Τα ανήθικα πλεονεκτήματα της Αριστεράς

Από σχολική θεατρική  παράσταση Δημοτικού σχολείου.

Αν κοιτάξουμε πίσω στο 2015 και προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε ποιος ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας που οδήγησε στην εκλογή του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τον Ιανουάριο και στην επανεκλογή του το Σεπτέμβριο, θα καταλήξουμε αναμφίβολα σε ένα συμπέρασμα: ήταν η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ότι δεν είχε καμία συμμετοχή στη φαύλη οικονομική διαχείριση, στη διαφθορά και στον εκμαυλισμό του δημόσιου βίου που κυριάρχησαν στη χώρα για πολλά χρόνια με ευθύνη των μεταπολιτευτικών Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και είχαν ως αποτέλεσμα την κρατική χρεοκοπία. Ήταν αυτό που με περισσή αυταρέσκεια και έπαρση τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ονόμασαν το "ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς".

Βέβαια, η συγκεκριμένη επιτυχία δεν θα ήταν δίκαιο να πιστωθεί αποκλειστικά στους υπεύθυνους επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ και την τωρινή του ηγεσία. Είχαν προηγηθεί δεκαετίες συντονισμένης και μεθοδικής προσπάθειας και εργασίας στον τομέα της προπαγάνδας από την ευρύτερη Αριστερά. 
Υπήρξαν χιλιάδες "στρατευμένοι" διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δημιουργοί του λόγου, δημοσιογράφοι, μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας που από τη λήξη του Εμφυλίου και μετά φρόντισαν να εμποτίσουν αυτήν την αντίληψη περί "ενάρετης" Αριστεράς στο συλλογικό υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας.
Ήταν αυτοί που επί μακρά σειρά ετών καλλιεργούσαν και "πουλούσαν" μία εξιδανικευμένη εικόνα των κομμουνιστικών καθεστώτων που καταδυνάστευαν τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης, της Κίνας και άλλων χωρών παγκοσμίως.
Ήταν οι ίδιοι που ζητούσαν, διακριτικά στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια, να εφαρμοστούν τα σοσιαλιστικά πειράματα και στη χώρα μας, παρουσιάζοντας ως αδιέξοδη και αποτυχημένη τη συντηρητική και ευρωπαϊκή πορεία που ακολούθησε η χώρα μας μετά τη λήξη του Εμφυλίου. 
Ήταν αυτοί που διέδωσαν τον αντιαμερικανισμό, που φιλοτέχνησαν την εικόνα της "Ευρώπης των Μονοπωλίων", που στήριξαν την προσπάθεια για θυματοποίηση της "αθώας" Αριστεράς στα μάτια της κοινής γνώμης και κατηγόρησαν ως αντιδραστικούς όλους τους μεταπολεμικούς ηγέτες της Ελληνικής Δημοκρατίας, ακόμη και τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Η επιβολή της τυραννίας από τη χούντα των συνταγματαρχών και η εθνική καταστροφή της Κύπρου ήταν τα γεγονότα που συνετέλεσαν καθοριστικά στο να εμπεδωθεί από την ελληνική κοινή γνώμη η άποψη ότι τελικά η Αριστερά είχε δίκιο σε αυτά που έλεγε. Η εδραίωση αυτής της πεποίθησης σε ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μετά το 1974 ήταν που ανέδειξε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος με την οξυδέρκεια που τον χαρακτήριζε ήταν ο πολιτικός που αντιλήφθηκε πρώτος την τεράστια δυναμική της ιδεολογίας της Αριστεράς στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό.
Ως κόμμα της Σοσιαλιστικής Αριστεράς αυτοπροσδιορίστηκε και πρωταγωνίστησε το ΠΑΣΟΚ. Με ακραίες και ριζοσπαστικές θέσεις στην αρχή, με μετριοπαθέστερες απόψεις στην πορεία της "ωρίμανσής" του αργότερα. Ποτέ όμως δεν έπαψε να εκφράζει ένα μεγάλο μέρος πολιτών που ένιωθαν Αριστεροί. Η αντιδεξιά ρητορεία που υιοθετήθηκε εξαρχής από το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιήθηκε στο πέρασμα των χρόνων για να κρατήσει την απόσταση μεταξύ των οπαδών του και της συντηρητικής παράταξης, που κατά κύριο λόγο εξέφραζε και εκφράζει ακόμη η Νέα Δημοκρατία. Η ίδια αυτή ρητορική ήταν που διατήρησε στα μυαλά μεγάλου μέρους των πολιτών τον μύθο της "καλής" Αριστεράς και της "κακής" Δεξιάς και τον μετέφερε έως τις μέρες μας.
Σε αυτήν την αντίληψη περί αγνότητας της Αριστεράς πάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει την υπέρβαση και να προσεταιριστεί το σύνολο σχεδόν των διαψευσμένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που από το 44% του 2009, βρέθηκε στο 12% το 2012 και στο 4,5% τον Ιανουάριο του 2015 μετά τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. Μάλιστα, η παρουσία στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ ενός νεότατου σε ηλικία πολιτικού που είχε αριστερές "αγωνιστικές" περγαμηνές από τα μαθητικά του χρόνια, αλλά δεν είχε λάβει ποτέ κανένα δημόσιο αξίωμα και άρα ήταν υπεράνω υποψίας, τη στιγμή που όλοι του οι πολιτικοί αντίπαλοι είχαν διατελέσει σημαίνοντα στελέχη του "σάπιου" συστήματος, επιβεβαίωνε τον ισχυρισμό περί "καθαρότητας" και "ηθικού πλεονεκτήματος" που διακήρυττε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, βρέθηκαν πολλοί ψηφοφόροι που, αν και ιδεολογικά δεν ανήκαν σε αυτόν το χώρο, πίστεψαν το 2015 το αφήγημα περί "ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς" και παρέβλεψαν εντελώς το γεγονός ότι στην πραγματικότητα ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ στελεχωνόταν και διοικούταν από ανθρώπους μαρξιστικών πεποιθήσεων,  που στην πλειονότητά τους είχαν μείνει για πολλά χρόνια στο περιθώριο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, περιμένοντας να έρθει η ώρα να εφαρμόσουν τις παρωχημένες ιδέες τους.
Και ας μην πει κάποιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μαρξιστικό κομμουνιστικό κόμμα. Το διατυμπανίζουν όλα του τα κορυφαία στελέχη, από τον Υπουργό των Οικονομικών Τσακαλώτο, μέχρι τον "αναμορφωτή" του ασφαλιστικού συστήματος Κατρούγκαλο και κάποιους γραφικούς που στο Υπουργείο τους έχουν αναρτήσει φωτογραφίες του Άρη Βελουχιώτη. Για να μην πούμε για αυτούς που έφυγαν μετά την "κωλοτούμπα" του 2015 και ίδρυσαν στη συνέχεια διάφορα αποκόμματα που καλύπτουν όλο το φάσμα της κομμουνιστικής φιλοσοφίας. Ακόμη και πολλοί που δεν το διαλαλούν, υπήρξαν παλαιότερα μαρξιστές, ενώ κανείς τους δεν τολμά να αποκηρύξει δημοσίως τον Μαρξ, τον Στάλιν και τις Κομμουνιστικές δικτατορίες του περασμένου αιώνα.
Όπως αποδείχθηκε πολύ γρήγορα, μετά τους ερασιτεχνισμούς και τους καταστροφικούς χειρισμούς του πρώτου εξαμήνου του 2015, πέρα από το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα η "πρώτη φορά Αριστερά" δεν είχε να επιδείξει ως Κυβέρνηση κανένα άλλο πλεονέκτημα. Απεναντίας, αποδείχθηκε τραγικά κατώτερη των περιστάσεων και δημιούργησε για τη χώρα μία κατάσταση ακόμη χειρότερη από αυτήν που παρέλαβε.
Όμως, κατά ένα εντελώς παράδοξο τρόπο, η ίδια δεν υπέστη τις απώλειες και τη φθορά που κανονικά θα έπρεπε να έχει υποστεί μετά τα όσα έκανε. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, μετά την ιστορική "κωλοτούμπα", βγήκε σχεδόν αλώβητη, παρά το γεγονός ότι έκανε άλλα από αυτά που είχε υποσχεθεί και παρά το γεγονός ότι την εγκατέλειψε ένα μεγάλο μέρος του στελεχιακού δυναμικού της. Ακόμη και σήμερα, μετά την εφαρμογή ενός σκληρότατου τρίτου "αριστερού" μνημονίου με εξοντωτικά μέτρα, μετά τη διάψευση όλων των υποσχέσεων και προσδοκιών, μετά τα ψεύδη και τον εμπαιγμό που υφιστάμεθα ως πολίτες, ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον της Κυβέρνησης είναι από χλιαρές έως ανύπαρκτες.
Οι περισσότεροι αποδίδουν την αξιοθαύμαστη αντοχή της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στη μαγική γοητεία του Αλέξη. Άλλοι στο ότι οι άλλες παρατάξεις δεν έχουν τίποτε καινούργιο και φρέσκο να επιδείξουν. Η αλήθεια, κατά τη γνώμη μου, είναι διαφορετική. Και λιγότερο ρομαντική. Πιστεύω ότι η "πρώτη φορά Αριστερά" καταφέρνει να διατηρεί την επιρροή της σε μεγάλο μέρος των πολιτών διότι χρησιμοποίησε και συνεχίζει να χρησιμοποιεί τα ανήθικα πλεονεκτήματα που είχαν και έχουν όλες οι γνήσιες μαρξιστικές, λαϊκιστικές "Αριστερές" όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το πρώτο και σημαντικότερο πολιτικό πλεονέκτημα της Αριστεράς διαχρονικά είναι ότι πουλάει ελπίδα στα χαμηλότερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Στο "προλεταριάτο" όπως το όρισε αυθαίρετα ο Μαρξ ως την μία από τις δύο κοινωνικές τάξεις που θα δώσουν την τελική μάχη των τάξεων. Στους ταλαιπωρημένους από την ανέχεια και τα βάσανα της βιοπάλης, σε όσους νιώθουν εγκαταλειμμένοι και απόκληροι. Σε αυτούς η Αριστερά τάζει ότι θα τους αποκαταστήσει δίνοντάς τους περισσότερα, και μάλιστα όχι με κάποιο αναπτυξιακό σχέδιο ή με αύξηση του γενικότερου βιοτικού επιπέδου, όπως είναι ηθικά σωστό, αλλά αρπάζοντας από αυτούς που έχουν, από τους "αστούς", όπως επίσης αυθαίρετα ορίζει ο Μάρξ την αντίπαλη κοινωνική τάξη του "προλεταριάτου". Και με σκοπό να εξαφανίσει τις όποιες αναστολές των απλών ανθρώπων απέναντι στις "επαναστατικές" ληστρικές προτάσεις της για βίαια αναδιανομή του πλούτου, η "ανθρωπιστική" Αριστερά φρόντιζε από τότε που δημιουργήθηκε και φροντίζει ακόμη να καλλιεργήσει στο ακροατήριό της ένα βαθύ μίσος απέναντι σε όσους συνανθρώπους έτυχε να έχουν δημιουργήσει ή (ακόμη χειρότερα) να έχουν κληρονομήσει κάποια περιουσία. Εκμεταλλεύεται έτσι, όχι μόνο τη δυστυχία των απελπισμένων ή τη δυσαρέσκεια των "μη προνομιούχων", αλλά και όλα τα αρνητικά συναισθήματά τους απέναντι σε όσους έχουν μία καλύτερη τύχη.
Η αναδιανομή του "κεφαλαίου" θα γίνει μετά από βίαια επανάσταση, που θα φέρει την κατάλυση της αστικής δημοκρατίας και την κατάργηση των παλιών σχέσεων παραγωγής. λένε οι Μαρξ-Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848. Όμως οι σύγχρονοι μαρξιστές όπως ο Τσακαλώτος, η Φωτίου και η Αχτσιόγλου έχουν βρει πιο μοντέρνους ανήθικους τρόπους: με την ανελέητη φορολόγηση όσων έχουν ακόμη δουλειά ή περιουσία και την παροχή δωρεάν υπηρεσιών και εκτάκτων επιδομάτων ελεημοσύνης σε όσους υποφέρουν, σύμφωνα πάντα με την κρίση του κόμματος.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το συγκεκριμένο πλεονέκτημα γίνεται τόσο ισχυρότερο όσο αυξάνει το πλήθος των αναξιοπαθούντων και όσο χαμηλώνει το βιοτικό τους επίπεδο. Μία φτωχοποιημένη κοινωνία, σαν αυτές της βιομηχανικής επανάστασης του 19ου αιώνα ή όπως πλησιάζει να γίνει η σημερινή Ελληνική κοινωνία, είναι το ιδανικό περιβάλλον για να πουλήσει ελπίδα η Αριστερά.  Αυτός είναι και ο λόγος που η φανατική Αριστερά δεν πουλάει στις κοινωνικά και οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες, διότι εκεί το Κράτος φροντίζει να δημιουργούνται θέσεις εργασίας ώστε να μην πέσουν στη φτώχεια και την απελπισία οι πολίτες του, ενώ τα κοινωνικά επιδόματα δίνονται σε αυτούς που έχουν ανάγκη κατόπιν πρόβλεψης και σχεδιασμού και όχι με γιούρια στις περιουσίες των νοικοκυραίων.
Στην ελληνική εκδοχή του το ανήθικο πλεονέκτημα της υπόσχεσης για υφαρπαγή της περιουσίας του άλλου ή για παροχή δωρεάν αγαθών σε βάρος αυτών που πληρώνουν γίνεται ακόμη πιο δυνατό, αφού στη δεξαμενή των αναξιοπαθούντων χωράνε και όσοι έχουν σύμφωνα με δικό τους κριτήριο ανάγκη ενίσχυσης από το Κράτος-πατερούλη. Για παράδειγμα αυτοί που αποκρύπτουν τα εισοδήματά τους ή αυτοί που θεωρούν ότι πρέπει να τους παρέχονται δωρεάν οι υπηρεσίες ενέργειας, επικοινωνίας, μεταφορών κλπ., σε βάρος φυσικά των "ταξικών εχθρών" τους που πληρώνουν για όλους.
Ένα δεύτερο πλεονέκτημα της μαρξιστικής Αριστεράς ως πολιτικού οργανισμού είναι ότι οι αποφάσεις της ηγεσίας δεν αμφισβητούνται. Τα μαρξιστικά κόμματα στελεχώνονται κατά βάση από δογματικούς.  Αφού η ίδια η ιδεολογία βασίζεται σε δόγματα (παραδείγματος χάριν ότι υπάρχουν μόνο δύο τάξεις, οι "προλετάριοι" και οι "αστοί" ή ότι είναι ιστορικά προδιαγεγραμμένο πως θα επικρατήσει το προλεταριάτο ή ότι οι αστοί δεν ενδιαφέρονται να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής των προλετάριων κλπ), τότε και οι άνθρωποι που ασπάζονται τη θεωρία γίνονται δογματικοί. Δηλαδή, δεν αμφισβητούν το δόγμα, κατά συνέπεια δεν αμφισβητούν και το κόμμα που υποστηρίζει το δόγμα, και επειδή το κόμμα εκφράζεται μόνο από την ηγεσία του, τελικά δεν αμφισβητούν την ηγεσία του κόμματος και τις αποφάσεις της.  Συνέβη όπου κυβέρνησαν Κομμουνιστικά Κόμματα και συμβαίνει ακόμη όπου έχουν απομείνει. Η χώρα μας είναι νέα στη λέσχη των χωρών υπό κομμουνιστική ηγεσία.
Η ανηθικότητα του πλεονεκτήματος που περιεγράφηκε πιο πάνω έγκειται στο ότι η απουσία κριτικής και αμφισβήτησης πηγάζει από τον περιορισμό της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης που επιβάλλεται στα μέλη και τα στελέχη των μαρξιστικών οργανισμών. Πολλές φορές μάλιστα, ο περιορισμός αυτός δεν επιβάλλεται μόνο δια της πειθούς, αλλά και δια της τρομοκράτησης αυτών που θα τολμήσουν να αναπτύξουν διαφορετικές απόψεις. Αμέτρητες οι περιπτώσεις, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα, διαφωνούντων που εξοντώθηκαν πολιτικά, ηθικά ή και φυσικά ακόμη, από το ίδιο τους το Κόμμα που υπηρέτησαν με προσήλωση. Ζηνόβιεφ, Καμένεφ, Τρότσκι, Ζαχαριάδης, Βελουχιώτης μερικές από τις πιο γνωστές περιπτώσεις.
Καθόλου συμπτωματικό λοιπόν το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση των αποφάσεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (ακόμη και όταν αυτές έρχονται σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα ή τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί) και ότι όλοι ψηφίζουν ό,τι τους δοθεί εντολή να ψηφίσουν, μπαίνοντας στη γραμμή σαν στρατιωτάκια.
Ένα τρίτο σημαντικό και επίσης ανήθικο πλεονέκτημα της γνήσιας μαρξιστικής-λενινιστικής Αριστεράς είναι η υιοθέτηση της πρακτικής του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Ο Μαρξ περιγράφει στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο με ποιο τρόπο θα πρέπει οι προλετάριοι να συμμαχήσουν με τους αστούς για να εξοντώσουν μαζί τη φεουδαρχία, όπου αυτή υφίσταται ακόμη, και όταν ξεμπερδέψουν με αυτήν να στραφούν ενάντια στους αστούς που είναι ο πραγματικός εχθρός τους. Ή όπως το είπε και ο Λένιν "αν το συμφέρον της υπόθεσης το απαιτήσει, τότε, φυσικά, μπορείς να συνάψεις σχέσεις ακόμα και με τη γιαγιά του διαβόλου".
Χωρίς τις ηθικές αναστολές που έχει ένας τυπικός "αστός" πολιτικός, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ιδεολογία του και τις πράξεις που την εκφράζουν, ο γνήσιος αριστερός ηγέτης (βλέπε Αλέξης) δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμμαχήσει με τον οποιονδήποτε (βλέπε Πάνος) για να εξασφαλίσει την ανέλιξη και την παραμονή του στην εξουσία. Με την ίδια λογική, αν το απαιτεί το συμφέρον της, δηλαδή η παραμονή στην καρέκλα της εξουσίας, η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί άνετα να γίνει σύμμαχος και συνεργάτης και της Μέρκελ, και του ΝΑΤΟ και του Τραμπ και όποιου άλλου εκπροσωπεί και εκφράζει αυτά που η ίδια η Αριστερά υποτίθεται εξορκίζει. Και ύστερα δεν έχει κανένα πρόβλημα να στραφεί εναντίον όσων κρίνει ότι δεν συμφέρει πια να συνεργάζεται μαζί τους, όπως ήδη προετοιμάζεται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, με μοχλό τη συμφωνία που υπογράφηκε με την FYROM. Και όπως θα κάνει σύντομα και με τους Ευρωπαίους "συμμάχους", για να πουλήσει ξανά "αντίσταση" και "ανεξαρτησία".
Ένα τελευταίο ανήθικο πλεονέκτημα που με συνέπεια χρησιμοποιεί η Αριστερά είναι οι οργανωμένοι μηχανισμοί προπαγάνδας τους οποίους στήνει με θαυμαστή μεθοδικότητα. Θα πει όμως κάποιος, μόνο η Αριστερά το κάνει αυτό; Η απάντηση είναι ναι, μόνο η Αριστερά το κάνει τόσο καλά και οργανωμένα. Με ένα δίκτυο ανθρώπων της σε θέσεις σε νευραλγικούς χώρους διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, όπως τα Πανεπιστήμια, τα Σχολεία, το Θέατρο, η Τηλεόραση, οι Συνδικαλιστικές Οργανώσεις κλπ, καταφέρνει να διαμορφώνει απόψεις στον πολύ κόσμο ή να κατευθύνει προς όφελός της κινητοποιήσεις και το κοινωνικό κλίμα.
Αναφέρθηκε σε προηγούμενες παραγράφους με ποιο τρόπο κατάφερε η Αριστερά να μπολιάσει στην ελληνική κοινωνία την αντίληψη ότι αυτή και μόνο εκπροσωπεί στην πολιτική σκηνή την ηθική και τον ανθρωπισμό. Με τις ίδιες μεθόδους συνεχίζει να εργάζεται και να σκάβει μέσα στα μυαλά των ανθρώπων. Ποιος ξεχνά πόσο πολύ συνέβαλαν συγκεκριμένοι σατιρικοί καλλιτέχνες στη διάδοση και στην εμπέδωση μέσα από την Τηλεόραση και το Ραδιόφωνο της αντιμνημονιακής φιλολογίας και στη δημιουργία μίσους εναντίον των υποστηρικτών της αναγκαιότητας των μεταρρυθμίσεων; Είναι τυχαίο γεγονός η σταθερή και ύπουλη απαξίωση όσων "ενοχλούν" το αριστερό αφήγημα;

 Όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης που ήδη από τώρα αποκαλείται "Κούλης", όπως ο Σαμαράς ήταν ο "Αντωνάκης" και ο εκλιπών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο "γκαντέμης". Ενώ ο Τσίπρας παραμένει πάντα ο "Αλέξης". Ή μήπως ήταν τυχαίες οι προσπάθειες να δοθούν άδειες σε συγκεκριμένους επιχειρηματίες και τηλεοπτικά κανάλια, ενώ ακόμη και σήμερα η κατάσταση στο τηλεοπτικό τοπίο δεν έχει ξεκαθαρίσει; Ή είναι σύμπτωση που οι όλοι σχεδόν οι Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι πανεπιστημιακοί Καθηγητές, πρώην συνδικαλιστές ή δημοσιογράφοι που διέπρεψαν προεκλογικά στην "κατήχηση" και το "διαφωτισμό" ενός λαού που βρέθηκε τότε σε πλήρη σύγχυση;

Ας μην απορεί κανείς πώς συμβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας να παραμένουν σταθεροί στη θέση τους, ενώ τα πάντα και οι πάντες γύρω τους γκρεμίζονται και πώς ψηφίζονται τόσο αντιλαϊκά και αντιαναπτυξιακά μέτρα χωρίς την παραμικρή αντίδραση από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ή τον κόσμο. Να μην αναρωτιέται πώς γίνεται να τους πλέκουν το εγκώμιο όλοι οι Δανειστές και Σύμμαχοι, παρά την ολοφάνερη αποτυχία της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να ξαναστήσει την Οικονομία στα πόδια της. Ας μην αγανακτεί που Κυβέρνηση και Τσίπρας δεν υπολογίζουν καθόλου τη γνώμη των πολιτών, ακόμη και σε εθνικά θέματα όπως αυτό των Σκοπίων. Να μην εξανίσταται που όπως φαίνεται θα είναι σημαντικό το ποσοστό των ψηφοφόρων που θα ξαναψηφίσουν το ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές. Υπάρχουν οι λόγοι που συμβαίνουν αυτά.
Αλλά, παρακαλώ μην ξανακούσω ότι ο λόγος είναι το "Ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς"...

drastis​​   Capital

Ινφογνώμων Πολιτικά