- Η λέξη «μάγκας» έχει μακρά ιστορία.
Ξεκινά τα χρόνια της Εθνικής Επαναστάσεως, όπου και οι επαναστατημένοι
πατριώτες διαιρούνται σε ενωμοτίες (σώματα/ένοπλες ομάδες) από τους
οπλαρχηγούς, καθεμία εκ των οποίων ονομάζεται «Μάγκα» και ο αρχηγός της
«Μάγκατζης». Τα χρόνια που ακολουθούν πλάθουν σκοτεινώ τω τρόπω τη λέξη.
Το 1831 ο Κωλέτης στρατολογεί κάθε «λούμπεν» στοιχείο της ελεύθερης, μα
βαθειά αποσαθρωμένης ελληνικής κοινωνίας και δημιουργεί σώμα καθαίρεσης
του Αυγουστίνου Καποδίστρια, ο οποίος μετά τον θάνατο του Ιωάννου είχε
γίνει Κυβερνήτης της Ελλάδος. Λόγω των κλοπών, των αναταραχών, των
καυγάδων, των παθογενειών εν τέλει, που δημιουργούσαν οι «μάγκες» του
Κωλέτη, αρχίζουν να χαρακτηρίζονται από τους «μάγκες» των άλλων
οπλαρχηγών «Μοσχόμαγκες» υποτιμητικά, έως και το 1843 οπότε και ο
αρχηγός των σχηματίζει Κυβέρνηση με συνέπεια να βρίσκουν πλέον συντροφιά
μέσα σε καπηλειά, «τεκέδες», χαμαιτυπεία και υπόγεια. Που και πού, σε
κάποιο στενό, σκορπάει ακόμα τρόμο, λυσσασμένη και βαρειά η άλλοτε πάντα
παρούσα φωνή του περίφημου Μπαϊρακτάρη, πρώτου αστυνομικού διευθυντή
Αθηνών και πρόγονο του δημιουργού των γνωστών κεμπάμπ στο μοναστηράκι,
να φωνάζει: «Φέρτε μου το γουρνοψάλιδο! Θα δείξω ΕΓΩ σ’ αυτά τα ζαγάρια,
τους ψωρόμαγκες της μισής οκάς τι θα πεί άνδρας!», και να τους κόβει το
μισό μουστάκι ή το ένα μανίκι του σακακιού που κρεμόταν. Οι «μάγκες»
κρύφτηκαν από ντροπή, και έπειτα ξανακαλέστηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες
του 1896 για να πατάξουν την εγκληματικότητα που εισήγαγαν οι τουρίστες
των Ολυμπιακών , εφόσον όπως καταλαβαίνετε έχουν και οι διαβασμένοι
Ευρωπαίοι ελαττώματα, όχι μόνο εμείς.
Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας, για να εντοπίσουμε τους «μάγκες» να σκάνε μύτη στα γνωστά λημέρια των «τεκέδων» ανάμεσα σε βαρύ καπνό και βρισιές, μεταξύ μοιραίων συφοριασμένων βιοπαλαιστών, να λογαριάζουν τη σκληρή καθημερινότητα, να πίνουν, να «καθαρίζουν» τις βρωμιές τους και να μελετούν τη δική τους αλήθεια, καθώς μοιράζουν ξεγνοιασιά στους μοναχικούς μποέμ. Φιλοσοφία ρεμπέτικου και τραγούδια πρόσφορα μέχρι σήμερα να επικυρώσουν το σεκλέτι, όποιου ορχείται παρακαλώντας το Θεό (Ζευ-Ζεί) για ψωμί (Μπέκο), παλλόμενος, οραματιζόμενος με άρση τε και πτώση, την τελική ένωση του θνητού ανθρώπου με το Θεό, χτυπώντας το χέρι στο πάτωμα και το πάτωμα να κρούει την αυλόπορτα της Κυβέλης σαν να αγγίζει ο χορευτής έναν αλησμόνητο έρωτα. Εκεί, λοιπόν, συνθέτονται τραγούδια μεγάλα όπως “Του Βοτανικού ο Μάγκας, Έμαθα πως είσαι μάγκας, Ε ντε λα μαγκέ ντε Βοτανίκ, Πού 'σουν μάγκα το Χειμώνα, ή Μάγκας βγήκε για σεργιάνι..” κ.α. που τόσο αγάπησε ο Έλληνας, διά να τα κάνει κλασσικά, και να προκαλούν συνεχή πικρία στη σημερινή μας ελίτ των σαλονιών, τη μεστωμένη εστέτ προοδευτισμό, παραχαραγμένη δημοκρατία, αριστερισμό, ανθρώπινη εκμετάλλευση, νόθα αγάπη, ξενολατρία, ξιπασμό, άκρατο μιμητισμό και πολιτισμική δουλεία. Τα λόγια του Παπανούτσου εντείνουν τη μανιοκατάθλιψή των: «Καμιά φορά σκέφτομαι τι ωραίο θα ήταν να ‘χα μάθει να πηγαίνω και σε καμιά ταβέρνα, όπως ο Βάρναλης…».
Έχουμε τρείς εκδοχές για την προέλευση της λέξης «μάγκας» :
∙ από τη μάγκα «ενωμοτία άτακτων πολεμιστών»
∙ από το Λατινικό mango, -onis «έμπορας σκλάβων, έμπορας απατηλός» (Ν. Ανδριώτης),
∙ από τη μάνικα κατά τον Γ. Μπαμπινιώτη με την ερμηνεία ότι υπήρχε η συνήθεια να δίνονται σε ευγενείς ιππότες τα μανίκια των κυριών της αυλής.Αν πάρουμε την τρίτη εκδοχή, η οποία και φαίνεται ορθότερη, έχουμε να κάνουμε με ιπποτικές συμπεριφορές. Το χαρακτηριστικό στοιχείο του μανικιού σχετίζεται με τη λέξη «κουτσαβάκης», παραπλήσιο του «μάγκας», που περπατά με το ένα μανίκι αφόρετο και κουτσαίνει (κουτσά + βαίνω){ Σύμφωνα με τον Επαμεινώνδα Στασινόπουλο το όνομα έχει προέλθει από τον Δημήτριο Κουτσαβάκη, δεκανέα του ιππικού επί Όθωνα και διάσημο καβγατζή.}. Ο ιπποτισμός, βέβαια, εφόσον δεν μιλάμε αμιγώς για Ιστορία είναι απαγορευμένος σήμερα. Πόσες ομάδες πίεσης ‘‘απελευθερωμένων’’ φεμινιστριών διατείνονται για τα δικαιώματα των μπροστά στην αντρική καταπίεση; Ας ελπίσουμε να μην πέσει το παρόν στα χέρια τους. Γνωρίζουμε την άποψη των για τη Barbie, το προπαγανδισμένο role model της Πατριαρχίας με τη γυναίκα νοικοκυρά-αντικείμενο (ενίοτε αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω λίγο θετική ενέργεια στη καθημερινότητά των ακτιβιστών/ακτιβιστριών αυτών!).
Η τρίτη εκδοχή μας ανοίγει την πύλη για την θετική σημασία του «μάγκα». Αλήθεια όμως πόσες φορές έχετε ακούσει αυτή τη λέξη, έστω και με την προσήνεια την τελευταία πενταετία; Πρόκειται για τον ντόμπρο άνθρωπο, τον ειλικρινή, τον ξάστερο, τον ευπατρίδη, τον κύριο με το «Κ», αυτόν που δεν έχει ανάγκη να «γλύψει», να παρεισφρήσει σε λαμογιές, εκείνον που δουλεύει και μοχθεί, εργάζεται υπό φόβο Θεού και κοινωνίας συνεισφορά, αυτόν που έχει καθαρό κούτελο άνευ ενδοιασμών, φόβων, παλινδρομήσεων εξ αιτίας παθών. Είναι ο «μάγκας», αυτός που αγαπά σαν πρώτη κόρη την ατομική ευθύνη, διότι «κινεί χείραν σύν Αθηνά» για τις επιδιώξεις και τους στόχους του, χωρίς χρήματα ΜΚΟ, χωρίς παρακάλια συνδικαλισμών, ένα τύπος μετρημένος και σταράτος, νομιμόφρων, ανιδιοτελείς μπροστά στην οικογένεια του, την κοινότητα, το Έθνος*. Η φράση «μάγκας με τα όλα του», συνιστά μία φράση μπολιασμένη Συντηρητικά χρώματα φιλοφρονήσεων και δόξης της Αξίας του Προσώπου και όχι της ομάδος. Φυσικά κόλαφος για την πολιτική ορθότητα, που δεν τολμά να την εκστομίσει, κι έτσι χάνεται σιγά - σιγά από το ελληνικό λεξιλόγιο.
Θα μπορούσε κάποιος εμβριθείς θα υποστηρίξει ότι αντικαθίσταται από το ξενόφερτο «man», «bro» κ.α. αλλά αλήθεια, ποιο το νόημα του αναφανδόν εντυπωσιακού αγώνος συντηρητικής επιβίωσης του τρόπου μας σε καιρό αυταπάρνησης της συλλογικής υποκειμενικής αυτοσυνειδησίας, όταν χάνουμε αυτήν την περίφημη δική μας λέξη, δηλαδή πετάμε τα συσσωρευμένα βιώματα του πολιτισμού μας, όπως εκφράζονται στην λέξη αυτή;
Κι ο «μάγκας» έγινε «Make America Great Again»!
«Εσύ τι είσαι;», ρωτούσαν τόσο καιρό ο είς τον έτερον, «είμαι MAGA», απαντούσε, και συνεννοούντο ότι αν ήταν στις ΗΠΑ θα ψήφιζε Trump. Κάπως σαν την «κρίσις» επί του θέματος, ας πούμε, που έγινε «κρίση», το πήραν για «crisis» και κοντεύουμε να εισάγουμε στην ελληνική γλώσσα την κατάληξη που εμείς δώσαμε στους αγγλοσάξονες με συνέπεια τον κίνδυνο να δούμε να το λένε κομψευόμενοι τους γραμματιζούμενους κάτι φρικιά στην ελληνική μελλοντική τηλεόραση.
Το μόνο που μένει είναι να κρίνουμε, αν ο Trump και το όραμα του MAGA θα ενυλωθεί, θα βελτιώσει τον κόσμο, θα δημιουργήσει ευκαιρίες εξέλιξης, θα σεβαστεί την απαραίτητη και απολύτως χρήσιμη μεσαία τάξη δείχνοντας τον δρόμο στον δικό μας μικρό τόπο του πλανήτη δια παραδειγματισμού, αν θα τελειώσει η φρίκη της πολιτικής ορθότητας, αν θα επανέλθει η δημοκρατία στα Έθνη-Κράτη όπου και ανήκει, αν ο πατριωτισμός θα αποδειχθεί, όπως αναμένουμε, υγιής και κοινά αποδεκτός ως μόνη λύση στα προβλήματα των ανθρώπων. Μένουν κι άλλα, πάρα πολλά, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης πλάι-πλάι στο προσφυγικό, το ISIS, ο δρόμος για την ουσιαστικά ελεύθερη οικονομία, η επιδίωξη πραγματικής αξιοκρατίας ρυθμιζόμενης και από την αγορά, ή ακόμα και το γεωπολιτικό σκηνικό, οι σχέσεις με την Ρωσία που επηρεάζουν κάθε χώρα ανεξαρτήτως ερεθισμάτων εν είδει παραδείγματος, το οικολογικό φαινόμενο κ.α.
Σημειωτέον, οτί «μάγκας» έχει χαρακτηριστεί και ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλι, ένας κυβερνήτης λιοντάρι και συνάμα αλεπού, για να επιβάλλεται και να τον φοβούνται παράλληλα, σκληρός και αδίστακτος, όταν κάποιος βάλλει τα εθνικά συμφέροντα, για να καταλήξει το συμπέρασμα του συλλογισμού στην γνώμη πως δεν αξίζει να εμπιστεύεται κανείς «μάγκες» εφόσον η εμπιστοσύνη στους θεσμούς βγαίνει κερδισμένη ως προς την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας σε αντιδιαστολή με την διακυβέρνηση από «μάγκες». Η δική μας όμως ανάλυση, πιστή στην Ατομικότητα και την Προσωπικότητα, έχοντας στο νού την ελληνική ιδιοπροσωπία, θα διαφοροποιείτο τονίζοντας, πως η επιβολή υγιών και αδιάφθορων θεσμών, διαφανών, δημοκρατικών, προσφυών, αποτελεσματικών απαιτεί εμπνευσμένη ηγεσία, σκληρές αποφάσεις και πάλη με αδιαπραγμάτευτα διλήμματα, που υποσκελίζει την αυτορρύθμιση, υποβάλλοντας την ανάγκη άμεσων κρίσιμων αποφάσεων, στόφας ενός ηγέτη ούτως ειπείν.
Εν ολίγοις, μένει να κυττάξουμε αν ο Trump είναι «ΜΑΓΚΑΣ» ή το «MAGA» ήταν ένας διαβολικός εμπαιγμός της τύχης και τίποτα περαιτέρω. Παροδικά εισαγάγαμε κατά τύχη μία φράση της οποίας τα αρκτικόλεξα θύμιζαν μία απαγορευμένη λέξη, εν καιρώ ίσως σκοτώσουμε και τον υπαίτιο διαφθορέα των λέξεων μας... Πάντως η άρνηση του προεδρικού μισθού είναι ένα θετικό βήμα.
syntiritikoi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου