπάνθρωπους -που θυμίζουν κάποιους δικούς μας άλλων εποχών, οι οποίοι εμφανίζονται ακόμα σε ορισμένες μεμονωμένες και σποραδικές περιπτώσεις σήμερα- που μετατρέπουν σε κρυφά τζαμιά κάποια ιδιωτικά σπίτια και προπηλακίζουν Ελληνίδες οι οποίες διέρχονται εν αγνοία τους έξω από αυτά, απλώς και μόνον επειδή φορούν μια μίνι φούστα, θέλουν να τους βλέπουμε σαν αδερφούς καταπιεσμένους προλετάριους. Αν έτσι θέλουν, ας γίνουν αυτοί αδερφές τους έτσι ώστε να εφαρμόσουν επάνω τους τον νόμο της σαρία. Και αυτό είναι το μόνο που τους αξίζει διότι, δεν είναι παρά σαμποταριστές που ευνουχίζουν τη συνείδηση των δυνητικώς πρωτοπόρων στοιχείων του ταξικού αγώνα: πέφτοντας στην παγίδα τους καθίστανται ανίκανοι να συγκροτήσουν κόμμα ταξικής πρωτοπορίας παραιτούμενοι από την ταξική τοποθέτηση και εδράζοντας τις ορίζουσες του πρωτοπόρου κόμματος στα πλαίσια των δραστηριοτήτων ενός τάχατες ανεξίθρησκου-αντιρατσιστικού φιλανθρωπικού σωματείου. Υπό το πρόσχημα της ελευθερίας των λαών υμνούν και εξυψώνουν ότι αντιδραστικότερο υπάρχει πάνω στον πλανήτη. Μάλιστα, είναι πιθανόν μέσα στην έσχατη ένδεια που ζουν αυτοί οι άνθρωποι να μετατραπούν σε όργανα καταστολής της καταρρέουσας άρχουσας τάξης κατά των επαναστατικών δυνάμεων. Αυτοί δεν πολέμησαν κατά των δικών τους άκρως καταπιεστικών αρχουσών τάξεων και περιμένετε πως θα πολεμήσουν κατά των ξένων; Και επίσης αυτοί που δέχονται να δουλεύουν σαν ζώα για ένα ξεροκόμματο, γιατί να αρνηθούν τον κατά πολύ καλύτερο μισθό των πραιτοριανών σωμάτων της καταρρέουσας κυρίαρχης τάξης, όταν ακόμα και τα ΜΑΤ θα την έχουν εγκαταλείψει στα χέρια του εξεγερμένου Λαού;
Για να μην αναφερθώ σε αλήθειες του τύπου ρίχνουν την τιμή της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα και πυκνώνουν τις τάξεις του εφεδρικού βιομηχανικού στρατού …
Εμείς ως διανοούμενοι δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε το ατομικό δράμα που βιώνει ο κάθε λαθρομετανάστης. Αυτό θα αποτελούσε ηθική αντίληψη της πολιτικής και της καθ’ όλου ιστορίας κατ’ επέκτασιν. Εμείς είμαστε εδώ για να κρίνουμε ιστορικο-υλιστικά, παραμερίζοντας τα όποια προσωπικά μας συναισθήματα τα οποία συνήθως μας παρεκτρέπουν σε γελοίες καλοσαμαρειτικές θέσεις και πρακτικές. Αλλά ακόμα και αν ηθικά ετίθετο το ζήτημα, οι χώρες καταγωγής των λαθρομεταναστών καταστράφηκαν από την αποικιοκρατία στην οποία η Ελλάς ουδεμία συμμετοχή έτυχε να είχε. Γιατί λοιπόν να καλείται η Ελλάς να πληρώσει τις συνέπειες των καταστροφών που προκάλεσαν οι αποικιοκρατικές καταληστεύσεις με τον πλούτο των οποίων οι δυτικοί οικοδόμησαν τις χώρες τους;
Βέβαια οι πάσχοντες από παντελή έλλειψη Μαρξισμού και υπερπληρότητα αστικού ουμανισμού έχουν έτοιμη και εδώ την καινούργια καραμέλα: «Η Ελλάδα στέλνει στρατό στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και συμμετέχει στο πλευρό των άλλων ιμπεριαλιστών, άρα δικαιούνται να έρχονται μετανάστες από χώρες που πλήττονται από τους ιμπεριαλιστές με τις οποίες συνεργάζονται οι ελληνικές κυβερνήσεις και να χαίρουν ως μουσαφιραίοι τιμάς πλείονας των νοικοκυραίων -προς εξίσωση».
Ο Ελληνικός λαός όμως δεν ωφελείται παρά αντίθετα βλάπτεται από αυτή την συμμετοχή. Οι ξενόδουλοι κυβερνήτες εκπρόσωποι της δωσίλογης άρχουσας τάξης της χώρας υπερχρεώνουν το έθνος εξυπηρετώντας τους ξένους πάτρωνες που έτσι μειώνουν τα έξοδα εισβολών και κατοχών που ο ελληνικός λαός φορτώνεται και καλείται κατόπιν να εξοφλήσει με τοκογλυφικούς όρους. Έτσι αντί το ελληνικό κεφάλαιο να εμφανίζει ένα υπερπλεόνασμα με το οποίο να εξαγοράζει τμήμα της εργατικής τάξης δημιουργώντας αργυρώνητη εργατική αριστοκρατία, αντίθετα, βυθίζει στη φτώχεια και τη στέρηση ακόμα και πρώην καλοπληρωμένα τμήματα εξειδικευμένων εργατών. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν ζητούν αυτοί οι μισέλληνες -που ο μισελληνισμός τους είναι καθαρά αντεργατικός- να φορτωθεί η Ελληνική εργατική τάξη και με το κόστος της παραμονής αυτών των ευκαιριακών μεταναστών; Μήπως μετά την εισβολή στο Ιράκ η τιμή των πετρελαϊκών προϊόντων έπεσε προς όφελος του εργάτη έλληνα καταναλωτή όπως έγινε με διάφορους άλλους ή αντίθετα αυξήθηκε;
Ο μισελληνισμός ακόμη και εδώ ταυτίζεται με το μίσος κατά της εργατικής τάξης και δεν θα οδηγήσει τους φορείς του πουθενά αλλού παρά μόνον στον πάσσαλο της ατίμωσης και σε μια υπερήφανη εθνικοταξικά Εργατική Ελλάδα, στο κάτεργο και πιθανότατα και στο απόσπασμα … όπως φαίνεται κάποιοι ζηλεύουν την μοίρα του Μαλινόφσκι.
Υπάρχουν κάποιοι σε αυτή την χώρα που κατ’ ευφημισμόν φέρουν το όνομα έλληνες και που διεκδικούν και τον τίτλο του μαρξιστή, ενώ εκ των πραγμάτων είναι αποδεδειγμένα δωσίλογοι -και που φτάνουν μέχρι του έσχατου σημείου κατάπτωσης να αποδίδουν το δωσιλογισμό τους στον Μαρξ. Τέτοιοι δωσίλογοι σοσιαλιστές διεξήγαγαν συνέδριο στο κατεχόμενο Βέλγιο κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ευρώπης μετά από πρόσκληση και υπό την διεύθυνση της εθνικοσοσιαλιστικής κομμαντατούρ με δοτό θέμα τις προοπτικές του ενιαίου ευρωπαϊκού «σοσιαλισμού» υπό του τετελεσμένου της ενοποίησης της Ευρώπης κάτω από την κυριαρχία του Γ’ Ράιχ -όπου μάλιστα έβγαλε λόγο και ο διαβόητος Γκέμπελς, που φαίνεται ότι τον άγγιζε βαθύτατα η υπόθεση του πανευρωπαϊκού σοσιαλιστικού μέλλοντος … Αργότερα βέβαια οι περισσότεροι από αυτούς τους «σοσιαλιστές» εκτελέστηκαν από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα αντίστασης των χωρών τους. Τέτοια σύγχρονα μίσθαρνα σκουπίδια κάνουν εισοδισμό σε πατριωτικά μέτωπα, μαγνητοφωνούν συνομιλίες, διασπείρουν ψεύδη με σκοπό να διαλύσουν τα σύγχρονα κινήματα αντίστασης των λαών εν τη γενέσει τους και φτάνουν μέχρι του σημείου -εκτελώντας πιστά τις εντολές των υπερεθνικών αφεντικών τους- να προσπαθούν να αφανίσουν και τα έσχατα ψήγματα δυνατότητας δημοκρατικού αγώνα, δημιουργώντας συνθήκες για να στιγματιστούν και διωχθούν ως τρομοκρατικά όλα τα ενάντια στην κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση κινήματα.
Όλοι αυτοί ξεγελούν τον κόσμο περιγράφοντας την παγκοσμιοποίηση ως ενιαίο όλο αδιαφορώντας για το όποιο ταξικό πρόθεμα αυτής της παγκοσμιοποίησης. Και ο υποτιθέμενος αταξικός διεθνισμός που εκφράζουν είναι πάντα ένας άεθνος αφεθνισμός που λειτουργεί ως θεμελιώδης παράγων διαχωρισμού και όχι ενοποίησης των λαών π.χ. όταν ομιλούν για κάποια μειονότητα που τους εξυπηρετεί να την χρησιμοποιήσουν, είτε ως προϋπόθεση είτε ως συμπέρασμα καταλήγουν πάντα στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μέχρι και την απόσχιση χωρίς να εξετάζουν τις συγκεκριμένες συνθήκες. Έτσι πάντα όταν η εφαρμογή του δικαιώματος απόσχισης βλάπτει τους ιμπεριαλιστές εργοδότες τους καταδικάζουν τους ξεσηκωμένους για την εθνική τους ελευθερία λαούς, ενώ όταν τους ωφελεί βγάζουν τους πλέον πύρινους λόγους για τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην εθνική ανεξαρτησία και την αδελφότητα των λαών και τους παρακινούν να επέμβουν «διεθνιστικώτατα» για να επιτύχουν τη πιο συμφέρουσα για τους ίδιους λύση. Και όπως είναι φυσικό όποιος δεν πείθεται ειρηνικά σε κάποιο Ραμπουιγιέ προχωρούν σε στρατιωτική επέμβαση. Πρόκειται για ψευδοδιεθνισμό που για ξένα κι εχθρικά συμφέροντα παρακινεί τις εργατικές τάξεις διαφόρων χώρων να διασπαστούν-διαχωριστούν στη βάση της εθνικής διαφοροποίησης και να αρχίσουν να αλληλοτρώγονται για λογαριασμό και υπό την επίβλεψη τέτοιου μεγέθους ηγετών όπως τους Μπερίσα, Γκρουέφσκι, Ιζετμπέκοβιτς, Θάτσι, Μιχαλολιάκου και βάλε … για την απελευθέρωση και το μεγαλείο του καταπιεσμένου τους έθνους. Ωραίος διεθνισμός ανθρωποφάγων που υπό την ιμπεριαλιστική συνδρομή και επίβλεψη καταλήγει πάντα στη διεθνιστική εμπορία οργάνων, έτσι π.χ. η συκωταριά του ταλαίπωρου μειονοτικού μέσα στην πατρίδα του Σέρβου -για τον οποίο δεν διατίθεται διεθνισμός- καταλήγει δωρεάν στη κοιλιακή χωρά ενός κοσοβάρου διεθνιστή που δεν έχει πρόβλημα με τη διάφορη εθνική προέλευση των νέων του οργάνων, ενώ η καρδιά γεμίζει το κενό στήθος ενός φραγκάτου αμερικανού. Αυτός είναι διεθνισμός όπου ακόμα και τα συκώτια δεν έχουν πατρίδα. Αντίθετα με κάτι τέτοιους διεθνιστές ένας Μαρξιστής όταν γίνεται λόγος για παγκοσμιοποίηση προ-θέτει το ερώτημα: «Για ποιά παγκοσμιοποίηση πρόκειται; Από ποιόν και για ποιόν συντελείται;». Ας ξεγελούν το λαό οι ψεύτες και οι υποκριτές, οι κουτοί και οι υπόλοιποι αστοί και οι οπαδοί τους, μιλώντας για ελευθερία γενικά, για ισότητα αφηρημένα, για δημοκρατία απροσδιόριστα. Εμείς θα λέμε στους εργάτες να βγάλουν τη μάσκα από αυτούς τους ψεύτες, να ανοίξουν τα μάτια των τυφλών που τους πιστεύουν. Πρέπει να τους μάθουμε να ρωτούν -ισότητα ποιού με ποιόν, ποιού έθνους με ποιό έθνος, ποιάς τάξης με ποιά τάξη- ελευθερία από ποιόν εθνικό ζυγό, από ποιό ταξικό ζυγό, ελευθερία για ποιά τάξη. Εκείνοι που μιλούν για ελευθερία και δημοκρατία γενικώς και μόνον, κοροϊδεύουν τους εργάτες, τα έθνη και τους λαούς, αποκρύβοντας το ουσιαστικό περιεχόμενο της ελευθερίας και δημοκρατίας που διακηρύττουν και που βρίσκεται ακριβώς στο ποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούν αυτές. Ας μην συγχέουμε πια την Διεθνή του προλεταριάτου με τον κοσμοπολιτισμό του διεθνοποιημένου κεφαλαίου όπου στρατεύονται στην πραγματικότητα πολλοί σοσιαλ-«διεθνιστές» … Αυτοί δημοκοπούν απευθυνόμενοι στο θυμικό και όχι τον λόγο, στη βάση ενός νεφελώδους αστικό-αταξικού ανθρωπισμού συνδυασμένου με μπόλικη σάλτσα ρομαντικό-ουτοπικού σοσιαλισμού- για απόκρυψη και παραλλαγή- που εδράζεται σε απολύτως διάφορο θεμέλιο από τον προλεταριακό διεθνισμό ο οποίος από τον Μαρξ και μετά τεκμηριώνεται πάνω στις αδιάσειστες βάσεις του επιστημονικού σοσιαλισμού.
Όπως δεν μπορεί να υπάρξει τάξη χωρίς προηγούμενη ύπαρξη έθνους, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει ταξική συνείδηση χωρίς προηγούμενη εθνική συνείδηση. Μόνον με αυτήν την καθολική προϋπόθεση -των εθνών- νοείται το προλεταριάτο ως παγκόσμια τάξη και ουδόλως ως ένωση ξεχωριστών εργατικών τάξεων όπου η μία τίθεται τάχατες αλληλέγγυα στην άλλη με την εισβολή της μιας και την αποδοχή από την άλλη αυτής της εισβολής στην εθνική της πατρίδα υπό το πρόσχημα ενός δήθεν προλεταριακού διεθνισμού. Είναι ευνόητο ότι τέτοιου είδους εισβολείς δεν μπορούν να απαρτίζουν εργατική τάξη με την επιστημονική έννοια του όρου.
Οι ευκαιριακοί μετανάστες δεν είναι φορείς καμιάς σταθερής εθνικής συνείδησης, εκτός ενδεχομένως κάποιας αγελαίας π.χ. ισλαμικού τύπου, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι φορείς κάποιας σταθερής ταξικής συνείδησης. Έτσι, βλέπουμε τους λούμπεν ντεκαντάν ισλαμιστές λαθρομετανάστες των Αθηνών να αδιαφορούν για τα όποια ίδια εργασιακά δικαιώματα και η μόνη τους διεκδίκηση να είναι η ανέγερση τεμένους. Ας μας πει κάποιος πως αυτοί που περιφρονούν ακόμη και τα δικά τους εργασιακά δικαιώματα -που τα περιφρονούν ακριβώς διότι δεν ανήκουν στην εργατική τάξη και ούτε είναι φορείς εργατικής συνείδησης- πως θα συναγωνιστούν με την ελληνική εργατική τάξη για τα δικά της ή όποια κοινά συμφέροντα. Είναι λοιπόν άχρηστοι από την σκοπιά των κοινωνικών αγώνων της ελληνικής εργατικής τάξης. Για πέστε μας αν υπάρχουν Έλληνες εργάτες που θα έκαναν περισσότερη φασαρία για ένα σχισμένο ευαγγέλιο από ότι για τα εργατικά τους δικαιώματα. Και αυτούς τους λούμπεν υπάνθρωπους -που θυμίζουν κάποιους δικούς μας άλλων εποχών, οι οποίοι εμφανίζονται ακόμα σε ορισμένες μεμονωμένες και σποραδικές περιπτώσεις σήμερα- που μετατρέπουν σε κρυφά τζαμιά κάποια ιδιωτικά σπίτια και προπηλακίζουν Ελληνίδες οι οποίες διέρχονται εν αγνοία τους έξω από αυτά, απλώς και μόνον επειδή φορούν μια μίνι φούστα, θέλουν να τους βλέπουμε σαν αδερφούς καταπιεσμένους προλετάριους. Αν έτσι θέλουν, ας γίνουν αυτοί αδερφές τους έτσι ώστε να εφαρμόσουν επάνω τους τον νόμο της σαρία. Και αυτό είναι το μόνο που τους αξίζει διότι, δεν είναι παρά σαμποταριστές που ευνουχίζουν τη συνείδηση των δυνητικώς πρωτοπόρων στοιχείων του ταξικού αγώνα: πέφτοντας στην παγίδα τους καθίστανται ανίκανοι να συγκροτήσουν κόμμα ταξικής πρωτοπορίας παραιτούμενοι από την ταξική τοποθέτηση και εδράζοντας τις ορίζουσες του πρωτοπόρου κόμματος στα πλαίσια των δραστηριοτήτων ενός τάχατες ανεξίθρησκου-αντιρατσιστικού φιλανθρωπικού σωματείου. Υπό το πρόσχημα της ελευθερίας των λαών υμνούν και εξυψώνουν ότι αντιδραστικότερο υπάρχει πάνω στον πλανήτη. Μάλιστα, είναι πιθανόν μέσα στην έσχατη ένδεια που ζουν αυτοί οι άνθρωποι να μετατραπούν σε όργανα καταστολής της καταρρέουσας άρχουσας τάξης κατά των επαναστατικών δυνάμεων. Αυτοί δεν πολέμησαν κατά των δικών τους άκρως καταπιεστικών αρχουσών τάξεων και περιμένετε πως θα πολεμήσουν κατά των ξένων; Και επίσης αυτοί που δέχονται να δουλεύουν σαν ζώα για ένα ξεροκόμματο, γιατί να αρνηθούν τον κατά πολύ καλύτερο μισθό των πραιτοριανών σωμάτων της καταρρέουσας κυρίαρχης τάξης, όταν ακόμα και τα ΜΑΤ θα την έχουν εγκαταλείψει στα χέρια του εξεγερμένου Λαού;
Για να μην αναφερθώ σε αλήθειες του τύπου ρίχνουν την τιμή της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα και πυκνώνουν τις τάξεις του εφεδρικού βιομηχανικού στρατού …
Εμείς ως διανοούμενοι δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε το ατομικό δράμα που βιώνει ο κάθε λαθρομετανάστης. Αυτό θα αποτελούσε ηθική αντίληψη της πολιτικής και της καθ’ όλου ιστορίας κατ’ επέκτασιν. Εμείς είμαστε εδώ για να κρίνουμε ιστορικο-υλιστικά, παραμερίζοντας τα όποια προσωπικά μας συναισθήματα τα οποία συνήθως μας παρεκτρέπουν σε γελοίες καλοσαμαρειτικές θέσεις και πρακτικές. Αλλά ακόμα και αν ηθικά ετίθετο το ζήτημα, οι χώρες καταγωγής των λαθρομεταναστών καταστράφηκαν από την αποικιοκρατία στην οποία η Ελλάς ουδεμία συμμετοχή έτυχε να είχε. Γιατί λοιπόν να καλείται η Ελλάς να πληρώσει τις συνέπειες των καταστροφών που προκάλεσαν οι αποικιοκρατικές καταληστεύσεις με τον πλούτο των οποίων οι δυτικοί οικοδόμησαν τις χώρες τους;
Βέβαια οι πάσχοντες από παντελή έλλειψη Μαρξισμού και υπερπληρότητα αστικού ουμανισμού έχουν έτοιμη και εδώ την καινούργια καραμέλα: «Η Ελλάδα στέλνει στρατό στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και συμμετέχει στο πλευρό των άλλων ιμπεριαλιστών, άρα δικαιούνται να έρχονται μετανάστες από χώρες που πλήττονται από τους ιμπεριαλιστές με τις οποίες συνεργάζονται οι ελληνικές κυβερνήσεις και να χαίρουν ως μουσαφιραίοι τιμάς πλείονας των νοικοκυραίων -προς εξίσωση».
Ο Ελληνικός λαός όμως δεν ωφελείται παρά αντίθετα βλάπτεται από αυτή την συμμετοχή. Οι ξενόδουλοι κυβερνήτες εκπρόσωποι της δωσίλογης άρχουσας τάξης της χώρας υπερχρεώνουν το έθνος εξυπηρετώντας τους ξένους πάτρωνες που έτσι μειώνουν τα έξοδα εισβολών και κατοχών που ο ελληνικός λαός φορτώνεται και καλείται κατόπιν να εξοφλήσει με τοκογλυφικούς όρους. Έτσι αντί το ελληνικό κεφάλαιο να εμφανίζει ένα υπερπλεόνασμα με το οποίο να εξαγοράζει τμήμα της εργατικής τάξης δημιουργώντας αργυρώνητη εργατική αριστοκρατία, αντίθετα, βυθίζει στη φτώχεια και τη στέρηση ακόμα και πρώην καλοπληρωμένα τμήματα εξειδικευμένων εργατών. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν ζητούν αυτοί οι μισέλληνες -που ο μισελληνισμός τους είναι καθαρά αντεργατικός- να φορτωθεί η Ελληνική εργατική τάξη και με το κόστος της παραμονής αυτών των ευκαιριακών μεταναστών; Μήπως μετά την εισβολή στο Ιράκ η τιμή των πετρελαϊκών προϊόντων έπεσε προς όφελος του εργάτη έλληνα καταναλωτή όπως έγινε με διάφορους άλλους ή αντίθετα αυξήθηκε;
Ο μισελληνισμός ακόμη και εδώ ταυτίζεται με το μίσος κατά της εργατικής τάξης και δεν θα οδηγήσει τους φορείς του πουθενά αλλού παρά μόνον στον πάσσαλο της ατίμωσης και σε μια υπερήφανη εθνικοταξικά Εργατική Ελλάδα, στο κάτεργο και πιθανότατα και στο απόσπασμα … όπως φαίνεται κάποιοι ζηλεύουν την μοίρα του Μαλινόφσκι.
Υπάρχουν κάποιοι σε αυτή την χώρα που κατ’ ευφημισμόν φέρουν το όνομα έλληνες και που διεκδικούν και τον τίτλο του μαρξιστή, ενώ εκ των πραγμάτων είναι αποδεδειγμένα δωσίλογοι -και που φτάνουν μέχρι του έσχατου σημείου κατάπτωσης να αποδίδουν το δωσιλογισμό τους στον Μαρξ. Τέτοιοι δωσίλογοι σοσιαλιστές διεξήγαγαν συνέδριο στο κατεχόμενο Βέλγιο κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ευρώπης μετά από πρόσκληση και υπό την διεύθυνση της εθνικοσοσιαλιστικής κομμαντατούρ με δοτό θέμα τις προοπτικές του ενιαίου ευρωπαϊκού «σοσιαλισμού» υπό του τετελεσμένου της ενοποίησης της Ευρώπης κάτω από την κυριαρχία του Γ’ Ράιχ -όπου μάλιστα έβγαλε λόγο και ο διαβόητος Γκέμπελς, που φαίνεται ότι τον άγγιζε βαθύτατα η υπόθεση του πανευρωπαϊκού σοσιαλιστικού μέλλοντος … Αργότερα βέβαια οι περισσότεροι από αυτούς τους «σοσιαλιστές» εκτελέστηκαν από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα αντίστασης των χωρών τους. Τέτοια σύγχρονα μίσθαρνα σκουπίδια κάνουν εισοδισμό σε πατριωτικά μέτωπα, μαγνητοφωνούν συνομιλίες, διασπείρουν ψεύδη με σκοπό να διαλύσουν τα σύγχρονα κινήματα αντίστασης των λαών εν τη γενέσει τους και φτάνουν μέχρι του σημείου -εκτελώντας πιστά τις εντολές των υπερεθνικών αφεντικών τους- να προσπαθούν να αφανίσουν και τα έσχατα ψήγματα δυνατότητας δημοκρατικού αγώνα, δημιουργώντας συνθήκες για να στιγματιστούν και διωχθούν ως τρομοκρατικά όλα τα ενάντια στην κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση κινήματα.
Όλοι αυτοί ξεγελούν τον κόσμο περιγράφοντας την παγκοσμιοποίηση ως ενιαίο όλο αδιαφορώντας για το όποιο ταξικό πρόθεμα αυτής της παγκοσμιοποίησης. Και ο υποτιθέμενος αταξικός διεθνισμός που εκφράζουν είναι πάντα ένας άεθνος αφεθνισμός που λειτουργεί ως θεμελιώδης παράγων διαχωρισμού και όχι ενοποίησης των λαών π.χ. όταν ομιλούν για κάποια μειονότητα που τους εξυπηρετεί να την χρησιμοποιήσουν, είτε ως προϋπόθεση είτε ως συμπέρασμα καταλήγουν πάντα στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μέχρι και την απόσχιση χωρίς να εξετάζουν τις συγκεκριμένες συνθήκες. Έτσι πάντα όταν η εφαρμογή του δικαιώματος απόσχισης βλάπτει τους ιμπεριαλιστές εργοδότες τους καταδικάζουν τους ξεσηκωμένους για την εθνική τους ελευθερία λαούς, ενώ όταν τους ωφελεί βγάζουν τους πλέον πύρινους λόγους για τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην εθνική ανεξαρτησία και την αδελφότητα των λαών και τους παρακινούν να επέμβουν «διεθνιστικώτατα» για να επιτύχουν τη πιο συμφέρουσα για τους ίδιους λύση. Και όπως είναι φυσικό όποιος δεν πείθεται ειρηνικά σε κάποιο Ραμπουιγιέ προχωρούν σε στρατιωτική επέμβαση. Πρόκειται για ψευδοδιεθνισμό που για ξένα κι εχθρικά συμφέροντα παρακινεί τις εργατικές τάξεις διαφόρων χώρων να διασπαστούν-διαχωριστούν στη βάση της εθνικής διαφοροποίησης και να αρχίσουν να αλληλοτρώγονται για λογαριασμό και υπό την επίβλεψη τέτοιου μεγέθους ηγετών όπως τους Μπερίσα, Γκρουέφσκι, Ιζετμπέκοβιτς, Θάτσι, Μιχαλολιάκου και βάλε … για την απελευθέρωση και το μεγαλείο του καταπιεσμένου τους έθνους. Ωραίος διεθνισμός ανθρωποφάγων που υπό την ιμπεριαλιστική συνδρομή και επίβλεψη καταλήγει πάντα στη διεθνιστική εμπορία οργάνων, έτσι π.χ. η συκωταριά του ταλαίπωρου μειονοτικού μέσα στην πατρίδα του Σέρβου -για τον οποίο δεν διατίθεται διεθνισμός- καταλήγει δωρεάν στη κοιλιακή χωρά ενός κοσοβάρου διεθνιστή που δεν έχει πρόβλημα με τη διάφορη εθνική προέλευση των νέων του οργάνων, ενώ η καρδιά γεμίζει το κενό στήθος ενός φραγκάτου αμερικανού. Αυτός είναι διεθνισμός όπου ακόμα και τα συκώτια δεν έχουν πατρίδα. Αντίθετα με κάτι τέτοιους διεθνιστές ένας Μαρξιστής όταν γίνεται λόγος για παγκοσμιοποίηση προ-θέτει το ερώτημα: «Για ποιά παγκοσμιοποίηση πρόκειται; Από ποιόν και για ποιόν συντελείται;». Ας ξεγελούν το λαό οι ψεύτες και οι υποκριτές, οι κουτοί και οι υπόλοιποι αστοί και οι οπαδοί τους, μιλώντας για ελευθερία γενικά, για ισότητα αφηρημένα, για δημοκρατία απροσδιόριστα. Εμείς θα λέμε στους εργάτες να βγάλουν τη μάσκα από αυτούς τους ψεύτες, να ανοίξουν τα μάτια των τυφλών που τους πιστεύουν. Πρέπει να τους μάθουμε να ρωτούν -ισότητα ποιού με ποιόν, ποιού έθνους με ποιό έθνος, ποιάς τάξης με ποιά τάξη- ελευθερία από ποιόν εθνικό ζυγό, από ποιό ταξικό ζυγό, ελευθερία για ποιά τάξη. Εκείνοι που μιλούν για ελευθερία και δημοκρατία γενικώς και μόνον, κοροϊδεύουν τους εργάτες, τα έθνη και τους λαούς, αποκρύβοντας το ουσιαστικό περιεχόμενο της ελευθερίας και δημοκρατίας που διακηρύττουν και που βρίσκεται ακριβώς στο ποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούν αυτές. Ας μην συγχέουμε πια την Διεθνή του προλεταριάτου με τον κοσμοπολιτισμό του διεθνοποιημένου κεφαλαίου όπου στρατεύονται στην πραγματικότητα πολλοί σοσιαλ-«διεθνιστές» … Αυτοί δημοκοπούν απευθυνόμενοι στο θυμικό και όχι τον λόγο, στη βάση ενός νεφελώδους αστικό-αταξικού ανθρωπισμού συνδυασμένου με μπόλικη σάλτσα ρομαντικό-ουτοπικού σοσιαλισμού- για απόκρυψη και παραλλαγή- που εδράζεται σε απολύτως διάφορο θεμέλιο από τον προλεταριακό διεθνισμό ο οποίος από τον Μαρξ και μετά τεκμηριώνεται πάνω στις αδιάσειστες βάσεις του επιστημονικού σοσιαλισμού.
[3]
Γράφεις ότι «η αστική τάξη ισοπεδώνει τα έθνη και τις πατρίδες».
Γράφεις ότι «η αστική τάξη ισοπεδώνει τα έθνη και τις πατρίδες».
-Αυτό μπορεί να ισχύει μόνο από οικονομική άποψη (και δεν είμαι απολύτως σίγουρος γι’ αυτό), αλλά όχι για τα πολιτικά θέματα. Η αστική τάξη είναι πάντα πρόθυμη να σηκώσει την εθνική σημαία – προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να προσπαθήσει να διαιρέσει τους εργαζόμενους. Ο εθνικισμός είναι «παιδί» και εργαλείο της αστικής τάξης – για λόγους προπαγάνδας (να ενώνει το «έθνος») – και, ιδίως σε καιρούς κρίσης, όπως αυτήν που βιώνει ο καπιταλισμός σήμερα, για να αμυνθεί όταν δέχεται επιθέσεις από «ξένο» καπιταλισμό που τον υποχρεώνει να βασιστεί περισσότερο στον δικό του στρατό και στα δικά του σύνορα.
Π.Μ.
Εδώ έχουμε το γνωστό φαινόμενο προσπάθειας πρόκλησης τρικυμίας εν κρανίω. Προσέξτε καλά τι μας λέει, διότι εξετάζουμε πρότυπο διαστροφέως εγκεφάλων ο οποίος αυτό-ηδονίζεται να οδηγείται ασταμάτητα μέσα από πολλαπλές ανατροπές και της πλέον στοιχειώδους λογικής σε αντίστοιχες κραυγαλέες διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας, ούτως ώστε μέσα σε κάθε πρόταση να μην αρκείται σε μια αλλά να επιδίδεται σε πολλαπλές παραπλανήσεις εις βάρος της αλήθειας. Ήδη από την πρώτη πρόταση διαπράττει τέσσερεις προκλήσεις σε παρά φύσιν διανοητικές ασέλγειες με έξη όλο κι όλο λεξούλες: «μπορεί», «μόνο», «απολύτως σίγουρος» ιδού η τρίτη, διπλή τούτη τη φορά -«αλλά όχι»- να κι η τέταρτη. Ως απολογητής του σύγχρονου ιμπεριαλισμού δεν θέλει να δεχτεί με τίποτα ότι η αστική τάξη ισοπεδώνει έθνη και πατρίδες πολιτικά γι αυτό ούτε για την οικονομική άποψη δεν έχει να μας διαβεβαιώσει κάτι με σιγουριά. Έχουμε πάλι διαχωρισμό της οικονομίας από την πολιτική και συνειδητή απόκρυψη του ισοπεδωτικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού και πολλών άλλων κοινωνικών όψεων που υπόκεινται στη σύγχρονη πολυεθνική ισοπέδωση. Όπως ξέρω όσοι τα λένε αυτά δημόσια παίρνουν και κάποιο καλό μισθό. Αν τώρα ο ίδιος προπαγανδίζει τα ιδία και παρόλα αυτά η σύζυγος του δουλεύει εργάτρια σε ένα εργοστάσιο όπως μας λέει παρακάτω, τότε δεν έχουμε παρά να προσομοιάσουμε την όλη κατάσταση με το πασίγνωστο ανέκδοτο περί του πως απεβίωσε η τελευταία πόντια ιερόδουλη … Επιδίωξη της αστικής τάξης είναι η διαίρεση των εργαζομένων. Τα αστικά κόμματα και το ποδόσφαιρο μια χαρά επιτελούν αυτό το έργο και δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος μηχανισμός. Γιατί να τους διαιρέσει στη βάση εθνικών διαφοροτήτων; Εκεί τους θέλει ενωμένους. Ίσα-ίσα θέλει να τους ενώσει είτε πρόκειται για επιθετικούς πολέμους προκειμένου να επεκτείνει την αγορά της είτε πρόκειται για αμυντικούς πολέμους προκειμένου να περισώσει τη δική της αγορά από την επιτιθέμενη αστική τάξη είτε για την επιδίωξη της «κοινωνικής ειρήνης». Διχασμένους τους θέλει στα κοινωνικο-ταξικά ζητήματα.
Κι αλήθεια πότε είδες την ελληνική άρχουσα τάξη να υψώνει την εθνική σημαία -όχι για να διαχωρίσει αλλά ακόμη και για να ενώσει έστω και υπό την ηγεσία της τους εργαζόμενους- αν δεν το έκανε κατ’ επιταγή των ξένων αφεντικών της; Είδες εσύ με την εισβολή στην Κύπρο να υψώνεται καμιά ελληνική σημαία από την άρχουσα τάξη. Είδες καμιά ελληνική σημαία να κυματίζει περήφανα στα Ίμια; Είδες παλαιοτέρα να αξιοποιούμε τη δυνατότητα μας να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα να πραγματοποιείται μετά την άρνηση των Βρετανών αξιωματούχων; Αυτά τα ολίγα από μια πληθώρα παρόμοιων ιστορικών συμβάντων που θα κάλυπταν πολλές σελίδες μόνον με απλή παράθεση.
Η εργατική τάξη με την προλεταριακή επανάσταση μετατρέπεται σε ηγεμονική δύναμη τους έθνους. Συνεπώς η ύψιστη μορφή ολοκληρωμένης εθνικής επανάστασης είναι η προλεταριακή επανάσταση. Δεν αποτελεί αναίρεση της εθνικής αρχής αλλά την ύψιστη επιβεβαίωσή της. Δίπλα και ενάντια στα αστικά μπορούν να υπάρξουν και σοσιαλιστικά έθνη.
Η προλεταριακή επανάσταση συνιστά και την μόνη πραγματικά εθνική ολοκλήρωση όλων των εθνών που προσχωρούν σε αυτήν. Και ακριβώς εδώ θεμελιώνεται ο προλεταριακός διεθνισμός, με την αποδοχή και τον σεβασμό -σε ενιαία συνύπαρξη- κάθε ξεχωριστής εθνικής αρχής … Όσο για τον εθνικισμό η ελληνική αστική τάξη τον καταδίκασε -όχι μόνο ως εθνικισμό επιβολής αλλά και ως αίτημα ανεξαρτησίας- από τη δεκαετία του πενήντα, όταν ο Βλάχος κι ο Λαμπράκης διεκήρυτταν στις εφημερίδες τους ότι το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας δεν είναι πια παρά αποκλειστικά ανατρεπτικό-κομμουνιστικό.
Αλλά δυστυχώς, είναι τόση η ηλιθιότητα που ενέσπειραν οι προπαγάνδες του πολυεθνικού κεφαλαίου στα μυαλά των ανθρώπων που σε αναγκάζουν να καταστείς υπερασπιστής του αυτονόητου κατέναντι του αυτ-ανόητου.
Εδώ έχουμε το γνωστό φαινόμενο προσπάθειας πρόκλησης τρικυμίας εν κρανίω. Προσέξτε καλά τι μας λέει, διότι εξετάζουμε πρότυπο διαστροφέως εγκεφάλων ο οποίος αυτό-ηδονίζεται να οδηγείται ασταμάτητα μέσα από πολλαπλές ανατροπές και της πλέον στοιχειώδους λογικής σε αντίστοιχες κραυγαλέες διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας, ούτως ώστε μέσα σε κάθε πρόταση να μην αρκείται σε μια αλλά να επιδίδεται σε πολλαπλές παραπλανήσεις εις βάρος της αλήθειας. Ήδη από την πρώτη πρόταση διαπράττει τέσσερεις προκλήσεις σε παρά φύσιν διανοητικές ασέλγειες με έξη όλο κι όλο λεξούλες: «μπορεί», «μόνο», «απολύτως σίγουρος» ιδού η τρίτη, διπλή τούτη τη φορά -«αλλά όχι»- να κι η τέταρτη. Ως απολογητής του σύγχρονου ιμπεριαλισμού δεν θέλει να δεχτεί με τίποτα ότι η αστική τάξη ισοπεδώνει έθνη και πατρίδες πολιτικά γι αυτό ούτε για την οικονομική άποψη δεν έχει να μας διαβεβαιώσει κάτι με σιγουριά. Έχουμε πάλι διαχωρισμό της οικονομίας από την πολιτική και συνειδητή απόκρυψη του ισοπεδωτικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού και πολλών άλλων κοινωνικών όψεων που υπόκεινται στη σύγχρονη πολυεθνική ισοπέδωση. Όπως ξέρω όσοι τα λένε αυτά δημόσια παίρνουν και κάποιο καλό μισθό. Αν τώρα ο ίδιος προπαγανδίζει τα ιδία και παρόλα αυτά η σύζυγος του δουλεύει εργάτρια σε ένα εργοστάσιο όπως μας λέει παρακάτω, τότε δεν έχουμε παρά να προσομοιάσουμε την όλη κατάσταση με το πασίγνωστο ανέκδοτο περί του πως απεβίωσε η τελευταία πόντια ιερόδουλη … Επιδίωξη της αστικής τάξης είναι η διαίρεση των εργαζομένων. Τα αστικά κόμματα και το ποδόσφαιρο μια χαρά επιτελούν αυτό το έργο και δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος μηχανισμός. Γιατί να τους διαιρέσει στη βάση εθνικών διαφοροτήτων; Εκεί τους θέλει ενωμένους. Ίσα-ίσα θέλει να τους ενώσει είτε πρόκειται για επιθετικούς πολέμους προκειμένου να επεκτείνει την αγορά της είτε πρόκειται για αμυντικούς πολέμους προκειμένου να περισώσει τη δική της αγορά από την επιτιθέμενη αστική τάξη είτε για την επιδίωξη της «κοινωνικής ειρήνης». Διχασμένους τους θέλει στα κοινωνικο-ταξικά ζητήματα.
Κι αλήθεια πότε είδες την ελληνική άρχουσα τάξη να υψώνει την εθνική σημαία -όχι για να διαχωρίσει αλλά ακόμη και για να ενώσει έστω και υπό την ηγεσία της τους εργαζόμενους- αν δεν το έκανε κατ’ επιταγή των ξένων αφεντικών της; Είδες εσύ με την εισβολή στην Κύπρο να υψώνεται καμιά ελληνική σημαία από την άρχουσα τάξη. Είδες καμιά ελληνική σημαία να κυματίζει περήφανα στα Ίμια; Είδες παλαιοτέρα να αξιοποιούμε τη δυνατότητα μας να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα να πραγματοποιείται μετά την άρνηση των Βρετανών αξιωματούχων; Αυτά τα ολίγα από μια πληθώρα παρόμοιων ιστορικών συμβάντων που θα κάλυπταν πολλές σελίδες μόνον με απλή παράθεση.
Η εργατική τάξη με την προλεταριακή επανάσταση μετατρέπεται σε ηγεμονική δύναμη τους έθνους. Συνεπώς η ύψιστη μορφή ολοκληρωμένης εθνικής επανάστασης είναι η προλεταριακή επανάσταση. Δεν αποτελεί αναίρεση της εθνικής αρχής αλλά την ύψιστη επιβεβαίωσή της. Δίπλα και ενάντια στα αστικά μπορούν να υπάρξουν και σοσιαλιστικά έθνη.
Η προλεταριακή επανάσταση συνιστά και την μόνη πραγματικά εθνική ολοκλήρωση όλων των εθνών που προσχωρούν σε αυτήν. Και ακριβώς εδώ θεμελιώνεται ο προλεταριακός διεθνισμός, με την αποδοχή και τον σεβασμό -σε ενιαία συνύπαρξη- κάθε ξεχωριστής εθνικής αρχής … Όσο για τον εθνικισμό η ελληνική αστική τάξη τον καταδίκασε -όχι μόνο ως εθνικισμό επιβολής αλλά και ως αίτημα ανεξαρτησίας- από τη δεκαετία του πενήντα, όταν ο Βλάχος κι ο Λαμπράκης διεκήρυτταν στις εφημερίδες τους ότι το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας δεν είναι πια παρά αποκλειστικά ανατρεπτικό-κομμουνιστικό.
Αλλά δυστυχώς, είναι τόση η ηλιθιότητα που ενέσπειραν οι προπαγάνδες του πολυεθνικού κεφαλαίου στα μυαλά των ανθρώπων που σε αναγκάζουν να καταστείς υπερασπιστής του αυτονόητου κατέναντι του αυτ-ανόητου.
[4]
Αναφέρεις ότι τα αφεντικά χρησιμοποιούν την εργασία των μεταναστών για να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και να μειώσουν τους μισθούς των Ελλήνων εργαζομένων.
Αναφέρεις ότι τα αφεντικά χρησιμοποιούν την εργασία των μεταναστών για να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και να μειώσουν τους μισθούς των Ελλήνων εργαζομένων.
-Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Είναι επίσης αλήθεια όμως ότι όταν το αστικό κράτος απειλεί τους «παράνομους εργαζόμενους» με απέλαση από την χώρα, στοχεύει πραγματικά όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μη Έλληνες.
Π.Μ.
Ο παραλογισμός του Οικονομάκη αρχίζει να γίνεται ανοικονόμητος.
Είναι επίσης αναμφισβήτητο ότι πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Αθήνα, αλλά τι σημαίνει να απαντάς στον άνθρωπο που διατύπωσε την καθ’ όλα αληθή αυτή πρόταση πως ναι μεν συμφωνείς για το πια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας, αλλά εσύ αποστρέφεις το βλέμμα διότι προτιμάς να ενδιαφέρεσαι για την πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές;
Επειδή δεν μπορεί να αρνηθεί το αληθές της θέσεως Καζάκη, απαντάει με σχήμα αντιστροφής όπου περνά σε δεύτερη μοίρα τον έλληνα εργάτη προτάσσοντας την λαθρομεταναστο-λαγνεία του και κατόπιν εξισώνει τον νοικοκύρη με τον μουσαφίρη έναντι του αστικού κράτους, έχοντας αφήσει πρώτα το πολύ συναισθηματικό: «παράνομους εργαζόμενους» για να οδηγήσει στη σκέψη ότι δεν υπάρχει παράνομος εργαζόμενος. Δηλαδή στην ίδια συναισθηματική βάση όπου δεν υφίσταται λαθρομετανάστης, διότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να λογίζεται ως λαθραίος.
Η μαύρη εργασία που αποκλείει τους έλληνες εργάτες από ένα σύνολο εργατικών θέσεων καθιστώντας τους άνεργους δεν μπορεί παρά να είναι παράνομη για την ελληνική εργατική τάξη στο σύνολό της. Διαφορετικά το: «Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη» είναι παχιά λόγια χωρίς αντίκρισμα.
Και εδώ ύπουλα αλλάζει την εργατική τάξη με «εργαζόμενους» για να αποκρύψει την μη προλεταριακή ταξική φύση αυτών των «παράνομων εργαζομένων».
Ο μόνος που κινδυνεύει πραγματικά ως σύνολο με απέλαση από αυτή τη χώρα είναι η ίδια η ελληνική εργατική τάξη που δεν προσφέρεται τόσο εύκολα για μαύρη εργασία σε αντίθεση με τον λαθρομετανάστη. Ενώ ο μετανάστης κινδυνεύει μόνον ατομικά, ακριβώς όπως κάποιος που ζει σε ξένο τόπο, η ελληνική εργατική τάξη όχι μόνον κινδυνεύει ως τάξη αλλά ήδη έχει υποστεί αλλεπάλληλα πλήγματα.
Από πού συνάγει ότι αν απελαθούν οι λαθρομετανάστες απειλούνται οι γηγενείς;;!! Η αστική τάξη χρησιμοποιεί το ταξικό -και ουδόλως εθνικό- όπλο της απέλασης κυρίως ενάντια σε πολιτικά δραστήριους στις χώρες τους πολιτικούς πρόσφυγες και ακριβώς αυτοί είναι που δεν τους παραχωρεί πολιτικό ή άλλου τύπου άσυλο. Και αυτούς συνήθως η ελληνική αστική τάξη όχι μόνο τους απελαύνει αλλά και παραδίδει στα χέρια των ομοεθνών διωκτών τους. Αλλά επ’ αυτού διαπιστώνουμε απώλεια ταξικής μνήμης από τον έξοχο αυτό διεθνιστή …
Ο παραλογισμός του Οικονομάκη αρχίζει να γίνεται ανοικονόμητος.
Είναι επίσης αναμφισβήτητο ότι πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Αθήνα, αλλά τι σημαίνει να απαντάς στον άνθρωπο που διατύπωσε την καθ’ όλα αληθή αυτή πρόταση πως ναι μεν συμφωνείς για το πια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας, αλλά εσύ αποστρέφεις το βλέμμα διότι προτιμάς να ενδιαφέρεσαι για την πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές;
Επειδή δεν μπορεί να αρνηθεί το αληθές της θέσεως Καζάκη, απαντάει με σχήμα αντιστροφής όπου περνά σε δεύτερη μοίρα τον έλληνα εργάτη προτάσσοντας την λαθρομεταναστο-λαγνεία του και κατόπιν εξισώνει τον νοικοκύρη με τον μουσαφίρη έναντι του αστικού κράτους, έχοντας αφήσει πρώτα το πολύ συναισθηματικό: «παράνομους εργαζόμενους» για να οδηγήσει στη σκέψη ότι δεν υπάρχει παράνομος εργαζόμενος. Δηλαδή στην ίδια συναισθηματική βάση όπου δεν υφίσταται λαθρομετανάστης, διότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να λογίζεται ως λαθραίος.
Η μαύρη εργασία που αποκλείει τους έλληνες εργάτες από ένα σύνολο εργατικών θέσεων καθιστώντας τους άνεργους δεν μπορεί παρά να είναι παράνομη για την ελληνική εργατική τάξη στο σύνολό της. Διαφορετικά το: «Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη» είναι παχιά λόγια χωρίς αντίκρισμα.
Και εδώ ύπουλα αλλάζει την εργατική τάξη με «εργαζόμενους» για να αποκρύψει την μη προλεταριακή ταξική φύση αυτών των «παράνομων εργαζομένων».
Ο μόνος που κινδυνεύει πραγματικά ως σύνολο με απέλαση από αυτή τη χώρα είναι η ίδια η ελληνική εργατική τάξη που δεν προσφέρεται τόσο εύκολα για μαύρη εργασία σε αντίθεση με τον λαθρομετανάστη. Ενώ ο μετανάστης κινδυνεύει μόνον ατομικά, ακριβώς όπως κάποιος που ζει σε ξένο τόπο, η ελληνική εργατική τάξη όχι μόνον κινδυνεύει ως τάξη αλλά ήδη έχει υποστεί αλλεπάλληλα πλήγματα.
Από πού συνάγει ότι αν απελαθούν οι λαθρομετανάστες απειλούνται οι γηγενείς;;!! Η αστική τάξη χρησιμοποιεί το ταξικό -και ουδόλως εθνικό- όπλο της απέλασης κυρίως ενάντια σε πολιτικά δραστήριους στις χώρες τους πολιτικούς πρόσφυγες και ακριβώς αυτοί είναι που δεν τους παραχωρεί πολιτικό ή άλλου τύπου άσυλο. Και αυτούς συνήθως η ελληνική αστική τάξη όχι μόνο τους απελαύνει αλλά και παραδίδει στα χέρια των ομοεθνών διωκτών τους. Αλλά επ’ αυτού διαπιστώνουμε απώλεια ταξικής μνήμης από τον έξοχο αυτό διεθνιστή …
[5]
Οι μετανάστες εργαζόμενοι σε πολλές χώρες – όπως στη Γερμανία και τις ΗΠΑ – έχουν αποδειχθεί μια μαχητική ενότητα της τάξης μας και το εύρος της εμπειρίας τους μας ενισχύει. Εάν εξαλείψουμε τον φόβο της Δαμόκλειας σπάθης, που έχουν οι μετανάστες εργάτες – το φόβο ότι μπορούν να απελαθούν ανά πάσα στιγμή- εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρώσοι, Πακιστανοί, και πολλοί άλλοι, θα συμμετάσχουν με τους Έλληνες εργαζόμενους στη συντριβή του αστικού κράτους.
Οι μετανάστες εργαζόμενοι σε πολλές χώρες – όπως στη Γερμανία και τις ΗΠΑ – έχουν αποδειχθεί μια μαχητική ενότητα της τάξης μας και το εύρος της εμπειρίας τους μας ενισχύει. Εάν εξαλείψουμε τον φόβο της Δαμόκλειας σπάθης, που έχουν οι μετανάστες εργάτες – το φόβο ότι μπορούν να απελαθούν ανά πάσα στιγμή- εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρώσοι, Πακιστανοί, και πολλοί άλλοι, θα συμμετάσχουν με τους Έλληνες εργαζόμενους στη συντριβή του αστικού κράτους.
Π.Μ.
Ας θέσει κανείς προς στιγμήν στον εαυτό του το ερώτημα και ας απαντήσει εντίμως αν τολμά: αν ήταν ο ίδιος μετανάστης στο Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ρωσία, Αυστρία, Δανία, ΗΠΑ, Μπαγκλαντές, Ταϊλάνδη, Κονγκό, Νιγηρία, Περού, Κολομβία κ.α. θα αγωνιζόταν για την συντριβή των αστικών κρατών τους τη στιγμή που με την παραμικρή τέτοια κίνηση θα είχε την απέλαση στην τσέπη; Και αν αυτά τα κράτη εδέχοντο επίθεση άδικη από άλλα κράτη, αυτός θα πολεμούσε μαζί με τους ντόπιους εργάτες σε έναν τέτοιο πόλεμο; Και τι πάει να πει ότι εκατοντάδες χιλιάδες αλβανοί, βούλγαροι, ρώσοι -και όλοι αυτοί για να κοτσάρει στο τέλος τους πακιστανούς φίλους του, που δεν νομίζω να χρειάζεται να του πει κανείς πως τους βλέπουν οι προηγουμένως αναφερθέντες- θα συμμετάσχουν με τους έλληνες εργαζόμενους στη συντριβή του αστικού κράτους -των ελλήνων εννοείται- … το οποίο πάει να χαρίσει την κατάληψη ενός κράτους σε αλλοδαπούς τη στιγμή που ο μόνος που δικαιούται να το ανατρέψει για να στήσει στη θέση του ένα άλλο κράτος δεν είναι άλλος παρά μόνον η ελληνική εργατική τάξη. Και για να μας κάνουν τέτοια χάρη πρέπει μας λέει με άλλα λόγια να αγωνιστούμε για να εξαλειφθεί ο φόβος τους μπας κι απελαθούνε. Αλλά για να το κάνουμε αυτό δεν θα έπρεπε πρώτα οι ίδιοι να φροντίσουν να εξαλείψουν το δικό μας φόβο μπας και μας ρίξουν στην ανεργία εξακολουθώντας να προσφέρουν μαύρη εργασία;
Ας θέσει κανείς προς στιγμήν στον εαυτό του το ερώτημα και ας απαντήσει εντίμως αν τολμά: αν ήταν ο ίδιος μετανάστης στο Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ρωσία, Αυστρία, Δανία, ΗΠΑ, Μπαγκλαντές, Ταϊλάνδη, Κονγκό, Νιγηρία, Περού, Κολομβία κ.α. θα αγωνιζόταν για την συντριβή των αστικών κρατών τους τη στιγμή που με την παραμικρή τέτοια κίνηση θα είχε την απέλαση στην τσέπη; Και αν αυτά τα κράτη εδέχοντο επίθεση άδικη από άλλα κράτη, αυτός θα πολεμούσε μαζί με τους ντόπιους εργάτες σε έναν τέτοιο πόλεμο; Και τι πάει να πει ότι εκατοντάδες χιλιάδες αλβανοί, βούλγαροι, ρώσοι -και όλοι αυτοί για να κοτσάρει στο τέλος τους πακιστανούς φίλους του, που δεν νομίζω να χρειάζεται να του πει κανείς πως τους βλέπουν οι προηγουμένως αναφερθέντες- θα συμμετάσχουν με τους έλληνες εργαζόμενους στη συντριβή του αστικού κράτους -των ελλήνων εννοείται- … το οποίο πάει να χαρίσει την κατάληψη ενός κράτους σε αλλοδαπούς τη στιγμή που ο μόνος που δικαιούται να το ανατρέψει για να στήσει στη θέση του ένα άλλο κράτος δεν είναι άλλος παρά μόνον η ελληνική εργατική τάξη. Και για να μας κάνουν τέτοια χάρη πρέπει μας λέει με άλλα λόγια να αγωνιστούμε για να εξαλειφθεί ο φόβος τους μπας κι απελαθούνε. Αλλά για να το κάνουμε αυτό δεν θα έπρεπε πρώτα οι ίδιοι να φροντίσουν να εξαλείψουν το δικό μας φόβο μπας και μας ρίξουν στην ανεργία εξακολουθώντας να προσφέρουν μαύρη εργασία;
[6]
Η γυναίκα μου είναι ρωσίδα. Το 2005 μετακομίσαμε εδώ με τα δύο μικρά παιδιά μας για να ξεφύγουμε από τη δικτατορία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Η σύζυγός μου δουλεύει τώρα εργάτρια σ΄ ένα εργοστάσιο. Σ΄ έχει ακούσει να μιλάς στο κοινό και αναρωτήθηκε γιατί δεν λες τίποτα για ανθρώπους σαν τον εαυτό της – τους αλλοδαπούς που εργάζονται στην Ελλάδα.
Η γυναίκα μου είναι ρωσίδα. Το 2005 μετακομίσαμε εδώ με τα δύο μικρά παιδιά μας για να ξεφύγουμε από τη δικτατορία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Η σύζυγός μου δουλεύει τώρα εργάτρια σ΄ ένα εργοστάσιο. Σ΄ έχει ακούσει να μιλάς στο κοινό και αναρωτήθηκε γιατί δεν λες τίποτα για ανθρώπους σαν τον εαυτό της – τους αλλοδαπούς που εργάζονται στην Ελλάδα.
Π.Μ.
Αναρωτιέμαι πια λαμογιά ενάντια στα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας διέπραξε -και κατ’ επιταγήν ποιών εργοδοτών- ώστε να αναγκαστεί να αποδράσει από την αστική δικτατορία του Πούτιν για τη σοσιαλιστική «δημοκρατία» του Παπανδρέου; Εκεί δεν σκεφτόταν ότι μπορεί να πάρει στο λαιμό του και τα δύο αθώα παιδιά του, συν την -δεν ξέρω κατά πόσο αμέτοχη- Ρωσίδα σύζυγό του;
Και φοβήθηκε από το ηλεκτρονικό μου μήνυμα προς την πολιτική επιτροπή του Ε.ΠΑ.Μ. πως «θα σου απαντήσω δεόντως εσένα και τους ομοίους σου» και έστειλε γράμμα στην Ελευθεροτυπία για να με καταστήσει υπεύθυνο για ότι συμβεί στον ίδιο και την οικογένεια του;
Δεν ξέρει ότι διαφορετικά απαντούμε εμείς οι επαναστάτες σε πολιτικές θέσεις -έστω και χαφιεδοπροβοκατόρικες- από ότι μια όποια εθνικά αξιοπρεπής κρατική εξουσία τύπου Πούτιν: εμείς δια γραφίδας, ο δε ταβάριτς Πούτσιν … άστα να πάνε, διότι αν το πω φωναχτά μάλλον θα πρέπει να φυλάγομαι και εγώ … Δεν γνώριζε ότι στον Πούτιν Πουτινιές δεν χωρούν;
Βρε μπας και έκανε ασφάλεια ζωής περιμένοντας το αναπόφευκτο και ψάχνει να βρει υποψήφιο ένοχο που να πληροί τους όρους του ασφαλιστηρίου για να εξασφαλίσει την οικογένεια του μετά το μοιραίο;
Κάθε αστική δημοκρατία είναι δικτατορία της αστικής τάξης για την εργατική τάξη και τον λαό και δημοκρατία για τα μέλη της αστικής τάξης. Γιατί άραγε περίμενε κάτι διαφορετικό από τον Πούτιν. Μήπως θέλει να μας το παίξει πολιτικός πρόσφυγας; Ό,τι έχει ακούσει η γυναίκα του είναι όλα κι όλα που έχει πει ο Καζάκης;
Αναρωτιέμαι πια λαμογιά ενάντια στα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας διέπραξε -και κατ’ επιταγήν ποιών εργοδοτών- ώστε να αναγκαστεί να αποδράσει από την αστική δικτατορία του Πούτιν για τη σοσιαλιστική «δημοκρατία» του Παπανδρέου; Εκεί δεν σκεφτόταν ότι μπορεί να πάρει στο λαιμό του και τα δύο αθώα παιδιά του, συν την -δεν ξέρω κατά πόσο αμέτοχη- Ρωσίδα σύζυγό του;
Και φοβήθηκε από το ηλεκτρονικό μου μήνυμα προς την πολιτική επιτροπή του Ε.ΠΑ.Μ. πως «θα σου απαντήσω δεόντως εσένα και τους ομοίους σου» και έστειλε γράμμα στην Ελευθεροτυπία για να με καταστήσει υπεύθυνο για ότι συμβεί στον ίδιο και την οικογένεια του;
Δεν ξέρει ότι διαφορετικά απαντούμε εμείς οι επαναστάτες σε πολιτικές θέσεις -έστω και χαφιεδοπροβοκατόρικες- από ότι μια όποια εθνικά αξιοπρεπής κρατική εξουσία τύπου Πούτιν: εμείς δια γραφίδας, ο δε ταβάριτς Πούτσιν … άστα να πάνε, διότι αν το πω φωναχτά μάλλον θα πρέπει να φυλάγομαι και εγώ … Δεν γνώριζε ότι στον Πούτιν Πουτινιές δεν χωρούν;
Βρε μπας και έκανε ασφάλεια ζωής περιμένοντας το αναπόφευκτο και ψάχνει να βρει υποψήφιο ένοχο που να πληροί τους όρους του ασφαλιστηρίου για να εξασφαλίσει την οικογένεια του μετά το μοιραίο;
Κάθε αστική δημοκρατία είναι δικτατορία της αστικής τάξης για την εργατική τάξη και τον λαό και δημοκρατία για τα μέλη της αστικής τάξης. Γιατί άραγε περίμενε κάτι διαφορετικό από τον Πούτιν. Μήπως θέλει να μας το παίξει πολιτικός πρόσφυγας; Ό,τι έχει ακούσει η γυναίκα του είναι όλα κι όλα που έχει πει ο Καζάκης;
[7]
Σημειώνεις ότι το κίνημα των ναυτεργατών πάντα υποστήριζε το «όχι» στα ξένα πληρώματα.
Σημειώνεις ότι το κίνημα των ναυτεργατών πάντα υποστήριζε το «όχι» στα ξένα πληρώματα.
-Μια τέτοια πολιτική όμως διαιρεί τους εργαζόμενους. Όταν δούλευα σ’ ένα ελληνικό πλοίο, εμείς οι Έλληνες ενωθήκαμε με τους Πακιστανούς, τους Φιλιπινέζους και τους Σρι-Λανκέζους. Η Ελλάδα πρέπει ν’ αναγκάζει νομοθετικά κάθε πλοίο που έρχεται σε Ελληνικό λιμάνι να διασφαλίζει σε όλους τους ναύτες – Έλληνες και ξένους –τα ίδια δικαιώματα. Άσε που στα Ελληνικά πλοία και στα πλοία που δεν έχουν Ελληνική σημαία, αλλά έχουν Έλληνα ιδιοκτήτη, η «αριστοκρατία των εργαζόμενων», δηλαδή ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί, είναι πάντα Έλληνες.
Π.Μ.
Ενοχλείται που το κίνημα των ναυτεργατών πάντα υποστήριζε το «όχι» στα ξένα πληρώματα ή επειδή το λέει ο Καζάκης; Ποιόν θα έδερνε με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, τους ναυτεργάτες ή τον Καζάκη; Αν μας το πει θα αναζητήσουμε μέσον να τον «βάλουμε» στα ΜΑΤ για την πρώτη περίπτωση. Κι όσο για την δεύτερη έχει καλές σχέσεις με παντοειδείς αλλοδαπούς, κάτι θα κάνουν για να τον ευχαριστήσουν …
Αν κάτι κρίνουν σωστό για την πάρτι τους οι ναυτεργάτες ποιός είναι αυτός που θα τους υπαγορεύσει το αντίθετο; Πώς ο έλληνας ναυτεργάτης που είναι δεμένος με γεωγραφικούς, συγγενικούς, κοινωνικούς, μορφωτικούς, πολιτικούς, ιστορικούς κ.λπ. δεσμούς με αυτόν τον τόπο θα εμπιστευτεί τον μετανάστη που σήμερα είναι στον Πειραιά, αύριο στο Καράκας και μεθαύριο στο Γκντάνσκ; Και έστω σε ηθική βάση να συμφωνήσω μαζί του για την αδικία που διαπράττεται εις βάρος των αξιοθρήνητων αυτών συνανθρώπων μας. Αλλά τι φταίνε οι Έλληνες ναυτεργάτες αν αυτοί οι λαθρομετανάστες φίλοι του παράτησαν τις πατρίδες τους και ήρθαν εδώ για να τους εκτοπίσουν από τις δουλειές τους και να τους υποβαθμίσουν κοινωνικά;
Βλέπω ακόμα εδώ ότι μπορεί πολύ εύκολα να ενωθεί με Πακιστανούς, Φιλιππινέζους, Σριλαγκέζους και ίσως το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι να ενωθεί με τους έλληνες που από τα λεγόμενά του προκύπτει ότι τους βλέπει ως ξένο σώμα. Μήπως για να μας θεωρήσει καλούς θα έπρεπε να απαρνηθούμε κάθε δικαίωμα στη χώρα μας προς χάριν των ξένων; Η Ελλάδα και οι Έλληνες μας λέει ότι πρέπει να κάνουν αυτό, να κάνουν εκείνο, να κάνουν το απαυτό, να κάνουν το αποτάλλο κοκ. αλλά για τους αλλοδαπούς, πουθενά δεν μας λέει ότι οι όποιοι ξένοι για να έχουν δικαίωμα να επισκέπτονται και να διαμένουν σε αυτήν την χώρα πρέπει να αποδίδουν και τον προσήκοντα σεβασμό: 1) στη χώρα και τους πολίτες της με ότι συνεπάγεται αυτό δηλαδή νόμους, συμπεριφορά, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, θρησκεία, συνήθειες κοκ. και ακόμα και κύρια 2) στην εργατική μας τάξη και τις ιστορικές κατακτήσεις της, δηλαδή μισθολογικές, εργασιακές, ωραριακές, ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικές, κοινωνικές, συνδικαλιστικές, πολιτικές, ανεξιθρησκειακές, πολιτιστικές, μορφωτικές, εθνικές, δημοκρατικές που κατακτήθηκαν με αίμα αιώνων για να τις τσαλαπατούν τώρα αβίαστα και «διεθνιστικώτατα» οι επήλυδες φίλοι του. Αυτά τα ολίγα για κάτι παλιοκουφαλίτσες που ενώ μας χρωστάνε ζητούν να μας πάρουν και το βόδι. Και τέλος, αν αυτός με τους άξιους μισθούς που παίρνει γίνει κάποτε εφοπλιστής, ας φροντίσει να βάλει στα καράβια του Αρούντα καπετάνιους και Παπούα μηχανικούς και ας διαλέξει πλήρωμα από τις παρεπιδημούσες και βαρέως δυστυχούσες, αδικημένες και καταπιεσμένες από τον ελληνικό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό απομονωμένες φυλές της Γκαγκαμπούγκα. Αλλά πρώτα ας φροντίσει όταν επισκέπτεσαι το καράβι του να υπάρχουν επαρκή εφόδια, διότι όταν πεινούν … επιδεικνύουν περίεργες διατροφικές συνήθειες …!!! Όντας όμως διατροφικοί ρατσιστές προτιμούν το λευκό κρέας. Αν πάλι δεν είναι ικανοποιημένος ούτε και με αυτούς τότε ας μου τηλεφωνήσει για να του αποκαλύψω σε ποιο ανεξερεύνητο μέρος του πλανήτη εγκαταβιεί η τελευταία εναπομείνασα κοινότητα Homo Neanderthal -καταπιεσμένη κι αυτή από το βάρβαρο ελληνικό έθνος -έναντι της οποίας ανέλαβα το διεθνιστικό καθήκον εύρεσης υψηλής εξειδίκευσης εργασίας- με σκοπό την ένταξη της στην εργατική τάξη, και με απώτερο στόχο να ηγηθεί στη παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Και έτσι αδερφωμένοι έλληνες και μετανάστες προλετάριοι γύρω από το τσουκάλι που μέσα ψήσαμε Πάγκαλο και Βενιζέλο θα άδωμεν με επικεφαλής τους μάγους του ενιαίου λαθρο-Κ.Κ. το λυτρωτικόν άσμα: «μαζί τους ψήσαμε, μαζί τους φάγαμε, ποιος πληρώνει το χασάπη …» πετώντας τα κόκαλα στους οικόσιτους πετ προλετάριους βαράνους του Κομόντο . . . Ε ρε κάτι πολυπολιτισμικές μάσες ο μεταναστευτικο-διεθνιστικός σοσιαλισμός …
Και αυτή θα είναι και η τελική απάντηση στο ερώτημα του μετανάστη Τζέφρι: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα …
Μέχρι και η τροϊκανή ΕΡΤ βάζει διαφημιστικά-«ενημερωτικά» σποτάκια για τους καημένους τους μετανάστες που φεύγουν «κυνηγημένοι» από τη χώρα τους με προορισμό την Ελλάδα -γυρισμένα μέσα στο σκοτάδι της νύχτας σε αστικά αλσύλλια, με σκηνοθεσία που τύφλα να ‘χουν οι προπαγανδιστικές ταινιούλες του Αδόλφου- για να προκαλούν συναισθηματική φόρτιση έως συνταυτίσεως … Ποιά λοιπόν η διαφορά κάποιων «διεθνιστών» που προπαγανδίζουν τα ίδια με την ελληνοτροϊκανή άρχουσα τάξη;
Η αθλιότητα τους έχει ξεπεράσει κάθε όριο με τη δημιουργία πολυπολιτισμικών σχολείων όπου η αφελληνισμένη ιστορία είναι το κύριο μάθημα. Ακόμη και πολυπολιτισμικά μαθηματικά επινόησαν προκειμένου να οδηγήσουν τα παιδιά της εργατικής τάξης δια μέσου ενός μαθησιακού λαβυρίνθου αμορφωσιάς στην ενηλικίωση μέσα σε μια εργασιακή Βαβέλ και για να θυμηθούμε τον μεγάλο μας Αλεξανδρινό: «Τρισβάρβαρα τα Ελληνικά των, οι άθλιοι!».
Ενοχλείται που το κίνημα των ναυτεργατών πάντα υποστήριζε το «όχι» στα ξένα πληρώματα ή επειδή το λέει ο Καζάκης; Ποιόν θα έδερνε με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, τους ναυτεργάτες ή τον Καζάκη; Αν μας το πει θα αναζητήσουμε μέσον να τον «βάλουμε» στα ΜΑΤ για την πρώτη περίπτωση. Κι όσο για την δεύτερη έχει καλές σχέσεις με παντοειδείς αλλοδαπούς, κάτι θα κάνουν για να τον ευχαριστήσουν …
Αν κάτι κρίνουν σωστό για την πάρτι τους οι ναυτεργάτες ποιός είναι αυτός που θα τους υπαγορεύσει το αντίθετο; Πώς ο έλληνας ναυτεργάτης που είναι δεμένος με γεωγραφικούς, συγγενικούς, κοινωνικούς, μορφωτικούς, πολιτικούς, ιστορικούς κ.λπ. δεσμούς με αυτόν τον τόπο θα εμπιστευτεί τον μετανάστη που σήμερα είναι στον Πειραιά, αύριο στο Καράκας και μεθαύριο στο Γκντάνσκ; Και έστω σε ηθική βάση να συμφωνήσω μαζί του για την αδικία που διαπράττεται εις βάρος των αξιοθρήνητων αυτών συνανθρώπων μας. Αλλά τι φταίνε οι Έλληνες ναυτεργάτες αν αυτοί οι λαθρομετανάστες φίλοι του παράτησαν τις πατρίδες τους και ήρθαν εδώ για να τους εκτοπίσουν από τις δουλειές τους και να τους υποβαθμίσουν κοινωνικά;
Βλέπω ακόμα εδώ ότι μπορεί πολύ εύκολα να ενωθεί με Πακιστανούς, Φιλιππινέζους, Σριλαγκέζους και ίσως το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι να ενωθεί με τους έλληνες που από τα λεγόμενά του προκύπτει ότι τους βλέπει ως ξένο σώμα. Μήπως για να μας θεωρήσει καλούς θα έπρεπε να απαρνηθούμε κάθε δικαίωμα στη χώρα μας προς χάριν των ξένων; Η Ελλάδα και οι Έλληνες μας λέει ότι πρέπει να κάνουν αυτό, να κάνουν εκείνο, να κάνουν το απαυτό, να κάνουν το αποτάλλο κοκ. αλλά για τους αλλοδαπούς, πουθενά δεν μας λέει ότι οι όποιοι ξένοι για να έχουν δικαίωμα να επισκέπτονται και να διαμένουν σε αυτήν την χώρα πρέπει να αποδίδουν και τον προσήκοντα σεβασμό: 1) στη χώρα και τους πολίτες της με ότι συνεπάγεται αυτό δηλαδή νόμους, συμπεριφορά, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, θρησκεία, συνήθειες κοκ. και ακόμα και κύρια 2) στην εργατική μας τάξη και τις ιστορικές κατακτήσεις της, δηλαδή μισθολογικές, εργασιακές, ωραριακές, ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικές, κοινωνικές, συνδικαλιστικές, πολιτικές, ανεξιθρησκειακές, πολιτιστικές, μορφωτικές, εθνικές, δημοκρατικές που κατακτήθηκαν με αίμα αιώνων για να τις τσαλαπατούν τώρα αβίαστα και «διεθνιστικώτατα» οι επήλυδες φίλοι του. Αυτά τα ολίγα για κάτι παλιοκουφαλίτσες που ενώ μας χρωστάνε ζητούν να μας πάρουν και το βόδι. Και τέλος, αν αυτός με τους άξιους μισθούς που παίρνει γίνει κάποτε εφοπλιστής, ας φροντίσει να βάλει στα καράβια του Αρούντα καπετάνιους και Παπούα μηχανικούς και ας διαλέξει πλήρωμα από τις παρεπιδημούσες και βαρέως δυστυχούσες, αδικημένες και καταπιεσμένες από τον ελληνικό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό απομονωμένες φυλές της Γκαγκαμπούγκα. Αλλά πρώτα ας φροντίσει όταν επισκέπτεσαι το καράβι του να υπάρχουν επαρκή εφόδια, διότι όταν πεινούν … επιδεικνύουν περίεργες διατροφικές συνήθειες …!!! Όντας όμως διατροφικοί ρατσιστές προτιμούν το λευκό κρέας. Αν πάλι δεν είναι ικανοποιημένος ούτε και με αυτούς τότε ας μου τηλεφωνήσει για να του αποκαλύψω σε ποιο ανεξερεύνητο μέρος του πλανήτη εγκαταβιεί η τελευταία εναπομείνασα κοινότητα Homo Neanderthal -καταπιεσμένη κι αυτή από το βάρβαρο ελληνικό έθνος -έναντι της οποίας ανέλαβα το διεθνιστικό καθήκον εύρεσης υψηλής εξειδίκευσης εργασίας- με σκοπό την ένταξη της στην εργατική τάξη, και με απώτερο στόχο να ηγηθεί στη παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Και έτσι αδερφωμένοι έλληνες και μετανάστες προλετάριοι γύρω από το τσουκάλι που μέσα ψήσαμε Πάγκαλο και Βενιζέλο θα άδωμεν με επικεφαλής τους μάγους του ενιαίου λαθρο-Κ.Κ. το λυτρωτικόν άσμα: «μαζί τους ψήσαμε, μαζί τους φάγαμε, ποιος πληρώνει το χασάπη …» πετώντας τα κόκαλα στους οικόσιτους πετ προλετάριους βαράνους του Κομόντο . . . Ε ρε κάτι πολυπολιτισμικές μάσες ο μεταναστευτικο-διεθνιστικός σοσιαλισμός …
Και αυτή θα είναι και η τελική απάντηση στο ερώτημα του μετανάστη Τζέφρι: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα …
Μέχρι και η τροϊκανή ΕΡΤ βάζει διαφημιστικά-«ενημερωτικά» σποτάκια για τους καημένους τους μετανάστες που φεύγουν «κυνηγημένοι» από τη χώρα τους με προορισμό την Ελλάδα -γυρισμένα μέσα στο σκοτάδι της νύχτας σε αστικά αλσύλλια, με σκηνοθεσία που τύφλα να ‘χουν οι προπαγανδιστικές ταινιούλες του Αδόλφου- για να προκαλούν συναισθηματική φόρτιση έως συνταυτίσεως … Ποιά λοιπόν η διαφορά κάποιων «διεθνιστών» που προπαγανδίζουν τα ίδια με την ελληνοτροϊκανή άρχουσα τάξη;
Η αθλιότητα τους έχει ξεπεράσει κάθε όριο με τη δημιουργία πολυπολιτισμικών σχολείων όπου η αφελληνισμένη ιστορία είναι το κύριο μάθημα. Ακόμη και πολυπολιτισμικά μαθηματικά επινόησαν προκειμένου να οδηγήσουν τα παιδιά της εργατικής τάξης δια μέσου ενός μαθησιακού λαβυρίνθου αμορφωσιάς στην ενηλικίωση μέσα σε μια εργασιακή Βαβέλ και για να θυμηθούμε τον μεγάλο μας Αλεξανδρινό: «Τρισβάρβαρα τα Ελληνικά των, οι άθλιοι!».
[8]
Γράφεις: «Δεν ξέρω που το βρήκες το ότι η αστική τάξη σηκώνει την εθνική σημαία. Πάντως σίγουρα όχι στην ελληνική ιστορία.»
Γράφεις: «Δεν ξέρω που το βρήκες το ότι η αστική τάξη σηκώνει την εθνική σημαία. Πάντως σίγουρα όχι στην ελληνική ιστορία.»
-Καλά, σίγουρα δεν ήταν η εργατική τάξη επί Μεταξά που ύψωσε την γαλανόλευκη; Και σήμερα ποιός το κάνει; Οι προλετάριοι; Επιμένω: Ο ρόλος των Ελλήνων εργαζομένων δεν είναι – όπως τον θέλεις εσύ – να «σώσουν» το «έθνος».
Π.Μ.
Εδώ συγχέει το ποιός σηκώνει τη σημαία με το ποιός χύνει το αίμα του. Τη σημαία τότε την σήκωσε η αστική τάξη και όχι από μόνη της αλλά κατ’ επιταγήν των εγγλέζων αφεντικών, ενώ το αίμα τους χύνουν πάντα τα παιδιά του λαού υπερασπιζόμενα τον δίκαιο ή άδικο πόλεμο στον οποίο οδηγείται η πολιτική της άρχουσας τάξης τους. Επίσης μην ξεχνάμε την σημασία της περιόδου εξέλιξης που διανύει η αστική τάξη σε μία χώρα. Δεν ερμηνεύονται όλα τα στάδια με το ίδιο κριτήριο. Άλλοτε υπερασπιζόμαστε τις επιλογές της άρχουσας τάξης και άλλοτε τις αντιπαλεύουμε. Οι πολιτικές συμπεριφορές των αστικών τάξεων είναι αντίστοιχες με το οικονομικό στάδιο που διανύουν. Και συνεχίζει να «εγκαλεί» τον Καζάκη αποδίδοντας του τη θέση ότι προτρέπει τους έλληνες εργαζόμενους να σώσουν το αστικό κράτος τους. Ποιός άραγε του υπέβαλε ότι μια εθνική εξέγερση δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και λαϊκή; Αυτά πάντα έτσι γίνονται ασχέτως του πως κατονομάζονται η χαρακτηρίζονται από τους υπαλλήλους ιστοριογράφους. Γι’ αυτό προβοκάρει και μας το παίζει κι αριστερός!
Η μόνη εθνική τάξη μέχρι τέλους είναι το προλεταριάτο.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόνον 2% κινητικότητα εργατών υπάρχει από χώρα σε χώρα μετά από τεράστιες προσπάθειες των χωρών μελών της Ε.Ε. για πάνω από μια δεκαετία. Το προλεταριάτο δεν εγκαταλείπει λοιπόν την εθνική πατρογονική του εστία για να αναζητήσει …
Κι αφού ο ρόλος των ελλήνων εργαζομένων δεν είναι να σώσουν το έθνος μπας και είναι να το καταστρέψουν αυτοκαταστρεφόμενοι κι οι ίδιοι; Η τρυφερότητά του για κάποιες ολιγοπληθείς ως ανύπαρκτες μειονότητες και τα δικαιώματα τους ήταν πάντα πολύ εμφανέστερη από την απόκρυψη του δια ταύτα, που δεν είναι άλλο από την άρνησή του ως προς το δικαίωμα απλής και μόνον ύπαρξης για το ελληνικό έθνος.
Εδώ συγχέει το ποιός σηκώνει τη σημαία με το ποιός χύνει το αίμα του. Τη σημαία τότε την σήκωσε η αστική τάξη και όχι από μόνη της αλλά κατ’ επιταγήν των εγγλέζων αφεντικών, ενώ το αίμα τους χύνουν πάντα τα παιδιά του λαού υπερασπιζόμενα τον δίκαιο ή άδικο πόλεμο στον οποίο οδηγείται η πολιτική της άρχουσας τάξης τους. Επίσης μην ξεχνάμε την σημασία της περιόδου εξέλιξης που διανύει η αστική τάξη σε μία χώρα. Δεν ερμηνεύονται όλα τα στάδια με το ίδιο κριτήριο. Άλλοτε υπερασπιζόμαστε τις επιλογές της άρχουσας τάξης και άλλοτε τις αντιπαλεύουμε. Οι πολιτικές συμπεριφορές των αστικών τάξεων είναι αντίστοιχες με το οικονομικό στάδιο που διανύουν. Και συνεχίζει να «εγκαλεί» τον Καζάκη αποδίδοντας του τη θέση ότι προτρέπει τους έλληνες εργαζόμενους να σώσουν το αστικό κράτος τους. Ποιός άραγε του υπέβαλε ότι μια εθνική εξέγερση δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και λαϊκή; Αυτά πάντα έτσι γίνονται ασχέτως του πως κατονομάζονται η χαρακτηρίζονται από τους υπαλλήλους ιστοριογράφους. Γι’ αυτό προβοκάρει και μας το παίζει κι αριστερός!
Η μόνη εθνική τάξη μέχρι τέλους είναι το προλεταριάτο.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόνον 2% κινητικότητα εργατών υπάρχει από χώρα σε χώρα μετά από τεράστιες προσπάθειες των χωρών μελών της Ε.Ε. για πάνω από μια δεκαετία. Το προλεταριάτο δεν εγκαταλείπει λοιπόν την εθνική πατρογονική του εστία για να αναζητήσει …
Κι αφού ο ρόλος των ελλήνων εργαζομένων δεν είναι να σώσουν το έθνος μπας και είναι να το καταστρέψουν αυτοκαταστρεφόμενοι κι οι ίδιοι; Η τρυφερότητά του για κάποιες ολιγοπληθείς ως ανύπαρκτες μειονότητες και τα δικαιώματα τους ήταν πάντα πολύ εμφανέστερη από την απόκρυψη του δια ταύτα, που δεν είναι άλλο από την άρνησή του ως προς το δικαίωμα απλής και μόνον ύπαρξης για το ελληνικό έθνος.
[9]
Γράφεις: «Το γεγονός ότι έχουμε ένα τέτοιο μεταναστευτικό ρεύμα παγκόσμια σε τι οφείλεται; Στην ελεύθερη επιλογή των εργατών, ή στην ολοκληρωτική καταστροφή κρατών, εθνών και λαών ανά την υφήλιο από τον ιμπεριαλισμό»;
Γράφεις: «Το γεγονός ότι έχουμε ένα τέτοιο μεταναστευτικό ρεύμα παγκόσμια σε τι οφείλεται; Στην ελεύθερη επιλογή των εργατών, ή στην ολοκληρωτική καταστροφή κρατών, εθνών και λαών ανά την υφήλιο από τον ιμπεριαλισμό»;
-Στον ιμπεριαλισμό, προφανώς. Εφόσον είναι γεγονός όμως, πώς θα το αντιμετωπίσουμε; Θα γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω; Δεν υπάρχει επιστροφή στον 19ο αιώνα. Το εθνοκράτος πεθαίνει, και καμία προσπάθεια να αναβιώσεις τον εθνικισμό δεν θα το σώσει από την εξαφάνιση.
Π.Μ.
Μόνος του διερωτάται πως θα το αντιμετωπίσουμε και μόνος του απαντά.
Επιδιώκει να παρουσιάσει «σοσιαλιστική» λύση κινούμενος όμως πάντα μέσα στα όρια του καπιταλισμού. Μάλιστα, ακριβώς όσοι επιδιώκουν να κινηθούν μέσα σε και αποδεχόμενοι τα όρια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, και ποτέ εκτός αυτών είναι εκείνοι που γυρίζουν τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω και όχι αυτοί που θέλουν να ανατρέψουν αυτήν την παγκοσμιοποίηση των κεφαλαιοκρατών προς όφελος των εργατικών τάξεων και της δικής τους παγκοσμιοποίησης. Μάλιστα, η τελευταία δεν είναι απλώς φυσιολογική συνέχιση της κεφαλαιοκρατικής, αλλά το αποτέλεσμα της επαναστατικής ανατροπής της.
Μόνος του διερωτάται πως θα το αντιμετωπίσουμε και μόνος του απαντά.
Επιδιώκει να παρουσιάσει «σοσιαλιστική» λύση κινούμενος όμως πάντα μέσα στα όρια του καπιταλισμού. Μάλιστα, ακριβώς όσοι επιδιώκουν να κινηθούν μέσα σε και αποδεχόμενοι τα όρια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, και ποτέ εκτός αυτών είναι εκείνοι που γυρίζουν τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω και όχι αυτοί που θέλουν να ανατρέψουν αυτήν την παγκοσμιοποίηση των κεφαλαιοκρατών προς όφελος των εργατικών τάξεων και της δικής τους παγκοσμιοποίησης. Μάλιστα, η τελευταία δεν είναι απλώς φυσιολογική συνέχιση της κεφαλαιοκρατικής, αλλά το αποτέλεσμα της επαναστατικής ανατροπής της.
Κατ’ αρχάς που και πως βλέπει να πεθαίνει το εθνοκράτος; Όλες οι χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού εθνοκράτη έχουν στήσει. Ακόμη και η FYROM εθνοκράτος με ψευδή συνείδηση πάει να χτίσει. Η παλαιές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στο εθνοκράτος στηρίζονται ακόμα και όταν προσχωρούν σε υπερεθνικούς συνασπισμούς. Η αδυναμία συνένωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλεται ακριβώς στην διαλεκτική αντίθεση ανάμεσα στα ισχυρά εθνοκράτη-μέλη από τη μια και την ισχυρή υπερεθνικού τύπου συνένωση που τείνουν στην αλληλοδιάλυση. Διότι δεν επαρκούν τα όποια μονεταριστικά μέτρα ενοποίησης για να αναιρέσουν τους αδυσώπητους αντιθετικούς νόμους κίνησης του καπιταλισμού. Ακόμα και η Κίνα και η Ρωσία, εθνοκράτη έστησαν προκειμένου να συμμετάσχουν με καλύτερους όρους στη μοιρασιά της διεθνοποίησης. Και αυτό γίνεται ακριβώς διότι μόνον πάνω στην εθνική βάση μπορεί η σύγχρονη παγκόσμια αστική τάξη να αντικειμενικοποιειται-υποστατώνεται «διεθνικά». Έτσι υπάρχει «μέσα» στο έθνος ενώ ταυτόχρονα υπερυψώνεται πάνω από αυτό. Και ακριβώς εδώ βλέπουμε την αποκορύφωση του παγκόσμιου χαρακτήρα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος που όπως έλεγε ο Μαρξ δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά παρά να επεκταθεί πάνω σε όλη τη γήινη σφαίρα. Οι αστικές τάξεις βιώνουν την δραματική αντίφαση, από τη μια να προσπαθούν να ξεπεράσουν-καταργήσουν το έθνος για το ταξικό τους συμφέρον, ενώ ταυτόχρονα αδυνατούν να περάσουν τα διεθνή συμφέροντα της τάξης τους με μη εθνικό τρόπο παρά μόνον μέσα από αυτό το εθνικό κράτος. Ενώ τους έχει γίνει εμπόδιο, τους είναι ταυτόχρονα και αναγκαίο. Οι σύγχρονες αστικές τάξεις και τα κράτη τους τείνουν να διατηρήσουν την εθνική τους μορφή και να διευρύνουν το υπερεθνικό τους παγκοσμιοποημένο περιεχόμενο. Όπως έλεγε ο Μαρξ, το καπιταλιστικό σύστημα είναι κατ’ αρχάς και κατ’αρχήν παγκόσμιο και το ίδιο ισχύει και για την κυρίαρχη αστική τάξη. Εξ’ ου και το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» … κατά του κοινού εχθρού …
Ακόμα και οι αραβικές χώρες επαναστατούν κατά των φεουδαρχών πετρελαίου για να στήσουν υπόδουλα εθνοκράτη πριν ξαναβγούν στην παγκόσμια αγορά. Έτσι εξηγούνται και τα σκαμπανεβάσματα της εποχής Γέλτσιν -πριν καταφέρουν να σχηματίσουν κάποιο ευυπόληπτο εθνικό κράτος μετά την κατάρρευση- με τις χλιαρές αντιδράσεις για το γιουγκοσλαβικό όπως και η ανάλογη απόμακρη στάση της Ρωσίας έναντι παρόμοιων κρίσεων σήμερα.
Ακόμα και οι αραβικές χώρες επαναστατούν κατά των φεουδαρχών πετρελαίου για να στήσουν υπόδουλα εθνοκράτη πριν ξαναβγούν στην παγκόσμια αγορά. Έτσι εξηγούνται και τα σκαμπανεβάσματα της εποχής Γέλτσιν -πριν καταφέρουν να σχηματίσουν κάποιο ευυπόληπτο εθνικό κράτος μετά την κατάρρευση- με τις χλιαρές αντιδράσεις για το γιουγκοσλαβικό όπως και η ανάλογη απόμακρη στάση της Ρωσίας έναντι παρόμοιων κρίσεων σήμερα.
Το διάφορον των σχέσεων παραγωγής από τις σχέσεις ιδιοκτησίας ως νομικής μορφής αντανάκλαση που δεν βρίσκονται πάντα σε απόλυτη αντιστοιχία με τις καθαυτό παραγωγικές σχέσεις, μας οδηγεί στη διατύπωση του νόμου της σχετικής αυτονομίας των σχέσεων ιδιοκτησίας έναντι των σχέσεων παραγωγής. Και είναι ειδική έκφραση του καθολικού νομού σχετικής αυτονομίας των σχέσεων και κατηγοριών, από όπου σχέσεις αντανακλώμενες από άλλες σχέσεις αμιγώς υλικού περιεχομένου λειτουργούν σε σχετική αυτονομία ως προς τις πρωταρχικές που αντανακλούν. Οι αντιδραστικότερες μορφές ενός ξεπερασμένου κοινωνικού συστήματος αντανακλώνται άμεσα στην ανθρώπινη νόηση δια μέσου των σχέσεων ιδιοκτησίας -καθώς ο άνθρωπος συλλαμβάνει ευκολότερα το έχειν από το είναι- οι οποίες κατανοούνται ευκολότερα λόγω της επιφανειακά εμφανέστερης σύνδεσής τους με τις μορφές ιδιοποίησης, παρ’ ότι δεν ταυτίζονται με αυτές, αλλά αντίθετα ακολουθούν κατά πόδας τις σχέσεις παραγωγής- διότι ο τρόπος-σχέση παραγωγής είναι που σε μια οργανωμένη κοινωνία καθορίζει απευθείας-άμεσα, το τρόπο νομής – εκ του οποίου και νόμος ως δικαιακή αντανάκλαση της προκύπτουσας από τις παραγωγικές σχέσεις νομής. Είναι ακριβώς οι σχέσεις παραγωγής που αντανακλώμενες δια μέσου των σχέσεων ιδιοποίησης στις σχέσεις ιδιοκτησίας βρίσκουν σε αυτές τις τελευταίες τη νομική τους κατοχύρωση. Η ιδιοποίηση αφορά στη νομή και όχι την καθεαυτό κατοχή. Γι αυτό και οι νομαδικοί λαοί στους οποίους δεν συναντώνται παγιοποιημένες και σταθερές παραγωγικές σχέσεις και αντίστοιχες σχέσεις ιδιοκτησίας δεν μπορούν να έχουν και κοινωνική ανέλιξη παρά μόνον μέσω εγκατάστασης η μετακίνησης που τους οδηγεί σε κατακτήσεις κι αυτό μόνον στο βαθμό που ενσωματώνονται στους κατακτημένους λαούς και όχι το αντίστροφο – όπου και η πρωτογενής γενεσιουργός εθνική ιδεολογία ανάγεται στη δεοντολογία του νομαδισμού. Παράδειγμα, οι Μογγόλοι στην Ινδία και ο πολιτισμός που έφτασε να οικοδομεί Τατζ Μαχάλ από τη μια και η γείτων Τουρκία από την άλλη όπου η νομαδική συνείδηση ανυψούμενη και νοούμενη ως και δια ονοματοδοσίας εθνική -από τους νεοοθωμανούς στην πραγματικότητα νεότουρκους και κεμαλικούς- κατέστη παράγων μόνιμης κοινωνικής καθυστέρησης και αντίδρασης ως και πολιτισμικής αδυναμίας. Δεν υπάρχουν παρά ασήμαντες πινελιές τούρκικου χρώματος στο σύγχρονο τουρκικό πολιτισμό κι ούτε άλλωστε θα μπορούσαν ή θα μπορέσουν να υπάρξουν λόγω της προαναφερθείσας προκύπτουσας αντικειμενικά αδυναμίας. Εδώ αξίζει να τονιστεί ότι γενάρχες του πρωτογενούς εθνοχουλιγκάνικου και ρατσιστογενοκτονικού φασισμού υπήρξαν οι «νεότουρκοι» -αρκούντως δημοκρατικο-σοσιαλιστο-διεθνιστές στην εποχή τους και αυτοί- που βρήκαν την μορφική τους ολοκλήρωση στον κεμαλικό «εθνο»-«ΕΤΑΤΙΣΜΟ».
Ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να συγχέει τα πράγματα με τις ιδεατές τους αντανακλάσεις -τις δικές του ιδέες, αφαιρέσεις αυτών- και να τις θεωρεί πραγματικές, παίρνοντάς τες για πραγματικότητα και υποκαθιστώντας με αυτές την πραγματικότητα. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το γενεσιουργό γνωσιολογικό αίτιο και βάση του φιλοσοφικού ιδεαλισμού. Γι αυτό και εδώ αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι σχέσεις ιδιοκτησίας δεν είναι παρά νομικές σχέσεις που αντανακλούν τις παραγωγικές σχέσεις αλλά ούτε ταυτίζονται με αυτές κι ούτε μπορούν να βρίσκονται σε απόλυτη αντιστοιχία μαζί τους. Διότι τους νόμους τους κάνει ο ανθρώπινος νους που αντιστοιχεί τα πράγματα με τις έννοιες του για αυτά κατά τη συνείδηση, στην οποία όμως δε μπορεί να αντανακλάται το πραγματικό με απόλυτη πιστότητα. Η αλήθεια είναι αντικειμενική -αφού αφορά στην αντικειμενική πραγματικότητα- και σχετική -αφού ο άνθρωπος την κατακτά σταδιακώς- και εκφράζει τον βαθμό πιστότητας της αντανάκλασης της αντικειμενικής πραγματικότητας στη συνείδηση του ανθρώπου. Δεν είναι λοιπόν οι σχέσεις ιδιοκτησίας παρά νομικές μορφές που αντανακλούν περισσότερο ή λιγότερο πιστά τις σχέσεις παραγωγής. Που κι αυτές ακόμα και ο νομοθέτης τις κατανοεί και ερμηνεύει σύμφωνα με τον τρόπο που το κοινωνικό του είναι καθόρισε την κοινωνική συνείδηση του. Ακριβώς η αδυναμία να κατανοηθεί αυτό οδηγεί στη σύγχυση και την ακατ-ανοησία όπως και στην υπεράσπιση του υπαρκτού σοσιαλισμού μέχρι το 89-91 οπότε αίφνης ανετράπη -προς θεού δεν κατέρρευσε- χωρίς να πέσει ούτε μια μπαλωθιά έτσι για γούστο. Αυτή η ανατροπή δεν θυμίζει ανατροπή κανενός κοινωνικού συστήματος αλλά ανατροπή κάθε συστήματος λογικής. Και πως καθορίζεται πολιτικο-ταξικά ο φέρων μια ιδεαλιστική συνείδηση που ταυτίζει τις σχέσεις παραγωγής με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, δηλαδή το πράγμα με την ιδεατή μορφή αυτού του πράγματος; Μπορεί να θεωρηθεί ότι κάνω μαύρο χιούμορ σε μια συμπαθή συνομοταξία αγροίκων που παρίσταναν και παριστάνουν το μαρξιστή και που αν αμφισβητήσεις το μαρξισμό τους επιτίθενται με ρόπαλα. Ε, λοιπόν, αν το νομίζετε έχετε απόλυτο δίκιο. Ας δούμε και μια εμφάνιση του νόμου της σχετικής αυτονομίας: Η ολοκλήρωση με την Περεστρόικα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην πρώην Σοβιετική Ένωση συντελέστηκε με την εναρμόνιση των από καιρού ήδη παλινορθωμένων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και ιδιοποίησης -με τις προσιδιάζουσες στον συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό- αντίστοιχες σχέσεις ιδιοκτησίας … Μιλώντας όμως για αυτήν την παλινόρθωση πρέπει πρώτα να γίνει μια διάκριση, διότι δεν πρόκειται για κάτι που προήλθε ως αποτέλεσμα εξωτερικής επέμβασης που θα επιδρούσε απευθείας στη διάπλαση κατεύθυνσης της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων -οπότε θα είχαμε μια απευθείας κι ευδιάκριτη ολική ανατροπή- αλλά για μια εκ των ένδον διεργασία που ξεκίνησε από το πολιτικοϊδεολογικό εποικοδόμημα με αρχές και θέσεις που αναιρούσαν προγενέστερες και σιγά σιγά τοποθετούσαν θεωρητικά καταρχάς και κατόπιν δειλά δειλά και έμπρακτα τον παράγοντα κέρδος σε προτεραιότητα και πάνω από τον παράγοντα της ικανοποίησης των ανθρώπινων αναγκών στην οικονομία . Έχοντας λοιπόν μια αναγόμενη σε ενδογενείς ταξικούς παράγοντες και αίτια παλινόρθωση ενός κατώτερου από άποψη συγκρότησης-οργάνωσης τρόπου παραγωγής, πρέπει να ξεκινήσουμε λογικά αναζητώντας μια έκπτωση των κοινωνικών παραγωγικών σχέσεων κάτω από το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων που έχουν ήδη αναπτυχτεί -ή ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΠΤΥΞΕΙ αφ’ εαυτές οι παραγωγικές σχέσεις, αν θέλουμε να τονίσουμε την ποιοτική αλλαγή που σημαίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό όπου ο άνθρωπος δημιουργεί συνειδητά την ιστορία του. (Οι παραγωγικές σχέσεις στον καπιταλισμό είναι το πλαίσιο ανάπτυξης θετικής ή αρνητικής των παραγωγικών δυνάμεων, ενώ στο σοσιαλισμό είναι αφ’ εαυτές μοχλός ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.) Έτσι αν το ρολόι της κοινωνικής εξέλιξης πάει οριστικά προς τα πίσω τότε κάποια στιγμή οι σχέσεις ιδιοκτησίας πρέπει να εκπέσουν κι αυτές στο επίπεδο έκπτωσης των παραγωγικών σχέσεων. Όμως όσο η έκπτωση των κοινωνικών παραγωγικών σχέσεων υποβαθμίζει σταδιακά το βαθμό δόμησης των παραγωγικών δυνάμεων, ακόμα περισσότερο η έκπτωση των σχέσεων ιδιοκτησίας αποσαρθρώνει τις έσχατες εσωτερικές συνδέσεις στο σύστημα οργάνωσης των παραγωγικών δυνάμεων. Αποτέλεσμα η ολική κοινωνική κατάρρευση … Κάποια στιγμή -που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε- η εργατική τάξη ως όλον περιέρχεται σε κατάσταση κοινωνικής αδυναμίας και τότε αναλαμβάνει διευρυμένο ρόλο η πρωτοπορία της, που ασκεί την εξουσία αναπτύσσοντας και σχεδιοποιώντας τις σοσιαλιστικές παραγωγικές δυνάμεις και καταμερίζοντας την νομή για λογαριασμό και σύμφωνα με τα συμφέροντα της τάξης. Αλλά ακριβώς εξαιτίας αυτής της κοινωνικής έκπτωσης της τάξης σε ανάθεση έργου πρωτοπορίας, ολοένα και πιο πολύ σχηματίζεται στους κόλπους του κόμματος και του κράτους μια «νομενκλατούρα» δίπλα και μέσα στην επαναστατική πρωτοπορία η οποία -με διαφοροποιημένα σταδιακά συμφέροντα από αυτά της εργατικής τάξης και του σοσιαλιστικού κράτους- ως κοινωνικό στρώμα διευρυμένων αρμοδιοτήτων διαχείρισης, αρχίζει να αποκτά σιγά σιγά καταχρηστικώς συνείδηση κατοχής-κυριότητας, συνωμοτεί σε επίπεδο κορυφής κατά της επαναστατικής πρωτοπορίας -μιας και από καιρό η τάξη δεν ασκεί ως τάξη διευρυμένο κοινωνικό έλεγχο παρά μόνον σε επίπεδο μπολσεβίκικης ηγεσίας. Μόλις η «νομενκλατούρα» αυτονομείται σε αυτό το πολιτικό επίπεδο, αρχίζει και ο ιδεολογικός βομβαρδισμός με νέες οικονομικές θέσεις για αυτονομία των επιχειρήσεων, συνοδευόμενος με αντίστοιχες θέσεις για το ρόλο του κέρδους -κατ’ αρχάς σε επιμεριστική κλίμακα στη βάση της ξεχωριστής σοσιαλιστικής επιχείρησης, οπότε η σχεδιοποίηση υπάγεται στην επιμέρους επιχειρηματικότητα, διότι έτσι αναπτύσσεται ανταγωνισμός- πράγμα που ομοιάζει με την τιτοϊκή αυτοδιαχείριση. Αυτά συνοδεύονται με μέτρα ενίσχυσης της μικρής ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην παραγωγή ξεκινώντας από τον αγροτικό τομέα, για δημιουργία κοινωνικής βάσης υποστήριξης. Και ακριβώς γι αυτόν τον λόγο εδώ και μόνον εδώ μπορεί να εντοπίσει η κοινωνική επιστήμη το κομβικό σημείο του ακριβούς χρονικού εντοπισμού έναρξης αυτής της παλινόρθωσης. Τα υπόλοιπα είναι για να ‘χαμε να λέγαμε «θεωρητικών» που για δικούς του λόγους ο καθένας -είτε επικαλούμενος είτε όχι τον μαρξισμό- ουδεμίαν σχέση είχαν και ούτε μπορούν να έχουν ποτέ με το καθ’ αυτό αντικείμενο.
Έτσι εκδηλώθηκε η πραξικοπηματική απαρχή του σφετερισμού από την «νομενκλατούρα» που με το τέλος της μεταρρύθμισης Κοσύγκιν το 1964 έχει πλέον ολοκληρώσει τη συγκρότησή της σε γραφειοκρατική αστική τάξη νέου τύπου πάνω στις παλινορθωμένες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που μένει να εναρμονιστούν εν ευθέτω χρόνω με αντίστοιχες καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας. Διότι αφ’ ης στιγμής η συνείδηση κυριότητας μετατράπηκε σε πραγματικότητα-κατοχή από την νομενκλατούρα, ήταν αδύνατον να διακηρυχθεί αυτό και δημόσια υπό τις τότε παρούσες κοινωνικές συνθήκες, όπου η ανάσα του προλεταριάτου έπεφτε ακόμα βαριά στο σβέρκο της …
Με την οριστική ήττα του σοσιαλισμού ως μπολσεβικισμού, τόσον στη καθαρώς σοσιαλιστική σοβιετική εκδοχή του όσον και στην αρκετά παρεκκλίνουσα Κινέζικη λαϊκοδημακρατική, κλείνει η ιστορία του πρώιμου σοσιαλισμού από τα πάνω.
Η ιστορία θα δείξει αν ένα σύγχρονο πιο ώριμο προλεταριάτο κατορθώσει όχι μόνον να αναδείξει νέους τύπους προλεταριακής επαναστατικής εξουσίας, αλλά και να κυβερνήσει συλλογικά ως τάξη χωρίς τη χρεία να τρέχει κάθε τόσο στα γραφεία του κόμματος για να εγκαταλείψει στα χέρια της πρωτοπορίας του την ταξική του μοίρα ώστε κάθε αδυναμία και ήττα του κόμματος να μετατρέπεται σε ήττα της τάξης …
Η σχετική αυτονομία των σχέσεων ιδιοκτησίας από τις σχέσεις παραγωγής εξηγεί και την έκρηξη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου των παραγώγων στη νέα τζογαδόρικη μορφή που πήρε κατά μέγα μέρος το πλασματικό κεφάλαιο η οποία τείνει στην οριστική διάσταση των σχέσεων παραγωγής -στη βάση των παραγωγικών δυνάμεων όπου συνδομούνται- με τις σχέσεις ιδιοκτησίας που εκδηλώνουν πια την παρουσία τους κατά κύριον λόγο και ποσοστό στη σφαίρα του πλασματικού -ως τίτλοι σκουπίδια που οι εργατικές τάξεις μπορούν να σαρώσουν με ένα ξεσκόνισμα στα χρηματοκιβώτια. Έτσι που η αναγκαιότητα μετωπικών αγώνων του προλεταριάτου εμφανίζεται έντονα όχι μόνον σε συμμαχίες στα πεδία των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών αλλά εν μέρει και στο πεδίο του καθ’ αυτό ταξικού αγώνα -ακριβώς λόγω της οριστικής πια συνταύτισης των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης με αυτά της κοινωνίας συνολικά ενάντια στην ολοένα πιο «αυτονομούμενη» και παραγωγικά αστική τάξη- με το πλασματικό κεφάλαιο να στραγγίζει μέχρι στραγγαλισμού το παραγωγικό τμήμα του. Σε αυτό οδήγησε η ολόπλευρη επίδραση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού που εντατικοποίησε σε καθολική κλίμακα την δράση του νομού της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Βασική αντίθεση του καπιταλισμού είναι η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική μορφή ιδιοποίησης. Η ασυμφωνία των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων και των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων που μεγαλώνει, αποκαλύπτεται και εκδηλώνεται με τις κρίσεις υπερπαραγωγής που επαναλαμβάνονται όλο και συχνότερα με τα ενδιάμεσα διαστήματα να μικραίνουν και οι ίδιες οι κρίσεις να αποκτούν ολοένα και πιο καταστρεπτικό χαρακτήρα που στα πλαίσια της σύγχρονης δομικής κρίσης του καπιταλισμού έχουν πια μονιμοποιηθεί. Ταυτόχρονα και με τη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων διαρρηγνύεται και ο κοινωνικός ιστός εξαιτίας της έλλειψης αξιόχρεης ζήτησης που προκύπτει από την υλική αδυναμία να καταναλωθεί το παραχθέν πλεόνασμα εμπορευμάτων από τους εργαζόμενους παραγωγούς του, με συνέπεια το ολοένα πιο άθλιο επίπεδο ζωής στο οποίο καταδικάζονται οι εργαζόμενοι από την διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Οι κεφαλαιοκράτες προσπάθησαν να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση επιδοτώντας το σπάσιμο της καθετοποίησης της παραγωγής με τη δημιουργία μικρών απολύτως εξειδικευμένων μονάδων παραγωγής εξαρτημάτων και ξέχωρης συναρμολόγησης σε ένα πρόγραμμα που εξήγγειλαν με τα νεομονεταριστικά νεοφιλελεύθερα προγράμματα της Θάτσερ και του Ρήγκαν συνοδεύοντας τα με τις κτηνώδεις κοινωνίες του 50% η πρώτη και των δύο τρίτων ο πιο ανθρωπιστής δεύτερος. Αποτέλεσμα η ολοσχερής αποτυχία λόγω της συνεπαγόμενης αύξησης κόστους και άρα πτώσης ανταγωνιστικότητας -στην μονοπωλιακή εποχή στένεψε υπερβολικά ο ανταγωνιστικός ορίζοντας- και μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους της παραγωγής σε πρώην τριτοκοσμικές χώρες και την Κίνα και Ινδία, με την συνεπακόλουθη αύξηση της ανεργίας και στην δύση αλλά και σε αυτές τις χώρες και συνέπεια την μαζική μετανάστευση των εξαθλιωμένων της πρώην καπιταλιστικής περιφέρειας, που χωρίς μόνιμο τόπο εγκατάστασης τριγυρνούν από χώρα σε χώρα αλώνοντας τις εργατικές κατακτήσεις των ντόπιων εργατικών τάξεων.
Ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να συγχέει τα πράγματα με τις ιδεατές τους αντανακλάσεις -τις δικές του ιδέες, αφαιρέσεις αυτών- και να τις θεωρεί πραγματικές, παίρνοντάς τες για πραγματικότητα και υποκαθιστώντας με αυτές την πραγματικότητα. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το γενεσιουργό γνωσιολογικό αίτιο και βάση του φιλοσοφικού ιδεαλισμού. Γι αυτό και εδώ αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι σχέσεις ιδιοκτησίας δεν είναι παρά νομικές σχέσεις που αντανακλούν τις παραγωγικές σχέσεις αλλά ούτε ταυτίζονται με αυτές κι ούτε μπορούν να βρίσκονται σε απόλυτη αντιστοιχία μαζί τους. Διότι τους νόμους τους κάνει ο ανθρώπινος νους που αντιστοιχεί τα πράγματα με τις έννοιες του για αυτά κατά τη συνείδηση, στην οποία όμως δε μπορεί να αντανακλάται το πραγματικό με απόλυτη πιστότητα. Η αλήθεια είναι αντικειμενική -αφού αφορά στην αντικειμενική πραγματικότητα- και σχετική -αφού ο άνθρωπος την κατακτά σταδιακώς- και εκφράζει τον βαθμό πιστότητας της αντανάκλασης της αντικειμενικής πραγματικότητας στη συνείδηση του ανθρώπου. Δεν είναι λοιπόν οι σχέσεις ιδιοκτησίας παρά νομικές μορφές που αντανακλούν περισσότερο ή λιγότερο πιστά τις σχέσεις παραγωγής. Που κι αυτές ακόμα και ο νομοθέτης τις κατανοεί και ερμηνεύει σύμφωνα με τον τρόπο που το κοινωνικό του είναι καθόρισε την κοινωνική συνείδηση του. Ακριβώς η αδυναμία να κατανοηθεί αυτό οδηγεί στη σύγχυση και την ακατ-ανοησία όπως και στην υπεράσπιση του υπαρκτού σοσιαλισμού μέχρι το 89-91 οπότε αίφνης ανετράπη -προς θεού δεν κατέρρευσε- χωρίς να πέσει ούτε μια μπαλωθιά έτσι για γούστο. Αυτή η ανατροπή δεν θυμίζει ανατροπή κανενός κοινωνικού συστήματος αλλά ανατροπή κάθε συστήματος λογικής. Και πως καθορίζεται πολιτικο-ταξικά ο φέρων μια ιδεαλιστική συνείδηση που ταυτίζει τις σχέσεις παραγωγής με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, δηλαδή το πράγμα με την ιδεατή μορφή αυτού του πράγματος; Μπορεί να θεωρηθεί ότι κάνω μαύρο χιούμορ σε μια συμπαθή συνομοταξία αγροίκων που παρίσταναν και παριστάνουν το μαρξιστή και που αν αμφισβητήσεις το μαρξισμό τους επιτίθενται με ρόπαλα. Ε, λοιπόν, αν το νομίζετε έχετε απόλυτο δίκιο. Ας δούμε και μια εμφάνιση του νόμου της σχετικής αυτονομίας: Η ολοκλήρωση με την Περεστρόικα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην πρώην Σοβιετική Ένωση συντελέστηκε με την εναρμόνιση των από καιρού ήδη παλινορθωμένων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και ιδιοποίησης -με τις προσιδιάζουσες στον συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό- αντίστοιχες σχέσεις ιδιοκτησίας … Μιλώντας όμως για αυτήν την παλινόρθωση πρέπει πρώτα να γίνει μια διάκριση, διότι δεν πρόκειται για κάτι που προήλθε ως αποτέλεσμα εξωτερικής επέμβασης που θα επιδρούσε απευθείας στη διάπλαση κατεύθυνσης της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων -οπότε θα είχαμε μια απευθείας κι ευδιάκριτη ολική ανατροπή- αλλά για μια εκ των ένδον διεργασία που ξεκίνησε από το πολιτικοϊδεολογικό εποικοδόμημα με αρχές και θέσεις που αναιρούσαν προγενέστερες και σιγά σιγά τοποθετούσαν θεωρητικά καταρχάς και κατόπιν δειλά δειλά και έμπρακτα τον παράγοντα κέρδος σε προτεραιότητα και πάνω από τον παράγοντα της ικανοποίησης των ανθρώπινων αναγκών στην οικονομία . Έχοντας λοιπόν μια αναγόμενη σε ενδογενείς ταξικούς παράγοντες και αίτια παλινόρθωση ενός κατώτερου από άποψη συγκρότησης-οργάνωσης τρόπου παραγωγής, πρέπει να ξεκινήσουμε λογικά αναζητώντας μια έκπτωση των κοινωνικών παραγωγικών σχέσεων κάτω από το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων που έχουν ήδη αναπτυχτεί -ή ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΠΤΥΞΕΙ αφ’ εαυτές οι παραγωγικές σχέσεις, αν θέλουμε να τονίσουμε την ποιοτική αλλαγή που σημαίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό όπου ο άνθρωπος δημιουργεί συνειδητά την ιστορία του. (Οι παραγωγικές σχέσεις στον καπιταλισμό είναι το πλαίσιο ανάπτυξης θετικής ή αρνητικής των παραγωγικών δυνάμεων, ενώ στο σοσιαλισμό είναι αφ’ εαυτές μοχλός ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.) Έτσι αν το ρολόι της κοινωνικής εξέλιξης πάει οριστικά προς τα πίσω τότε κάποια στιγμή οι σχέσεις ιδιοκτησίας πρέπει να εκπέσουν κι αυτές στο επίπεδο έκπτωσης των παραγωγικών σχέσεων. Όμως όσο η έκπτωση των κοινωνικών παραγωγικών σχέσεων υποβαθμίζει σταδιακά το βαθμό δόμησης των παραγωγικών δυνάμεων, ακόμα περισσότερο η έκπτωση των σχέσεων ιδιοκτησίας αποσαρθρώνει τις έσχατες εσωτερικές συνδέσεις στο σύστημα οργάνωσης των παραγωγικών δυνάμεων. Αποτέλεσμα η ολική κοινωνική κατάρρευση … Κάποια στιγμή -που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε- η εργατική τάξη ως όλον περιέρχεται σε κατάσταση κοινωνικής αδυναμίας και τότε αναλαμβάνει διευρυμένο ρόλο η πρωτοπορία της, που ασκεί την εξουσία αναπτύσσοντας και σχεδιοποιώντας τις σοσιαλιστικές παραγωγικές δυνάμεις και καταμερίζοντας την νομή για λογαριασμό και σύμφωνα με τα συμφέροντα της τάξης. Αλλά ακριβώς εξαιτίας αυτής της κοινωνικής έκπτωσης της τάξης σε ανάθεση έργου πρωτοπορίας, ολοένα και πιο πολύ σχηματίζεται στους κόλπους του κόμματος και του κράτους μια «νομενκλατούρα» δίπλα και μέσα στην επαναστατική πρωτοπορία η οποία -με διαφοροποιημένα σταδιακά συμφέροντα από αυτά της εργατικής τάξης και του σοσιαλιστικού κράτους- ως κοινωνικό στρώμα διευρυμένων αρμοδιοτήτων διαχείρισης, αρχίζει να αποκτά σιγά σιγά καταχρηστικώς συνείδηση κατοχής-κυριότητας, συνωμοτεί σε επίπεδο κορυφής κατά της επαναστατικής πρωτοπορίας -μιας και από καιρό η τάξη δεν ασκεί ως τάξη διευρυμένο κοινωνικό έλεγχο παρά μόνον σε επίπεδο μπολσεβίκικης ηγεσίας. Μόλις η «νομενκλατούρα» αυτονομείται σε αυτό το πολιτικό επίπεδο, αρχίζει και ο ιδεολογικός βομβαρδισμός με νέες οικονομικές θέσεις για αυτονομία των επιχειρήσεων, συνοδευόμενος με αντίστοιχες θέσεις για το ρόλο του κέρδους -κατ’ αρχάς σε επιμεριστική κλίμακα στη βάση της ξεχωριστής σοσιαλιστικής επιχείρησης, οπότε η σχεδιοποίηση υπάγεται στην επιμέρους επιχειρηματικότητα, διότι έτσι αναπτύσσεται ανταγωνισμός- πράγμα που ομοιάζει με την τιτοϊκή αυτοδιαχείριση. Αυτά συνοδεύονται με μέτρα ενίσχυσης της μικρής ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην παραγωγή ξεκινώντας από τον αγροτικό τομέα, για δημιουργία κοινωνικής βάσης υποστήριξης. Και ακριβώς γι αυτόν τον λόγο εδώ και μόνον εδώ μπορεί να εντοπίσει η κοινωνική επιστήμη το κομβικό σημείο του ακριβούς χρονικού εντοπισμού έναρξης αυτής της παλινόρθωσης. Τα υπόλοιπα είναι για να ‘χαμε να λέγαμε «θεωρητικών» που για δικούς του λόγους ο καθένας -είτε επικαλούμενος είτε όχι τον μαρξισμό- ουδεμίαν σχέση είχαν και ούτε μπορούν να έχουν ποτέ με το καθ’ αυτό αντικείμενο.
Έτσι εκδηλώθηκε η πραξικοπηματική απαρχή του σφετερισμού από την «νομενκλατούρα» που με το τέλος της μεταρρύθμισης Κοσύγκιν το 1964 έχει πλέον ολοκληρώσει τη συγκρότησή της σε γραφειοκρατική αστική τάξη νέου τύπου πάνω στις παλινορθωμένες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που μένει να εναρμονιστούν εν ευθέτω χρόνω με αντίστοιχες καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας. Διότι αφ’ ης στιγμής η συνείδηση κυριότητας μετατράπηκε σε πραγματικότητα-κατοχή από την νομενκλατούρα, ήταν αδύνατον να διακηρυχθεί αυτό και δημόσια υπό τις τότε παρούσες κοινωνικές συνθήκες, όπου η ανάσα του προλεταριάτου έπεφτε ακόμα βαριά στο σβέρκο της …
Με την οριστική ήττα του σοσιαλισμού ως μπολσεβικισμού, τόσον στη καθαρώς σοσιαλιστική σοβιετική εκδοχή του όσον και στην αρκετά παρεκκλίνουσα Κινέζικη λαϊκοδημακρατική, κλείνει η ιστορία του πρώιμου σοσιαλισμού από τα πάνω.
Η ιστορία θα δείξει αν ένα σύγχρονο πιο ώριμο προλεταριάτο κατορθώσει όχι μόνον να αναδείξει νέους τύπους προλεταριακής επαναστατικής εξουσίας, αλλά και να κυβερνήσει συλλογικά ως τάξη χωρίς τη χρεία να τρέχει κάθε τόσο στα γραφεία του κόμματος για να εγκαταλείψει στα χέρια της πρωτοπορίας του την ταξική του μοίρα ώστε κάθε αδυναμία και ήττα του κόμματος να μετατρέπεται σε ήττα της τάξης …
Η σχετική αυτονομία των σχέσεων ιδιοκτησίας από τις σχέσεις παραγωγής εξηγεί και την έκρηξη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου των παραγώγων στη νέα τζογαδόρικη μορφή που πήρε κατά μέγα μέρος το πλασματικό κεφάλαιο η οποία τείνει στην οριστική διάσταση των σχέσεων παραγωγής -στη βάση των παραγωγικών δυνάμεων όπου συνδομούνται- με τις σχέσεις ιδιοκτησίας που εκδηλώνουν πια την παρουσία τους κατά κύριον λόγο και ποσοστό στη σφαίρα του πλασματικού -ως τίτλοι σκουπίδια που οι εργατικές τάξεις μπορούν να σαρώσουν με ένα ξεσκόνισμα στα χρηματοκιβώτια. Έτσι που η αναγκαιότητα μετωπικών αγώνων του προλεταριάτου εμφανίζεται έντονα όχι μόνον σε συμμαχίες στα πεδία των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών αλλά εν μέρει και στο πεδίο του καθ’ αυτό ταξικού αγώνα -ακριβώς λόγω της οριστικής πια συνταύτισης των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης με αυτά της κοινωνίας συνολικά ενάντια στην ολοένα πιο «αυτονομούμενη» και παραγωγικά αστική τάξη- με το πλασματικό κεφάλαιο να στραγγίζει μέχρι στραγγαλισμού το παραγωγικό τμήμα του. Σε αυτό οδήγησε η ολόπλευρη επίδραση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού που εντατικοποίησε σε καθολική κλίμακα την δράση του νομού της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Βασική αντίθεση του καπιταλισμού είναι η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική μορφή ιδιοποίησης. Η ασυμφωνία των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων και των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων που μεγαλώνει, αποκαλύπτεται και εκδηλώνεται με τις κρίσεις υπερπαραγωγής που επαναλαμβάνονται όλο και συχνότερα με τα ενδιάμεσα διαστήματα να μικραίνουν και οι ίδιες οι κρίσεις να αποκτούν ολοένα και πιο καταστρεπτικό χαρακτήρα που στα πλαίσια της σύγχρονης δομικής κρίσης του καπιταλισμού έχουν πια μονιμοποιηθεί. Ταυτόχρονα και με τη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων διαρρηγνύεται και ο κοινωνικός ιστός εξαιτίας της έλλειψης αξιόχρεης ζήτησης που προκύπτει από την υλική αδυναμία να καταναλωθεί το παραχθέν πλεόνασμα εμπορευμάτων από τους εργαζόμενους παραγωγούς του, με συνέπεια το ολοένα πιο άθλιο επίπεδο ζωής στο οποίο καταδικάζονται οι εργαζόμενοι από την διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Οι κεφαλαιοκράτες προσπάθησαν να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση επιδοτώντας το σπάσιμο της καθετοποίησης της παραγωγής με τη δημιουργία μικρών απολύτως εξειδικευμένων μονάδων παραγωγής εξαρτημάτων και ξέχωρης συναρμολόγησης σε ένα πρόγραμμα που εξήγγειλαν με τα νεομονεταριστικά νεοφιλελεύθερα προγράμματα της Θάτσερ και του Ρήγκαν συνοδεύοντας τα με τις κτηνώδεις κοινωνίες του 50% η πρώτη και των δύο τρίτων ο πιο ανθρωπιστής δεύτερος. Αποτέλεσμα η ολοσχερής αποτυχία λόγω της συνεπαγόμενης αύξησης κόστους και άρα πτώσης ανταγωνιστικότητας -στην μονοπωλιακή εποχή στένεψε υπερβολικά ο ανταγωνιστικός ορίζοντας- και μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους της παραγωγής σε πρώην τριτοκοσμικές χώρες και την Κίνα και Ινδία, με την συνεπακόλουθη αύξηση της ανεργίας και στην δύση αλλά και σε αυτές τις χώρες και συνέπεια την μαζική μετανάστευση των εξαθλιωμένων της πρώην καπιταλιστικής περιφέρειας, που χωρίς μόνιμο τόπο εγκατάστασης τριγυρνούν από χώρα σε χώρα αλώνοντας τις εργατικές κατακτήσεις των ντόπιων εργατικών τάξεων.
[10]
Λες: «Το έθνος για την αστική τάξη είναι μια παροδική έννοια στον αγώνα για την κατάκτηση καλύτερης θέσης στον διεθνή ανταγωνισμό.»
Λες: «Το έθνος για την αστική τάξη είναι μια παροδική έννοια στον αγώνα για την κατάκτηση καλύτερης θέσης στον διεθνή ανταγωνισμό.»
-Αγνοείς όμως ότι το έθνος και ο εθνικισμός αποτελούν καταφύγια μέσα στα οποία κρύβεται η αστική τάξη όταν απειλείται από ξένους καπιταλιστές και, κυρίως, από τη δική της εργατική τάξη.
Π.Μ.
Λέει ότι ο Καζάκης αγνοεί, αλλά από την αναφορά που παραθέτει αυτό ακριβώς λέει με την φράση: «αγώνα για την κατάκτηση καλύτερης θέσης στον διεθνή ανταγωνισμό». Αλλά παραβλέπει το σημαντικότερο που είναι η λέξη «παροδική» ακριβώς γιατί δεν τον συμφέρει η φέρουσα ιστορική αλήθεια. Διότι ακριβώς το έθνος -που περιλαμβάνει όλες τις κοινωνικές τάξεις- από όχημα κίνησης της αστικής τάξης στην εποχή του πολυεθνικού κεφαλαίου κατάντησε βαρίδιο στα πόδια της. Η αστική τάξη που στην περίοδο της άνδρωσης και ακμής της υπερθεμάτιζε επί της εθνικής αρχής και των διακριτών ορίων της, μπαίνοντας στο ιμπεριαλιστικό μονοπωλιακό-πολυεθνικό της στάδιο έσπευσε να εγκαταλείψει πάραυτα το σκάφος αναζητώντας σωσίβιο για την παρασιτική επιβίωση της στην παγκόσμια αγορά. Και ξεπερνώντας λόγω χαμηλής πια κερδοφορίας την εποχή των επενδύσεων στη παραγωγή που ‘χει πια φρακάρει από την απόλυτη αντίθεση των παραγωγικών δυνάμεων που ανέπτυξε με τις παραγωγικές σχέσεις πάνω στις οποίες θεμελιώνεται η ύπαρξη της, διεθνοποιεί την κεφαλαιαγορά επενδύοντας κεφάλαια -όχι τόσο στην κοινωνική παραγωγή- αλλά επί κεφαλαίων. Όπως δηλαδή προείπε ο Μαρξ έφτασε ήδη ο καιρός που οι δυνάμεις της νεκρής εργασίας κυριαρχούν πάνω στις δυνάμεις της ζωντανής εργασίας και το πλασματικό κεφάλαιο πάνω στο πραγματικό. Και έτσι οι δυνάμεις του κεφαλαίου προσπαθούν να υποτάξουν την πραγματική ζωή στις ανάγκες του παγκοσμιοποιημένου-διεθνοποιημένου πλασματικού κεφαλαίου απ’ όπου αντλούν τα μεγαλύτερα κέρδη τους εις βάρος της πραγματικής οικονομίας, της εθνικής και διεθνούς ταξικής ζωής. Ακριβώς λοιπόν τα έθνη που εγκαταλείπονται από τις αστικές τάξεις είναι ο χώρος όπου το προλεταριάτο οφείλει να διεκδικήσει κι αποκτήσει την ταξική του ηγεμονία για τα δικά του ταξικά συμφέροντα που συμπίπτουν με τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, να αναβαθμιστεί δηλαδή σε ηγετική δύναμη των εθνικών κοινωνιών που αδυνατούν πλέον να κυβερνηθούν από την άρχουσα τάξη -που κι αυτή αδυνατεί πια να κυβερνήσει- ακριβώς επειδή τα συμφέροντα της τάξης αυτής βρέθηκαν πια σε απόλυτη αντίθεση κι ανοιχτή σύγκρουση με αυτά του κοινωνικού συνόλου κι όχι μόνον της εργατικής τάξης, με της οποίας ήταν εξαρχής αντίθετα. Όταν η αστική τάξη δεν μπορεί να ζήσει πια μέσα στη κοινωνία και η κοινωνία δεν μπορεί να ανεχτεί πια αυτήν την τάξη μόνο ένα ταξικό απόβρασμα θα μπορούσε αντί να θέτει θέμα εξουσίας να ψάχνει μέσα σε εθνοκοινωνικά αλλογενείς την επίλυση του προβλήματος. Και αν οι αλλογενείς αποδειχτούν ακατάλληλοι τότε μπορεί να αναρωτιέται ποιητικά τι θα απογίνει χωρίς βαρβάρους, διότι γι αυτόν μόνον αυτοί οι άνθρωποι είναι μια κάποια λύσις … Η αρνησιπατρία των αστικών τάξεων -που με το τέλος του Β’ παγκόσμιου πολέμου εγκατέλειψαν ολοσχερώς το εθνικό όχημα που κατέστη πια γι αυτές πέρα από άχρηστο και ανυπέρβλητο εμπόδιο για την συνέχεια της ύπαρξης τους- αναγκάζει το επαναστατικό προλεταριάτο να επωμιστεί εξ’ ολοκλήρου και να επιτελεί κατά κύριο λόγο όλα τα εθνικοδημοκρατικά και πατριωτικά καθήκοντα που οι άρχουσες τάξεις απεμπόλησαν, για να υπηρετήσουν -μεταξύ άλλων και κατά κύριο λόγο- από κοινού τους εξωτερικούς εχθρούς μεταξύ των οποίων και αυτόν της υπερχρέωσης -μέρισμα του οποίου οι ίδιες απαρτίζουν- παραμένοντας, ταυτόχρονα εντός των εθνικών συνόρων ως προκεχωρημένο φυλάκιο του έξωθεν εχθρού, πιστοί του δωσίλογοι. Οι αστοί και οι αστοί πολιτικοί δεν είναι φυσικά προδότες της κοινωνικής τους τάξης και ακριβώς επειδή τα ταξικά συμφέροντα υπερτερούν των εθνικών -διότι είναι το κοινωνικό είναι που καθορίζει και επανακαθορίζει και την εθνική συνείδηση- είναι πάντα πρόθυμοι να διαπράξουν την όποια εθνική προδοσία προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Διαπράττουν τραγικό λάθος αυτοί που αποφεύγουν την όποια ανάμιξή τους σε «ακάθαρτα» κατά την άποψή τους αστικής φύσης ζητήματα νομίζοντας πως έτσι παραμένουν «αμόλυντοι» στο αποστειρωμένο πεδίο ενός καθαρού «διεθνισμού». Το έθνος είναι καταρχάς ιστορική οντότης-σχέση και άρα αντικειμενική ιστορικο κοινωνική κατηγορία -κατηγορία συνυφασμένη με την ύπαρξη των κοινωνικών τάξεων της καπιταλιστικής περιόδου. Τα έθνη δημιουργούνται στην πορεία ανάπτυξης του καπιταλισμού μέσα στα πλαίσια του φεουδαλισμού και εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο με την επικράτηση των αστικών τάξεων. Κατά συνέπεια η επικράτηση της εργατικής τάξης δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί έξω -παρά μόνον μέσα- στα ιστορικώς καθορισμένα όρια του έθνους με την μετάλλαξή της σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους και πολύ την βοηθάει σε αυτό η συγκρότηση κοινωνικών μετώπων στην βάση των εθνοπροδοσιών που διαπράττουν οι άρχουσες αστικές τάξεις. Η παρισινή κομμούνα μέσα σε τέτοιες συνθήκες ξέσπασε. Η μεταφορά παραγωγικών δυνάμεων και εργατικού δυναμικού -μετανάστευση- δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος -όπλα των αστικών τάξεων ενάντια στο εργατικό κίνημα. Και το να βλέπει μια εργατική τάξη την αθρόα εισαγωγή ξένων εργατικών χεριών στη χώρα της και ο μόνος τρόπος που αντιμετωπίζει το φαινόμενο να είναι η κοινότυπη επωδός ότι «όλοι οι μετανάστες είναι αδέρφια μας» -δεν σημαίνει άλλο πέραν του ότι αυτή η χωρίς ιστορία εργατική τάξη μισεί τον εαυτό της και παρακολουθεί με μεγάλη χαρά την κηδεία της αναφωνώντας πέντε δέκα στην αράδα κι εκατό την εβδομάδα. Και επειδή καμιά -ιστορικού βάθους- εργατική τάξη δεν θα έφτανε σε τέτοια κατάντια από μόνη της, μάλλον η ρίζα του κακού πρέπει να αναζητηθεί σε κάποιους -μη μαρξιστές- αριστερούς που στο όνομα του διεθνισμού παίζουν το παιχνίδι του αστικού ιμπεριαλιστικού-πολυεθνικού κοσμοπολιτισμού. Απλά για να δίνουν επιχειρήματα και να τρέφουν το πολιτικό τους συμπλήρωμα της χρυσής αυγής και του ακόμα επικινδυνότερου Καρατζαφέρη -που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε τους λόγους βαρύνουσας επικινδυνότητας του. Οι σύγχρονες αστικές τάξεις όχι μόνον δεν ενδιαφέρονται να προστατέψουν τα έθνη αλλά στη πράξη επιδιώκουν το απολύτως αντίθετο, δηλαδή την αποσάθρωσή τους προκειμένου να διαρρήξουν τους ενδογενείς συνεκτικούς δεσμούς των εργατικών τάξεων. Προστασία του έθνους δεν σημαίνει αυτόματα κι από μόνη της προστασία της άρχουσας τάξης και μόνον -η οποία ήδη εγκατέλειψε το εθνικό σκάφος χωρίς όμως ακόμα και να εκδιωχτεί από αυτό- αλλά προστασία του κοινωνικού ιστού όλων των τάξεων και στρωμάτων που περικλείονται στα όρια της εθνικής ύπαρξης, διότι η πλήρης και ολοσχερής διάρρηξη του κοινωνικού ιστού οδηγεί σε διέξοδα έξω από την σφαίρα της καθαυτό ταξικής πάλης- και που όλα οδηγούν στην βαρβαρότητα. Η πρώτη προσπάθεια των αστικών τάξεων να αντικειμενοποιήσουν πλαίσια εντός των οποίων η κοινωνική εξέλιξη να καθορίζεται έξω από τη σφαίρα και όρια της ταξικής πάλης ήταν ο εθνοφασισμός -«σοσιαλιστικός» και αρκούντως «διεθνιστικός» κι αυτός- που ηττήθηκε με τον γνωστό τρόπο. Εμφανίστηκε ως πολιτικό εποικοδόμημα πάνω στη βάση της νέας οικονομίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού ως αποκορύφωμα της στροφής από την δημοκρατία του προμονοπωλιακού ελεύθερου ανταγωνισμού στην πολιτική αντίδραση, τόσο στην εξωτερική όσο και την εσωτερική πολιτική. Με την έννοια ότι το μονοπώλιο τείνει στην άρνηση της δημοκρατίας πρέπει να κατανοείται ότι το μονοπώλιο είναι η εν γένει άρνηση της δημοκρατίας, της καθ’ όλου δημοκρατίας. Η ήττα του φασισμού υπήρξε ταξική ήττα ακόμη και των νικητριών αστικών τάξεων ως τάξεων και όποιος αρνείται να το κατανοήσει αυτό δεν κατάλαβε τίποτε από διαλεκτική. Ο ναζιφασισμός συνιστά διαφορετικό τρόπο συγκρότησης ιδιότυπου κράτους αστικής κυριαρχίας, όντας η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών και των πιο επιθετικών συνιστωσών του χρηματιστικού κεφαλαίου, η εξουσία του ίδιου του χρηματιστικού κεφαλαίου, που εξασκείται δια της βίας ακόμα και πάνω σε μέλη και στρώματα της ίδιας της αστικής τάξης. Ο φασισμός στην εξουσία δεν είναι μια τυπική εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων που διαδέχονται η μια την άλλη, αλλά η αντικατάσταση μιας κρατικής μορφής ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, δηλαδή της αστικής δημοκρατίας με μια άλλη μορφή που δεν επιτελείται-επέρχεται ως απλή αντικατάσταση μα ως εγκαθίδρυση νέας εξουσίας πάνω στην ήδη υπάρχουσα με την μορφή της ανοιχτής τρομοκρατικής δικτατορίας. Με αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να πούμε πως ο πόλεμος κατά του ναζιφασισμού ήταν απεξαρχής αντιφασιστικός για όλους τους λαούς, έθνη και κράτη του αντιφασιστικού συνασπισμού – κι ακόμα διότι μεγάλα και διόλου ασήμαντα κι ευκαταφρόνητα τμήματα των αρχουσών τάξεων αυτών των χώρων επιθυμούσαν την συνεργασία και σύμπραξη με τους ναζί αντί του πολέμου ενάντιά τους. Τώρα είναι που με τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης-διεθνοποίησης ανακατασκευάζεται το ίδιο ναυαγισμένο φασιστικό σκάφος που ανέλκυσαν οι άρχουσες τάξεις και το μπογιατίζουν με ακόμα πιο άχρωμο διεθνισμό από τους εθνικοσοσια-ληστές πριν το εξαπολύσουν ανεξέλεγκτο για καινούργιες πειρατείες και κούρσος. Ο πρωταρχικός ιμπεριαλιστικός φασισμός επέβαλε τον σωβινισμό της μεγάλης δύναμης από τα «δεξιά», με τον «διεθνισμό» προς το μεγάλο ανώτερο έθνος και προς όφελος της αστικής του τάξης κατά κύριον λόγο. Είναι η περίοδος όπου οι αστικές τάξεις κάνουν την πρώτη συνολική προσπάθεια -ο Βοναπαρτισμός υπήρξε ως μερικό «εθνικό» τοπικό φαινόμενο- να οδηγήσουν την κίνηση της κοινωνικής εξέλιξης έξω από τη σφαίρα-όρια της ταξικής πάλης ενισχύοντας την κυριαρχία των «μεγάλων» εθνών εις βάρος των μικρών εθνών, λαών και μειονοτήτων, με εμφανείς πρωτεργάτες πρώην «σοσιαλιστές». Ο σύγχρονος πολυεθνικός ιμπεριαλιστικός φασισμός πάει να περάσει τον ίδιο σωβινισμό από τα «αριστερά» και από τα «κάτω» με τον συμπονετικό δακρύβρεχτο «διεθνισμό» προς τις εξαθλιωμένες λούμπεν απάτριδες μάζες -που ο ίδιος δημιούργησε- και το μίσος κατά των «προνομιούχων» που εξακολουθούν να έχουν εθνική πατρίδα και επιμένουν στη διατήρηση και υπεράσπισή της. Είναι η περίοδος όπου οι αστικές τάξεις κάνουν την δεύτερη συνολική προσπάθεια για τον ίδιο σκοπό ενισχύοντας όμως τώρα με τη δύναμη υπερεθνικών ενώσεων κεφαλαιοκρατών τις αποσχιστικές και σοβινιστικές επεκτατικές διαθέσεις των μικρών εθνών, λαών και μειονοτήτων ενάντια στα μεγάλα και συνεκτικά εθνικά κράτη. Και τούτη τη φορά πάλι -με αφανείς όμως τώρα πρωτεργάτες- νυν «σοσιαλιστές» που δεν τους χρειάζεται να παρουσιάζονται ως πρώην, αφού εικονικά επιδιώκουν δίκαια εθνικά και σοσιαλιστικά αιτήματα. Και εδώ πρέπει επιτέλους να εξηγηθεί τί σημαίνει να κινηθεί η κοινωνική εξέλιξη έξω από τη σφαίρα-όρια της ταξικής πάλης και ποιά η διαφορά του τρόπου με τον οποίο επιδιώχθηκε από τον πρωταρχικό φασισμό και σήμερα από τον ύστερο πολυεθνικό φασισμό, ποιά τέλος η διαφορά ανάμεσα τους. Καταρχάς, για να κινηθεί η κοινωνική εξέλιξη δηλαδή σε τελευταία ανάλυση η ιστορία έξω από τα όρια της ταξικής πάλης πρέπει να μεταβληθούν οι ίδιες οι τάξεις, να μεταβληθούν οι συνδέσεις της μιας ως προς την άλλη, μαζί και οι εσωτερικές τους συνδέσεις, κοντολογίς ο τρόπος συγκρότησης τους. Και αυτό μπορεί να προσεγγιστεί μόνον μέσα από μια ποιοτική ανατροπή στο συσχετισμό δυνάμεων όχι με την έννοια που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα -και που αφορά τα διαδραματιζόμενα εντός των ορίων της ταξικής πάλης- αλλά με μια ανατροπή στους όρους της παραγωγής. Μια ανατροπή που θα φέρει το προαναγγελθέν τέλος της ιστορίας, δηλαδή τη μόνιμη στάση της κοινωνικής εξέλιξης στον καπιταλισμό όπως πάντα επιθυμούσε η τάξη των κεφαλαιοκρατών. Πώς όμως μπορεί να συντελεστεί μια τέτοια ανατροπή όλων των φυσικών κοινωνικών όρων της παραγωγής; Μα φυσικά με την αποσυγκρότηση του ταξικού εχθρού ως τάξης. Πώς; Με την αποσύνδεση των εσωτερικών συνεκτικών δεσμών της εργατικής τάξης ως όλον με αποτέλεσμα την εξατομίκευση των προλεταριακών ταξικών σχέσεων που θα εκφραστεί με την κατάλυση κάθε μόνιμης σχέσης του ξεχωριστού προλετάριου με τα υπόλοιπα μέλη της τάξης του και την ίδια του την τάξη ως όλον πράγμα που σημαίνει και περιστασιακή και κατ’ ανάγκην περιοδεύουσα σχέση με τις -όχι πάντα ίδιες- λοιπές παραγωγικές δυνάμεις. Έτσι όταν η δόμηση των παραγωγικών δυνάμεων διασπαστεί σε δύο διαχωρισμένες δομές που είναι πρώτη η δόμηση νεκρής εργασίας και δεύτερη η δόμηση ζωντανής εργασίας, τότε εξαλείφεται και η ενιαία δόμηση -άρα και η ενιαία βαθμίδα δόμησης- των διασπασμένων και διαχωρισμένων παραγωγικών δυνάμεων. Έχουμε τώρα να κάνουμε δυο μετρήσεις που βρίσκονται σε σχέση αντιστρόφως ανάλογη όπου η όποια αύξηση του βαθμού δόμησης της νεκρής εργασίας θα έχει ως αποτέλεσμα μια αντίστοιχη πτώση του βαθμού δόμησης της ζωντανής εργασίας. Και αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο από την απόλυτη αδυναμία της ζωντανής απέναντι στη νεκρή εργασία ακριβώς διότι εξέπεσε από θέση τάξης που εργάζεται σε κατάσταση εργασίας όπου δεν συγκροτείται τάξη -ταξική θέση. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν διότι ακόμη και κάποιος που διεκπεραιώνει εφ’ όρου ζωής προλεταριακές εργασίες μπορεί να μην είναι προλετάριος αν δεν είναι μέλος της εργατικής τάξης -που μόνον μέσα από αυτή μπορούμε να τον κατατάξουμε ταξικά και σε παγκόσμια κλίμακα. Γι αυτό ακριβώς ο πρωταρχικός φασισμός προσπάθησε να δημιουργήσει αστικά έθνη φυλετικής καθαρότητας στις χώρες του και κατεχόμενα αποικιακά έθνη πάριες που τα πρώτα θα αποτελούνταν από ελεύθερους πολίτες και τα δεύτερα είλωτες που θα βίωναν τον φεουδαλικό καπιταλισμό που βιώνει από καιρό η εργατική τάξη της Κίνας -με μόνη διαφορά την εθνική ανεξαρτησία της χώρας που δεν είναι κατ’ ουσίαν παρά εθνική ανεξαρτησία της «κομμουνιστικής» αστικής τάξης της Κινάς η οποία μετέβαλε τη χώρα της σε πριγκιπάτα δουλοπαροικιακού καπιταλισμού. Τώρα ο ύστερος φασισμός επιδιώκει να εξασφαλίσει την απαραίτητη ποσότητα εργασίας που του χρειάζεται από εργαζόμενους που δεν ανήκουν σε ένα έθνος αλλά σε ένα πολυπολιτισμικό πολυφυλετικό αχταρμά και που φυσικά δεν μπορούν να ανήκουν στο προλεταριάτο, και γι αυτό από φύση και θέση δεν μπορούν -κι ούτε θέλουν- να διεξάγουν ή να συμμετάσχουν σε όποια ταξική πάλη. Άνθρωποι ρομπότ ακριβώς όπως τους έφτιαξε και τους θέλει ο σύγχρονος καπιταλισμός που επιδιώκει την κινητικότητα των εργαζομένων θέλοντας τους διαρκώς μετακινουμένους κι ακόμα διαρκώς επανεκπαιδευόμενους σε διάφορες δεξιότητες για διάφορες εργασίες. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς στους φαινομενικά αριστερούς φορείς ηθικοσυναισθηματικής-ρομαντικής αντίληψης της ιστορίας είναι πως δεν είναι η όποια αριστερή συνείδηση που καθορίζει το είναι αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει το διαμετρικώς αντίθετο: το είναι καθορίζει τη συνείδηση, και η ιρασιοναλιστική ηθικοσυναισθηματική αντίληψη της ιστορίας είναι η κοινή φιλοσοφικό-εννοιολογική τους βάση με τους φασίστες που κι αυτοί απευθύνονται στο θυμικό. Ακριβώς η προστασία του έθνους ως συνόλου, η διαφύλαξη της δυνατότητας για επαναστατικές ανατροπές μέσα στα εθνικά πλαίσια που θέλουν να διαρρήξουν οι άρχουσες τάξεις, είναι ότι εχθρικότερο μπορούν να κάνουν σήμερα οι εργατικές τάξεις ενάντια στα συμφέροντα των κατ’ επίφαση ενοποιημένων αρχουσών τάξεων. Και ακριβώς όπως και η αστική τάξη που εξαρχής υπήρξε διεθνής κινήθηκε πρώτα ενάντια στους κατά τόπους φεουδάρχες μέχρι να κατακτήσει την εξουσία και να κυριαρχήσει στην εθνική αγορά διαπλάθοντας ταυτόχρονα την παγκόσμια αγορά, έτσι και το προλεταριάτο ως διεθνής κι αυτό τάξη δεν μπορεί να δημιουργήσει τον παγκόσμιο σοσιαλισμό και να οδηγήσει την ανθρωπότητα στον κομμουνισμό πριν ανακηρυχτεί ηγέτιδα δύναμη των εθνών κατακτώντας την πολιτική και κοινωνική εξουσία.
Λέει ότι ο Καζάκης αγνοεί, αλλά από την αναφορά που παραθέτει αυτό ακριβώς λέει με την φράση: «αγώνα για την κατάκτηση καλύτερης θέσης στον διεθνή ανταγωνισμό». Αλλά παραβλέπει το σημαντικότερο που είναι η λέξη «παροδική» ακριβώς γιατί δεν τον συμφέρει η φέρουσα ιστορική αλήθεια. Διότι ακριβώς το έθνος -που περιλαμβάνει όλες τις κοινωνικές τάξεις- από όχημα κίνησης της αστικής τάξης στην εποχή του πολυεθνικού κεφαλαίου κατάντησε βαρίδιο στα πόδια της. Η αστική τάξη που στην περίοδο της άνδρωσης και ακμής της υπερθεμάτιζε επί της εθνικής αρχής και των διακριτών ορίων της, μπαίνοντας στο ιμπεριαλιστικό μονοπωλιακό-πολυεθνικό της στάδιο έσπευσε να εγκαταλείψει πάραυτα το σκάφος αναζητώντας σωσίβιο για την παρασιτική επιβίωση της στην παγκόσμια αγορά. Και ξεπερνώντας λόγω χαμηλής πια κερδοφορίας την εποχή των επενδύσεων στη παραγωγή που ‘χει πια φρακάρει από την απόλυτη αντίθεση των παραγωγικών δυνάμεων που ανέπτυξε με τις παραγωγικές σχέσεις πάνω στις οποίες θεμελιώνεται η ύπαρξη της, διεθνοποιεί την κεφαλαιαγορά επενδύοντας κεφάλαια -όχι τόσο στην κοινωνική παραγωγή- αλλά επί κεφαλαίων. Όπως δηλαδή προείπε ο Μαρξ έφτασε ήδη ο καιρός που οι δυνάμεις της νεκρής εργασίας κυριαρχούν πάνω στις δυνάμεις της ζωντανής εργασίας και το πλασματικό κεφάλαιο πάνω στο πραγματικό. Και έτσι οι δυνάμεις του κεφαλαίου προσπαθούν να υποτάξουν την πραγματική ζωή στις ανάγκες του παγκοσμιοποιημένου-διεθνοποιημένου πλασματικού κεφαλαίου απ’ όπου αντλούν τα μεγαλύτερα κέρδη τους εις βάρος της πραγματικής οικονομίας, της εθνικής και διεθνούς ταξικής ζωής. Ακριβώς λοιπόν τα έθνη που εγκαταλείπονται από τις αστικές τάξεις είναι ο χώρος όπου το προλεταριάτο οφείλει να διεκδικήσει κι αποκτήσει την ταξική του ηγεμονία για τα δικά του ταξικά συμφέροντα που συμπίπτουν με τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, να αναβαθμιστεί δηλαδή σε ηγετική δύναμη των εθνικών κοινωνιών που αδυνατούν πλέον να κυβερνηθούν από την άρχουσα τάξη -που κι αυτή αδυνατεί πια να κυβερνήσει- ακριβώς επειδή τα συμφέροντα της τάξης αυτής βρέθηκαν πια σε απόλυτη αντίθεση κι ανοιχτή σύγκρουση με αυτά του κοινωνικού συνόλου κι όχι μόνον της εργατικής τάξης, με της οποίας ήταν εξαρχής αντίθετα. Όταν η αστική τάξη δεν μπορεί να ζήσει πια μέσα στη κοινωνία και η κοινωνία δεν μπορεί να ανεχτεί πια αυτήν την τάξη μόνο ένα ταξικό απόβρασμα θα μπορούσε αντί να θέτει θέμα εξουσίας να ψάχνει μέσα σε εθνοκοινωνικά αλλογενείς την επίλυση του προβλήματος. Και αν οι αλλογενείς αποδειχτούν ακατάλληλοι τότε μπορεί να αναρωτιέται ποιητικά τι θα απογίνει χωρίς βαρβάρους, διότι γι αυτόν μόνον αυτοί οι άνθρωποι είναι μια κάποια λύσις … Η αρνησιπατρία των αστικών τάξεων -που με το τέλος του Β’ παγκόσμιου πολέμου εγκατέλειψαν ολοσχερώς το εθνικό όχημα που κατέστη πια γι αυτές πέρα από άχρηστο και ανυπέρβλητο εμπόδιο για την συνέχεια της ύπαρξης τους- αναγκάζει το επαναστατικό προλεταριάτο να επωμιστεί εξ’ ολοκλήρου και να επιτελεί κατά κύριο λόγο όλα τα εθνικοδημοκρατικά και πατριωτικά καθήκοντα που οι άρχουσες τάξεις απεμπόλησαν, για να υπηρετήσουν -μεταξύ άλλων και κατά κύριο λόγο- από κοινού τους εξωτερικούς εχθρούς μεταξύ των οποίων και αυτόν της υπερχρέωσης -μέρισμα του οποίου οι ίδιες απαρτίζουν- παραμένοντας, ταυτόχρονα εντός των εθνικών συνόρων ως προκεχωρημένο φυλάκιο του έξωθεν εχθρού, πιστοί του δωσίλογοι. Οι αστοί και οι αστοί πολιτικοί δεν είναι φυσικά προδότες της κοινωνικής τους τάξης και ακριβώς επειδή τα ταξικά συμφέροντα υπερτερούν των εθνικών -διότι είναι το κοινωνικό είναι που καθορίζει και επανακαθορίζει και την εθνική συνείδηση- είναι πάντα πρόθυμοι να διαπράξουν την όποια εθνική προδοσία προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Διαπράττουν τραγικό λάθος αυτοί που αποφεύγουν την όποια ανάμιξή τους σε «ακάθαρτα» κατά την άποψή τους αστικής φύσης ζητήματα νομίζοντας πως έτσι παραμένουν «αμόλυντοι» στο αποστειρωμένο πεδίο ενός καθαρού «διεθνισμού». Το έθνος είναι καταρχάς ιστορική οντότης-σχέση και άρα αντικειμενική ιστορικο κοινωνική κατηγορία -κατηγορία συνυφασμένη με την ύπαρξη των κοινωνικών τάξεων της καπιταλιστικής περιόδου. Τα έθνη δημιουργούνται στην πορεία ανάπτυξης του καπιταλισμού μέσα στα πλαίσια του φεουδαλισμού και εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο με την επικράτηση των αστικών τάξεων. Κατά συνέπεια η επικράτηση της εργατικής τάξης δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί έξω -παρά μόνον μέσα- στα ιστορικώς καθορισμένα όρια του έθνους με την μετάλλαξή της σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους και πολύ την βοηθάει σε αυτό η συγκρότηση κοινωνικών μετώπων στην βάση των εθνοπροδοσιών που διαπράττουν οι άρχουσες αστικές τάξεις. Η παρισινή κομμούνα μέσα σε τέτοιες συνθήκες ξέσπασε. Η μεταφορά παραγωγικών δυνάμεων και εργατικού δυναμικού -μετανάστευση- δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος -όπλα των αστικών τάξεων ενάντια στο εργατικό κίνημα. Και το να βλέπει μια εργατική τάξη την αθρόα εισαγωγή ξένων εργατικών χεριών στη χώρα της και ο μόνος τρόπος που αντιμετωπίζει το φαινόμενο να είναι η κοινότυπη επωδός ότι «όλοι οι μετανάστες είναι αδέρφια μας» -δεν σημαίνει άλλο πέραν του ότι αυτή η χωρίς ιστορία εργατική τάξη μισεί τον εαυτό της και παρακολουθεί με μεγάλη χαρά την κηδεία της αναφωνώντας πέντε δέκα στην αράδα κι εκατό την εβδομάδα. Και επειδή καμιά -ιστορικού βάθους- εργατική τάξη δεν θα έφτανε σε τέτοια κατάντια από μόνη της, μάλλον η ρίζα του κακού πρέπει να αναζητηθεί σε κάποιους -μη μαρξιστές- αριστερούς που στο όνομα του διεθνισμού παίζουν το παιχνίδι του αστικού ιμπεριαλιστικού-πολυεθνικού κοσμοπολιτισμού. Απλά για να δίνουν επιχειρήματα και να τρέφουν το πολιτικό τους συμπλήρωμα της χρυσής αυγής και του ακόμα επικινδυνότερου Καρατζαφέρη -που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε τους λόγους βαρύνουσας επικινδυνότητας του. Οι σύγχρονες αστικές τάξεις όχι μόνον δεν ενδιαφέρονται να προστατέψουν τα έθνη αλλά στη πράξη επιδιώκουν το απολύτως αντίθετο, δηλαδή την αποσάθρωσή τους προκειμένου να διαρρήξουν τους ενδογενείς συνεκτικούς δεσμούς των εργατικών τάξεων. Προστασία του έθνους δεν σημαίνει αυτόματα κι από μόνη της προστασία της άρχουσας τάξης και μόνον -η οποία ήδη εγκατέλειψε το εθνικό σκάφος χωρίς όμως ακόμα και να εκδιωχτεί από αυτό- αλλά προστασία του κοινωνικού ιστού όλων των τάξεων και στρωμάτων που περικλείονται στα όρια της εθνικής ύπαρξης, διότι η πλήρης και ολοσχερής διάρρηξη του κοινωνικού ιστού οδηγεί σε διέξοδα έξω από την σφαίρα της καθαυτό ταξικής πάλης- και που όλα οδηγούν στην βαρβαρότητα. Η πρώτη προσπάθεια των αστικών τάξεων να αντικειμενοποιήσουν πλαίσια εντός των οποίων η κοινωνική εξέλιξη να καθορίζεται έξω από τη σφαίρα και όρια της ταξικής πάλης ήταν ο εθνοφασισμός -«σοσιαλιστικός» και αρκούντως «διεθνιστικός» κι αυτός- που ηττήθηκε με τον γνωστό τρόπο. Εμφανίστηκε ως πολιτικό εποικοδόμημα πάνω στη βάση της νέας οικονομίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού ως αποκορύφωμα της στροφής από την δημοκρατία του προμονοπωλιακού ελεύθερου ανταγωνισμού στην πολιτική αντίδραση, τόσο στην εξωτερική όσο και την εσωτερική πολιτική. Με την έννοια ότι το μονοπώλιο τείνει στην άρνηση της δημοκρατίας πρέπει να κατανοείται ότι το μονοπώλιο είναι η εν γένει άρνηση της δημοκρατίας, της καθ’ όλου δημοκρατίας. Η ήττα του φασισμού υπήρξε ταξική ήττα ακόμη και των νικητριών αστικών τάξεων ως τάξεων και όποιος αρνείται να το κατανοήσει αυτό δεν κατάλαβε τίποτε από διαλεκτική. Ο ναζιφασισμός συνιστά διαφορετικό τρόπο συγκρότησης ιδιότυπου κράτους αστικής κυριαρχίας, όντας η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών και των πιο επιθετικών συνιστωσών του χρηματιστικού κεφαλαίου, η εξουσία του ίδιου του χρηματιστικού κεφαλαίου, που εξασκείται δια της βίας ακόμα και πάνω σε μέλη και στρώματα της ίδιας της αστικής τάξης. Ο φασισμός στην εξουσία δεν είναι μια τυπική εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων που διαδέχονται η μια την άλλη, αλλά η αντικατάσταση μιας κρατικής μορφής ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, δηλαδή της αστικής δημοκρατίας με μια άλλη μορφή που δεν επιτελείται-επέρχεται ως απλή αντικατάσταση μα ως εγκαθίδρυση νέας εξουσίας πάνω στην ήδη υπάρχουσα με την μορφή της ανοιχτής τρομοκρατικής δικτατορίας. Με αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να πούμε πως ο πόλεμος κατά του ναζιφασισμού ήταν απεξαρχής αντιφασιστικός για όλους τους λαούς, έθνη και κράτη του αντιφασιστικού συνασπισμού – κι ακόμα διότι μεγάλα και διόλου ασήμαντα κι ευκαταφρόνητα τμήματα των αρχουσών τάξεων αυτών των χώρων επιθυμούσαν την συνεργασία και σύμπραξη με τους ναζί αντί του πολέμου ενάντιά τους. Τώρα είναι που με τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης-διεθνοποίησης ανακατασκευάζεται το ίδιο ναυαγισμένο φασιστικό σκάφος που ανέλκυσαν οι άρχουσες τάξεις και το μπογιατίζουν με ακόμα πιο άχρωμο διεθνισμό από τους εθνικοσοσια-ληστές πριν το εξαπολύσουν ανεξέλεγκτο για καινούργιες πειρατείες και κούρσος. Ο πρωταρχικός ιμπεριαλιστικός φασισμός επέβαλε τον σωβινισμό της μεγάλης δύναμης από τα «δεξιά», με τον «διεθνισμό» προς το μεγάλο ανώτερο έθνος και προς όφελος της αστικής του τάξης κατά κύριον λόγο. Είναι η περίοδος όπου οι αστικές τάξεις κάνουν την πρώτη συνολική προσπάθεια -ο Βοναπαρτισμός υπήρξε ως μερικό «εθνικό» τοπικό φαινόμενο- να οδηγήσουν την κίνηση της κοινωνικής εξέλιξης έξω από τη σφαίρα-όρια της ταξικής πάλης ενισχύοντας την κυριαρχία των «μεγάλων» εθνών εις βάρος των μικρών εθνών, λαών και μειονοτήτων, με εμφανείς πρωτεργάτες πρώην «σοσιαλιστές». Ο σύγχρονος πολυεθνικός ιμπεριαλιστικός φασισμός πάει να περάσει τον ίδιο σωβινισμό από τα «αριστερά» και από τα «κάτω» με τον συμπονετικό δακρύβρεχτο «διεθνισμό» προς τις εξαθλιωμένες λούμπεν απάτριδες μάζες -που ο ίδιος δημιούργησε- και το μίσος κατά των «προνομιούχων» που εξακολουθούν να έχουν εθνική πατρίδα και επιμένουν στη διατήρηση και υπεράσπισή της. Είναι η περίοδος όπου οι αστικές τάξεις κάνουν την δεύτερη συνολική προσπάθεια για τον ίδιο σκοπό ενισχύοντας όμως τώρα με τη δύναμη υπερεθνικών ενώσεων κεφαλαιοκρατών τις αποσχιστικές και σοβινιστικές επεκτατικές διαθέσεις των μικρών εθνών, λαών και μειονοτήτων ενάντια στα μεγάλα και συνεκτικά εθνικά κράτη. Και τούτη τη φορά πάλι -με αφανείς όμως τώρα πρωτεργάτες- νυν «σοσιαλιστές» που δεν τους χρειάζεται να παρουσιάζονται ως πρώην, αφού εικονικά επιδιώκουν δίκαια εθνικά και σοσιαλιστικά αιτήματα. Και εδώ πρέπει επιτέλους να εξηγηθεί τί σημαίνει να κινηθεί η κοινωνική εξέλιξη έξω από τη σφαίρα-όρια της ταξικής πάλης και ποιά η διαφορά του τρόπου με τον οποίο επιδιώχθηκε από τον πρωταρχικό φασισμό και σήμερα από τον ύστερο πολυεθνικό φασισμό, ποιά τέλος η διαφορά ανάμεσα τους. Καταρχάς, για να κινηθεί η κοινωνική εξέλιξη δηλαδή σε τελευταία ανάλυση η ιστορία έξω από τα όρια της ταξικής πάλης πρέπει να μεταβληθούν οι ίδιες οι τάξεις, να μεταβληθούν οι συνδέσεις της μιας ως προς την άλλη, μαζί και οι εσωτερικές τους συνδέσεις, κοντολογίς ο τρόπος συγκρότησης τους. Και αυτό μπορεί να προσεγγιστεί μόνον μέσα από μια ποιοτική ανατροπή στο συσχετισμό δυνάμεων όχι με την έννοια που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα -και που αφορά τα διαδραματιζόμενα εντός των ορίων της ταξικής πάλης- αλλά με μια ανατροπή στους όρους της παραγωγής. Μια ανατροπή που θα φέρει το προαναγγελθέν τέλος της ιστορίας, δηλαδή τη μόνιμη στάση της κοινωνικής εξέλιξης στον καπιταλισμό όπως πάντα επιθυμούσε η τάξη των κεφαλαιοκρατών. Πώς όμως μπορεί να συντελεστεί μια τέτοια ανατροπή όλων των φυσικών κοινωνικών όρων της παραγωγής; Μα φυσικά με την αποσυγκρότηση του ταξικού εχθρού ως τάξης. Πώς; Με την αποσύνδεση των εσωτερικών συνεκτικών δεσμών της εργατικής τάξης ως όλον με αποτέλεσμα την εξατομίκευση των προλεταριακών ταξικών σχέσεων που θα εκφραστεί με την κατάλυση κάθε μόνιμης σχέσης του ξεχωριστού προλετάριου με τα υπόλοιπα μέλη της τάξης του και την ίδια του την τάξη ως όλον πράγμα που σημαίνει και περιστασιακή και κατ’ ανάγκην περιοδεύουσα σχέση με τις -όχι πάντα ίδιες- λοιπές παραγωγικές δυνάμεις. Έτσι όταν η δόμηση των παραγωγικών δυνάμεων διασπαστεί σε δύο διαχωρισμένες δομές που είναι πρώτη η δόμηση νεκρής εργασίας και δεύτερη η δόμηση ζωντανής εργασίας, τότε εξαλείφεται και η ενιαία δόμηση -άρα και η ενιαία βαθμίδα δόμησης- των διασπασμένων και διαχωρισμένων παραγωγικών δυνάμεων. Έχουμε τώρα να κάνουμε δυο μετρήσεις που βρίσκονται σε σχέση αντιστρόφως ανάλογη όπου η όποια αύξηση του βαθμού δόμησης της νεκρής εργασίας θα έχει ως αποτέλεσμα μια αντίστοιχη πτώση του βαθμού δόμησης της ζωντανής εργασίας. Και αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο από την απόλυτη αδυναμία της ζωντανής απέναντι στη νεκρή εργασία ακριβώς διότι εξέπεσε από θέση τάξης που εργάζεται σε κατάσταση εργασίας όπου δεν συγκροτείται τάξη -ταξική θέση. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν διότι ακόμη και κάποιος που διεκπεραιώνει εφ’ όρου ζωής προλεταριακές εργασίες μπορεί να μην είναι προλετάριος αν δεν είναι μέλος της εργατικής τάξης -που μόνον μέσα από αυτή μπορούμε να τον κατατάξουμε ταξικά και σε παγκόσμια κλίμακα. Γι αυτό ακριβώς ο πρωταρχικός φασισμός προσπάθησε να δημιουργήσει αστικά έθνη φυλετικής καθαρότητας στις χώρες του και κατεχόμενα αποικιακά έθνη πάριες που τα πρώτα θα αποτελούνταν από ελεύθερους πολίτες και τα δεύτερα είλωτες που θα βίωναν τον φεουδαλικό καπιταλισμό που βιώνει από καιρό η εργατική τάξη της Κίνας -με μόνη διαφορά την εθνική ανεξαρτησία της χώρας που δεν είναι κατ’ ουσίαν παρά εθνική ανεξαρτησία της «κομμουνιστικής» αστικής τάξης της Κινάς η οποία μετέβαλε τη χώρα της σε πριγκιπάτα δουλοπαροικιακού καπιταλισμού. Τώρα ο ύστερος φασισμός επιδιώκει να εξασφαλίσει την απαραίτητη ποσότητα εργασίας που του χρειάζεται από εργαζόμενους που δεν ανήκουν σε ένα έθνος αλλά σε ένα πολυπολιτισμικό πολυφυλετικό αχταρμά και που φυσικά δεν μπορούν να ανήκουν στο προλεταριάτο, και γι αυτό από φύση και θέση δεν μπορούν -κι ούτε θέλουν- να διεξάγουν ή να συμμετάσχουν σε όποια ταξική πάλη. Άνθρωποι ρομπότ ακριβώς όπως τους έφτιαξε και τους θέλει ο σύγχρονος καπιταλισμός που επιδιώκει την κινητικότητα των εργαζομένων θέλοντας τους διαρκώς μετακινουμένους κι ακόμα διαρκώς επανεκπαιδευόμενους σε διάφορες δεξιότητες για διάφορες εργασίες. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς στους φαινομενικά αριστερούς φορείς ηθικοσυναισθηματικής-ρομαντικής αντίληψης της ιστορίας είναι πως δεν είναι η όποια αριστερή συνείδηση που καθορίζει το είναι αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει το διαμετρικώς αντίθετο: το είναι καθορίζει τη συνείδηση, και η ιρασιοναλιστική ηθικοσυναισθηματική αντίληψη της ιστορίας είναι η κοινή φιλοσοφικό-εννοιολογική τους βάση με τους φασίστες που κι αυτοί απευθύνονται στο θυμικό. Ακριβώς η προστασία του έθνους ως συνόλου, η διαφύλαξη της δυνατότητας για επαναστατικές ανατροπές μέσα στα εθνικά πλαίσια που θέλουν να διαρρήξουν οι άρχουσες τάξεις, είναι ότι εχθρικότερο μπορούν να κάνουν σήμερα οι εργατικές τάξεις ενάντια στα συμφέροντα των κατ’ επίφαση ενοποιημένων αρχουσών τάξεων. Και ακριβώς όπως και η αστική τάξη που εξαρχής υπήρξε διεθνής κινήθηκε πρώτα ενάντια στους κατά τόπους φεουδάρχες μέχρι να κατακτήσει την εξουσία και να κυριαρχήσει στην εθνική αγορά διαπλάθοντας ταυτόχρονα την παγκόσμια αγορά, έτσι και το προλεταριάτο ως διεθνής κι αυτό τάξη δεν μπορεί να δημιουργήσει τον παγκόσμιο σοσιαλισμό και να οδηγήσει την ανθρωπότητα στον κομμουνισμό πριν ανακηρυχτεί ηγέτιδα δύναμη των εθνών κατακτώντας την πολιτική και κοινωνική εξουσία.
[11]
Μιλάς για σοσιαλισμό και αναφέρεις τη λέξη «έθνος» όσες φορές χρησιμοποιείς τον όρο «τάξη». Γιατί να μη βάλεις τις λέξεις αυτές μαζί, θα είναι πιο εύκολο: «εθνική τάξη». Από εκεί απέχει μόνο ένα μικρό βήμα ο Εθνικοσοσιαλισμός. Είμαι σίγουρος ότι έχεις μπει πρόσφατα στην ιστοσελίδα του ΕΠΑΜ. Πληθώρα από Ελληνικές σημαίες σε σημείο υπερβολής που θυμίζει ακροδεξιά ιστολόγια! Μήπως το ΕΠΑΜ φιλοδοξεί να γίνει ένα αντι-μνημονιακό ΛΑΟΣ;
Μιλάς για σοσιαλισμό και αναφέρεις τη λέξη «έθνος» όσες φορές χρησιμοποιείς τον όρο «τάξη». Γιατί να μη βάλεις τις λέξεις αυτές μαζί, θα είναι πιο εύκολο: «εθνική τάξη». Από εκεί απέχει μόνο ένα μικρό βήμα ο Εθνικοσοσιαλισμός. Είμαι σίγουρος ότι έχεις μπει πρόσφατα στην ιστοσελίδα του ΕΠΑΜ. Πληθώρα από Ελληνικές σημαίες σε σημείο υπερβολής που θυμίζει ακροδεξιά ιστολόγια! Μήπως το ΕΠΑΜ φιλοδοξεί να γίνει ένα αντι-μνημονιακό ΛΑΟΣ;
Π.Μ.
Έτσι και το ΕΑΜ βγαίνει εθνικοσοσιαλιστικό …!
Και όπως τίποτε σε αυτόν τον κόσμο δεν συμβαίνει μία μόνον φορά αλλά επαναλαμβάνεται μετατρεπόμενο στο αντίθετό του -το κάλος σε ασχήμια, η υγεία σε ασθένεια, το ευφυές σε ανοιακό, το πολιτικό σε απολιτικό, το δημοκρατικό σε δικτατορικό, κοκ.- έτσι και το τραγικό μετατρέπεται σε κωμικό που για την πατρίδα μας πάει να πει ότι ο εθνικός κορμός του μετεμφυλιακού χαφιεδότσουρμου της εθνοπροδοτικής ακροδεξιάς της δωσίλογης εθνικοφροσύνης μετουσιώθηκε σε εθνικό κορμό του προεπαναστατικού «διεθνιστικού» χαφιεδότσουρμου των ατζέντηδων της συστηματοκαθεστωτικής αριστεράς.
Και γιατί όχι «εθνική τάξη»; Μήπως η αστική τάξη και το προλεταριάτο ξεπετάγονται από διάφορη εθνική βάση; Και οι δύο βασικές τάξεις της σύγχρονης κοινωνίας είναι εθνικές τάξεις στη γέννησή τους και η όποια διαφορετικότητα απόχρωσης στην εθνική τους συνείδηση ανάγεται αποκλειστικώς και μόνον στην ταξικότητα τους. Οι εργατικές τάξεις διαφορετικών χωρών είναι διαφορετικές ακριβώς και μόνον επειδή η ταξικότητα τους εδράζεται στη διαφορετική εθνικότητα τους με καθοριστικό και αποκλειστικό θεμέλιο την ταξικότητα τους όπως καθορίζεται από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων -και των παραγωγικών σχέσεων που αντιστοιχούνται σε αυτές- της συγκεκριμένης χώρας. Έτσι μόνον το εθνικό μετουσιώνεται σε ταξικό το οποίο για να χειραφετηθεί οφείλει να κυριαρχήσει εντέλει πάνω στο εθνικό με τελική απόληξη την αλληλοαναίρεση και υπέρβαση τους.
Και πάνω σε αυτήν την βάση είναι που το προλεταριάτο γίνεται παγκόσμια τάξη -από τάξη καθ’ εαυτή σε τάξη για τον εαυτόν της- και σε αυτή τη βάση πάλι ο προκομουνιστικός σοσιαλιστικός πολιτισμός χαρακτηρίζεται ως εθνικός στη μορφή και ταξικός στο περιεχόμενο, στα πλαίσια του οποίου δημιουργούνται οι βάσεις του ανυψωμένου σε επίπεδο σοσιαλιστικής εξουσίας προλεταριακού διεθνισμού που με τη σειρά του οδηγεί στον παγκόσμιο κομουνισμό και την αταξική ενοποίηση της ανθρωπότητας.
Ο διεθνής πολιτισμός δεν είναι μη εθνικός, υπάρχει και αναπτύσσεται με ορισμένη εθνική μορφή. Γι’ αυτό ακόμη και στο σοσιαλισμό ο πολιτισμός είναι σοσιαλιστικός στο περιεχόμενό του διατηρώντας όμως την εθνική του μορφή. Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι σύνθημα αστικό όταν στην εξουσία ευρίσκεται η αστική τάξη και το αποκρυστάλλωμα των εθνών γίνεται με βάση το αστικό καθεστώς. Το σύνθημα όμως αυτό γίνεται σοσιαλιστικό-προλεταριακό όταν έρχεται στην εξουσία η εργατική τάξη και οι εθνικές διεργασίες συντελούνται υπό την αιγίδα της σοσιαλιστικής εξουσίας. Η εθνική μορφή του σοσιαλιστικού πολιτισμού απαρτίζεται ως σύνολο από τα ιδιαίτερα μέσα και τις μορφές έκφρασης του διεθνούς περιεχομένου του σοσιαλιστικού πολιτισμού στο δεδομένο έθνος, που τον ξεχωρίζουν από τις μορφές και τα μέσα έκφρασης αυτού του πολιτισμού από τα άλλα έθνη. Βασικό και κύριο στην εθνική μορφή του πολιτισμού είναι η εθνική γλώσσα. Τον πολιτισμό χαρακτηρίζουν επίσης οι ιδιοτυπίες της εθνικής ταυτότητας στη φιλολογία, στη μουσική, στην αρχιτεκτονική κ.λπ. Σκοπός του κομμουνισμού είναι να ενώσει τα έθνη αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αμέσως, όπως οι τάξεις θα εξαφανιστούν μονάχα μέσα από μια μεταβατική περίοδο, έτσι και η αναπόφευκτη συγχώνευση των εθνών θα χρειαστεί μια μακρόχρονη μεταβατική περίοδο. Οι εθνικές διαφορές θα εξακολουθούν να υπάρχουν πάρα πολύ καιρό μετά την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν είναι σωστό να υποθέσουμε ότι η εξαφάνιση των εθνικών διαφορών μπορεί να γίνει με διατάγματα από τα πάνω. Οι προσπάθειες να γίνει η συγχώνευση των εθνών με εξαναγκασμό παίζουν το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και οδηγούν πάντα στην υπονόμευση της απελευθέρωσης των εθνών και της οργάνωσης της αδελφικής συνεργασίας των εθνών. Μια τέτοια πολιτική είναι ισοδύναμη με την αντιδραστική πολιτική αφομοίωσης των εθνών που εφάρμοζαν οι Τσαρικοί, οι Τούρκοι, οι Πέρσες, οι Γερμανοπρώσσοι και οι Αυστριακοί αφομοιωτές και τώρα εφαρμόζουν οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές, που προσπαθούν να επιβάλλουν σε όλου τους λαούς τη γλώσσα τους και τον αστικό αμερικάνικο τρόπο ζωής, τον σάπιο αντιδραστικό αστικό πολιτισμό τους. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η πολιτική της αφομοίωσης, όντας αντιλαϊκή είναι καταδικασμένη πάντα σε αναπόφευκτη αποτυχία. Οι επιβιώσεις του αστικού εθνικισμού ακόμα και μέσα στις γραμμές των πραγματικών επαναστατών φανερώνονται συχνά και με τη μορφή του εθνικού μηδενισμού όπως εκφράζεται από τον αστικό κοσμοπολιτισμό που προβάλει την αδιαφορία και την απάθεια για την τύχη της πατρίδας. Ο διεθνισμός όμως και ο κοσμοπολιτισμός είναι διαμετρικά αντίθετοι τόσο όσο διαμετρικά αντίθετα είναι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κεφαλαιοκρατίας.
Ο κοσμοπολιτισμός είναι αντιπατριωτική αστικο-ιμπεριαλιστική ιδεολογία που περιφρονεί ακριβώς τις καλύτερες προοδευτικές, επαναστατικές και δημοκρατικές παραδόσεις των λαών, τον ίδιο τον πολιτισμό τους, συνολικά. Ο κοσμοπολιτισμός με αφετηρία την άρνηση του εθνικού πολιτισμού, της εθνικής κυριαρχίας και ελευθερίας για όλα τα έθνη και τις φυλές καταλήγει στην υπεράσπιση ενός «καθολικού», «υποδειγματικού», «ανώτερου» έθνους και φυλής. Σήμερα ο κοσμοπολιτισμός είναι ιδεολογικό όπλο για τους ιμπεριαλιστές του αγγλοσαξονικού μπλοκ και των συμμάχων του, που αποβλέπουν στην παγκόσμια κυριαρχία -και που για να πραγματοποιήσουν τα επιθετικά τους σχέδια, να στερήσουν από τους λαούς την ελευθερία και ανεξαρτησία και να τους υποτάξουν στην κυριαρχία τους προσπαθούν να τους αφοπλίσουν ιδεολογικά με την αντιπατριωτική-υστεροφασιστική ιδεολογία του κοσμοπολιτισμού.
Το πρώτο στάδιο του παγκόσμιου σοσιαλισμού δεν θα είναι η αρχή της απονέκρωσης των εθνών και των εθνικών γλωσσών, ούτε η αρχή διαμόρφωσης κοινής γλώσσας. Αντίθετα, στη διάρκειά του θα εξαφανιστεί ολοκληρωτικά κάθε εθνική καταπίεση, θα αναπτυχθούν και θα ανθίσουν τα προηγουμένως καταπιεσμένα έθνη και οι εθνικές γλώσσες. Θα κατοχυρωθεί η ισοτιμία των εθνών, θα εξαλειφτεί η αμοιβαία εθνική δυσπιστία, θα αποκατασταθούν και στερεωθούν οι διεθνείς σχέσεις ανάμεσα στα έθνη.
Μονάχα στο δεύτερο στάδιο όταν θα έχει διαμορφωθεί μια ενιαία παγκόσμια σοσιαλιστική οικονομία θα αρχίσει να διαμορφώνεται κάτι σαν κοινή γλώσσα, διότι μόνον τότε τα έθνη θα κατανοήσουν πως είναι απαραίτητο δίπλα στις δικιές τους εθνικές γλώσσες να έχουν μία κοινή διεθνή γλώσσα για την ευκολία των σχέσεων και της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής κ.λπ. συνεργασίας. Στο στάδιο αυτό οι εθνικές γλώσσες και μια κοινή διεθνής γλώσσα θα συνυπάρχουν παράλληλα. Είναι δυνατόν επίσης να μην δημιουργηθεί αρχικά ένα κοινό για όλα τα έθνη παγκόσμιο οικονομικό κέντρο με μια κοινή γλώσσα μα αρκετά οικονομικά κέντρα κατά ζώνες, για ορισμένες ομάδες εθνών, ιδιαίτερη κοινή γλώσσα για κάθε ομάδα εθνών και μόνον πολύ αργότερα τα κέντρα αυτά να ενωθούν σε ένα κοινό παγκόσμιο κέντρο της σοσιαλιστικής οικονομίας με κοινή για όλα τα έθνη γλώσσα.
Ακριβώς λοιπόν εκείνοι οι «σοσιαλιστές» που στις αναλύσεις από τις οποίες εξάγουν τις θέσεις τους διαχωρίζουν το εθνικό από το ταξικό φέροντάς τα σε αντιθετική διάσταση, δεν είναι πραγματικοί σοσιαλιστές αλλά σοσιαλφασίστες-εθνικοσοσιαλιστές. Διότι τα εθνικά ζητήματα δεν είναι παρά μόνον κοινωνικοταξικά ζητήματα άλλης διάστασης.
Και ας μας πουν όποιοι τολμούν να διαχωρίζουν τεχνηέντως με απόλυτο μεταφυσικό τρόπο και να αρνούνται τη διαλεκτική σύνδεση της εθνικής ανεξαρτησίας με τη λαϊκή κυριαρχία ότι η εθνική απελευθέρωση ενός λαού δεν περικλείει αφ΄εαυτής, έστω εν σπέρματι και εν δυνάμει, κοινωνικο-ταξικό περιεχόμενο …
Έτσι και το ΕΑΜ βγαίνει εθνικοσοσιαλιστικό …!
Και όπως τίποτε σε αυτόν τον κόσμο δεν συμβαίνει μία μόνον φορά αλλά επαναλαμβάνεται μετατρεπόμενο στο αντίθετό του -το κάλος σε ασχήμια, η υγεία σε ασθένεια, το ευφυές σε ανοιακό, το πολιτικό σε απολιτικό, το δημοκρατικό σε δικτατορικό, κοκ.- έτσι και το τραγικό μετατρέπεται σε κωμικό που για την πατρίδα μας πάει να πει ότι ο εθνικός κορμός του μετεμφυλιακού χαφιεδότσουρμου της εθνοπροδοτικής ακροδεξιάς της δωσίλογης εθνικοφροσύνης μετουσιώθηκε σε εθνικό κορμό του προεπαναστατικού «διεθνιστικού» χαφιεδότσουρμου των ατζέντηδων της συστηματοκαθεστωτικής αριστεράς.
Και γιατί όχι «εθνική τάξη»; Μήπως η αστική τάξη και το προλεταριάτο ξεπετάγονται από διάφορη εθνική βάση; Και οι δύο βασικές τάξεις της σύγχρονης κοινωνίας είναι εθνικές τάξεις στη γέννησή τους και η όποια διαφορετικότητα απόχρωσης στην εθνική τους συνείδηση ανάγεται αποκλειστικώς και μόνον στην ταξικότητα τους. Οι εργατικές τάξεις διαφορετικών χωρών είναι διαφορετικές ακριβώς και μόνον επειδή η ταξικότητα τους εδράζεται στη διαφορετική εθνικότητα τους με καθοριστικό και αποκλειστικό θεμέλιο την ταξικότητα τους όπως καθορίζεται από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων -και των παραγωγικών σχέσεων που αντιστοιχούνται σε αυτές- της συγκεκριμένης χώρας. Έτσι μόνον το εθνικό μετουσιώνεται σε ταξικό το οποίο για να χειραφετηθεί οφείλει να κυριαρχήσει εντέλει πάνω στο εθνικό με τελική απόληξη την αλληλοαναίρεση και υπέρβαση τους.
Και πάνω σε αυτήν την βάση είναι που το προλεταριάτο γίνεται παγκόσμια τάξη -από τάξη καθ’ εαυτή σε τάξη για τον εαυτόν της- και σε αυτή τη βάση πάλι ο προκομουνιστικός σοσιαλιστικός πολιτισμός χαρακτηρίζεται ως εθνικός στη μορφή και ταξικός στο περιεχόμενο, στα πλαίσια του οποίου δημιουργούνται οι βάσεις του ανυψωμένου σε επίπεδο σοσιαλιστικής εξουσίας προλεταριακού διεθνισμού που με τη σειρά του οδηγεί στον παγκόσμιο κομουνισμό και την αταξική ενοποίηση της ανθρωπότητας.
Ο διεθνής πολιτισμός δεν είναι μη εθνικός, υπάρχει και αναπτύσσεται με ορισμένη εθνική μορφή. Γι’ αυτό ακόμη και στο σοσιαλισμό ο πολιτισμός είναι σοσιαλιστικός στο περιεχόμενό του διατηρώντας όμως την εθνική του μορφή. Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι σύνθημα αστικό όταν στην εξουσία ευρίσκεται η αστική τάξη και το αποκρυστάλλωμα των εθνών γίνεται με βάση το αστικό καθεστώς. Το σύνθημα όμως αυτό γίνεται σοσιαλιστικό-προλεταριακό όταν έρχεται στην εξουσία η εργατική τάξη και οι εθνικές διεργασίες συντελούνται υπό την αιγίδα της σοσιαλιστικής εξουσίας. Η εθνική μορφή του σοσιαλιστικού πολιτισμού απαρτίζεται ως σύνολο από τα ιδιαίτερα μέσα και τις μορφές έκφρασης του διεθνούς περιεχομένου του σοσιαλιστικού πολιτισμού στο δεδομένο έθνος, που τον ξεχωρίζουν από τις μορφές και τα μέσα έκφρασης αυτού του πολιτισμού από τα άλλα έθνη. Βασικό και κύριο στην εθνική μορφή του πολιτισμού είναι η εθνική γλώσσα. Τον πολιτισμό χαρακτηρίζουν επίσης οι ιδιοτυπίες της εθνικής ταυτότητας στη φιλολογία, στη μουσική, στην αρχιτεκτονική κ.λπ. Σκοπός του κομμουνισμού είναι να ενώσει τα έθνη αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αμέσως, όπως οι τάξεις θα εξαφανιστούν μονάχα μέσα από μια μεταβατική περίοδο, έτσι και η αναπόφευκτη συγχώνευση των εθνών θα χρειαστεί μια μακρόχρονη μεταβατική περίοδο. Οι εθνικές διαφορές θα εξακολουθούν να υπάρχουν πάρα πολύ καιρό μετά την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν είναι σωστό να υποθέσουμε ότι η εξαφάνιση των εθνικών διαφορών μπορεί να γίνει με διατάγματα από τα πάνω. Οι προσπάθειες να γίνει η συγχώνευση των εθνών με εξαναγκασμό παίζουν το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και οδηγούν πάντα στην υπονόμευση της απελευθέρωσης των εθνών και της οργάνωσης της αδελφικής συνεργασίας των εθνών. Μια τέτοια πολιτική είναι ισοδύναμη με την αντιδραστική πολιτική αφομοίωσης των εθνών που εφάρμοζαν οι Τσαρικοί, οι Τούρκοι, οι Πέρσες, οι Γερμανοπρώσσοι και οι Αυστριακοί αφομοιωτές και τώρα εφαρμόζουν οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές, που προσπαθούν να επιβάλλουν σε όλου τους λαούς τη γλώσσα τους και τον αστικό αμερικάνικο τρόπο ζωής, τον σάπιο αντιδραστικό αστικό πολιτισμό τους. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η πολιτική της αφομοίωσης, όντας αντιλαϊκή είναι καταδικασμένη πάντα σε αναπόφευκτη αποτυχία. Οι επιβιώσεις του αστικού εθνικισμού ακόμα και μέσα στις γραμμές των πραγματικών επαναστατών φανερώνονται συχνά και με τη μορφή του εθνικού μηδενισμού όπως εκφράζεται από τον αστικό κοσμοπολιτισμό που προβάλει την αδιαφορία και την απάθεια για την τύχη της πατρίδας. Ο διεθνισμός όμως και ο κοσμοπολιτισμός είναι διαμετρικά αντίθετοι τόσο όσο διαμετρικά αντίθετα είναι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κεφαλαιοκρατίας.
Ο κοσμοπολιτισμός είναι αντιπατριωτική αστικο-ιμπεριαλιστική ιδεολογία που περιφρονεί ακριβώς τις καλύτερες προοδευτικές, επαναστατικές και δημοκρατικές παραδόσεις των λαών, τον ίδιο τον πολιτισμό τους, συνολικά. Ο κοσμοπολιτισμός με αφετηρία την άρνηση του εθνικού πολιτισμού, της εθνικής κυριαρχίας και ελευθερίας για όλα τα έθνη και τις φυλές καταλήγει στην υπεράσπιση ενός «καθολικού», «υποδειγματικού», «ανώτερου» έθνους και φυλής. Σήμερα ο κοσμοπολιτισμός είναι ιδεολογικό όπλο για τους ιμπεριαλιστές του αγγλοσαξονικού μπλοκ και των συμμάχων του, που αποβλέπουν στην παγκόσμια κυριαρχία -και που για να πραγματοποιήσουν τα επιθετικά τους σχέδια, να στερήσουν από τους λαούς την ελευθερία και ανεξαρτησία και να τους υποτάξουν στην κυριαρχία τους προσπαθούν να τους αφοπλίσουν ιδεολογικά με την αντιπατριωτική-υστεροφασιστική ιδεολογία του κοσμοπολιτισμού.
Το πρώτο στάδιο του παγκόσμιου σοσιαλισμού δεν θα είναι η αρχή της απονέκρωσης των εθνών και των εθνικών γλωσσών, ούτε η αρχή διαμόρφωσης κοινής γλώσσας. Αντίθετα, στη διάρκειά του θα εξαφανιστεί ολοκληρωτικά κάθε εθνική καταπίεση, θα αναπτυχθούν και θα ανθίσουν τα προηγουμένως καταπιεσμένα έθνη και οι εθνικές γλώσσες. Θα κατοχυρωθεί η ισοτιμία των εθνών, θα εξαλειφτεί η αμοιβαία εθνική δυσπιστία, θα αποκατασταθούν και στερεωθούν οι διεθνείς σχέσεις ανάμεσα στα έθνη.
Μονάχα στο δεύτερο στάδιο όταν θα έχει διαμορφωθεί μια ενιαία παγκόσμια σοσιαλιστική οικονομία θα αρχίσει να διαμορφώνεται κάτι σαν κοινή γλώσσα, διότι μόνον τότε τα έθνη θα κατανοήσουν πως είναι απαραίτητο δίπλα στις δικιές τους εθνικές γλώσσες να έχουν μία κοινή διεθνή γλώσσα για την ευκολία των σχέσεων και της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής κ.λπ. συνεργασίας. Στο στάδιο αυτό οι εθνικές γλώσσες και μια κοινή διεθνής γλώσσα θα συνυπάρχουν παράλληλα. Είναι δυνατόν επίσης να μην δημιουργηθεί αρχικά ένα κοινό για όλα τα έθνη παγκόσμιο οικονομικό κέντρο με μια κοινή γλώσσα μα αρκετά οικονομικά κέντρα κατά ζώνες, για ορισμένες ομάδες εθνών, ιδιαίτερη κοινή γλώσσα για κάθε ομάδα εθνών και μόνον πολύ αργότερα τα κέντρα αυτά να ενωθούν σε ένα κοινό παγκόσμιο κέντρο της σοσιαλιστικής οικονομίας με κοινή για όλα τα έθνη γλώσσα.
Ακριβώς λοιπόν εκείνοι οι «σοσιαλιστές» που στις αναλύσεις από τις οποίες εξάγουν τις θέσεις τους διαχωρίζουν το εθνικό από το ταξικό φέροντάς τα σε αντιθετική διάσταση, δεν είναι πραγματικοί σοσιαλιστές αλλά σοσιαλφασίστες-εθνικοσοσιαλιστές. Διότι τα εθνικά ζητήματα δεν είναι παρά μόνον κοινωνικοταξικά ζητήματα άλλης διάστασης.
Και ας μας πουν όποιοι τολμούν να διαχωρίζουν τεχνηέντως με απόλυτο μεταφυσικό τρόπο και να αρνούνται τη διαλεκτική σύνδεση της εθνικής ανεξαρτησίας με τη λαϊκή κυριαρχία ότι η εθνική απελευθέρωση ενός λαού δεν περικλείει αφ΄εαυτής, έστω εν σπέρματι και εν δυνάμει, κοινωνικο-ταξικό περιεχόμενο …
[12]
Γράφεις ότι «η σοσιαλδημοκρατία δεν αρνήθηκε το «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», αλλά το ότι η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία στην χώρα της, να αναδειχθεί σε κυρίαρχη τάξη του έθνους».
Γράφεις ότι «η σοσιαλδημοκρατία δεν αρνήθηκε το «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», αλλά το ότι η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία στην χώρα της, να αναδειχθεί σε κυρίαρχη τάξη του έθνους».
-Οπότε δεν είσαι σοσιαλδημοκράτης; Αν είναι έτσι, θα πρέπει να σταματήσεις να αποκαλείς τον εαυτό σου μαρξιστή. Σίγουρα όμως δεν είσαι μαρξιστής όταν λες: «Ο μετανάστης δεν ανήκει στην εργατική τάξη». Άκουσον, άκουσον! «Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ». Εννοείς δηλαδή ότι οι έλληνες gastarbeiter δεν ήταν μέλη της εργατικής τάξης της Γερμανίας; Τι ήταν αυτοί οι δυστυχισμένοι συμπατριώτες μας; Τουρίστες ή μισθωτοί δούλοι;
Π.Μ.
Για αυτόν τον μυωπικό, οι Έλληνες ήταν περιστασιακοί μετανάστες ευκαιρίας. Οι Έλληνες πάντα αυτοχαρακτηρίζονταν ως ξενιτεμένοι. Λίγα ελληνικά αν γνώριζε θα έβλεπε την εξόφθαλμη διαφορά. Και βεβαιότατα δεν λειτουργούσαν ταξικά ως μέλη της εργατικής τάξης της Γερμανίας. Ήταν δυστυχισμένοι συμπατριώτες μας, ήταν μισθωτοί δούλοι καθώς επίσης και -πλείστοι ανάμεσά τους- κάτοχοι επαρκούς δόσεως τυχοδιωκτισμού, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε οικονομικό μετανάστη. Τους παρακαλούσαν οι γερμανοί εργάτες να μην δουλεύουν με εξοντωτικούς ρυθμούς και περισσότερες ώρες λέγοντας: «Εσείς θα είστε εδώ πέντε χρόνια ενώ εμείς μια ζωή …». Ο λόγος που αδιαφορούσαν για το αν θα προκαλούσαν ζημία στη Γερμανική εργατική τάξη ήταν γιατί οι ίδιοι δεν ήταν καθαρώς προλεταριακής καταγωγής αλλά κυρίως αγροτικής που ξενιτεύτηκαν και έγιναν gastarbeiter σκοπεύοντας να ανέλθουν κοινωνικοταξικά με την επιστροφή τους στην Ελλάδα.
Αντίθετα, οι έλληνες πολιτικοί μετανάστες -και όχι πολιτικοί πρόσφυγες, που είναι κάτι πολύ διαφορετικό- σε όλες τις εποχές και ιδιαίτερα στην εποχή της χούντας, και μάλιστα στις ίδιες χώρες με τους προαναφερθέντες gastarbeiter είχαν πολύ διαφορετική συμπεριφορά συμμετέχοντας αγωνιστικά και μάλιστα πολλές φορές με πρωτοπόρο δράση στην κοινωνική ζωή των χωρών που βρέθηκαν μέσα από τις γραμμές των εργατικών τάξεων, και φυσικά μαζί με τους όποιους πολιτικούς πρόσφυγες εμπίπτουν σε άλλη κατηγορία από τους ευκαιριακούς και απλούς οικονομικούς μετανάστες. Φωτεινό παράδειγμα ο Έλλην κοινωνιολόγος από την Σχολή της Φραγκφούρτης και μετέπειτα καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ζήσης Παπαδημητρίου.
Επίσης, ανάμεσα στους «γερμανολαζούς» μετανάστες και λαθρομετανάστες -που χρειαζόταν μάλιστα και πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να μεταβούν στις ευρωπαϊκές χώρες που ζητούσαν εργάτες- και τους σημερινούς πάσης φύσεως αλλοδαπούς που κατέκλεισαν λίγο πολύ αυτόβουλα τη χώρα μας υπάρχει μια επιπλέον ουσιωδέστατη ειδοποιός διαφορά:
Οι έλληνες μετανάστες δεν αποτελούσαν όπως οι σημερινοί μετανάστες στην Ελλάδα πλεόνασμα εργατικού δυναμικού, αλλά αναπλήρωναν κενά -ελλείψεις εργατικών χεριών σε ακάλυπτες θέσεις εργασίας στις χώρες υποδοχής. Το μόνο ιδεολογικό πρόσχημα που έχουν εφεύρει κάποιοι αριστεροδιεθνιστές μπουμπούκοι για να υποστηρίζουν την παραμονή τους στην ημεδαπή είναι πως οι έλληνες δεν καταδέχονται τις δουλειές που κάνουν αυτοί. Και αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να ομιλούν για εργατική τάξη και κομμουνισμό όταν υποτιμούν και περιφρονούν τόσο πολύ την εργατική μας τάξη υιοθετώντας τα ξεκάθαρα αστικά επιχειρήματα περί φυγοπονίας και τεμπελιάς των ελλήνων εργαζομένων, που μαζί με την «ανικανότητα» και την «ηλιθιότητα» ήταν πάντα το πρόσχημα για να χαμηλώνουν τα μεροκάματα, με πρόστιμα και κρατήσεις επί των εργατικών ημερομισθίων.
Η εργατική τάξη είναι ένα κλειστό σύστημα και από την άποψη των δυνατοτήτων της και από την άποψη των προθέσεών της, όσον αφορά το φαινόμενο της κοινωνικής κινητικότητας. Φυσικά, σε περιόδους κρίσης υπάρχει προλεταριοποίηση σημαντικών μαζών οι οποίες όμως εξαναγκάζονται σε αυτήν την νέα κατάσταση, αλλά αυτές σε κάθε ευκαιρία αναζητούν να δραπετεύσουν από εκεί σε αντίθεση με την αμιγώς εργατική τάξη η οποία ουδεμία φιλοδοξία θρέφει για κοινωνικοταξική ανέλιξη ούτε καν για ξενιτεμό, αφού έχει πλήρη συνείδηση του πεπρωμένου της. Οι τελευταίοι που θα εξαναγκαστούν να μεταναστεύσουν θα είναι οι ιστορικώς διαμορφωμένοι έλληνες προλετάριοι.
Το προλεταριάτο είναι ο πιο αποτελεσματικός στρατός που θα μπορούσε να έχει μια χώρα και τούτο λόγω της ενυπάρχουσας στην ίδια του τη φύση αυτοπειθαρχίας. Έτσι η αστική τάξη που εισάγει την καπιταλιστική εποχή των εθνών δεν αποτελεί την πέρα για πέρα εθνική τάξη, διότι αδυνατεί ιστορικά να εκπληρώσει το έργο της ολοκλήρωσης των εθνών και κατά συνέπεια του ξεπεράσματός τους.
Για αυτόν τον μυωπικό, οι Έλληνες ήταν περιστασιακοί μετανάστες ευκαιρίας. Οι Έλληνες πάντα αυτοχαρακτηρίζονταν ως ξενιτεμένοι. Λίγα ελληνικά αν γνώριζε θα έβλεπε την εξόφθαλμη διαφορά. Και βεβαιότατα δεν λειτουργούσαν ταξικά ως μέλη της εργατικής τάξης της Γερμανίας. Ήταν δυστυχισμένοι συμπατριώτες μας, ήταν μισθωτοί δούλοι καθώς επίσης και -πλείστοι ανάμεσά τους- κάτοχοι επαρκούς δόσεως τυχοδιωκτισμού, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε οικονομικό μετανάστη. Τους παρακαλούσαν οι γερμανοί εργάτες να μην δουλεύουν με εξοντωτικούς ρυθμούς και περισσότερες ώρες λέγοντας: «Εσείς θα είστε εδώ πέντε χρόνια ενώ εμείς μια ζωή …». Ο λόγος που αδιαφορούσαν για το αν θα προκαλούσαν ζημία στη Γερμανική εργατική τάξη ήταν γιατί οι ίδιοι δεν ήταν καθαρώς προλεταριακής καταγωγής αλλά κυρίως αγροτικής που ξενιτεύτηκαν και έγιναν gastarbeiter σκοπεύοντας να ανέλθουν κοινωνικοταξικά με την επιστροφή τους στην Ελλάδα.
Αντίθετα, οι έλληνες πολιτικοί μετανάστες -και όχι πολιτικοί πρόσφυγες, που είναι κάτι πολύ διαφορετικό- σε όλες τις εποχές και ιδιαίτερα στην εποχή της χούντας, και μάλιστα στις ίδιες χώρες με τους προαναφερθέντες gastarbeiter είχαν πολύ διαφορετική συμπεριφορά συμμετέχοντας αγωνιστικά και μάλιστα πολλές φορές με πρωτοπόρο δράση στην κοινωνική ζωή των χωρών που βρέθηκαν μέσα από τις γραμμές των εργατικών τάξεων, και φυσικά μαζί με τους όποιους πολιτικούς πρόσφυγες εμπίπτουν σε άλλη κατηγορία από τους ευκαιριακούς και απλούς οικονομικούς μετανάστες. Φωτεινό παράδειγμα ο Έλλην κοινωνιολόγος από την Σχολή της Φραγκφούρτης και μετέπειτα καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ζήσης Παπαδημητρίου.
Επίσης, ανάμεσα στους «γερμανολαζούς» μετανάστες και λαθρομετανάστες -που χρειαζόταν μάλιστα και πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να μεταβούν στις ευρωπαϊκές χώρες που ζητούσαν εργάτες- και τους σημερινούς πάσης φύσεως αλλοδαπούς που κατέκλεισαν λίγο πολύ αυτόβουλα τη χώρα μας υπάρχει μια επιπλέον ουσιωδέστατη ειδοποιός διαφορά:
Οι έλληνες μετανάστες δεν αποτελούσαν όπως οι σημερινοί μετανάστες στην Ελλάδα πλεόνασμα εργατικού δυναμικού, αλλά αναπλήρωναν κενά -ελλείψεις εργατικών χεριών σε ακάλυπτες θέσεις εργασίας στις χώρες υποδοχής. Το μόνο ιδεολογικό πρόσχημα που έχουν εφεύρει κάποιοι αριστεροδιεθνιστές μπουμπούκοι για να υποστηρίζουν την παραμονή τους στην ημεδαπή είναι πως οι έλληνες δεν καταδέχονται τις δουλειές που κάνουν αυτοί. Και αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να ομιλούν για εργατική τάξη και κομμουνισμό όταν υποτιμούν και περιφρονούν τόσο πολύ την εργατική μας τάξη υιοθετώντας τα ξεκάθαρα αστικά επιχειρήματα περί φυγοπονίας και τεμπελιάς των ελλήνων εργαζομένων, που μαζί με την «ανικανότητα» και την «ηλιθιότητα» ήταν πάντα το πρόσχημα για να χαμηλώνουν τα μεροκάματα, με πρόστιμα και κρατήσεις επί των εργατικών ημερομισθίων.
Η εργατική τάξη είναι ένα κλειστό σύστημα και από την άποψη των δυνατοτήτων της και από την άποψη των προθέσεών της, όσον αφορά το φαινόμενο της κοινωνικής κινητικότητας. Φυσικά, σε περιόδους κρίσης υπάρχει προλεταριοποίηση σημαντικών μαζών οι οποίες όμως εξαναγκάζονται σε αυτήν την νέα κατάσταση, αλλά αυτές σε κάθε ευκαιρία αναζητούν να δραπετεύσουν από εκεί σε αντίθεση με την αμιγώς εργατική τάξη η οποία ουδεμία φιλοδοξία θρέφει για κοινωνικοταξική ανέλιξη ούτε καν για ξενιτεμό, αφού έχει πλήρη συνείδηση του πεπρωμένου της. Οι τελευταίοι που θα εξαναγκαστούν να μεταναστεύσουν θα είναι οι ιστορικώς διαμορφωμένοι έλληνες προλετάριοι.
Το προλεταριάτο είναι ο πιο αποτελεσματικός στρατός που θα μπορούσε να έχει μια χώρα και τούτο λόγω της ενυπάρχουσας στην ίδια του τη φύση αυτοπειθαρχίας. Έτσι η αστική τάξη που εισάγει την καπιταλιστική εποχή των εθνών δεν αποτελεί την πέρα για πέρα εθνική τάξη, διότι αδυνατεί ιστορικά να εκπληρώσει το έργο της ολοκλήρωσης των εθνών και κατά συνέπεια του ξεπεράσματός τους.
[13]
-Ξεχνάς ότι ο Μαρξ είπε στο Μανιφέστο ότι: α) «Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης … η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ» και β) «οι κομμουνιστές διαφέρουν από τα άλλα προλεταριακά κόμματα μονάχα κατά τούτο: ότι από τη μια μεριά, στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων τονίζουν και προβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σ ‘όλο το προλεταριάτο κι ανεξάρτητα από την εθνότητα.»
-Ξεχνάς ότι ο Μαρξ είπε στο Μανιφέστο ότι: α) «Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης … η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ» και β) «οι κομμουνιστές διαφέρουν από τα άλλα προλεταριακά κόμματα μονάχα κατά τούτο: ότι από τη μια μεριά, στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων τονίζουν και προβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σ ‘όλο το προλεταριάτο κι ανεξάρτητα από την εθνότητα.»
Π.Μ.
Ακριβώς το σωστό απόσπασμα και ως προς α) και ως προς β). Το α) τον ενδιαφέρει ακριβώς διότι επιθυμεί να εξαφανιστούν ακόμα περισσότερο οι εθνικοί χωρισμοί και εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς μέσα στα πλαίσια της ανάπτυξης της αστικής τάξης. Το β) δείχνει ξεκάθαρα ότι ο Μαρξ αναγνωρίζει την ύπαρξη «διάφορων εθνικών αγώνων των προλετάριων», αφού αναφέρεται ξεκάθαρα σε τέτοιου είδους αγώνες, τους οποίους αυτός δεν αναγνωρίζει, και νομίζει πως η «διεθνιστική» του φιλαρέσκεια ικανοποιείται αρκούντως από το: «τονίζουν και προβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σ ‘όλο το προλεταριάτο κι ανεξάρτητα από την εθνότητα». Αρνούμενος όμως να αναγνωρίσει την δυνατότητα καθ’ εαυτό εθνικών αγώνων του προλεταριάτου αδυνατεί και να «τονίσει και να προβάλει» τα συμφέροντα που είναι κοινά σε όλο το προλεταριάτο -σε αυτούς τους αγώνες- και ανεξάρτητα από την εθνότητα, όπως συμπίπτουν αυτά στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων -κι ανεξάρτητα από την εθνότητα- που ο ίδιος τους αρνείται το δικαίωμα διεξαγωγής τους.
Πράγμα που σημαίνει π.χ. ότι τα κοινωνικά συμφέροντα των Αμερικανών, Βρετανών και των Ιρακινών προλετάριων ταυτίζονται στον εθνικό αγώνα των Ιρακινών ενάντια στην Αμερικανό-Βρετανική κατοχή.
Ακριβώς το σωστό απόσπασμα και ως προς α) και ως προς β). Το α) τον ενδιαφέρει ακριβώς διότι επιθυμεί να εξαφανιστούν ακόμα περισσότερο οι εθνικοί χωρισμοί και εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς μέσα στα πλαίσια της ανάπτυξης της αστικής τάξης. Το β) δείχνει ξεκάθαρα ότι ο Μαρξ αναγνωρίζει την ύπαρξη «διάφορων εθνικών αγώνων των προλετάριων», αφού αναφέρεται ξεκάθαρα σε τέτοιου είδους αγώνες, τους οποίους αυτός δεν αναγνωρίζει, και νομίζει πως η «διεθνιστική» του φιλαρέσκεια ικανοποιείται αρκούντως από το: «τονίζουν και προβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σ ‘όλο το προλεταριάτο κι ανεξάρτητα από την εθνότητα». Αρνούμενος όμως να αναγνωρίσει την δυνατότητα καθ’ εαυτό εθνικών αγώνων του προλεταριάτου αδυνατεί και να «τονίσει και να προβάλει» τα συμφέροντα που είναι κοινά σε όλο το προλεταριάτο -σε αυτούς τους αγώνες- και ανεξάρτητα από την εθνότητα, όπως συμπίπτουν αυτά στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων -κι ανεξάρτητα από την εθνότητα- που ο ίδιος τους αρνείται το δικαίωμα διεξαγωγής τους.
Πράγμα που σημαίνει π.χ. ότι τα κοινωνικά συμφέροντα των Αμερικανών, Βρετανών και των Ιρακινών προλετάριων ταυτίζονται στον εθνικό αγώνα των Ιρακινών ενάντια στην Αμερικανό-Βρετανική κατοχή.
[14]
-Ουτοπία δεν είναι η «Ευρώπη των Λαών» αλλά η ελεύθερη Ελλάδα μέσα στην πανκοσμιοποιημένη τράπεζο-κρατούμενη καπιταλιστική πραγματικότητα. Η Ελλάδα μόνη της δεν θα καταφέρει τίποτα.
-Ουτοπία δεν είναι η «Ευρώπη των Λαών» αλλά η ελεύθερη Ελλάδα μέσα στην πανκοσμιοποιημένη τράπεζο-κρατούμενη καπιταλιστική πραγματικότητα. Η Ελλάδα μόνη της δεν θα καταφέρει τίποτα.
Π.Μ.
Εδώ το μενσεβίκικο διεθνιστόπουλό μας νομίζει πως κελαηδά και πως οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν πως κράζει …
Άντε λοιπόν να μάθει και λίγα μαρξιστικά γράμματα, όχι για να συμφωνήσει που δεν θα συμφωνήσει, αλλά για να προσδιορίσει το μέγεθος της άγνοιας και της αστοχίας του:
Πρώτον, σχετικώς για την λεγόμενη δυνατότητα ύπαρξης της «Ευρώπης των Λαών» και δεύτερον, για τη δυνατότητα ύπαρξης ελεύθερης εθνικά και κοινωνικά Ελλάδας σε συνθήκες «τραπεζο-κρατούμενης καπιταλιστικής πραγματικότητας».
Εδώ το μενσεβίκικο διεθνιστόπουλό μας νομίζει πως κελαηδά και πως οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν πως κράζει …
Άντε λοιπόν να μάθει και λίγα μαρξιστικά γράμματα, όχι για να συμφωνήσει που δεν θα συμφωνήσει, αλλά για να προσδιορίσει το μέγεθος της άγνοιας και της αστοχίας του:
Πρώτον, σχετικώς για την λεγόμενη δυνατότητα ύπαρξης της «Ευρώπης των Λαών» και δεύτερον, για τη δυνατότητα ύπαρξης ελεύθερης εθνικά και κοινωνικά Ελλάδας σε συνθήκες «τραπεζο-κρατούμενης καπιταλιστικής πραγματικότητας».
Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις μεγάλες δυνάμεις και τους συνασπισμούς κεφαλαιοκρατών, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικές συνθήκες είναι είτε απραγματοποίητες, είτε αντιδραστικές: Είτε και τα δυο μαζί για όποιον κατανοεί διαλεκτικά το κοινωνικό γίγνεσθαι στις σημερινές συνθήκες. Το κεφάλαιο σήμερα είναι διεθνές και μονοπωλιακό. Ο κόσμος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε λίγες μεγάλες δυνάμεις, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση ανάμεσα σε λίγα μεγάλα διεθνή μονοπώλια που έχουν επιτυχίες στη μεγάλη καταλήστευση και καταπίεση των εθνών.
Έτσι είναι οργανωμένη η εκμετάλλευση των λαών στη σημερινή βαθμίδα του ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών υπερμονοπωλίων του χρηματιστικού κεφαλαίου και της διευρυμένης επίδρασης των χρηματιστηριακών επενδύσεων του πλασματικού κεφαλαίου, της διεθνούς τοκογλυφίας και υπερχρέωσης των εθνών διαμέσου των δοσίλογων κρατών τους: Η καταλήστευση για δισεκατομμύρια ανθρώπων του πλανήτη από τις μεγάλες κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις και συνασπισμούς. Και είναι αδύνατον μέσα στο σύγχρονο καπιταλισμό να υπάρξει διαφορετική οργάνωση. Να παραιτηθούν από τις νεοαποικίες, από τις σφαίρες επιρροής, τις ζώνες εκμετάλλευσης, από την εξαγωγή κεφαλαίων και σήμερα κυρίως με την μορφή τοκογλυφικών δανείων; Το να σκέπτεται κανείς έτσι, σημαίνει ότι κατεβαίνει στο επίπεδο ενός παπά, που κάθε Κυριακή κηρύσσει στους πλούσιους το μεγαλείο της χριστιανικής αγάπης και τους συμβουλεύει να εκμεταλλεύονται λιγότερο τους εργαζόμενους και να δίνουν ελεημοσύνη στους άνεργους που πέταξαν στο δρόμο ώστε να πεθαίνουν λιγότεροι από την πείνα καθημερινά …
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σε συνθήκες του καπιταλισμού ισοδυναμούν με συμφωνία για το μοίρασμα των νεοαποικιακών αγορών, σφαιρών επιρροής και ζωνών εκμετάλλευσης. Στον καπιταλισμό όμως δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον «το εθνικό εισόδημα» μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνον: ανάλογα με το κεφάλαιο -κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν. Ο καπιταλισμός είναι ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια «δίκαιη» μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι καθαρή απάτη. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά σύμφωνα με τη δύναμη. Η δύναμη όμως αλλάζει με την πορεία της οικονομικής εξέλιξης, οπότε αναζητείται ξαναμοίρασμα.
Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσον εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών και δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρού εις καιρόν της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία με τις συνακόλουθες χρηματοπιστωτικές κρίσεις και τους πολέμους στην πολιτική.
Φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε μεμονωμένους καπιταλιστές, καπιταλιστικές ενώσεις και ανάμεσα στα κράτη τους. Μόνον με αυτήν την έννοια μπορεί να υπάρξουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ως συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών. Με ποιο σκοπό; Μόνον με σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες νεοαποικίες, σφαίρες επιρροής και ζώνες εκμετάλλευσης ενάντια στους ανταγωνιστές τους, ενίοτε και σε αναγκαίες συνεργασίες με αυτούς.
Η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, θα σήμαινε οργάνωση της κοινωνικής αντίδρασης.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες του κόσμου -και όχι της Ευρώπης- είναι η κρατική εκείνη μορφή ένωσης και ελευθερίας των εθνών που οι επαναστάτες τη συνδέουν με το σοσιαλισμό. Ωστόσο, το να μιλάμε για τις Ηνωμένες Πολιτείες του κόσμου, αυτοτελώς, είναι αμφίβολο αν θα ήταν σωστό, πρώτον διότι ως αίτημα συγχωνεύεται με το σοσιαλισμό και, δεύτερον, διότι θα μπορούσε να προκαλέσει τη λαθεμένη ερμηνεία ότι είναι αδύνατη η νίκη του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα, τη λαθεμένη ερμηνεία για τη στάση αυτής της χώρας απέναντι στις υπόλοιπες.
Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη που συντελείται εξαιρετικά έντονα ανάμεσα στις διαφορές καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού και προκύπτει άμεσα από τις συνθήκες της εμπορευματικής παραγωγής, έτσι που να μην υπάρχει καμιά δυνατότητα για όποια -μη ανισόμετρη-διάφορή της.
Έτσι είναι οργανωμένη η εκμετάλλευση των λαών στη σημερινή βαθμίδα του ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών υπερμονοπωλίων του χρηματιστικού κεφαλαίου και της διευρυμένης επίδρασης των χρηματιστηριακών επενδύσεων του πλασματικού κεφαλαίου, της διεθνούς τοκογλυφίας και υπερχρέωσης των εθνών διαμέσου των δοσίλογων κρατών τους: Η καταλήστευση για δισεκατομμύρια ανθρώπων του πλανήτη από τις μεγάλες κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις και συνασπισμούς. Και είναι αδύνατον μέσα στο σύγχρονο καπιταλισμό να υπάρξει διαφορετική οργάνωση. Να παραιτηθούν από τις νεοαποικίες, από τις σφαίρες επιρροής, τις ζώνες εκμετάλλευσης, από την εξαγωγή κεφαλαίων και σήμερα κυρίως με την μορφή τοκογλυφικών δανείων; Το να σκέπτεται κανείς έτσι, σημαίνει ότι κατεβαίνει στο επίπεδο ενός παπά, που κάθε Κυριακή κηρύσσει στους πλούσιους το μεγαλείο της χριστιανικής αγάπης και τους συμβουλεύει να εκμεταλλεύονται λιγότερο τους εργαζόμενους και να δίνουν ελεημοσύνη στους άνεργους που πέταξαν στο δρόμο ώστε να πεθαίνουν λιγότεροι από την πείνα καθημερινά …
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σε συνθήκες του καπιταλισμού ισοδυναμούν με συμφωνία για το μοίρασμα των νεοαποικιακών αγορών, σφαιρών επιρροής και ζωνών εκμετάλλευσης. Στον καπιταλισμό όμως δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον «το εθνικό εισόδημα» μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνον: ανάλογα με το κεφάλαιο -κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν. Ο καπιταλισμός είναι ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια «δίκαιη» μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι καθαρή απάτη. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά σύμφωνα με τη δύναμη. Η δύναμη όμως αλλάζει με την πορεία της οικονομικής εξέλιξης, οπότε αναζητείται ξαναμοίρασμα.
Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσον εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών και δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρού εις καιρόν της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία με τις συνακόλουθες χρηματοπιστωτικές κρίσεις και τους πολέμους στην πολιτική.
Φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε μεμονωμένους καπιταλιστές, καπιταλιστικές ενώσεις και ανάμεσα στα κράτη τους. Μόνον με αυτήν την έννοια μπορεί να υπάρξουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ως συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών. Με ποιο σκοπό; Μόνον με σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες νεοαποικίες, σφαίρες επιρροής και ζώνες εκμετάλλευσης ενάντια στους ανταγωνιστές τους, ενίοτε και σε αναγκαίες συνεργασίες με αυτούς.
Η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, θα σήμαινε οργάνωση της κοινωνικής αντίδρασης.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες του κόσμου -και όχι της Ευρώπης- είναι η κρατική εκείνη μορφή ένωσης και ελευθερίας των εθνών που οι επαναστάτες τη συνδέουν με το σοσιαλισμό. Ωστόσο, το να μιλάμε για τις Ηνωμένες Πολιτείες του κόσμου, αυτοτελώς, είναι αμφίβολο αν θα ήταν σωστό, πρώτον διότι ως αίτημα συγχωνεύεται με το σοσιαλισμό και, δεύτερον, διότι θα μπορούσε να προκαλέσει τη λαθεμένη ερμηνεία ότι είναι αδύνατη η νίκη του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα, τη λαθεμένη ερμηνεία για τη στάση αυτής της χώρας απέναντι στις υπόλοιπες.
Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη που συντελείται εξαιρετικά έντονα ανάμεσα στις διαφορές καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού και προκύπτει άμεσα από τις συνθήκες της εμπορευματικής παραγωγής, έτσι που να μην υπάρχει καμιά δυνατότητα για όποια -μη ανισόμετρη-διάφορή της.
Κατά συνέπειαν ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να νικήσει ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες. Στην αρχή η νίκη του σοσιαλισμού είναι δυνατή μόνον σε λίγες ή ακόμα και σε μια μονάχα χωριστά παρμένη καπιταλιστική χώρα, ενώ οι υπόλοιπες χώρες θα παραμένουν για ένα διάστημα αστικές ή και προαστικές. Ο σοσιαλισμός που νίκησε σε μία ή μερικές χώρες δεν αποκλείει καθόλου μονομιάς όλους τους πολέμους αλλά αντίθετα τους προϋποθέτει. Διότι ακριβώς αυτή η μερική νίκη του θα προκαλέσει όχι μονάχα προστριβές μα και την τάση για ανοιχτή επέμβαση των αστικών τάξεων των άλλων χωρών οι οποίες συνυποδαυλίζοντας την εσωτερική αντεπανάσταση θα επιδιώξουν να τσακίσουν το νικηφόρο προλεταριάτο των σοσιαλιστικών κρατών.
Πάνω σε αυτά υποστατώνεται ιστορικά πάντα η δυνατότητα των αμυντικών πολέμων του νικηφόρου σοσιαλισμού που συνιστούν την άμυνα του νικηφόρου προλεταριάτου ενάντια στις αστικές τάξεις των άλλων χωρών.
Το νικηφόρο προλεταριάτο, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας την σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωθεί ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον ιμπεριαλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους.
Σε αυτήν την περίπτωση ο πόλεμος από την πλευρά του σοσιαλιστικού προλεταριάτου θα είναι νόμιμος και δίκαιος. Θα είναι πόλεμος για τον σοσιαλισμό, για την απελευθέρωση άλλων λαών από τις αστικές τους τάξεις.
Πολιτική μορφή της κοινωνίας, όπου νικάει το προλεταριάτο, ανατρέποντας την αστική τάξη, θα είναι η λαοκρατική δημοκρατία, που θα συγκεντρώσει όλο και περισσότερο τις δυνάμεις του προλεταριάτου του δοσμένου έθνους ή των δοσμένων εθνών στην πάλη ενάντια στα κράτη που δεν θα έχουν ακόμη περάσει στο σοσιαλισμό. Δεν είναι δυνατή η εξάλειψη των τάξεων χωρίς τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου. Δεν είναι δυνατή η ελεύθερη ένωση των εθνών στο σοσιαλισμό χωρίς μια λίγο-πολύ μακρόχρονη, επίμονη πάλη των σοσιαλιστικών δημοκρατιών ενάντια στα οπισθοδρομικά κράτη.
Μόνον αφού ανατρέψουμε, νικήσουμε και απαλλοτριώσουμε την αστική τάξη σε όλο τον κόσμο, και όχι μονάχα σε μια χώρα, οι πόλεμοι θα καταστούν αδύνατοι, και από επιστημονική άποψη δεν είναι διόλου σωστό και καθόλου επαναστατικό αν παρακάμψουμε ή σκεπάσουμε ακριβώς το πιο σπουδαίο: την κατάπνιξη της αντίστασης της αστικής τάξης που είναι το πιο δύσκολο καθήκον και που απαιτεί τον εντατικότερο αγώνα κατά το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Οι κοινωνικοί παπάδες και «σοσιαλιστές» των λουλουδιών είναι πάντα πρόθυμοι να ονειρεύονται τον μελλοντικό ειρηνικό σοσιαλισμό και σε αυτό ακριβώς διαφέρουν από τους επαναστάτες κομμουνιστές: ότι δεν θέλουν να συλλογίζονται τη σκληρή ταξική πάλη και τους ταξικούς πολέμους για την πραγματοποίηση αυτού του ωραίου μέλλοντος. Θα ήταν τελείως λανθασμένο να ξεχάσουμε ότι κάθε πόλεμος είναι απλά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Η ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι είναι η συνέχιση της πολιτικής των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την πολιτική αυτή την γέννησε και την τρέφει το σύνολο των σχέσεων της ιμπεριαλιστικής εποχής. Αυτή όμως η εποχή οδήγησε αναγκαία και στην πολιτική του αγώνα ενάντια στην εθνική καταπίεση και στον αγώνα του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, και γι αυτό στον προηγούμενο αιώνα αναπτύχτηκαν πρώτα, οι επαναστατικές εθνικές εξεγέρσεις και πόλεμοι, δεύτερον, οι εξεγέρσεις και οι πόλεμοι του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, τρίτον, εμφανίστηκε η συνένωση των δύο αυτών μορφών επαναστατικών πολέμων …
Πάνω σε αυτά υποστατώνεται ιστορικά πάντα η δυνατότητα των αμυντικών πολέμων του νικηφόρου σοσιαλισμού που συνιστούν την άμυνα του νικηφόρου προλεταριάτου ενάντια στις αστικές τάξεις των άλλων χωρών.
Το νικηφόρο προλεταριάτο, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας την σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωθεί ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον ιμπεριαλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους.
Σε αυτήν την περίπτωση ο πόλεμος από την πλευρά του σοσιαλιστικού προλεταριάτου θα είναι νόμιμος και δίκαιος. Θα είναι πόλεμος για τον σοσιαλισμό, για την απελευθέρωση άλλων λαών από τις αστικές τους τάξεις.
Πολιτική μορφή της κοινωνίας, όπου νικάει το προλεταριάτο, ανατρέποντας την αστική τάξη, θα είναι η λαοκρατική δημοκρατία, που θα συγκεντρώσει όλο και περισσότερο τις δυνάμεις του προλεταριάτου του δοσμένου έθνους ή των δοσμένων εθνών στην πάλη ενάντια στα κράτη που δεν θα έχουν ακόμη περάσει στο σοσιαλισμό. Δεν είναι δυνατή η εξάλειψη των τάξεων χωρίς τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου. Δεν είναι δυνατή η ελεύθερη ένωση των εθνών στο σοσιαλισμό χωρίς μια λίγο-πολύ μακρόχρονη, επίμονη πάλη των σοσιαλιστικών δημοκρατιών ενάντια στα οπισθοδρομικά κράτη.
Μόνον αφού ανατρέψουμε, νικήσουμε και απαλλοτριώσουμε την αστική τάξη σε όλο τον κόσμο, και όχι μονάχα σε μια χώρα, οι πόλεμοι θα καταστούν αδύνατοι, και από επιστημονική άποψη δεν είναι διόλου σωστό και καθόλου επαναστατικό αν παρακάμψουμε ή σκεπάσουμε ακριβώς το πιο σπουδαίο: την κατάπνιξη της αντίστασης της αστικής τάξης που είναι το πιο δύσκολο καθήκον και που απαιτεί τον εντατικότερο αγώνα κατά το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Οι κοινωνικοί παπάδες και «σοσιαλιστές» των λουλουδιών είναι πάντα πρόθυμοι να ονειρεύονται τον μελλοντικό ειρηνικό σοσιαλισμό και σε αυτό ακριβώς διαφέρουν από τους επαναστάτες κομμουνιστές: ότι δεν θέλουν να συλλογίζονται τη σκληρή ταξική πάλη και τους ταξικούς πολέμους για την πραγματοποίηση αυτού του ωραίου μέλλοντος. Θα ήταν τελείως λανθασμένο να ξεχάσουμε ότι κάθε πόλεμος είναι απλά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Η ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι είναι η συνέχιση της πολιτικής των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την πολιτική αυτή την γέννησε και την τρέφει το σύνολο των σχέσεων της ιμπεριαλιστικής εποχής. Αυτή όμως η εποχή οδήγησε αναγκαία και στην πολιτική του αγώνα ενάντια στην εθνική καταπίεση και στον αγώνα του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, και γι αυτό στον προηγούμενο αιώνα αναπτύχτηκαν πρώτα, οι επαναστατικές εθνικές εξεγέρσεις και πόλεμοι, δεύτερον, οι εξεγέρσεις και οι πόλεμοι του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, τρίτον, εμφανίστηκε η συνένωση των δύο αυτών μορφών επαναστατικών πολέμων …
[15]
Λες και άλλα καταπληκτικά: «Εργατική τάξη χωρίς κοινωνική και πολιτική οργάνωση, χωρίς κατακτήσεις και εθνικές ρίζες δεν νοείται. Τουλάχιστον για όποιον είναι μαρξιστής (;!). Ο μετανάστης γίνεται εργατική τάξη μόνο στο βαθμό που ενσωματώνεται σ ‘αυτήν ή αφομοιώνεται από το λαό της χώρας όπου εργάζεται. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα.»
Λες και άλλα καταπληκτικά: «Εργατική τάξη χωρίς κοινωνική και πολιτική οργάνωση, χωρίς κατακτήσεις και εθνικές ρίζες δεν νοείται. Τουλάχιστον για όποιον είναι μαρξιστής (;!). Ο μετανάστης γίνεται εργατική τάξη μόνο στο βαθμό που ενσωματώνεται σ ‘αυτήν ή αφομοιώνεται από το λαό της χώρας όπου εργάζεται. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα.»
-Καταπληκτικό! Μπερδεύεις την οργανωμένη εργατική τάξη με την ανοργάνωτη, η οποία – ειδικά σήμερα – περιλαμβάνει τους μετανάστες.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχεις επίγνωση του γεγονότος ότι η πλειονότητα των εργαζομένων στις οικοδομές σήμερα στην Ελλάδα είναι μετανάστες!
Ποιος κάνει τις περισσότερες βρώμικες εργασίες σε τούτο τον τόπο; Ποιος καθαρίζει τα πλοία;
Οι μετανάστες!
Ποιος μαζεύει τις ντομάτες και τις πατάτες στα χωράφια (σε συνθήκες δουλοπαροικίας);
Οι μετανάστες!
Ποιοι δουλεύουν «μέσα» στα σπίτια των Ελλήνων, φροντίζουν για την καθαριότητα και τη φροντίδα παιδιών και γερόντων;
Οι μετανάστες!
Ξέρεις πως 10.000 Σύριοι δουλεύουν στην κλωστοϋφαντουργία;
Ότι οι περισσότεροι εργάτες που κάνουν τις δύσκολες δουλειές στα ναυπηγεία είναι από τη Δυτική Αφρική;
Ακόμα και στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος” εργάζονται μετανάστες.
Υπάρχουν χιλιάδες μετανάστες που δουλεύουν στις βιοτεχνίες.
Ποιοί καθαρίζουν τα ξενοδοχεία;
Οι μετανάστες!
Πολλοί μετανάστες δεν λαμβάνουν από τους εργοδότες ένσημα. Και αυτοί που είναι γραμμένοι στο ΙΚΑ δεν παίρνουν λεφτά όταν το κράτος τους διώχνει από τη χώρα.
Στην Ελλάδα το ΙΚΑ χρηματοδοτείται και από τους μετανάστες.
Ποιος κάνει τις περισσότερες βρώμικες εργασίες σε τούτο τον τόπο; Ποιος καθαρίζει τα πλοία;
Οι μετανάστες!
Ποιος μαζεύει τις ντομάτες και τις πατάτες στα χωράφια (σε συνθήκες δουλοπαροικίας);
Οι μετανάστες!
Ποιοι δουλεύουν «μέσα» στα σπίτια των Ελλήνων, φροντίζουν για την καθαριότητα και τη φροντίδα παιδιών και γερόντων;
Οι μετανάστες!
Ξέρεις πως 10.000 Σύριοι δουλεύουν στην κλωστοϋφαντουργία;
Ότι οι περισσότεροι εργάτες που κάνουν τις δύσκολες δουλειές στα ναυπηγεία είναι από τη Δυτική Αφρική;
Ακόμα και στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος” εργάζονται μετανάστες.
Υπάρχουν χιλιάδες μετανάστες που δουλεύουν στις βιοτεχνίες.
Ποιοί καθαρίζουν τα ξενοδοχεία;
Οι μετανάστες!
Πολλοί μετανάστες δεν λαμβάνουν από τους εργοδότες ένσημα. Και αυτοί που είναι γραμμένοι στο ΙΚΑ δεν παίρνουν λεφτά όταν το κράτος τους διώχνει από τη χώρα.
Στην Ελλάδα το ΙΚΑ χρηματοδοτείται και από τους μετανάστες.
Π.Μ.
Εδώ πρέπει πρώτα απ’ όλα να τον ευχαριστήσουμε διότι ούτε ο πλέον κυνικός αστοφασίστας πολιτικός ταγός της οδηγίας Μπόλκενσταιν δεν μας έδωσε ποτέ τόσο ξεκάθαρη εξήγηση του υψηλού ποσοστού ανεργίας που προκύπτει από την εφαρμογή της. Το μόνο που παραλείπει να μας διευκρινίσει είναι ότι ακριβώς και εξαιτίας των όσων παραθέτει για την μαύρη εργασία των μεταναστών έχουν καταντήσει εξαθλιωμένοι άνεργοι αρκετοί έλληνες εργαζόμενοι- αρκούντως πολυπληθέστεροι των όσων δημιουργούν οι λοιπές συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομίας εξαιρουμένου του μεταναστευτικού παράγοντα. Διότι ικανή και αναγκαία αιτία που πολλές από αυτές τις απαραίτητες κοινωνικά εργασίες που αναφέρει εκτελούνται από μετανάστες είναι ότι το φτηνό εργατικό δυναμικό των μεταναστών εκτόπισε μια πλειάδα ελλήνων εργατών από τις δουλείες τους. Μήπως θα έπρεπε η ελληνική εργατική τάξη να ευχαριστήσει αυτούς που τους εισήγαγαν και τους ίδιους τους μετανάστες που τους πήραν τις δουλειές; Τι θα έπρεπε να πει ένας διεθνιστής αν έλληνες μετανάστες ξεχύνονταν ένα γύρω στην Ευρώπη και έκαναν τα ίδια με τους μετανάστες που κατέκλυσαν την ελληνική αγορά εργασίας; Μήπως το ότι θα ήταν έλληνες θα τους μετέτρεπε αυτομάτως σε καλούς ή κακούς; Το θέμα όπως μπορεί να δει κάποιος λογικός δεν είναι η όποια ράτσα ή εθνικότητα μεταναστών αλλά η ίδια η μετανάστευση ως κοινωνικό φαινόμενο που μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού κατέχει αντιδραστικό ρόλο. Υπάρχουν βέβαια κάτι «διεθνιστές» βρομιάρηδες που τότε θα έσκουζαν όχι λόγο του ανύπαρκτου διεθνισμού τους αλλά λόγω του ασυγκράτητου μισελληνισμού τους. Και δεν μας ξαφνιάζει που οι περισσότεροι από αυτούς είναι έλληνες, διότι εκείνος που μισεί περισσότερο την εθνική εργατική του τάξη είναι ο άμεσος ταξικός εχθρός του που δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ομοεθνή κεφαλαιοκράτη συντροφιά με τους ιδεολόγους και τα όργανά του.
Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο κατέχει το 20% του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού ναυτικού στόλου. Είναι τυχαίο ότι η μαζική εισαγωγή ξένων εργατών ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 από τη ναυτιλία, για να δοθεί η σκυτάλη τη δεκαετία του ’90 στον κατασκευαστικό τομέα και ακολούθησε η βιοτεχνία κοκ.
Είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες μεγαλοεφοπλιστές απασχολούν κατά 98% αλλοδαπούς εργαζόμενους;
Έγινε ξαφνικά τόσο διεθνιστικό το εφοπλιστικό κεφάλαιο;
Είναι τυχαίο ότι την ίδια πολιτική με την άρση του καμποτάζ επιδιώκουν και στην ελληνική ακτοπλοΐα;
Δεν γίνονται αυτά για λόγους ταξικούς;
Ποιος ο ρόλος της ευρωπαϊκής «ένωσης των λαών» σε αυτό;
Δεν αποσκοπούν έτσι σε ένα ρατσιστικό εργασιακό πογκρόμ κατά των Ελλήνων ναυτεργατών τους οποίους θέλουν να αντικαταστήσουν με αφροασιατικά χέρια;
Όλοι όσοι επιδιώκουν να διαστρεβλώσουν τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού, είτε ξεκινούν, είτε οπωσδήποτε καταλήγουν στη διαστρέβλωση των εννοιών εργατική τάξη-προλεταριάτο. Ο σύγχρονος αναθεωρητισμός κατά πολύ εμπειρότερος και επιτηδειότερος από τους προϋπάρξαντες του 19ου αιώνα αυτό ακριβώς πάντα στοχοποιούσε. Αναλόγως με την θέση του Επιστημονικού Σοσιαλισμού που επιθυμούν να διαστρεβλώσουν και την κατεύθυνση, παρουσιάζουν και μια διαφορετική άποψη για τη συγκρότηση και δομή των κοινωνικών τάξεων. Έτσι και οι Σοβιετικοί Σοσιαλιμπεριαλιστές της αλήστου μνήμης Μπρεζνιεφικής εποχής ξεκίνησαν με την θεωρία της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης συνεπικουρούμενοι από τον Τσέχο «θεωρητικό» Ραντοβάν Ρίχτα για να ολοκληρώσουν τη δεκαετία του εβδομήντα με την καινοφανή (και κενοφανή) θεωρία του Κρατικό-Μονοπωλιακού Καπιταλισμού -απολύτως διάφορη της αντίστοιχης τοποθέτησης του Λένιν- όπου συμπεριελάμβαναν στο προλεταριάτο κάθε ταξικής καρυδιάς καρύδι. Ενώ ο Λένιν διατύπωσε ξεκάθαρα ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός είναι σύμφυση μονοπωλίων και κράτους όπου τα μονοπώλια κυριαρχούν ολοκληρωτικά πάνω στο κράτος που γίνεται εξάρτημα τους, οι ρεβιζιονιστές εξέταζαν αυτή τη σύμφυση προσιδιάζοντας στο κράτος έναν αυτονομημένο αταξικό χαρακτήρα έναντι των μονοπωλίων. Ακριβώς πάνω σε αυτή τη βάση και παρά τις γρίνιες των σοβιετικών συνυπήρχαν ως αδελφά κόμματα με τους ευρωκομουνιστές που οι τάσεις ανεξαρτητοποίησης κι αυτονόμησής τους έδειχναν πως τα έτσουζαν και σ’ άλλα καπηλειά με άλλες παρέες. Τσεπράκωφ, Γκαζαλντίν, Ινοζέμτσεφ κ.α. στη ρεβιζιονιστική μαμά Ρωσία και κάποιοι άλλοι στην καθ’ ημάς ανατολή, έπλασαν στα μέτρα της θεώρησης τους αυτής ένα προλεταριάτο αγνώριστο από τις αλλεπάλληλες ταξικές αλληλο-διεισδήσεις. Ολοκλήρωσαν διατυπώνοντας το δια ταύτα με την περίφημη θεώρηση των δομικών διαρθρωτικών αλλαγών όπου ο ΚΜΚ μετατρέπεται βαθμιαία σε σοσιαλισμό για να παρουσιάσουν έτσι την όποια πραξικοπηματική φιλοσοβιετικής κατεύθυνσης αλλαγή της πολιτικής εξουσίας ενός όποιου κράτους ως σοσιαλιστική επανάσταση. Τα παραδείγματα αφθονούν από τον Βιντέλα της Αργεντινής που τη φασιστική του δικτατορία ο Ριζοσπάστης μας την παρουσίαζε τότε ως ιδιόμορφο καθεστώς ενέχον και προοδευτικά στοιχεία, τον σοσιαλφασίστα δικτάτορα της Αιθιοπίας Μεγκίστου Χαϊλέ Μαριάμ που για να γιορτάσει τα δεκάχρονα του καθεστώτος του τη στιγμή που ο λαός του λιμοκτονούσε διοργάνωνε φιέστες πολλών εκατομμυρίων δολαρίων κοκ.
Έτσι και σήμερα οι εχθροί της επιστημονικοσοσιαλιστικής αντίληψης διαστρεβλώνουν την έννοια της εργατικής τάξης-προλεταριάτου, όχι βέβαια για να υπηρετήσουν άμεσα την ανύπαρκτη πλέον σήμερα σοσιαλιμπεριαλιστική δύναμή του Ευρωπαϊκού Βορρά, αλλά για να υπηρετήσουν τα νέα αφεντικά της παγκοσμιοποίησης.
Όταν η αστική τάξη ήταν προοδευτική γκρέμιζε τα φεουδαρχικά δεσμά διακηρύσσοντας ως ιδεολογικό της πρόταγμα το laissez faire, laissez passer -αφήστε ελεύθερη την παραγωγή, αφήστε ελεύθερο το εμπόριο. Στη σημερινή εποχή της πιο μαύρης αντιδραστικής μονοπωλιακής-πολυεθνικής αντίδρασης η παγκόσμια αστική τάξη ζητά νέες ελευθερίες -ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού- που συνιστούν τους δύο αλληλοσυμπληρούμενους πόλους των αντιδραστικών αστικών «ελευθεριών» του σήμερα. Εδώ δέχονται την αμέριστη βοήθεια των συνεργατών τους μέσα στην καθεστωτική αριστερά οι οποίοι διαστρεβλώνοντας με ιδιαίτερο ξεχωριστό τρόπο τις έννοιες εργατική τάξη-προλεταριάτο τους παρέχουν το αριστερό ιδεολογικό άλλοθι για να πραγματοποιούν με την επίσημη στήριξη αυτής της αριστεράς τις απαιτούμενες γι αυτούς σήμερα προαναφερθείσες ελευθερίες διακίνησης κεφαλαίων και εργασίας. Έτσι μας παρουσιάζουν ως πλέον καταπιεσμένο και πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης δυνάμεις μετακινούμενης σύμφωνα με τις επιθυμίες τους εργασίας που από φύση και θέση όχι μόνον αδυνατεί να τους ανατρέψει αλλά αποτελεί για αυτούς και το βασικό σύγχρονο στήριγμα του συστήματος τους. Έτσι το σύνθημα εργάτες όλων των χωρών αγωνιστείτε για την κοινωνική ανατροπή στις πατρίδες σας, μετατρέπεται σε εργάτες όλων των χωρών μεταναστεύστε όπου βρεθεί κάποιο σχετικά ικανοποιητικό μεροκάματο, υποκαταστήστε και αντικαταστήστε τους ντόπιους εργάτες και αλληλοφαγωθήτε μεταξύ σας -προς τέρψιν και ικανοποίησιν της τάξης των πολυεθνικών παγκοσμιοποιητών κεφαλαιοκρατών. Αφού «διεθνιστές» ήμαστε όλοι μας, ας γίνουμε θυσία στο βωμό του «διεθνιστικού»-κοσμοπολίτικου κεφαλαίου …
Οι φαντασιακές Ροβινσονιάδες του 18ου αιώνα αφυπνίστηκαν. Συλλέκτες ντομάτας και πατάτας, νταντάδες και καθαρίστριες και περιπτεράδες και κουλουρτζήδες ενωθείτε, ώστε από «ανοργάνωτη εργατική τάξη» να γίνουμε «οργανωμένη εργατική τάξη», η νέα επαναστατική εργατική τάξη των μεταναστών… !!!
Οποίας βλακότητος θεωρήσεις! Λες και οι τάξεις δεν είναι αφ’ εαυτών οργανωμένα συστήματα στη βάση των υλικών τους όρων ύπαρξης, αλλά περιμένουν την εμφάνιση των μεταναστών για να καθορίσουν την οργάνωσή τους κατ’ αντιδιαστολή των τελευταίων. Η μέθοδος είναι παμπάλαια. Προκειμένου η συστημική-καθεστωτική αριστερά να εντάξει τους μετανάστες στις γραμμές της, επινοεί ορισμούς και ταμπέλες που θυμίζουν τους φραγκισκανούς καλόγερους οι οποίοι βάπτιζαν το κρέας ψάρι και στη συνέχεις ως νηστίσιμο το έτρωγαν. Και αυτό συμβαίνει διότι αυτή η αριστερά έχει ξεμείνει εδώ και μισό αιώνα από πελατεία, αφού ουδόλως συμμετέχει σε αυτήν το προλεταριάτο παρά μόνον διάφορα μικροαστικά τμήματα του ελληνικού λαού τα οποία εντάσσονται σε αυτήν, όχι στη βάση του οικονομικοταξικού κριτηρίου, αλλά στη βάση της μικροαστικής τους ηθικής και συχνά της κομματικής κληρονομικότητας.
Ένα «ιστορικώς καθορισμένο σύστημα κοινωνικής παραγωγής» είναι ένας υλικός σχηματισμός που συνίσταται από την «ιστορικώς καθορισμένη ολική ζωντανή εργασία» και την «ιστορικώς καθορισμένη ολική νεκρή εργασία» στα πλαίσια ενός «ιστορικώς καθορισμένου συστήματος σχέσεων παραγωγής-ιδιοκτησίας» που συνδιαμορφώνονται μέσα σε ένα, αλλά ταυτοχρόνως συνδιαμορφώνουν ένα, ενιαίο λειτουργικώς εξελισσόμενο όλον το οποίο αδιαλείπτως αντανακλώμενο στις συνειδήσεις των μελών του τις διαιρεί και τις ταξινομεί καθιστώντας τες αντίστοιχες προς τους υλικούς όρους ύπαρξης αυτού του ιστορικώς καθορισμένου συστήματος κοινωνικής παραγωγής.
Η εργατική τάξη δεν χαρακτηρίζεται από απλή αθροιστικότητα ανθρώπων που δεν έχουν να πουλήσουν τίποτε παρά την εργατική τους δύναμη. Ο εργάτης δεν ανήκει στην εργατική τάξη επειδή πουλάει την εργατική του δύναμη στον καπιταλιστή αλλά, αντιστρόφως, πουλάει την εργατική του δύναμη στον καπιταλιστή επειδή ανήκει στην εργατική τάξη. Ακόμη πιο βασική ιδιότητα του εργάτη από αυτή του μισθωτού είναι ότι ο εργάτης πληρώνεται με κεφάλαιο ενώ οι άλλοι μισθωτοί με υπεραξία. Η εργατική τάξη είναι ιστορικώς διαμορφωμένη και προϋπήρχε πριν καν υπάρξει οποιοδήποτε σημερινό μέλος της. Είναι η εργατική τάξη που γεννάει τους εργάτες και όχι οι εργάτες που γεννούν την εργατική τάξη. Γι’ αυτό ακριβώς η αστική τάξη από καθαρή εμπειρία βέβαια δεν διακρίνει μεμονωμένους εργάτες, δεν διακρίνει καν σύνολο εργατών παρά το μόνο που βλέπει είναι η συνολική μάζα της υπεραξίας όπως αντανακλάται στο δείκτη του μέσου ποσοστού κέρδους των κλάδων παραγωγής. Η εργατική τάξη δεν αυξάνεται τεχνηέντως με προσθήκη μισθωτών εργατών στο σώμα της, άλλο τόσο, όσο δεν αυξάνεται προσθέτοντας σε αυτήν ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη. Αυτή η εκ των ένδον προσθήκη μισθωτών εργατών είναι η τελευταία πράξη μιας αφανούς εκ πρώτης όψεως τεράστιας συνθετότητας διεργασία που λαμβάνει χώρα στα θεμέλια του καπιταλισμού και ως τελευταία και πιο διακριτή οι αδαείς την αναγορεύουν σε καθορίζουσα. Η μισθωτή εργασία είναι μία ιδιότητα των μελών της εργατικής τάξης αλλά όχι η καθορίζουσα. Η κοινωνικές τάξεις δεν ορίζονται στοιχειακώς από τις ιδιότητες των μελών τους οι οποίες μόνον σκιαγραφούν τις τάξεις και δεν συνιστούν παρά συνόψεις στην υπηρεσία της σκέψης. Αντιστρόφως, οι ιδιότητες των μελών τους ορίζονται από την τάξη τους.
Θα πρέπει κανείς να κατανοήσει καλά το περιεχόμενο των Grundrisse για να συλλάβει την έννοια της εργατικής τάξης. Ξεφυλλίζοντας μπροσούρες του ΚΚΕ ή τις ρεβιζιονιστικής ΕΣΣΔ χαμπάρι δεν θα πάρει από την οντότητα-σχέση κοινωνική τάξη. Υποπίπτουν όλοι οι αδαείς που εύκολα σπεύδουν να δηλώσουν μαρξιστές (και το χειρότερο να παραδίδουν μαθήματα Μαρξισμού στον Δημήτρη Καζάκη, διανοούμενου του οποίου κάθε λέξη αποτελεί και ένα μάθημα Μαρξισμού) σε ένα πασίγνωστο τραγικό λάθος, το να πιστεύουν ότι τα όντα είναι συστήματα ιδιοτήτων (δηλ. ευνουχισμένων μονομελών σχέσεων) ενώ στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος προσοικείωσης των όντων από τον ανθρώπινο εγκέφαλο και μάλιστα υπό την αστική θεωρησιακή μεθοδολογία. Στην πραγματικότητα όμως τα απεικάσματα των όντων στον ανθρώπινο εγκέφαλο είναι σχεσιακές πολλαπλότητες διασπασμένες σε αφηρημένες προσδιορίζουσες προκειμένου με αυτόν τον τρόπο τα όντα να καταστούν προσοικειώσιμα από αυτόν (κάθοδος από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο). Το κριτήριο του να ανήκει κάποιος σε μία τάξη δεν είναι λογικό αλλά ιστορικο-λογικό. Αν δεν ξεκινάς από το «ιστορικώς καθορισμένο των τάξεων» αλλά από διάθεση εργατολαγνείας αρχίζεις την ανάλυσή σου από τους ατομικούς μισθωτούς, με βεβαιότητα θα οδηγηθείς σε ανόητες κρίσεις.
Η ταξική πάλη είναι Οικονομική, Πολιτική, και Ιδεολογική. Που στο καλό χωράνε οι μετανάστες μέσα σε αυτή τη σχέση. Με ποιά γλώσσα, με ποιά βιώματα, με ποιά δημοτικά και λαϊκά τραγούδια, με ποιό ζεϊμπέκικο, με ποιά αντίληψη της έννοιας «αχ το σπιτάκι μας», «αχ το γεράνι μας», με ποιόν μύθο, με ποιόν Καζαντζίδη, με ποιόν Μίκη, με ποιόν Μπιθικώτση, με ποιόν Βάρναλη, με ποιόν Γληνό με ποιά Μακρόνησο, Γιούρα, Αϊστράτη, … Τελικώς πρέπει να είναι κανείς πολύ ηλίθιος ή πολύ πρόστυχος για να ισχυρίζεται ότι κάτι έστω και ελάχιστο θα μπορέσουν να καταλάβουν και να νιώσουν οι δύσμοιροι Φιλιππινέζοι, Πακιστανοί, κ.α. μετανάστες για να ενσωματωθούν στη Ελληνική Εργατική Τάξη. Οι φουκαράδες οι μετανάστες με τις φλέβες τους άδειες από αίμα, αφού τα ελληνοειδή βαμπίρ τους έχουν ρουφήξει όλο το αίμα, πέφτουν στη Χάρυβδη της συστημικής-καθεστωτικής αριστεράς που τους θέλει για κάθε είδους βρώμικη πολιτική αυτή τη φορά εργασία. Δεν καταλαβαίνουν οι πολιτικοί εκμεταλλευτές των μεταναστών ότι ακόμη και ο τρόπος που γελάμε, που κλαίμε, που βρίζουμε, που, που, … είναι ιστορικο-κοινωνικο-ταξικώς καθορισμένα; Και ότι προσπαθώντας να εντάξουν τους μετανάστες στην εργατική τάξη προσβάλουν βάναυσα και αυτό το ελάχιστο ανθρώπινό τους δικαίωμα να μην γίνονται περίγελοι των γηγενών, αφού τους αντιμετωπίζουν όλοι επιεικώς σαν αρλεκίνους για τηλεοπτικές εκπομπές τύπου Ανίτας Πάνια.
Μεταξύ αυτών των συμπαθώς αηθέστατων πολιτικών εκμεταλλευτών του κάθε ευπειθούς απατεωνίσκου λαθρομετανάστη μία ψευδοτροτσκιστική γκρούπα (just call me Tony Cliff please) που η συγκρότηση του μπλοκ της σε διαδηλώσεις τις περισσότερες φορές δεν απέχει πολύ από το να θεωρηθεί σαν μια κατά κύριο λόγο συσσωμάτωση αλλοδαπών και δη εγχρώμων όπου ο κάθε εκπρόσωπος της λευκής φυλής ακολουθείται από μία πλειάδα γειτνιαζόντων της καλύβας του μπάρμπα Θωμά έτσι ώστε το μόνο που θυμίζουν να είναι πολιτείες του Αμερικανικού δουλοκτητικού Νότου πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Μόνο που αυτό το «προλεταριάτο» αντί να απασχολείτε σε βαμβακοφυτείες, επιδίδεται μεταξύ άλλων στη εμπορία πειρατικών ειδών, δημιουργώντας έτσι ελπίδες ότι στη χώρα μας πια λειτουργεί άπλετα ο ελεύθερος ανταγωνισμός που επί τέλους θα οδηγήσει στην δημιουργία του μονοπωλίου και κατόπιν της συμφύσεώς του με το κράτος θα οδηγήσει στον ελληνικό ΚΜΚ ούτως ώστε επιτέλους να δικαιωθούν οι οικονομικές αναλύσεις του πλείονος φάσματος της ελληνικής αριστεράς για τον αναπτυγμένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού (Rolex, Rayban, Louis Vuitton και DVD, … βάλε γράμματα χασάπη).
Μια άλλη πηγή εξαγωγής λανθασμένων συμπερασμάτων είναι η κατανόηση της εργατικής τάξης αποκλειστικά ως αντικειμενικορεαλιστική οντότητα. Τίποτε πιο απόμακρο από την αλήθεια. Ουδέποτε θα κατανοήσει κανείς την εργατική τάξη αν δεν την κατανοεί πρωταρχικά ως σχέση. Η εργατική τάξη είναι πρωταρχικά σχέση, όχι πράγμα, όχι σύνολο ανθρώπων με κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Έτσι μπορεί να φαίνεται στον αδαή, αλλά η καλά κρυμμένη ουσία της ευρίσκεται στον εσωτερικό σχεσιακό της χαρακτήρα. Και ακριβώς αυτός ο σχεσιακός χαρακτήρας της είναι που την κάνει ιστορικώς καθορισμένη και όχι απλώς λογικώς περιγραφόμενη. Μέσα σε έναν κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό η εμφάνιση, ανάπτυξη, ωρίμανση της σχέσης εργατική τάξη είναι πολύχρονη και δαιδαλώδης μα πάνω από όλα επίμοχθος σχέση. Η σχέση εργατική τάξη γεννιέται και πεθαίνει αφ’ εαυτής. Δεν υπάρχουν επήλυδες σε αυτήν, δεν υπάρχουν παρεπίδημοι. Δεν ορίζεται, αλλά ορίζει. Δεν περιγράφεται, αλλά περιγράφει. Δεν τροποποιείται, αλλά τροποποιεί. Η πολυπλόκαμος αυτή σχέση δεν περιορίζεται μόνον στις σχέσεις μεταξύ των ζωντανών της μελών, αλλά είναι κυρίως το ενιαίο σχεσιακό σύστημα ανθρώπων, μηχανών και προϊόντων που παράγει υπεραξία. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο ο καπιταλισμός είναι κλοπή, διότι κλέβει το μέγιστο μέρος της κοινωνικής ταχτοποίησης που παράγεται μέσα στην σχέση της εργατικής τάξης.
Δεν είναι η παραγωγή υπεραξίας από κάποιον που τον καθιστά μέλος της εργατικής τάξης, αλλά αντιστρόφως, το γεγονός ότι ανήκει στην εργατική τάξη τον καθιστά δυνητικό παραγωγό υπεραξίας. Οι οικογένειες της εργατικής τάξης δεν παράγουν υπεραξία ωστόσο ανήκουν στην εργατική τάξη. Όπως τα κοινωνικά καθεστώτα εγκαθιδρύονται ανεξαρτήτως των υποκειμενικών θελήσεων και αλληλοεναντιούμενων αγώνων όταν οι κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες που αντιστοιχούν στην υποστασιοποίηση τους εκπληρώνονται, με την ίδια κι ακόμα μεγαλύτερης ισχύος σιδηρά αναγκαιότητα εγκαθιδρύονται οι κοινωνικές παραγωγικές σχέσεις στις οποίες αντιστοιχούν οι ανάλογες προς αυτές τάξεις.
Η εργατική τάξη ήταν εκ γενετής, τουλάχιστον τόσο εθνική όσο εθνική υπήρξε στις απαρχές της και η αστική τάξη. Αυτή δικαιούται την ιδιοκτησία των εθνικών παραγωγικών δυνάμεων και όχι η αστική τάξη. Σε αυτό βρίσκεται το βαθύτατο νόημα της ταξικής πάλης στον καπιταλισμό. Ο αυτοδίκαιος ιδιοκτήτης του έθνους είναι η εργατική τάξη και όχι η αστική. Και για έναν ακόμη λόγο: η αστική τάξη μπορεί να πάρει τα κεφάλαιά της και να πάει σε οπουδήποτε μέρος του κόσμου επιθυμεί αφήνοντας πίσω κατεστραμμένα μέσα παραγωγής και εξαθλιωμένους εργάτες. Αντιθέτως, οι εργάτες δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε εκτός από την εθνική τους πατρογονική εστία.
Ο ταλαίπωρος προβοκάτορας ας αφήσει τον Μαρξισμό στην ησυχία του -που δεν είναι για τα δόντια του- και άντε στα διαολοκόμματα απ’ όπου έμαθε τα κολλυβογράμματα του και ήρθε να το παίξει μαρξιστής διανοούμενος, και (ω! άπειρο θράσος) να ασκήσει «μαρξιστική» κριτική στον Δημήτρη Καζάκη! Ας ξαναδούμε τώρα την κυριολεκτικά καταπληκτική τοποθέτηση του Καζάκη που ως καταπληκτική του προκαλεί καταπληξία:
«Εργατική τάξη χωρίς κοινωνική και πολιτική οργάνωση, χωρίς κατακτήσεις και εθνικές ρίζες δεν νοείται. Τουλάχιστον για όποιον είναι μαρξιστής (;!). Ο μετανάστης γίνεται εργατική τάξη μόνο στο βαθμό που ενσωματώνεται σ’ αυτήν ή αφομοιώνεται από το λαό της χώρας όπου εργάζεται. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα.»
Θα μπορούσαμε εμείς να πούμε ακόμη πως: «Αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί.»
Εδώ πρέπει πρώτα απ’ όλα να τον ευχαριστήσουμε διότι ούτε ο πλέον κυνικός αστοφασίστας πολιτικός ταγός της οδηγίας Μπόλκενσταιν δεν μας έδωσε ποτέ τόσο ξεκάθαρη εξήγηση του υψηλού ποσοστού ανεργίας που προκύπτει από την εφαρμογή της. Το μόνο που παραλείπει να μας διευκρινίσει είναι ότι ακριβώς και εξαιτίας των όσων παραθέτει για την μαύρη εργασία των μεταναστών έχουν καταντήσει εξαθλιωμένοι άνεργοι αρκετοί έλληνες εργαζόμενοι- αρκούντως πολυπληθέστεροι των όσων δημιουργούν οι λοιπές συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομίας εξαιρουμένου του μεταναστευτικού παράγοντα. Διότι ικανή και αναγκαία αιτία που πολλές από αυτές τις απαραίτητες κοινωνικά εργασίες που αναφέρει εκτελούνται από μετανάστες είναι ότι το φτηνό εργατικό δυναμικό των μεταναστών εκτόπισε μια πλειάδα ελλήνων εργατών από τις δουλείες τους. Μήπως θα έπρεπε η ελληνική εργατική τάξη να ευχαριστήσει αυτούς που τους εισήγαγαν και τους ίδιους τους μετανάστες που τους πήραν τις δουλειές; Τι θα έπρεπε να πει ένας διεθνιστής αν έλληνες μετανάστες ξεχύνονταν ένα γύρω στην Ευρώπη και έκαναν τα ίδια με τους μετανάστες που κατέκλυσαν την ελληνική αγορά εργασίας; Μήπως το ότι θα ήταν έλληνες θα τους μετέτρεπε αυτομάτως σε καλούς ή κακούς; Το θέμα όπως μπορεί να δει κάποιος λογικός δεν είναι η όποια ράτσα ή εθνικότητα μεταναστών αλλά η ίδια η μετανάστευση ως κοινωνικό φαινόμενο που μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού κατέχει αντιδραστικό ρόλο. Υπάρχουν βέβαια κάτι «διεθνιστές» βρομιάρηδες που τότε θα έσκουζαν όχι λόγο του ανύπαρκτου διεθνισμού τους αλλά λόγω του ασυγκράτητου μισελληνισμού τους. Και δεν μας ξαφνιάζει που οι περισσότεροι από αυτούς είναι έλληνες, διότι εκείνος που μισεί περισσότερο την εθνική εργατική του τάξη είναι ο άμεσος ταξικός εχθρός του που δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ομοεθνή κεφαλαιοκράτη συντροφιά με τους ιδεολόγους και τα όργανά του.
Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο κατέχει το 20% του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού ναυτικού στόλου. Είναι τυχαίο ότι η μαζική εισαγωγή ξένων εργατών ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 από τη ναυτιλία, για να δοθεί η σκυτάλη τη δεκαετία του ’90 στον κατασκευαστικό τομέα και ακολούθησε η βιοτεχνία κοκ.
Είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες μεγαλοεφοπλιστές απασχολούν κατά 98% αλλοδαπούς εργαζόμενους;
Έγινε ξαφνικά τόσο διεθνιστικό το εφοπλιστικό κεφάλαιο;
Είναι τυχαίο ότι την ίδια πολιτική με την άρση του καμποτάζ επιδιώκουν και στην ελληνική ακτοπλοΐα;
Δεν γίνονται αυτά για λόγους ταξικούς;
Ποιος ο ρόλος της ευρωπαϊκής «ένωσης των λαών» σε αυτό;
Δεν αποσκοπούν έτσι σε ένα ρατσιστικό εργασιακό πογκρόμ κατά των Ελλήνων ναυτεργατών τους οποίους θέλουν να αντικαταστήσουν με αφροασιατικά χέρια;
Όλοι όσοι επιδιώκουν να διαστρεβλώσουν τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού, είτε ξεκινούν, είτε οπωσδήποτε καταλήγουν στη διαστρέβλωση των εννοιών εργατική τάξη-προλεταριάτο. Ο σύγχρονος αναθεωρητισμός κατά πολύ εμπειρότερος και επιτηδειότερος από τους προϋπάρξαντες του 19ου αιώνα αυτό ακριβώς πάντα στοχοποιούσε. Αναλόγως με την θέση του Επιστημονικού Σοσιαλισμού που επιθυμούν να διαστρεβλώσουν και την κατεύθυνση, παρουσιάζουν και μια διαφορετική άποψη για τη συγκρότηση και δομή των κοινωνικών τάξεων. Έτσι και οι Σοβιετικοί Σοσιαλιμπεριαλιστές της αλήστου μνήμης Μπρεζνιεφικής εποχής ξεκίνησαν με την θεωρία της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης συνεπικουρούμενοι από τον Τσέχο «θεωρητικό» Ραντοβάν Ρίχτα για να ολοκληρώσουν τη δεκαετία του εβδομήντα με την καινοφανή (και κενοφανή) θεωρία του Κρατικό-Μονοπωλιακού Καπιταλισμού -απολύτως διάφορη της αντίστοιχης τοποθέτησης του Λένιν- όπου συμπεριελάμβαναν στο προλεταριάτο κάθε ταξικής καρυδιάς καρύδι. Ενώ ο Λένιν διατύπωσε ξεκάθαρα ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός είναι σύμφυση μονοπωλίων και κράτους όπου τα μονοπώλια κυριαρχούν ολοκληρωτικά πάνω στο κράτος που γίνεται εξάρτημα τους, οι ρεβιζιονιστές εξέταζαν αυτή τη σύμφυση προσιδιάζοντας στο κράτος έναν αυτονομημένο αταξικό χαρακτήρα έναντι των μονοπωλίων. Ακριβώς πάνω σε αυτή τη βάση και παρά τις γρίνιες των σοβιετικών συνυπήρχαν ως αδελφά κόμματα με τους ευρωκομουνιστές που οι τάσεις ανεξαρτητοποίησης κι αυτονόμησής τους έδειχναν πως τα έτσουζαν και σ’ άλλα καπηλειά με άλλες παρέες. Τσεπράκωφ, Γκαζαλντίν, Ινοζέμτσεφ κ.α. στη ρεβιζιονιστική μαμά Ρωσία και κάποιοι άλλοι στην καθ’ ημάς ανατολή, έπλασαν στα μέτρα της θεώρησης τους αυτής ένα προλεταριάτο αγνώριστο από τις αλλεπάλληλες ταξικές αλληλο-διεισδήσεις. Ολοκλήρωσαν διατυπώνοντας το δια ταύτα με την περίφημη θεώρηση των δομικών διαρθρωτικών αλλαγών όπου ο ΚΜΚ μετατρέπεται βαθμιαία σε σοσιαλισμό για να παρουσιάσουν έτσι την όποια πραξικοπηματική φιλοσοβιετικής κατεύθυνσης αλλαγή της πολιτικής εξουσίας ενός όποιου κράτους ως σοσιαλιστική επανάσταση. Τα παραδείγματα αφθονούν από τον Βιντέλα της Αργεντινής που τη φασιστική του δικτατορία ο Ριζοσπάστης μας την παρουσίαζε τότε ως ιδιόμορφο καθεστώς ενέχον και προοδευτικά στοιχεία, τον σοσιαλφασίστα δικτάτορα της Αιθιοπίας Μεγκίστου Χαϊλέ Μαριάμ που για να γιορτάσει τα δεκάχρονα του καθεστώτος του τη στιγμή που ο λαός του λιμοκτονούσε διοργάνωνε φιέστες πολλών εκατομμυρίων δολαρίων κοκ.
Έτσι και σήμερα οι εχθροί της επιστημονικοσοσιαλιστικής αντίληψης διαστρεβλώνουν την έννοια της εργατικής τάξης-προλεταριάτου, όχι βέβαια για να υπηρετήσουν άμεσα την ανύπαρκτη πλέον σήμερα σοσιαλιμπεριαλιστική δύναμή του Ευρωπαϊκού Βορρά, αλλά για να υπηρετήσουν τα νέα αφεντικά της παγκοσμιοποίησης.
Όταν η αστική τάξη ήταν προοδευτική γκρέμιζε τα φεουδαρχικά δεσμά διακηρύσσοντας ως ιδεολογικό της πρόταγμα το laissez faire, laissez passer -αφήστε ελεύθερη την παραγωγή, αφήστε ελεύθερο το εμπόριο. Στη σημερινή εποχή της πιο μαύρης αντιδραστικής μονοπωλιακής-πολυεθνικής αντίδρασης η παγκόσμια αστική τάξη ζητά νέες ελευθερίες -ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού- που συνιστούν τους δύο αλληλοσυμπληρούμενους πόλους των αντιδραστικών αστικών «ελευθεριών» του σήμερα. Εδώ δέχονται την αμέριστη βοήθεια των συνεργατών τους μέσα στην καθεστωτική αριστερά οι οποίοι διαστρεβλώνοντας με ιδιαίτερο ξεχωριστό τρόπο τις έννοιες εργατική τάξη-προλεταριάτο τους παρέχουν το αριστερό ιδεολογικό άλλοθι για να πραγματοποιούν με την επίσημη στήριξη αυτής της αριστεράς τις απαιτούμενες γι αυτούς σήμερα προαναφερθείσες ελευθερίες διακίνησης κεφαλαίων και εργασίας. Έτσι μας παρουσιάζουν ως πλέον καταπιεσμένο και πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης δυνάμεις μετακινούμενης σύμφωνα με τις επιθυμίες τους εργασίας που από φύση και θέση όχι μόνον αδυνατεί να τους ανατρέψει αλλά αποτελεί για αυτούς και το βασικό σύγχρονο στήριγμα του συστήματος τους. Έτσι το σύνθημα εργάτες όλων των χωρών αγωνιστείτε για την κοινωνική ανατροπή στις πατρίδες σας, μετατρέπεται σε εργάτες όλων των χωρών μεταναστεύστε όπου βρεθεί κάποιο σχετικά ικανοποιητικό μεροκάματο, υποκαταστήστε και αντικαταστήστε τους ντόπιους εργάτες και αλληλοφαγωθήτε μεταξύ σας -προς τέρψιν και ικανοποίησιν της τάξης των πολυεθνικών παγκοσμιοποιητών κεφαλαιοκρατών. Αφού «διεθνιστές» ήμαστε όλοι μας, ας γίνουμε θυσία στο βωμό του «διεθνιστικού»-κοσμοπολίτικου κεφαλαίου …
Οι φαντασιακές Ροβινσονιάδες του 18ου αιώνα αφυπνίστηκαν. Συλλέκτες ντομάτας και πατάτας, νταντάδες και καθαρίστριες και περιπτεράδες και κουλουρτζήδες ενωθείτε, ώστε από «ανοργάνωτη εργατική τάξη» να γίνουμε «οργανωμένη εργατική τάξη», η νέα επαναστατική εργατική τάξη των μεταναστών… !!!
Οποίας βλακότητος θεωρήσεις! Λες και οι τάξεις δεν είναι αφ’ εαυτών οργανωμένα συστήματα στη βάση των υλικών τους όρων ύπαρξης, αλλά περιμένουν την εμφάνιση των μεταναστών για να καθορίσουν την οργάνωσή τους κατ’ αντιδιαστολή των τελευταίων. Η μέθοδος είναι παμπάλαια. Προκειμένου η συστημική-καθεστωτική αριστερά να εντάξει τους μετανάστες στις γραμμές της, επινοεί ορισμούς και ταμπέλες που θυμίζουν τους φραγκισκανούς καλόγερους οι οποίοι βάπτιζαν το κρέας ψάρι και στη συνέχεις ως νηστίσιμο το έτρωγαν. Και αυτό συμβαίνει διότι αυτή η αριστερά έχει ξεμείνει εδώ και μισό αιώνα από πελατεία, αφού ουδόλως συμμετέχει σε αυτήν το προλεταριάτο παρά μόνον διάφορα μικροαστικά τμήματα του ελληνικού λαού τα οποία εντάσσονται σε αυτήν, όχι στη βάση του οικονομικοταξικού κριτηρίου, αλλά στη βάση της μικροαστικής τους ηθικής και συχνά της κομματικής κληρονομικότητας.
Ένα «ιστορικώς καθορισμένο σύστημα κοινωνικής παραγωγής» είναι ένας υλικός σχηματισμός που συνίσταται από την «ιστορικώς καθορισμένη ολική ζωντανή εργασία» και την «ιστορικώς καθορισμένη ολική νεκρή εργασία» στα πλαίσια ενός «ιστορικώς καθορισμένου συστήματος σχέσεων παραγωγής-ιδιοκτησίας» που συνδιαμορφώνονται μέσα σε ένα, αλλά ταυτοχρόνως συνδιαμορφώνουν ένα, ενιαίο λειτουργικώς εξελισσόμενο όλον το οποίο αδιαλείπτως αντανακλώμενο στις συνειδήσεις των μελών του τις διαιρεί και τις ταξινομεί καθιστώντας τες αντίστοιχες προς τους υλικούς όρους ύπαρξης αυτού του ιστορικώς καθορισμένου συστήματος κοινωνικής παραγωγής.
Η εργατική τάξη δεν χαρακτηρίζεται από απλή αθροιστικότητα ανθρώπων που δεν έχουν να πουλήσουν τίποτε παρά την εργατική τους δύναμη. Ο εργάτης δεν ανήκει στην εργατική τάξη επειδή πουλάει την εργατική του δύναμη στον καπιταλιστή αλλά, αντιστρόφως, πουλάει την εργατική του δύναμη στον καπιταλιστή επειδή ανήκει στην εργατική τάξη. Ακόμη πιο βασική ιδιότητα του εργάτη από αυτή του μισθωτού είναι ότι ο εργάτης πληρώνεται με κεφάλαιο ενώ οι άλλοι μισθωτοί με υπεραξία. Η εργατική τάξη είναι ιστορικώς διαμορφωμένη και προϋπήρχε πριν καν υπάρξει οποιοδήποτε σημερινό μέλος της. Είναι η εργατική τάξη που γεννάει τους εργάτες και όχι οι εργάτες που γεννούν την εργατική τάξη. Γι’ αυτό ακριβώς η αστική τάξη από καθαρή εμπειρία βέβαια δεν διακρίνει μεμονωμένους εργάτες, δεν διακρίνει καν σύνολο εργατών παρά το μόνο που βλέπει είναι η συνολική μάζα της υπεραξίας όπως αντανακλάται στο δείκτη του μέσου ποσοστού κέρδους των κλάδων παραγωγής. Η εργατική τάξη δεν αυξάνεται τεχνηέντως με προσθήκη μισθωτών εργατών στο σώμα της, άλλο τόσο, όσο δεν αυξάνεται προσθέτοντας σε αυτήν ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη. Αυτή η εκ των ένδον προσθήκη μισθωτών εργατών είναι η τελευταία πράξη μιας αφανούς εκ πρώτης όψεως τεράστιας συνθετότητας διεργασία που λαμβάνει χώρα στα θεμέλια του καπιταλισμού και ως τελευταία και πιο διακριτή οι αδαείς την αναγορεύουν σε καθορίζουσα. Η μισθωτή εργασία είναι μία ιδιότητα των μελών της εργατικής τάξης αλλά όχι η καθορίζουσα. Η κοινωνικές τάξεις δεν ορίζονται στοιχειακώς από τις ιδιότητες των μελών τους οι οποίες μόνον σκιαγραφούν τις τάξεις και δεν συνιστούν παρά συνόψεις στην υπηρεσία της σκέψης. Αντιστρόφως, οι ιδιότητες των μελών τους ορίζονται από την τάξη τους.
Θα πρέπει κανείς να κατανοήσει καλά το περιεχόμενο των Grundrisse για να συλλάβει την έννοια της εργατικής τάξης. Ξεφυλλίζοντας μπροσούρες του ΚΚΕ ή τις ρεβιζιονιστικής ΕΣΣΔ χαμπάρι δεν θα πάρει από την οντότητα-σχέση κοινωνική τάξη. Υποπίπτουν όλοι οι αδαείς που εύκολα σπεύδουν να δηλώσουν μαρξιστές (και το χειρότερο να παραδίδουν μαθήματα Μαρξισμού στον Δημήτρη Καζάκη, διανοούμενου του οποίου κάθε λέξη αποτελεί και ένα μάθημα Μαρξισμού) σε ένα πασίγνωστο τραγικό λάθος, το να πιστεύουν ότι τα όντα είναι συστήματα ιδιοτήτων (δηλ. ευνουχισμένων μονομελών σχέσεων) ενώ στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος προσοικείωσης των όντων από τον ανθρώπινο εγκέφαλο και μάλιστα υπό την αστική θεωρησιακή μεθοδολογία. Στην πραγματικότητα όμως τα απεικάσματα των όντων στον ανθρώπινο εγκέφαλο είναι σχεσιακές πολλαπλότητες διασπασμένες σε αφηρημένες προσδιορίζουσες προκειμένου με αυτόν τον τρόπο τα όντα να καταστούν προσοικειώσιμα από αυτόν (κάθοδος από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο). Το κριτήριο του να ανήκει κάποιος σε μία τάξη δεν είναι λογικό αλλά ιστορικο-λογικό. Αν δεν ξεκινάς από το «ιστορικώς καθορισμένο των τάξεων» αλλά από διάθεση εργατολαγνείας αρχίζεις την ανάλυσή σου από τους ατομικούς μισθωτούς, με βεβαιότητα θα οδηγηθείς σε ανόητες κρίσεις.
Η ταξική πάλη είναι Οικονομική, Πολιτική, και Ιδεολογική. Που στο καλό χωράνε οι μετανάστες μέσα σε αυτή τη σχέση. Με ποιά γλώσσα, με ποιά βιώματα, με ποιά δημοτικά και λαϊκά τραγούδια, με ποιό ζεϊμπέκικο, με ποιά αντίληψη της έννοιας «αχ το σπιτάκι μας», «αχ το γεράνι μας», με ποιόν μύθο, με ποιόν Καζαντζίδη, με ποιόν Μίκη, με ποιόν Μπιθικώτση, με ποιόν Βάρναλη, με ποιόν Γληνό με ποιά Μακρόνησο, Γιούρα, Αϊστράτη, … Τελικώς πρέπει να είναι κανείς πολύ ηλίθιος ή πολύ πρόστυχος για να ισχυρίζεται ότι κάτι έστω και ελάχιστο θα μπορέσουν να καταλάβουν και να νιώσουν οι δύσμοιροι Φιλιππινέζοι, Πακιστανοί, κ.α. μετανάστες για να ενσωματωθούν στη Ελληνική Εργατική Τάξη. Οι φουκαράδες οι μετανάστες με τις φλέβες τους άδειες από αίμα, αφού τα ελληνοειδή βαμπίρ τους έχουν ρουφήξει όλο το αίμα, πέφτουν στη Χάρυβδη της συστημικής-καθεστωτικής αριστεράς που τους θέλει για κάθε είδους βρώμικη πολιτική αυτή τη φορά εργασία. Δεν καταλαβαίνουν οι πολιτικοί εκμεταλλευτές των μεταναστών ότι ακόμη και ο τρόπος που γελάμε, που κλαίμε, που βρίζουμε, που, που, … είναι ιστορικο-κοινωνικο-ταξικώς καθορισμένα; Και ότι προσπαθώντας να εντάξουν τους μετανάστες στην εργατική τάξη προσβάλουν βάναυσα και αυτό το ελάχιστο ανθρώπινό τους δικαίωμα να μην γίνονται περίγελοι των γηγενών, αφού τους αντιμετωπίζουν όλοι επιεικώς σαν αρλεκίνους για τηλεοπτικές εκπομπές τύπου Ανίτας Πάνια.
Μεταξύ αυτών των συμπαθώς αηθέστατων πολιτικών εκμεταλλευτών του κάθε ευπειθούς απατεωνίσκου λαθρομετανάστη μία ψευδοτροτσκιστική γκρούπα (just call me Tony Cliff please) που η συγκρότηση του μπλοκ της σε διαδηλώσεις τις περισσότερες φορές δεν απέχει πολύ από το να θεωρηθεί σαν μια κατά κύριο λόγο συσσωμάτωση αλλοδαπών και δη εγχρώμων όπου ο κάθε εκπρόσωπος της λευκής φυλής ακολουθείται από μία πλειάδα γειτνιαζόντων της καλύβας του μπάρμπα Θωμά έτσι ώστε το μόνο που θυμίζουν να είναι πολιτείες του Αμερικανικού δουλοκτητικού Νότου πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Μόνο που αυτό το «προλεταριάτο» αντί να απασχολείτε σε βαμβακοφυτείες, επιδίδεται μεταξύ άλλων στη εμπορία πειρατικών ειδών, δημιουργώντας έτσι ελπίδες ότι στη χώρα μας πια λειτουργεί άπλετα ο ελεύθερος ανταγωνισμός που επί τέλους θα οδηγήσει στην δημιουργία του μονοπωλίου και κατόπιν της συμφύσεώς του με το κράτος θα οδηγήσει στον ελληνικό ΚΜΚ ούτως ώστε επιτέλους να δικαιωθούν οι οικονομικές αναλύσεις του πλείονος φάσματος της ελληνικής αριστεράς για τον αναπτυγμένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού (Rolex, Rayban, Louis Vuitton και DVD, … βάλε γράμματα χασάπη).
Μια άλλη πηγή εξαγωγής λανθασμένων συμπερασμάτων είναι η κατανόηση της εργατικής τάξης αποκλειστικά ως αντικειμενικορεαλιστική οντότητα. Τίποτε πιο απόμακρο από την αλήθεια. Ουδέποτε θα κατανοήσει κανείς την εργατική τάξη αν δεν την κατανοεί πρωταρχικά ως σχέση. Η εργατική τάξη είναι πρωταρχικά σχέση, όχι πράγμα, όχι σύνολο ανθρώπων με κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Έτσι μπορεί να φαίνεται στον αδαή, αλλά η καλά κρυμμένη ουσία της ευρίσκεται στον εσωτερικό σχεσιακό της χαρακτήρα. Και ακριβώς αυτός ο σχεσιακός χαρακτήρας της είναι που την κάνει ιστορικώς καθορισμένη και όχι απλώς λογικώς περιγραφόμενη. Μέσα σε έναν κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό η εμφάνιση, ανάπτυξη, ωρίμανση της σχέσης εργατική τάξη είναι πολύχρονη και δαιδαλώδης μα πάνω από όλα επίμοχθος σχέση. Η σχέση εργατική τάξη γεννιέται και πεθαίνει αφ’ εαυτής. Δεν υπάρχουν επήλυδες σε αυτήν, δεν υπάρχουν παρεπίδημοι. Δεν ορίζεται, αλλά ορίζει. Δεν περιγράφεται, αλλά περιγράφει. Δεν τροποποιείται, αλλά τροποποιεί. Η πολυπλόκαμος αυτή σχέση δεν περιορίζεται μόνον στις σχέσεις μεταξύ των ζωντανών της μελών, αλλά είναι κυρίως το ενιαίο σχεσιακό σύστημα ανθρώπων, μηχανών και προϊόντων που παράγει υπεραξία. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο ο καπιταλισμός είναι κλοπή, διότι κλέβει το μέγιστο μέρος της κοινωνικής ταχτοποίησης που παράγεται μέσα στην σχέση της εργατικής τάξης.
Δεν είναι η παραγωγή υπεραξίας από κάποιον που τον καθιστά μέλος της εργατικής τάξης, αλλά αντιστρόφως, το γεγονός ότι ανήκει στην εργατική τάξη τον καθιστά δυνητικό παραγωγό υπεραξίας. Οι οικογένειες της εργατικής τάξης δεν παράγουν υπεραξία ωστόσο ανήκουν στην εργατική τάξη. Όπως τα κοινωνικά καθεστώτα εγκαθιδρύονται ανεξαρτήτως των υποκειμενικών θελήσεων και αλληλοεναντιούμενων αγώνων όταν οι κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες που αντιστοιχούν στην υποστασιοποίηση τους εκπληρώνονται, με την ίδια κι ακόμα μεγαλύτερης ισχύος σιδηρά αναγκαιότητα εγκαθιδρύονται οι κοινωνικές παραγωγικές σχέσεις στις οποίες αντιστοιχούν οι ανάλογες προς αυτές τάξεις.
Η εργατική τάξη ήταν εκ γενετής, τουλάχιστον τόσο εθνική όσο εθνική υπήρξε στις απαρχές της και η αστική τάξη. Αυτή δικαιούται την ιδιοκτησία των εθνικών παραγωγικών δυνάμεων και όχι η αστική τάξη. Σε αυτό βρίσκεται το βαθύτατο νόημα της ταξικής πάλης στον καπιταλισμό. Ο αυτοδίκαιος ιδιοκτήτης του έθνους είναι η εργατική τάξη και όχι η αστική. Και για έναν ακόμη λόγο: η αστική τάξη μπορεί να πάρει τα κεφάλαιά της και να πάει σε οπουδήποτε μέρος του κόσμου επιθυμεί αφήνοντας πίσω κατεστραμμένα μέσα παραγωγής και εξαθλιωμένους εργάτες. Αντιθέτως, οι εργάτες δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε εκτός από την εθνική τους πατρογονική εστία.
Ο ταλαίπωρος προβοκάτορας ας αφήσει τον Μαρξισμό στην ησυχία του -που δεν είναι για τα δόντια του- και άντε στα διαολοκόμματα απ’ όπου έμαθε τα κολλυβογράμματα του και ήρθε να το παίξει μαρξιστής διανοούμενος, και (ω! άπειρο θράσος) να ασκήσει «μαρξιστική» κριτική στον Δημήτρη Καζάκη! Ας ξαναδούμε τώρα την κυριολεκτικά καταπληκτική τοποθέτηση του Καζάκη που ως καταπληκτική του προκαλεί καταπληξία:
«Εργατική τάξη χωρίς κοινωνική και πολιτική οργάνωση, χωρίς κατακτήσεις και εθνικές ρίζες δεν νοείται. Τουλάχιστον για όποιον είναι μαρξιστής (;!). Ο μετανάστης γίνεται εργατική τάξη μόνο στο βαθμό που ενσωματώνεται σ’ αυτήν ή αφομοιώνεται από το λαό της χώρας όπου εργάζεται. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα.»
Θα μπορούσαμε εμείς να πούμε ακόμη πως: «Αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί.»
Μια προσεκτική ανάγνωση του λενινιστικού ορισμού για τις τάξεις δίνει μια πλήρη επαλήθευση της μαρξιστικής τοποθέτησης του Καζάκη.
Ας δούμε λοιπόν τον περίφημο ορισμό του Λένιν.
«Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τη θέση που κατέχουν μέσα σ’ ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τη σχέση τους (στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη σε νόμους) προς τα μέσα παραγωγής, από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας, και συνεπώς, από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και από το μέγεθος αυτής της μερίδας. Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μία μπορεί να ιδιοποιείται την δουλειά της άλλης χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα σ’ ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας».
Αξιοσημείωτο στον ορισμό είναι ότι ο Λένιν δεν ορίζει τις τάξεις βάσει των ιδιοτήτων των μελών τους, αλλά βάσει της ιστορικοκοινωνικής συνολικότητας τους.
Ας δούμε λοιπόν τον περίφημο ορισμό του Λένιν.
«Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τη θέση που κατέχουν μέσα σ’ ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τη σχέση τους (στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη σε νόμους) προς τα μέσα παραγωγής, από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας, και συνεπώς, από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και από το μέγεθος αυτής της μερίδας. Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μία μπορεί να ιδιοποιείται την δουλειά της άλλης χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα σ’ ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας».
Αξιοσημείωτο στον ορισμό είναι ότι ο Λένιν δεν ορίζει τις τάξεις βάσει των ιδιοτήτων των μελών τους, αλλά βάσει της ιστορικοκοινωνικής συνολικότητας τους.
[16]
-Σε τούτη την ευλογημένη χώρα στο σταυροδρόμι του κόσμου μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής – ίσως η πιο διεθνής χώρα στον κόσμο – οι μετανάστες αποτελούν ένα θεμελιώδες τμήμα της εργατικής τάξης. Και προτείνεις να αντισταθούν οι εργαζόμενοι στην ελληνική αστική τάξη χωρίς αυτές τις δυνάμεις; Και επιμένεις να αποκαλείς τον εαυτό σου μαρξιστή; Ο πατριωτισμός χωρίς το σοσιαλισμό είναι μία εθνική απάτη.
-Σε τούτη την ευλογημένη χώρα στο σταυροδρόμι του κόσμου μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής – ίσως η πιο διεθνής χώρα στον κόσμο – οι μετανάστες αποτελούν ένα θεμελιώδες τμήμα της εργατικής τάξης. Και προτείνεις να αντισταθούν οι εργαζόμενοι στην ελληνική αστική τάξη χωρίς αυτές τις δυνάμεις; Και επιμένεις να αποκαλείς τον εαυτό σου μαρξιστή; Ο πατριωτισμός χωρίς το σοσιαλισμό είναι μία εθνική απάτη.
Π.Μ.
Ομιλεί για πελατειακό σοσιαλισμό βεβαίως, του χρειάζονται όμως αρκετοί ακόμη ψηφοφόροι. Μου θυμίζει τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ και την ελληνοποίηση προς 200.000 δρχ. Αλλά εκεί ήταν το ΠΑΣΟΚ ενωμένο δυνατό και υπήρχαν τα φράγκα, ενώ αυτός δεν είναι παρά ένας πτωχός και μονός πρακτορίσκος ικανός μόνον για διεθνιστικές μικροεργολαβίες με το κομμάτι. Όμως οι ψευδοσοσιαλιστές αποδεχόμενοι ως κύρια πελατεία τους μετανάστες, όταν η άρχουσα τάξη θα τους οργανώσει και μεταστρέψει σε κατασταλτικό μηχανισμό θα γίνουν οι ίδιοι διοικητές αυτού του μηχανισμού κατά του Έλληνα «εθνικιστή» εργάτη. Και όχι απαραίτητα γιατί πληρώνονται από την άρχουσα τάξη, αλλά ακόμα χειρότερα, γιατί η ιδεολογία τους είναι καθ’ αυτό φασιστική.
Και αν ο πατριωτισμός χωρίς το σοσιαλισμό δεν είναι άλλο από εθνική απάτη -που και αυτό είναι κατά πολύ συζητήσιμο, αλλά δεν είναι του παρόντος να διδάξουμε την παγκόσμια ιστορία, σε ανιστόρητους ex cathedra καθηγητές της ιστορίας- ο σοσιαλισμός χωρίς πατριωτισμό στην εποχή των μονοπωλίων κι ακόμη περισσότερο του πολυεθνικού κεφαλαίου -και ειδικώς σήμερα με την κυριαρχία του πλασματικού- ήταν και είναι και το ιδεολόγημα των διεθνιστών Κουίσλινγκς και -κατά τα δικά μας- Δημητράτων. Και τι άραγε μπορεί να είναι ο σοσιαλισμός χωρίς τον πατριωτισμό πέρα από δωσιλογισμό; Αλλά αυτός βολεύεται να κρυφτεί πίσω από την μία όψη για να μη φάνει το ποιον του από την άλλη. Είναι γνωστό ότι οι φασίστες τα βρίσκουν μεταξύ τους ακριβώς όπως τα βρήκαν οι χιτλερο-γερμανοί με τους γάλλους εθνοπροδότες του Βισύ Λαβάλ και Πεταίν. Έτσι ακριβώς και σήμερα οι φασίστες του Μιχαλολιάκου μπορούν πολύ εύκολα να τα βρουν με τους φασίστες του Γκρουέφσκι για να καταπνίξουν από κοινού τις εργατικές τάξεις και τους λαούς τους. Όσο φασίστας ήταν ο «ελληναράς» που χρησιμοποιούσε την παγοκολόνα και το ρετσινόλαδο ενάντια στο σλαβόφωνο μακεδόνα για να καταλήξει να σφάζει και τους άλλους πιο «καθαρόαιμους» ομοεθνείς του στα Καλάβρυτα, το Δίστομο και αλλού, άλλο τόσο φασίστας είναι και όποιος διαφοροποιεί και υπερτονίζει τα δικαιώματα των δίγλωσσων μακεδόνων αντιδιαστέλλοντάς τα στα κοινά συμφέροντα του ελληνικού έθνους συνολικά. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο δεύτερος είναι κατά πολύ χειρότερος από τον πρώτο- διότι ενώ ο πρώτος δεν μοιάζει παρά με το κήτος που καταναλώθηκε άσκοπα σε εγκληματικές πράξεις κακοποιώντας μέχρι αφανισμού μια ταλαίπωρη σαρδέλα, ο δεύτερος δεν κάνει άλλο από το να προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξύγκι προκειμένου να την παρουσιάσει για ελέφαντα, με αποτέλεσμα τον θάνατο και της μύγας και του ελέφαντα προς χάριν κάποιων αρπακτικών. Αυτή η πολιτική διαίρεσης είναι που οδήγησε τον μικρασιάτη πρόσφυγα να είναι προνομιούχος μεταξύ σλαβόφωνων ελλήνων και «τουρκόσπορος» ανάμεσα στους άλλους έλληνες, με πιο φαιδρή την περίπτωση των επίσης δίγλωσσων ελλήνων αρβανιτών. Η αδελφότης των εθνών και λαών καταχτιέται στους κοινούς αγώνες για τη κοινωνική πρόοδο πράγμα που καθίσταται αδύνατον να συντελεστεί όταν τοποθετούμε τη βαρύτητα στις όποιες επιμέρους -παραφουσκωμένες από τις αστικές εθνοϊδεοληψίες -διαφορές τους. Ο κοινωνικός επαναστάτης αναγνωρίζει ισορροπημένα τα δικαιώματα όλων των εθνών λαών και μειονοτήτων, διότι αγωνίζεται όχι για να συμμετάσχει σε διαχωρισμούς αντιπαραθέσεις κι αναμετρήσεις αλλά για να ενώσει τους λαούς σε κοινά μέτωπα ενάντια στην όποιας μορφής αντίδραση για την από κοινού εθνικο-κοινωνική απελευθέρωση. Και ο συγκεκριμένος τρόπος που αναγνωρίζει κάποιος ένα οποιοδήποτε δικαίωμα δείχνει το πού στοχεύει και το πού αποσκοπεί … Γι αυτό όταν εισβάλουν μέσα στις γραμμές μας αποσκοπώντας σε τέτοιους σκοπούς τοιούτου είδους διεθνιστές -που θυμίζουν περισσότερο εθνικιστές υπό κατασκευήν μικροεθνικισμών, και που είναι πολύ επικίνδυνοι συμβολείς στη διάσπαση της διεθνικής ταξικότητάς μας- πρέπει να τους ξεσκεπάζουμε εφαρμόζοντας κατά παράφρασιν την άποψη της αρκούδας από το γνωστό ανέκδοτο: «για διεθνιστής δεν μας φαίνεσαι, μάλλον για πρακτοριλίκι έρχεσαι». Και ας πούμε επιτέλους την πικρή -για αυτούς- αλήθεια: Μικρότερα και λιγότερα προβλήματα έχουν σήμερα στην Ελλάδα οι όποιου είδους μειονότητες από τον αβάσταχτο πόνο των διάφορων αριστεροειδών «διεθνιστών».
Οι επαναστάτες στις διάφορες εθνικές διαμάχες τοποθετούνται με κριτήριο τα συμφέροντα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Σε μια διεθνική διαμάχη φροντίζουν να αδυνατίσει περισσότερο η πιο ισχυρή άρχουσα τάξη που είναι αντικειμενικά και ο ισχυρότερος -άρα κατά την περίσταση και κύριος- εχθρός της επαναστατικής κοινωνικής ανατροπής. Αυτό ενέχει κινδύνους διότι πολλές φορές πίσω από φαινομενικά αδύνατες άρχουσες τάξεις υποκρύπτονται πανίσχυρα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που πρέπει να συνυπολογιστούν. Και εδώ οι γενικολογίες περί διεθνισμού ξεκομμένες από τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης δεν είναι άλλο από κούφια λόγια συγκάλυψης των καθεκάστην σοσιαλσωβινιστών. Ακόμη εδώ ξαναμπαίνει όπως πάντα το ζήτημα ποιός ποιόν, ποιός και για ποιόν. Για ποιά βαλκανική ομοσπονδία μιλάμε και ποιά μπορεί να είναι αυτή η βαλκανική ομοσπονδία που θέλουμε, του ιμπεριαλισμού ή των λαών, των αρχουσών τάξεων ή των εργαζομένων. Το πρότυπό μας είναι ο όποιου τύπου διαχωρισμός των λαών όπως τους διαίρεσαν, όπου το κατάφεραν οι άρχουσες τάξεις, ή η επαναστατική τους ένωση που επετεύχθη όταν ενωμένοι και συναδελφωμένοι πολέμησαν από κοινού για την κατάκτηση των αγαθών της κοινωνικής προόδου. Και επειδή πέρα από το εν γένει ζήτημα των μειονοτήτων υπάρχει το ειδικό ζήτημα των εθνικών μειονοτήτων, πρέπει να πούμε ότι αυτό μπορεί να λυθεί στη βάση του αυτοπροσδιορισμού τους μέσα στα πλαίσια μιας λαοκρατικής-σοσιαλιστικής βαλκανικής ομοσπονδίας. Αυτό θα μπορούσε να γίνει -αν υπάρχει σημαντικός λόγος- με αμοιβαία δημοψηφίσματα όπου έχουν προσδιοριστεί μειονότητες και παραχώρηση σε αυτές μιας διευρυμένης διοικητικής αυτονομίας πάντα μέσα στα πλαίσια των κυρίαρχων βαλκανικών εθνικών κρατών, ούτως ώστε να προάγεται η συνεργασία των λαών και να μην αναμοχλεύονται οι αντιπαλότητες της καπιταλιστικής περιόδου. Το δικαίωμα του αποχωρισμού-απόσχισης που επιβάλλεται για άλλες περιοχές του πλανήτη στα βαλκάνια όλως αντιθέτως υπήρξε πάντα πηγή ασυμφιλίωτων εθνικών αντιθέσεων που πήρε την πιο αντιδραστική μορφή του σε βάρβαρες εθνοκαθάρσεις. Και δεν συνάδει με τη δράση των πραγματικών σοσιαλιστών-διεθνιστών η υπόθαλψη τέτοιων καταστάσεων. Εδώ αξίζει να κάνουμε μια μικρή επισήμανση πάνω στο δικαίωμα απόσχισης-αποχωρισμού: Μπορεί ο Λένιν να είχε δίκιο από γενική πολιτική άποψη στη διαμάχη του με την Ρόζα Λούξεμπουρκ για τον ιμπεριαλισμό, αλλά ακόμα και ο ίδιος αναγνώριζε επί του πολιτικώς πρακτέου την συμπληρωματικότητα των δύο απόψεων λέγοντας ότι: Είναι καθήκον του προλεταριάτου και των επαναστατών του καταπιεστικού έθνους όχι μόνον να παραχωρούν αλλά και να μάχονται για το δικαίωμα απόσχισης των καταπιεζόμενων, αλλά επίσης είναι δικαίωμα των προλετάριων και επαναστατών του καταπιεζόμενου έθνους να τάσσονται διεθνιστικά και αυτοί από τη μεριά τους ενάντια σε αυτή την απόσχιση, θεωρώντας ότι αυτά τα δύο δεν έρχονται σε άμεση αντίθεση αλλά αντίθετα μπορούν κάλλιστα να λειτουργούν αλληλοσυμπληρούμενα … Ακριβώς αυτές οι φαινομενικώς αντιδιαμετρικές θέσεις -που συγκροτούν τη διαλεκτική πολιτική του προλεταριακού διεθνισμού- πρέπει να συνυπολογίζονται σε κάθε συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης πριν τοποθετηθούμε και λάβουμε ενεργό στάση σε όποιο τυχόν εθνικό πρόβλημα.
Σε μια εθνικοταξική κοινωνία δεν μπορεί να τίθενται ζητήματα με άεθνο-αταξικό τρόπο παρά μόνον από τους εκπροσώπους των καταπιεστικών εθνών και των κυρίαρχων τάξεών τους. Κανείς ποτέ και πουθενά σε όλη τη σύγχρονη ιστορία δεν πρόκειται να συναντήσει ταξικούς αγώνες που να μη συμπλέχτηκαν με εθνικούς, ούτε εθνικούς αγώνες που δεν συμπλέχτηκαν με ταξικούς. Στην εποχή του καπιταλισμού το εθνικό και το ταξικό πάντα συμφύονται είτε κατ’ αναλογίαν είτε κατ’ αντιδιαστολήν: Από την αστική γαλλική επανάσταση υπό τους Γιακωβίνους με τη Βανδέα εκ των έσω και το Βαλμύ στα επαναστατικά σύνορα ως τη παρισινή κομμούνα όπου όπως λέει ο Μέγας Κάρολος -οι γερμανοί νίκησαν τους γάλλους και ο Θιέρσος με τον Βίτσμαρκ το επαναστατημένο Παρίσι- από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση με την ξενική επέμβαση των συνασπισμένων κεφαλαιοκρατών -νικητών και ηττημένων του προηγηθέντος ιμπεριαλιστικού πολέμου- και τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα σε λευκούς και κόκκινους, μέχρι τον ισπανικό εμφύλιο με τη κόκκινη Μαδρίτη και Βαρκελώνη και το Φρανκικό Μαρόκο που διεθνοποιήθηκε αμφίπλευρα με τις διεθνείς ταξιαρχίες από τη μια και τους στρατούς των γερμανοϊταλών από την άλλη. Μάλιστα, η τελευταία περίπτωση έχει να δείξει ιστορικά κάτι παραπάνω για τον περίεργο διεθνισμό της σύγχρονης καθεστωτικής αριστεράς -κομμουνιστικής και μη- που ντρέπεται να πει το όνομά του με το σωστό ταξικό πρόθεμα και αξίζει να αναφερθεί -κι αυτό είναι η διεθνιστική βοήθεια των Χίτλερ και Μουσολίνι στον Φράνκο με τη συμπαρεισφρύουσα ουδετερότητα των δυτικών κεφαλαιοκρατικών δημοκρατιών, όπως και η διεθνιστική βοήθεια των Φιλανδών κι άλλων ευρωπαίων προς την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα.
Ομιλεί για πελατειακό σοσιαλισμό βεβαίως, του χρειάζονται όμως αρκετοί ακόμη ψηφοφόροι. Μου θυμίζει τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ και την ελληνοποίηση προς 200.000 δρχ. Αλλά εκεί ήταν το ΠΑΣΟΚ ενωμένο δυνατό και υπήρχαν τα φράγκα, ενώ αυτός δεν είναι παρά ένας πτωχός και μονός πρακτορίσκος ικανός μόνον για διεθνιστικές μικροεργολαβίες με το κομμάτι. Όμως οι ψευδοσοσιαλιστές αποδεχόμενοι ως κύρια πελατεία τους μετανάστες, όταν η άρχουσα τάξη θα τους οργανώσει και μεταστρέψει σε κατασταλτικό μηχανισμό θα γίνουν οι ίδιοι διοικητές αυτού του μηχανισμού κατά του Έλληνα «εθνικιστή» εργάτη. Και όχι απαραίτητα γιατί πληρώνονται από την άρχουσα τάξη, αλλά ακόμα χειρότερα, γιατί η ιδεολογία τους είναι καθ’ αυτό φασιστική.
Και αν ο πατριωτισμός χωρίς το σοσιαλισμό δεν είναι άλλο από εθνική απάτη -που και αυτό είναι κατά πολύ συζητήσιμο, αλλά δεν είναι του παρόντος να διδάξουμε την παγκόσμια ιστορία, σε ανιστόρητους ex cathedra καθηγητές της ιστορίας- ο σοσιαλισμός χωρίς πατριωτισμό στην εποχή των μονοπωλίων κι ακόμη περισσότερο του πολυεθνικού κεφαλαίου -και ειδικώς σήμερα με την κυριαρχία του πλασματικού- ήταν και είναι και το ιδεολόγημα των διεθνιστών Κουίσλινγκς και -κατά τα δικά μας- Δημητράτων. Και τι άραγε μπορεί να είναι ο σοσιαλισμός χωρίς τον πατριωτισμό πέρα από δωσιλογισμό; Αλλά αυτός βολεύεται να κρυφτεί πίσω από την μία όψη για να μη φάνει το ποιον του από την άλλη. Είναι γνωστό ότι οι φασίστες τα βρίσκουν μεταξύ τους ακριβώς όπως τα βρήκαν οι χιτλερο-γερμανοί με τους γάλλους εθνοπροδότες του Βισύ Λαβάλ και Πεταίν. Έτσι ακριβώς και σήμερα οι φασίστες του Μιχαλολιάκου μπορούν πολύ εύκολα να τα βρουν με τους φασίστες του Γκρουέφσκι για να καταπνίξουν από κοινού τις εργατικές τάξεις και τους λαούς τους. Όσο φασίστας ήταν ο «ελληναράς» που χρησιμοποιούσε την παγοκολόνα και το ρετσινόλαδο ενάντια στο σλαβόφωνο μακεδόνα για να καταλήξει να σφάζει και τους άλλους πιο «καθαρόαιμους» ομοεθνείς του στα Καλάβρυτα, το Δίστομο και αλλού, άλλο τόσο φασίστας είναι και όποιος διαφοροποιεί και υπερτονίζει τα δικαιώματα των δίγλωσσων μακεδόνων αντιδιαστέλλοντάς τα στα κοινά συμφέροντα του ελληνικού έθνους συνολικά. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο δεύτερος είναι κατά πολύ χειρότερος από τον πρώτο- διότι ενώ ο πρώτος δεν μοιάζει παρά με το κήτος που καταναλώθηκε άσκοπα σε εγκληματικές πράξεις κακοποιώντας μέχρι αφανισμού μια ταλαίπωρη σαρδέλα, ο δεύτερος δεν κάνει άλλο από το να προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξύγκι προκειμένου να την παρουσιάσει για ελέφαντα, με αποτέλεσμα τον θάνατο και της μύγας και του ελέφαντα προς χάριν κάποιων αρπακτικών. Αυτή η πολιτική διαίρεσης είναι που οδήγησε τον μικρασιάτη πρόσφυγα να είναι προνομιούχος μεταξύ σλαβόφωνων ελλήνων και «τουρκόσπορος» ανάμεσα στους άλλους έλληνες, με πιο φαιδρή την περίπτωση των επίσης δίγλωσσων ελλήνων αρβανιτών. Η αδελφότης των εθνών και λαών καταχτιέται στους κοινούς αγώνες για τη κοινωνική πρόοδο πράγμα που καθίσταται αδύνατον να συντελεστεί όταν τοποθετούμε τη βαρύτητα στις όποιες επιμέρους -παραφουσκωμένες από τις αστικές εθνοϊδεοληψίες -διαφορές τους. Ο κοινωνικός επαναστάτης αναγνωρίζει ισορροπημένα τα δικαιώματα όλων των εθνών λαών και μειονοτήτων, διότι αγωνίζεται όχι για να συμμετάσχει σε διαχωρισμούς αντιπαραθέσεις κι αναμετρήσεις αλλά για να ενώσει τους λαούς σε κοινά μέτωπα ενάντια στην όποιας μορφής αντίδραση για την από κοινού εθνικο-κοινωνική απελευθέρωση. Και ο συγκεκριμένος τρόπος που αναγνωρίζει κάποιος ένα οποιοδήποτε δικαίωμα δείχνει το πού στοχεύει και το πού αποσκοπεί … Γι αυτό όταν εισβάλουν μέσα στις γραμμές μας αποσκοπώντας σε τέτοιους σκοπούς τοιούτου είδους διεθνιστές -που θυμίζουν περισσότερο εθνικιστές υπό κατασκευήν μικροεθνικισμών, και που είναι πολύ επικίνδυνοι συμβολείς στη διάσπαση της διεθνικής ταξικότητάς μας- πρέπει να τους ξεσκεπάζουμε εφαρμόζοντας κατά παράφρασιν την άποψη της αρκούδας από το γνωστό ανέκδοτο: «για διεθνιστής δεν μας φαίνεσαι, μάλλον για πρακτοριλίκι έρχεσαι». Και ας πούμε επιτέλους την πικρή -για αυτούς- αλήθεια: Μικρότερα και λιγότερα προβλήματα έχουν σήμερα στην Ελλάδα οι όποιου είδους μειονότητες από τον αβάσταχτο πόνο των διάφορων αριστεροειδών «διεθνιστών».
Οι επαναστάτες στις διάφορες εθνικές διαμάχες τοποθετούνται με κριτήριο τα συμφέροντα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Σε μια διεθνική διαμάχη φροντίζουν να αδυνατίσει περισσότερο η πιο ισχυρή άρχουσα τάξη που είναι αντικειμενικά και ο ισχυρότερος -άρα κατά την περίσταση και κύριος- εχθρός της επαναστατικής κοινωνικής ανατροπής. Αυτό ενέχει κινδύνους διότι πολλές φορές πίσω από φαινομενικά αδύνατες άρχουσες τάξεις υποκρύπτονται πανίσχυρα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που πρέπει να συνυπολογιστούν. Και εδώ οι γενικολογίες περί διεθνισμού ξεκομμένες από τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης δεν είναι άλλο από κούφια λόγια συγκάλυψης των καθεκάστην σοσιαλσωβινιστών. Ακόμη εδώ ξαναμπαίνει όπως πάντα το ζήτημα ποιός ποιόν, ποιός και για ποιόν. Για ποιά βαλκανική ομοσπονδία μιλάμε και ποιά μπορεί να είναι αυτή η βαλκανική ομοσπονδία που θέλουμε, του ιμπεριαλισμού ή των λαών, των αρχουσών τάξεων ή των εργαζομένων. Το πρότυπό μας είναι ο όποιου τύπου διαχωρισμός των λαών όπως τους διαίρεσαν, όπου το κατάφεραν οι άρχουσες τάξεις, ή η επαναστατική τους ένωση που επετεύχθη όταν ενωμένοι και συναδελφωμένοι πολέμησαν από κοινού για την κατάκτηση των αγαθών της κοινωνικής προόδου. Και επειδή πέρα από το εν γένει ζήτημα των μειονοτήτων υπάρχει το ειδικό ζήτημα των εθνικών μειονοτήτων, πρέπει να πούμε ότι αυτό μπορεί να λυθεί στη βάση του αυτοπροσδιορισμού τους μέσα στα πλαίσια μιας λαοκρατικής-σοσιαλιστικής βαλκανικής ομοσπονδίας. Αυτό θα μπορούσε να γίνει -αν υπάρχει σημαντικός λόγος- με αμοιβαία δημοψηφίσματα όπου έχουν προσδιοριστεί μειονότητες και παραχώρηση σε αυτές μιας διευρυμένης διοικητικής αυτονομίας πάντα μέσα στα πλαίσια των κυρίαρχων βαλκανικών εθνικών κρατών, ούτως ώστε να προάγεται η συνεργασία των λαών και να μην αναμοχλεύονται οι αντιπαλότητες της καπιταλιστικής περιόδου. Το δικαίωμα του αποχωρισμού-απόσχισης που επιβάλλεται για άλλες περιοχές του πλανήτη στα βαλκάνια όλως αντιθέτως υπήρξε πάντα πηγή ασυμφιλίωτων εθνικών αντιθέσεων που πήρε την πιο αντιδραστική μορφή του σε βάρβαρες εθνοκαθάρσεις. Και δεν συνάδει με τη δράση των πραγματικών σοσιαλιστών-διεθνιστών η υπόθαλψη τέτοιων καταστάσεων. Εδώ αξίζει να κάνουμε μια μικρή επισήμανση πάνω στο δικαίωμα απόσχισης-αποχωρισμού: Μπορεί ο Λένιν να είχε δίκιο από γενική πολιτική άποψη στη διαμάχη του με την Ρόζα Λούξεμπουρκ για τον ιμπεριαλισμό, αλλά ακόμα και ο ίδιος αναγνώριζε επί του πολιτικώς πρακτέου την συμπληρωματικότητα των δύο απόψεων λέγοντας ότι: Είναι καθήκον του προλεταριάτου και των επαναστατών του καταπιεστικού έθνους όχι μόνον να παραχωρούν αλλά και να μάχονται για το δικαίωμα απόσχισης των καταπιεζόμενων, αλλά επίσης είναι δικαίωμα των προλετάριων και επαναστατών του καταπιεζόμενου έθνους να τάσσονται διεθνιστικά και αυτοί από τη μεριά τους ενάντια σε αυτή την απόσχιση, θεωρώντας ότι αυτά τα δύο δεν έρχονται σε άμεση αντίθεση αλλά αντίθετα μπορούν κάλλιστα να λειτουργούν αλληλοσυμπληρούμενα … Ακριβώς αυτές οι φαινομενικώς αντιδιαμετρικές θέσεις -που συγκροτούν τη διαλεκτική πολιτική του προλεταριακού διεθνισμού- πρέπει να συνυπολογίζονται σε κάθε συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης πριν τοποθετηθούμε και λάβουμε ενεργό στάση σε όποιο τυχόν εθνικό πρόβλημα.
Σε μια εθνικοταξική κοινωνία δεν μπορεί να τίθενται ζητήματα με άεθνο-αταξικό τρόπο παρά μόνον από τους εκπροσώπους των καταπιεστικών εθνών και των κυρίαρχων τάξεών τους. Κανείς ποτέ και πουθενά σε όλη τη σύγχρονη ιστορία δεν πρόκειται να συναντήσει ταξικούς αγώνες που να μη συμπλέχτηκαν με εθνικούς, ούτε εθνικούς αγώνες που δεν συμπλέχτηκαν με ταξικούς. Στην εποχή του καπιταλισμού το εθνικό και το ταξικό πάντα συμφύονται είτε κατ’ αναλογίαν είτε κατ’ αντιδιαστολήν: Από την αστική γαλλική επανάσταση υπό τους Γιακωβίνους με τη Βανδέα εκ των έσω και το Βαλμύ στα επαναστατικά σύνορα ως τη παρισινή κομμούνα όπου όπως λέει ο Μέγας Κάρολος -οι γερμανοί νίκησαν τους γάλλους και ο Θιέρσος με τον Βίτσμαρκ το επαναστατημένο Παρίσι- από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση με την ξενική επέμβαση των συνασπισμένων κεφαλαιοκρατών -νικητών και ηττημένων του προηγηθέντος ιμπεριαλιστικού πολέμου- και τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα σε λευκούς και κόκκινους, μέχρι τον ισπανικό εμφύλιο με τη κόκκινη Μαδρίτη και Βαρκελώνη και το Φρανκικό Μαρόκο που διεθνοποιήθηκε αμφίπλευρα με τις διεθνείς ταξιαρχίες από τη μια και τους στρατούς των γερμανοϊταλών από την άλλη. Μάλιστα, η τελευταία περίπτωση έχει να δείξει ιστορικά κάτι παραπάνω για τον περίεργο διεθνισμό της σύγχρονης καθεστωτικής αριστεράς -κομμουνιστικής και μη- που ντρέπεται να πει το όνομά του με το σωστό ταξικό πρόθεμα και αξίζει να αναφερθεί -κι αυτό είναι η διεθνιστική βοήθεια των Χίτλερ και Μουσολίνι στον Φράνκο με τη συμπαρεισφρύουσα ουδετερότητα των δυτικών κεφαλαιοκρατικών δημοκρατιών, όπως και η διεθνιστική βοήθεια των Φιλανδών κι άλλων ευρωπαίων προς την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα.
[17]
Σημειώνεις: «Ιδίως σήμερα μεγάλος όγκος μεταναστών είναι περαστικός και προϊόν της πιο εκτεταμένης βιομηχανίας δουλεμπορίου που υπήρξε ποτέ στην ανθρωπότητα».
Σημειώνεις: «Ιδίως σήμερα μεγάλος όγκος μεταναστών είναι περαστικός και προϊόν της πιο εκτεταμένης βιομηχανίας δουλεμπορίου που υπήρξε ποτέ στην ανθρωπότητα».
-Δεν γνωρίζω πόσοι από τους μετανάστες εργάτες στην Ελλάδα είναι «περαστικοί», αλλά η πλειοψηφία ζει εδώ μόνιμα με τις οικογένειες και τα παιδιά τους. Χαίρομαι που δεν θέλεις να τους πετάξεις στη θάλασσα, όπως λες. Όμως από προσωπική μου εμπειρία στο ΕΠΑΜ ξέρω ότι υπάρχουν μέλη που θα ήθελαν πάρα πολύ να τους στείλεις πίσω στις χώρες τους, όπως έκανε ο Σαρκοζί όταν έδιωξε τους Ρομά από τη Γαλλία.
Π.Μ.
Ηθικίστικοι μυκηθμοί: Αυτό είναι ένα τεράστιο ψεύδος, διότι κανείς άλλος εκτός από τους βαλκάνιους γείτονες δεν φέρνει την οικογένεια του αποσκοπώντας σε μόνιμη εγκατάσταση. Και είναι πολύ λογικό, διότι μόνον λαοί με παρόμοια νοοτροπία και ψυχοσύνθεση -ή με διάθεση να αποκτήσουν παρόμοια χαρακτηριστικά- μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά στο βαθμό που να επιθυμούν ακόμα και εκ των προτέρων την κοινή συνύπαρξη. Και εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διάφορα που συνίσταται στον ιστορικά ενιαίο χαρακτήρα του βαλκανικού χώρου. Και δεν είναι τυχαίο ότι από καιρού οι περισσότεροι αλβανοί αρνούνται να εργαστούν με μεροκάματο χαμηλότερο από το ‘ελληνικό’. Και όσο για τους μετανάστες φυσικά και δεν είναι ο Καζάκης που θα ζητήσει να τους πετάξουν στη θάλασσα αλλά αυτοί που ήδη τους σκυλοπνίγουν σε πελάγη και ωκεανούς μαύρης εργασίας, όταν δεν θα τους είναι χρήσιμοι πλέον, μάλιστα, ακριβώς όπως θα το προπαγανδίσουν κι απαιτήσουν τότε οι σημερινοί διεθνιστές τροβαδούροι τους που δεν το έχουν σε τίποτα να αλλάξουν αίφνης το σκοπό που σφυρίζουν -και που καλά θα κάνουν να βουλώσουν το στόμα τους αν δεν μπορούν να κατονομάσουν τα συγκεκριμένα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. τα όποια γενικολογώντας συκοφαντούν συνολικά … Αν βέβαια μπορεί κανείς να θεωρήσει συκοφαντία ότι το να επιθυμούμαι το «νόστιμον ήμαρ» για όλους τους ανθρώπους είναι αντιδιεθνιστική πράξη.
Ηθικίστικοι μυκηθμοί: Αυτό είναι ένα τεράστιο ψεύδος, διότι κανείς άλλος εκτός από τους βαλκάνιους γείτονες δεν φέρνει την οικογένεια του αποσκοπώντας σε μόνιμη εγκατάσταση. Και είναι πολύ λογικό, διότι μόνον λαοί με παρόμοια νοοτροπία και ψυχοσύνθεση -ή με διάθεση να αποκτήσουν παρόμοια χαρακτηριστικά- μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά στο βαθμό που να επιθυμούν ακόμα και εκ των προτέρων την κοινή συνύπαρξη. Και εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διάφορα που συνίσταται στον ιστορικά ενιαίο χαρακτήρα του βαλκανικού χώρου. Και δεν είναι τυχαίο ότι από καιρού οι περισσότεροι αλβανοί αρνούνται να εργαστούν με μεροκάματο χαμηλότερο από το ‘ελληνικό’. Και όσο για τους μετανάστες φυσικά και δεν είναι ο Καζάκης που θα ζητήσει να τους πετάξουν στη θάλασσα αλλά αυτοί που ήδη τους σκυλοπνίγουν σε πελάγη και ωκεανούς μαύρης εργασίας, όταν δεν θα τους είναι χρήσιμοι πλέον, μάλιστα, ακριβώς όπως θα το προπαγανδίσουν κι απαιτήσουν τότε οι σημερινοί διεθνιστές τροβαδούροι τους που δεν το έχουν σε τίποτα να αλλάξουν αίφνης το σκοπό που σφυρίζουν -και που καλά θα κάνουν να βουλώσουν το στόμα τους αν δεν μπορούν να κατονομάσουν τα συγκεκριμένα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. τα όποια γενικολογώντας συκοφαντούν συνολικά … Αν βέβαια μπορεί κανείς να θεωρήσει συκοφαντία ότι το να επιθυμούμαι το «νόστιμον ήμαρ» για όλους τους ανθρώπους είναι αντιδιεθνιστική πράξη.
[18]
Γράφεις: «Το αίτημα των εργαζομένων για ίση μεταχείρηση ανάμεσα σε ξένους και ντόπιους εργάτες δεν αντιφάσκει με το αίτημα όχι στα ξένα πληρώματα. Κι αυτό γιατί πολύ απλά λειτουργεί αποτρεπτικά στην ξένη εργασία.»
-Δεν κατάλαβα; Θέλεις να πεις ότι πρέπει να στείλουμε τους ξένους πίσω στις χώρες τους; Μόνο έτσι αντιλαμβάνομαι αυτή τη δήλωσή σου.
Γράφεις: «Το αίτημα των εργαζομένων για ίση μεταχείρηση ανάμεσα σε ξένους και ντόπιους εργάτες δεν αντιφάσκει με το αίτημα όχι στα ξένα πληρώματα. Κι αυτό γιατί πολύ απλά λειτουργεί αποτρεπτικά στην ξένη εργασία.»
-Δεν κατάλαβα; Θέλεις να πεις ότι πρέπει να στείλουμε τους ξένους πίσω στις χώρες τους; Μόνο έτσι αντιλαμβάνομαι αυτή τη δήλωσή σου.
Π.Μ.
Καλά ούτε αυτό καταλαβαίνει! Άντε να το απλοποιήσουμε: εδώ ο Καζάκης λέει με πολύ απλό τρόπο ότι πρέπει να εξασφαλιστούν ίσοι όροι για την κατάληψη θέσεων εργασίας ανάμεσα σε έλληνες και ξένους στην Ελλάδα. Δηλαδή φτάνει να παραχωρεί στους μετανάστες ένα δικαίωμα που ποτέ δεν χάρηκαν οι όποιοι έλληνες μετανάστες οπουδήποτε. Και που δεν τους ανήκει αυτούσια και δικαιωματικά, ως επισκέπτες σε ξένο σπίτι, και μόνον ο νοικοκύρης δικαιούται αν θέλει να το παραχωρήσει. Και όμως ο Καζάκης ως αληθινός διεθνιστής υπερβαίνει τον εθνισμό του -εθνικισμό του θα το έλεγε αυτός για να βολευτεί πονηρά- και τους τον παραχωρεί ακόμη και αυτόν. Αλλά αυτός με τον μισελληνισμό του ούτε αυτό μπορεί να αποδεχτεί, διότι ο σκοπός του είναι να ξεσπιτώσει τους έλληνες από πατρίδος και πιθανώς και από βίου. Μου φαίνεται ίδιος με έναν παράγοντα του Ουράνιου Τόξου -ενός άθλιου σλαβομακεδόνα που προσβάλλει βάναυσα τις επαναστατικές παραδόσεις των ελλήνων σλαβομακεδόνων- που σε βιβλίο του αφού απαριθμεί τα αίτια για τα οποία κατ’ αυτόν δικαίως βομβαρδίστηκε η Γιουγκοσλαβία προσθέτει ότι: παρότι τα ίδια συμβαίνουν και στην Ελλάδα, παρόλα αυτά η Ελλάδα δεν βομβαρδίζεται, διότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ κ.λπ. Έτσι χωρίς να το ομολογεί απευθείας μάλλον πρέπει να του φαίνεται άδικο που δε βομβαρδίστηκε και η πονηρά Ελλάς για να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά που θα πάει, αυτός πάντα θα προσπαθεί όσο μπορεί να επιτευχτεί κάτι τέτοιο … Έτσι λοιπόν σαν τον Οικονομάκη κάνουν πάντα όλοι όσοι καλύπτουν το ρατσιστικό μισελληνισμό τους κάτω από την κουκούλα του διεθνιστή που κάποτε αδελφωμένος στις πλατειές με τους γερμανούς προλετάριους της Βέρμαχτ, των ΕςΕς και της Γκεστάπο σήκωνε το χέρι κι έδειχνε … Αλλά ούτε το μίσος κατά της πατρίδας του, ούτε της πατρίδας των όποιων άλλων, τον μετουσιώνει από γεννημένο κουκουλοφόρο χαφιέ του κάθε επίδοξου κατακτητή σε διεθνιστή …
Όταν οι μαρξιστές μιλούν για εξίσωση των δικαιωμάτων των ξένων εργατών με τους ντόπιους, μιλούν για προλεταριάτο και όχι για περιστασιακούς ευκαιριακούς μετανάστες που εργάζονται κατά περίπτωση μέχρι να τους δοθεί η ευκαιρία να απεγκλωβιστούν για να μεταβούν στους «τελικούς» προορισμούς τους. Αλλά ποιοί είναι αυτοί οι τελικοί προορισμοί για τους εξαθλιωμένους περιθωριακούς λούμπεν λαθρομετανάστες της Ελλάδας που από στιγμή σε στιγμή αλλάζουν γνώμη για το ποιός είναι ο καλύτερος προορισμός;
Τέλος, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. υπάρχει τουλάχιστον ένας αλλοδαπός εργαζόμενος από γειτονική χώρα γερά ριζωμένος μέσα στη χώρα μας, πραγματικά διεθνιστικά διακείμενος προς το λαό μας και ουδεμία σχέση έχων με ψαξίματα για καλύτερους καπιταλιστικούς παραδείσους. Μάλιστα, στο φτωχικό σπίτι του έχει φιλοξενηθεί ο Καζάκης. Τέτοιος άνθρωπος είναι πραγματικά ο δημοκράτης επαναστάτης Δημήτρης Καζάκης που «καταδέχεται» να συμβιώνει με προλετάριους μετανάστες, να κοιμάται στο σκληρό κρεβάτι τους και να τρώει από το ίδιο φτωχικό πιάτο σε απόλυτη αντιδιαστολή με κάτι κομπορρήμονες ανθρωπιστές «διεθνιστές» που πίσω από μεγαλόστομες «διεθνιστικές» διακηρύξεις καλύπτουν τη βαθιά σιχαμάρα τους όχι μόνον ν’ αγγίξουν αλλά ακόμα και να αντικρίσουν κατάματα αυτούς που τάχα υπερασπίζονται.
Καλά ούτε αυτό καταλαβαίνει! Άντε να το απλοποιήσουμε: εδώ ο Καζάκης λέει με πολύ απλό τρόπο ότι πρέπει να εξασφαλιστούν ίσοι όροι για την κατάληψη θέσεων εργασίας ανάμεσα σε έλληνες και ξένους στην Ελλάδα. Δηλαδή φτάνει να παραχωρεί στους μετανάστες ένα δικαίωμα που ποτέ δεν χάρηκαν οι όποιοι έλληνες μετανάστες οπουδήποτε. Και που δεν τους ανήκει αυτούσια και δικαιωματικά, ως επισκέπτες σε ξένο σπίτι, και μόνον ο νοικοκύρης δικαιούται αν θέλει να το παραχωρήσει. Και όμως ο Καζάκης ως αληθινός διεθνιστής υπερβαίνει τον εθνισμό του -εθνικισμό του θα το έλεγε αυτός για να βολευτεί πονηρά- και τους τον παραχωρεί ακόμη και αυτόν. Αλλά αυτός με τον μισελληνισμό του ούτε αυτό μπορεί να αποδεχτεί, διότι ο σκοπός του είναι να ξεσπιτώσει τους έλληνες από πατρίδος και πιθανώς και από βίου. Μου φαίνεται ίδιος με έναν παράγοντα του Ουράνιου Τόξου -ενός άθλιου σλαβομακεδόνα που προσβάλλει βάναυσα τις επαναστατικές παραδόσεις των ελλήνων σλαβομακεδόνων- που σε βιβλίο του αφού απαριθμεί τα αίτια για τα οποία κατ’ αυτόν δικαίως βομβαρδίστηκε η Γιουγκοσλαβία προσθέτει ότι: παρότι τα ίδια συμβαίνουν και στην Ελλάδα, παρόλα αυτά η Ελλάδα δεν βομβαρδίζεται, διότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ κ.λπ. Έτσι χωρίς να το ομολογεί απευθείας μάλλον πρέπει να του φαίνεται άδικο που δε βομβαρδίστηκε και η πονηρά Ελλάς για να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά που θα πάει, αυτός πάντα θα προσπαθεί όσο μπορεί να επιτευχτεί κάτι τέτοιο … Έτσι λοιπόν σαν τον Οικονομάκη κάνουν πάντα όλοι όσοι καλύπτουν το ρατσιστικό μισελληνισμό τους κάτω από την κουκούλα του διεθνιστή που κάποτε αδελφωμένος στις πλατειές με τους γερμανούς προλετάριους της Βέρμαχτ, των ΕςΕς και της Γκεστάπο σήκωνε το χέρι κι έδειχνε … Αλλά ούτε το μίσος κατά της πατρίδας του, ούτε της πατρίδας των όποιων άλλων, τον μετουσιώνει από γεννημένο κουκουλοφόρο χαφιέ του κάθε επίδοξου κατακτητή σε διεθνιστή …
Όταν οι μαρξιστές μιλούν για εξίσωση των δικαιωμάτων των ξένων εργατών με τους ντόπιους, μιλούν για προλεταριάτο και όχι για περιστασιακούς ευκαιριακούς μετανάστες που εργάζονται κατά περίπτωση μέχρι να τους δοθεί η ευκαιρία να απεγκλωβιστούν για να μεταβούν στους «τελικούς» προορισμούς τους. Αλλά ποιοί είναι αυτοί οι τελικοί προορισμοί για τους εξαθλιωμένους περιθωριακούς λούμπεν λαθρομετανάστες της Ελλάδας που από στιγμή σε στιγμή αλλάζουν γνώμη για το ποιός είναι ο καλύτερος προορισμός;
Τέλος, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. υπάρχει τουλάχιστον ένας αλλοδαπός εργαζόμενος από γειτονική χώρα γερά ριζωμένος μέσα στη χώρα μας, πραγματικά διεθνιστικά διακείμενος προς το λαό μας και ουδεμία σχέση έχων με ψαξίματα για καλύτερους καπιταλιστικούς παραδείσους. Μάλιστα, στο φτωχικό σπίτι του έχει φιλοξενηθεί ο Καζάκης. Τέτοιος άνθρωπος είναι πραγματικά ο δημοκράτης επαναστάτης Δημήτρης Καζάκης που «καταδέχεται» να συμβιώνει με προλετάριους μετανάστες, να κοιμάται στο σκληρό κρεβάτι τους και να τρώει από το ίδιο φτωχικό πιάτο σε απόλυτη αντιδιαστολή με κάτι κομπορρήμονες ανθρωπιστές «διεθνιστές» που πίσω από μεγαλόστομες «διεθνιστικές» διακηρύξεις καλύπτουν τη βαθιά σιχαμάρα τους όχι μόνον ν’ αγγίξουν αλλά ακόμα και να αντικρίσουν κατάματα αυτούς που τάχα υπερασπίζονται.
[19]
Παρατηρείς: «Όποιος αλλοδαπός εργαζόμενος έχει συνδέσει το παρόν και το μέλλον του με αυτή την χώρα δεν διαφέρει σε τίποτε από τους άλλους Έλληνες.»
- Μα είπες νωρίτερα ότι οι μετανάστες δεν είναι μέλη της εργατικής τάξης. Τι γίνεται εδώ; Τι είναι αυτή η σύγχυση όρων και ιδεών; Δηλαδή το ΕΠΑΜ θα υποστηρίζει μόνο τους μετανάστες που είναι μόνιμα εδώ; Πόσο καιρό θα πρέπει να είναι στη χώρα; Ένα χρόνο; Είκοσι χρόνια; Θα το αποφασίζουν οι μπάτσοι στα αστυνομικά τμήματα;
Παρατηρείς: «Όποιος αλλοδαπός εργαζόμενος έχει συνδέσει το παρόν και το μέλλον του με αυτή την χώρα δεν διαφέρει σε τίποτε από τους άλλους Έλληνες.»
- Μα είπες νωρίτερα ότι οι μετανάστες δεν είναι μέλη της εργατικής τάξης. Τι γίνεται εδώ; Τι είναι αυτή η σύγχυση όρων και ιδεών; Δηλαδή το ΕΠΑΜ θα υποστηρίζει μόνο τους μετανάστες που είναι μόνιμα εδώ; Πόσο καιρό θα πρέπει να είναι στη χώρα; Ένα χρόνο; Είκοσι χρόνια; Θα το αποφασίζουν οι μπάτσοι στα αστυνομικά τμήματα;
Π.Μ.
Εδώ βλέπουμε πως ένας κλασσικού τύπου επιτηδευματίας διαστρεβλωτής καταφέρνει να συγχύσει την ποσότητα με την ποιότητα. Όταν ο Καζάκης συνδυάζει συνδέσεις και σχέσεις, αυτός μετρά το χρόνο. Και αφού ο Καζάκης λογίζει με ποιότητες ενώ αυτός μετρά με αριθμούς, είναι λογικό στην τελική συνέπεια του ασφ-αλήτικου σκεπτικού του -κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια- να αναθέτει την τελική κρίση της μέτρησης στην αστυνομία. Διότι και ο πράκτορας δεν είναι παρά ένας αναβαθμισμένος μπάτσος που εξακολουθεί να σκέπτεται και να λειτουργεί σαν μπάτσος -καταπώς εκπαιδεύτηκε … Αποτέλεσμα η πλήρης «σύγχυση, όρων και ιδεών» μέσα στον Τζεϊμσμποντίστικο εγκέ-φαλλό του.
Εδώ βλέπουμε πως ένας κλασσικού τύπου επιτηδευματίας διαστρεβλωτής καταφέρνει να συγχύσει την ποσότητα με την ποιότητα. Όταν ο Καζάκης συνδυάζει συνδέσεις και σχέσεις, αυτός μετρά το χρόνο. Και αφού ο Καζάκης λογίζει με ποιότητες ενώ αυτός μετρά με αριθμούς, είναι λογικό στην τελική συνέπεια του ασφ-αλήτικου σκεπτικού του -κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια- να αναθέτει την τελική κρίση της μέτρησης στην αστυνομία. Διότι και ο πράκτορας δεν είναι παρά ένας αναβαθμισμένος μπάτσος που εξακολουθεί να σκέπτεται και να λειτουργεί σαν μπάτσος -καταπώς εκπαιδεύτηκε … Αποτέλεσμα η πλήρης «σύγχυση, όρων και ιδεών» μέσα στον Τζεϊμσμποντίστικο εγκέ-φαλλό του.
[20]
-Στο προηγούμενο μήνυμά μου εξήγησα με σαφήνεια γιατί δεν είναι σοφό να φωνάζουμε πολύ δυνατά για τη διατήρηση κλειστών συνόρων (ή ενάντια των «ανοιχτών συνόρων). Αυτό θέλουν τα αφεντικά και οι εργολάβοι, όχι οι εργαζόμενοι, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων εργαζομένων. Όταν φωνάζεις ενάντια στα «ανοιχτά σύνορα», ξεχνάς ότι η αστική τάξη απαιτεί όλο και πιο σκληρούς μεταναστευτικούς νόμους για να έχει άφθονο φθηνό (και φοβισμένο) εργατικό δυναμικό. Γι’ αυτόν και μόνο το λόγο δεν πρέπει το ΕΠΑΜ να φωνάζει για κλειστά σύνορα. Γιατί να λέμε πράγματα που συμφέρουν τους αστούς; Ενώνουμε την εργατική τάξη υπερασπίζοντας τα πιο αδύναμα μέλη της. Είναι προς το συμφέρον των Ελλήνων εργαζόμενων να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των Ελλήνων καπιταλιστών μαζί με τους αλλοδαπούς. Εξάλλου, εάν δεν υποστηρίζεις – ως Έλληνας –τους Αλβανούς και τους άλλους «ξένους» εργάτες, πώς περιμένεις να μη γίνουν απεργοσπάστες και να μην σου «κλέψουν» τη δουλειά;
Αυτός θα είναι ο ρόλος του ΕΠΑΜ; Να λέμε πράγματα που ωφελούν τους εργοδότες;
-Στο προηγούμενο μήνυμά μου εξήγησα με σαφήνεια γιατί δεν είναι σοφό να φωνάζουμε πολύ δυνατά για τη διατήρηση κλειστών συνόρων (ή ενάντια των «ανοιχτών συνόρων). Αυτό θέλουν τα αφεντικά και οι εργολάβοι, όχι οι εργαζόμενοι, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων εργαζομένων. Όταν φωνάζεις ενάντια στα «ανοιχτά σύνορα», ξεχνάς ότι η αστική τάξη απαιτεί όλο και πιο σκληρούς μεταναστευτικούς νόμους για να έχει άφθονο φθηνό (και φοβισμένο) εργατικό δυναμικό. Γι’ αυτόν και μόνο το λόγο δεν πρέπει το ΕΠΑΜ να φωνάζει για κλειστά σύνορα. Γιατί να λέμε πράγματα που συμφέρουν τους αστούς; Ενώνουμε την εργατική τάξη υπερασπίζοντας τα πιο αδύναμα μέλη της. Είναι προς το συμφέρον των Ελλήνων εργαζόμενων να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των Ελλήνων καπιταλιστών μαζί με τους αλλοδαπούς. Εξάλλου, εάν δεν υποστηρίζεις – ως Έλληνας –τους Αλβανούς και τους άλλους «ξένους» εργάτες, πώς περιμένεις να μη γίνουν απεργοσπάστες και να μην σου «κλέψουν» τη δουλειά;
Αυτός θα είναι ο ρόλος του ΕΠΑΜ; Να λέμε πράγματα που ωφελούν τους εργοδότες;
Π.Μ.
Τα παραπάνω δεν λένε από μόνα τίποτα ιδιαίτερο μιας και εκφράζουν κατά κύριο λόγο ταχτική και όχι στρατηγική -ποσώς μάλλον θέση. Και εδώ η μαρξιστική θέση είναι ότι όχι η πολιτική διπλωματία μας ως προς την μετανάστευση και τους επιμέρους μετανάστες ξεχωριστά, αλλά η ίδια η μετανάστευση συναρτά θεμελιακό παράγοντα διαίρεσης των εργατών και βασικό οπλισμό των κεφαλαιοκρατικών τάξεων. Το μόνο που εξοργίζει είναι το τελικό ερώτημα για τον ρόλο του Ε.ΠΑ.Μ., απαύγασμα της αθλιότητας όσων χρησιμοποιούν προσωπικά μηνύματα -που σκοπίμως αρνούνται να κατανοήσουν την πραγματική σημασία τους, και μαγνητόφωνα για πολιτική υπονόμευση εκ των ενδον- έτσι που όταν αντιμετωπίζονται όχι από πολιτικούς φορείς αλλά κρατικές εξουσίες αντιμετωπίζονται, και δικαίως, με την παραδειγματική εξόντωση των υπονομευτών…
Δεν πειράζει να λέμε κάποια πράγματα που «ωφελούν» τους εργοδότες αν είναι σημαντικά για την εργατική τάξη, το κακό είναι να κάνουμε τυφλά πράγματα που ζημιώνουν τους εργοδότες εις βάρος της εργατικής τάξης. Σαμποτέρ των εργοδοτών ποτέ δεν θα είναι η εργατική τάξη, αλλά οι βάνδαλοι και πλιατσικολόγοι που σε λίγες ώρες καταντούν την Αθήνα έρημο Σαχάρα, σαν κάποιους ομοϊδεάτες και φίλους του που εργολαβικώς ανέλαβε να υποστηρίζει και γι αυτό του κακοφάνηκε που το Ε.ΠΑ.Μ. δεν έφτασε μέχρι την πρεσβεία για να τους επιτρέψει να διαπράξουν ανενόχλητοι την προβοκάτσια τους. Φαντάσου πως θα δουν την επερχόμενη λαϊκή επανάσταση αυτοί οι φίλοι, ως μια θεόσταλτη ευκαιρία για το απόλυτο πλιάτσικο …
Άλλο συνειδητός επαναστάτης και άλλο ασύνειδος Λουδίτης- και αυτό στην καλύτερη περίπτωση …
Τα παραπάνω δεν λένε από μόνα τίποτα ιδιαίτερο μιας και εκφράζουν κατά κύριο λόγο ταχτική και όχι στρατηγική -ποσώς μάλλον θέση. Και εδώ η μαρξιστική θέση είναι ότι όχι η πολιτική διπλωματία μας ως προς την μετανάστευση και τους επιμέρους μετανάστες ξεχωριστά, αλλά η ίδια η μετανάστευση συναρτά θεμελιακό παράγοντα διαίρεσης των εργατών και βασικό οπλισμό των κεφαλαιοκρατικών τάξεων. Το μόνο που εξοργίζει είναι το τελικό ερώτημα για τον ρόλο του Ε.ΠΑ.Μ., απαύγασμα της αθλιότητας όσων χρησιμοποιούν προσωπικά μηνύματα -που σκοπίμως αρνούνται να κατανοήσουν την πραγματική σημασία τους, και μαγνητόφωνα για πολιτική υπονόμευση εκ των ενδον- έτσι που όταν αντιμετωπίζονται όχι από πολιτικούς φορείς αλλά κρατικές εξουσίες αντιμετωπίζονται, και δικαίως, με την παραδειγματική εξόντωση των υπονομευτών…
Δεν πειράζει να λέμε κάποια πράγματα που «ωφελούν» τους εργοδότες αν είναι σημαντικά για την εργατική τάξη, το κακό είναι να κάνουμε τυφλά πράγματα που ζημιώνουν τους εργοδότες εις βάρος της εργατικής τάξης. Σαμποτέρ των εργοδοτών ποτέ δεν θα είναι η εργατική τάξη, αλλά οι βάνδαλοι και πλιατσικολόγοι που σε λίγες ώρες καταντούν την Αθήνα έρημο Σαχάρα, σαν κάποιους ομοϊδεάτες και φίλους του που εργολαβικώς ανέλαβε να υποστηρίζει και γι αυτό του κακοφάνηκε που το Ε.ΠΑ.Μ. δεν έφτασε μέχρι την πρεσβεία για να τους επιτρέψει να διαπράξουν ανενόχλητοι την προβοκάτσια τους. Φαντάσου πως θα δουν την επερχόμενη λαϊκή επανάσταση αυτοί οι φίλοι, ως μια θεόσταλτη ευκαιρία για το απόλυτο πλιάτσικο …
Άλλο συνειδητός επαναστάτης και άλλο ασύνειδος Λουδίτης- και αυτό στην καλύτερη περίπτωση …
[21]
Τέλος, σημειώνεις: «Άλλωστε ποιά είναι τα περίφημα κεκτημένα της ΕΕ; Ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργασίας. Μήπως τελικά η ΕΕ στήθηκε για να βαθύνει ο διεθνισμός των εργατών;»
-Η ειρωνεία σου δείχνει πως δεν έχεις καταλάβει το σημαντικό. Όχι, φυσικά και η ΕΕ δεν είχε συσταθεί για να εξαπλωθεί ο διεθνισμός μεταξύ των εργαζομένων. Αλλά αυτό είναι ακριβώς αυτό που έχει κάνει. Εσύ όμως αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα.
Τέλος, σημειώνεις: «Άλλωστε ποιά είναι τα περίφημα κεκτημένα της ΕΕ; Ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργασίας. Μήπως τελικά η ΕΕ στήθηκε για να βαθύνει ο διεθνισμός των εργατών;»
-Η ειρωνεία σου δείχνει πως δεν έχεις καταλάβει το σημαντικό. Όχι, φυσικά και η ΕΕ δεν είχε συσταθεί για να εξαπλωθεί ο διεθνισμός μεταξύ των εργαζομένων. Αλλά αυτό είναι ακριβώς αυτό που έχει κάνει. Εσύ όμως αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα.
Ευελπίδης Οικονομάκης
Π.Μ.
Συνοπτικώς αυτό που μας λέει εδώ είναι ότι ο καπιταλισμός δεν «συστάθηκε» για να φέρει κατ’ αναγκαιότητα τον σοσιαλισμό, αλλά αυτό είναι ακριβώς αυτό που κάνει. Και γι αυτό πιθανόν πρέπει να του οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη και να τον φιλάμε σαν τα μάτια μας μην τυχόν και πάθει κάτι ο καημένος που κάνει τόση δουλειά για την πάρτη μας εξαθλιώνοντας τις εργατικές τάξεις και τους λαούς για να έρθει ο κομμουνισμός … !!! Δηλαδή πάλι οι ίδιες γνωστές αθλιότητες όπου η σοσιαλιστική διεθνοποίηση παρουσιάζεται ως φυσική συνέπεια της καπιταλιστικής, χωρίς να μεσολαβήσει ανατροπή της από το προλεταριάτο, με την επαναστατική κατάληψη των επιμέρους «εθνικών» εξουσιών από τις «εθνικές» εργατικές τάξεις. Οποία λαμπρότερη επιβεβαίωση της θέσης του Καζάκη ότι:
«Η σοσιαλδημοκρατία δεν αρνήθηκε ότι ‘οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα’, αλλά το ότι η εργατική τάξη πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία στη χώρα της, να αναδειχθεί σε κυρίαρχη τάξη του έθνους» …
Την 4η Αυγούστου του 1914 δεν υπήρχε η ευρωπαϊκή ένωση του κεφαλαίου αλλά η δευτέρα διεθνής που είχε συσταθεί ακριβώς για να εξαπλώσει και ενισχύσει τον προλεταριακό διεθνισμό. Αλλά ήταν ακριβώς αυτό που δεν έκανε για να μετατραπεί τελικά σε στυλοβάτη του σοσιαλσωβινισμού. Και αν κρίνουμε από το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε και τα μέχρι τότε συνέδριά της, θα δούμε ότι οι ηγέτες της πριν από εκείνη την 4η Αυγούστου ήταν λιγότερο τυφλωμένοι από όσους θέλουν σήμερα να βλέπουν ελαστικά την φαινομενικά ενωμένη ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία. Αυτή συνασπίστηκε εξαρχής με διαμετρικά αντιθέτους σκοπούς από τους πρωταρχικούς της δευτέρας διεθνούς, και έτσι είναι πολύ λογικό να καταλήξει σε πολύ χειρότερα αντεργατικά αποτελέσματα από εκείνη -ιδιαιτέρως όσον αφορά την διεθνιστική πτυχή- όπως βλέπουμε και από το μίσος που αναπτύχθηκε μεταξύ των εργατικών τάξεων των αναπτυγμένων χωρών της Ευρώπης και των PIGS. Τελικώς, οι λιγότερο πρόθυμοι να αντικρίσουν την πραγματικότητα και γι αυτό συνεχώς την διαστρέφουν είναι οι μελλοθάνατοι σαν τον καπιταλισμό με τους όποιου είδους εκπροσώπους του, φανερούς και κρυφούς …
Συνοπτικώς αυτό που μας λέει εδώ είναι ότι ο καπιταλισμός δεν «συστάθηκε» για να φέρει κατ’ αναγκαιότητα τον σοσιαλισμό, αλλά αυτό είναι ακριβώς αυτό που κάνει. Και γι αυτό πιθανόν πρέπει να του οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη και να τον φιλάμε σαν τα μάτια μας μην τυχόν και πάθει κάτι ο καημένος που κάνει τόση δουλειά για την πάρτη μας εξαθλιώνοντας τις εργατικές τάξεις και τους λαούς για να έρθει ο κομμουνισμός … !!! Δηλαδή πάλι οι ίδιες γνωστές αθλιότητες όπου η σοσιαλιστική διεθνοποίηση παρουσιάζεται ως φυσική συνέπεια της καπιταλιστικής, χωρίς να μεσολαβήσει ανατροπή της από το προλεταριάτο, με την επαναστατική κατάληψη των επιμέρους «εθνικών» εξουσιών από τις «εθνικές» εργατικές τάξεις. Οποία λαμπρότερη επιβεβαίωση της θέσης του Καζάκη ότι:
«Η σοσιαλδημοκρατία δεν αρνήθηκε ότι ‘οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα’, αλλά το ότι η εργατική τάξη πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία στη χώρα της, να αναδειχθεί σε κυρίαρχη τάξη του έθνους» …
Την 4η Αυγούστου του 1914 δεν υπήρχε η ευρωπαϊκή ένωση του κεφαλαίου αλλά η δευτέρα διεθνής που είχε συσταθεί ακριβώς για να εξαπλώσει και ενισχύσει τον προλεταριακό διεθνισμό. Αλλά ήταν ακριβώς αυτό που δεν έκανε για να μετατραπεί τελικά σε στυλοβάτη του σοσιαλσωβινισμού. Και αν κρίνουμε από το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε και τα μέχρι τότε συνέδριά της, θα δούμε ότι οι ηγέτες της πριν από εκείνη την 4η Αυγούστου ήταν λιγότερο τυφλωμένοι από όσους θέλουν σήμερα να βλέπουν ελαστικά την φαινομενικά ενωμένη ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία. Αυτή συνασπίστηκε εξαρχής με διαμετρικά αντιθέτους σκοπούς από τους πρωταρχικούς της δευτέρας διεθνούς, και έτσι είναι πολύ λογικό να καταλήξει σε πολύ χειρότερα αντεργατικά αποτελέσματα από εκείνη -ιδιαιτέρως όσον αφορά την διεθνιστική πτυχή- όπως βλέπουμε και από το μίσος που αναπτύχθηκε μεταξύ των εργατικών τάξεων των αναπτυγμένων χωρών της Ευρώπης και των PIGS. Τελικώς, οι λιγότερο πρόθυμοι να αντικρίσουν την πραγματικότητα και γι αυτό συνεχώς την διαστρέφουν είναι οι μελλοθάνατοι σαν τον καπιταλισμό με τους όποιου είδους εκπροσώπους του, φανερούς και κρυφούς …
[22]
ΥΓ1: «Μουρμούρα» ακούγεται τόσο από τους «αριστερούς» όσο και τους «δεξιούς» μέσα στο ΕΠΑΜ.
Αλλά αυτό θα σταματήσει σύντομα αφού οι περισσότεροι αριστεροί έχουν καταλάβει τι εστί ΕΠΑΜ και θα αποχωρήσουν (θα «ξεκουμπιστούν» όπως λες χαρακτηριστικά στο τελευταίο μήνυμά σου).
ΥΓ2: Το μπλοκ του ΕΠΑΜ ήταν το μοναδικό που δεν κατάφερε να φθάσει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία στις 17 Νοέμβρη 2011.
Ο «στρατηγός» έδωσε την διαταγή «το ΕΠΑΜ δεξιά» και κατεβήκαμε στη Ριζάρη από τη Βασιλίσσης Σοφίας όπου και διαλυθήκαμε.
Οπότε όταν μιλάμε για «παρακρατικούς» και «πράκτορες» να είμαστε προσεχτικοί!
Τι θα έλεγε ο έξω κόσμος εάν, π.χ. ο «στρατηγός» κατέβαινε στην πορεία με πιστόλι;
Θα έλεγε πως ήταν βλακεία ή κάτι άλλο; Όταν ζεις σε γυάλινο σπίτι, δεν κάνει να πετάς πέτρες.
YΓ3: Απάντησε σ’ αυτό το μήνυμά εάν θέλεις, αλλά, όπως λένε στα αγγλικά, “I’m through with you.”
ΥΓ1: «Μουρμούρα» ακούγεται τόσο από τους «αριστερούς» όσο και τους «δεξιούς» μέσα στο ΕΠΑΜ.
Αλλά αυτό θα σταματήσει σύντομα αφού οι περισσότεροι αριστεροί έχουν καταλάβει τι εστί ΕΠΑΜ και θα αποχωρήσουν (θα «ξεκουμπιστούν» όπως λες χαρακτηριστικά στο τελευταίο μήνυμά σου).
ΥΓ2: Το μπλοκ του ΕΠΑΜ ήταν το μοναδικό που δεν κατάφερε να φθάσει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία στις 17 Νοέμβρη 2011.
Ο «στρατηγός» έδωσε την διαταγή «το ΕΠΑΜ δεξιά» και κατεβήκαμε στη Ριζάρη από τη Βασιλίσσης Σοφίας όπου και διαλυθήκαμε.
Οπότε όταν μιλάμε για «παρακρατικούς» και «πράκτορες» να είμαστε προσεχτικοί!
Τι θα έλεγε ο έξω κόσμος εάν, π.χ. ο «στρατηγός» κατέβαινε στην πορεία με πιστόλι;
Θα έλεγε πως ήταν βλακεία ή κάτι άλλο; Όταν ζεις σε γυάλινο σπίτι, δεν κάνει να πετάς πέτρες.
YΓ3: Απάντησε σ’ αυτό το μήνυμά εάν θέλεις, αλλά, όπως λένε στα αγγλικά, “I’m through with you.”
Π.Μ.
Ένα η Αμερικάνικη Πρεσβεία.
Δύο ο Στρατηγός με το πιστόλι.
Τρία αυτή η επιστολή του κατά Καζάκη-Ε.ΠΑ.Μ.
Τέσσερα οι μαγνητοφωνήσεις προσωπικών συνομιλιών της Πολιτικής-Οργανωτικής Επιτροπής του Ε.ΠΑ.Μ.
Πέντε η επιστολή στην Ελευθεροτυπία κατά Μιντεκίδη.
Ένα η Αμερικάνικη Πρεσβεία.
Δύο ο Στρατηγός με το πιστόλι.
Τρία αυτή η επιστολή του κατά Καζάκη-Ε.ΠΑ.Μ.
Τέσσερα οι μαγνητοφωνήσεις προσωπικών συνομιλιών της Πολιτικής-Οργανωτικής Επιτροπής του Ε.ΠΑ.Μ.
Πέντε η επιστολή στην Ελευθεροτυπία κατά Μιντεκίδη.
Εις το κατά Βλαδίμηρον Ευαγγέλιον (για τον ίδιο το γράφω που είναι μαρξιστο-θρησκόληπτος και κάθε τρεις και λίγο τσαμπουνά κάποιο «βολικό» τσιτάτο) αναφέρεται ρητώς ότι:
«Λάθη επαναλαμβανόμενα συνιστούν σαφή ταξική τοποθέτηση …»
Βέβαια, όπως αναφέρει και ο Αϊνστάιν δύο αντικειμενικότητες μπορεί να είναι άπειρες: το σύμπαν και η ηλιθιότητα και για το πρώτο δεν είμαστε και τόσο σίγουροι.
Αλλά όπως έγραψε και ο Δημήτρης Καζάκης:
«Αυτά κάνουν οι «συναγωνιστές» αναμεταξύ τους; Αν είναι έτσι οι «φίλοι», προσωπικά προτιμώ τους εχθρούς. Τουλάχιστον αυτοί είναι πιο ντόμπροι και ξεκάθαροι. Τώρα αν εσείς δεν τα παίρνετε για να κάνετε τέτοιου είδους προστυχιές, τότε ζητάμε ταπεινά συγνώμη. Πάντα υπάρχουν κάποιοι που το κάνουν για ίδιον όφελος και κάποιοι από απίστευτη ηλιθιότητα. Ωστόσο δεν αλλάζει καθόλου η κατάσταση. Η ηλιθιότητα αυτού του μεγέθους ισοδυναμεί εκ των πραγμάτων με διατεταγμένη υπηρεσία. Κι εδώ τελειώνει κάθε συζήτηση.»
«Λάθη επαναλαμβανόμενα συνιστούν σαφή ταξική τοποθέτηση …»
Βέβαια, όπως αναφέρει και ο Αϊνστάιν δύο αντικειμενικότητες μπορεί να είναι άπειρες: το σύμπαν και η ηλιθιότητα και για το πρώτο δεν είμαστε και τόσο σίγουροι.
Αλλά όπως έγραψε και ο Δημήτρης Καζάκης:
«Αυτά κάνουν οι «συναγωνιστές» αναμεταξύ τους; Αν είναι έτσι οι «φίλοι», προσωπικά προτιμώ τους εχθρούς. Τουλάχιστον αυτοί είναι πιο ντόμπροι και ξεκάθαροι. Τώρα αν εσείς δεν τα παίρνετε για να κάνετε τέτοιου είδους προστυχιές, τότε ζητάμε ταπεινά συγνώμη. Πάντα υπάρχουν κάποιοι που το κάνουν για ίδιον όφελος και κάποιοι από απίστευτη ηλιθιότητα. Ωστόσο δεν αλλάζει καθόλου η κατάσταση. Η ηλιθιότητα αυτού του μεγέθους ισοδυναμεί εκ των πραγμάτων με διατεταγμένη υπηρεσία. Κι εδώ τελειώνει κάθε συζήτηση.»
Αλήθεια, τι σημαίνει το: “I’m through with you.”; Μήπως ότι είναι εφοδιασμένος με σύγχρονα μέσα παρακολούθησης; Ή μήπως ότι η λογική δομή του εγκεφάλου του βρίσκεται σε ασύμβατη σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα; Ή μήπως χαμπάρι δεν έχει από αγγλικά; Θα μπορούσε να εικάσει κάποιος πως συμβαίνουν και τα τρία … Η καταφυγή του στον μαρξισμό -ότι δηλαδή παπαγάλισε και κακοποιημένα ογκανίζει- δεν έχει καμιά σχέση με την επανάσταση, παρά είναι ένας μανδύας για να κρύψει την χαμηλή του αυτοεκτίμηση ή ενδεχομένως θα έλεγαν κάποιοι μια λανθάνουσα νόσο … Αλλά για ψυχαναλυτικές συμβουλές χρειάζεται ειδικός. Τζάμπα μαθήματα Μαρξισμού ναι, την ψυχανάλυση (και την μαγκιά …) θα την πληρώσει …
Μετά από αυτές τις επιθέσεις με ψευδομαρξιστικό μανδύα που είναι όλες άστοχες και κακόβουλες όπως αποδείξαμε και τις οποίες έγραψε όχι τόσο για να επιτεθεί κριτικά στον Καζάκη, αλλά πιθανώς και για να ξεφουσκώσει από κάποια αιώνια πληγή που τον κατατρώει χρόνια και να πει κι αυτός: «κοιτάξτε με ρε γαμώτο υπάρχω και εγώ», πρέπει να μάθει μεταξύ άλλων πως ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορέσει ίσως να γίνει κάποτε «σημαντικός» είναι ακριβώς το μέγεθος της ασημαντότητάς του. Διότι έτσι όπως ξεσκεπάζουμε τους εισοδιστές πράκτορες μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. από όποια πολιτική ιδεολογία ή υπηρεσία και αν προέρχονται, και όσο σημαντικοί και αν θέλουν να γίνουν για την ιδεολογία ή την υπηρεσία τους, για αυτούς θα ισχύει πάντα και μόνον το γνωστό απόφθεγμα του Αριστοτέλη Ωνάση: «στραγαλάς θα πεθάνεις».
Μετά από αυτές τις επιθέσεις με ψευδομαρξιστικό μανδύα που είναι όλες άστοχες και κακόβουλες όπως αποδείξαμε και τις οποίες έγραψε όχι τόσο για να επιτεθεί κριτικά στον Καζάκη, αλλά πιθανώς και για να ξεφουσκώσει από κάποια αιώνια πληγή που τον κατατρώει χρόνια και να πει κι αυτός: «κοιτάξτε με ρε γαμώτο υπάρχω και εγώ», πρέπει να μάθει μεταξύ άλλων πως ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορέσει ίσως να γίνει κάποτε «σημαντικός» είναι ακριβώς το μέγεθος της ασημαντότητάς του. Διότι έτσι όπως ξεσκεπάζουμε τους εισοδιστές πράκτορες μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. από όποια πολιτική ιδεολογία ή υπηρεσία και αν προέρχονται, και όσο σημαντικοί και αν θέλουν να γίνουν για την ιδεολογία ή την υπηρεσία τους, για αυτούς θα ισχύει πάντα και μόνον το γνωστό απόφθεγμα του Αριστοτέλη Ωνάση: «στραγαλάς θα πεθάνεις».
Διότι όταν ζεις σε «γυάλινο σπίτι» όπως είναι ένα μέτωπο «δεν κάνει να πετάς πέτρες» -τουλάχιστον πραγματικές. Το Ε.ΠΑ.Μ. είναι μέτωπο και έτσι γυάλινο σπίτι όπου μπορούν -από τη φύση του οργανισμού ως μετώπου- να παρεισφρήσουν σχετικά εύκολα χαφιέδες και πράκτορες σαν και του λόγου του και να πετούν πραγματικές πέτρες. Αν είχε διεισδύσει σε αμιγώς κι αποκλειστικά ταξικό κόμμα είναι σίγουρο ότι κάνοντας τα αντίστοιχα παρόμοια με αυτά που έκανε στο μέτωπο δεν θα ακολουθούσε καμιά ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση όπως τώρα και ο ίδιος πιθανώς θα βρισκόταν κάποια στιγμή στα καλά καθούμενα πεταμένος μπρούμυτα σε κάποιο χαντάκι, άλλα παρόλα αυτά πανηγυρίζει σαν κακομοίρης δείχνοντας-φανερώνοντας-αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα το πολύ μικρό εύρος του ως πράκτορας μεγέθους Θ.Β. που δεν μπορεί να εισχωρήσει για χαφιεδισμό και υπονόμευση πουθενά χωρίς να αποκαλυφθεί τόσο ο ίδιος όσο και οι υποκινητές του. Αλλά τόσο ο ίδιος όσο κι οι όποιοι υποκινητές ξεχνάνε κάτι: πως όποιος ανακατεύεται με μετωπικό σχηματισμό ναι μεν δεν κινδυνεύει να βρεθεί στα χαντάκια ό,τι κι αν κάνει, αλλά από την άλλη αποκαλύπτεται πανεύκολα και αχρηστεύεται ως πράκτορας καθ’ όλη τη διάρκεια της λοιπής καριέρας και σταδιοδρομίας του χάνοντας αυξήσεις και προαγωγές. Άντε λοιπόν και περαστικά τους …
Ξέρω βέβαια πως το λουλουδάκι μας, ως επαναστάτης και υπερασπιστής του «διεθνισμού», μόλις θα τα βρει μπαστούνια με την απάντησή μας, θα σπεύσει να βρει πατήματα στο κείμενο -λέξη προς λέξη- για να μας σύρει στα αστικά δικαστήρια ή να μας προβοκάρει και διασύρει στον αστικό τύπο. Συμπεριφορές που πολύ του ταιριάζουν από ταξικής απόψεως, ως ιδεολογικού εκπροσώπου μιας παρακμασμένης και διεφθαρμένης κοινωνικής τάξης που στερείται επιχειρημάτων λόγου, πέρα από τα γνωστά φληναφήματα του με τα οποία αναγκάστηκα να ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο.
Ας κάνει ότι νομίζει και ας μην φοβάται για τις όποιες συνέπειες από μέρους μας. Δεν πρόκειται να εκτελεστεί κι ούτε η οικογένειά του πρόκειται να πάθει οτιδήποτε από κάποιον όποιον Μιντεκίδη. Η τιμωρία για τις αθλιότητες του θα επιβληθεί και εκτελεστεί στα πλαίσια ενός κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος εμφορούμενου από τις ολότελα αντίθετες αρχές και άξιες από τις δικές του. Αρκούμενος στην αρμόζουσα εκ μέρους μου απάντηση δύναμαι να αναμένω την εκτέλεση της πρέπουσας αντίστοιχης ποινής στο αρμόδιο ιστορικό δικαστήριο και χρόνο.
Εμείς στο Ε.ΠΑ.Μ. δεν είμαστε θιασώτες της ατομικής τρομοκρατίας για να κυνηγάμε τον όποιο χαφιεδο-πρακτορίσκο με το περίστροφο ανά χείρας. Αντιθέτως, αυτός είναι καθεστωτικός τρομοκράτης που μιλώντας για «ένοπλο στρατηγό» θέλησε να προκαλέσει την επέμβαση της αστικής δικαιοσύνης. Κατόπιν, και αφού έλαβε το μήνυμα ότι θα λάβει την δέουσα απάντηση αυτός και οι όμοιοί του, έστειλε αμέσως στην Ελευθεροτυπία σημείωμα προς δημοσίευση όπου μου φόρτωνε την ευθύνη για ό,τι πάθει ο ίδιος και η οικογένεια του, επιδιώκοντας πάλι να εγκαλέσει το Ε.ΠΑ.Μ. για τρομοκρατία. Αν ελπίζει ότι μετά από όλα αυτά θα υπάρξει μελλοντική λαϊκή δικαιοσύνη που θα τον αθωώσει είναι αναφαίρετο δικαίωμα του, όπως και κάθε ενόχου πριν την απαγγελία της καταδίκης. Εγώ από μέρους μου άσκησα τα όπλα της κριτικής με πλήρη επίγνωση ότι ο μόνος αρμόδιος να ολοκληρώσει το έργο είναι τελικά ο ίδιος ο ελληνικός λαός που επιτελεί το έργο της ιστορίας του.
Ξέρω βέβαια πως το λουλουδάκι μας, ως επαναστάτης και υπερασπιστής του «διεθνισμού», μόλις θα τα βρει μπαστούνια με την απάντησή μας, θα σπεύσει να βρει πατήματα στο κείμενο -λέξη προς λέξη- για να μας σύρει στα αστικά δικαστήρια ή να μας προβοκάρει και διασύρει στον αστικό τύπο. Συμπεριφορές που πολύ του ταιριάζουν από ταξικής απόψεως, ως ιδεολογικού εκπροσώπου μιας παρακμασμένης και διεφθαρμένης κοινωνικής τάξης που στερείται επιχειρημάτων λόγου, πέρα από τα γνωστά φληναφήματα του με τα οποία αναγκάστηκα να ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο.
Ας κάνει ότι νομίζει και ας μην φοβάται για τις όποιες συνέπειες από μέρους μας. Δεν πρόκειται να εκτελεστεί κι ούτε η οικογένειά του πρόκειται να πάθει οτιδήποτε από κάποιον όποιον Μιντεκίδη. Η τιμωρία για τις αθλιότητες του θα επιβληθεί και εκτελεστεί στα πλαίσια ενός κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος εμφορούμενου από τις ολότελα αντίθετες αρχές και άξιες από τις δικές του. Αρκούμενος στην αρμόζουσα εκ μέρους μου απάντηση δύναμαι να αναμένω την εκτέλεση της πρέπουσας αντίστοιχης ποινής στο αρμόδιο ιστορικό δικαστήριο και χρόνο.
Εμείς στο Ε.ΠΑ.Μ. δεν είμαστε θιασώτες της ατομικής τρομοκρατίας για να κυνηγάμε τον όποιο χαφιεδο-πρακτορίσκο με το περίστροφο ανά χείρας. Αντιθέτως, αυτός είναι καθεστωτικός τρομοκράτης που μιλώντας για «ένοπλο στρατηγό» θέλησε να προκαλέσει την επέμβαση της αστικής δικαιοσύνης. Κατόπιν, και αφού έλαβε το μήνυμα ότι θα λάβει την δέουσα απάντηση αυτός και οι όμοιοί του, έστειλε αμέσως στην Ελευθεροτυπία σημείωμα προς δημοσίευση όπου μου φόρτωνε την ευθύνη για ό,τι πάθει ο ίδιος και η οικογένεια του, επιδιώκοντας πάλι να εγκαλέσει το Ε.ΠΑ.Μ. για τρομοκρατία. Αν ελπίζει ότι μετά από όλα αυτά θα υπάρξει μελλοντική λαϊκή δικαιοσύνη που θα τον αθωώσει είναι αναφαίρετο δικαίωμα του, όπως και κάθε ενόχου πριν την απαγγελία της καταδίκης. Εγώ από μέρους μου άσκησα τα όπλα της κριτικής με πλήρη επίγνωση ότι ο μόνος αρμόδιος να ολοκληρώσει το έργο είναι τελικά ο ίδιος ο ελληνικός λαός που επιτελεί το έργο της ιστορίας του.
Επίμετρο
Είναι πολλοί που με το άρθρο μας αυτό θα θεωρήσουν ότι απομακρύνοντας τόσο ξεκάθαρα τον κίνδυνο μετατροπής του Ε.ΠΑ.Μ. σε ένα αριστερό γκρουπούσκουλο επιτείναμε τον κίνδυνο μετατροπής του σε κάτι αντιδιαμετρικό και σκοτεινό. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι εντελώς αντίθετη. Αν οι παραδοσιακά δεξιοφερείς πατριώτες αφυπνιστούν από τα λόγια μας και κατανοήσουν ποιός ήταν πάντα πολιτικά ο αληθής μεγάλος πατριώτης -που ακριβώς επειδή είναι πραγματικός εθνιστής πατριώτης είναι και πραγματικός διεθνιστής- και μεταστραφούν στην κατεύθυνση του Επιστημονικού Σοσιαλισμού και της πολιτικής που εκφράζει, θα είναι η μεγαλύτερη νίκη συνείδησης του λαϊκού κινήματος όσο και αν την απεύχονται για τους ιδιοτελείς συστηματο-καθεστωτικούς τους λόγους τα διάφορα αριστεροφερή μορφώματα που εκτρέφουν οι όποιες τυχούσες πρακτορο-χαφιέδικες γκρούπες. Και αν κάποιοι της αυτής ιδεολογίας και δεοντολογίας με αυτές έχουν διεισδύσει στο Ε.ΠΑ.Μ., πολύ καλά θα κάνουν να «ξεκουμπιστούν» ακολουθώντας το ιστορικό παράδειγμα: «με τον Μάθεση, Τυρίμο, Μανωλέα και τα άλλα παιδιά …».
Και εδώ αγαπητοί συναγωνιστές κλείνοντας πρέπει να εξηγήσω γιατί ζήτησα να μου αφήσετε αυτό τον ανθό για να λάβει ο ίδιος και οι όμοιοί του και τα αφεντικά τους την δέουσα απάντηση: Εκφράζοντας καθαρά την Μαρξιστική τάση μέσα στο μέτωπο ήταν λογικό να πέφτει σε εμένα και τους ομοϊδεάτες συντρόφους μου το βάρος για την απάντηση που έπρεπε να δοθεί σε κακόβουλες επιθέσεις που προέρχονται από κάποιες τάχα «μαρξιστικές» θέσεις. Διότι όχι μόνον οφείλουμε να υπερασπιστούμε ως μαρξιστές το μέτωπο στο οποίο συμμετέχουμε ενεργά και μάχιμα, αλλά και την ίδια τη δική μας θέση-τοποθέτηση μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. Θέση και τοποθέτηση που προκύπτει άμεσα και αναγκαία από την μαρξιστική μας ταυτότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου