Του Πλαμεν Τόντσεφ
Στην Ελλάδα το τρίτο δημοφιλέστερο σπορ, μετά το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, είναι η ρίψη μούντζας στους Ευρωπαίους. Στους Αυστριακούς και τους Ούγγρους σήμερα, παγίως στους Γερμανούς (εκτός κι αν μάς στηρίξει η Μέρκελ στο θέμα των συνόρων), στους Ολλανδούς ή τους Φινλανδούς παλιότερα, έως και στους Κύπριους τά'χουμε ψάλει για την προσήλωσή τους στην υλοποίηση του δικού του μνημονίου.
Κι επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει περιέλθει στην απόλυτη ανυποληψία (μέχρι και οι Νήσοι Φερόε μάς έχουν κάνει πελάτες), αλλά και το μπάσκετ περνάει την κρίση του, ενδέχεται οι χριστοπαναγίες για την Ευρώπη να έχουν καταστεί το πιο αγαπημένο σπορ στην Ελλάδα. Τώρα, τί σχέση έχει αυτό με την Ειδομένη και το ανθρώπινο δράμα των προσφύγων/μεταναστών; Εχει να κάνει με την ενωμένη Ευρώπη και πολλές στρεβλές αντιλήψεις γι'αυτήν.
Η ΕΕ δεν είναι ομοσπονδία, αλλά ένωση κυρίαρχων κρατών. ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ κρατών. Οπερ σημαίνει ότι ναι μεν συζητούν και συντονίζονται στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό, αλλά διατηρούν το δικαίωμα να εκφράζουν απόψεις με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον. Και σε πολλούς τομείς έχουν το δικαίωμα να πράττουν με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον.
Σίγουρα δεν είναι η Ευρώπη που θα θέλαμε, σίγουρα έχει απογοητεύσει πολλούς ευρωπαϊστές, αλλά είναι αυτή που είναι. Και το γεγονός ότι δεν μάς αρέσει αυτή η Ευρώπη δεν σημαίνει ότι πρέπει να την κοντράρουμε για κάθε θέμα που ανακύπτει ή να αποχωρήσουμε απ'αυτήν. Διότι εκτός Ευρώπης η Ελλάδα θα είναι πούπουλο στον άνεμο κι αυτό φάνηκε με την προσφυγική/μεταναστευτική κρίση.
Στο θέμα των ημερών, λοιπόν. Η απόφαση της Αυστρίας και των τεσσάρων χωρών της Ομάδας Visegrad (Πολωνίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας, Σλοβακίας) να αντισταθούν στις πιέσεις για κατανομή των προσφύγων σ'όλη την ΕΕ ή το κλείσιμο των συνόρων τους βασίζεται στην έννοια της ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ. Κακώς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά είπαμε ότι η ΕΕ είναι ένωση ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ κρατών. Στην ομάδα αυτών των χωρών έχει προστεθεί πλέον και η Σλοβενία, βλέπουμε δε να εγείρονται τείχη και σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ – στην Βουλγαρία και στις Βαλτικές χώρες.
Η Ελλάδα καταγγέλλει μονομερείς ενέργειες και η αλήθεια είναι ότι τα τείχη που κατασκευάζονται και το κλείσιμο των συνόρων αποτελούν άμεση αμφισβήτηση της ζώνης Σένγκεν ως ενιαίου χώρου ελεύθερης διακίνησης. Κατά ειρωνεία της ιστορίας, σύμμαχος του Αλ. Τσίπρα σ'αυτό το θέμα είναι η μισητή (go back) Μέρκελ που δεν φοβήθηκε το πολιτικό κόστος της πολιτικής της, πρωτίστως στην ίδια την Γερμανία.
Αλλά είναι αλήθεια και κάτι άλλο που αποφεύγουμε να συζητήσουμε στην Ελλάδα. Οτι η πρώτη μονομερής ενέργεια στην ζώνη Σένγκεν ήταν η απόφαση της κυβέρνησης Τσίπρα να ενθαρρύνει – έστω και έμμεσα – τους Σύρους πρόσφυγες και τους κατατρεγμένους της υφηλίου, να τούς επιτρέψει να “λιάζονται” στην Ελλάδα μέχρι να φύγουν προς την υπόλοιπη Ευρώπη κι όλα αυτά, μέχρι πρότινος, χωρίς υποτυπώδη ταυτοποίηση και αξιολόγηση των κινήτρων τους.
Αμφισβήτησε δηλαδή την ίδια την έννοια της ζώνης Σένγκεν ως οντότητας με κοινές ευθύνες των μελών της ως προς την διαφύλαξη των συνόρων της. Η Ελλάδα κατήργησε στην πράξη το εξωτερικό περίγραμμα και αποδείχθηκε η μαύρη τρύπα της ζώνης Σένγκεν. Συγχρόνως, όμως, η κυβέρνηση Τσίπρα αμφισβήτησε και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο που θέτει συγκεκριμένα κριτήρια για τον καθορισμό των προσφύγων, καθώς έβαλε πρόσφυγες και μετανάστες στο ίδιο “τσουβάλι”.
Είναι εν αδίκω, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση, όταν επικαλείται την “αρχή της αλληλεγγύης”, μια αρχή που πρώτη παραβίασε. Και το έπραξε αγνοώντας επιδεικτικά την “αρχή της συνευθύνης” ως προς την περιφρούρηση των κοινών ευρωπαϊκών συνόρων. Το έπραξε στο όνομα μιας δικής της – ιδεοληπτικής – αρχής της αλληλεγγύης προς όλους τους μη Ευρωπαίους, χωρίς καμία συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους και τους πολίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Πιθανότατα δε είδε το ανθρώπινο τσουνάμι στο Αιγαίο ως ευκαιρία να ασκήσει πίεση στους πιστωτές της Ελλάδας για θέματα που ουδεμία σχέση έχουν με το δράμα των προσφύγων/μεταναστών.
Ας μην εκπλήσσεται, λοιπόν, όταν βρίσκεται σήμερα απομονωμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη οι δραματικές εξελίξεις με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, με αποκορύφωμα την επαπειλούμενη τραγωδία στην Ειδομένη, όταν από την πρώτη μέρα της ανάληψης ευθυνών η κυβέρνηση Τσίπρα πήρε μια τροχιά καθαρά αντιευρωπαϊκή και συγκρουσιακή. Η αυξανόμενη πολιτική απομόνωση της Ελλάδας μετά τον Ιανουάριο του 2015 πήρε πλέον σάρκα και οστα με το κλείσιμο των συνόρων. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα επιδόθηκε στο προσφιλές ελληνικό σπορ της μούντζας προς την ΕΕ, για να εισπράξει πολλαπλάσιες μούντζες σε όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει με τους Ευρωπαίους εταίρους.
Και υποψιάζομαι ότι έπεται η μούντζα της ιστορίας. Αλλά αυτό ας το αφήσουμε στους ιστορικούς του μέλλοντος που θα αξιολογήσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χωρίς τα πάθη του παρόντος και συνεκτιμώντας την συνολική πορεία της Ελλάδας στον 21ο αιώνα.
O Πλάμεν Τόντσεφ είναι Διεθνολόγος και Πολιτικός Αναλυτής
Στην Ελλάδα το τρίτο δημοφιλέστερο σπορ, μετά το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, είναι η ρίψη μούντζας στους Ευρωπαίους. Στους Αυστριακούς και τους Ούγγρους σήμερα, παγίως στους Γερμανούς (εκτός κι αν μάς στηρίξει η Μέρκελ στο θέμα των συνόρων), στους Ολλανδούς ή τους Φινλανδούς παλιότερα, έως και στους Κύπριους τά'χουμε ψάλει για την προσήλωσή τους στην υλοποίηση του δικού του μνημονίου.
Κι επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει περιέλθει στην απόλυτη ανυποληψία (μέχρι και οι Νήσοι Φερόε μάς έχουν κάνει πελάτες), αλλά και το μπάσκετ περνάει την κρίση του, ενδέχεται οι χριστοπαναγίες για την Ευρώπη να έχουν καταστεί το πιο αγαπημένο σπορ στην Ελλάδα. Τώρα, τί σχέση έχει αυτό με την Ειδομένη και το ανθρώπινο δράμα των προσφύγων/μεταναστών; Εχει να κάνει με την ενωμένη Ευρώπη και πολλές στρεβλές αντιλήψεις γι'αυτήν.
Η ΕΕ δεν είναι ομοσπονδία, αλλά ένωση κυρίαρχων κρατών. ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ κρατών. Οπερ σημαίνει ότι ναι μεν συζητούν και συντονίζονται στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό, αλλά διατηρούν το δικαίωμα να εκφράζουν απόψεις με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον. Και σε πολλούς τομείς έχουν το δικαίωμα να πράττουν με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον.
Σίγουρα δεν είναι η Ευρώπη που θα θέλαμε, σίγουρα έχει απογοητεύσει πολλούς ευρωπαϊστές, αλλά είναι αυτή που είναι. Και το γεγονός ότι δεν μάς αρέσει αυτή η Ευρώπη δεν σημαίνει ότι πρέπει να την κοντράρουμε για κάθε θέμα που ανακύπτει ή να αποχωρήσουμε απ'αυτήν. Διότι εκτός Ευρώπης η Ελλάδα θα είναι πούπουλο στον άνεμο κι αυτό φάνηκε με την προσφυγική/μεταναστευτική κρίση.
Στο θέμα των ημερών, λοιπόν. Η απόφαση της Αυστρίας και των τεσσάρων χωρών της Ομάδας Visegrad (Πολωνίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας, Σλοβακίας) να αντισταθούν στις πιέσεις για κατανομή των προσφύγων σ'όλη την ΕΕ ή το κλείσιμο των συνόρων τους βασίζεται στην έννοια της ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ. Κακώς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά είπαμε ότι η ΕΕ είναι ένωση ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ κρατών. Στην ομάδα αυτών των χωρών έχει προστεθεί πλέον και η Σλοβενία, βλέπουμε δε να εγείρονται τείχη και σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ – στην Βουλγαρία και στις Βαλτικές χώρες.
Η Ελλάδα καταγγέλλει μονομερείς ενέργειες και η αλήθεια είναι ότι τα τείχη που κατασκευάζονται και το κλείσιμο των συνόρων αποτελούν άμεση αμφισβήτηση της ζώνης Σένγκεν ως ενιαίου χώρου ελεύθερης διακίνησης. Κατά ειρωνεία της ιστορίας, σύμμαχος του Αλ. Τσίπρα σ'αυτό το θέμα είναι η μισητή (go back) Μέρκελ που δεν φοβήθηκε το πολιτικό κόστος της πολιτικής της, πρωτίστως στην ίδια την Γερμανία.
Αλλά είναι αλήθεια και κάτι άλλο που αποφεύγουμε να συζητήσουμε στην Ελλάδα. Οτι η πρώτη μονομερής ενέργεια στην ζώνη Σένγκεν ήταν η απόφαση της κυβέρνησης Τσίπρα να ενθαρρύνει – έστω και έμμεσα – τους Σύρους πρόσφυγες και τους κατατρεγμένους της υφηλίου, να τούς επιτρέψει να “λιάζονται” στην Ελλάδα μέχρι να φύγουν προς την υπόλοιπη Ευρώπη κι όλα αυτά, μέχρι πρότινος, χωρίς υποτυπώδη ταυτοποίηση και αξιολόγηση των κινήτρων τους.
Αμφισβήτησε δηλαδή την ίδια την έννοια της ζώνης Σένγκεν ως οντότητας με κοινές ευθύνες των μελών της ως προς την διαφύλαξη των συνόρων της. Η Ελλάδα κατήργησε στην πράξη το εξωτερικό περίγραμμα και αποδείχθηκε η μαύρη τρύπα της ζώνης Σένγκεν. Συγχρόνως, όμως, η κυβέρνηση Τσίπρα αμφισβήτησε και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο που θέτει συγκεκριμένα κριτήρια για τον καθορισμό των προσφύγων, καθώς έβαλε πρόσφυγες και μετανάστες στο ίδιο “τσουβάλι”.
Είναι εν αδίκω, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση, όταν επικαλείται την “αρχή της αλληλεγγύης”, μια αρχή που πρώτη παραβίασε. Και το έπραξε αγνοώντας επιδεικτικά την “αρχή της συνευθύνης” ως προς την περιφρούρηση των κοινών ευρωπαϊκών συνόρων. Το έπραξε στο όνομα μιας δικής της – ιδεοληπτικής – αρχής της αλληλεγγύης προς όλους τους μη Ευρωπαίους, χωρίς καμία συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους και τους πολίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Πιθανότατα δε είδε το ανθρώπινο τσουνάμι στο Αιγαίο ως ευκαιρία να ασκήσει πίεση στους πιστωτές της Ελλάδας για θέματα που ουδεμία σχέση έχουν με το δράμα των προσφύγων/μεταναστών.
Ας μην εκπλήσσεται, λοιπόν, όταν βρίσκεται σήμερα απομονωμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη οι δραματικές εξελίξεις με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, με αποκορύφωμα την επαπειλούμενη τραγωδία στην Ειδομένη, όταν από την πρώτη μέρα της ανάληψης ευθυνών η κυβέρνηση Τσίπρα πήρε μια τροχιά καθαρά αντιευρωπαϊκή και συγκρουσιακή. Η αυξανόμενη πολιτική απομόνωση της Ελλάδας μετά τον Ιανουάριο του 2015 πήρε πλέον σάρκα και οστα με το κλείσιμο των συνόρων. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα επιδόθηκε στο προσφιλές ελληνικό σπορ της μούντζας προς την ΕΕ, για να εισπράξει πολλαπλάσιες μούντζες σε όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει με τους Ευρωπαίους εταίρους.
Και υποψιάζομαι ότι έπεται η μούντζα της ιστορίας. Αλλά αυτό ας το αφήσουμε στους ιστορικούς του μέλλοντος που θα αξιολογήσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χωρίς τα πάθη του παρόντος και συνεκτιμώντας την συνολική πορεία της Ελλάδας στον 21ο αιώνα.
O Πλάμεν Τόντσεφ είναι Διεθνολόγος και Πολιτικός Αναλυτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου