Αν στην περίπτωση του Κλάδου του Δαβίδ η ομάδα θεωρούσε ότι βρισκόταν σε άμυνα, η Αούμ Σινρικίο πέρασε συνειδητά σε επίθεση. Το στίγμα της Αούμ Σινρικίο έμεινε στη σύγχρονη ιστορία, όταν το 1995 επετέθη με το αέριο σαρίν στο μετρό του Τόκιο, με αποτέλεσμα τον θάνατο 12 ανθρώπων και τον τραυματισμό χιλιάδων. Η Αούμ Σινρικίο υπήρξε μια οργάνωση κατά βάση θρησκευτική, που συνδύαζε στοιχεία από τον Βουδισμό, τον Ινδουισμό, τον Ταοισμό, με μια εσχατολογία χριστιανικού τύπου και μια πολιτική τοποθέτηση στον χώρο της ιαπωνικής άκρας δεξιάς.Ιδρυτής ήταν ο Τσιζούο Ματσιμότο. Στην αρχή, η πορεία της ζωής του τυφλού Ιάπωνα θα μπορούσε να είναι αυτή ενός οποιουδήποτε συνηθισμένου ερευνητή των σύγχρονων θρησκευτικών ρευμάτων. Έχοντας από νωρίς εκδηλώσει ενδιαφέρον για τις εναλλακτικές θεραπείες, μετά τη μετακόμιση αυτού και της συζύγου του στο Τόκιο, άρχισε να αναπτύσσει έντονο ενδιαφέρον για τα θρησκευτικά ζητήματα. Η πρώτη του συμμετοχή σε θρησκευτική οργάνωση ήταν στην «Αγκόνσου», μια ομάδα που κήρυττε την απελευθέρωση από το κακό κάρμα μέσω διαλογισμού - μια ιδέα που πέρασε αργότερα παραλλαγμένη στην οργάνωση που ο ίδιος ίδρυσε.
Ο Ματσιμότο και η σύζυγός του άρχισαν το 1984 να παραδίδουν μαθήματα γιόγκα, κερδίζοντας έτσι τους πρώτους ακολουθούντες που θα γίνονταν αργότερα οι οπαδοί της Αούμ Σινρικίο. Επιστρέφοντας το 1987 από την Ινδία όπου ισχυρίστηκε ότι έλαβε τη φώτιση, άλλαξε το όνομά του σε Σόκο Ασαχάρα και λίγο αργότερα ονόμασε την ομάδα του «Αούμ Σινρικίο», δύο λέξεις που στα σανσκριτικά σημαίνουν «συμπαντικές δυνάμεις καταστροφής και δημιουργίας» και «διδασκαλία της υπέρτατης αλήθειας», αντίστοιχα. Το 1989, η οργάνωση μετά από δικαστικό αγώνα. πέτυχε αναγνώριση σύμφωνα με τον ιαπωνικό νόμο περί θρησκευτικών οργανώσεων, πράγμα που σήμαινε δικαίωμα ιδιοκτησίας, κρατική προστασία από εξωγενείς παράγοντες και φοροαπαλλαγές.Το πρώτο παράξενο συμβάν στην ιστορία της ομάδας του Ασαχάρα είναι η εξαφάνιση του Σακαμάτο Τσουτσούμι, ενός δικηγόρου που είχαν προσλάβει γονείς μελών της οργάνωσης, εναντίον της, μαζί με τη σύζυγο και το νεαρό παιδί του. Η οργάνωση κατηγορήθηκε γι’ αυτό, δεν στάθηκε όμως δυνατόν να αποδειχθεί το παραμικρό εις βάρος της. Τα πτώματα της οικογένειας Σακαμάτο δεν βρέθηκαν παρά σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, το 1995, σε τρεις διαφορετικές ορεινές τοποθεσίες.
Η ουσιαστική αλλαγή στους στόχους της οργάνωσης έγινε όταν μετά την εκλογική αποτυχία των υποψηφίων της στις γενικές εκλογές του 1989, ο Ασαχάρα αποφάσισε ότι αφού δεν μπορούσε να σώσει τον κόσμο, θα έπρεπε να επικεντρωθεί στη σωτηρία των οπαδών του από τον αναπόφευκτο Αρμαγεδδώνα. Έτσι, άρχισαν να κατασκευάζουν πυρηνικά καταφύγια και απομονωμένα καταλύματα «μακριά από την κοσμική τρέλα». Η εσωστρέφεια εντός των κόλπων της οργάνωσης έγινε ακόμα πιο έντονη και η ηγεσία ισχυροποιήθηκε περαιτέρω, γεγονός που επέτρεψε να λάβουν χώρα οι πρώτες εγκληματικές ενέργειες μεγάλης εμβέλειας.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του κατηγορούμενου για την επίθεση στο μετρό Τακαχάσι Μασάο, το 1993 ο Ασαχάρα έδωσε εντολή για κατασκευή του γνωστού από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο νευροπαραλυτικού αερίου σαρίν, έργο που έφερε επιτυχώς εις πέρας ο επικεφαλής του τμήματος έρευνας χημικών όπλων της οργάνωσης, χημικός Τσουχίγια Μασάμι.Τον Ιούνιο του 1994 εφτά άνθρωποι πέθαναν και εκατοντάδες ασθένησαν από επίθεση με σαρίν στο Κίτα Φουκάσι. Στόχος ήταν τρεις δικαστές που είχαν αναλάβει υπόθεση σχετική με την οργάνωση. Στις εννέα του επόμενου μήνα, αναφέρθηκε ότι μετά από διαρροή αερίου, εθεάθησαν μέλη της Αούμ Σινρικίο με μάσκες στα πρόσωπα να εγκαταλείπουν πανικόβλητα κτίριο με τεχνικές εγκαταστάσεις. Στη χλωρίδα της περιοχής γύρω από το σημείο του συμβάντος σημειώθηκαν ασυνήθιστες βλάβες. Την ίδια εποχή η Αούμ Σινρικίο συγκρότησε τη δική της κυβέρνηση κατά τα πρότυπα μιας νόμιμα εκλεγμένης.
Από πλευράς γεγονότων, η πιο σημαντική χρονιά για την Αούμ Σινρικίο ήταν το 1995. Τον Ιανουάριο αποκαλύφθηκε η σχέση των δύο συμβάντων του καλοκαιριού του 1994, τον Μάρτιο η αστυνομία εισέβαλε στα κεντρικά της γραφεία στην Οσάκα, συλλαμβάνοντας τρία μέλη με την κατηγορία της συμμετοχής σε απαγωγή και λίγο μετά έγινε η τρομερή επίθεση που έκανε την Οργάνωση παγκοσμίως γνωστή. Στις 30 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε απόπειρα δολοφονίας του αρχηγού της αστυνομίας Κουνιμάστου, ενώ ακολούθησαν και άλλες θανατηφόρες επιθέσεις με αέριο σε τρένα, στην ευρύτερη Περιφέρεια Τόκιο - Γιοκοχάμα.
Το παράξενο στην Ιστορία δεν είναι ότι η Αούμ Σινρικίο εξακολουθεί να υπάρχει με το όνομα «Αλεφ» κάτω από την ηγεσία του Φουχιμίρο Τζόγιου - και απ’ ό,τι μας λένε υπό του “άγρυπνου” βλέμματος των Αρχών - έχοντας αποκηρύξει τις δολοφονικές επιθέσεις, τιμώντας όμως ακόμα τον Ασαχάρα. Το παράξενο είναι η συνολική στάση του ιαπωνικού κράτους απέναντι στην Οργάνωση πριν και μετά την επίθεση στον σταθμό του Τόκιο. Οι ιαπωνικές αρχές, σε αντίθεση με τις αμερικάνικες στην περίπτωση του Γουάκο, έδωσαν την αίσθηση μιας αρκετά χαλαρής και επιεικούς αντιμετώπισης της Αούμ Σινρικίο, έτσι ώστε να γεννάται το καχύποπτο ερώτημα: Η στάση των Αρχών ήταν αφελής ή σκόπιμη;Τέτοιες εκδηλώσεις New Age γίνονται άκρως επικίνδυνες, όχι μόνο
για την κοινωνία αλλά και για την ίδια την εξουσία, η οποία απειλείται από ομάδες που είναι ικανές για ανεξέλεγκτες δυναμικές ενέργειες. Σε μια προσπάθεια ελέγχου της κατάστασης, οι «επικίνδυνες για τη δημόσια ασφάλεια αιρέσεις» χαρακτηρίζονται ως «τρομοκρατικές οργανώσεις», μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με άλλες πολιτικές-θρησκευτικές ένοπλες ομάδες και εντάσσονται στο πλαίσιο του «αγώνα κατά της τρομοκρατίας» που διεξάγει η «Νέα Παγκόσμια Τάξη». Ο νέος εχθρός χρησιμοποιείται από την υφιστάμενη εξουσία ως δικαιολογία για περιστολή
των ελευθεριών και εξάπλωση του ασφυκτικού ελέγχου της. Η απαραίτητη, για την «εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας», «κοινωνική ειρήνη» πρέπει να επιβληθεί, ακόμα και με τη βία, η οποία πρέπει να παραμείνει αποκλειστικό προνόμιο των ισχυρών του κόσμου.
Όσο ακόμα όμως, ο ανθρώπινος παράγοντας παραμένει ανεξέλεγκτος, πρέπει να αναμένουμε όλο και πιο ακραία και αποτελεσματικά χτυπήματα από τους αντιπαρατιθέμενους ακτιβιστές όλων των τύπων, «θρησκευτικά φανατικούς». «αιρετικούς σεχταριστές», «πολιτικούς εξτρεμιστές», «λαϊκούς αγωνιστές», όποιους και να επιλέξει, όπως και να θέλει να τους αποκαλέσει κανείς.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Από το βιβλίο «Νέα Παγκόσμια Τάξη. Η Αθέατη Όψη», εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ - συγγραφέας του συγκεκριμένου άρθρου: Αλέξανδρος Κυβέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου