Σε ομιλία του σε συνεδρίαση της Λέσχης Valdai στις 24 Οκτωβρίου Ο
πρόεδρος της Ρωσίας, Βλάντιμιρ Πούτιν έκανε μια σειρά από ειλικρινείς,
αιχμηρές παρατηρήσεις σχετικά με τις πολιτικές των ΗΠΑ. Στην
πραγματικότητα, ο Ρώσος ηγέτης κατέστησε σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες
και η Δύση παρουσιάστηκαν με δύο επιλογές: μπορούν να συνεργαστούν με
τη Ρωσία και άλλες αναδυόμενες οικονομίες σε μια ενιαία προσπάθεια για
τη δημιουργία ενός πιο δίκαιου κόσμου, ή η Ρωσία να είναι πρόθυμοι να
δρά σύμφωνα με τα τρέχοντα δεδομένα, το »modus operandi» των ΗΠΑ.
Δεδομένου ότι η Ουάσιγκτον έχει μια συνήθεια να θίγει κανόνες και να
αγνοεί τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, η Μόσχα μπορεί να εναρμονιστεί
για να παραμείνει στο ίδιο επίπεδο με τον επικεφαλής υποψήφιό του.
Τπάρχει μικρή αμφιβολία ότι τέτοια μέτρα ενδέχεται να αποδυναμώσουν την παγκόσμια ασφάλεια και να συμβάλουν στην αύξηση της αστάθειας στον κόσμο, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Στο Σότσι, ο Βλάντιμιρ Πούτιν ανακοίνωσε ουσιαστικά μια νέα εξωτερική πολιτική που αποσκοπεί στην καταπολέμηση των προσπαθειών των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Μιλώντας σε ένα ποικίλο ακροατήριο των ξένων δημοσιογράφων και πολιτικών επιστημόνων, είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επανειλημμένα παραβιάσει τους κανόνες εξαπολύοντας στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, και τροφοδοτώντας αμέτρητες ακόμη επαναστάσεις.
Ως εναλλακτική λύση, ο Πρόεδρος της Ρωσίας έχει υποβάλει το σχέδιο μιας νέας παγκόσμιας τάξης που βασίζεται σε νέες συμμαχίες και συνδικάτα. «Ο λογικός τρόπος – είναι η συνεργασία των χωρών και των κοινωνιών σε αναζήτηση συλλογικών απαντήσεων στις ολοένα αυξανόμενες προκλήσεις, και για μια κοινή διαχείριση του κινδύνου» – είπε. Ο κόσμος χρειάζεται μια «νομική, πολιτική, οικονομική βάση της νέας παγκόσμιας τάξης που θα διασφαλίζουν την ασφάλεια και τη σταθερότητα, καθώς και την προώθηση του υγιούς ανταγωνισμού.»
Μερικοί δυτικοί πολιτικοί αναλυτές πιστεύουν ότι κάνοντας αυτές τις δηλώσεις ο Putin θέτει μια δοκιμή για να ελέγξει εάν υπάρχει ακόμα μια γενική προθυμία των δυτικών κυβερνήσεων να συμμετάσχουν στο διάλογο. Η Μόσχα ετοιμάζεται για την πιο σοβαρή ουσιαστική συζήτηση σχετική με θέματα του πυρηνικού αφοπλισμού και των κανόνων που θα καθορίζουν πότε μια σύγκρουση μπορεί να επιλυθεί με τη στρατιωτική επέμβαση. Αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η τελευταία προειδοποίηση του Putin, δεδομένου ότι η απειλή του παγκόσμιου χάους έχει ξεπεράσει την απειλή των μεγάλων αντιπαραθέσεων. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Ρωσίας άφησε να εννοηθεί ο κίνδυνος νέων συγκρούσεων στον οποιον θα εμπλέκονται μεγάλες δυνάμεις, ιδιαίτερα «στο σταυροδρόμο των γεωπολιτικών συμφερόντων».
Η θέση του Putin είναι πολύ απλή όταν επιχειρημαοτλογηθεί : δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι υπεύθυνες για την εξάπλωση του χάους σε όλο τον κόσμο, η Ρωσία έχει το ηθικό δικαίωμα να λάβει τα συγκεκριμένα βήματα. Εάν δεν υπάρχουν κανόνες για τις ΗΠΑ, δεν μπορεί να υπάρξουν και για τη Ρωσία. Είναι σαφές ότι η Μόσχα δεν αναζητά την αντιπαράθεση, και οι πολιτικοί μπορούν ακόμα να μπουν στο παιχνίδι, ιδιαίτερα λόγω της συνεχιζόμενης κρίσης στη Μέση Ανατολή. «Η Αμερική χρειάζεται τη βοήθεια της Ρωσίας στον αγώνα κατά το ISIL – είπε ο Putin – και η συνεργασία στον τομέα αυτό μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για ορισμένες αλλαγές. «
Ωστόσο, φαίνεται ότι σε αυτό το στάδιο, η συμφιλίωση είναι σχεδόν αδύνατη, δεδομένου ότι η Ουάσιγκτον έχει περάσει ξεκάθαρα την κόκκινη γραμμή και δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι λύπης για το γεγονός αυτό.
Ιστορικά μιλώντας, πριν από εκατό χρόνια ένας πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών και μοναρχίες ξέσπασε από το πουθενά, που ονομάστηκε αργότερα τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό ακολουθήθηκε γρήγορα από μια άλλη μεγάλη σύγκρουση – εξαπέλυσε ο Χίτλερ σε βήματα του προς την παγκόσμια κυριαρχία. Η σύγκρουση των αυτοκρατοριών γρήγορα μετατρέπεται σε έναν πόλεμο των εθνών. Μόλις ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε, η σύγκρουση των ιδεολογιών – ή ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν να ξεκινήσει, όταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα αντιμετωπίζονται με τη φιλελεύθερη καπιταλιστική «δημοκρατίες». Από γεωγραφική άποψη, αυτός ο πόλεμος που διεξάγεται από μια ολόκληρη ήπειρο, αλλά σύντομα όλα τελείωσαν με τη διάλυση του σοβιετικού μπλοκ στο τέλος του αιώνα. Ο νέος αιώνας ξεκίνησε με μια νέα ιστορική εκδήλωση στις 11 Σεπτεμβρίου, 2001. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει ένα σημείο χωρίς επιστροφή, ένα λόγο για το λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Αν κοιτάξουμε την ιστορία, θα παρατηρήσετε ότι όλες οι μεγάλες συγκρούσεις προκλήθηκαν από μικρότερα. Το λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» δεν βγήκαν στην επιφάνεια από το πουθενά με την έναρξη του νέου αιώνα, στην πραγματικότητα, έχει μακρόχρονη ιστορική ρίζες.
Ιστορικά μιλώντας, προ 100ετίας ξέσπασε ένας πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών και μοναρχιών από το πουθενά, που ονομάστηκε αργότερα Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ύστερα απ αυτό, γρήγορα ακολούθησε μια άλλη μεγάλη σύγκρουση – εξαπολυμένη απ” τον Χίτλερ στα βήματά του προς την παγκόσμια κυριαρχία. Η σύγκρουση των αυτοκρατοριών γρήγορα μετατράπηκε σε έναν πόλεμο των εθνών. Μόλις τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η σύγκρουση των ιδεολογιών – ή αλλιώς ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν να ξεκινήσει, όταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα πολεμούσαν με φιλελεύθερες καπιταλιστικές «δημοκρατίες». Από γεωγραφική άποψη, αυτός ο πόλεμος διεξήχθη από ολόκληρες ηπείρους, αλλά σύντομα όλα τελείωσαν με τη διάλυση του σοβιετικού μπλοκ στο τέλος του αιώνα. Ο νέος αιώνας ξεκίνησε με μια νέα ιστορική εκδήλωση στις 11 Σεπτεμβρίου, 2001. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει ένα ζήτημα χωρίς επιστροφή, ένας λόγος για το λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Αν κοιτάξουμε στην ιστορία, θα παρατηρήσουμε ότι όλες οι μεγάλες συγκρούσεις προκλήθηκαν από μικρότερες. Ο λεγόμενος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» δεν βγήκε στην επιφάνεια από το πουθενά με την έναρξη του νέου αιώνα,αλλά στην πραγματικότητα, έχει προγενέστερες ιστορικές ρίζες.
Κάποιος μπορεί να πει ότι όλα ξεκίνησαν με το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που δημιουργήθηκε από έναν Αιγύπτιο ιμάμη, τον Hassan al- Bana, για να αντιταχθεί στην αποικιοκρατία και την κυριαρχία της Δύσης πριν από εκατό χρόνια. Μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, με τη μαρξισστική ιδεολογία να σημειώνει απότομη πτώση, ο ισλαμισμός έχει γίνει η κυρίαρχη απελευθερωμένη βάση ενάντια στη δυτική ηγεμονία στον ισλαμικό κόσμο, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Αυτός ο αγώνας απλώνεται σε όλη τη Μέση Ανατολή, από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν στα ανατολικά μέχρι του Αραβικού Μαγκρέμπ στα δυτικά, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, την Τουρκία και ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Κρίνοντας από την κλίμακά του, μπορεί κανείς να πει ότι αυτό θα διαρκέσει για μια δεκαετία ή δύο.
Μιας και η τρομοκρατία κατεστάλη στην Αμερική, την Ευρώπη και τη Ρωσία, οι τρομοκράτες έσπευσαν στη Μέση Ανατολή, διευρύνοντας έτσι την εξάπλωση αυτής της πληγής. Αλλά κάτω από το πέπλο αυτής της σοβαρής σύγκρουσης, υπάρχει μια σειρά από μικρότερες συγκρούσεις, οι οποίες δεν είναι λιγότερο σημαντικές. Μεταξύ αυτών μπορεί κανείς να αναφέρει τη «δια-ισλαμική σύγκρουση» που μαίνεται στην περιοχή, λόγω της πολιτιστικής πολυμορφίας των μουσουλμανικών κρατών. Η αδικαιολόγητη επιθετικότητα κατά του Ιράν ξεκίνησε από τη Σαουδική Αραβία και τους συνεργάτες στο GCC μπορεί να χρησιμεύσει ως το τέλειο παράδειγμα μιας ενδο-ισλαμικής σύγκρουσης. Ορισμένα κράτη σπαράχθηκαν από εσωτερικές συγκρούσεις, με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα του Ιράκ. Η υποκείμενη αιτία για αυτές τις συγκρούσεις είναι οι ιστορικές διαφορές μεταξύ Ιραν, Τουρκίας, Ευρώπης, Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας και Αραβικών μορφών του Ισλάμ.
Σήμερα το Ιράν αντιπροσωπεύει ένα νέο μοντέλο κοινωνικής ανάπτυξης, δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι της εξωτερικής επίθεσης, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τις παραδόσεις και την πολιτιστική πρωτοτυπία. Το Τουρκικό Ισλάμ – είναι μια μετριοπαθής μορφή του Ισλάμ,που υπάρχει στο πλαίσιο ενός κοσμικού κράτους. Ένα νέο είδος των οπαδών του Ισλάμ, ή μάλλον του Ισλαμισμού – Οι Salafists υποστηρίζουν ανοικτά την τρομοκρατία. Όσον αφορά τις αραβικές χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία και οι συντηρητικές μοναρχίες της Αραβίας, πρεσβεύουν το επιθετικό εξωτερικό και εσωτερικό του Ισλάμ, ενώ τα περισσότερα αραβικά κράτη πρεσβεύουν το παραδοσιακό Ισλάμ,το οποία μετατρέπεται σταδιακά στην κοσμική εκδοχή του. Η Βόλγα και ο Βόρειος Καύκασος του Ισλάμ είχαν ενσωματωθεί στην κοσμική δομή του ρωσικού κράτους, με κυρίαρχη την χριστιανική της ταυτότητα, αλλά κάποιες μικρές ομάδες που τηρούν τα Wahhabism και Salafism είναι επιρρεπείς στον θρησκευτικό εξτρεμισμό και την τρομοκρατία. Η κατάσταση αυτή είναι παρόμοια με εκείνη της ς Κεντρικής Ασίας του Ισλάμ.
Μια σειρά ορισμένων ομοιοτήτων απόψεων μπορούν να παρατηρηθούν σε τρομοκρατικά ριζοσπαστικά πολιτικά κόμματα και θρησκευτικές τρομοκρατικές ομάδες. Έτσι, το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας συνεχίζει να υποστηρίζει διάφορες τρομοκρατικές ομάδες, και ως εκ τούτου θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση σε ορισμένες αραβικές χώρες και στη Ρωσία. Ακόμη και το δυτικό de facto απέρριψε την ιδέα του να πείσει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα να αποκηρύξουν την τρομοκρατία. Και αυτός ο αγώνας κατά του Ισλαμικού στρατόπεδου βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες .Υπάρχει επίσης ο αγώνας της Δύσης εναντίον του Ισλάμ και εκείνων των ισλαμικών χωρών που ακολουθούν τη δική τους μοναδική διαδρομή ανάπτυξης, όπως το Ιράν.
Ο αγώνας κατά του Ισλάμ είναι πλέον αδύνατο να σταματήσει, θα πρέπει να γίνει αποδεκτός και να αντιμετωπιστεί με τον ένα ή άλλο τρόπο. Τα πρόσωπα,οι ομάδες και τα έθνη στην Ανατολή μπορεί να αυτοπροσδιορίζονται ως πολίτες ενός σύγχρονου πλέον έθνους-κράτους, αντί να έλθει σε επαφή με τους παλιούς παραδοσιακούς ορισμούς. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Μουσουλμάνοι, και στη συνέχεια, υπάρχει μια κλασματική διαίρεση σε Σουνίτες, Σιίτες, Αλεβίτες, και Ζαιντί. Και αυτό παρά το γεγονός ότι σε εθνικό επίπεδο, είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που χωρίζονται σε Άραβες, Πέρσες, Κούρδους, Τούρκους, Παστούν, Τατάρους, Ουζμπέκους, Τσετσένους κ.λπ.
Η τρομοκρατία, φυσικά, δεν είναι μια εγγενής ιδιότητα του Ισλάμ. Τα περισσότερα έθνη έχουν καταφέρει να ξεφύγει από το παρελθόν,να δημιουργήσουν ένα νέο σύστημα συνύπαρξης, διατηρώντας παράλληλα τη θρησκεία τους και υποχρεώνοντάς την να συμβαδίσει με τις μεταβαλλόμενες εποχές. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν έχει επιλυθεί στην πλειοψηφία των μουσουλμανικών κρατών, αλλά είναι στο χέρι των ανρθώπων να αποφασίσουν και όχι στων θρησκευτικών αξιωματούχων. Σήμερα το πολιτικό Ισλάμ υποστηρίζει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που το αντιλαμβάνεται ως το μόνο όπλο για να αντισταθεί στην επίθεση της επιθετικότητας της Δύσης.
Αποδεικνύεται ότι η θεωρία του Μαρξ εξακολουθεί να είναι ακριβής, δεδομένου ότι η Δύση προσπαθεί επίμονα να διατηρήσει τη θέση της ως παγκόσμιος ηγέτης, ενώ η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Νότια Αφρική και άλλες αναδυόμενες οικονομίες αναζητούν δικαιοσύνη, όχι μόνο στην κατανομή του πλούτου, αλλά και στη συμμετοχή για διεθνείς λήψεις αποφάσεων.
Ο τρέχων πόλεμος για την επιρροή στην πλούσια σε υδρογονάνθρακες Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία, ωθήθηκε στην επιφάνεια από το σημερινό παγκόσμιο σύστημα. Και η Ρωσία η ίδια έχει βρεθεί στην ίδια πλευρά με την Κίνα, την Ινδία, το Ιράν και τις περισσότερες αραβικές χώρες, λόγω των κακών πολιτικών αποφάσεων των ΗΠΑ, δεδομένου ότι οι πολιτικοί επέλεξαν να την απομακρύνουν από το στρατόπεδο που σχηματίζεται γύρω από τις δυτικές χριστιανικές αξίες. Και είναι όλα για το καλύτερο, δεδομένου ότι η Δύση είναι καταδικασμένη να παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο, καθώς οι ισχυρές και ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής θα κατέχουν δεσπόζουσα θέση στον πολιτικό και οικονομικό τομέα πολύ σύντομα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Vladimir Putin δήλωσε στο Σότσι ότι ο κόσμος χρειάζεται «νομική, πολιτική και οικονομική βάση για μια νέα παγκόσμια τάξη που θα επιτρέψει τη σταθερότητα και την ασφάλεια, ενώ ταυτόχρονα θα ενθαρρύνει τον υγιή ανταγωνισμό.» – Υπάρχει η ανάγκη για τη δημιουργία νέων συμμαχιών και συνδικαλιστικών οργανώσεων για τη συλλογική προστασία από επιθετικές κινήσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Και δεδομένου ότι ο κύριος αγώνας βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, η Μόσχα θα πρέπει πρώτα να δει εκείνα τα κράτη που έχουν κοινά συμφέροντα με τη Ρωσία. Αυτά είναι τα εξής : – Λευκορωσία, Αρμενία, Ιράν, και οι χώρες της Κεντρικής Ασίας, το Ιράκ, η Συρία, η Αίγυπτος, σε κάποιο βαθμό, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, και ίσως ακόμη και η Τουρκία, η οποία δεν έγινε δεκτή στην ΕΕ, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται γύρω από το ΝΑΤΟ. Ο πυρήνας αυτής της οργάνωσης με γνώμονα την ασφάλεια θα μπορούσε να σχηματιστεί από ένα στρατηγικό άξονα της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας και του Ιράν ως τις πιο ισχυρές χώρες της Ευρασίας.
Εκτός αυτού, η Ρωσία μαζί με το Ιράν και το Ιράκ έχουν δυνατότητα πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπερβαίνει τις δυνατότητες των μοναρχιώμ του Αραβικού Κόλπου. Με την πάροδο του χρόνου, η οικονομική συνιστώσα αυτού του άξονα μπορεί να συνδεθεί με την πλούσια σε υδρογονάνθρακες Βενεζουέλα, και στη συνέχεια η νέα συμμαχία θα μπορούσε να έρθει στο ίδιο επίπεδο με το νότιο υπογάστριο των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι συμφωνίες με άλλες αναδυόμενες οικονομίες θα επέτρεπαν στο νέο άξονα να αντικαταστήσει τον ΟΗΕ, καθώς οΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας, έχει μεταμορφωθεί από το Λευκό Οίκο σε ένα υπάκουο δούλος, που μπορεί να παρέχει μια έξαρση νομιμότητας σε ενέργειες των ΗΠΑ. Η νέα εταιρική σχέση μπορεί να συσπειρώσει όλες τις χώρες που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ και τους συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και οι υποτελείς των ΗΠΑ στην Αραβική Χερσόνησο.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χώρες δεν χρειάζονται ένα νέο κόσμο. Ήδη καταρρέουν, σαπίζουν εσωτερικά, ενώ η ηθική παρακμή και η πνευματική υποβάθμιση στέκονται ακόμη στο ύψος τους. Μεταξύ άλλων , έχουν παραβιάσει όλους τους χριστιανικούς κανόνες ηθικής και έχασαν τον πνευματικό προσανατολισμό τους, που συνεχίζει εμπνέοντας τον κόσμο του Ισλάμ και της Ορθοδοξίας, που ηγούνται της Ρωσίας. Η κοινότητα των gay, ο γάμος ομοφυλοφίλων, οι γονείς του ιδίου φύλου, η αποπροσωποποίηση των παιδιών, η παιδοφιλία, ο ναζισμός – αυτό είναι το παρόν και το μέλλον της Δύσης. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι κοινότητες των μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, παρά την ενέργεια και την αποφασιστικότητά τους, έχουν αρχίσει να σαπίζουν εσωτερικά στα δυτικά κράτη.
Σε αυτήν την περίπτωση, το πλεονέκτημα στην ισορροπία της πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης θα είναι από την πλευρά της νέας συμμαχίας, και η Δύση θα πρέπει να παίξει με τους κανόνες που έχουν τεθεί από την πλειοψηφία και όχι απ” τους λεγόμενους δυτικούς δημοκρατικούς ηγέτες, που είναι πρόθυμοι να επιβάλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία.
Έτσι, αυτό θα ήταν ένα πραγματικό «τέλος της ιστορίας», όχι το προβλεπόμενο από τον Francis Fukuyama, αλλά ως ένα φυσικό βήμα στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, την πραγματική απελευθέρωση από την ανεξέλεγκτη δύναμη των Αγγλοσαξόνων.
Peter Lvov, Ph.D in political science
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΑΠΟΔΟΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΜΠΙΤΣΗ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ HELLASFORCE
hellasforce.com
Τπάρχει μικρή αμφιβολία ότι τέτοια μέτρα ενδέχεται να αποδυναμώσουν την παγκόσμια ασφάλεια και να συμβάλουν στην αύξηση της αστάθειας στον κόσμο, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Στο Σότσι, ο Βλάντιμιρ Πούτιν ανακοίνωσε ουσιαστικά μια νέα εξωτερική πολιτική που αποσκοπεί στην καταπολέμηση των προσπαθειών των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Μιλώντας σε ένα ποικίλο ακροατήριο των ξένων δημοσιογράφων και πολιτικών επιστημόνων, είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επανειλημμένα παραβιάσει τους κανόνες εξαπολύοντας στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, και τροφοδοτώντας αμέτρητες ακόμη επαναστάσεις.
Ως εναλλακτική λύση, ο Πρόεδρος της Ρωσίας έχει υποβάλει το σχέδιο μιας νέας παγκόσμιας τάξης που βασίζεται σε νέες συμμαχίες και συνδικάτα. «Ο λογικός τρόπος – είναι η συνεργασία των χωρών και των κοινωνιών σε αναζήτηση συλλογικών απαντήσεων στις ολοένα αυξανόμενες προκλήσεις, και για μια κοινή διαχείριση του κινδύνου» – είπε. Ο κόσμος χρειάζεται μια «νομική, πολιτική, οικονομική βάση της νέας παγκόσμιας τάξης που θα διασφαλίζουν την ασφάλεια και τη σταθερότητα, καθώς και την προώθηση του υγιούς ανταγωνισμού.»
Μερικοί δυτικοί πολιτικοί αναλυτές πιστεύουν ότι κάνοντας αυτές τις δηλώσεις ο Putin θέτει μια δοκιμή για να ελέγξει εάν υπάρχει ακόμα μια γενική προθυμία των δυτικών κυβερνήσεων να συμμετάσχουν στο διάλογο. Η Μόσχα ετοιμάζεται για την πιο σοβαρή ουσιαστική συζήτηση σχετική με θέματα του πυρηνικού αφοπλισμού και των κανόνων που θα καθορίζουν πότε μια σύγκρουση μπορεί να επιλυθεί με τη στρατιωτική επέμβαση. Αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η τελευταία προειδοποίηση του Putin, δεδομένου ότι η απειλή του παγκόσμιου χάους έχει ξεπεράσει την απειλή των μεγάλων αντιπαραθέσεων. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Ρωσίας άφησε να εννοηθεί ο κίνδυνος νέων συγκρούσεων στον οποιον θα εμπλέκονται μεγάλες δυνάμεις, ιδιαίτερα «στο σταυροδρόμο των γεωπολιτικών συμφερόντων».
Η θέση του Putin είναι πολύ απλή όταν επιχειρημαοτλογηθεί : δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι υπεύθυνες για την εξάπλωση του χάους σε όλο τον κόσμο, η Ρωσία έχει το ηθικό δικαίωμα να λάβει τα συγκεκριμένα βήματα. Εάν δεν υπάρχουν κανόνες για τις ΗΠΑ, δεν μπορεί να υπάρξουν και για τη Ρωσία. Είναι σαφές ότι η Μόσχα δεν αναζητά την αντιπαράθεση, και οι πολιτικοί μπορούν ακόμα να μπουν στο παιχνίδι, ιδιαίτερα λόγω της συνεχιζόμενης κρίσης στη Μέση Ανατολή. «Η Αμερική χρειάζεται τη βοήθεια της Ρωσίας στον αγώνα κατά το ISIL – είπε ο Putin – και η συνεργασία στον τομέα αυτό μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για ορισμένες αλλαγές. «
Ωστόσο, φαίνεται ότι σε αυτό το στάδιο, η συμφιλίωση είναι σχεδόν αδύνατη, δεδομένου ότι η Ουάσιγκτον έχει περάσει ξεκάθαρα την κόκκινη γραμμή και δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι λύπης για το γεγονός αυτό.
Ιστορικά μιλώντας, πριν από εκατό χρόνια ένας πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών και μοναρχίες ξέσπασε από το πουθενά, που ονομάστηκε αργότερα τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό ακολουθήθηκε γρήγορα από μια άλλη μεγάλη σύγκρουση – εξαπέλυσε ο Χίτλερ σε βήματα του προς την παγκόσμια κυριαρχία. Η σύγκρουση των αυτοκρατοριών γρήγορα μετατρέπεται σε έναν πόλεμο των εθνών. Μόλις ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε, η σύγκρουση των ιδεολογιών – ή ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν να ξεκινήσει, όταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα αντιμετωπίζονται με τη φιλελεύθερη καπιταλιστική «δημοκρατίες». Από γεωγραφική άποψη, αυτός ο πόλεμος που διεξάγεται από μια ολόκληρη ήπειρο, αλλά σύντομα όλα τελείωσαν με τη διάλυση του σοβιετικού μπλοκ στο τέλος του αιώνα. Ο νέος αιώνας ξεκίνησε με μια νέα ιστορική εκδήλωση στις 11 Σεπτεμβρίου, 2001. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει ένα σημείο χωρίς επιστροφή, ένα λόγο για το λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Αν κοιτάξουμε την ιστορία, θα παρατηρήσετε ότι όλες οι μεγάλες συγκρούσεις προκλήθηκαν από μικρότερα. Το λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» δεν βγήκαν στην επιφάνεια από το πουθενά με την έναρξη του νέου αιώνα, στην πραγματικότητα, έχει μακρόχρονη ιστορική ρίζες.
Ιστορικά μιλώντας, προ 100ετίας ξέσπασε ένας πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών και μοναρχιών από το πουθενά, που ονομάστηκε αργότερα Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ύστερα απ αυτό, γρήγορα ακολούθησε μια άλλη μεγάλη σύγκρουση – εξαπολυμένη απ” τον Χίτλερ στα βήματά του προς την παγκόσμια κυριαρχία. Η σύγκρουση των αυτοκρατοριών γρήγορα μετατράπηκε σε έναν πόλεμο των εθνών. Μόλις τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η σύγκρουση των ιδεολογιών – ή αλλιώς ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν να ξεκινήσει, όταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα πολεμούσαν με φιλελεύθερες καπιταλιστικές «δημοκρατίες». Από γεωγραφική άποψη, αυτός ο πόλεμος διεξήχθη από ολόκληρες ηπείρους, αλλά σύντομα όλα τελείωσαν με τη διάλυση του σοβιετικού μπλοκ στο τέλος του αιώνα. Ο νέος αιώνας ξεκίνησε με μια νέα ιστορική εκδήλωση στις 11 Σεπτεμβρίου, 2001. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει ένα ζήτημα χωρίς επιστροφή, ένας λόγος για το λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Αν κοιτάξουμε στην ιστορία, θα παρατηρήσουμε ότι όλες οι μεγάλες συγκρούσεις προκλήθηκαν από μικρότερες. Ο λεγόμενος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» δεν βγήκε στην επιφάνεια από το πουθενά με την έναρξη του νέου αιώνα,αλλά στην πραγματικότητα, έχει προγενέστερες ιστορικές ρίζες.
Κάποιος μπορεί να πει ότι όλα ξεκίνησαν με το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που δημιουργήθηκε από έναν Αιγύπτιο ιμάμη, τον Hassan al- Bana, για να αντιταχθεί στην αποικιοκρατία και την κυριαρχία της Δύσης πριν από εκατό χρόνια. Μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, με τη μαρξισστική ιδεολογία να σημειώνει απότομη πτώση, ο ισλαμισμός έχει γίνει η κυρίαρχη απελευθερωμένη βάση ενάντια στη δυτική ηγεμονία στον ισλαμικό κόσμο, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Αυτός ο αγώνας απλώνεται σε όλη τη Μέση Ανατολή, από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν στα ανατολικά μέχρι του Αραβικού Μαγκρέμπ στα δυτικά, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, την Τουρκία και ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Κρίνοντας από την κλίμακά του, μπορεί κανείς να πει ότι αυτό θα διαρκέσει για μια δεκαετία ή δύο.
Μιας και η τρομοκρατία κατεστάλη στην Αμερική, την Ευρώπη και τη Ρωσία, οι τρομοκράτες έσπευσαν στη Μέση Ανατολή, διευρύνοντας έτσι την εξάπλωση αυτής της πληγής. Αλλά κάτω από το πέπλο αυτής της σοβαρής σύγκρουσης, υπάρχει μια σειρά από μικρότερες συγκρούσεις, οι οποίες δεν είναι λιγότερο σημαντικές. Μεταξύ αυτών μπορεί κανείς να αναφέρει τη «δια-ισλαμική σύγκρουση» που μαίνεται στην περιοχή, λόγω της πολιτιστικής πολυμορφίας των μουσουλμανικών κρατών. Η αδικαιολόγητη επιθετικότητα κατά του Ιράν ξεκίνησε από τη Σαουδική Αραβία και τους συνεργάτες στο GCC μπορεί να χρησιμεύσει ως το τέλειο παράδειγμα μιας ενδο-ισλαμικής σύγκρουσης. Ορισμένα κράτη σπαράχθηκαν από εσωτερικές συγκρούσεις, με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα του Ιράκ. Η υποκείμενη αιτία για αυτές τις συγκρούσεις είναι οι ιστορικές διαφορές μεταξύ Ιραν, Τουρκίας, Ευρώπης, Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας και Αραβικών μορφών του Ισλάμ.
Σήμερα το Ιράν αντιπροσωπεύει ένα νέο μοντέλο κοινωνικής ανάπτυξης, δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι της εξωτερικής επίθεσης, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τις παραδόσεις και την πολιτιστική πρωτοτυπία. Το Τουρκικό Ισλάμ – είναι μια μετριοπαθής μορφή του Ισλάμ,που υπάρχει στο πλαίσιο ενός κοσμικού κράτους. Ένα νέο είδος των οπαδών του Ισλάμ, ή μάλλον του Ισλαμισμού – Οι Salafists υποστηρίζουν ανοικτά την τρομοκρατία. Όσον αφορά τις αραβικές χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία και οι συντηρητικές μοναρχίες της Αραβίας, πρεσβεύουν το επιθετικό εξωτερικό και εσωτερικό του Ισλάμ, ενώ τα περισσότερα αραβικά κράτη πρεσβεύουν το παραδοσιακό Ισλάμ,το οποία μετατρέπεται σταδιακά στην κοσμική εκδοχή του. Η Βόλγα και ο Βόρειος Καύκασος του Ισλάμ είχαν ενσωματωθεί στην κοσμική δομή του ρωσικού κράτους, με κυρίαρχη την χριστιανική της ταυτότητα, αλλά κάποιες μικρές ομάδες που τηρούν τα Wahhabism και Salafism είναι επιρρεπείς στον θρησκευτικό εξτρεμισμό και την τρομοκρατία. Η κατάσταση αυτή είναι παρόμοια με εκείνη της ς Κεντρικής Ασίας του Ισλάμ.
Μια σειρά ορισμένων ομοιοτήτων απόψεων μπορούν να παρατηρηθούν σε τρομοκρατικά ριζοσπαστικά πολιτικά κόμματα και θρησκευτικές τρομοκρατικές ομάδες. Έτσι, το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας συνεχίζει να υποστηρίζει διάφορες τρομοκρατικές ομάδες, και ως εκ τούτου θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση σε ορισμένες αραβικές χώρες και στη Ρωσία. Ακόμη και το δυτικό de facto απέρριψε την ιδέα του να πείσει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα να αποκηρύξουν την τρομοκρατία. Και αυτός ο αγώνας κατά του Ισλαμικού στρατόπεδου βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες .Υπάρχει επίσης ο αγώνας της Δύσης εναντίον του Ισλάμ και εκείνων των ισλαμικών χωρών που ακολουθούν τη δική τους μοναδική διαδρομή ανάπτυξης, όπως το Ιράν.
Ο αγώνας κατά του Ισλάμ είναι πλέον αδύνατο να σταματήσει, θα πρέπει να γίνει αποδεκτός και να αντιμετωπιστεί με τον ένα ή άλλο τρόπο. Τα πρόσωπα,οι ομάδες και τα έθνη στην Ανατολή μπορεί να αυτοπροσδιορίζονται ως πολίτες ενός σύγχρονου πλέον έθνους-κράτους, αντί να έλθει σε επαφή με τους παλιούς παραδοσιακούς ορισμούς. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Μουσουλμάνοι, και στη συνέχεια, υπάρχει μια κλασματική διαίρεση σε Σουνίτες, Σιίτες, Αλεβίτες, και Ζαιντί. Και αυτό παρά το γεγονός ότι σε εθνικό επίπεδο, είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που χωρίζονται σε Άραβες, Πέρσες, Κούρδους, Τούρκους, Παστούν, Τατάρους, Ουζμπέκους, Τσετσένους κ.λπ.
Η τρομοκρατία, φυσικά, δεν είναι μια εγγενής ιδιότητα του Ισλάμ. Τα περισσότερα έθνη έχουν καταφέρει να ξεφύγει από το παρελθόν,να δημιουργήσουν ένα νέο σύστημα συνύπαρξης, διατηρώντας παράλληλα τη θρησκεία τους και υποχρεώνοντάς την να συμβαδίσει με τις μεταβαλλόμενες εποχές. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν έχει επιλυθεί στην πλειοψηφία των μουσουλμανικών κρατών, αλλά είναι στο χέρι των ανρθώπων να αποφασίσουν και όχι στων θρησκευτικών αξιωματούχων. Σήμερα το πολιτικό Ισλάμ υποστηρίζει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που το αντιλαμβάνεται ως το μόνο όπλο για να αντισταθεί στην επίθεση της επιθετικότητας της Δύσης.
Αποδεικνύεται ότι η θεωρία του Μαρξ εξακολουθεί να είναι ακριβής, δεδομένου ότι η Δύση προσπαθεί επίμονα να διατηρήσει τη θέση της ως παγκόσμιος ηγέτης, ενώ η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Νότια Αφρική και άλλες αναδυόμενες οικονομίες αναζητούν δικαιοσύνη, όχι μόνο στην κατανομή του πλούτου, αλλά και στη συμμετοχή για διεθνείς λήψεις αποφάσεων.
Ο τρέχων πόλεμος για την επιρροή στην πλούσια σε υδρογονάνθρακες Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία, ωθήθηκε στην επιφάνεια από το σημερινό παγκόσμιο σύστημα. Και η Ρωσία η ίδια έχει βρεθεί στην ίδια πλευρά με την Κίνα, την Ινδία, το Ιράν και τις περισσότερες αραβικές χώρες, λόγω των κακών πολιτικών αποφάσεων των ΗΠΑ, δεδομένου ότι οι πολιτικοί επέλεξαν να την απομακρύνουν από το στρατόπεδο που σχηματίζεται γύρω από τις δυτικές χριστιανικές αξίες. Και είναι όλα για το καλύτερο, δεδομένου ότι η Δύση είναι καταδικασμένη να παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο, καθώς οι ισχυρές και ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής θα κατέχουν δεσπόζουσα θέση στον πολιτικό και οικονομικό τομέα πολύ σύντομα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Vladimir Putin δήλωσε στο Σότσι ότι ο κόσμος χρειάζεται «νομική, πολιτική και οικονομική βάση για μια νέα παγκόσμια τάξη που θα επιτρέψει τη σταθερότητα και την ασφάλεια, ενώ ταυτόχρονα θα ενθαρρύνει τον υγιή ανταγωνισμό.» – Υπάρχει η ανάγκη για τη δημιουργία νέων συμμαχιών και συνδικαλιστικών οργανώσεων για τη συλλογική προστασία από επιθετικές κινήσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Και δεδομένου ότι ο κύριος αγώνας βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, η Μόσχα θα πρέπει πρώτα να δει εκείνα τα κράτη που έχουν κοινά συμφέροντα με τη Ρωσία. Αυτά είναι τα εξής : – Λευκορωσία, Αρμενία, Ιράν, και οι χώρες της Κεντρικής Ασίας, το Ιράκ, η Συρία, η Αίγυπτος, σε κάποιο βαθμό, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, και ίσως ακόμη και η Τουρκία, η οποία δεν έγινε δεκτή στην ΕΕ, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται γύρω από το ΝΑΤΟ. Ο πυρήνας αυτής της οργάνωσης με γνώμονα την ασφάλεια θα μπορούσε να σχηματιστεί από ένα στρατηγικό άξονα της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας και του Ιράν ως τις πιο ισχυρές χώρες της Ευρασίας.
Εκτός αυτού, η Ρωσία μαζί με το Ιράν και το Ιράκ έχουν δυνατότητα πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπερβαίνει τις δυνατότητες των μοναρχιώμ του Αραβικού Κόλπου. Με την πάροδο του χρόνου, η οικονομική συνιστώσα αυτού του άξονα μπορεί να συνδεθεί με την πλούσια σε υδρογονάνθρακες Βενεζουέλα, και στη συνέχεια η νέα συμμαχία θα μπορούσε να έρθει στο ίδιο επίπεδο με το νότιο υπογάστριο των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι συμφωνίες με άλλες αναδυόμενες οικονομίες θα επέτρεπαν στο νέο άξονα να αντικαταστήσει τον ΟΗΕ, καθώς οΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας, έχει μεταμορφωθεί από το Λευκό Οίκο σε ένα υπάκουο δούλος, που μπορεί να παρέχει μια έξαρση νομιμότητας σε ενέργειες των ΗΠΑ. Η νέα εταιρική σχέση μπορεί να συσπειρώσει όλες τις χώρες που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ και τους συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και οι υποτελείς των ΗΠΑ στην Αραβική Χερσόνησο.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χώρες δεν χρειάζονται ένα νέο κόσμο. Ήδη καταρρέουν, σαπίζουν εσωτερικά, ενώ η ηθική παρακμή και η πνευματική υποβάθμιση στέκονται ακόμη στο ύψος τους. Μεταξύ άλλων , έχουν παραβιάσει όλους τους χριστιανικούς κανόνες ηθικής και έχασαν τον πνευματικό προσανατολισμό τους, που συνεχίζει εμπνέοντας τον κόσμο του Ισλάμ και της Ορθοδοξίας, που ηγούνται της Ρωσίας. Η κοινότητα των gay, ο γάμος ομοφυλοφίλων, οι γονείς του ιδίου φύλου, η αποπροσωποποίηση των παιδιών, η παιδοφιλία, ο ναζισμός – αυτό είναι το παρόν και το μέλλον της Δύσης. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι κοινότητες των μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, παρά την ενέργεια και την αποφασιστικότητά τους, έχουν αρχίσει να σαπίζουν εσωτερικά στα δυτικά κράτη.
Σε αυτήν την περίπτωση, το πλεονέκτημα στην ισορροπία της πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης θα είναι από την πλευρά της νέας συμμαχίας, και η Δύση θα πρέπει να παίξει με τους κανόνες που έχουν τεθεί από την πλειοψηφία και όχι απ” τους λεγόμενους δυτικούς δημοκρατικούς ηγέτες, που είναι πρόθυμοι να επιβάλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία.
Έτσι, αυτό θα ήταν ένα πραγματικό «τέλος της ιστορίας», όχι το προβλεπόμενο από τον Francis Fukuyama, αλλά ως ένα φυσικό βήμα στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, την πραγματική απελευθέρωση από την ανεξέλεγκτη δύναμη των Αγγλοσαξόνων.
Peter Lvov, Ph.D in political science
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΑΠΟΔΟΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΜΠΙΤΣΗ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ HELLASFORCE
hellasforce.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου