Γιατί ο Τσίπρας επιβίωσε και στις δύο πολιτικές μάχες

Μπάμπης Κούτρας

H επιβίωση της κυβέρνησης από την τελευταία 

πολιτική κρίση και η διαφαινόμενη υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, παρά την αντίθεση 

της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, είναι ασφαλώς μια «επιτυχία» του κ. Τσίπρα. 

Οι εντυπώσεις μπορεί να χάθηκαν, η διαδικασία 

μπορεί να ευτελίστηκε, υπουργοί και βουλευτές 

μπορεί να εξευτελίζονται, τρία μικρά κόμματα 

μπορεί να διαλύθηκαν και ένα ακόμη 

μπορεί να κινδυνεύει, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία

Η Ιστορία έγραψε. Η κυβέρνηση με δημοσκοπικό ποσοστό κοντά στο 20% 

παρέτεινε τη θητεία της μέχρι τον Μάιο και αν διαπιστωθεί ότι η ημερομηνία 

αυτή δεν τη διευκολύνει εκλογικά θα συνεχίσει μέχρι τον Οκτώβριο. 

Και το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας θα ολοκληρωθεί 

σε βάρος των διαχρονικών εθνικών συμφερόντων και της βούλησης του λαού. 

Η «επιτυχία» του κ. Τσίπρα έχει εξήγηση. Το «παλαιό πολιτικό σύστημα», 

όπως του αρέσει να το χαρακτηρίζει ο ίδιος, δεν μπόρεσε να βρει τα διανοητικά

 και πολιτικά εργαλεία για να κατανοήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αφού δεν μπόρεσε 

να τον κατανοήσει, αδυνατεί να προσαρμόσει τη στρατηγική του και να

 σχεδιάσει την τακτική του απέναντι σε μια δημοκρατικά μεν εκλεγμένη κυβέρνηση, 

που στα δύσκολα δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει «καθεστωτικές» μεθόδους. 

Ας αρχίσουμε από τα απλά. Ακουσα πολλές φορές τον πρωθυπουργό 

να μιλά για την ανάγκη «πολιτικής σταθερότητας»! Πότε ακριβώς 

ανακάλυψε τη σημασία της πολιτικής σταθερότητας ο κ. Τσίπρας; 

Το 2014 όταν με κραυγές και ψιθύρους για δήθεν χρηματισμό 

βουλευτών μπλόκαρε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, 

έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, ένα βήμα πριν βγούμε

 από τα μνημόνια, για να φέρει μετά ο ίδιος το τρίτο, αχρείαστο 

αλλά πλέον επώδυνο μνημόνιο;

Αφού ο έμπειρος Κουβέλης δεν κατάλαβε την παγίδα, που είχε

 και εμπειρία από Αριστερά και προτίμησε αντί για Πρόεδρος

 της Δημοκρατίας να γίνει αναπληρωτής υπουργός του Καμμένου, 

θα την καταλάβει ο Σταύρος που δεν ξέρει και πολλά 

από εφαρμοσμένη πολιτική; Και πού στηρίζεται ακριβώς 

η πολιτική σταθερότητα; Στην προγραμματική σύγκλιση 

δύο κομμάτων, που μπορεί μέχρι χθες να ήταν αντίπαλα 

αλλά η κοινωνία επέβαλλε τη συνεργασία τους, ή στο 

«ναι» επτά δανεικών βουλευτών από τέσσερα 

διαφορετικά κόμματα για να στηθεί μια πλειοψηφία-κουρελού;

Πότε ακριβώς ανακάλυψε ο πρωθυπουργός ότι 

οι βουλευτές πρέπει να ψηφίζουν με βάση

 τη συνείδησή τους; Μόνο όταν η ψήφος είναι υπέρ της 

σημερινής κυβέρνησης και των επιλογών της ή αυτό ισχύει 

πάντα και σε κάθε περίπτωση; Και αν ισχύει για όλους και 

πάντα, γιατί ο δύστυχος Γαβριήλ Σακελλαρίδης πιέστηκε 

και λοιδορήθηκε όσο κανείς άλλος από τους συντρόφους

 του μη τυχόν και δεν παραδώσει την έδρα του; Και ναι μεν 

ο Σακελλαρίδης παραιτήθηκε, όχι όμως και ο Δανέλλης ή 

η Κουντουρά και ο Κόκκαλης (καλά, για τον Παπαχριστόπουλο 

δεν συζητάμε). Δεν πιστεύω ότι ο Σακελλαρίδης είχε περισσότερη 

πολιτική ηθική από τον Δανέλλη ή τον Λυκούδη. 

Είναι ο ασφυκτικός κλοιός από συκοφαντίες, εκβιασμούς και

 απειλές που ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει και μπορεί να δημιουργήσει γύρω τους,

 αναγκάζοντας ακόμη και τους μέχρι πρότινος πολιτικούς 

αντιπάλους να πράξουν αυτό το οποίο εκείνος επιθυμεί. 

Ικανοί οι ίδιοι να κάνουν κάθε κωλοτούμπα και να υπογράψουν 

τα πάντα, έχουν αναπτύξει μια τακτική που ενοχοποιεί βαριά 

όποιον τολμά να διατυπώσει αντίθετη γνώμη. Ο πρωθυπουργός 

που μέσα σε μια νύχτα έκανε το «όχι» ενός δημοψηφίσματος 

«ναι» έφτασε στο σημείο να κατηγορεί από το βήμα της Βουλής 

ως «πολιτικά αγύρτες, αναξιόπιστους και επικίνδυνους για τον τόπο 

όσους αλλάζουν τη θέση τους με μοναδικό γνώμονα

 την αντιπολιτευτική στρατηγική τους». 

Φτάσαμε στο σημείο να διαμαρτύρονται οι Συριζαίοι 

για φραστική και ψυχολογική βία και να συλλαμβάνουν 

αφισοκολλητές για τη συμφωνία με τα Σκόπια, όταν είναι 

το κόμμα που γεννήθηκε μέσα στις αφίσες, διακρίθηκε για 

τον πολιτικό ακτιβισμό, προπηλάκισε τον Πρόεδρο 

της Δημοκρατίας στην εθνική εορτή, έστησε κρεμάλες 

για τους πολιτικούς αντιπάλους και επικήρυξε 

ως γερμανοτσολιάδες όσους συνομιλούσαν με τη Μέρκελ. 

Εκλεγμένοι βουλευτές που τον Δεκέμβριο του 2014 φοβήθηκαν

 τη λάσπη του χρηματισμού και δεν τόλμησαν να

 ψηφίσουν Πρόεδρο Δημοκρατίας, πώς έγινε και τώρα στηρίζουν 

την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν 

ο κόσμος βοά για την πιεστική πολιτική και την

 οικονομική αρωγή πρεσβειών; Ποιος «καθαρίζει» και με ποιον τρόπο; 

Η αντιπολίτευση ηττήθηκε στις δύο αυτές αναμετρήσεις

 από την κυβέρνηση. Με ποδοσφαιρικούς όρους έπαιξε 

ωραία μπάλα, αλλά δεν κατάφερε να σκοράρει. Και όταν 

η μπάλα είναι στο πέναλτι και δεν πάει στα δίχτυα, 

ματαιοπονείς αν πιστεύεις ότι θα βάλεις γκολ 

από το κέντρο του γηπέδου. Για μία ακόμη φορά φάνηκε 

ότι δεν έχει διαβάσει τον αντίπαλό της. Σκέφτεται και 

αντιδρά «μηχανιστικά», όπως έλεγαν παλαιότερα 

στα μαθήματα κομμουνιστικής καθοδήγησης. Και 

αυτό είναι μάταιο. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει 

με τη θεωρία του «ώριμου φρούτου», όπως έγινε με 

όλες τις άλλες κυβερνήσεις τα τελευταία 40 χρόνια. 

Αν τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» 

δεν κατανοήσουν την καθεστωτική «διαλεκτική»

 της κυβέρνησης Τσίπρα και δεν αντιδράσουν ανάλογα, 

θα βρεθούν σύντομα μπροστά σε νέες εκπλήξεις. 

Οι ψευδαισθήσεις του Σταύρου (ξεκίνησε να σώσει την

 Ελλάδα και βρίσκεται χωρίς βουλευτές και κόμμα)

 που νομίζει ότι στηρίζει τις εθνικές θέσεις 

και αντιπολιτεύεται τον Τσίπρα θα αποδειχθούν μεταδοτικές...

protothema.gr