Τι να πω στη μάνα μου? Την 80 χρονών πλέον μάνα μου? Αδειασε ένα ντουλάπι στο σπίτι , το καθάρισε και κάθε φορά που πηγαίνει έξω αγοράζει κάτι και για τις μέρες της επιβίωσης...
Θα μπορούσα να την πειράξω, να την καθησυχάσω αλλά έτσι κι αλλιώς θα με αγνοούσε. Δεν μπορώ τίποτα να πω σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που έχει γεμίσει φόβο και οργή. Ο φόβος αυτός που μέχρι πριν λίγο καιρό πλανιόταν στον αέρα κι απλά τον κοίταγε καχύποπτη, τώρα έχει περάσει στη βεβαιότητα, κι ανασκουμπώνεται φτιάχνοντας το σάκκο επιβίωσης για το πατέρα μου, εμένα τα εγγόνια της....
Στη γυναίκα αυτή όπως και σε πολλές άλλες δεν υπάρχει περίπτωση πειράγματος ή αστεισμών. Θυμάται ένα πατέρα και δυο αδέλφια που πέθαναν από τη πείνα στη κατοχή. Θυμάται την ίδια ,παιδάκι , που κανένας δεν του έδινε σημασία γιατί η γιαγιά μου γύριζε από μνήμα σε μνήμα, να μαζεύει μια χιλιοπατημένη σταφίδα από το δρόμο και να τη τρώει με λαχτάρα για να ζήσει άλλη μια μέρα....
Θυμάται να είναι κρυμμένη κάτω από το τραπέζι την ώρα που οι γερμανοί μπήκαν στο σπίτι κι έψαχναν για ύποπτους και για ότι χρήσιμο μπορούσαν να βουτήξουν...
Θυμάται το μαυραγορίτη της γειτονιάς που ρούφαφε το μεδούλι από τις ζωές των γειτόνων για να τους δώσει λίγο λαδάκι....
Είναι αδύνατον να την πειράξω. Εζησε μια ολόκληρη ζωή ξορκίζοντας τις μέρες της πείνας, της μεγάλης κατοχής, του μεγάλου Θανάτου. Εζησε μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να σιγουρευτεί πως όλα αυτά τα φαντάσματα των ημερών δεν θα εμφανιστούν ποτέ στη ζωή των παιδιών της και των εγγονιών της.
Και όχι δεν έγινε λαμόγιο. Εργάτρια που παίρνει μια σύνταξη 460 ευρώ. Οπως κι ο πατέρας μου εργάτης. Μηδέν πολυτέλειες, συνεχής αγώνας, άτομα πολιτ ικοποιημένα, που δεν σταμάτησαν ποτέ να αγωνίζονται για τις ιδέες τους κι ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα και τα παιδιά της. Δεν πρόδωσαν ποτέ τις αξίες τους, την αγάπη τους για την πατρίδα, την αγάπη τους για τον συνάνθρωπο. Ακόμα κι όταν όλοι γύρω τους είχαν μεθύσει από μια αρρωστημένη ανοησία εκείνοι προσπαθούσαν να με διδάξουν για το μεγαλείο της ζωής, για το μεγαλείο της πατρίδας.
Και τώρα η μάνα... ανασυντάσσεται. Το 2011 φτιάχνει απόθεμα μην πεινάσουν τα παιδιά και τα εγγόνια. Δεν την τρομοκρατεί ο Γιωργάκης ή η Μέρκελ, τη τρομοκρατεί η γνώση που έχει πως όλοι αυτοί είναι όντως ικανοί να αδιαφορήσουν αν άνθρωποι θα ξαπλώνουν πεθαμένοι από τη πείνα. Την τρομοκρατεί τη γνώση που έχει πως η κατοχή, η προδοσία, το ξεπούλημα, είναι κάτι που βρίσκεται ήδη στις πόρτες μας με εκατομμύρια ανθρώπους ανυποψίαστους στο τι ακριβώς φρίκη θα βιώσουν....
Στον 21η αιώνα τα χρόνια του ΔΝΤ... (κάπως έτσι θα ξεκινούν τα μυθιστορήματα του μέλλοντος) στην Ελλάδα που βιώνει εκ νέου γερμανική κατοχή (και όχι μόνο) οι άνθρωποι προετοιμάζονται για την επερχόμενη συμφορά. Αγοράζουν τρόφιμα για να μην πεινάσουν, λάμπες μήπως δεν έχουν πια ηλεκτρικό, σόμπα με ξύλα μήπως δεν έχουν πια καλοριφέρ....
Στην Ελλάδα του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ οι έλληνες ετοιμάζονται πυρετωδώς για τα κατοχικά χρόνια. Οπως ετοιμάζονται και οι νέοι μαυραγορίτες, οι νέοι δοσίλογοι, οι νέοι ταγματασφαλίτες.
Το μόνο που ελπίζουμε βαθειά μέσα μας είναι να ετοιμάζεται και το νέο ΕΑΜ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου