Μετά τον Κ.Κιλιντσάρογλου που ζητούσε την Κρήτη και άλλα 16 ελληνικά νησιά να επιστρέψουν... στην τουρκική κυριαρχία την «σκυτάλη» πήρε ο Τούρκος ΥΠΑΜ Χουλουσί Ακάρ ο οποίος αναφέρθηκε στα νησιά αυτά ζητώντας την απστρατιωτικοποίησή τους.
Μάλιστα κάνει λόγο για παραβίαση των συμφωνιών από την πλευρά της Αθήνας και την καλεί να συμμορφωθεί με τις διεθνείς συνθήκες και σχέσεις καλής γειτονίας.
Δεν είναι τυχαίες οι σερί αυτές δηλώσεις εκπροσώπων και του Κεμαλισμού και του Ισλαμικού Ερντογανισμού. Αποτελεί σχεδιασμό στης Τουρκίας και μάλιστα μακροχρόνιο για αναθεώρηση των συνηθκών και επομένως των ελληνοτουρκικών συνόρων.
Η χρονική συκγυρία που επιλέχτηκε να «υψώσουν» την παράνομη και παράλογη αυτή διεκδίκηση οι Τούρκοι έχει να κάνει με τις υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης για παραπομπή ελληνοτουρκικών διαφορών στην Χάγη.
Η Άγκυρα βλέπει πως η Αθήνα οδεύει προς αυτή την κατεύθυνση που συμφέρει την τουρκική πλευρά και προσπαθεί να δημιουργήσει ανύπαρκτα ζητήματα «κατοχής» ελληνικών νησιών από την Ελλάδα ώστε να μπει και αυτό στο «πακέτο» των ελληνοτουρκικών διαφορών.
O κίνδυνος από μια προσφυγή στην Χάγη όπου θα εκδικαστούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές (που οφείλονται στην Τουρκία βεβαίως) για την Ελλάδα είναι πραγματικά πολύ μεγάλος καθώς οι Τούρκοι δεν θέλουν μόνο να «διευθετήσουν» το ζήτημα υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ αλλά και άλλα ζητήματα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και εδώ στην Ελλάδα έχουν ξεχάσει.
Ο Μ.Τσαβούσογλου πριν ένα μήνα «έστησε» μια πολύ ωραία παγίδα στην ελληνική διπλωματία αφήνοντας «παράθυρο» για μια κοινή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, μετά την υπογραφή του πολύκροτου Μνημονίου Συναντίληψης με τη Λιβύη για τις θαλάσσιες ζώνες στη Μεσόγειο.
Εκστόμισε και διάφορα... όμορφα όπως το ότι η Άγκυρα δεν είναι αντίθετη, από θέση αρχής, με το πνεύμα της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) και συμφωνεί με πολλές από τις προβλέψεις της που αντανακλώνται στο διεθνές εθιμικό δίκαιο!
Αλλά εξίσου πονηρά ξεκαθαρίζει ότι το δικαίωμα των νησιών να έχουν θαλάσσιες ζώνες δεν είναι αυτόματο αλλά υπόκειται σε περιορισμούς με βάση τις ειδικές περιστάσεις και τη νομολογία.
Τα νησιά δεν τα αναφέρει τυχαία διότι πολλά από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, η Τουρκία τα διεκδικεί, τα θεωρεί δικά της και θέλει να τα περάσει στην δική της επικράτεια! Κάποια από αυτά μάλιστα, δεν είναι ακατοίκητα, αλλά έχουν κανονικά κατοίκους, όπως φερειπείν οι Οινούσσες.
Μάλιστα ο Τσαβούσογλου είπε πως πρέπει πρώτα να προηγηθεί μία διμερής εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση, η οποία αφορά όμως μόνο τις επεκτατικές διεκδικήσεις της Τουρκάις οι οποίες είναι μονομερείς.
Εμείς δεν διεκδικούμε κάτι οπότε θα διαπραγματευτούμε για δικά μας πράγματα.
Εάν η διαπραγμάτευση δεν αποδώσει, δηλαδή δεν παραδώσουμε οικιοθελώς την εθνική μας ιδιοκτησία τότε υπό προϋποθέσεις οι “διαφορές” θα παραπεμφθούν στο Διεθνές Δικαστήριο.
Πιθανότατα εννοεί άμα θεωρήσει η Άγκυρα ότι θα μπορέσει να τις κερδίσει.
Φρόντισε, μάλιστα, να στείλει το μήνυμα πως θα παραπεμφθούν στη Χάγη τα πάντα, όχι μόνο η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ.
Η Άγκυρα θέτει δύο βασικούς όρους για να υπογράψει συνυποσχετικό:
Απαιτεί να παραπεμφθούν στη Χάγη όχι μόνο η νομική διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, αλλά το σύνολο των τουρκικών μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων που έχουν να κάνουν και με τα ελληνικά νησιά τα οποία απαιτούν ως δικά τους.
Μέσα σε αυτά υπάρχουν οι Οινούσσες, το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι και οι Φούρνοι τα οποία κατοικούνται!
Δεύτερον, απαιτεί το Διεθνές Δικαστήριο τον τρόπο που θα κρίνει τις ελληνοτουρκικές “διαφορές”, δεσμεύοντάς το να εφαρμόσει την αρχή της “ευθυδικίας” που σημαίνει ότι δεν θέλει οι ελληνοτουρκικές διαφορές να κριθούν με βάση τους γενικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου.
Για αυτό απαιτεί από την Ελλάδα να συνυπογράψει συνυποσχετικό, δηλαδή να βγάλει τα μάτια της μόνη της...
Έτσι λοιπόν η Τουρκία επικαλείται την αρχή της ευθυδικίας (equity). Για την Ελλάδα η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας εφαρμόζεται από το Διεθνές Δίκαιο (συμβατικό και εθιμικό), στο πλαίσιο του οποίου ο κανόνας της μέσης γραμμής αποτελεί την επικρατούσα αρχή του Δικαίου της οριοθέτησης.
Αυτό όμως δεν βεβαιώνεται πάντα από τη διεθνή πρακτική, όπως στην διαμάχη Κολομβίας-Νικαράγουας (Δικαστήριο Χάγης 2012) ή Γαλλίας-Καναδά (1992).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου