ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΥΡΙΖΕΙ
Ένα ένα τα τελευταία ζωτικά συστήματα πέφτουν και δεν απομένει πια παρά το τελικό επεισόδιο και ο κλινικός της θάνατος.
Το χειρότερο είναι ότι ο θάνατος αυτός έχει ως αίτιο μια βαρειά εθνική ανοσολογική ανεπάρκεια, η οποία μεταφράζεται σε κοινωνικοπολιτικούς όρους σε απεμπόληση και απόρριψη του ηλικίας πέντε χιλιάδων ετών εαυτού και την απελπισμένη απόπειρα ένδυσης ενός άλλου, οποιουδήποτε άλλου.
Όμως άλλος εαυτός δεν υπάρχει. Υπάρχουν εισβολείς που σκυλλεύουν ήδη το ημιθανές σώμα της Ελλάδας μου και λένε φωναχτά πλέον και απειλητικά πως ήρθε η ώρα να εξαφανιστούμε, όσοι τέλος πάντων μείναμε και πεισματικά αρνούμαστε τον εθνικό θάνατο.
Διαβάζω το βιβλίο του George Friedman "The next 100 years: A forecast for the 21st century" και βρίσκω μία μία τις απόψεις και προειδοποιήσεις που κατά καιρούς έχω διατυπώσει σε τούτο το ταπεινό ιστολόγιο να επιβεβαιώνονται με ανατριχιαστική ακρίβεια.
Ο εν λόγω συγγραφέας είναι επικεφαλής της Stratfor, δηλαδή της δημόσιας παρουσίας της CIA στην ζωή μας και βρίσκεται στον πυρήνα των θεωρητικών αναλύσεων και πρακτικών εφαρμογών αυτών των αναλύσεων της Νέας Εποχής.
Τα κύρια σημεία του βιβλίου έχουν ως εξής:
1. Για το δημογραφικό ζήτημα και τον ρόλο των φύλων.
Αναμένεται όχι απλώς επιβράδυνση, αλλά καθίζηση του πληθυσμού παγκοσμίως.
Ακόμη και χώρες που σήμερα αυξάνουν τον πληθυσμό τους με ταχύτατους ρυθμούς, έως το 2050 θα έχουν ισορροπήσει στον μέσο όρο που θα είναι κατά πολύ μικρότερος του κρίσιμου 2.01 παιδιά ανά ζεύγος. Αυτη η κατάσταση θα δημιουργήσει πιέσεις στην εξεύρεση εργατικού δυναμικού και θα οδηγήσει τις κυρίαρχες δυνάμεις σε απόπειρες επέκτασης της σφαίρας επιρροής τους και συγκρούσεις μεταξύ τους γι' αυτό τον λόγο.
Αυτό οφείλεται στην δραστική αλλαγή του ρόλου των φύλων και της δομής της οικογένειας, όπου η παραγωγική ζωή των γυναικών δεν αναλίσκεται πλέον στην οικογένεια, αλλά στην οικονομική δραστηριότητα. Είναι εντυπωσιακός ο κυνισμός με τον οποίο ο συγγραφέας αναφέρεται στην οικογένεια, την τετκνοποίηση και τους δεσμούς που συνδέουν τα μέλη της μεταξύτους. Ένας από τους στόχους της σύγκρουσης Ισλάμ-ΗΠΑ ήταν και είναι η καταστροφή της δομής της ισλαμικής οικογένειας με σκοπό την αύξηση των διαθεσίμων εργατικών χεριών από την μία και της κατανάλωσης από την άλλη μέσω της χειραφέτησης των γυναικών στον ισλαμικό κόσμο. Όποιο έθνος βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης και αντιτίθεται σ' αυτό το δόγμα θα αντιμετωπίσει προβλήματα ύπαρξης.
2. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση
Η Ευρώπη μετά από την απώλεια της αυτοκρατορίας της προσπαθεί ακόμη να συνέλθει και να οργανωθεί. Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι ήταν αναπόφευκτο αποτέλεσμα της γεωγραφίας και γεωπολιτικής της υδρογείου, και δεν αποκλείεται αναζωπύρωση στον 21ο αιώνα.
Παρά το γεγονός ότι σήμερα διαθέται το υψηλότερο ΑΕΠ στόν κόσμο, αντιμετωπίζει σοβαρά δημογραφικά και οικονομικά προβλήματα που είναι δυνατόν να επιταχύνουν την αποσύνθεσή της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι αυτό που παρουσιάζεται (ευρωπαϊκό κεκτημένο και άλλα ανακριβή εκ μέρους των εγχωρίων διανοητών και πολιτικών ), αλλά ένα συνοθύλευμα εθνικών κρατών που βρίσκονται πολύ μακρυά από την επίτευξη του στόχου της πολιτικής ενοποίησης και είναι πιο πιθανό να διαλυθεί παρά να πετύχει αυτό τον στόχο.
Το εθνικό συμφέρον εξακολουθεί να προηγείται του συλλογικού και εξαρτάται από την ισχύ του κάθε έθνους, σε πιο βαθμό μπορεί να το επιβάλει στους άλλους η όχι. Η ενίσχυση του εθνικού ενστίκτου θα πρέπει με κάθε τρόπο να αμβλυνθεί και να εμποδιστεί καθώς δεν συμβιβάζεται με διαιώνιση της κηδεμονίας των ευρωπαϊκών εθνών από τις ΗΠΑ.
Λόγω αυτών των αδυναμιών η ΕΕ θα εξακολουθήσει να σύρεται από το άρμα της ισχύος των ΗΠΑ.
Θεωρεί ότι υπάρχουν τέσσερις γεωπολιτικές ενότητες κρατών στην Ευρώπη.
α. Ατλατνική (Γαλλία Αγγλία, Ιβηρική)
β. Κεντρώα (Ιταλία Γερμανία)
γ. Πρώην χώρες του Ανατολικού μπλόκ
δ. Σκανδιναβία.
Και η Ελλάδα;
Απλούστατα, δεν ανήκει πουθενά σε καμία απ' αυτές τις ζώνες και απεικονίζεται με ίδιο λευκό χρώμα όπως και η Τουρκία. Είπατε τίποτε;
Το βιβλίο εγράφη το 2009 παρακαλώ και δες τε που τράβηξε την οριογραμή της Ευρώπης η ίδια η ΕΕ. Στα βόρεια σύνορά μας.
3. Για την Τουρκία.
Η Τουρκία είναι ο σημαντικότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή με ανερχόμενη οικονομία, χωρίς δημογραφικό πρόβλημα και ένα πολιτικό σύστημα κοσμικού Ισλάμ.
Κάποια ώρα (τώρα δηλαδή) θα αποφασίσει να επιβεβαιώσει την δύναμη της ως περιφερειακή δύναμη και είναι φυσικό να δημιουργηθούν "αναταράξεις" (διάβαζε εδαφικές απώλειες και φινλανδοποίηση κατ' αρχήν και μετά βλέπομε της Ελλάδας).
Ο συγγραφέας θεωρούσε το 2009 ότι η σύγκρουση με την Ρωσσία ήταν αρκετά πιθανή (έγινε) και ότι η Τουρκία θα εμφανιστεί όπως και επί οθωμανικής αυτοκρατορίας ως ο προστάτης και ηγέτης του ισλαμικού κόσμου.
Οι ΗΠΑ όμως δεν θα επιτρέψουν την ανάδυση ενός ισλαμικού εθνικού κράτους.
Η σύγχυση η οποία επεκράτησε μετά το τέλος του Δευτέρου Πολέμου του Κόλπου την τελευταία δεκαετία ήταν σκόπιμη και είχε ως αντικειμενικό στόχο την αποτροπή της ενοποίησης των ισλαμικών χωρών σε μία ενιαία πολιτικοθρησκευτική οντότητα.
(Γι' αυτό δεν καταλαβαίναμε τι στο καλό γίνεται).
Εκ των συμφραζομένων συμπεραίνω ότι η Ελλάδα αργά η γρήγορα θα βρεθεί εκτός Ευρώπης και θα υπαχθεί επισήμως στην σφαίρα επιρροής της Τουρκίας.
Ερμηνεύω τις κινήσει ΝΑΤΟ, ΕΕ και όσον αφορά τους πρόσφυγες και όσον αφορά την ελάττωση της εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, και σε άλλες περιοχές της χώρας, ως το προοίμιο αυτής της υπαγωγής, και ως "αντάλλαγμα" για την ήττα της Τουρκίας στην Συρία. Σε έναν άλλο χάρτη των Βαλκανίων τα Δωδεκάνησα απεικονίζονται ως μέρος της Τουρκίας.
4. Για την Κίνα και την Ρωσσία.
Και οι δύο έχουν προβλήματα και με την γεωγραφία τους και με το δημογραφικό τους και με την οικονομία τους.
Η Κίνα είναι απομονωμένη από την Δύση, τον βορρά και τον Νότο και επιδίωξη της είναι να διαιωνίσει τους ρυθμούς ανάπτυξης που έχει τώρα.
Στρατηγικός σκοπός της είναι να επιβαβαιώσει την ισχύ της στον Ειρηνικό και να διασφαλίσει ανοιχτές οδούς για την θαλάσσια διακίνηση των εμπορευμάτων της ανεξαρτήστως της θέλησης των ΗΠΑ. Αυτό χρειάζεται ναυτικό το οποίο δεν έχει, αλλά επιδιώκει να φτιάξει και οι ΗΠΑ δεν το επιθυμούν καθώς δικός τους στρατηγικός στόχος είναι η διατήρηση του απόλυτου ελέγχου των ωκεανών και των θαλασσίων εν γένει οδών διακίνησης εμπορευμάτων.
Αν η οικονομία της κλονισθεί, είναι ενδεχόμενη "εισβολή" της Ιαπωνίας και άλλων ξένων δυνάμεων στην ανατολική της ζώνη, με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας της, όπως έγινε τον 19ο αιώνα.
Αυτό είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε σύγκρουση, σε έναν σπασμό ενδοστρέφειας όπου το κομμουνιστικό καθεστώς αφού αποσυρθεί στα δυτικά της χώρας θα επιδιώξει μία επανάληψη της "Μεγάλης Πορείας" του Μάο.
Πάντως ο Friedman δεν υιοθετεί την άποψη ότι η Κίνα είναι "παγκόσμιος γεωπολιτικός παίκτης" με την έννοια της δυναμικής διεκδίκησης της πρωτοκαθεδρίας από τις ΗΠΑ.
Είναι ενδιαφέρον ότι για το "θαλάσσιο πείραμά της" η Κίνα επέλεξε τον Πειραιά.
Θεωρεί ότι ο πιο επικίνδυνος γεωπολιτικός αντίπαλος των ΗΠΑ είναι η Ρωσσία και ομολογεί ότι λυπάται που δεν επήλθε γεωγραφική διάλυση της επικρατείας του Ρωσσικού έθνους.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Βαλτική και την Ουκρανία έχει τον εκπεφρασμένο στόχο της πίεσης και του περιορισμού του αναγκαίου βάθους για την Ρωσσία στην αντιμετώπιση εισβολής.
Παραδέχεται επίσης ότι είναι επιδίωξη της πολιτικής των ΗΠΑ να φέρουν σε τροχιά σύγκρουσης την Γερμανία με την Ρωσσία.
(Έγιναν όλα ακριβώς όπως τα εκτίμησε το 2009)
5. Για τις ΗΠΑ
Είναι και θα εξακολουθήσεις να είναι η μοναδική κοσμοκράτειρα ως τα μέσα
του 21ου αιώνα, οπότε και θα λυθούν οι διαφορές της με τους τότε
αντιπάλους με έναν "συστημικό πόλεμο", Παγκόσμιο δηλαδή.
Θεωρεί ότι αυτή η προοπτική είναι μία ιστορική και γεωπολιτική σταθερά η οποία ουδέποτε διαψεύστηκε ανά τους αιώνες και ότι δεν βρίσκει λόγο να μην γίνει έτσι και στο μέλλον.
Περιγράφει τις ΗΠΑ, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ως ένα κράτος που γεννήθηκε από τον πόλεμο και είναι επιθετικό και φιλοπόλεμο και ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
Αναλύει τις ενέργειες υπονόμευσης των αντιπάλων, ακόμη και όταν αυτοί περιλαμβάνονται στους "συμμάχους" και επαινεί την επιτυχία του πολιτιστικού πολέμου που διεξάγει η χώρα του έναντι των υπολοίπων.
Συμπέρασμα.
1. Το πρόγραμμα της Νέας Τάξης είναι Παγκόσμιος Πόλεμος και τα υπόλοιπα είναι ευσεβείς πόθοι και παραπληροφόρηση. Τα περί ελεύθερης οικονομίας κλπ ισχύουν μόνο στο μέτρο που αυξάνουν την ισχύ των ΗΠΑ.
2. Το εκκρεμές της ιστορίας γυρίζει και αναδύεται ξανά η σημασία και ο ρόλος των εθνικών κρατών έναντι της σούπας των υπερεθνικών και πολυπλιτισμικών οντοτήτων που προωθήθηκαν ως μέσο κηδεμονίας κατά τον 20ο και τις αρχές του 21ου αιώνα.
3. Μας έχουν σβύσει από τον χάρτη και οι κινήσεις του πολιτικού συστήματος δεν είναι άλλες από την εξασφάλιση του ρόλου του τοποτηρητή, με κάποια προνόμια για τους ανθρώπους τους και τίποτε παραπάνω. Για μας τον απλό κόσμο που ως τα φύλλα της καρδιάς μας αγαπούμε αυτό που είμαστε και δεν θέλομε να το αλλάξομε είναι ήδη πολύ αργά.
4. Ακόμη πιο αδυσώπητος και σκληρότερος από τον οικονομικό πόλεμο είναι ο πολιτισμικός πόλεμος με ανατροπή όλων των ηθικών, θρησκευτικών και κοινωνικών σταθερών που κινηθήκαμε ως τώρα.
Μέχρι τώρα επαληθεύεται κατά γράμμα και τα πράγματα θα κυλίσουν όπως τα
περιγράφει εκτός αν ο Μεγάλος Θεός έχει σχέδια που να διαφέρουν από αυτά
του κυρίου Friedman.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου