Καθημερινά, όπου και να βρεθούμε, ακούμε και βλέπουμε, πόσο διαλυμένη είναι η χώρα μας σαν να πρόκειται για την πιο κοινή και αποδεκτή διαπίστωση. Ακόμη και οι ίδιοι Έλληνες πολίτες φαίνονται να το αποδέχονται παθητικά. Κι αυτό είναι το κόλπο. Να το δεχτούμε αδιαμαρτύρητα. Για όσους έξυσαν λίγο την επιφάνεια, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Το αντίκρισμα της πραγματικότητας, και όχι απλώς η διαπίστωσή της, προκαλεί τρόμο. Η παγκοσμιοποίηση είναι ο τρόμος και ο φόβος των νέων γενεών. Η Ελλάδα η πατρίδα μας και η ελληνική πολιτεία το σύστημα οργάνωσής μας, ευρίσκονται σε τρομερό κίνδυνο. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι οφείλουμε και τα δύο να τα φροντίσουμε, να τα προστατέψουμε, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων και ιδεολογιών. Όχι ότι είναι τα καλλίτερα στον κόσμο, αλλά αν τα χάσουμε, θα χάσουμε την ίδια την ταυτότητά μας, την ιδιοπροσωπεία μας.
Μπορεί να μας κλονίζει το γεγονός αν η διάλυση οφείλεται στην κρίση που διανύουμε ή αν, απλώς, η κρίση αποκάλυψε ένα διαλυμένο και βαθιά διεφθαρμένο σύστημα. Εκείνο για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι ότι, παρά την ηθική, πνευματική, κοινωνική, πολιτική, οικονομική κρίση και την όποια αυτοκριτική έχουμε κάνει, τα πράγματα εξελίσσονται ολοένα και χειρότερα. Όπου γίνεται κάποια προσπάθεια ανασυγκρότησης, οι ανασυγκροτούμενοι, έστω και μερικώς, χώροι, διαμορφώνονται χειρότερα από ότι ήσαν πριν την κρίση.
Η έλλειψη παιδείας και μια αντίληψη γρήγορου και εύκολου πλουτισμού, κυρίαρχα χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, παίρνουν, τώρα, δραματικές διαστάσεις. Η αίσθηση συλλογικότητας, αλληλεγγύης και κάποια πολιτική αντίδραση, εκδηλώνονται μόνο από το φόβο μήπως βρεθούμε και εμείς σε παρόμοια κατάσταση. Όχι από μια γνήσια, συνειδητοποιημένη ανάγκη για πραγματική αλλαγή.
Η αντίληψη ότι μπορούμε να φθάσουμε ακόμη και στην κορυφή, έστω, και χωρίς προσόντα, αρκεί κάποιος μπάρμπας από την Κορώνη να μας προστατεύσει, και βοηθήσει, εξακολουθεί να είναι ακόμη κυρίαρχη. Και το χειρότερο: το σύστημα που κυβέρνησε τη χώρα και την οδήγησε στο γκρεμό, μιλάμε για σύστημα, όχι για πολιτικά κόμματα, τα οποία είναι μέρος του συστήματος, παραμένει αλώβητο. Τα πάντα πρέπει να εξαρτώνται από αυτό, τίποτε πέραν του απολύτου ελέγχου του, η ελληνική περιφέρεια αποτελεί μια ιδιότυπη εσωτερική αποικία που έπαιζε και παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Η υδροεγκεφαλική Αθήνα ήταν και είναι, το κέντρο του πανελλήνιου ενδιαφέροντος.Οι επαρχίες ως μη υπάρχουσες.
Η διεθνής συγκυρία επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και αναδεικνύει τους τεράστιους κινδύνους. Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού ως οικονομικού συστήματος με κύριο χαρακτηριστικό τη χρηματοπιστωτική οικονομία, επιβάλει μια νέα οργάνωση της παγκόσμιας κοινωνίας. Η διεθνής οργάνωση στη βάση των εθνικών κρατών ήταν αποτέλεσμα του κλασικού αστικού τρόπου παραγωγής. Τα κράτη έθνη δεν χρειάζονται στο νέο παγκόσμιο σύστημα. Πρέπει να αποδομηθούν και να αντικατασταθούν από νέους τρόπους λειτουργίας της παγκόσμιας κοινότητας. Η τελευταία, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς, τείνει να οργανωθεί εν είδη παγκόσμιου δικτύου. Όλος ο κόσμος, ένα δίκτυο. Και επειδή για να λειτουργήσει ένα δίκτυο χρειάζονται τα κομβικά του σημεία, οι κόμβοι στο παγκόσμιο δίκτυο θα είναι με τη σειρά: Οι παγκόσμιες πόλεις, φέουδα τις λέγανε στο παρελθόν, και οι διεθνείς επιχειρήσεις, τα μεγάλα μονοπώλια δηλαδή, και οι γιγαντιαίων διαστάσεων τράπεζες, ΕΚΤ, Ντώυτσε Μπανκ, οι οποίες θα γίνονται μεγαλύτερες, θηριωδέστερες, ισχυρότερες και πιο αμείλικτες στη διαχείριση της εξουσίας μέσω των χρεών και των δανείων που θα επιβάλλουν, που θα εδράζονται στους κόμβους πόλεις, ή φέουδα..
Όταν ένα μικρό σύνολο μονοπωλίων όχι μεγαλύτερο των 7.000 εταιρειών-θηρίων, και 50 τραπεζών-χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, έχουν συσσωρευμένο κεφάλαιο 1 τετράκις 200 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 20 φορές πάνω από το παγκόσμιο ΑΕΠ, κάτι ασυνήθιστο και πέρα από τα παραδεδεγμένα, πρέπει να γίνει. Το παγκόσμιο ΑΕΠ όλων των Εθνών του πλανήτη ανέρχεται στα 72 τρις. Αυτά τα συσσωρευμένα κεφάλαια ζητούν τοποθέτηση, επενδύσεις για να παράξουν μεγαλύτερο κέρδος σ’ αυτό το 1% των πλουσίων τυχερών που ελέγχει το 52% του παραγομένου εισοδήματος. Αυτά λοιπόν τα κεφάλαια, κυρίως αποτελούμενα από τοκοφόρα ομόλογα, παράγωγα ομολόγων κ.λπ πλαστικό δηλαδή χρήμα, ως τώρα έπεφταν στις αγορές. Όμως αυτό δεν φτάνει, δεν γεμίζει, μηδέ στο ελάχιστο, την ανεξέλεγκτη απληστία τους. Που καταλήγουν λοιπόν; Τι πρέπει να γίνει για να αυξήσουν τα κέρδη τους;
Το βρήκαν∙ συνέλαβαν το σχέδιο να ισοπεδωθεί ο πλανήτης αλλού με πολεμική εισβολή (Ιράκ, Αφγανιστάν), αλλού με εμφύλιους (Λιβύη, Συρία, Αίγυπτος, Τυνησία, Σομαλία, υποσακχάρια Αφρική,) αλλού φαινομενικά ειρηνικά (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, χώρες του πρώην ανατολικού Μπλοκ) κ.λπ. μέσω της δημιουργίας τεράστιου χρέους. Στις τελευταίες, με το κόλπο του συνεχούς δανεισμού, της εισόδου στο μνημόνιο, με τη μέθοδο του «ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ», χωρίς ελπίδα ξεπληρώματος των δανείων. Επιβάλλουν στα κράτη το ένα δάνειο πίσω από το άλλο μέχρι να ξεπουληθούν όλα τα υπάρχοντα, δημόσια και ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία, των κρατών και των πολιτών.
Διαλύουν λοιπόν τις χώρες, τις χρεοκοπούν, αίρουν τα σύνορά τους, ανοίγουν όλες τις πύλες μετανάστευσης και σκοπεύουν να δημιουργήσουν μεγάλες κομβικές περιφέρειες για παράδειγμα η Νέα Υόρκη και ολόγυρα τα σκουπίδια, Νέα Υερσέη, Κονέκτικατ, Μασαχουσέτη, Πενσυλβάνια κ.λπ. Στην περιοχή μας η Κωνσταντινούπολη, συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις να έχει αυτή τον πρώτο ρόλο στα Βαλκάνια. Και το χειρότερο, προορίζεται να δορυφοριοποιηθεί η Ελλάδα μαζί με τη Βουλγαρία, τη Σερβία, τα Σκόπια και την Αλβανία γιατί δε συμφέρει στο παγκόσμιο κεφάλαιο να υπάρχουν χωριστές εθνικές οντότητες. Λαοί με ταυτότητα, πολιτισμό, ιστορία δικαιώματα και απαιτήσεις. Μόνο δουλοπάροικοι, των 350 με 120 ευρώ δικαιούμαστε να γίνουμε εδώ κάτω, στο φέουδο των Βαλκανίων.
Για να επιτευχθεί αυτό, την ίδια στιγμή, το βλέπουμε, τα εθνικά κράτη θα διαδραματίζουν όλο και μικρότερο ρόλο. Οι κυβερνήσεις θα νομοθετούν για να εντάξουν (υποτάξουν) τις κοινωνίες τους στο παγκόσμιο δίκτυο και, ίσως, θα διαδραματίζουν το ρόλο που απέδιδε ο Γκράμσι σ’ αυτά: να διαμορφώνουν την ισορροπία μεταξύ των καταναγκαστικών και ηγεμονικών θεσμών. Τούτο ερμηνεύεται ως εξής: Ουσιαστικά θα νομοθετούν με καταναγκαστικούς νόμους όπως οι ελληνικές κυβερνήσεις, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου στην Ελλάδα, παντελώς έξω από κάθε έννοια δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τις δε αποφάσεις τους θα τις επιβάλλουν με το μαστίγιο και τη βία. Όπως οι φεουδάρχες έκαναν με τον ιδιωτικό στρατό που κατείχαν (από μισθοδίαιτους πληβείους ή τυχοδιώκτες εγκληματίες, κλέφτες και λωποδύτες εννοείται) και τον πλήρωναν από τους σκληρούς φόρους επί των δουλοπαροίκων.
Ταυτόχρονα όσοι υποστηρίζουν την αναγκαιότητα του εθνικού κράτους, θα τείνουν να καταστούν μειοψηφία. Η οικονομική κρίση, άλλωστε, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για τέτοιου είδους αναζητήσεις. Αναγκασμένοι να εργαζόμαστε για 350 με 150 ευρώ μηνιαίως για 8 έως 12 ώρες, δεν θα διαθέτουμε καν την πολυτέλεια της σκέψης. Δεν θα συλλογιόμαστε τίποτα άλλο από την επιβίωση. Φυσικά, όποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί, θα εξαφανίζεται.
Εκείνο που αναδύεται, λοιπόν, είναι η πόλη-φέουδο-επαρχία (περιφέρεια την ονομάζουν για να μας αποκοιμίζουν). Η διεθνής, σχετική, βιβλιογραφία, (Σάσκια Σάσσεν, Η Κοινωνιολογία της Παγκοσμιοποίησης)[1], επισημαίνει την ύπαρξη 40 διεθνών πόλεων. Από την Ελλάδα, καμιά πόλη δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτές. Η Αθήνα (βαθμολογημένη με Β+) δεν θα μπορέσει μόνη της να διαδραματίσει έναν ρόλο σημαντικού παγκόσμιου κόμβου. Η Ελλάδα ολόκληρη κατά την εκτίμηση μερικών -συμβιβασμένων- διανοουμένων, δεν φαίνεται προορισμένη να λειτουργήσει σαν μία παγκόσμια πόλη. Ίσως, υπάρχει ελπίδα, να μετατραπεί σε ένα περιφερειακό κόμβο. Συνειδητά, ή ασυνείδητα, εν γνώσει η εν αγνοία τους, στην ελληνική πρωτεύουσα, όλοι οι κυβερνητικοί και τα κόμματα (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης) σαν ένα παγιωμένο σύστημα εργάζονται ομοθυμαδόν, σαν καλοπληρωμένα ρομποτάκια, ώστε το κέντρο (η πρωτεύουσα) να αποκτήσει ένα ρόλο, κατά το δυνατόν, κάποιου είδους κόμβου. Γι αυτό, εν ονόματι της κρίσης, όλα όσα με πολλές προσπάθειες είχαν αποσυγκεντρωθεί, επαναφέρονται στο κέντρο.
Το ζήτημα είναι που και πως μπορούμε να παρέμβουμε, ώστε να διατηρήσουμε ως κοινωνία, τα διαχρονικά, εθνικά και παραδοσιακά χαρακτηριστικά μας, προσαρμοζόμενοι, παράλληλα, στο νέο διεθνές περιβάλλον.
Μπορούμε να αντισταθούμε και πως;
Ενωμένοι πρώτα απ’ όλα όλοι οι Έλληνες, σε μια φροθιά, ανεξαρτήτως κομματικής διαφοράς, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι χάνουμε τον εαυτό μας, τη ζωή μας την προσωπικότητά μας και μεταβαλλόμαστε σε αγέλη υπανθρώπων. Μεταλλασσόμαστε σε νούμερα αν όχι σε μηδενικά. Χρειάζεται να αντιληφθούμε πως είμαστε πιόνια στα χέρια των συμμοριών της Παγκοσμιοποίησης. Σκοτεινές δυνάμεις όπως ο Σιωνισμός, η Μασονία, το Τάγμα των Ιλουμινάτων, κρυφές Λέσχες όπως η Μπίλντμπεργκ, η των Sculls and Bones, έχουν διεισδύσει και υπερδραστηριοποιηθεί μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, στο χώρο της πολιτικής και της οικονομίας. Αυτοί όλοι, απεργάζονται τα σχέδια ομογενοποίησης των λαών και ισοπέδωσης των ιδιαιτεροτήτων τους.
Η αντιμετώπισή τους επομένως πρέπει να γίνει σε δύο επίπεδα. Σε παγκόσμιο και σε τοπικό.
Σε παγκόσμιο επίπεδο η συμμετοχή σε διεθνή αντιπαγκοσμιοποιητικά, ακτιβιστικά κινήματα. Συνεργασία με αποδειγμένα αντισυστημικές οργανώσεις, ενώσεις, κινήσεις όπως το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ), στην Ελλάδα, η Union Républicaine Populaire στη Γαλλία, η Per Il Bene Commune, η Eurotruffa και η Economia Per I Cittadini της Ιταλίας,, η Asociación Democracia Real Ya της Ισπανίας, η Campaign for an Independent Britain στη Βρετανία, η National Platform από την Ιρλανδία, η Mouvement Politique d’Emancipation Populaire από τη Γαλλία καθώς και η IPU της Φινλανδίας και τόσες άλλες ενδοευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιου επιπέδου, π.χ. η Διεθνής Αμνηστία, Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα, (Reporters above Borders), . Όλες αυτές οι κινήσεις και οργανώσεις πολιτικού ως επί το πλείστον χαρακτήρα μάχονται :
α) ενάντια στον εν λειτουργία μηχανισμό του χρέους που έχει επιβληθεί και υποδουλώνει έθνη και λαούς στο καθεστώς πεονίας (φεουδαρχίας) που επιβάλλουν οι τράπεζες και το ευρώ.
β) προβάλλουν την ανάγκη για έξοδο από το ευρώ, ως βασικό συστατικό στοιχείο της εθνικής ανεξαρτησίας, προκειμένου να απαλλαγούν οι λαοί από τη θηλιά του χρέους και της φτώχειας και να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη και η παραγωγική ανασυγκρότηση των οικονομιών τους σε όφελος των λαών.
γ) επιδιώκουν τη συνειδητοποίηση της ανάγκης μονομερούς αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση σύμφωνα με το άρθρο 50 της συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
δ) αναδεικνύουν σε κομβικό ζήτημα στους λαούς της Ευρώπης αλλά και των άλλων Ηπείρων, ότι στην Ευρώπη υπάρχει ένα τέτοιο παγκόσμιο όσο κι ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον όπου οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης – με πρώτες τις ελίτ των χωρών αυτών – επιβάλλουν πολιτικές που οδηγούν την Ευρώπη στη νέα φεουδαρχία των αγορών. Κατανόηση ότι οι παγκοσμιοποίηση των αγορών, η παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, η GATT, το ΝΑΤΟ, επιδιώκουν την ίδια μοίρα και για τους Αμερικανούς του Βόρειου όσο και του Νότιου ημισφαιρίου, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στη Ρωσία και τις δορυφόρες χώρες της. Να δώσει την ελπίδα πως με συντονισμένο αγώνα η ευρωζώνη, όπως και κάθε άλλη νομισματική ένωση , αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει μαζί με όλο το οικοδόμημα της Ευρώπης των αγορών.
Το δίλημμα που όλο και περισσότερο πρέπει να αφομοιώσουν οι λαοί είναι: είτε δικτατορία των αγορών είτε λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατική-αναπτυξιακή άνοιξη των λαών.
Σε τοπικό, ελληνικό επίπεδο, οφείλουμε εκτός της συμμετοχής μας σε σε αντιμνημονιακού τύπου κινήσεις, μέτωπα και κόμματα τα οποία έχουμε επανειλημμένως αναφέρει, να οργανωθούμε σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές και Δήμους όσο και δημόσιους οργανισμούς. Οι γενικές συνελεύσεις ανά γειτονιά, το κίνημα αλληλέγγυων στη ΕΡΑ και των ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ, είναι κάποια παραδείγματα. Τα Κινήματα εναλλακτικής οικονομίας όπως το ΚΟΙΝΟΝ της Θεσσαλονίκης, Οβολός και ΣΤΑΚΡΑΕΛΙ στην Πάτρα και άλλα, αποτελούν ελπιδοφόρες προτάσεις για να δράσουν όλοι οι αφυπνισμένοι Έλληνες πολίτες μαζί.
Αλληλοενημέρωση και προτάσεις δράσεων από τους συνειδητοποιημένους πολίτες σε προσωπικό επίπεδο, όπως:
Σταματούμε ή καθυστερούμε να πληρώνουμε αντισυνταγματικούς φόρους και χαράτσια. Ενημέρωση των γνωστών μας ότι μας επιβάλλουν να πληρώσουμε π.χ. φόρους για ανοίκιαστα διαμερίσματα και σπίτια που δεν αποδίδουν κανένα εισόδημα. Στην ουσία παύουμε να τροφοδοτούμε το αρπακτικό αιμοδιψές τέρας -Κράτος-ΤΡΟΙΚΑ, ΔΝΤ, ΕΚΤ και το αψήφιστο και με το έτσι θέλω, επιβεβλημένο στους λαούς, Ευρωπαϊκό κομιτάτο. Πρόκειται για μια οικονομική συμμορία που σκοπό έχει να μας απορροφήσει, στην καλλίτερη περίπτωση, να μας πιεί το αίμα με τα μνημόνια, τα χρέη και τα δάνεια που οι κυβερνητικές ελίτ υπέγραψαν χωρίς να ερωτηθούμε. Καθυστέρηση πληρωμής των δανείων των τραπεζών ακόμη και με ένδικα μέσα όπως προτείνει το ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ και το ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ κ.ά.
Δημιουργία Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και σύνταξης ενός νέου Δημοκρατικού Συντάγματος με υποχρεωτική λογοδοσία των αιρετών κι εντεταλμένων προς τους εκλογείς τους. Χωρίς Συντακτική Εθνοσυνέλευση δεν μπορεί να θεμελιωθεί λαϊκή κυριαρχία ούτε να τελειώσει η οικογενειοκρατία που δέρνει και γδέρνει (λεηλατεί) το πολιτικό μας γίγνεσθαι.
Το νέο Σύνταγμα και η τιμωρία των δωσιλόγων είναι η μόνη δυνατότητα που έχουμε για να απαλλαγούμε μονομερώς από το χρέος. Το χρέος που έχουμε με όλα τα κουρέματα, δεν ξεχρεώνεται και μετά από δέκα γενεές. Ομοίως μόνο έτσι μπορούμε να φύγουμε από το ευρώ, να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, να προβούμε σε εθνικοποίηση των τραπεζών, απαγόρευση των off-shore εταιρειών, και να διατηρήσουμε την εθνική μας κυριαρχία.
Ειδάλλως προβλέπουμε να εξελισσόμαστε σε μια επαρχία ισλαμορθόδοξη α λα Σαμουήλ Χάντινγκτον… Μια περιφερειακή κουκίδα στο χάρτη της προωθούμενης Νέας Τάξης πραγμάτων…
Αιτία του άρθρου αυτού ήταν ένα άρθρο του Παντελή Σαββίδη, πρώην δημοσιογράφου. της ΕΤ3 με τον τίτλο:
Το παιχνίδι (με την κρατική τηλεόραση) τελείωσε;(ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 4/1/14)
[1] Saskia Sassen: «Globalization and Its Discontents: Essays on the New Mobility of People and Money». Μια διεθνώς αναγνωρισμένη Αμερικανοολλανδέζα κοινωνιολόγος εξειδικευμένη σε μελέτες πάνω στην παγκοσμιοποίηση, τις μητροπόλεις του κόσμου και την παγκοσμιότητα των προβλημάτων των εργατών μεταναστών. Τα βιβλία της και οι μελέτες της, σε περιοδικά και εφημερίδες, έχουν σήμερα ευρύτατη απήχηση καθώς προάγουν τις αρχές και τις θέσεις των παγκοσμιοποιητών. «Η παγκοσμιοποίηση και τα μειονεκτήματά της» και «Παγκόσμια Πόλη, Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Τόκιο» είναι από τα πιο γνωστά. Στο έργο της ασχολείται με τα δύο φύλα, τη μετανάστευση, την τεχνολογία της πληροφορίας, τη νέα δυναμική των ανισοτήτων. Συνδυάζει στις μελέτες της την κουλτούρα με τη λογοτεχνία, τη θεωρία του φεμινισμού, την πολιτική οικονομία, την κοινωνιολογία τις πολιτικές επιστήμες, υποδεικνύοντας το ευρύ κι αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ μητροπολιτικών κέντρων εμπορίου και χαμηλού οικονομικού επιπέδου πόλεων που αφήνουν αδιάφορες τις αγορές και τους ισχυρούς επιχειρηματίες.
Ο Γιώργος Ευαγγελάτος είναι Ψυχίατρος – Ψυχαναλυτής και μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου