Γράφει ο Πέτρος Κωστόπουλος:
Έπαθα διπλό σοκ με τις φωτογραφίες που είδα από τις συλλήψεις των δραστών για τις ληστείες στην Κοζάνη. Το πρώτο το έπαθα βλέποντας τις ηλικίες των παιδιών. Το δεύτερο από το ξύλο που είχαν φάει. Για να ξεκινήσω από το δεύτερο, εύχομαι αυτά τα σημάδια από ξυλοδαρμό να έχουν γίνει κατά τη διάρκεια σύλληψης και όχι εκδικητικά εκ των υστέρων. Δεν παίζουμε στο 24 με τον Κίφερ Σάντερλαντ να βασανίζει Άραβες τρομοκράτες στα πλατό του Fox Channel. Η συντεταγμένη πολιτεία αντιδρά διαφορετικά, για αυτό άλλωστε και δεν ισχύει πλέον η ποινή του θανάτου. Δεν πιστεύω βέβαια ότι και οι πιτσιρικάδες παραδόθηκαν αμαχητί, καλάσνικοφ κουβάλαγαν… Θα δούμε. Πάντως δεν μπορούμε να την πέφτουμε στην Αστυνομία με οποιαδήποτε αφορμή. Δεν μπορεί οι αστυνομικοί των 700 ευρώ να είναι μόνιμα και κερατωμένοι και δαρμένοι. Δεν μπορεί να τους κράζεις από τη μια ότι δεν κάνουν τίποτα και από την άλλη μόλις πετυχαίνουν κάτι να τους την πέφτεις με ευκολία και χωρίς να ξέρεις για τον τρόπο που το κατάφεραν. Ας μπει ο καθένας από μας στη θέση του αστυνομικού που μπορεί να τον πυροβολήσει ο οποιοσδήποτε και τα τελευταία χρόνια τους έχουν πυροβολήσει πολλοί, είτε τρομοκράτες είτε κακοποιοί. Δεν θα γίνει η Ελλάδα βέβαια Τέξας με σερίφηδες αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος-όχι μόνο αστυνομικός- που θα του ρίχνανε και αυτός θα κοίταζε. Όταν ζητάς από τον αστυνομικό να σου προστατέψει το σπίτι-ή το παιδί σε άλλες περιπτώσεις- δεν νομίζω ότι του το ζητάς να το κάνει με λουλούδια. Όχι για τίποτε άλλο, απλά γιατί μάλλον δεν γίνεται.
Το πιο σοβαρό είναι η ηλικία των παιδιών. Σκέφτομαι ότι ούτε και στην χούντα δεν υπήρχε τέτοια οργή στους πιτσιρικάδες όταν μας σάπιζαν οι αστυνομικοί με κάθε ευκαιρία στο ξύλο. Και εδώ δεν μιλάμε για έναν ή για δύο ή για πέντε. Οι Πυρήνες φαίνεται πως έχουν δεκάδες μέλη, πάνω από 40 διαπιστωμένα μέχρι στιγμής. Είδα τη φατσούλα του Ρωμανού και κάτι έπαθα. Θα μπορούσε να είναι συμμαθητής της κόρης μου. Το σοκ που έζησε ως παρών στο θάνατο του φίλο του από τη σφαίρα του Κορκονέα δεν μπορεί να μην έπαιξε τον ρόλο του. Όλοι σε αυτή την ηλικία θα θέλαμε να πάρουμε εκδίκηση για τον θάνατο του φίλου μας. Αλλά από εκεί μου φαίνεται μεγάλος ο δρόμος μέχρι το καλάσνικοφ και τις ληστείες. Δεν μπορώ να δεχθώ ανοησίες που διάβασα σήμερα για καλοβαλμένους, κακομαθημένους πιτσιρικάδες που πήραν ίσως για χαβαλέ τα όπλα. Για να μιλάς έτσι χρειάζεσαι IQ επιπέδου ραδικιού. Στο φινάλε αν το κοιτάξεις και ιστορικά και στην τρομοκρατία και στις σοβαρές επαναστάσεις οι αρχηγοί ήταν κατά κόρον γεννήματα-θρέμματα της αστικής τάξης. Εδώ βέβαια δεν μιλάμε για καμια επανάσταση αλλά για ένα φαινόμενο που σε τρομοκρατεί ως προς τη γενεσιουργό του αιτία. Που δυστυχώς δεν την ξέρω και δύσκολα την καταλαβαίνω…
Ναι, είμαστε μια διαβρωμένη κοινωνία, ναι στο ρουσφέτι, στη συναλλαγή και τη διαπλοκή πατούσαμε τα τελευταία 40 χρόνια, ναι βολευτήκαμε το 99% μέσα σ’ αυτό, όμως τι; Η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Γαλλία ή ακόμη η Ιταλία ζούσαν σε καλύτερες κοινωνίες; Γιατί εκεί δεν βλέπεις αυτό το φαινόμενο της τρομοκρατίας επί 40 χρόνια; Η Ιταλία το έζησε όταν ακόμα δεν ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα όπως είναι τώρα κι όταν δεν είχαν ακόμη και τον Μπερλουσκόνι για πρωθυπουργό. Πάντα φταίει βέβαια η μεγαλύτερη γενιά για αυτό που παραδίδει την επόμενη. Όμως και εμάς με τη σειρά μας τι κοινωνία μας παρέδωσαν οι προηγούμενοι; Του Εμφυλίου, του Διχασμού, του άσπρου-μαύρου, της χούντας, της υπανάπτυξης και της μιζέριας.
Δεν ξέρω και δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα που θέτω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι βλέποντας τα πιτσιρίκια δεν μ’ έπιασε θυμός για αυτά. Κάπου αισθάνθηκα στενόχωρα γλυκά για αυτά. Στην ουσία κατέστρεψαν τη ζωή τους και θα μπορούσαν να έχουν καταστρέψει με τη σειρά τους και τις ζωές άλλων ανθρώπων, οριστικά. Όταν ξεκινήσεις με τα καλάσνικοφ δεν σταματάς, ακόμα και η 17 Νοέμβρη ξεκίνησε από στόχους συμβολικούς και στο τέλος θα μπορούσε να καθαρίσει τον καθένα. Έτσι έγινε και με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Αν ένοιωσα θυμό, ναι ένοιωσα θυμό, για μας τους μεγαλύτερους και κυρίως για αυτούς που είμαστε γονείς και που νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε τα ίδια μας τα παιδιά ακόμα και όταν για τους δικούς τους λόγους είναι πνιγμένα στην οργή. Και η οργή είναι τυφλή, δεν ξέρεις ποτέ που βγάζει, ειδικά στην ηλικία που αισθάνεσαι αθάνατος…
Πηγή: koolnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου